ตอนที่ 578 มีการเคลื่อนไหวในห้องน้ำ
“คุณผู้หญิงทั้งหลาย เรากลับไปค่อยคุยกันไหม พวกคุณทั้งกอดทั้งร้องไห้อยู่ที่นี่ ก็ควรนึกถึงความรู้สึกผู้ชายอย่างเราสองคนด้วยไหม หึหึ” เพื่อเป็นการทำให้บรรยากาศแบบนี้ดีขึ้น หยินปู้ฝันยื่นมือรับสัมภาระของแอนนิไป
พวกเธอถึงดีขึ้น
กู้ฮอนอุ้มจิ่วจิ่ว เฉิงเฉิงดึงที่ปลายเสื้อของเธอเดินตามอยู่ข้างๆ
แอนนิเดินไปเช็ดน้ำตาไป ยิ้มให้กับหยินปู้ฝันที่อยู่ข้างๆและพยักหน้า
หยินปู้ฝันตอบกลับเป็นมารยาท แล้วหยิบนามบัตรจากกระเป๋าเสื้อตรงหน้าอกยื่นให้กับแอนนิ “คุณก็คือแอนนิสินะครับ กู้ฮอนพูดถึงคุณอยู่บ่อยๆ ผมชื่อหยินปู้ฝัน เป็นเจ้านายและเพื่อนของกู้ฮอน”
แอนนิเข้าใจทันที แล้วยิ้มให้กับกู้ฮอนเหมือนคิดร้ายอะไรอยู่ “เขาก็คือหยินปู้ฝันที่เธอพูดอยู่บ่อยๆอ่ะหรอ จะว่าไปก็ไม่ได้ด้อยกว่าเป่หมิงโม่สักเท่าไหร่เลยนะ”
หยินปู้ฝันตาโตขึ้นทันที เขาพูดกับแอนนิ “พวกคุณพูดถึงผมบ่อยหรอครับ ชมผมกันยังไงหรอครับ?”
แอนนิตั้งใจพูดแบบเวอร์ “ชมคุณชมจนหูฉันจะเป็นแผลเป็นอยู่แล้วค่ะ บอกว่าคุณมีความสำเร็จตั้งแต่หนุ่ม ไม่ธรรมดาไรงี้”
กู้ฮอนหน้าแดงอยู่ข้างเธอ ให้ศอกแทงแอนนิไปทีหนึ่ง “เธออย่ามามั่วนะ ฉันพูดถึงเขาบ่อยที่ไหนกัน”
กู้ฮอนรีบเปลี่ยนบทสนทนา ดึงเฉิงเฉิงมาข้างกาย “เฉิงเฉิง นี่คือคุณน้าแอนนิ เธอเป็นคนที่ช่วยแม่ดูแลน้องมาตลอด”
เฉิงเฉิงเดินไปตรงหน้าแอนนิแล้วเงยหน้าขึ้นมอง “สวัสดีครับคุณน้าแอนนิ ผมก็ได้ยินแม่พูดถึงอยู่บ่อยๆ คุณน้าดูแลน้องลำบากมาก ผมขอขอบคุณแทนคุณแม่แบะน้องสาวด้วยนะครับขอบคุณคุณครับ”
แอนนิยิ้มให้กับเฉิงเฉิง โบกมือ “ไม่ต้องเกรงใจขนาดนั้น ฉันและแม่นายเป็นเพื่อนสนิทกัน ไม่ต้องใช้คำว่าขอบคุณจ้า”
แอนนิรู้สึก การพูดคุยนะหว่างเฉิงเฉิงไม่เหมือนคำพูดจากเด็กคนหนึ่ง เหมือนผู้ใหญ่มาก ที่สำคัญมองดูบุคลิกเฉิงเฉิงแล้ว เหมือนเป่หมิงโม่แป๊ะ
เวลานี้จิ่วจิ่วมองเฉิงเฉิงด้วยตาดำๆ เธอแสดงออกด้วยหน้าตาที่ซับซ้อนมาก เหมือนมีความผูกพันและเหมือนจะกลัว “มาม๊า นี่ใครหรอค๊ะ?”
กู้ฮอนยิ้มแล้วอุ้มจิ่วจิ่วไปตรงหน้าเฉิงเฉิง พูดอย่างอ่อนโยน “ทารกน้อย คนนี้คือพี่ชายของหนูเฉิงเฉิง”
“พี่ชาย……เฉิงเฉิง……” ปากน้อยของจิ่วจิ่วพึมพำ
“ใช่แล้ว จิ่วจิ่ว ฉันเป็นพี่ชายเธอเฉิงเฉิง” เฉิงเฉิงเรียนแบบแม่ เสียงนุ่มนวลไม่น้อย
“แอนนิ เธอกำลังหาอะไรหรอ?” กู้ฮอนมองแอนนิถามอย่างไม่เข้าใจ
“ใช่ เธอไม่ใช่มีลูกสองคนหรอ แล้วทำไมหยางหยางไม่อยู่นี่ล่ะ?” แอนนิมองกู้ฮอนถาม
“หยางหยางหรอ กลับคฤหาสน์เป่หมิงกับเป่หมิงโม่เมื่อวานแล้ว ตอนนี้เฉิงเฉิงอยู่กับฉัน” กู้ฮอนนึกถึงหยางหยางอยู่ที่บ้านเป่หมิง ก็เป็นห่วงเขาขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว
ออกจากสนามบิน หยินปู้ฝันเก็บสัมภาระของแอนนิเข้ากระโปรงรถ
เฉิงเฉิงนั่งข้างคนขับ กู้ฮอนอุ้มจิ่วจิ่ว นั่งด้านหลังกับแอนนิ
หยินปู้ฝันสตาร์ทรถ “คุณผู้หญิงทั้งหลายพร้อมนะ พวกเรากลับบ้านกันเลย”
ว่าแล้วรถก็เริ่มออกตัวจากสนามบิน ไปทางบ้านกู้ฮอน
***
กลับจากสนามบิน ขณะที่กู้ฮอนอุ้มจิ่วจิ่วเปิดประตู ได้ยินเสียงออกมาจากห้องน้ำ
กู้ฮอนขมวดคิ้ว หรือว่าโจรเข้าบ้าน?
เธอหันไปทำท่าให้ทุกคนงดออกเสียง หยินปู้ฝันรีบวางสัมภาระลงบนพื้นอย่างเบามือ แล้วกันทุกคนไว้ด้านหลังตน
เขาย่องเข้าห้องไปอย่างเงียบเงียบ ยื่นมือหยิบแบตนิวตันจากบนตู้มา เดินไปทางห้องน้ำอย่างระมัดระวัง
ยืนหน้าประตูมองกู้ฮอนส่งจิ่วจิ่วให้แอนนิดูแล แล้วกันเฉิงเฉิงไว้ด้านหลัง
แม้จิ่วจิ่วจะไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่เธอก็ปิดปากอยู่เงียบๆ
ห้องน้ำเงียบไปพักหนึ่ง แล้วมีเสียงน้ำไหลอีกครั้ง
หยินปู้ฝันยกไม้แร็กเกตขึ้น ยืนหน้าหน้าประตูยกเท้าขึ้นเตรียมถีบแล้วบุกเข้าไป
ขณะนั้นเอง ประตูห้องน้ำเปิดออก มีร่างน้อยๆออกมาจากด้านใน
เวลาเดียวกันหยินปู้ฝันยกไม้แร็กเกตยืนอึ้งอยู่กับที่
“โอ๊ะ? คุณพ่อปู้ฝัน คุณเอาไม้แร็กเกตยืนอยู่นี่ทำไมหรอครับ?”หยางหยางเงยหน้ามองหยินปู้ฝัน อย่างสงสัย
ตอนนี้กู้ฮอนก็เห็นหยางหยางแล้ว อึ้งไปตามกัน “หยางหยาง ทำไมไม่อยู่กับย่าที่บ้านเป่หมิงดีๆล่ะ มาที่นี่ทำไม?”
หยางหยางเห็นแม่ รีบทำหน้าเศร้าทันที “คุณแม่ครับ……”
กู้ฮอนเดินเข้าไปหาหยางหยาง แล้วนั่งลง “ลูกรักเป็นอะไรไป?”
หยางหยางเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นในบ้านเป่หมิงรอบหนึ่ง แล้วพูด “คุณย่าเปลี่ยนไป ไม่ชอบผมแล้ว ไม่ให้ผมอยู่ห้องเฉิงเฉิง แต่ผมอยู่ข้างห้องเขา”
เฉิงเฉิงก็ตามมาข้างหยางหยาง เขาฟังหยางหยางพูดแบบนั้น ก็ขมวดคิ้วน้อย
กู้ฮอนมองดูหยางหยางที่น่าสงสารแบบนี้ ก็พูดว่า “ลูกรัก คุณย่าเป็นแบบนี้ก็เพราะว่าคุณปู่เข้าโรงพยาบาลน่ะลูก ท่านเสียใจ ให้ลูกอยู่อีกห้องหนึ่งนั่นก็เพราะท่านคิดว่าลูกโตแล้ว ต้องมีห้องส่วนตัวของตัวเอง ที่จริงท่านก็ทำเพื่อลูกนะ”
หยางหยางสะบัดหัว “เมื่อวานเฉิงเฉิง@ผม ว่าวันนี้น้องสาวจะกลับมา ผมเลยแอบหนีออกมาเจอเธอ” พูดถึงนี่ เขาก็หันหลังมอง “ทำไมไม่เห็นน้องสาวผมล่ะ?”
ในขณะนั้นเองแอนนิอุ้มจิ่วจิ่วเดินเข้ามา เธอได้ยินการสนทนาข้างในถึงเดินมา
กู้ฮอนรับจิ่วจิ่วมา แล้วปล่อยเธอลงพื้นเบาๆ “ลูกรักดูสิ นี่คือน้องสาว— — จิ่วจิ่ว”
“จิ่วจิ่ว นี่คือพี่รองเป่หมิงซีหยาง”
กู้ฮอนแนะนำตัวพวกเขาให้กัน
หยางหยางก็เห็นหน้าจิ่วจิ่วเป็นครั้งแรก ตื้นตันมาก เขาอยากลงจับมือของน้อง แต่จิ่วจิ่วเหมือนจะยังไม่ชิน ยังคงกลัวอยู่ เธอจีบมือกู้ฮอนแน่นไม่ยอมปล่อย
กู้ฮอนยิ้มบอกจิ่วจิ่ว “ทารกน้อยทำไมหรอ นี่คือพี่ชายหนูไงจ๊ะ”
“พี่ชาย……เฉิงเฉิง……” จิ่วจิ่วพูด
“หึหึ นั่นต่างหากพี่เฉิงเฉิง” กู้ฮอนชี้ไปที่เฉิงเฉิงที่ยืนข้างตน หลังจากนั้นก็ชี้มาที่หยางหยางที่ยืนอยู่ตรงหน้า “นี่คือพี่หยางหยาง”
***
จิ่วจิ่วขมวดคิ้ว มองตามที่กู้ฮอนชี้
แล้วเธอก็หันมองเฉิงเฉิง แล้วหันกลับไปดูหยางหยาง
แล้วหันกลับไปเอาหัวซุกลงที่อกของกู้ฮอน “มาม๊า ทำไมมีพี่เฉิงเฉิงสองคน……”
กู้ฮอนหัวเราะบอกจิ่วจิ่ว “ทำไมมีพี่เฉิงเฉิงสองคนล่ะ แม่คลอดพี่ชายให้จิ่วจิ่วเป็นฝาแฝดคู่หนึ่งไง หน้าตาพวกเขาก็เลยเหมือนกันมาก”
“มาม๊ามีคลอดพี่ชายฝาแฝด งั้นมาม๊าก็คลอดฝาแฝดจิ่วจิ่วด้วยหรือเปล่า? หนูก็อยากเห็นจิ่วจิ่วคนนั้น……” จิ่วจิ่วพูด แล้วเริ่มมองไปทั่ว
คำถามนี้ทำให้หยินปู้ฝันและแอนนิขำ แอนนิยิ้มบอกจิ่วจิ่ว “มาม๊าจะคลอดฝาแฝดจิ่วจิ่วได้ยังไงล่ะ น้อยจิ่วจิ่วมีแค่คนเดียวจ้า”
จิ่วจิ่วพยักหน้ามึนงง แล้วมองเฉิงเฉิงและหยางหยาง กัดนิ้วตนพยายามแยกแยะอยู่ครู่หนึ่ง
ที่ท้ายก็กลายเป็นหยางหยางสองคน ไม่ก็เฉิงเฉิงสองคน…
ในที่สุดจิ่วจิ่วก็ท้อ ก็กลับตรงอกของกู้ฮอน “มาม๊า จิ่วจิ่วแยกไม่ออก ทำไมต้องคลอดพี่ชายให้จิ่วจิ่วตั้งสองคน……”
กู้ฮอนยิ้มแล้วเอาจิ่วจิ่วหันกลับไปอีกอีกรอบ หน้าเข้าหาหยางหยางและเฉิงเฉิง
“ทารกน้อย มาม๊าสอนหนูแบ่งแยก หนูลองดูดีๆว่าพี่สองคนมีไม่อะไรที่ไม่เหมือนกันบ้าง?”
จิ่วจิ่วขมวดคิ้ว มองซ้าย มองขวา ผ่านไปสักพักเหมือนเธอจะสังเกตเห็นอะไร แล้วพูดอย่างดีใจ “คนหนึ่งคือพี่ผอม คนหนึ่งคือพี่อ้วน”
กู้ฮอนพยักหน้า “ทารกน้อยฉลาดมาก” ว่าแล้วเขาก็ชี้ไปที่เฉิงเฉิง “พี่คนผอมคนนี้คือเฉิงเฉิง”
เมื่อชี้มาถึงหยางหยาง ยังไม่ทันที่กู้ฮอนจะพูด หยางหยางตบหน้าอกตนรายงาน “ฉันคือพี่อ้วนหยางหยาง”
ตอนนี้จิ่วจิ่วถือว่าแบ่งแยกออกแล้ว เธอยื่นมือชี้เฉิงเฉิงและหยางหยาง แล้วเรียกชื่อพวกเขาอย่างถูกต้อง
เวลานี้ กู้ฮอนมองนาฬิกา แล้วพูดกับหยางหยาง “ลูกรัก ลูกออกมานานมากแล้ว ถ้ายังไม่กลับคุณย่าจะเป็นห่วงเอานะ”
หยางหยางทำปากจู๋ เพิ่งได้เจอน้องก็ต้องจากกันแล้ว
ที่นี่เฮฮาสดใส แต่คิดถึงที่คฤหาสน์เป่หมิง ที่นั่นคนเยอะ แต่เงียบเหงามาก ไม่สนุกสักนิด
แต่สำคัญยังมีคุณย่าที่เปลี่ยนไปด้วย ยังมี‘คนน่าเกลียด’อีกคนหนึ่ง
กู้ฮอนก็มองความไม่ยินยอมของเขาออก แต่มันเป็นเรื่องที่ไม่อาจจะเปลี่ยนแปลงได้อีกแล้ว
เธอดึงหยางหยางเข้าหาตน “หยางหยาง ในเมื่อเลือกที่จะไปอยู่กับพ่อ ลูกก็ต้องอดทนต่อไปให้ได้รู้ไหม? ดูสิคุณปู่ๆไม่สบายคุณพ่อก็ไม่ค่อยอยู่บ้าน มีแต่ลูกกับคุณย่าสองคน ย่าก็แก่แล้ว ตอนนี้บ้านเป่หมิงมีลูกเป็นฮีโร่น้อยคนเดียวแล้ว ลูกต้องดูเฉิงเฉิงเป็นตัวอย่าง อย่าให้พวกเขากังวลดีไหม”
หยางหยางพยักหน้าแรงๆ แล้วหันหลังเดินไปยังประตู
หยินปู้ฝันพูดกับกู้ฮอน “กู้ฮอน ผมส่งหยางหยางกลับไปนะ”
กู้ฮอนพยักหน้าเบาๆ
เดินไม่กี่ก้าว หยินปู้ฝันก็ตามหยางหยางทัน ยื่นมือไปวางลงที่ไหล่เล็กๆของเขา
“คุณพ่อปู้ฝัน……” หยางหยางหันมองหยินปู้ฝัน เหมือนมีอะไรจะพูด แต่ก็กลืนมันกลับไป
หยินปู้ฝันมองอย่างสงสัย “มีอะไรหรอ?”
“ไม่มีไรครับ ส่งผมกลับบ้านคุณปู่เถอะครับ”
***
ตอนนี้ใกล้วันแต่งงานของพวกเขาแล้ว ช่วงเช้าเป่หมิงโม่กำลังเตรียมพาเฟยเอ๋อไปลองชุดแต่งงานที่ร้าน
ขณะที่พวกเขากำลังจะออกจากบ้านนั้น ได้รับสายจากบริษัท
เป่หมิงโม่ฟังสิ่งที่บอกเขาจากปลายสาย คิ้วก็ขมวดขึ้น
เขาคิดแล้วคิดอีก สุดท้ายก็ตัดสินใจให้ฉิงฮัวเข้าไปบริษัทกับเขา
เขาจึงพูดกับเฟยเอ๋อ “วันนี้ผมมีธุระนิดหน่อย ไปกับคุณไม่ได้แล้ว หรือไม่คุณไปลองเองแล้วกัน”
ตอนแรกเฟยเอ๋อเตรียมพร้อมอย่างดีใจที่จะออกไปกับเป่หมิงโม่ แต่กลับสูญเปล่า สีหน้าเธอแสดงออกถึงความเสียใจ
แล้วรีบเปลี่ยนเป็นหน้ายิ้ม แล้วสวมสูทให้เป่หมิงโม่ไปพูดไป “ฉันไปเองได้ค่ะ เรื่องบริษัทสำคัญกว่า คุณไปเถอะค่ะ”
