ตอนที่ 538 ความหวังสุดท้าย2
สุดท้ายชายผอมสูงก็ไม่มีความอดทนอีกต่อไปแล้ว เขาพยายามส่งสายตาให้กับชายอ้วนเตี้ย
ชายอ้วนเตี้ยเข้าใจ เขาวิ่งอ้อมไปทางอีกด้านของกู้ฮอน
ณ ตอนนี้ พวกเขาทั้งสองคนกำลังคิดที่จะเริ่มลงมือกับเธอแล้ว
กู้ฮอนมองดูอย่างรวดเร็ว ถึงคราวเลวร้ายจริงๆแล้ว
“เว้ย เราสองคนร่วมมือกัน จับตัวผู้หญิงคนนี้ไว้” ในที่สุดชายผอมสูงก็ออกคำสั่งเริ่มโจมตี
ทั้งสองคนอ้าแขนออก เปลี่ยนแปลงทิศทางโอบล้อมกู้ฮอนอยู่ตลอด เพื่อไม่ให้นางหนีรอดไปได้
กู้ฮอนสวมรองเท้าส้นสูงไว้ อยู่ในพื้นที่ป่าแบบนี้เดิมทีก็ไม่สะดวกอยู่แล้ว ตอนนี้ยิ่งยากที่จะวิ่งหนี
“จับตัวเธอไว้” ชายผอมสูงทำเป็นเหมือนจะกระโจนเข้าไป ทำให้กู้ฮอนถอยหลังไปทางด้านคนอ้วน
ชายอ้วนเตี้ยมองเห็นโอกาส เดินสองก้าวก็มาถึงด้านของเธอแล้ว ยื่นมือสั้นหยาบดำของเขากอดเอวของเธอไว้แน่น
ชายผอมสูงก็รีบเดินมาช่วยเหลือชายอ้วนเตี้ย
กู้ฮอนถูกจับไว้แล้ว แต่เธอก็ไม่ได้ล่ะความต่อสู้ เธอพยายามดิ้นรนมือแขน คว้าขีดข่วนไปเรื่อยๆ เท้าก็ถีบดิ้นเหยียบอยู่ตลอด
แล้วก็ได้ยินเสียงชายอ้วนเตี้ยร้องอย่างเจ็บปวดว่า “โอ้ย…แม่เจ้า…” แล้วเขาก็เจ็บปวดจนปล่อยมือออก คุกเข่าอยู่กับพื้น
นี่เป็นโอกาสที่ดีในการหนีไป กู้ฮอนหลบมือชายผอมสูงที่กำลังจะมาจับตัวเธอ
เธอเพิ่งหันตัว รองเท้าส้นสูงก็ติดอยู่ตรงระหว่างง่ามไม้ ร่างกายของเธอล้มลงกับพื้น
“เห้อๆ บอกแล้วหญิงสาว ให้เธอเชื่อฟังคำพูดของพวกเรา เธอไม่ยอมฟัง ยังทำให้น้องเขยของผมได้รับบาดเจ็บ บัญชีนี้พวกเราค่อยๆมาคิดกัน” ชายผอมสูงพูดพร้อมกับจับกู้ฮอนที่ล้มลงกับพื้น
เขาเห็นประสบการณ์จากชายอ้วนเตี้ย หลบหนีรองเท้าส้นสูงของเธอ
“เว้ย บุญมามากผู้หญิงคนนี้ให้ดีก่อน แล้วค่อยไปนวดเท้าของคุณ” ชายผอมสูงหันไปพูดกับอีกคนที่ถอดรองเท้าออกแล้ว ชายอ้วนเตี้ยกำลังจะนวดเท้าของตัวเอง
“มาแล้ว มาแล้ว” คุณอ้วนเตี้ยเดินกระโพกกระเพกมาถึงข้างหลุม เอาเชือกและเทปกาวออกมาหนึ่งม้วน
ชายผอมสูงเห็นชายอ้วนเตี้ยหยิบเทปกาวออกมา ถามขึ้นอย่างไม่เข้าใจว่า “ผมให้คุณเอาเชือกมัดผู้หญิงคนนี้ไว้ให้ดี ใครให้คุณใช้เทปกาวนั่น?”
“ผม ผมเคยดูมาจากโทรทัศน์ ในนั้นเวลาลักพาตัวล้วนต้องติดเทปนี้ไว้” พูดเสร็จ ชายอ้วนเตี้ยก็ใช้แรงดึงออกมาหนึ่งเส้น ไอ้ฟันกัดขาดแล้วก็ติดบนปากของกู้ฮอน
ต่อมาก็หยิบเชือกออกมา ชายผอมสูงควบคุมมือเท้าของเธอไว้ ชายอ้วนเตี้ยมัดรอบตัวเธอหลายรอบ แล้วก็มัดปม ตรงปมอีกข้างยังมีเชือกเหลืออยู่
แบบนี้ สามารถควบคุมไม่ให้เธอนี้ไปได้ และสามารถหลบรองเท้าส้นสูงที่ทำร้ายคนได้
เมื่อมัดกู้ฮอนเสร็จเรียบร้อยแล้ว ชายอ้วนเตี้ยก็นั่งอยู่บนพื้นแล้วเริ่มนวดเล็บเท้าของตัวเอง
ชายผอมสูงมองดูชายอ้วนเตี้ยแล้วก็พูดว่า “นี่ถือเป็นการบาดเจ็บในระหว่างทำงาน เมื่อได้เงินมาแล้วจะแบ่งให้คุณมากหน่อย” แล้วล้วงเอาบุหรี่ของตัวเองออกมาสองอัน อันหนึ่งยื่นให้กับชายอ้วนเตี้ย
“เห้อๆ ถ้าได้มาก็ดี” ชายอ้วนเตี้ยรับมา งับอยู่ในปากอย่างยิ้มแฉ่ง
ทั้งสองคนสูบบุหรี่ไปด้วย มองดูกู้ฮอนไปด้วย
“เฮ้อ ผมว่าพี่เขย ผู้หญิงคนนี้จะมีค่าเท่าไหร่?” ชายอ้วนเตี้ยถาม
หลังจากที่ชายผอมสูงพ่นควันบุหรี่ออกมาแล้ว พูดด้วยคิ้วคิ้วขมวดว่า “ดูผิวหนังอันละเอียดอ่อนของเธอแล้ว ผมดูแล้วยังไงก็น่าจะขายได้สักห้าหมื่น”
ห้าหมื่น?ถึงแม้ตอนนี้กู้ฮอนจะพูดไม่ได้ ร่างกายก็ขยับไม่ได้ แต่เมื่อฟังที่พวกเขาคุยกันแล้ว รู้สึกเหมือนว่าตัวเองจะถูกขายไปในสถานที่เริงรมย์
“หือม์ๆ…” กู้ฮอนนั่งลงกับพื้นแล้วขยับร่างกาย ออกแรงดิ้นรน
“เฮ้ย คุณฉีกเทปกาวที่ปิดปากผู้หญิงคนนั้นออก ฟังรู้ว่าเธอจะพูดอะไร” ชายผอมสูงเงยหน้าพูดกับชายอ้วนเตี้ย
“สวบ…” ชายอ้วนเตี้ยเดินไป ดึงเทปกาวออกจากปากของกู้ฮอนอย่างไม่เบามือ
กู้ฮอนรู้สึกเจ็บแสบบนริมฝีปาก
“คุณระวังหน่อย หากเสียโฉม สามหมื่นก็ขายไม่ออกแล้วนะ” ชายผอมสูงพูดกับชายอ้วนเตี้ยอย่างปวดใจ
รอเมื่อหายใจได้สะดวกแล้ว กู้ฮอนมองดูทั้งสองคนแล้วพูดว่า “ฉันจะบอกพวกคุณ ค้าขายคนเป็นการกระทำที่ผิดกฎหมาย พวกคุณต้องการเงิน ก็ให้ปล่อยฉันกับลูกของฉัน ฉันจะให้พวกคุณห้าแสน”
“ห้าแสน” ทั้งสองคนฟังแล้วก็มองตากัน
กู้ฮอนเห็นพวกเขาไม่มีท่าทีอะไร ก็รีบพูดขึ้นว่า “คนละห้าแสน ฉันกับลูกของฉันสองคน ให้พวกคุณหนึ่งล้าน”
“หนึ่ง หนึ่งล้าน” คราวนี้ทั้งสองต่างก็มึนจนตาลายไปเลย
กู้ฮอนมองออกว่าตอนนี้ท่าทีของพวกเขากำลังเปลี่ยนแปลงไป เห็นทีว่าจะมีหนทางแล้ว
อาศัยไฟกำลังร้อน เออพูดต่อไปอีกว่า “เพียงบอกที่อยู่ของพวกคุณให้กับฉัน ฉันก็จะสั่งคนเอาเงินไปให้ หากพวกคุณไม่ไว้ใจ ก็สามารถปล่อยลูกของฉันไปก่อน เมื่อค่าไถ่ตัวมาถึงแล้วค่อยๆปล่อยฉันก็ได้”
ท่าทีชายอ้วนเตี้ยที่มีต่อกู้ฮอนเปลี่ยนไปแล้วไม่น้อย ยิ้มพร้อมกับพูดว่า “หญิงสาว หากเธอพูดตั้งแต่แรก ก็คงปล่อยเธอไปนานแล้ว ทำให้ผมต้องลำบากขนาดนี้ ยังเหยียบเท้าของผมเอง”
แล้วเขาก็หันไปพูดกับชายผอมสูงอย่างตื่นเต้นว่า “พี่เขย เห็นทีผู้หญิงคนนี้จะเป็นเศรษฐีนี ผมโตมาจนขนาดนี้ ยังไม่เคยเห็นหนึ่งล้านเลย คุณคิดว่า พวกเรามีเงินขนาดนี้แล้วก็จะสามารถทานซาลาเปาเนื้อ เกี๊ยวเนื้อไปทั้งชาติก็ใช้ไม่หมด ผมยังจ้ะซื้อสร้อยทองเส้นใหญ่ให้เมียผมสวมใส่…”
ภาพในตาของชายอ้วนเตี้ย เขาดูเหมือนจะเห็นตัวเองมีชีวิตเหมือนดั่งในนักเล่านิทานที่ว่าเสพย์สุขรสเงินทองและน้ำเมาแสนสบาย
ชายผอมสูงมองดูชายอ้วนเตี้ยที่น่าต่อยนั้น โกรธจนเส้นเอ็นสีเขียวโพล่ออกมาตรงกดจุดของเขา มุมปากบิดเบี้ยว ยื่นมือไปตบหัวเขาหนึ่งที
“เพี๊ยะ” เสียงดังสนั่นกังวาน ทำให้นกทั้งฝูงตื่นตกใจในทันใด
