ตอนที่ 537 ความหวังสุดท้าย1
ได้ยินหยางหยางพูดฟ้อง ถึงแม้พวกนี้กู้ฮอนจะได้ยินมาก่อนแล้ว แต่ก็ยังยิ่งฟังยิ่งโกรธ เพราะฉะนั้น เธอจึงตีอย่างรุนแรงขึ้น
แล้วก็หนึ่งคนตี สองคนถอยอยู่แบบนี้
ทั้งสามคนวนรอบหลุมรอบแล้วรอบเล่า
แต่หลังจากที่เวลาผ่านไปนานแล้ว ยังไงกู้ฮอนก็เป็นผู้หญิง มีแรงพลังยืนหยัดได้ไม่นาน เพียงแปบเดียวก็ใช้หมดแล้ว
สุดท้าย แรงที่ตีถูกทั้งสองคนก็เหมือนดั่งตีนวดหลังให้พวกเขา
“ฮ่าๆ… ผู้หญิงคนนี้มีแรงเพียงแค่นี้หรือ” ชายอ้วนเตี้ยหัวเราะ ยื่นมือไปแล้วจับท่อนไม้แห้งไว้ในมือตัวเอง
ทั้งสามคนจึงสงบศึกลง
ชายผอมสูงกับชายอ้วนเตี้ยสูดลมหายใจ เริ่มพิจารณาผู้หญิงที่ทุบตีพวกเขาทั้งสองคนไปอย่างละเอียด
ชายอ้วนเตี้ยใช้สายตาที่ตกใจอย่างประหลาดมองดูผู้หญิงตรงหน้า เขากล้าพูดได้ว่าผู้หญิงคนนี้เป็นผู้หญิงที่สวยที่สุดเท่าที่เขาเคยเห็นมาทั้งชีวิต
แล้วเขาก็ใช้แขนที่เปื้อนสะกิดชายผอมสูง พูดกับเขาว่า “พี่เขย ดูผู้หญิงคนนี้สิ”
“ดูแล้ว ดูแล้ว” ชายผอมสูงก็เห็นผู้หญิงที่สวยสดใสแบบนี้เป็นครั้งแรก ใบหน้าขาวผ่อง ไม่มีเครื่องแต่งหน้าใดๆ แต่ทำให้คนที่มองดูแล้วก็เจริญตาเจริญใจ
“คุณว่า ผู้หญิงคนนี้สวยขนาดนี้ สวยกว่าหลี่ชุ่ยหัวในหมู่บ้านของเราอีก” ตอนที่ชายอ้วนเตี้ยพูดแบบนี้กับชายผอมสูง ยังไม่อาจละสายตาจากผู้หญิงตรงหน้าคนนี้
ชายผอมสูงนับว่าเคยเห็นอะไรมาบ้าง เขามองชายอ้วนเตี้ยอย่างไม่ไยดี “คุณก็รู้จักแค่หลี่ชุ่ยหัว จะบอกให้นะ ผู้หญิงในเมืองสวยกว่าหลี่ชุ่ยหัว รู้หรือไม่”
“จริงๆหรือ?” ชายอ้วนเตี้ยหันไปมองดูชายผอมสูงด้วยสีหน้าสงสัย
ชายผอมสูงดูค่อนข้างได้ใจ “แน่นอนสิ ในเมืองมีเยอะแยะ วันหลังผมจะพาคุณไปดูเปิดหูเปิดตาในเมือง”
ชายอ้วนเตี้ยมองดูเขา แล้วถามอย่างระมัดระวังว่า “พี่เขย เมื่อก่อนพี่ไปในเมืองอยู่บ่อยๆ เคยทำอะไรที่เป็นการทำร้ายจิตใจพี่สาวผมหรือเปล่า?”
ชายผอมสูงดูค่อนข้างไม่ปกติแล้ว เขาทำเป็นเคร่งขรึม “น้องเขย พูดอะไรออกมา ผมจริงใจกับพี่สาวของคุณคนเดียว”
แล้วเขาก็พูดกับชายอ้วนเตี้ยอย่างระมัดระวังว่า “จะบอกคุณนะ คุณอย่าคิดอะไรกับผู้หญิงคนนี้ ทำอะไรที่เป็นการทำร้ายจิตใจน้องสาวของผม”
ชายอ้วนเตี้ยก็รีบตบหน้าอกของตัวเอง แล้วพูดอย่างเด็ดขาดว่า “พี่เขย ผมรักน้องสาวของพี่เพียงคนเดียว”
กู้ฮอนฟังทั้งสองคนพูดคุยกัน ไม่เห็นตัวเองอยู่ในสายตา ก็โกรธจนหน้าเดี๋ยวแดงเดี๋ยวขาวขึ้นมาทันใด
“เว้ย พวกคุณสองคนฟังนะ รีบปล่อยลูกชายของฉันกลับมาตัวนั้นออกไป ไม่อย่างนั้นฉันจะแจ้งตำรวจ” กู้ฮอนพูดพร้อมกับยื่นมือล้วงจับมือถือในกระเป๋า
แต่มือล้วงอยู่ในกระเป๋าตั้งนาน ก็ไม่พบอะไร กู้ฮอนใจหายขึ้นมาทันที เดิมทีก็แค่จะออกมาสูดลมหายใจ ดังนั้นจึงไม่ได้เอามือถือมาด้วย
เห็นทีครั้งนี้ คงจบแล้วจริงๆ
“เว้ย คุณผู้หญิง ผมจะบอกให้ ในพื้นที่บริเวณหลายสิบไมล์นี้ไม่มีตำรวจ และต่อให้คุณแจ้งตำรวจ กว่าพวกเขาจะมาถึงที่นี่ บวกกับตามหาพวกเธอ อย่างน้อยก็ต้องหนึ่งถึงสองวันยังยาก” สีหน้าชายผอมสูงพูดอย่างได้ใจ
“ใช่ ใช่ คุณผู้หญิง คุณปล่อยท่อนไม้ในมือเถิด มีอะไรพวกเรามาค่อยๆคุยกัน” ชายอ้วนเตี้ยก็ยิ้มแฉ่ง พูดขึ้นมาอย่างได้โอกาส
ในใจกู้ฮอนเข้าใจดี ท่อนไม้ในมือของเธอเป็นอาวุธสุดท้ายแล้ว
คนแพ้แต่ท่าทีจะแพ้ไม่ได้ เธอยังคงทำหน้าเคร่งเครียด สายตาเป็นประกายอย่างเฉียบคม เหมือนดังสิงโตที่คอยเฝ้าระวัง “พวกคุณรู้หรือไม่ การจับตัวถือเป็นการกระทำที่ผิดกฎสุนัขย หากถูกจับได้จะต้องติดคุก ก่อนที่พวกคุณจะกระทำผิดไปมากกว่านี้ ปล่อยพวกเราไปเถิด พวกคุณก็ยังมีทางรอด…”
ชายอ้วนเตี้ยฟังกู้ฮอนพูดหลักการอย่างเบื่อหน่าย เบิกตาถลึงใส่ “เห้ย ผู้หญิงคนนี้ทำไมถึงพูดเหมือนกับพระไม่จบไม่สิ้น”
เขาพูดพร้อมกับออกแรงจับท่อนไม้นั้นแล้วบิด
“อ้า…” แรงรุนแรงหนึ่งส่งผ่านท่อนไม้นั่นมาถึงมือของกู้ฮอน
ยังไงมือของเธอก็อ่อนนุ่ม ไม่มีแรงมากมายขนาดนั้น
ท่อนไม้ถูกบิดเสียดสีกับมือ เจ็บจนต้องปล่อยมือ ฝ่ามือกับนิ้วชี้ของเธอถูกเสียดสีจงมีเลือดไหล
ตอนนี้มือทั้งสองข้างของเธอว่างเปล่าแล้ว ไม่มีอะไรสามารถต้านทานพวกเขา สายตาจึงฉายแววหวาดกลัวขึ้นมา
“เห้อๆ หญิงสาว พวกเราก็คุยกับเธอดีๆแล้วทำไมถึงไม่ฟัง ต้องให้พวกเราใช้ความรุนแรงหรือ” ชายผอมสูงพูดพร้อมกับเดินเข้ามาใกล้กู้ฮอน
ตอนนี้ในใจกู้ฮอนเต้นแรงอย่างไม่หยุด ตรงหน้าผากก็มีเหงื่อไหล “ฉันขอเตือนพวกคุณอย่าเข้ามา”
“ช่างเถอะหญิงสาว คุณก็ไม่มีความสามารถอะไร ยอมร่วมมือกับพวกเราดีๆดีกว่า” ชายอ้วนเตี้ยพูดเกลี้ยกล่อมอย่างปากไม่ตรงกับใจ
“ร่วมมือ ร่วมมือยังไง พวกคุณทำแบบนี้เขาเรียกว่าลักพาตัว” กู้ฮอนถอยหลังไปทีละก้าว ที่จริงเธอสามารถหันตัวแล้ววิ่งไป แต่ว่าลูกชายยังอยู่ในมือของพวกเขา
หากตัวเองวิ่งหนีไปแล้ว บางทีก็อาจเป็นเหมือนอย่างที่พวกเขาพูด พวกเขาจะเอาหยางหยางไปขาย แบบนั้นตัวเองกับลูกชายก็จะไม่ได้เห็นหน้ากันอีกไปตลอดชีวิต
ตอนนี้ที่สามารถทำได้ ก็คือถ่วงเวลาพวกเขา พยายามถ่วงเวลาให้ได้นานที่สุด เพื่อให้เฉิงเฉิงพาฉิงฮัวมาช่วยพวกเขา นี่ถือเป็นความหวังสุดท้ายของกู้ฮอนแล้ว
เวลาผ่านไปทุกๆนาที สำหรับกู้ฮอนแล้วเวลาทุกนาทีนานเหมือนเป็นปี
