บทที่ 543 เบลล่าขอความช่วยเหลือ
ตอนนี้ เหมือนที่กู้ฮอนคิดไม่มีผิด เมื่อเฉิงเฉิงรออยู่คนเดียวไม่กี่นาที ฉิงฮัวก็เดินออกมาจากบ้านที่ถูกทำลาย
เขาเงยหน้าขึ้นและเห็นเพียงร่างเล็ก ๆ ของเฉินเฉิงที่โดดเดี่ยว เขากำลังนั่งอยู่บนก้อนหิน มือสองข้างเท้าคางสองตามองไปที่ประตูบ้านพักตากอากาศ
ฉิงฮัวขมวดคิ้วเล็กน้อย ความรู้สึกที่ไม่ดีโผล่ออกมาจากหัวใจ
เขารีบเดินมาข้างกายเฉิงเฉิง “คุณชายเฉิงเฉิง คุณกู้กับคุณชายหยางหยางหล่ะ”
เฉิงเฉิงยืนขึ้น เงยหน้าขึ้นมองฉิงฮัว เล่าเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อครู่ให้เขาฟัง หลังจากนั้นมือน้อยๆก็ชี้ไปทางประตูบ้านพักตากอากาศ “พวกเขาวิ่งไปทางโน้นแล้ว”
ฉิงฮัวมองตามนิ้วมือของเฉิงเฉิง
แล้วก็นั่งลง วางสองมือลงบนไหล่ของเฉิงเฉิงเบา ๆ “คุณชายเฉิงเฉิง คุณก็กับคุณชายหยางหยาง พวกเขาวิ่งไปทางโน้น นานแค่ไหนแล้ว”
เฉิงเฉิงขมวดคิ้วแล้วคิด “ประมาณชั่วโมงกว่าแล้ว”
ชั่วโมงกว่า…….
ในใจฉิงฮัวอดเศร้าไม่ได้ เขาคุ้นเคยกับป่านี้พอสมควร เขารู้ว่ามีป่าอยู่ไม่ไกลจากบ้านพักตากอากาศ
ถ้าไม่ใช่คนในพื้นที่ แล้ววิ่งเข้าไป ร้อยละแปดสิบเปอร์เซ็นต์จะออกมาไม่ได้
“คุณอาฉิงฮัว จะบอกเรื่องนี้กับพ่อดีไหม” เฉิงเฉิงมองเห็นสีหน้าฉิงฮัวดูกังวล รู้ว่าเรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องเล็กๆ เหมือนจะยุ่งยากมากด้วย
เรื่องนี้จะให้เจ้านายรู้หรือไม่ ฉิงฮัวรู้สึกลำบากใจ
“เบลล่า” ในเวลานี้อยู่ๆเฉิลเฉิงก็ตะโกนเสียงดังขึ้นมา
เห็นไกลๆ มีสิ่งๆเล็กอ้วนๆกำลังวิ่งเข้าหาเฉิงเฉิง
เฉิงเฉิงคุ้นเคยกับร่างเล็กๆนี้มาก มันคือเบลล่าของเขา
ไม่นานเบลล่าก็วิ่งมาถึงตรงหน้าของเฉิงเฉิง
เฉิงเฉิงย่อตัวลง เอื้อมมือจะอุ้มมัน แต่เบลล่าส่ายหางไม่หยุด แล้วเห่าร้องใส่เฉิงเฉิงตลอด”วังวัง”
หลังจากเห่าร้องสักพัก มันหันวิ่งกลับไปทางที่วิ่งมา วิ่งไปแล้วไม่เห็นใครตามมา จึงหันกลับไปเห่าร้องใส่เฉิงเฉิงอีกครั้ง”วังวัง”
เฉิงเฉิงร้อนใจดึงชายเสื้อของฉิงฮัวสองสามที “คุณอาฉิงฮัว เบลล่าเหมือนจะพาพวกเราไป อาจจะเป็นเพราะแม่เกิดเรื่องแล้ว เบลล่าก็เลยวิ่งมาขอความช่วยเหลือ”
พูดจบ เฉิงเฉิงก็วิ่งตามเบลล่าไป
ในเวลานี้ฉิงฮัวก็ไม่มีเวลาที่จะมาคิดว่าจะแจ้งเป่เหมิงโม่ดีไหม เรื่องมันเร่งด่วนช่วยคนสำคัญกว่า ที่สำคัญจะให้คุณชายเฉิงเฉิงหายไปอีกคนไม่ได้
“คุณชายเฉิงเฉิง คุณวิ่งช้าหน่อย เดี๋ยวจะล้ม” พูดอยู่ฉิงฮัวก็วิ่งตามอย่างเร็ว
ไม่นาน ฉิงฮัวก็ตามเฉิงเฉิงทัน แล้วอุ่มเขาไว้ในตัว “คุณชายเฉิงเฉิง คุณจับฉันให้แน่นๆนะ”
ดังนั้นฉิงฮัวจึงพาเฉิงเฉิงไปตามหากู้ฮอนพวกเขาด้วยกัน เพราะคำนึงถึงความปลอดภัยของเขา
ถ้าเขาไปตามหา แล้วปล่อยให้เฉิงเฉิงกลับไปคนเดียว แม้ว่าไฟจะดับแล้ว แต่สิ่งที่ถูกไฟไหมก็สามารถเป็นอันตรายต่อฉิงเฉิงได้เช่นกัน
แต่ถ้าจะให้ส่งเฉิงเฉิงกลับไปก่อนแล้วค่อยมาตามหากู้ฮอนพวกเขา ก็เกรงว่าพวกเขาจะตกอยู่ในอันตราย เพราะไปช้า ความปลอดภัยของพวกเขาก็จะมีความเสี่ยงมากขึ้น
อย่างที่คาดไว้ เบลล่านำทาง พาฉิงฮัวเข้าไปในป่า
หลังจากเลี้ยวไปทางตะวันออกแล้วเลี้ยวไปทางทิศตะวันตก เบลล่าก็ไปหยุดตรงหลุมใหญ่แห่งหนึ่ง แล้วเห่าร้องไม่หยุด”วังวัง”
ฉิงฮัววางเฉิงเฉิงลง เริ่มสำรวจรอบๆ
เห็นกิ่งไม้กระจัดกระจายอยู่ที่ขอบของหลุมและบริเวณโดยรอบมีดินเหลืองที่เหมือนในหลุมด้วย รอบๆมีร่องรอยคนเคยมาที่นี่
“คุณอาฉิงฮัวดูนี่สิ” เฉิงเฉิงชี้ไปที่เชือกที่ขาดข้างหลุม
ฉิงฮัวเดินไปหยิบมันขึ้นมา ตรวจสอบช่วงขาดของเชือกอย่างระมัดระวัง จากนั้นเขาเห็นเชือกอีกส่วนหนึ่งในหลุม
เชือกนี้บอกอะไร
กู้ฮอนกับหยางหยางหนีไปได้แล้ว หรือว่าถูกคนอื่นจับไปแล้ว
ในเวลานี้ โทรศัพท์ของฉิงฮัวก็ดังขึ้น
เขารีบหยิบโทรศัพท์ออกมา มองดูเบอร์โทรศัพท์ที่แสดงอยู่เป็นเบอร์แปลกของคนแปลกหน้า
หรือว่า คุณกู้กับคุณชายหยางหยางถูกลักพาตัว โทรมาเพื่อจะเรียกค่าไถ่หรือ…….
แล้วทำไมไม่โทรหาเจ้านาย แต่กลับโทรหาตัวเอง
เขาลังเล แล้วกดปุ่มรับสาย
“ฮัลโหล คุณต้องการหาใคร”
**
ได้ยินเสียงที่คุ้นเคยอีกครั้ง ทันใดนั้นกู้ฮอนก็โล่งใจมาก “ฉิงฮัว นี่ฉันเองกู้ฮอน ตอนนี้ฉันกับหยางหยางอยู่ด้วยกัน…….”
“คุณกู้ แล้วพวกคุณอยู่ที่ไหน พวกเขาไม่ได้ทำร้ายพวกคุณใช่ไหม” ฉิงฮัวคุยในโทรศัพท์แสดงออกถึงความตื่นเต้นและกระตือรือร้นที่จะรู้ตำแหน่งของเธอ
กู้ฮอนถือโทรศัพท์เดินรอบไปรอบๆ ที่นี่เต็มไปด้วยต้นไม้ที่คล้ายๆกัน ไม่มีสิ่งใดที่สามารถนำมาใช้เป็นจุดเด่นได้เลย
ตอนนี้เธอเริ่มกังวล จะบอกตำแหน่งของตัวเองกับฉิงฮัวอย่างไร
“คุณกู้ คุณกู้” ฉิงฮัวไม่ได้ยินเสียงความเคลื่อนของอีกฝ่าย นึกว่ากู้ฮอนเกิดเรื่องแล้ว ด้วยความกังวลเขาจึงตะโกนเรียกหลายครั้งติดต่อกัน
“ฉิงฮัว ฉันกำลังมองหาจุดสังเกตอยู่ แค่ว่า……ที่นี่เต็มไปด้วยต้นไม้ ฉันก็ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าฉันอยู่ไหน แต่คุณไม่ต้องกังวลนะ ฉันกับหยางหยางปลอดภัยดี พวกเราเจอคนใจดี เขาช่วยพวกเราไว้” กู้ฮอนรู้ว่าฉิงฮัวเป็นห่วงพวกเขา ถ้าบอกเช่นนี้เขาจะได้ไม่เป็นกังวล
ฉิงฮัวได้ยินกู้ฮอนบอกว่าพวกเขาปลอดภัยดี ก็เริ่มสบายใจขึ้น
ปัญหาที่สำคัญที่สุดในขณะนี้คือการรู้ตำแหน่งของพวกเขา บางทีคนมีน้ำใจคนนั้นอาจจะบอกตำแหน่งของพวกเขาได้
ฉิงฮัวนึกถึงตรงนี้ก็พูดไปในโทรศัพท์ว่า “คุณกู้ คุณสามารถเอาโทรศัพท์ให้คนใจดีที่ช่วยเหลือพวกคุณรับโทรศัพท์ได้ไหม”
“ตกลง คุณรอสักครู่” กู้ฮอนหันหลังส่งโทรศัพท์ให้Noton “รบกวนคุณรับโทรศัพท์หน่อย ช่วยบอกเพื่อนฉันทีว่าที่นี่คือที่ไหน”
Notonรับโทรศัพท์มา “ฮัลโหล สวัสดี คุณสามารถเรียกฉันว่าNotonได้ คุณกู้อยู่ที่นี่ปลอดภัยดี มีอะไรที่ฉันสามารถช่วยพวกคุณได้บ้าง”
“สวัสดี ฉันชื่อฉิงฮัว คุณกู้เธอหลงทาง เธอไม่รู้ว่าเธออยู่ที่ไหน คุณช่วยบอกตำแหน่งที่ถูกต้องให้ฉันได้ไหม” ฉิงฮัวไม่ค่อยเกรงใจมากถามตรงไปตรงมา
Notonยิ้ม “ขอโทษด้วยคุณฉิง ฉันก็มาที่นี่เป็นครั้งแรกเช่นกัน ดังนั้นไม่ค่อยแน่ใจกับตำแหน่งที่นี่ ถ้าอย่างไรคุณสามารถบอกตำแหน่งของคุณให้กับฉัน ฉันจะขับรถส่งคุณกู้กับลูกชายของเธอไปหา”
“เออ……” ฉิงฮัวลังเล จากนั้นฉันก็บอกตำแหน่งที่ตั้งของบ้านพักตากอากาศให้กับNoton แต่เขามีความระแวง สถานที่ที่เขาบอกคือทางแยกด้านหน้าที่ไม่ไกลจากบ้านพักตากอากาศ
ฉิงฮัวพูดจบ จากนั้นพูดเพิ่มไปอีกหนึ่งประโยค “คุณNoton รบกวนให้คุณกู้รับสายโทรศัพท์สักครู่”
Notonพยักหน้า แล้วยื่นโทรศัพท์ให้กู้ฮอน
“ฉิงฮัว มีธุระอะไรอีกไหม” กู้ฮอนถาม แม้ว่าการสนทนาระหว่างพวกเขาจะไม่ได้ยินหมดทุกประโยค แต่ฟังจากการตอบของด้านNoton ความเป็นจริงเธอก็พอเข้าใจแล้ว
“คุณกู้ ฉันได้บอกตำแหน่งที่ตั้งกับคุณคนนั้นแล้ว ฉันจะรีบไปรอรับพวกคุณที่นั่น” ฉิงฮัวกล่าว
“ตกลง แล้วพบกัน” กู้ฮอนพูดจบก็กดวางสาย
หลังจากนั้นยิ้มแล้วคืนโทรศัพท์ให้กับNoton “ต้องขอโทษด้วย ให้คุณเลี้ยงข้าวแล้วยังจะรบกวนคุณส่งพวกเรากลับไปอีก”
“ฮ่าๆ ไม่เป็นไร สามารถให้บริการคุณผู้หญิงคนสวยอย่างคุณ ฉันรู้สึกเป็นเกียรติมาก” Notonพูดจบก็เดินมาข้างหยางหยาง ยิ้มแล้วมองหยางหยางกำลังกินอย่างเอร็ดอร่อย
กู้ฮอนได้รับการชื่นชมจากชายผู้นี้ที่มีเสน่ห์มากกว่าผู้หญิงคนนี้ อดไม่ได้ที่จะอาย
***
กู้ฮอนหน้าแดงมองไปที่ลูกชายที่กำลังกินอย่างตะกละตะกลาม
มีคนพูดว่า ‘เด็กที่กำลังโต เลี้ยงไม่ง่ายเลย’ นี่เป็นเรื่องจริง
หยางหยางเด็กคนนี้ใช้เวลาสั้นๆ สามารถกินสปาเก็ตตี้ที่อยู่บนจานตรงหน้าจนหมดเกลี้ยง ตอนนี้กำลังจ้องมองปีกไก่และน่องไก่ที่อยู่บนเตาย่างอยู่
“กู้หยางหยาง คุณลืมสิ่งที่พูดไปเมื่อครู่จนหมดแล้วหรือ” กู้ฮอนเดินไปที่หยางหยางรู้สึกเขินเล็กน้อย เตรียมอุ้มเขาลงจากเก้าอี้
หยางหยางขมวดคิ้ว บิดร่างเล็กๆไปมา ด้วยสีหน้าที่เจ็บปวด “แม่ ฉันยังกินไม่อิ่มเลย”
“กิน กิน รู้แต่จะกิน เมื่อไหร่ถึงจะรู้เรื่องเหมือนเฉิงเฉิงบ้าง หรือเป็นสุภาพบุรุษเหมือนคุณอาNoton ฉันจะได้ขอบคุณฟ้าดินบ้าง”
หลังจากกู้ฮอนสั่งสอนลูกชายเสร็จแล้ว ยิ้มให้Notonอย่างเขินอาย “ขายขี้หน้าคุณจริงๆ”
หลังจากนั้นก็บอกหยางหยางว่า “เมื่อครู่ฉันโทรหาฉิงฮัวแล้ว เดี๋ยวคุณอาNotonจะขับรถส่งพวกเราไปหาเขา”
พอได้ยินว่าจะได้กลับไปแล้ว ทันใดนั้นหยางหยางก็ดีใจมาก “เย้…….จะได้กลับไปแล้ว จะได้เจอคุณอาหัวฟูแล้ว”
Notonมองดูหยางหยางที่กำลังร่าเริงแล้วยิ้ม “ เด็กก็คือเด็ก ไป ฉันจะส่งพวกคุณกลับไป”
เขาพูดไปด้วยแล้วเก็บอาหารที่เหลืออยู่บนโต๊ะกลับเข้าไปในรถ จากนั้นก็เก็บสิ่งของอื่นๆเข้าไปในรถด้วย
จากนั้นก็ดับไฟในเตาย่าง เขาใช้กระดาษพันด้ามจับแท่งโลหะไว้อย่างระมัดระวัง
หยิบน่องไก่ไม้ที่ใหญ่ที่สุดและดีที่สุดยื่นให้หยางหยาง “มา อันนี้ให้คุณ นั่งกินในรถนะ”
หลังจากนั้นก็ยื่นให้กู้ฮอนหนึ่งไม้ “คุณกู้ คุณยังไม่ได้ทานอะไรเลย เอาอันนี้รองท้องไปก่อนนะ”
กู้ฮอนรับมาอย่างระมัดระมัดระวัง “เกรงใจจริงๆ คุณตั้งใจท่องเที่ยวคนเดียว แต่ถูกพวกเราแม่ลูกรบกวน”
Notonยิ้ม “ความสุขที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของการเดินทางคือมีสิ่งที่ไม่คาดเดาเกิดขึ้น จะทำให้มีเพื่อนเพิ่มขึ้น ฉันรู้สึกสนุกกับมันมาก”
หลังจากพูดจบเขาก็จัดเก็บเตาปิ้งย่างและใส่เข้าไปในกล่องของมัน แล้วเก็บเข้าไปในรถได้อย่างปลอดภัย เช่นนี้ก็จะไม่เป็นอันตรายต่อผู้อื่นและสิ่งของต่างๆในรถด้วย
รอจนกระทั่งเก็บทุกอย่างเสร็จแล้ว Notonก็เรียกกู้ฮอนกับหยางหยางขึ้นรถ
“กลับบ้านแล้ว…….”หยางหยางวิ่งขึ้นรถอย่างดีใจ กู้ฮอนก็ขึ้นรถด้วย
Notonนั่งในช่องขับรถ เขาสตาร์ทรถ “คุณกู้ ในรถรกหน่อยนะ พวกคุณอย่าถือสานะ”
กู้ฮอนยิ้ม “Noton คุณเกรงใจมากเกินไปแล้ว ความจริงไม่เห็นจะรกเลย”
กู้ฮอนพูดถูก รถคันนี้สะอาดมาก
ทันทีที่เข้าประตูจะเจอชั้นวางของ มีอ่างล้างมือเล็ก ๆ เตาแก๊สและเขียงขนาดเล็ก ตรงข้างกับชั้นวางของ ใต้หน้าต่างมีโต๊ะเล็ก ๆหนึ่งตัว
ทางเดินแคบ ๆ ที่สามารถผ่านได้แค่คนคนเดียว จากช่องคนขับแยกระหว่างโต๊ะกับชั้นวางของ ตรงไปด้านในสุดของรถคือห้องนอน
