บทที่ 545 ใช้เวลาให้เกิดประโยชน์
ไม่รู้ว่าห้องใต้ดินทำไมเงียบขนาดนี้ ทำให้เขารู้สึกว่ามีอะไรผิดปกติ
ไม่มีเสียงของเฉิงเฉิง ไม่มีเสียงของหยางหยางที่เล่นกับเบลล่า และไม่มีเสียงของกู้อันที่สั่งสอนหยางหยาง…..
มันผิดปกติเกินไป
“เป่หมิงซิเฉิง…..กู้ฮอน……เป่หมิงซีหยาง………ฉิงฮัว…….เบลล่า…….”
ช่างเป็นอะไรที่แปลกประหลาด ทำไมเรียกใครก็ไม่มีใครตอบ
หรือพวกเขาตั้งใจหลบอยู่มุมห้องเพื่อแกล้งตัวเอง
พวกเขาอยู่ที่นี่ไม่ถึงยี่สิบสี่ชั่วโมง คงจะไม่ไร้สาระจนถึงระดับนี้มั่ง
เป่หมิงโม่หน้าบึ้งแล้วคิด ค่อยๆเดินไปที่หน้าห้องนอน แอบฟังเสียงความเคลื่อนไหวด้านในก่อน
จากนั้นดันประตูเปิด เห็นแค่ความว่างเปล่าในห้องนอน เปิดผ้าห่ม ดูใต้เตียงก็ไม่มี
เขาไปที่ห้องนอนอีกห้อง ยังคงไม่มีอะไรเหมือนเดิม
ยืนอยู่กลางห้องโถง เป่หมิงโม่ขมวดคิ้ว หรี่ตา กวาดสายตาไปรอบๆ
เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา โทรหากู้ฮอนก่อน
เสียง “ตู๊ดตู๊ดตู๊ด……” เหมือนมีเสียงเธอกับลูกๆในห้องนอนอย่างเลือนราง มีเสียงโทรศัพท์ของกู้ฮอนดังขึ้น
เขามั่นใจว่า ตรวจเช็กแล้วในห้องนอนไม่มีคนแอบอยู่ข้างใน
หลังจากนั้น เขาก็โทรหาฉิงฮัว
หลังจากเสียงดังสองสามครั้ง ก็มีการตอบรับ ฉิงฮัวรับสายแล้ว “เจ้านาย มีเรื่องอะไรสั่งมาได้เลย”
“คุณพากู้ฮอนกับลูกๆออกไปข้างนอกใช่ไหม” เป่หมิงโม่น้ำเสียงเย็นชา ทำให้ฉิงฮัวสะดุ้ง
“ใช่ครับเจ้านาย เดิมทีฉันตั้งใจจะออกไปตรวจสอบสถานการณ์ข้างนอก แต่ว่าคุณกู้บอกว่าอยู่แต่ในห้องใต้ดินรู้สึกอึดอัด จึงให้ฉันพาเธอและคุณชายออกมาสูดอากาศข้างนอก” ฉิงฮัวตอบอย่างระมัดระวัง
ได้ยินว่ากู้ฮอนกับลูกๆออกไปข้างนอก โดยที่ไม่ได้บอกเขาสักคำ ทันใดนั้นเป่หมิงโม่ก็โกรธมาก “พวกเขาออกไปข้างนอก ทำไมคุณไม่รายงานฉัน คุณรู้ไหนถ้าเกิดอะไรขึ้น คุณรับผิดชอบไหวเหรอ”
“………” ฉิงฮัวฟังโทรศัพท์ ไม่พูดอะไรสักคำ เขาก็รู้สึกว่าเรื่องเขาทำไม่ถูกต้อง เจ้านายพูดถูก ถ้าคุณกู้และลูกๆเกิดเรื่องขึ้นมา ตัวเองไม่สามารถรับผิดชอบได้แน่นอน
“แล้วคุณยังทำอะไรที่นั่น ยังไม่รีบพสพวกเขากลับมาอีก” เป่หมิงโม่พูดจบก็วางสายทันที
“โม่ คุณกำลังโกรธใครเหรอ” เฟยเอ๋อถามขณะที่เดินไปทางเป่หมิงโม่
เป่หมิงโม่เสียงดังขนาดนี้ เฟยเอ๋อจะนั่งอยู่ในร้านอาหารได้อย่างไร จากการได้ยินเธอก็พอจะรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น
น่าจะเป็นเพราะกู้ฮอนแอบพาลูกๆออกจากห้องใต้ดินโดยไม่บอกเป่หมิงโม่
ในใจของเฟยเอ๋อเต็มไปด้วยความอิจฉากู้ฮอน อิจฉาที่เธอออกไปในเวลาที่ไม่เหมาะสมทำให้เป่หมิงโม่โกรธมากได้ขนาดนี้ เขายิ่งโกรธมากเท่าไหร่ก็แสดงว่าเขาเป็นห่วงผู้หญิงคนนี้มากเท่านั้น
แต่ว่านอกจากอิจฉาแล้ว เธอก็แอบดีใจลึกๆ ดีใจที่กู้ฮอนทำโดยไม่ได้รับอนุญาต ทำให้เป่หมิงโม่โกรธ เพราะเขาเกลียดการตัดสินใจที่ไม่ได้รับอนุญาตมาก
เธอมีความชั่วร้ายอยู่บ้าง หวังให้กู้ฮอนและลูกๆเกิดเรื่อง ถ้าเป็นเช่นนี้ก็จะออกห่างจากเป่หมิงโม่ เป่หมิงโม่ก็จะกลับมาอยู่ข้างกายตัวเองแล้ว
***
เฟยเอ๋อแม้จะรู้สถานการณ์แล้ว เธอก็ตัดสินใจที่จะสุมไฟให้กับเป่หมิงโม่อีก
เธอแกล้งทำเป็นไม่รู้เรื่อง “ว้าย โม่ ทำไมห้องเงียบขนาดนี้ ฮอนกับลูกๆหล่ะ”
เป่หมิงโม่ขมวดคิ้ว ดูออกว่าเขายังโกรธอยู่ “ฉิงฮัวพาพวกเขาออกไปข้างนอก”
เฟยเอ๋อคิ้วตั้งขึ้น ตาโต แกล้งทำเป็นโกรธ “อืม ฉิงฮัวออกไปคนเดียวก็แล้วไป แต่นี่กู้ฮอนพาลูกๆไปด้วยแล้วยังไม่ยอมบอกคุณอีก มันไร้สาระมาก คุณเป็นหัวหน้าครอบครัวนะ เธอทำเช่นนี้แสดงว่าไม่เห็นคุณอยู่ในสายตาเลย ถ้าพวกเขากลับมาแล้ว คุณอย่าปล่อยพวกเขาง่ายๆนะ”
พูดจบ เธอก็เปลี่ยนสีหน้าใหม่ อ่อนโยนและยิ้ม หันหน้าไปทางเป่หมิงโม่ ร่างกายเกือบจะแนบติดตัวเขา
มือของเธอวางบนไหล่เป่หมิงโม่เบาๆ “โม่ อย่าโกรธพวกเขาจนทำร้ายสุขภาพตัวเองนะ ถึงแม้ฉันยังไม่ได้เป็นภรรยาของคุณอย่างเป็นทางการ แต่ว่า ในใจฉันได้ยอมรับคุณเป็นสามีของฉันแล้ว…….”
ขณะพูดเธอก็ผลักเป่หมิงโม่เบาๆ เป่หมิงโม่ก็นั่งลงบนโซฟา เฟยเอ๋อนั่งลงที่ตักของเขา ใบหน้าแสดงความอ่อนโยน สายตานั้นเหมือนจะกลืนกินผู้ชายตรงหน้า หรือถูกเขากลืนกิน
“โม่ อย่าโมโหเพราะผู้หญิงคนนี้เลย” ขณะพูดใช้นิ้วมือ ค่อยๆเลื่อนจากแก้มเขาลงไปเรื่อยๆ
ในที่สุดก็หยุดบนกระเป๋าเสื้อของเขา หยิบกล่องใส่บุหรี่ออกมาด้วยฝีมือที่ประณีต แล้วหยิบเปิดไฟแช็กออกมา
เธอหยิบบุหรี่ออกมาหนึ่งมวนแล้วใส่เข้าไปในปากของเธอ แล้วใช้ไฟแช็กจุดบุหรี่
หลังจากที่เธอดูดมัน แล้วเอาบุหรี่ออกจากปาก แล้วค่อย ๆ เป่าควันสีน้ำเงินอ่อน ๆ บนใบหน้าของเป่หมิงโม่
เธอพูดเบาๆว่า “ดังนั้น ทุกการเคลื่อนไหวของคุณฉันก็จะใส่ใจ ถ้าคุณโกรธจนไม่สบาย ฉันก็จะเจ็บไปถึงข้างในใจ………”
พูดจบค่อยๆเอาบุหรี่ใส่เข้าไปในแกของเป่หมิงโม่
เป่หมิงโม่ก็กอดเธอไว้ในอ้อมกอด……
*
ในที่สุดฉิงฮัวก็พากู้ฮอน ฉิงเฉิง หยางหยางและเบลล่า กลับมาที่บ้านพักตากอากาศอีกครั้ง
ตอนนี้กู้ฮอนถึงรู้สึกเหมือนกังวลใจจริงๆ
“ฉิงฮัว พวกเราออกมานานแค่ไหนแล้ว” กู้ฮอนถาม
ฉิงฮัวก้มดูนาฬิกา “คุณกู้ พวกเราออกมาประมาณสี่ชั่วโมงแล้ว”
สี่ชั่วโมง ทันใดนั้นกู้ฮอนก็นึกถึงปัญหาที่ใหญ่มาก ตอนเธอพาลูกๆออกมาไม่ได้บอกเป่หมิงโม่ก่อน
เพราะเธอคิดว่าแค่พาลูกๆออกมาเดินเล่นไม่นาน แล้วก็จะกลับไป
ใครเคยคิดว่าคนคำนวณมิสู้ฟ้าลิขิต เกิดอุบัติเหตุขึ้น
ยากที่คาดเดาได้ว่าเป่หมิงโม่จะทำอย่างไรกับพวกเขา
เมื่อเข้าใกล้ห้องใต้ดินมากขึ้นเรื่อยๆ ใจของกู้ฮอนก็ตึงเครียดมากขึ้นเรื่อย ๆ
เรื่องมาถึงขนาดนี้แล้ว ก็ทำอะไรไม่ได้มากแล้ว ถึงแม้เป่หมิงโม่จะโกรธมาก ก็ทำได้แค่ยอมรับการลงโทษของเขาเท่านั้น
กู้ฮอนนึกถึงจุดนี้ หันไปขอโทษฉิงฮัว “ฉิงฮัว ขอโทษด้วยนะ ครั้งนี้พวกเราทำให้คุณต้องเดือดร้อนไปด้วย”
ฉิงฮัวส่ายหน้า “คุณกู้อย่าโทษตัวเอง ทำให้คุณกู้กับคุณชายต้องมาลำบากเพราะฉันหน้าที่ไม่ดีพอ”
“จือ…….” ประตูห้องใต้ดินเปิดออก กู้ฮอนพาลูกๆเข้าไปในห้องโถง
เป่หมิงโม่นั่งอยู่บนโซฟา ในปากคาบบุหรี่อยู่ ถือนิตยสารหนึ่งฉบับในมือแล้วพลิกดูอย่างช้าๆ
เฟยเอ๋อนั่งข้างเขาอย่างเงียบๆ
***
ณ เวลานี้ ห้องใต้ดินเป็นเหมือนห้องเก็บน้ำแข็ง ทำให้ร่างกายของกู้ฮอนสั่นเล็กน้อย
“เจ้านาย ฉันพาคุณกู้กับคุณชายน้อยกลับมาแล้ว” ฉิงฮัวเปิดปากพูดก่อน
พูดจบ เขาก็ก้มหน้าลง ร่างกายเกรงไปหมด
รอว่าภูเขาไฟของเป่หมิงโม่จะระเบิดเมื่อไหร่
แต่ว่า ไม่คาดคิด เป่หมิงโม่เหมือนกับว่าไม่ได้ยินเสียงพูดของพวกเขา กู้ฮอนแอบมองเขา เห็นเขายังคงสูบบุหรี่อย่างสบายใจ พลิกดูนิตยสาร
เมื่อเปรียบเทียบความเงียบของเป่หมิงโม่ กู้ฮอนคิดว่าเขาจะเบิดออกมาจะดีกว่า เพราะการรอการพิจารณาคดีเป็นสิ่งที่อึดอัดที่สุด
ผ่านไปห้านาที……..
ผ่านไปสิบนาที……..
เช่นนี้ผู้ใหญ่สองคนกับเด็กอีกสองคนก็ยืนอยู่ตรงประตูเช่นนี้ ไม่กล้าแม้แต่จะหายใจแรงๆ
ในที่สุด กู้ฮอนก็อดเป็นห่วงลูกไม่ได้ เธอกระซิบบอกเฉิงเฉิงว่า “คุณพาหยางหยางกลับไปที่ห้องนอนก่อน ถ้าไม่ได้เรียกก็อย่าออกมา”
เฉิงเฉิงก็รู้จักอารมณ์ของพ่อดี ก็ต้องการออกจากที่นี่ก่อนที่เขาจะโมโห ดังนั้นเขาจึงจับมือน้อยๆของหยางหยางและเบลล่ากลับไปที่ห้องนอนอย่างรวดเร็ว แล้วปิดประตูห้องเบาๆ
“เฮ่ย กลัวไปหมดเลย คุณเห็นสภาพไอ้พ่อนกหรือยัง” หยางหยางลูบอกซ้ำแล้วซ้ำอีก
เฉิงเฉิงตื่นเต้นพิงอยู่ตรงประตู แอบฟังความเคลื่อนไหวของด้านนอก หลังจากนั้นทำสัญลักษณ์อย่างส่งเสียงให้หยางหยาง “คุณพูดให้น้อยหน่อย เรื่องในวันนี้ถ้าไม่ใช่เพราะ เรื่องมันจะเป็นเช่นนี้เหรอ คุณทำให้แม่กับคุณอาฉิงฮัวต้องมาเดือดร้อน”
หยางหยางนั่งลงบนเตียง เจ็บจึงเบ้ปากทันที หลังจากนั้นก็กอดอกไว้ พูดอย่างไม่พอใจว่า “จะโทษฉันได้อย่างไร ไม่ใช่เพราะ‘เชี่ย’ ถ้ามันไม่ได้ไล่ตามกระต่ายตัวนั้น ฉันจะไปตามมันเหรอ”
เฉิงเฉิงรู้นิสัยของเบลล่าดี “คุณกับเบลล่าอยู่ด้วยกันมาตั้งนาน ทุกครั้งที่มันออกไปคนเดียวเดี๋ยวมันก็จะกลับมาเอง ไม่เคยหายเลย อย่างวันนี้ มันก็เป็นคนพาฉันกับคุณอาฉิงฮัวไปช่วยคุณกับแม่ในป่า ถ้าคุณบอกแม่ก่อน หรือรอไปพร้อมกับคุณอาฉิงฮัว ก็จะไม่เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น คุณเห็นหรือยัง แม่กำลังถูกพ่อดุเพราะคุณ โตขนาดนี้แล้ว ทำไมยังไม่รู้จักคิด”
หยางหยางถูกเฉิงเฉิงว่าจนหน้าบึ้ง เขากระโดดลงจากเตียงทันที “อะไรอะไรก็ว่าฉันผิด ได้สิ ฉันเป็นคนทำให้เกิดเรื่องฉันจะไปแก้ไขเอง จะไม่ยอมให้แม่ถูกไอ้พ่อนกดุว่า”
ในขณะที่พูดเขาก็จะเปิดประตูออกไป
เฉิงเฉิงเป็นห่วงว่าน้องชายที่งี่เง่าของเขาจะทำให้เรื่องยิ่งซับซ้อนมากขึ้น จึงดึงเขาไว้ “เป่หมิงซีหยาง คุณกลับมาเดี๋ยวนี้ คุณรู้ไหมถ้าคุณออกไปตอนนี้ ไม่เพียงแต่ช่วยแม่ไม่ได้ยังจะทำให้พ่อโกรธมากขึ้นอีกด้วย ดีไม่ดี คุณจะทำให้บาดแผลเก่ายังไม่ทันหายก็จะได้บาดแผลใหม่มาด้วย”
หยางหยางนวดก้นของตัวเองโดยไม่ได้ตั้งใจ จากนั้นหน้าก็เศร้าลง “แล้วจะให้ทำอย่างไรหล่ะ จะยอมให้ไอ้พ่อนกรังแกแม่อย่างนี้ไม่ได้นะ”
เฉิงเฉิงค่อนข้างนิ่ง “ไม่ต้องกังวล ฉันเชื่อว่าแม่ต้องมีวิธี และ……..”
หยางหยางร้อนใจจ้องมองเฉิงเฉิง “และอะไร คุณรีบพูดสิ”
เฉิงเฉิงพูดอย่างมั่นใจ “และพ่อจะไม่ทำอะไรแม่แน่นอน เพราะเขายังรักแม่อยู่”
“ผลัวะ”
ใครจะไปคิด เฉิงเฉิงเพิ่งจะพูดจบ ก็ได้ยินเสียงมาจากห้องโถง ทำให้ทั้งสองพี่น้องตัวสั่น
***
สิ่ที่กระตุ้นให้ภูเขาไฟเป่หมิงโม่ระเบิด ไม่ใช่ใครอื่น เป็นกู้ฮอนเอง
หลังจากลูกชายสองคนออกไป รวบรวมพลังแล้วพูดกับเป่หมิงโม่ว่า “วันนี้ที่ออกไปเป็นความคิดของเธอเอง ฉันรู้สึกว่าอยู่แต่ในนี้มันน่าเบื่อ และถ้าอยู่ไปนานๆจะไม่ดีต่อลูกๆ”
ยังไม่ทันรอเป่หมิงโม่พูด เฟยเอ๋อก็แย่งพูดก่อน “ฉันว่านะก็ฮอน วันนี้เรื่องมันเกิดขึ้นแล้ว ฉันก็เลยจำเป็นต้องพูดอะไรหน่อย คุณอยากออกไปผ่อนคลาย ฉันก็ไม่มีความคิดเห็น แต่คุณจะพาลูกไปด้วยไม่ได้ ถึงแม้คุณจะเป็นคนคลอดเฉิงเฉิงกับหยางหยางมา แต่พวกเขาเป็นคนของตระกูลเป่หมิง อีกไม่นานฉันก็จะกลายเป็นภรรยาของโม่ ดังนั้นฉันก็จะเป็นแม่เลี้ยงของพวกเขาด้วย ฉันมีหน้าที่ มีภาระผูกพันและต้องคำนึงถึงความปลอดภัยของพวกเขาด้วย”
