บทที่ 547 เตรียมตัวจากกัน
นี่ทำให้เฟยเอ๋อคาดไม่ถึง
“เราจะแต่งงานกันหลังจากสัปดาห์นี้ไหม……..” เป่หมิงโม่พูดอยู่ เอื้อมมือไปวางไว้บนมือเฟยเอ๋อเบาๆ
เขาสามารถสัมผัสถึงความอ่อนนุ่มของมือเฟยเอ๋อ มือเธอสั่นในวินาทีที่สัมผัส
“ทำไม หรือว่ากะทันหันเกินไป เช่นนั้นเลื่อนออกไปอีกสองสามวันก็ได้” เป่หมิงโม่พูดอย่างเฉยๆ แต่ในใจของเฟยเอ๋อเหมือนมีคลื่นเกิดขึ้น
ในที่สุดก็ได้ยินประโยคนี้ออกจากปากของเป่หมิงโม่สักที ตั้งแต่งานแต่งงานครั้งที่แล้วจนถึงตอนนี้ เฟยเอ๋อรู้ว่าในช่วงเวลานี้ กู้ฮอนอยู่ข้างกายเป่หมิงโม่มาโดยตลอด
และช่วงเวลาในเป่หมิงไม่ก็ไม่ค่อยมาเยี่ยมตัวเองเลย มักจะอ้างว่าไม่อยากรบกวนเวลารักษาตัวของตัวเอง
ถ้าไม่ใช่เพราะครั้งนี้เธอดื้อจะตามมาด้วย ก็คงไม่รู้ว่าเป่หมิงโม่ยังพากู้ฮอนกับลูกๆมาเยี่ยมคุณป้าฟางด้วย…….
ในใจของเป่หมิงโม่ให้ความสำคัญกับคุณป้าฟางมากกว่าท่านปู่เป่หมิงและแม่ของเธอเสียอีก เขาพากู้ฮอนกับลูกๆมาเยี่ยมเธอ บ่งบอกอะไรได้บ้าง
อีกอย่างคุณป้าฟางปฏิบัติต่อตัวเองกับกู้ฮอนแตกต่างกันมาก
เฟยเอ๋อรู้ดี แต่เธอแค่แกล้งทำเป็นไม่รู้ เธอเกรงว่าถ้าพูดออกไป เป่หมิงโม่จะยกเลิกสัญญาที่ขอเธอแต่งงาน
เธอไม่สามารถทำอะไรผิดพลาดในช่วงเวลาที่ “การยิงใกล้เป้าหมาย” เช่นนี้ มิฉะนั้นความพยายามหลายปีที่ผ่านมาของเธอก็จะกลายเป็นฟองสบู่
ในเวลานี้ เป่หมิงโม่เสนอวันแต่งงานของเธออีกครั้ง แสดงว่าเขาทางเลือกสุดท้ายของเขาก็ยังเป็นตัวเอง เฟยเอ๋อกอดเป่หมิงโม่จากด้านหลัง น้ำตากำลังปั่นป่วน “ฉันไม่อยากรอเช่นนี้อีกต่อไปแล้ว ฉันเหนื่อยและล้ามาก…….”
ในขณะที่เฟยเอ๋อร้องไห้ด้วยความปีติยินดีว่าในที่สุดเธอก็เป็นผู้ชนะ กู้ฮอนสีหน้าผิดหวัง
วินาทีที่เป่หมิงโม่ปิดประตูแรงๆ ในใจของเธอเงียบสงบ ช่วงเวลาที่เธอรอคอยมานานใกล้จะมาถึงในตอนนี้ เธอกลับไม่ต้องการให้ถึงเวลานั้นแล้ว
เธอเดินไปที่ห้องของเฉิงเฉิงกับหยางหยางอย่างช้าๆ
“แม่……”
“แม่……”
เด็กทั้งสองแย่งกันเข้ากอดเธอ
ถึงแม้พวกเขาจะไม่รู้ว่าพ่อกับแม่คุยอะไรกันไว้ แต่ตอนท้ายที่ได้ยินเสียงประตูดังขึ้น พวกเขาก็รู้ผลว่าคงจะจบลงไม่ค่อยดี
***
กู้ฮอนสงบสติอารมณ์ของตัวเอง ย่อตัวลง
เธอกางแขนออกแล้วกอดพวกเขาอย่างแน่น
ใบหน้าของเธอแนบแน่นกับใบหน้าเล็ก ๆ ของพวกเขา
ร่างกายของเธอในตอนนี้เหมือนถูกขุดเจาะจนโล่งไปหมด
สองร่างที่อ่อนโยนให้แรงบันดาลใจที่แข็งแกร่งแก่เธอ
“แม่ แม่โกรธพ่อใช่ไหม” เฉิงเฉิงได้คาดเดาผลลัพธ์นี้มาก่อนแล้ว มือน้อยๆของเขากอดที่คอกู้ฮอนอย่างแน่น
“แม่ ไอ้พ่อนกรังแกคุณใช่ไหม ฉันแอบมองเห็นยังมีสัตว์ประหลาดที่น่าเกลียดคนนั้นก็รังแกแม่ด้วย พวกเขาทั้งสองชั่วร้ายมาก” หยางหยางกับเฉิงเฉิงคิดต่างกัน เขารู้แค่ว่าสีหน้าเช่นนี้แม่ต้องถูกรังแกแน่นอน
เขาที่เติบโตข้างกายกู้ฮอน เขามีความเป็นลูกผู้ชายที่จะต้องปกป้องแม่
ใบหน้าเล็กๆของเขาโกรธจนหน้าบึ้ง
กู้ฮอนฝืนยิ้มอย่างแข็งแกร่ง หอมแก้มหยางหยางหนึ่งที “ว้าย หยางหยาง ทำไมถึงน่าเกลียดเช่นนี้ แม่ไม่ชอบแล้ว”
พอหยางหยางได้ยินหน้าก็ไม่บึ้งแล้ว “ฉันไม่ได้น่าเกลียดนะ ฉันหล่อเหมือนอาสามเลย……..”
กู้ฮอนปล่อยลูกทั้งสอง “พวกเราจะได้กลับบ้านด้วยกันแล้ว”
พอได้ยินว่าจะกลับบ้าน หยางหยางก็ดีใจมาก แต่เฉิงเฉิงเหมือนมีอะไรในใจ
กู้ฮอนมองดูเฉิงเฉิง “เป็นอะไรไป จะได้กลับบ้านแล้วไม่ดีใจเหรอ”
เฉิงเฉิงพยักหน้าเบาๆ “แม่ ฉันคิดถึงคุณย่า ถ้าเธอกลับมาเห็นบ้านของเธอถูกเผาไหม้ไปหมดแล้ว เธอจะเสียใจมากขนาดไหน”
เมื่อคิดถึงคุณป้าฟาง กู้ฮอนกับหยางหยางก็เข้าสู่ความเงียบ
หยางหยางยกมือน้อยๆขึ้น “พวกเราก็รีบสร้างบ้านใหม่ให้เสร็จก่อนที่คุณย่าจะกลับมา”
เฉิงเฉิงเหลือบมองหยางหยางอย่างไม่พอใจ “แค่พวกเราไม่กี่คนสามารถสร้างได้เหรอ ฉันว่าสร้างจนคุณแก่ก็คงจะไม่เสร็จ”
กู้ฮอนยิ้ม “พวกคุณสองคนไม่ต้องกังวล พ่อจัดการสั่งคนมาแล้ว รอพวกเราออกจากที่นี่ พวกเขาก็จะสร้างบ้านใหม่ให้ และจะเหมือนเดิมด้วย”
ความจริงเธอก็ไม่แน่ใจว่าเป่หมิงโม่จะสร้างขึ้นมาใหม่หรือไม่
ก่อนที่จะมีคนมารับพวกเขา กู้ฮอนกับลูกๆหลับไปแล้วหนึ่งตื่น เรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อเช้าทำให้พวกเขาเหนื่อยล้า
ไม่รู้ผ่านไปนานแค่ไหน ก็ได้ยินเสียงเคาะประตู
กู้ฮอนลุกขึ้นเปิดประตู เห็นฉิงฮัวยืนอยู่หน้าประตู “คุณกู้ ด้านนอกรถพร้อมแล้ว เชิญคุณกู้กับคุณชายทั้งสองขึ้นรถเพื่อกลับบ้าน”
“ตกลง ฉันจะพาลูกๆออกไปเดี๋ยวนี้” กู้ฮอนพูดจบ หันไปปลุกลูกทั้งสองตื่น
เธอพาลูกๆออกมา ก็เจอเป่หมิงโม่กับเฟยเอ๋อก็ออกมาจากห้องนอนเช่นกัน
กู้ฮอนเห็นทั้งสองจับมือกัน แม่ว่าเธอจะทำใจได้แล้ว แต่เมื่อเห็นใจก็สั่นเล็กน้อย
เฉิงเฉิงมองกู้ฮอน แล้วมองเป่หมิงโม่กับคนข้างกายเขาที่ใบหน้ายิ้มเหมือนดอกไม้บาน เฟยเอ๋อขมวดคิ้วเล็กน้อย
หยางหยางเห็นสองคนนี้ จมูกน้อยๆส่งเสียงฮึดฮัดแล้วก็ไม่มองพวกเขาอีกเลย
ฉิงฮัวนำทางอยู่ด้านหน้า เป่หมิงโม่จับมือเฟยเอ๋อเดินตามอยู่ด้านหลัง กู้ฮอนและลูกๆก็เดินตามอยู่ด้านหลังห
ช่วงเวลาที่เธอจะออกจากห้องใต้ดิน มีความลังเล หันกลับไปมองกรอบรูปภาพที่เรียงอย่างประณีตที่วางไว้บนตู้
แถวนั้นบันทึกความทรงจำในวัยเด็กของเป่หมิงโม่ แล้วยังมีความทรงจำของเขากับคุณป้าฟาง
***
จากห้องใต้ดินถึงถนนด้านนอก ถูกคนที่สั่งมาจัดเก็บอย่างสะอาดแล้ว
กลุ่มคนเดินออกจากซากปรักหักพังอย่างรวดเร็ว
ในที่โล่งมีรถเทียบรออยู่สองคัน คันหนึ่งเป็นรถRolls-Royce Phantom สีดำ อีกคันเป็นMercedes Sprinterสีขาว
เป่หมิงโม่โอบเอวเฟยเอ๋อขึ้นรถRolls-Royce Phantomแล้วออกไปเลย ไม่คิดที่จะรอพวกเขากลับด้วยกันเลย
กู้ฮอนมองรถของเป่หมิงโม่ออกไปทิ้งพวกเขาแม่ลูกไว้ข้างหลัง ในใจรู้สึกสงบลงมาก
“คุณกู้ คุณชายทั้งสองเชิญขึ้นรถ” ฉิงฮัวยืนอยู่ข้างประตูรถเชิญกู้ฮอน เฉิงเฉิง หยางหยางและเบลล่าขึ้นรถ
ระหว่างทางกลับบ้าน ในรถเงียบเป็นพิเศษ
ไม่กี่ชั่วโมงต่อมา รถก็แล่นเข้าไปในเมือง
มองดูเส้นทางที่รถเล่นไป กู้ฮอนขมวดคิ้ว “ฉิงฮัว เส้นนี้ไม่ใช่ทางกลับบ้านฉันนี่”
ฉิงฮัวพยักหน้า “คุณกู้คุณเข้าใจถูกแล้ว เส้นนี้ไม่ใช่ทางกลับที่อยู่อาศัยของคุณ”
กู้ฮอนถามอย่างสงสัย “แล้วเรากำลังจะไปไหน”
ฉิงฮัวไม่ได้บอกตรงๆว่าที่หมายอยู่ที่ไหน “คุณกู้ เมื่อไปถึงคุณก็จะทราบเอง”
รถยนต์ยังคงเคลื่อนที่ผ่านฝูงชนในเมืองต่อไป ในขณะนี้ด้านนอกเริ่มมีโคมไฟ เกิดการเปรียบเทียบระหว่างเมืองที่คึกคักกับบ้านพักตากอากาศของคุณป้าฟาง
หลังจากความวุ่นวายในเมือง เพื่อแสวงหาความสงบของจิตใจ จึงออกจากเมืองมาอยู่ที่ชนบทใช้ชีวิตที่เรียบง่าย พระอาทิตย์ขึ้นก็ตื่น พระอาทิตย์ตกก็พักผ่อน
แต่ว่า ชีวิตในชนบทนี้จะสดชื่นในสองสามวันแรก เมื่อเวลาผ่านไปมันจะกลายเป็นสิ่งที่น่าเบื่อ
กลับสู่อ้อมกอดในเมือง อารมณ์ซึมเศร้าก็ดีขึ้นไม่น้อย
แค่ มองดูสิ่งแวดล้อมที่คุ้นเคย เวลานี้กู้ฮอนก็ไม่รู้สึกมีความสุขเท่าไหร่
เวลาไม่กี่วัน ประสบกับเรื่องคุณป้าฟางตายกะทันหันและการลักพาตัวโดยบังเอิญ แม้ว่าเรื่องหล่านี้จะกัดฟันสู้จนผ่านมาแล้ว แต่ใจของเธอก็ยังอึดอัดอยู่เล็กน้อย
รถค่อยๆจอดลง โดยไม่รู้ตัว
ประตูรถเปิดออก ฉิงฮัวลงจากรถก่อน เขากางร่มรอตรงประตู “คุณกู้ เชิญลงรถ”
กู้ฮอนและลูกๆยังมีเบลล่าลงจากรถ ถึงรู้ว่าตอนนี้ฝนตกปรอยๆ
อากาศที่ชื้นทำให้กู้ฮอนที่สภาพจิตใจไม่ดีรู้สึกหนาวเย็น
ฉิงฮัวส่งพวกเธอไปจนถึงที่ประตูที่พักของกู้ฮอน
กู้ฮอนรีบหยิบกุญแจเปิดประตู “ฉิงฮัวข้างนอกฝนตก คุณเข้ามาพักก่อนแล้วค่อยกลับ”
“ไม่ดีกว่าคุณกู้ ฉันยังต้องกลับไม่จัดการเรื่องบ้านพักตากอากาศอีก” ฉิงฮัวพูดจบ หันหลังแล้วขึ้นรถ
เด็กๆและเบลล่าวิ่งเข้าในบ้านไปแล้ว กู้ฮอนยืนมองรถค่อยๆเล่นออกไป
กู้ฮอนหันหลังกลับ กลับไปที่ห้องแล้วล็อกประตู
“เฉิงเฉิงกับหยางหยางพวกคุณทำไมเงียบจัง เพราะง่วงนอนแล้วใช่ไหม ต้องอาบน้ำก่อนแล้วค่อยนอนนะ” กู้ฮอนพูดไปด้วยแล้วเดินไปที่ห้องโถง เธอเหมือนได้กลิ่นควันบุหรี่
แค่เธอเข้ามาในห้องโถง ก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มเล็กน้อย
เห็นเฉิงเฉิงกับหยางหยางยืนนิ่งอยู่กับที่ ด้านหน้าพวกเขา มีชายคนหนึ่งถือบุหรี่หนึ่งมวน นั่งไขว้ขาบนโซฟาอย่างสบาย
แม้แต่เบล่าก็เหมือนมะเขือที่ถูกฟ้าผ่า หลบอยู่ด้านหลังหยางหยาง
กู้ฮอนตบก้นของเฉิงเฉิงกับหยางหยางเบาๆ “พวกคุณไปอาบน้ำกันก่อน อาหารสักพักก็เตรียมเสร็จแล้ว”
เฉิงเฉิงกับหยางหยางอยากจะออกจากตรงนี้ตั้งนานแล้ว ในเมื่อแม่เปิดทางให้แล้ว ทั้งสองวิ่งไปที่ห้องอาบน้ำอย่างรวดเร็ว
“วังวัง………” เบลล่าก็วิ่งตามไปด้วย
“ทำไมพวกคุณถึงกลับมาช้า ยังไม่รีบไปเตรียมอาหารเย็นอีก” น้ำเสียงของเขาเย็นชา ราวกับว่าบ้านทั้งหลังห้องถูกปกคลุมไปด้วยความเย็นของเขา
***
เห็นว่าเฉิงเฉิงกับหยางหยางออกจากตรงนั้นแล้ว ใบหน้าสวยๆของกู้ฮอนเปลี่ยนไปทันที มองผู้ชายที่อยู่ข้างหน้า น้ำเสียงเย็นชาและเสียดสี “คุณไม่ใช่ออกมาก่อนพวกเราเหรอ ทำไมมาอยู่ตรงนี้ได้ เวลานี้คุณน่าจะโอบกอดคู่หมั้นอย่างมีความสุขในคฤหาสน์หรือในรถยนต์หรูหราไม่ใช่หรือ”
ถูกต้อง คนที่นั่งอยู่บนโซฟาคือเป่หมิงโม่ และมีเพียงเขาคนเดียวเท่านั้น
เป่หมิงโม่จ้องมองกู้ฮอนด้วยสายตาที่เย็นชา เขายังคงชอบมองหน้าเธอตอนที่เธอโกรธ
ในเวลานี้เธอเหมือนแม่เสือตัวหนึ่งที่กำลังโกรธ
สำหรับเขาเต็มไปด้วยความตื่นเต้นที่กำลังเผชิญกับความท้าทาย
มุมปากของเขาโค้งเล็กน้อย “เมื่อเทียบกับโลกที่อยู่กับคู่หมั้น โลกของภรรยาในปัจจุบันจะจริงกว่า……..”
กู้ฮอนใจสั่นในใจ แต่ก็ยังควบคุมสีหน้าข้างนอกไว้อย่างเข้มแข็ง “ตรงนี้ไม่มีภรรยาของคุณ ถ้าคุณเป่หมิงไม่มีธุระอะไร ฉันคงจะให้คุณอยู่ที่นี่นานไม่ได้ เกรงว่าคู่หมั้นที่อ่อนโยนของคุณไม่เจอคุณเป็นเวลานาน แล้วจะมาตามหาคนที่นี่”
เป่หมิงโม่ดูดบุหรี่ไปหนึ่งคำ โยนบุหรี่ที่เหลือครึ่งหนึ่งลงในที่เขี่ยบุหรี่
หลังจากนั้นยืนขึ้น เดินไปด้านหน้ากู้ฮอนอย่างช้าๆ
กู้ฮอนถอยหลังไปเล็กน้อย
แต่ว่า เธอก็ยังถูกเป่หมิงโม่ใช้มือข้างหนึ่งกอดที่เอวเธอไว้ ไม่สามารถขัดขืนได้
ตัวของเธอสั่นเล็กน้อย ก้มหน้าไม่มองใบหน้าที่เย็นชาของเป่หมิงโม่
เป่หมิงโม่ก้มหัวเล็กน้อย ใช้มืออีกข้างจับคางของเธอไว้ บังคับให้เธอจ้องหน้าตัวเอง
หลังจากนั้นเขาก็ขยับเข้าใกล้ใบหน้าที่สวยของกู้ฮอน
