ตอนที่ 574 เป็นห่วง
เฉิงเฉิงนั่งอยู่อีกข้างของกู้ฮอน เขามองดูแม่ที่ไม่เจ็มใจจากหยางหยาง ถึงแม้จะอิจฉา
แต่ในใจเขาก็รู้ดี หยางหยางโตมากับแม่ ความรักของพวกเขาย่อมเป็นแบบนี้อยู่แล้ว
ก็เหมือนคนที่เป็นปู่เป็นย่ารู้ว่าตนจะอยู่กับแม่ พวกเขาก็จะไม่เต็มใจเหมือนกัน แล้วคุณพ่อจะคิดยังไงกัน……เขานึกถึงภาพที่เป่หมิงโม่เย็นชากับตน ก็เกิดความลังเลขึ้นมา
เฉิงเฉิงกระโดดลงโซฟา เดินไปตรงหน้าหยางหยาง ยื่นมือน้อยๆออกไปจับมือน้อยของเขาแน่น “เป่หมิงซีหยาง เราก็ไม่อยากให้นายจากแม่ไป นายดูสิแม่เสียใจแค่ไหน แต่ในเมื่อมันเป็นผลของการจับฉลาก งั้นก็ทำไรไม่ได้แล้วล่ะ”
พูดถึงนี่ เฉิงเฉิงก็เริ่มบอกหยางหยางในฐานะพี่ชาย “ก่อนที่นายจะไปอยู่กับพ่อ เรามีอะไรจะบอกนาย นายถึงที่นั่นแล้ว ต้องเชื่อฟังดีๆ ตอนเด็กฉันเคยโดนตีไม่น้อย แล้วก็ดูแลคุณปู่คุณย่าดีๆ พวกท่านแก่แล้ว คุณพ่อไม่ค่อยจะกลับมา ถึงแม้จะมีคนใช้มากมาย แต่ในฐานะที่นายเกิดเป็นหลานชายบ้านเป่หมิง ก็ต้องมีความรับผิดชอบ ที่ท้ายถ้านายมีเวลาก็กลับมาเยี่ยมแม่บ้าง ‘เบลล่า’ เรานายกับมันสนิทกันดี นายพาไปด้วยเถอะ ดีที่มันคุ้นเคยกับบ้านเป่หมิง จะไม่สร้างปัญหาแน่นอน”
หยางหยางมองเฉิงเฉิง พยักหน้าอย่างแรง “ยายก็ต้องดูแลแม่ให้ดีๆ ถ้ามีโอกาสจะจะกลับมาเยี่ยมพวกนาย ‘เชี่ย’ ฉันก็จะดูแลอย่างดีนายวางใจได้”
***
หยางหยางจะไปบ้านเป่หมิงแล้ว กู้ฮอนและเฉิงเฉิงก็ไม่ค่อยเต็มใจ พวกเขาบอกกล่าวเขาอยากละเอียด
นั่นทำให้หูน้อยของหยางหยางแทบชา
ฉิงฮัวก้มหน้าดูนาฬิกา นี่ก็สิบโมงแล้ว “คุณหนูครับ นี่ก็สายแล้ว ถึงเวลาส่งพวกคุณกลับแล้ว และรวดไปส่งคุณชายน้อยหยางหยางกลับคฤหาสน์เป่หมิงด้วย ส่วนที่นี่ไม่ต้องห่วง จะมีคนมาทำความสะอาดครับ”
กู้ฮอนพยักหน้า ก็ยังคงอุ้มหยางหยางไม่เต็มใจลาจาก เฉิงเฉิงจูงมือแม่ สามแม่ลูกเกินออกไปยังประตู
เพียงแต่เมื่อเท้าทั้งคู่ก้าวออกจากประตู กู้ฮอนหันกลับมาดูอีกรอบ
เชิงเทียนที่มีเทียนสีแดงละลายจนหมดอยู่บนโต๊ะ และโซฟาอันกว้างใหญ่……
ล้วนทำให้เธอนึกถึงเรื่องเมื่อคืนที่มีความอบอุ่นกับเป่หมิงโม่ในระยะสั้นๆนั้น
หลังจากที่เธอถอนหายใจยาวยาวไปเฮือกหนึ่งแล้ว จะไม่รู้สึกไม่เต็มใจอีก เดินออกจากวิลล่าอย่างเด็ดเดี่ยว ขึ้นรถที่จอดอยู่หน้าบ้านไป
*
ทางที่กลับไปยังที่พักของกู้ฮอนไกลมาก แต่เวลากลับสั้นมาก นี่ก็คือความรู้สึกของการจากลา
ระหว่างนั้น ฉิงฮัวก็โทรเล่ารายละเอียดให้เป่หมิงโม่ที่ตัวอยู่ในบริษัทฟัง
เป่หมิงโม่แค่พยักหน้ารับแล้ววางสายไป
ในมือของเขา กำลังจับเอกสารที่ให้ฉิงฮัวตามสืบอยู่ เมื่อเห็นรายชื่อหนึ่งปรากฏอยู่ในนั้น เข้าก็ขมวดคิ้วอัตโนมัติ
รถจอดอยู่ที่หน้าประตู เฉิงเฉิงลงรถตามกู้ฮอนลงจากรถ
ประตูรถปิดลงอีกครั้ง ฉิงฮัวยื่นหน้าออกมาทางกระจกคนขับ “คุณหนูครับ ผมขอส่งคุณชายหยางหยางกลับไปก่อน ไว้ผมจะส่งของใช้ของคุณชายเฉิงเฉิงมาให้ครับ”
กู้ฮอนพยักหน้ารับ แล้วโบกมือให้กับหยางหยางที่นั่งอยู่ในรถ
ถึงแม้นี่จะเป็นการจากลาระหว่างแม่ลูก แต่ยังไงก็ยังอยู่ในเมืองเดียวกัน ยังมีโอกาสพบกันอีกเยอะ
ที่สำคัญกู้ฮอนเคยผ่านการจากลามาหลายรอบมาก เริ่มชินกับมันแล้ว
รถค่อยๆออกห่างจากที่พักของกู้ฮอน ไปทางที่จะพาหยางหยางกลับคฤหาสน์เป่หมิง
ไม่นาน รถก็ถึงหน้าคฤหาสน์เป่หมิง ประตูค่อยๆเปิดออก รถก็ขับเข้าไปอย่างเร็ว
*
กู้ฮอนจูงมือน้อยๆของเฉิงเฉิง หลังจากที่มองหยางหยางจากไป เธอก็กลับเข้าที่พัก
“โห่งๆ……” เบลล่าเห็นเจ้านายกลับมา กระดิกหางไปมาอย่างดีใจ
ยังดีที่ก่อนออกจากบ้านเมื่อวานให้อาหารมากพอสำหรับมัน ตอนนี้ยังดูมีชีวิตชีวา
เฉิงเฉิงนั่งลงยองๆ ลูบหัวมันเบาๆ
เบลล่าก็เงยหน้าเลียมือเฉิงเฉิง แล้วมันก็เริ่มดมไปทั่ว เหมือนกำลังหาอะไรสักอย่าง
แน่นอนว่าเฉิงเฉิงรู้ว่ามันกำลังคิดอะไรอยู่ บอกกับมันว่า “เดี๋ยวก็ส่งแกไปหาหยางหยาง”
กู้ฮอนกลับถึงห้องนอน ก็เริ่มเก็บเสื้อผ้าหยางหยางทีละชิ้น จัดสิ่งของที่เขาใช้ลงในกระเป๋า
*
หลังจากที่ฉิงฮัวจอดรถแล้ว ก็พาหยางหยางเดินเข้าไปในบ้าน พวกคนใช้ต่างก้มหน้าทำความเคารพให้กับพวกเขา
ณ ตอนนี้ในห้องโถง เป่หมิงยันกำลังดื่มชาดูทีวีเป็นเพื่อนเจียงฮุ่ยซินผู้เป็นแม่
เมื่อหยางหยางเห็นเป่หมิงยัน ตาลุกวาวทันที เหมือนหมาน้อยที่เห็นกระดูก เรียกเสียงดัง “อาสามครับ!” แล้วโผเข้ากอดเขา
“หึหึ นึกว่าใคร ดาราน้อยของเรากลับมานี่เอง” ว่าแล้ว เขาก็มองไปทางประตู แล้วขมวดคิ้ว “ดาราน้อยอีกคนล่ะ ทำไมไม่กลับมา?”
***
ฉิงฮัวยืนข้างโซฟารีบอธิบายว่า “คุณหญิงชรา คุณชายสาม ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปคุณชายน้อยหยางหยางจะมาอยู่ที่นี่ครับ คุณชายน้อยเฉิงเฉิงอยู่กับคุณหนูกู้ครับ”
เจียงฮุ่ยซินได้ยิน คิ้วขมวดขึ้น แล้วพูดกับเป่หมิงยัน “ยันยัน ลูกพาหยางหยางออกไปเล่นก่อน ทำความรู้จักกับสถานที่หน่อย”
“ครับ หยางหยางออกไปเล่นกับอาสามไป” เป่หมิงยันได้ยินว่าหยางหยางจะมาอยู่ที่บ้านนี้แล้ว ก็ดีใจมาก ที่จริงในบ้านหลังนี้ เขาน่าเบื่อมาก
ตั้งแต่เจอหยางหยาง ก็รู้สึกถูกโฉลกกับเขามาก
พอทั้งสองออกไปแล้ว เจียงฮุ่ยซินก็หันมองฉิงฮัว พูดขึ้นช้าช้า “คุณหมายความว่าจากนี้ไปเฉิงเฉิงจะอยู่กับกู้ฮอน ไม่กลับมาอีกแล้วงั้นหรอ?”
ฉิงฮัวพยักหน้ารับ
“พั๊บ……” เจียงฮุ่ยซินตบลงบนโต๊ะกาแฟอย่างแรง สีหน้าเธอเปลี่ยนทันที “ไม่ได้ บ้านเป่หมิงเราเสียเวลาไม่น้อยเลี้ยงดูเฉิงเฉิงมา จะให้ผู้หญิงคนนั้นได้เปรียบได้ง่ายๆได้ไง ตั้งแต่ครอบครัวพี่ใหญ่ไปจากบ้านเป่หมิง เฉิงเฉิงคือหลานคนโตของบ้านเป่หมิงเรา จะให้เขาใช้ชีวิตอยู่กับคนนอกไม่ได้”
เจียงฮุ่ยซินโมโห คนใช้ต่างก็กลัว แต่สำหรับคนที่ติดตามเป่หมิงโม่มาโดยตลอกอย่างฉิงฮัว ไม่มีอะไรเลย
“ท่านางเป่หมิงครับ เรื่องนี่เจ้านายเป็นตัดสิน น่าจะเปลี่ยนแปลงไม่ได้ครับ” ฉิงฮัวพูดเฉยมาก แต่สื่อให้รู้ความหมายของเจ้านายอย่างชัดเจน ว่าไม่มีใครจะต่อต้านอิทธิพลได้
เป็นอย่างที่คิด เจียงฮุ่ยซินได้ยินว่าเป็นการตัดสินของเป่หมิงโม่ ปฏิกิริยาดีขึ้นไม่น้อย ถอนหายใจยาวยาวพูด “เห้อ……ในเมื่อโม่ตัดสินแล้ว ทำไมต้องมาบอกหญิงชราอย่างฉันอีกล่ะ”
เธอพูดด้วยสีหน้าที่เศร้า “เพียงแต่ เฉิงเฉิงเป็นหลานที่คุณท่านรักมากที่สุด ตอนนี้ท่านยังอยู่โรงพยาบาล วันไหนออกจากโรงพยาบาลมา แล้วไม่เห็นเฉิงเฉิง ฉันคิดว่า ท่านก็ต้องเสียใจเหมือนกัน”
เป็นอย่างที่ฉิงฮัวคิดไว้จริงๆ ท่านนางเป่หมิงรู้ว่าไม่อาจขัดเป่หมิงโม่ได้ ก็รีบใช้คุณท่านเป่หมิงมาอ้างทันที
“เชิญท่านนางเป่หมิงวางใจได้ครับ เจ้านายจะอธิบายกับคุณท่านเป่หมิงเอง ที่สำคัญคุณชายน้อยหยางหยางก็เป็นหลานของคุณท่านบ้านเป่หมิงไม่คัดค้านแน่นอนครับ” คำพูดของฉิงฮัวทำให้เจียงฮุ่ยซินไม่อาจโต้ได้
ฉิงฮัวพูดต่อ “ท่านนางเป่หมิง ห้องของคุณชายน้อยหยางหยางอยู่ที่ไหนครับ? ผมจะให้คนใช้เก็บของของคุณชายน้อยเฉิงเฉิงก่อน แล้วส่งไป”
เจียงฮุ่ยซินค่อยๆลุกขึ้น เดินขึ้นบรรไดไป พูดไป “ให้อยู่ข้างห้องเฉิงเฉิงละกัน วันหลังถ้าเฉิงเฉิงไม่ชินกับการอยู่กับผู้หญิงคนนั้น กลับมาก็ยังมีห้องเขา
*
กู้ฮอนใช้เวลาอันสั้นเก็บของของหยางหยางไว้ในกระเป๋าเดินทางของเธอ ลากไปที่หน้าประตูรอฉิงฮัวมาเอา
เฉิงเฉิงนั่งไม่สบายใจอยู่บนโซฟา
“เป็นอะไรไปคะลูกรัก?” กู้ฮอนยิ้มแล้วนั่งลง กอดเขาเข้าในอ้อมอก
ผ่านไปนานหลายปี ในที่สุดลูกที่ห่างหายไปก็กลับมาอีกครั้ง เธอจะชดเชยความรักของแม่ที่ผ่านมาให้กับเขา
“ไม่รู้ว่าหยางหยางจะชินกับบ้านเป่หมิงหรือเปล่า เขาขี้เล่นเอาแต่ใจขนาดนั้น ต้องสร้างปัญหาไม่น้อย แล้วคุณพ่อจะทำยังไงกับเขา……”
ที่จริงกู้ฮอนก็คิดแบบนี้เหมือนกัน แต่ถ้าลองเปลี่ยนความคิดอีกแบบหนึ่ง ให้หยางหยางไปบ้านเป่หมิงใช่ว่าจะเป็นเรื่องที่ไม่ดี เห็นเขาไม่เอาไหนไปวันๆ การเรียนไม่ดีแต่ก็ฉลาดไม่น้อย
ถึงเวลาให้เป่หมิงโม่สั่งสอนดีๆแล้วล่ะ
***
เมื่อคนใช้จัดเตรียมข้าวของที่เฉิงเฉิงมักใช่และเสื้อผ้าเสร็จแล้ว ฉิงฮัวส่งของพวกนี้ไปให้ที่บ้านกู้ฮอน แล้วเอาของทั้งหมดของหยางหยางขึ้นรถ
กู้ฮอนพาเฉิงเฉิงจูง ‘เบลล่า’ ส่งฉิงฮัวออกไป “หลังจากนี้หยางหยางก็จะใช้ชีวิตอยู่ที่บ้านเป่หมิงแล้ว ฝากพวกคุณดูแลเขาด้วย ถ้าเขาทำผิดอะไร ก็ไม่จ้องคิดมาก ตีเขาได้ เด็กคนนี้หนังเหนียวมาก ไม่เป็นไรหรอกค่ะ”
ฉิงฮัวสีหน้าอึดอัด มีแม่ที่ไหนฝากกับคนอื่นแบบนี้ แต่เมื่อนึกถึงเรื่องวันก่อนของหยางหยาง ก็เข้าใจกู้ฮอนแล้วล่ะ นี่ถึงเป็นความรัก(รักวัวให้ผูกรักลูกให้ตี)ที่แท้จริง
เขาพยักหน้า “คุณหนูวางใจเถอะครับ พวกเราจะดูแลคุณชายน้อยหยางหยางให้ดีครับ” แล้วเขาก็มองไปทางเฉิงเฉิง แล้วนั่งยองๆลง “คุณชายน้อยเฉิงเฉิง คุณต้องเชื่อฟังอยู่กับคุณแม่ดีๆนะครับ อย่าให้เธอเป็นห่วงนะครับ”
เฉิงเฉิงพยักหน้าอย่างแรง “คุณอาฉิงฮัวไม่ต้องห่วงครับ ใช่แล้ว คุณพา ‘เบลล่า’ ไปให้หยางหยางเถอะครับ ผมเห็นมันชอบเล่นกับหยางหยางมาก” ว่าแล้ว เขาก็ยื่นเบลล่าให้กับฉิงฮัว
ฉิงฮัวรับมา และพามันเข้ารถไป
รถถูกสตาร์ทขึ้น ฉิงฮัวแหงนมองออกมา “คุณหนูกู้ครับ คำเดิมนะครับ ถ้าคุณมีเรื่องที่ไม่สะดวกให้เจ้านายช่วย บอกผมได้นะครับ”
พูดจบ เขาก็ขับรถออกไปอย่างเร็ว
*
เที่ยงแล้วเป่หมิงยันถึงพาหยางหยางที่เหงื่อท่วมตัว วิ่งกลับมาจากข้างนอก
การมาของหยางหยาง ทำให้เจียงฮุ่ยซินไม่ค่อยสบายใจนัก ตอนนั้นที่สื่อความหมายของตนให้กับฉิงฮัวรู้ กลับถูกเขาใช้คำพูดตีบกลับ ในใจไม่พอใจอย่างมาก
ค้นไปพักบนห้องถึงเวลากินข้าวเที่ยงถึงลงมา
เวลานี้ฉิงฮัวก็ขับรถกลับมา คนใช้ทำความสะอาดห้องหยางหยางเรียบร้อยแล้ว เขาให้คนเอาของทั้งหมดของหยางหยางเก็บเข้าห้อง
“โห่งๆ……” หลังจากเบลล่าเห็นหยางหยางก็กระดิกหางอย่างดีใจ ขาอันสั้นทั้งสี่ก็วิ่งเข้าหาหยางหยาง
“‘เชี่ย’ ทำไมแกไม่อยู่กับแม่กับเฉิงเฉิง มาที่นี่ทำไม?” หยางหยางอุ้มมันอย่างดีใจและนึกไม่ถึง ถึงแม้ความสัมพันธ์ของตนกับ ‘เชี่ย’ จะดีมาก แต่ยัไงมันก็เป็นสุนัขของหยางหยาง
“คุณชายน้อยเฉิงเฉิงให้ผมพามาเอง บอกว่าคุณเหมาะที่จะอยู่กับมันมากกว่า” ฉิงฮัวพูด
