บทที่ 541 การหลบหนี
ได้ยินชายอ้วนเตี้ยขอความช่วยเหลือจากในหลุม ชายผอมสูงตบดินบนก้นออก หันตัวกลับแล้วเดินไปที่หลุม
เขาไม่ได้ช่วยชายอ้วนเตี้ยทันที แต่ยืนโกรธและบ่นอยู่ตรงนั้น “บอกกี่ครั้งแล้ว เนื้อในร่างกายของคุณจะขัดขวางความเจริญของอาชีพ
ทำไมคุณไม่ยอมฟัง ขนาดหลุมนี้ยังไม่สามารถปีนขึ้นมาได้ ฉันอายที่จะพูดแล้ว ช่างน่าอับอายจริงๆ”
กู้ฮอนแอบมองชายผอมสูง เขาห่วงแต่จะสั่งสอน โดยไม่ได้สังเกตตัวเองเลย
เธอเริ่มพยายามคลายเชือกออก
บิดตัวไปมาสองสามครั้ง ทันใดนั้นหัวใจของเธอก็เบ่งบานปรากฏว่าชายอ้วนเตี้ยตอนมัดเธอกลัวว่าจะทำให้เธอเจ็บ ดังนั้นจึงไม่ได้มัดเชือกแน่นเกินไปและร่างกายของเธอก็ผอมเพรียว บิดตัวแค่สองสามครั้ง เชือกก็คลายออกไม่น้อย
อาศัยช่วงที่ไม่มีคนสังเกตมองตัวเอง จึงคลายเชือกออกอย่างรวดเร็ว
“พี่เขย อย่าเพิ่งพูดเลย อย่าเพิ่งพูด รีบดึงฉันขึ้นมาก่อน” ชายอ้วนเตี้ยฟังจนหูด้าน ชาไปหมดแล้ว
“เมื่อคุณลงไปแล้ว ก็มัดเด็กนั้นไว้ให้แน่น ฉันจะเอาเด็กขึ้นมาก่อนแล้วค่อยช่วยคุณขึ้นมา”
ชายผอมสูงพูดอยู่ หยิบเชือกที่ ชายอ้วนเตี้ยทิ้งไว้บนพื้นขึ้นมา ตัวเองดึกอีกด้านหนึ่งไว้ แล้วโยนส่วนที่เหลือลงไป
ชายอ้วนเตี้ยทำได้แค่ฟังชายผอมสูงพูด ดึงเชือก มัดตัวหยางหยางไว้
“เฮ่ย เฮ่ยเบาๆหน่อย ถ้าทำให้เด็กช้ำก็จะขายไม่ได้ราคาดีนะ” ชายผอมสูงมองดูอย่างตื่นเต้นจากด้านบน
“ได้ๆ รู้แล้ว รู้แล้ว…….” ชายอ้วนเตี้ยตอบรับเต็มปากเต็มคำ น่ารำคาญจริงๆ ต้องการจะสั่งสอนเด็กคนนี้ซะหน่อย แต่พี่เขยก็กลัวว่าจะมีตรงไหนเสียหาย ปฏิบัติกับลูกชายแท้ๆก็ไม่ขนาดนี้มั่ง
***
ทนก็ทน ถ้าสามารถขายได้ราคาดีก็ถือว่าเป็นการชดเชยให้ตัวเองแล้วกัน
ชายอ้วนเตี้ยสีหน้าโกรธมาก มัดตัวหยางหยางหลวมไปบ้าง แค่ทำให้แน่ใจว่าเขาจะไม่สามารถหนีได้ก็พอแล้ว
“พี่เขย ฉันมัดเสร็จแล้ว คุณดึงขึ้นไปได้เลย”
จากเสียงบอกของชายอ้วนเตี้ย ชายผอมสูงค่อยๆดึงเชือกขึ้นทีละน้อย
“นึกไม่ถึงว่าเด็กคนนี้ก็หนักพอสมควร” เขาดึงเชือกอย่างระมัดระวังแล้วกล่าว
หลังจากนั้นไม่นาน หยางหยางก็กลับขึ้นมาบนพื้นอีกครั้ง
ชายผอมสูงยืนขึ้นแล้วอุ้มหยางหยางเดินไปหากู้ฮอน “พวกคุณสองแม่ลูกถือว่าได้เจอกันอีกครั้ง” เขาไม่สังเกตเห็นเชือกที่มัดตัวกู้ฮอนนั้นมีความผิดปกติ หันตัวแล้วกลับไปที่ข้างหลุมอีกครั้ง
ว่าไปแล้วตอนนี้เขากำลังประมาท เขาไม่เคยคิดเลยว่าผู้หญิงตัวคนเดียวจะสามารถคลายเชือกที่ผูกตัวเองออกได้
กู้ฮอนมองดูหยางหยางที่อยู่ข้างตัวอย่างทุกข์ใจ “ลูกรัก บาดเจ็บหรือเจ็บตรงไหนไหม”
หยางหยางส่ายหน้า “ฉันไม่เจ็บตรงไหนเลย” กำลังพูด ใบหน้าเล็กของเขาก็แสดงความกังวลออกมาเล็กน้อย “ไม่รู้ว่า ‘เชี่ย’วิ่งออกจากป่าจะหาเฉิงเฉิงกับลุงหัวฟูเจอหรือยัง”
กู้ฮอนมองหยางหยางแล้วยิ้ม พูดเบาๆว่า “ลูกรัก ไม่ต้องกังวลนะ พวกเราจะเห็นพวกเขาในไม่ช้า”
หยางหยางมองแม่ด้วยความสงสัย “พวกเรายังอยู่ในมือคนร้าย จะเจอพวกเขาเร็ว ๆ นี้ได้จริงหรือ”
กู้ฮอนกระพริบตาอย่างลึกลับให้กับหยางหยาง
เห็นว่าชายผอมสูงไม่ใส่ใจด้านตัวเอง เธอจึงรีบบิดตัวอย่างรวดเร็วไปมา สุดท้ายเชือกก็หลุดออก
หยางหยางตะลึงตาโต “แม่ แม่เป็นนักมายากลหรือ”
ชายผอมสูงเดินไปถึงข้างหลุม ชายอ้วนเตี้ยรออยู่ข้างในอย่างใจร้อน “พี่เขย รีบช่วยฉันขึ้นไปเร็วๆ”
ชายผอมสูงหยิบเชือกอีกเส้นออกจากกระเป๋าที่ขาด แต่นี่เป็นเชือกสำหรับมัดของทั่วไป
ทำตามสถานการณ์ที่เป็นอยู่ เขาจับปลายเชือกด้านหนึ่งไว้ในมือ โยนอีกด้านหนึ่งลงไป “คุณจับเชือกไว้แล้วค่อยๆปีนขึ้นมา”
เมื่อโยนเชือกลงไปแล้ว ในขณะที่ชายอ้วนเตี้ยหิวจนตาลีตาเหลือก เหงื่อเท่าเม็ดถั่วไหลออกมาจากหน้าผาก ตอนนี้เขามองอะไรก็เห็นเหมือนดาวระยิบระยับไปหมด
เขาเอื้อมมือที่สั่นออกมาจับเชือกไว้ สองเท้าค่อยๆห่างจากพื้นอย่างช้าๆ
เขากัดฟันอย่างแน่น ค่อยๆขยับขึ้นไปด้านบน
แต่ไม่นาน เขาก็หมดแรง ห้อยอยู่บนเชือกไม่ขยับเลย
“นี่ คุณรีบปีนขึ้นมาสิ” ความจริงชายผอมสูงก็เริ่มเหนื่อยและกำลังจะหมดแรงแล้ว
“พี่เขย ฉันหิวจนไม่มีแรงแล้ว คุณดึงฉันขึ้นไปหน่อยสิ”
“คุณอ้วนมาก ยังจะให้ฉันดึงคุณขึ้นมา ตอนนี้ฉันสามารถดึงเชือกไว้ได้ ไม่ให้คุณตกลงไปก็ดีแค่ไหนแล้ว” แขนของชายผอมสูง
เริ่มสั่น
ในขณะที่ชายทั้งสองกำลังหยุดชะงัก กู้ฮอนรีบแกะเชือกในตัวของหยางหยางออก
กำลังมองดูผลงานที่กำลังจะสำเร็จ ก็ได้ยินเสียงมาจากหลุม “โธ่เอ๋ย” ทำให้ตกใจสั่นไปทั้งตัว เธอรีบเอาเชือกที่แกะออกวางบนตัว
จากนั้นได้ยินชายผอมสูงพูดว่า “คุณดูนี่ ฉันบอกว่าอย่างไร คุณดึงเชือกขาดแล้วเนี่ย”
“ขึ้นไปไม่ได้จะทำอย่างไร ฉันไม่อยากหิวตามอยู่ในนี้นะ” ชายอ้วนเตี้ยร้อนใจเดินไปมาในหลุม หลุมที่ไม่ลึกมาก ตอนนี้กลายเป็นอุปสรรคที่ใหญ่ที่สุดของเขา
ในบางครั้ง ความสามารถที่ซ่อนเร้นของคนเรามักจะถูกดึงออกมาใช้เมื่อกำลังสิ้นหวังที่สุดหรือเวลาคับขันที่สุด
ชายอ้วนเตี้ยดูเหมือนว่าจะมีความคิดที่ดี “พี่เขย เอาอย่างนี้สิ คุณก็ลงมาด้วย แล้วดันฉันขึ้นไป ดีไหม”
***
ชายผอมสูงคิดแล้วคิดอีก ในขณะนี้ดูเหมือนจะมีแค่วิธีนี้เท่านั้นที่สามารถทำได้
แต่เขาก็กังวลเล็กน้อยเกี่ยวกับแม่ลูกที่ถูกมัดอยู่ จึงหันกลับไปมอง
เห็นแค่ก็ฮอนกับหยางหยางพิงกันอยู่ แสดงสีหน้าที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวด
“พี่เขย คุณกังวลอะไรอยู่ มัดแน่นขนาดนั้น กลัวพวกเขาจะหนีเหรอ รีบช่วยฉันขึ้นไปก่อน” ชายอ้วนเตี้ยเรียกร้องและเร่งอยู่ด้านล่าง
ชายผอมสูงคิดๆก็จริงนะ ดังนั้นเขาจึงไม่กังวลมากแล้ว จึงกระโดดลงไปในหลุม
กู้ฮอนเห็นว่าโอกาสมาถึงแล้ว เธอทำท่าทางอย่างส่งเสียงดังให้กับหยางหยาง แล้วเอาเชือกออกจากร่างกายอย่างรวดเร็ว จากนั้นคอยสังเกตการณ์เคลื่อนไหวในหลุม และแกะเชือกให้หยางหยางไปด้วย
เธอกระซิบกับหยางหยางว่า “ลูกรัก เดี๋ยวแม่จะนับเลขสามเลขแล้วเราก็วิ่งไปทางที่เรามา เข้าใจไหม”
หยางหยางพยักหน้า จากนั้นก็เกาผม “แม่ พวกเรามาจากทางไหน”
กู้ฮอนหมดกำลังใจในทันที ตอนที่เธอตามหยางหยางมาตามเส้นทางเล็กๆเส้นหนึ่ง แต่เมื่อครู่ตกใจก็เลยลืมไปหมดแล้ว เงยหน้าขึ้นมองไปรอบๆป่า คล้ายกันไปหมดเลย
เอาเป็นว่า ไม่ว่าจะหนีไปทางไหน ขอแค่อยู่ห่างจากคนสองคนในหลุมนี้ให้ไกลที่สุดก็พอ
ในที่สุดพวกเขาก็กำหนดทิศทาง กู้ฮอนเริ่มนับถอยหลัง
สาม สอง หนึ่ง วิ่ง……
“ซาๆๆ………” เสียงดังขึ้นจากในป่า
ชายผอมสูงกำลังอยู่ในหลุม กัดฟันแล้วออกแรงช่วยดันก้นชายอ้วนเตี้ย ชายอ้วนเตี้ยเหงื่อออกมาก ออกแรงปีนขึ้นด้วยสองมือ เท้าทั้งสองเตะอย่างไร้จุดหมาย
ดินตกลงทีละน้อย ทันใดหลุมก็เต็มไปด้วยฝุ่น
ชายผอมสูงได้ยินแต่เสียงที่ผิดปกติบนหลุม เขาหยุดออกแรง เงยหน้ามองขึ้นไปด้านบน แต่ความสูงของหัวเขามีจำกัด จึงทำให้มองไม่เห็นกู้ฮอนกับหยางหยาง
“พี่เขย คุณทำไมไม่ดันต่อหล่ะ ฉันจับอะไรสักอย่างไว้แล้ว คุณแค่ออกแรงดันฉันอีกนิดก็จะขึ้นไปได้แล้ว” ชายอ้วนเตี้ยใช้สองมือจับหินที่โผล่ออกมาข้างหลุมไว้อย่างแน่น
“คุณเงียบก่อนได้ไหม ฉันรู้สึกว่าด้านบนมีอะไรผิดปกติ…..” ชายผอมสูงพูดอย่างสงสัย
ชายอ้วนเตี้ยเหมือนจะมั่นใจ‘ฝีมือ’การมัดเชือกของเขา เต็มไปด้วยความมั่นใจ “จะมีอะไรผิดปกติได้ ฉันมัดหมูในหมู่บ้าน ยังไม่เคยมีตัวไหนหนีได้เลย สองแม่ลูกนี้ยิ่งไม่ต้องพูดถึงเลย”
เมื่อพูดจบ ก็มีลมพัดมาพัดฝุ่นพื้นผิวบนหลุมขึ้น ต้นไม้ก็มีเสียงซาๆดังไปทั่ว
“ดูสิ ฉันพูดอะไร พี่เขยคุณกังวลมากเกินไปแล้ว เร็วเข้า ฉันใกล้จะหมดแรงแล้ว คุณออกแรงอีกนิดฉันก็จะขึ้นไปได้แล้ว”
ในที่สุดชายผอมสูงก็ขจัดความกังวลก่อนหน้านี้ได้ ออกแรงดันชายอ้วนเตี้ยปีนขึ้นไป
ผ่านไปครึ่งนาทีชายอ้วนเตี้ยหายใจหอบเหนื่อยจับขอบของหลุมไว้ หลังจากนั้นสักครู่ขาอ้วนๆก็ขึ้นมา ในที่สุดร่างอ้วนๆก็กลิ้งออกมาบนพื้นดินของหลุม
“ฉัน สุดท้ายฉันก็ขึ้นมาจนได้……….” ชายอ้วนเตี้ยนอนหงายหายใจอย่างหนักไม่หยุด
“นี่ คุณดูสิสองแม่ลูกนั้นเป็นอย่างไรบ้าง” ชายผอมสูงพูดอยู่ ก็ยกมือขึ้นเช็ดเหงื่อบนหน้าผากของเขา
“ได้ ฉันดูก่อน……” ชายอ้วนเตี้ยพลิกตัวอยากเหนื่อย เงยหน้าขึ้นมองหากู้ฮอนกับหยางหยางโดยรอบ แต่สิ่งที่เธอเห็นคือเชือกสองกองที่อยู่ใต้ต้นไม้
ทันใดนั้นก็ตกใจมาก
“ว้าย…พี่ พี่เขย พวกเขาหนีไปแล้ว”
เวิง……. ชายผอมสูงได้ยิน รู้สึกมืดไปหมด เกือบนั่งลงกับพื้น
“คุณ คุณว่าอะไรนะ พวกเขาหนีไปแล้ว” พูดถึงตรงนี้ ชายผอมสูงที่กำลังเหนื่อยมาก ไม่รู้เอาแรงมาจากไหน ปีนออกมาจากหลุมอย่างรวดเร็ว
ชายผอมสูงมองเชือกสองกองบนพื้น ดวงตาก็แดงขึ้นทันที
ยกมือขึ้นเพื่อจะตบชายอ้วนเตี้ยแต่คาดไม่ถึง เขาไม่ได้ตบ
ชายอ้วนเตี้ยกางขาแล้ววิ่งออกไปก่อนแล้ว
“ใช่สิ เดี๋ยวนี้รู้จักหลบนะ ฉันให้คุณหลบ แม้แต่คนคนเดียวก็ยังมัดไว้ไม่อยู่” ชายผอมสูงยกเท้าขึ้น ถอดรองเท้าแล้วถือรองเท้าวิ่งไล่ตีชายอ้วนเตี้ย
ทั้งสองคนนี้วิ่งวนรอบหลุม
อย่ามองว่าชายอ้วนเตี้ยเคลื่อนไหวช้า แต่พอวิ่งขึ้นมาก็ค่อนข้างเร็วเลยนะ ชายผอมสูงวิ่งยังไงก็ตามไม่ทัน
หลังจากที่พวกเขาวิ่งไปห้ารอบติดในถุงขาดก็มีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น
“ฉันได้เงินแล้ว ได้เงินแล้ว แค่แม่บ้านก็จ้างมาแล้วสามคน คนหนึ่งกวาดพื้น คนหนึ่งทำกับข้าวอีกคนเป็นพี่เลี้ยง……..”
“พี่เขย อย่าวิ่งไล่เลย โทรศัพท์…….”
“ไม่ไล่ ไม่ไล่ก็สามารถตีคุณได้เช่นกัน” ชายผอมสูงพูดอยู่ ยกมือขึ้นโยนรองเท้าในมือไปทางชายอ้วนเตี้ยจากนั้นก็ค้นหาโทรศัพท์ในกระเป๋าด้วยความโกรธ
“ฮัลโหล นั่นใคร”
เมื่อได้ยินเสียงอีกฝ่าย จากที่เขากำลังโกรธอยู่ก็เปลี่ยนสีหน้าทันที เปลี่ยนเป็นใบหน้าที่ยิ้ม พยักหน้าโค้งคำนับตอบรับ “โอ้ เจ้านายเหรอ ขอโทษนะครับ เมื่อสักครู่ฉันได้ยินไม่ชัดเจน โปรดยกโทษให้ด้วยครับ”
มองดูชายผอมสูงกำลังพยักหน้าและโค้งคำนับอยู่ ชายอ้วนเตี้ยเบ้ปาก “มีปัญญาแค่รังแกฉัน ต่อหน้าคนอื่นก็พูดจาประจบประแจงเป็นลูกน้องเขา”
พูดอยู่ เขาก็เดินมาที่เชือกที่กู้ฮอนทิ้งไว้ เขาหยิบขึ้นมาแล้วมองดูอย่างละเอียด
การผูกเชือกนั้นเป็นสิ่งเดียวที่เขาภาคภูมิใจ แล้วทำไมถึงเกิดแบบนี้ได้……
เมื่อคนในโทรศัพท์ถามชายผอมสูงว่าเป็นอย่างไรบ้าง เห็นสีหน้าของชายผอมสูงเปลี่ยนไป “เจ้านาย เดิมทีพวกเราได้คนมาแล้ว แต่ว่าน้องเขยของฉันมันโง่มากมัดเชือกไม่แน่น สุดท้ายทำให้พวกเธอหนีไปได้……”
คนในโทรศัพท์เงียบไปสักพักแล้วพูดว่า “เช่นนั้นก็เอาอย่างนี้ พวกคุณควรทำอะไรก็ไปทำ ต่อไปไม่มีธุระอะไรของพวกคุณอีก”
“เจ้านาย เจ้านาย เจ้านาย…….” ชายผอมสูงไม่ยอมแพ้ที่จะอธิบาย แต่ทั้งหมดที่ได้ยินคือเสียงสะท้อนเท่านั้น
เขานั่งลงบนพื้นทันที
ดูเหมือนว่า เป็ดที่กำลังจะเข้าปากบินหายไปแล้วจริงๆ
ในเวลานี้ชายอ้วนเตี้ยถือเชือกเดินมา เขาพูดกับชายผอมสูงอย่างเสียใจว่า พี่เขย คุณดูสิปมเชือกที่ฉันผูกไม่ได้มีปัญหานะ” พูดอยู่เขาก็โยนเชือกสองเส้นนั้นไปตรงหน้าเขา
