เดิมพันรักยัยตัวแสบ – เดิมพันรักยัยตัวแสบ – ตอนที่ 560 ผิดหวัง

บทที่ 560 ผิดหวัง

เฟยเอ๋อรีบหมุนปุ่มข้างๆ เสียงก็ลดลงทันที

เฟยเอ๋อรู้ว่าคุณทนายเสิ่นมาเพื่ออะไร เป็นคนที่ใกล้จะเป็นสมาชิกของครอบครัวนี้ ก็อยากรู้ว่าท่านปู่เป่หมิงจะเขียนพินัยกรรมยังไง

ฟังคุณทนายเสิ่นพูดต่อว่า: “คุณเป่หมิงครับ ผมเป็นทนายความที่คุณจ้างมา ก่อนที่จะแก้ไขพินัยกรรมของคุณ ต้องบอกกับคุณก่อนว่า:อย่างแรกผ่านการทดสอบแล้ว ตอนนี้สมองของคุณชัดเจนมาก ซึ่งตรงกับข้อกำหนด เพื่อที่จะทำให้การแก้ไขพินัยกรรมถูกต้องตามกฎหมาย ผมใช้วิธีบันทึกเสียงและบันทึกภาพสองวิธีในเวลาเดียวกัน ถ้าคุณยินยอม เราจะไปต่อ”

ท่านปู่เป่หมิง หลังจากที่ฟังคำพูดของคุณทนายเสิ่น ก็กะพริบตาแรงๆ

***

คุณทนายเสิ่นทดสอบท่านปู่เป่หมิงด้วยวิธีต่างๆ พิสูจน์ว่าเขานอกจากพูดและร่างกายไม่ค่อยสะดวกแล้ว อย่างอื่นตรงกับที่กำหนดไว้ทุกประการ

เฟยเอ๋ออยู่ในห้องสังเกต รู้ว่าที่นี่สามารถฟังเสียงในห้องได้โดยไม่ได้ตั้งใจ

เธอเป็นคู่หมั้นของเป่หมิงโม่ที่ใกล้จะเข้าไปอยู่ในบ้านเป่หมิง ก็อยากรู้ว่าทรัพย์สินในอนาคตของท่านปู่เป่หมิงจะแบ่งยังไง

ครอบครัวตระกูลเป่หมิงมีฐานะในเมืองAสูงมาก ถึงแม้ว่าทำแค่อุตสาหกรรมก่อสร้างอสังหาริมทรัพย์ แต่มีผลกระทบใหญ่มาก และยังเกี่ยวข้องกับอาชีพอื่นๆ อีกด้วย

ลูกชายสามคนของบ้านเป่หมิง คนโตเป่หมิงเฟยหย่วนถูกไล่ออกจากบ้านแล้ว ขนาดหุ้นส่วนร้อยละยี่สิบที่ถืออยู่ก็ถูกเอาไปแล้ว

คนรองเป่หมิงโม่ ผู้นำของบริษัทเป่หมิง และเป็นผู้นำหลักในบ้านเป่หมิงอีกด้วย

คนเล็กเป่หมิงยัน ดาราที่รักการแสดงและเพลย์บอยคนหนึ่ง เรื่องของบ้านเป่หมิงส่วนมากไม่ค่อยมีส่วนร่วมสักเท่าไหร่ ทำตัวออกห่างจากบ้าน

ดูจากทุกด้านแล้ว ในการแบ่งทรัพย์สินครั้งนี้ มีความเป็นไปได้ที่จะชนะ และผลประโยชน์เยอะที่สุดด้วย

เฟยเอ๋อเพื่อที่จะไม่ให้คนที่อยู่ในห้องรู้ว่าเธอแอบฟังอยู่ เธอพยายามเปิดเสียงให้เบาที่สุด เธอเกือบจะกลั้นหายใจแล้ว ฟังคุณทนายเสิ่นอันข้อตกลงและเงื่อนไขของพินัยกรรมให้ท่านปู่เป่หมิงฟังทีละคำทีละแถว

ท่านปู่เป่หมิงก็ตั้งใจฟังไว้ และแน่ใจทุกข้อตกลงและเงื่อนไขที่เขาอ่าน

สำหรับห้าข้อแรกของพินัยกรรม: คำอธิบายของเจ้าตัว คำอธิบายตัวแทนพินัยกรรมของเจ้าตัว คำอธิบายเกี่ยวกับกฎหมายที่มีผลต่อพินัยกรรมของเจ้าตัว คำอธิบายสมบัติของเจ้าตัวและคำอธิบายประการภัยของเจ้าตัวซึ่งท่านปู่เป่หมิงยินยอมทั้งหมดแล้ว

มาถึงการแบ่งสมบัติของเจ้าตัวที่สำคัญที่สุดแล้ว ท่านปู่เป่หมิงแก้ไขไปแล้วบางอย่าง

คนโตเป่หมิงเฟยหย่วนถึงแม้ว่าจะไม่มีหุ้นส่วนของบริษัทเป่หมิงแล้ว แต่สมบัติส่วนตัวของท่านปู่เป่หมิงหนึ่งส่วนสองแบ่งให้กับเขาและเป่หมิงยี่เฟิง

ส่วนเป่หมิงโม่ได้หุ้นส่วนส่วนมากของบริษัทเป่หมิงไป และสมบัติส่วนตัวของท่านปู่เป่หมิงหนึ่งส่วนหก

เจียงฮุ่ยซินที่เป็นภรรยาของท่านปู่เป่หมิง ได้สมบัติส่วนตัวของท่านปู่เป่หมิงสามส่วนหกที่เหลือ

และที่น่าทึ่งที่สุดก็คือ เป่หมิงยันจะไม่ได้สักบาท

ขนาดเฉิงเฉิงและหยางหยางยังได้สมบัติส่วนตัวของท่านปู่เป่หมิงหนึ่งส่วนหกด้วยกัน

นอกจากนั้น เฟยเอ๋อยังได้ยินว่าท่านปู่เป่หมิงเขียนไว้ว่า ถ้าวันหนึ่งไม่ว่าเป่หมิงโม่จะแต่งงานกับกู้ฮอนหรือเฟยเอ๋อใครสักคนก็ตาม เธอสองคนจะไม่ได้สมบัติ และก็คือว่า ถ้าวันหนึ่งพวกเธอหย่าร้างกับเป่หมิงโม่ แล้วจะไม่ได้อะไรเลย

พอคุณทนายเสิ่นอ่านถึงตรงนี้ ท่านปู่เป่หมิงนึกถึงคำพูดของกู้ฮอนเมื่อวานตอนที่เธอพาลูกๆ มาเยี่ยม

นี่ก็ทำให้ท่านปู่เป่หมิงเปลี่ยนมุมมองที่มีต่อเธอแล้ว ถึงแม้ว่าเขายังคงไม่สนับสนุนให้เป่หมิงโม่แต่งงานกับเธอ แต่ถ้าเป่หมิงโม่ยังจะแต่งงานกับเธออีก ตัวเองก็จะไม่ขัดขวางอีกแล้ว

พอนึกถึงตรงนี้ ท่านปู่เป่หมิงพูดอย่างลำบากว่า: “ขีด…กู้…ฮอน…ทิ้ง…”

พอคุณทนายเสิ่นได้ยินคำพูดของท่านปู่เป่หมิงรู้สึกอึ้งเล็กน้อย เขาจำได้ว่าตอนนั้นที่เขียนข้อนี้ เมื่อท่านปู่เป่หมิงพูดถึงชื่อของสองคนนี้ บรรยากาศอึดอัดมาก

คุณทนายเสิ่นเพื่อที่จะแน่ใจความหมายของท่านปู่เป่หมิงไม่มีผิด เขาพูดซ้ำอีกรอบหนึ่ง: “ในพินัยกรรมนี้ ขีดชื่อของกู้ฮอนทิ้ง และก็คือว่าถ้าเป่หมิงโม่สมรสกับคุณเฟยเอ๋อ แล้วเธอจะไม่ได้สมบัติเลย คุณเป่หมิงครับ คุณต้องการสื่อความหมายแบบนี้ใช่ไหม”

***

เมื่อคุณทนายเสิ่นแน่ใจกับท่านปู่เป่หมิงอีกครั้ง จะขีดชื่อของกู้ฮอนในพินัยกรรมฉบับนี้ทิ้ง

เป่หมิงเจิ้งเทียนกะพริบตาแรงๆ หนึ่งครั้ง

เฟยเอ๋อที่แอบฟังในห้องสังเกต ถึงแม้ว่าได้ยินแค่คุณทนายเสิ่นพูดคนเดียว ไม่สามารถเห็นได้ว่าท่านปู่เป่หมิงตอบยังไง แต่ก็สามารถฟังอะไรออกจากคำพูดเหล่านี้ได้

จู่ๆ เธอก็รู้สึกว่าในใจผิดหวังมาก

เธอก็นึกว่าที่เธอแต่งงานกับเป่หมิงโม่ ไม่ว่าคนอื่นจะคิดกับตัวเองยังไง แต่อย่างน้อยพ่อแม่ของเป่หมิงโม่ก็จะเห็นด้วย

แต่สองวันที่ผ่านมา เหมือนเรื่องมันจะไม่เป็นไปตามอย่างที่เธอคิดเลย: เจียงฮุ่ยซินทำเหมือนว่าเธอไม่มีตัวตน ท่านปู่เป่หมิงเพิ่งเห็นหน้าเธอก็ทำสีหน้ารังเกียจแล้ว

ยิ่งไปกว่านั้นคือตอนนั้นที่เธอเขียนพินัยกรรม ก็เอาชื่อของตัวเองและชื่อของกู้ฮอนเขียนข้างใน

แต่ที่ทำให้เธอผิดหวังที่สุดคือสิ่งที่เธอได้ยินเมื่อกี้: ท่านปู่เป่หมิงขีดชื่อของกู้ฮอนทิ้งแล้ว!

และก็คือว่า ถ้าเป่หมิงโม่แต่งงานกับกู้ฮอน ถึงเขาจะหย่าร้างกัน แต่ก็สามารถได้สมบัติบางส่วนไป

ถึงแม้ว่าสองคนที่อยู่ในห้อง ยังคงคุยเรื่องรายละเอียดพินัยกรรมต่อ แต่เฟยเอ๋อไม่มีอารมณ์ฟังต่อแล้ว

เธอปิดปุ่มดักฟังทิ้ง เพราะข้อตกลงและเงื่อนไขที่เหลือไม่ได้สำคัญอะไรต่อเธออีกแล้ว หรือจะพูดว่ามีก็ได้ไม่มีก็ได้

ขณะนี้เฟยเอ๋อกำลังสงสัยตัวเองอยู่ หรือการตัดสินใจที่จะมาที่นี่มันผิดแล้ว

หรือตอนที่เธอไม่รู้สักอย่าง คิดว่าตัวเองถ้าทำดีกว่านี้ รอแต่งงานกับเป่หมิงโม่แล้ว ท่านปู่เป่หมิงและท่านนางเป่หมิงก็จะเปลี่ยนมุมมองกับตัวเองก็ได้

แต่ตอนนี้เหมือนจะไม่จะเป็นแล้ว ความทรงจำที่ท่านปู่เป่หมิงมีต่อตนเองมันลึกซึ้งมากแล้ว

เฟยเอ๋อก้มหัวลง น้ำตาไหลออกมาจากดวงตา

ไม่รู้ว่าผ่านไปนานเท่าไหร่แล้ว คุณทนายเสิ่นและท่านปู่เป่หมิงแก้ไขพินัยกรรมเรียบร้อยแล้ว

เมื่อท่านปู่เป่หมิงยินยอม ให้คุณทนายเสิ่นเป็นตัวแทนประทับตราส่วนตัวลงไปที่พินัยกรรม พินัยกรรมฉบับนี้ก็จะเริ่มมีผล

คุณทนายเสิ่นเก็บพินัยกรรมและประทับไว้ในซองเอกสารเรียบร้อย เขาลุกขึ้นพูดกับท่านปู่เป่หมิงว่า: “ท่านเป่หมิงครับ ผมยังมีธุระอยู่ งั้นก็ไม่อยู่ต่อแล้ว ท่านพักผ่อนเลย”

ท่านปู่เป่หมิงพยักหน้าเล็กน้อย

ในมือของคุณทนายเสิ่นถือซองเอกสารไว้มาที่ห้องสังเกต เห็นเฟยเอ๋อกำลังก้มหน้าลง ไหล่ของเธอกำลังสั่นอยู่เล็กน้อย

“คุณเฟยเอ๋อ เป็นไรหรอครับ” คุณทนายเสิ่นเดินมาข้างๆ เธอ ตบไหล่ของเธอเบาๆ

เฟยเอ๋อรีบเช็ดน้ำตาออก เงยหัวขึ้นใช้ตาแดงๆ มองคุณทนายเสิ่นที่ยืนอยู่ข้างๆ: “ฉันไม่เป็นไร แค่ฉันเห็นท่านเป่หมิงนอนอยู่บนเตียงทรมานมาก ฉันก็รู้สึกเสียใจมากเลย”

คุณทนายเสิ่นก็ทำสีหน้าไม่รู้จะทำยังไงดี ถอนหายใจเฮือกใหญ่: “เรื่องชีวิตน้อ เมื่อก่อนตอนที่ผมตามท่านเป่หมิง เขาแข็งแรงแค่ไหน แต่ตอนนี้กลับ…” พูดถึงตรงนี้ เขาหลับตาลงส่ายหัวไปมา

“คุณทนายเสิ่น เรื่องของคุณจัดการเรียบร้อยแล้วใช่ไหม แล้วเราไปได้ยัง” เฟยเอ๋อลุกขึ้นมา

“อืม ไปได้แล้ว แล้วคุณเฟยเอ๋อไม่อยู่กับท่านเป่หมิงต่อหรอ” คุณทนายเสิ่นถาม

เฟยเอ๋อส่ายหัว: “ไม่แล้ว รอฉันแต่งงานกับโม่ เวลายังอีกนานอยู่ คุณกับท่านเป่หมิงก็ทำงานมานานแล้ว ตอนนี้เขายังป่วยอยู่ ให้เขาพักผ่อนก่อนเถอะ”

***

คุณทนายเสิ่นพยักหน้า พูดเบาๆ ว่า: “ว่าที่ลูกสะใภ้ที่ดีขนาดนี้ ทำไมท่านเป่หมิงถึงตัดสินใจแบบนี้…”

ถึงแม้ว่าเสียงเขาจะเบามาก แต่เฟยเอ๋อก็ได้ยินแล้ว แต่เธอทำเป็นไม่ได้ยินและถามว่า: “คุณทนายเสิ่นพูดอะไรนะ”

คุณทนายเสิ่นรู้ว่าตัวเองเกือบพูดหลุดปาก รีบหันหน้าไปดูท่านปู่เป่หมิงและยิ้มพูดว่า: “ไม่มีอะไรๆ ผมก็แค่เสียดายคนที่ยิ่งใหญ่ขนาดนี้กลับมาป่วยเป็นโรคแบบนี้ เสียดายจริงๆ”

พูดจบเขาก็หันไปมองเฟยเอ๋อและพูดว่า: “คุณเฟยเอ๋อ งั้นเราไปกันเถอะ”

เฟยเอ๋อหันไปดูท่านปู่เป่หมิงที่นอนอยู่บนเตียงแวบหนึ่ง หรี่ตาลงเล็กน้อย จากนั้นก็เดินออกจากห้องVIPกับคุณทนายเสิ่นไปโดยไม่มีเยื่อใย

*

เฉิงเฉิงและหยางหยางอยู่ที่บ้านหยินปู้ฝัน กู้ฮอนก็ไว้ใจด้วย ตอนเช้าตรู่เธอไม่ได้รีบไปรับลูกๆ กลับมา แต่อยู่เคียงข้างลู่ลู่ตลอดเวลา

พยาบาลช่วยเช็ดตัว หวีผม ยืดเส้นยึดสาย…ให้ลู่ลู่ สักวันถ้าเธอฟื้นขึ้นมาก็จะไม่รู้สึกชาทั้งตัว หรือรู้สึกไม่สบายตัว

พอทำทุกอย่างเรียบร้อย เงยหน้าขึ้นดูก็ใกล้ถึงตอนเที่ยงแล้ว ทันใดนั้น มือถือของเธอก็ดังขึ้น เธอดูคือเบอร์ที่ไม่รู้จัก

เธอกลัวจะรบกวนแม่ รีบออกไปนอกห้องรับสาย: “สวัสดีค่ะ ฉันคือกู้ฮอน ไม่ทราบว่ามีอะไรหรือเปล่าคะ”

“สวัสดีค่ะ คุณคือคุณแม่ของนักเรียนกู้หยางหยางใช่ไหม ฉันคือครูหลี่ฝ่ายวัฒนธรรมและศิลปะของโรงเรียนค่ะ”

กู้ฮอนรีบยิ้มพูดว่า: “ครูหลี่สวัสดีค่ะ ฉันคือคุณแม่ของกู้หยางหยาง ไม่ทราบว่าโทรมามีอะไรหรือเปล่าคะ”

ครูหลี่พูดต่อว่า: “คือแบบนี้นะ พรุ่งนี้ในโรงเรียนมีการแสดงวัฒนธรรมและศิลปะ ส่วนกู้หยางหยางได้เข้าร่วมแสดงละครเด่นเรื่องหนึ่ง รบกวนช่วยแจ้งให้เขารู้ด้วยว่า พรุ่งนี้บ่ายสามมาซ้อมใหญ่ที่โรงเรียนค่ะ”

“ได้ค่ะครูหลี่ ฉันจะบอกเขาแน่นอนค่ะ ขอบคุณที่แจ้งมานะคะ” กู้ฮอนพูดจบก็วางสายลง

เธอกลับไปที่ข้างเตียงของลู่ลู่: “แม่ หนูกลับไปก่อนนะ พักผ่อนเยอะๆ การรักษาของที่นี่ดีมาก ไม่นานท่านก็หายดีแล้วนะ” พูดจบเธอก็ห่มผ้าห่มให้ลู่ลู่ให้ดี จากนั้นไปคุยกับพยาบาลที่ห้องสังเกตก็ออกไปจากโรงพยาบาลแล้ว

เมื่อกู้ฮอนออกมาจากลิฟต์ ก็เห็นข้างหน้ามีสามคนเดินออกมาจากในลิฟต์อีกเครื่องหนึ่ง ซึ่งเธอรู้จักสองคนในนั้น

คือเฟยเอ๋อและคนขับรถบ้านใหญ่ของตระกูลเป่หมิงเหล่าหลี่ ข้างๆ เขายังมีผู้ชายวายกลางคนอีกหนึ่งคน ไม่รู้ว่าเขาสามคนมาที่โรงพยาบาลทำไม หรืออาจมาเยี่ยมท่านปู่เป่หมิงก็ได้ หรือท่านปู่เป่หมิงเป็นอะไรหรอ

พอกู้ฮอนนึกถึงตรงนี้ ส่ายหัวและยิ้มแห้งๆ ช่างเหอะไม่คิดไปเรื่อยอีกแล้ว

ผ่านวันนี้ไป ตัวเองก็ไม่มีความเกี่ยวข้องกับเป่หมิงโม่อีกแล้ว เขามีเรื่องของเขาที่ต้องทำ ความจริงตัวเองก็ไม่ต้องไปเป็นห่วงเขาแล้ว