ตอนที่ 586 วิธีการเรียน
ฟังที่คุณยายพูด หยางหยางรู้สึกไม่สบายใจ คุณยายใช้สิทธิ์อะไรเอาการเรียนไม่ดีของตัวเขามาพูดว่าเป็นความรับผิดชอบของแม่เขา?
ยังมีอีก เพราะอะไรถึงชื่นชมเฉิงเฉิงต่อหน้าเขาด้วย พูดถึงตัวเองอย่างกระอักกระอ่วน กลายเป็น “ตัวอย่างในเชิงลบ”?
ใบหน้าของเขาแสดงออกถึงความไม่เบิกบานใจ
อารมณ์ของหยางหยางเปลี่ยนไป ซึ่งอยู่ในสายตาของโล่ฮาน
เขาก้มลงมองนาฬิกาจากนั้นพูดกับเจียงฮุ่ยซิน : “ท่านนางเป่หมิง ถ้าคุณไม่ถือสา ผมขอพาหยางหยางไปที่ห้องของเขา พึ่งเจอหน้ากันครั้งแรก ทุกคนก็อยากทำความคุ้นเคยไม่ใช่หรือครับ”
ท่านนางเป่หมิงตอนนี้ไว้ใจโล่ฮานเต็มร้อย ข้อแรกเพราะเป่หมิงเป็นคนหามา ข้อสองครอบครัวของโล่ฮานก็มีชื่อเสียงไม่น้อย
เธอพยักหน้าพร้อมรอยยิ้ม : “คุณโล่ หยางหยางของครอบครัวเราต้องรบกวนคุณด้วยแล้ว” ขณะพูด เธอเรียกคนใช้หนึ่งคน : “พาคุณโล่กับคุณชายหยางหยางกลับไปที่ห้องเขา”
*
เมื่อถึงห้องของหยางหยาง คนใช้ก็จากมา
ภายในห้องเหลือเพียงแค่โล่ฮานและหยางหยางสองคน
โล่ฮานมองห้องของหยางหยางอย่างลวกๆ สุดท้ายใช้สายตามองมาที่ร่างของหยางหยางซึ่งกำลังนั่งอยู่ขอบเตียง ก้มหน้าไม่พูดไม่จา
เขาเพียงแต่ยิ้มเล็กน้อย ไม่พูดอะไร
จากนั้นหยิบม้านั่งเข้ามานั่งข้างเตียง
โทรทัศน์บนกำแพงหยุดภาพเกมที่หยางหยางเล่นค้างไว้
เขาหยิบจอยเกมขึ้นมาหนึ่งอัน จากนั้นทิ้งอีกอันไว้ข้างๆ หยางหยาง : “เอาไงสองคนมาเล่นหนึ่งรอบ?”
ครั้งแรกที่หยางหยางกลับมาที่ห้องนอน ยังนึกว่าครูคนนี้จะเหมือนครูที่โรงเรียน ไม่พูดไม่จาเรื่องกฎเกณฑ์และเหตุผล จากนั้นหยิบหนังสือแล้วเริ่มพูดถึงบทเรียนที่น่าเบื่อจนอยากให้เขาหลับ
แต่สิ่งที่ไม่คาดคิดเกิดขึ้น ครูคนนี้ขอเล่นเกมกับตัวเขา
นี่เป็นความต้องการที่แอบแฝงอยู่ในใจของหยางหยาง
เกมต่อสู้ที่เขาเล่นนี้ อาจกล่าวได้ว่าไม่มีที่คู่ต่อสู้ในชั้นเรียน
เขารีบหันกลับมาทันที ในมือถือจอยเกม มองโล่ฮานด้วยใบหน้าดูถูกเหยียดหยาม
เกมเริ่มต้นขึ้นอย่างรวดเร็ว สีหน้าของหยางหยางเปลี่ยนเป็นจดจ่อมุ่งมั่นทันที สองมือกดปุ่มอย่างรวดเร็ว ร่างกายบิดไปบิดมา
โล่ฮานมองหยางหยางพร้อมรอยยิ้ม เขากลับไม่ได้แสดงสีหน้าท่าทางมุ่งมั่น แต่กลับแสดงออกอย่างสบายๆ
บางครั้งคนสองคนในภาพโทรทัศน์ออกหมัดชกต่อ บางครั้งก็กระโดดเตะตัวลอย
อาจกล่าวได้ว่าหยางหยางใช้ความสามารถที่มีอยู่ทั้งหมดแสดงออกมา แต่สิ่งที่ไม่คาดคิดทั้งหมดถูกโล่ฮานแก้ไขอย่างง่ายดาย และเขาก็ค่อยๆ อัพเลเวล
หลังจากที่สุดท้ายบนจอภาพปรากฏKO สีแดง โล่ฮานก็เอาชนะขาดลอยอย่างยอดเยี่ยมเด็ดขาด
หยางหยางอารมณ์เสีย : “รอบนี้จบแล้วยังมีอีกสองรอบ ต้องชนะสองในสามรอบ”
รอบที่สองเริ่มต้นขึ้น คราวนี้หยางหยางเลือกตัวคนที่เชี่ยวชาญในการควบคุมที่สุด
เขาซึ่งมีความมั่นใจอดไม่ได้ที่แสดงรอยยิ้มแห่งความภาคภูมิใจ
ส่วนโล่ฮาน เขาเลือกตัวคนที่ธรรมดา
การต่อสู้เริ่มขึ้น
รอบแรกหยางหยางแพ้ นั่นเป็นเพราะเขาประมาทคู่ต่อสู้
รอบนี้เขาใช้พลังทั้งหมด เขาใช้ท่าทางทั้งหมดอีกรอบ ตัวร้ายในจอภาพก็พลิกลอยขึ้นลง
***
ส่วนโล่ฮานกลับดูเหมือนวางตัวตามสบายอย่างผ่อนคลาย สามารถแก้ไขกระบวนท่าทางของหยางหยางได้อย่างสบายๆ ทุกครั้ง อีกทั้งยังโต้กลับได้อย่างมีประสิทธิภาพ
รอบที่สองจบลงอย่างรวดเร็ว ในที่สุดหยางหยางก็พ่ายแพ้อีกครั้ง
เขาเหมือนไก่ที่พ่ายแพ้ เดินคอตกคอพับ ไร้ซึ่งจิตวิญญาณ
โล่ฮานเห็นท่าทางของเขาแล้วก็ยิ้มนิดๆ : “เกมนี้ฉันเคยเข้าร่วมการแข่งขันระดับนานาชาติมาแล้ว”
หยางหยางได้ยินกลับมามีชีวิตชีวา เขาเงยหน้ามองโล่ฮาน : “คุณได้ที่เท่าไร?”
โล่ฮานยักไหล่ ท่าทางผ่อนคลายสบายๆ : “ได้ที่หนึ่ง”
“ว้าว…” หยางหยางประหลายใจจนอ้าปากค้าง ดวงตาทั้งคู่เต็มไปด้วยความเลื่อมใสศรัทธาในตัวโล่ฮาน “คุณสอนฉันเล่นได้ไหม?”
โล่ฮานยิ้มเล็กน้อย : “แน่นอนได้อยู่แล้ว”
“ดีจัง ตอนนี้คุณสอนฉันเลยซิ ถึงตอนนั้นฉันจะได้เหมือนคุณได้ที่หนึ่งตอนแข่งขันระดับนานาชาติ ดูซิใครจะมาพูดว่าเฉิงเฉิงฉลาดกว่าฉัน เก่งกว่าฉัน” หยางหยางพูดถึงตรงนี้ สายตาของเขาดูเหมือนเห็นแสงแห่งความหวัง
“หยางหยาง ทำไมคุณต้องเปรียบตัวเองกับเฉิงเฉิงด้วย อีกอย่างฉันยังเห็นคุณย่าของคุณดูเหมือนจะภูมิใจในตัวเขา?” โล่ฮานถามคำถามนี้ เขาอยากเห็นปฏิกิริยาของหยางหยางว่าเป็นอย่างไร
ใบหน้าที่ตื่นเต้นของหยางหยางเปลี่ยนแข็งทื่อชั่วพริบตา : “ฉันกับเฉิงเฉิงเป็นฝาแฝด แต่ฉันโตมากับแม่ เฉิงเฉิงโตมาที่นี่” เขาพูดถึงประสบการณ์ของเขาและเฉิงเฉิงอย่างคร่าวๆ
โล่ฮานตั้งใจฟัง : “เฉิงเฉิงดูเก่งกว่าคุณมาตลอด ดังนั้นคุณก็เลยไม่พอใจ งั้นคุณมีวิธีที่จะไล่ตามเขาหรือไม่?”
“มีซิ เพียงแต่ฉันไม่สนใจเรื่องเรียนหนังสือ ดังนั้น….” ขณะพูดหยางหยาง ค่อยๆ ก้มหัวลงอย่างช้าๆ
โล่ฮานวางจอยเกมไว้ข้างๆ แล้วลูบศีรษะของเขาอย่างเบามือ : “หยางหยาง ที่จริงการเรียนหนังสือไม่ได้น่าเบื่ออย่างที่คุณคิด เพียงแต่ครูแต่ละคนก็มีวิธีการของตัวเอง แม้ว่าฉันจะไม่เคยเจอเฉิงเฉิง แต่ฉันคิดว่าคุณมีอะไรมากมายในสิ่งที่เฉิงเฉิงไม่มี”
หยางหยางมองโล่ฮานด้วยความสงสัย : “ความหมายของคุณคือที่จริงฉันไม่ได้แย่ไปกว่าเฉิงเฉิง?”
โล่ฮานมองหยางหยางหยาง พยักหน้าอย่างแรง : “ขอเพียงคุณเชื่อฟัง ฉันรับประกันว่าคุณจะไม่ด้อยไปกว่าเฉิงเฉิง”
*
ตอนที่โล่ฮานและหยางหยางพูดคุยกันอยู่ในห้อง คนใช้คนหนึ่งเดินลับๆ ล่อๆ จากชั้นบนลงมา จนเดินมาถึงเจียงฮุ่ยซิน
เธอพูดเสียงเบาๆ : “คุณนาย ครูคนนั้นเชื่อถือได้ใช่ไหม? เมื่อกี้ฉันอยู่ที่ประตูฟังพวกเขาขณะเข้าไปไม่นานก็เล่นเกมกัน คุณชายหยางหยางยังพูดอะไรชนะสองในสามรอบ ต่อมาพวกเขาก็พูดคุยกัน”
เจียงฮุ่ยซินนั่งที่โซฟา หยิบกาน้ำชาเทน้ำชาอย่างช้าๆ
ฟังที่คนใช้รายงาน เธอขมวดคิ้วเล็กน้อย โล่ฮานคนนี้ดูท่าทางอ่อนน้อมถ่อมตน อีกทั้งประวัติดูแล้วก็ไม่มีปัญหาอะไร ยังไม่สอนหนังสือหยางหยาง แต่กลับเล่นเกม….
เจียงฮุ่ยซินไม่เข้าใจโล่ฮาน คนนี้คิดจะทำอะไรกันแน่
*
ตอนเช้าตรู่เป่หมิงยี่เฟิงอยู่ที่สำนักงานของเป่หมิงโม่ไม่ได้ประโยชน์อะไร เขาจึงกลับไปที่พักของตัวเองนอนคลุมโปงตลอดทั้งบ่าย
เสียงโทรศัพท์มือถือข้างเตียงดังขึ้นปลุกเขาตื่น
เขารับโทรศัพท์ด้วยความงัวเงีย : “ฮัลโหล โทรหาใคร?”
เสียงเยาะเย้ยจากปลายสาย : “เช้านี้คุณอยู่ที่เป่หมิงโม่ ฉันเห็นแล้ว แต่ดูเหมือนคุณทำอะไรเขาไม่ได้ แต่เขากลับทำให้โกรธ”
***
เป่หมิงยี่เฟิงขมวดคิ้ว น้ำเสียงแสดงถึงความโกรธ : “คุณรู้ได้อย่างไร หรือว่าคุณเฝ้าดูฉันตลอดเวลา”
“ฮาฮา เป่หมิงยี่เฟิงคุณไม่ต้องตอบโต้รุนแรงก็ได้ ฉันเพียงแต่อยากจะแน่ใจว่าคุณทำตามแผนของพวกเราเท่านั้นเอง อยากรู้พวกเราใช้เงินไปตั้งมาก ถึงให้คุณมองหางานในตระกูลเป่หมิง” ชายสวมหมวกเบสบอลยังคงนั่งอยู่ในห้องตรงข้ามอาคารตระกูลเป่หมิง
“ฉันไม่ต้องให้พวกคุณมาเฝ้าดูฉัน จะทำอย่างไรฉันไม่ต้องให้พวกคุณมาบ่งการ” เป่หมิงยี่เฟิงตะโกนใส่โทรศัพท์
“เหอะเหอะ คุณชายเป่หมิง คุณไม่ต้องทำมาเป็นโกรธขนาดนี้หรอก ฉันก็แค่ปรารถนาดี คุณเพิ่งจะเข้าไปที่ตระกูลเป่หมิง เป่หมิงโม่คนนี้ไม่คิดอะไรง่ายเหมือนที่คุณคิด ไม่อย่างนั้นจะเอาหุ้นของคุณคุณชายเป่หมิงมาเป็นของตัวเองได้อย่างไร ฉันเตือนคุณอย่าใช้อารมณ์ทำงาน ฟังพวกเราคุณจะได้ไม่เสียเปรียบ”
เป่หมิงยี่เฟิงสงบปาก ใครใช้ให้เขาตอนนี้ตกเป็นเบี้ยล่าง : “คุณอยากให้ฉันเดินหน้าต่อต้องทำอย่างไร?”
ชายสวมหมวกเบสบอลพยักหน้า : “อย่างนี้ถึงจะเป็นลักษณะท่าทางที่พวกเราร่วมมือกัน ตอนนี้คุณยังหนุ่ม เก็บความสามารถของคุณไว้ อย่างนี้ถึงจะไม่ทำร้ายตัวเอง ทำร้ายคนอื่น ตระกูลเป่หมิงมีฝ่ายที่เป็นหัวใจหลักสองฝ่าย หนึ่งก็คือสิ่งปลูกสร้าง อีกอย่างก็คือฝ่ายออกแบบ คุณคิดก่อนว่าจะเข้าไปฝ่ายไหนแล้วค่อยมาว่ากันใหม่”
แน่นอนเป่หมิงยี่เฟิงรู้ว่าทั้งสองฝ่ายต่างก็เป็นรากฐานของตระกูลเป่หมิง แต่ทั้งสองฝ่ายอยู่ในการควบคุมของเป่หมิงโม่ จะให้ตัวเองเข้าไปได้ง่ายๆ ได้อย่างไร นี่ดูเหมือนจะเป็นปัญหาที่ยากยิ่งเฉพาะหน้าสำหรับเป่หมิงยี่เฟิง
“คุณบอกซิ ฉันควรเข้าไปอย่างไร?” เป่หมิงยี่เฟิงตอนนี้จำใจต้องฟังพวกเขา
ชายสวมหมวกเบสบอลพยักหน้า : “โตแล้วสอนได้ ถ้าคุณคิดจะเข้าไป แน่นอนวิธีที่ดีที่สุดคือเตะคนหนึ่งออกไป คุณชายเป่หมิง คนฉลาดอย่างคุณไม่ต้องบอกก็รู้นะว่าต้องทำอย่างไร”
“พอแล้ว ฉันรู้แล้วว่าต้องทำอย่างไร คุณรอฟังข่าวของฉันก็แล้วกัน” พูดจบ เขาวางโทรศัพท์”
*
กู้ฮวนยังคงนั่งเป็นเพื่อนแอนนิที่ข้างเตียง มองดูเมฆที่ลอยอยู่บนท้องฟ้า
พวกเธอมีเรื่องมากมายอยากพูด แต่ตอนนี้กลับไม่รู้จะเริ่มตรงไหนก่อน
กู้ฮวนเริ่มพูดถึงเรื่องตอนที่แต่งงานแทนที่เกิดขึ้น จากนั้นพูดเรื่องการตายของป้าฟางที่คาดไม่คิด ยังมีเรื่องความปรารถนาของเด็กๆ
แอนนิฟังแล้ว อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจด้วยความเสียใจ : “หญิงชราที่ใจดีมีเมตตาไม่น่าไปอย่างนี้เลย ทำให้รู้สึกเสียใจ
ตอนนี้เธอคิดถึงปัญหาที่สำคัญที่สุด : “ฮวน ตอนนี้จิ่วจิ่วอยู่กับคุณที่นี่ ถ้าเป่หมิงโม่รู้จะทำอย่างไร?”
อันที่จริงกู้ฮวนก็กังวลใจเรื่องนี้ เพราะครั้งแรกหลังจากที่เขารู้ว่าหยางหยางยังอยู่ ก็ดำเนินเป็นคดีความรู้กันไปทั่วเมือง
ตอนนี้จิ่วจิ่วปรากฏตัว เขาจะทำให้เป็นคดีความอีกไหม? ครั้งที่แล้วแพ้เพราะความไม่รู้แปลกของเธอในเรื่องกฎหมาย
เจ็บแล้วต้องจำ เพราะเหตุนี้เธอจึงตั้งใจเรียนกฎหมาย และสมัครสอบแล้ว
ตอนนี้ขอเพียงคว้าใบอนุญาตทนายความ เธอก็จะสามารถปกป้องจิ่วจิ่วได้ ไม่ให้เป่หมิงโม่แย่งตัวไปได้
ตอนนี้โทรศัพท์มือถือของกู้ฮวนดังขึ้น เธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูเป็นหยินปู้ฝันโทรศัพท์มา
เธอรับโทรศัพท์ : “ปู้ฝัน มีธุระอะไร?”
หยินปู้ฝันตอนนี้กำลังนั่งอยู่หน้าโต๊ะทำงาน : “ฮวนฮวน พรุ่งนี้เป็นวันสอบ ‘คุณสมบัติทนายความ’ คุณเตรียมตัวเป็นอย่างไรบ้าง?”
***
พรุ่งนี้เป็นวันสอบ‘คุณสมบัติทนายความ’ กู้ฮวนเพิ่งนึกขึ้นมาได้ สองสามวันนี้มีเรื่องมากมายให้เธอทำ
เธอยกมือขึ้น ตบที่หน้าผากของตัวเอง : “ปู้ฝัน ขอบคุณนะที่เตือน ช่วงนี้ฉันยุ่ง เรื่องอะไรๆ ก็ลืมหมด”
หยินปู้ฝันก็รู้ว่าช่วงนี้มีเรื่องมากมาย เกรงว่าเธอจะผัดวันประกันพรุ่งเรื่องสำคัญนี้ : “ฮวนฮวน คุณเตรียมตัวดีหรือยัง ไม่อย่างนั้นต้องรอสอบครั้งหน้า?”
กู้ฮวนส่ายหน้า : “ปู้ฝัน คุณวางใจเถอะ ฉันเตรียมตัวมาพอประมาณ การสอบครั้งนี้สำคัญมาก โดยเฉพาะตอนนี้เด็กๆ อยู่กับฉัน ฉันยิ่งต้องคว้าใบอนุญาตให้ได้ ฉันไม่อยากเดินซ้ำรอยเดิมเหมือนเรื่องหยางหยางอีก”
หยินปู้ฝันพยักหน้า : “ในเมื่อคุณเตรียมตัวดีแล้ว ฉันก็ขอให้คุณโชคดี อ้อ..สองสามวันนี้คุณคงยุ่งมาก ยังไงก็ให้เด็กๆ มาอยู่กับฉันสองสามวันก็ได้?”
