เดิมพันรักยัยตัวแสบ – เดิมพันรักยัยตัวแสบ – ตอนที่ 589 พนักงานคนใหม่ของตระกูลเป่หมิง

ตอนที่ 589 พนักงานคนใหม่ของตระกูลเป่หมิง

เป่หมิงยี่เฟิงเลิกคิ้ว ยอมรับการพูดของฉิงฮัว : “ในเมื่อทุกคนขอร้องฉัน ฉันก็จะไม่เหมือนคนทั่วไปที่นั่งอยู่แสดงความใจแคบ”

พูดถึงตรงนี้เขาลุกขึ้นเดินไปที่ข้างกายเป่หมิงโม่ ตบที่หน้าอกของตัวเอง : “คนนั้นอันที่จริงก็คือฉันเอง”

คนที่นั่งอยู่มองเป่หมิงยี่เฟิงด้วยสายตาแห่งความสงสัย

คนที่นี่แม้จะรู้ว่าเขาเป็นคุณชายตระกูลเป่หมิง แต่ไม่รู้ว่าความสามารถของเป่หมิงยี่เฟิงว่ามีแค่ไหน

อันที่จริง คนที่รับผิดชอบฝ่ายออกแบบก็มีเหล่าหวีเป็นหนึ่งในนั้น สถานการณ์ขณะนี้ของฝ่ายออกแบบเขาเองไม่ใช่ไม่รู้อะไรเลย แต่เป็นเพราะความสามารถตัวเองมีจำกัด

วันนี้เป่หมิงยี่เฟิงแนะนำตัวเอง เขาอดที่จะถามไม่ได้สองคำถาม : “คุณชายเป่หมิง จะพิสูจน์ได้อย่างไรว่าคุณจะช่วยดึงรั้งคนฝ่ายออกแบบ?”

เป่หมิงยี่เฟิงยิ้ม : “นี่เป็นการพิสูจน์ที่ดีมาก พวกเราถามอาเอ้อของฉันก็จะชัดเจน” ขณะพูดก็ชี้ไปที่เป่หมิงโม่

มองไปที่ตรงนี้ ในที่สุดเป่หมิงโม่ก็เห็นหางสุนัขจิ้งจอกของเป่หมิงยี่เฟิงโผล่ออกมา เขากำลังเล็งไปที่ตำแหน่งของฝ่ายออกแบบ

ในเมื่อพูดมาถึงตรงนี้แล้ว เป่หมิงโม่ก็ควรแสดงท่าทีออกมา

เขากระแอมที่ลำคอ : “ปัญหาของฝ่ายออกแบบยังคงอยู่ และคุณเป่หมิงท่านนี้ก็มีความคิดสร้างสรรค์ที่แน่นอน ในเมื่อเขาวางฐานะความเป็นผู้ถือหุ้นใหญ่อันดับสองของตระกูลเป่หมิง คิดอย่างที่จะช่วยฝ่ายออกแบบ เช่นนี้ฉันจะไม่ได้ก็ไม่ได้”

***

พูดถึงตรงนี้แล้ว เป่หมิงหันมามองที่เหล่าหวีผู้ซึ่งรับผิดชอบฝ่ายออกแบบ

เหล่าหวีมองท่าทางของเป่หมิงโม่และน้ำเสียงของเขา

ในใจก็เข้าใจอยู่บ้าง เขาจัดระเบียบข้อมูลในมือ จากนั้นปรับอารมณ์เล็กน้อย : “ประธานเป่หมิง ในเมื่อคุณชายเป่หมิงมีความสามารถ ฉันก็ไม่สงสัยอะไร ฉันจะจัดระเบียบข้อมูลทั้งหมดของฝ่ายออกแบบส่งให้เขา ขอประธานเป่หมิงได้โปรดวางใจได้ ต่อไปฉันจะสนับสนุนคุณชายเป่หมิงทำงานในฝ่ายออกแบบ”

คำพูดนี้เป่หมิงยี่เฟิงอยากได้ยินมากที่สุด ปากของเขาอดไม่ได้ที่จะมีรอยยิ้มแห่งความภาคภูมิใจ : “เหล่าหวีไม่ต้องรีบร้อน ฉันอดทนรอได้”

ตอนแรกเขายังคิด ถ้าเป่หมิงโม่ขัดขวางเขา ตัวเองควรจะใช้ตอบโต้วิธีไหน

แต่ตอนนี้ดูๆ แล้ว ไม่ต้องออกแรงอะไร

เป่หมิงโม่ ไม่ได้เป็นเช่นนี้

แต่เป่หมิงยี่เฟิงยังภูมิใจได้ไม่นาน จากนั้นคำพูดที่ออกมาเป็นชุดเหมือนน้ำแข็งสาดใส่บนศีรษะเขา

เป่หมิงโม่พูดกับเหล่าหวี : “เหล่าหวี คุณมาอยู่ที่ตระกูลเป่หมิงกี่ปีแล้ว?”

เหล่าหวีขยับแว่นตากรอบดำ : “ประธานเป่หมิง ฉันมาอยู่ที่ตระกูลเป่หมิงได้ไม่นาน ก็ประมาณสิบปีเท่านั้น”

เป่หมิงโม่พยักหน้าพร้อมรอยยิ้ม : “มาอยู่ตระกูลเป่หมิงสิบปี งั้นคุณเปรียบเสมือนเป็นขุนนางอาวุโสของตระกูลเป่หมิง”

เหล่าหวีโบกไม้โบกมือ : “ประธานเป่หมิงกล่าวหนักไปแล้ว เมื่อเทียบกับเหล่าหวาง、เหล่าเซี่ยแล้วฉันถือว่ายังเป็นคนใหม่”

เป่หมิงโม่พูดต่อ : “ปัญหาของฝ่ายออกแบบที่ยังคงอยู่ ฉันตัดสินใจแก้ปัญหาอย่างนี้แล้ว” เขาชี้ไปที่เป่หมิงยี่เฟิง : “ต่อไปให้เขา….”

เป่หมิงยี่เฟิงรอให้เป่หมิงโม่พูด : “ต่อไปให้เขาทำงานแทนที่คุณ”

แต่ก็มีความไม่คาดคิดของเขาเกิดขึ้น

เป่หมิงโม่พูด : “ต่อไปให้เขาทำงานเป็นพนักงานลูกน้องคุณ ให้คุณจัดการ”

คำพูดที่ออกมานี้ ทำให้เป่หมิงยี่เฟิงและเหล่าหวีถึงกับตะลึง

เหล่าหวีรีบยืนขึ้น สีหน้าของเขาเคร่งเครียด จนเหงื่อออกที่ศีรษะ : “ประธานเป่หมิง ฉันรู้ตัวเองมีประสบการณ์น้อย คุณชายเป่หมิงมีความสามารถ ทำไมจะต้องให้ฉันเป็นหัวหน้าเขาด้วย ฉันยอมเป็นลูกน้องของเขา ทำเรื่องที่อยู่ในความสามารถก็พอแล้ว”

ที่เหล่าหวีพูดก็มีเหตุผล อีกทั้งหลายครั้งที่เผชิญหน้าระหว่างอาหลาน เขาดูออกอย่างชัดเจนว่าเป็นการต่อสู้ระหว่างพวกเขา ตอนนี้เอาตัวเองพัวพัน นี่คือแพะรับบาป

เป่หมิงยี่เฟิงรีบตอบโต้ทันที เขาก้าวเดินไปด้านหลังเหล่าหวี ใช้สองมือกดที่ไหล่ของเหล่าหวีอย่างเบามือ ให้เขานั่งลง

จากนั้นพูดด้วยรอยยิ้ม : “เหล่าหวี ทำไมคุณพูดเช่นนี้ ฉันอยู่ที่นี่ก็ถือเป็นคนใหม่ คุณเป็นพนักงานเก่าแก่ตระกูลเป่หมิงก็ต้องคอยตักเตือนฉันให้มากๆ จำไว้ อย่าคิดว่าฉันเป็นคุณชายตระกูลเป่หมิง ฐานะของสมาชิกตระกูลเป่หมิงใช้ไม่ได้ในตระกูลเป่หมิง”

เหล่าหวีพยักหน้าอย่างเก้ๆ กังๆ : “คุณชายเป่หมิง อย่าพูดถึงเรื่องตักเตือนเลย งานในวันนี้พวกเรายังต้องตักเตือนซึ่งกันและกัน

“งั้นพวกเราก็ปรบมือต้อนรับสักหน่อย ผู้ถือหุ้นใหญ่คนที่สองของตระกูลเป่หมิงพวกเรา ยินยอมเป็นพนักงานใหม่ของฝ่ายออกแบบ

คนอื่นที่นั่งอยู่ยิ้มอย่างเก้ๆ กังๆ ปรบมือตามเป่หมิงโม่

เมื่อดูฉากของวันนี้ ก็สามารถเชื่อมโยงไปถึงอนาคต ต้องมีการต่อกรระหว่างอากับหลานชายอีกเท่าไร ดึงคนเข้ามาเกี่ยวข้องอีกเท่าไร

ยังคงยึดมั่นในคำพูดที่ว่า : “พูดให้น้อยทำให้มาก ด้วยเหตุนี้ถึงจะรักษาตำแหน่งของตัวเองในสถานการณ์เช่นนี้ได้”

***

“โอเค ฉันกล่าวมาถึงตรงนี้ เรื่องของฝ่ายออกแบบถือว่าแก้ไขแล้วบางส่วน แล้วฉันจะคอยดูผลลัพธ์” ขณะเป่หมิงโม่พูดก็ยืนขึ้นเตรียมตัวจะออกไป

ตอนนี้เป่หมิงยี่เฟิงเดินมาพร้อมรอยยิ้มตรงหน้าของเป่หมิงโม่ : “อาเอ้อ ต่อไปคุณอย่าลืมทำเรื่องอื่นด้วย เอาใจใส่งานของพวกเราฝ่ายออกแบบให้มากๆ ไม่อย่างนั้น ฉันคาดว่าคุณอาจพลาดสิ่งมหัศจรรย์มากมาย

เป่หมิงโม่มองเป่หมิงยี่เฟิงด้วยสายตาเย็นชา : “ฉันคิดว่าที่คุณมาอยู่ฝ่ายออกแบบ ก็เหมือนหนูตัวหนึ่ง แต่คิดไม่ถึงคุณยังกล้าดี ได้ ในเมื่อคุณแสดงความคิดออกมาอย่างนี้ ฉันไม่ทะเลาะต่อหน้าคุณ ทางที่ดีที่สุดคุณทำให้มันสะอาดเรียบร้อย อย่าให้ฉันจับได้”

“เหอะเหอะ พูดได้ดี พูดได้ดี” เป่หมิงยี่เฟิงพูดอย่างผ่อนคลาย

จากนั้นเขาหันไปกลับที่ไปที่โต๊ะประชุม : “อ้อ จะขอบอกข่าวดีให้ทุกคนทราบ พรุ่งนี้เป็นวันแต่งงานของอาเอ้อประธานเป่หมิงของฉัน พวกเราจะไม่อวยพรงานแต่งงานของเขากันก่อนหรือ อยู่กับอาซ้อรองผู้เลอโฉมไปจนแก่เถ้า”

เมื่อพูดจบเป่หมิงยี่เฟิงนำทีมปรบมือ คนที่นั่งอยู่ต่างยืนขึ้นปรบมือให้เป่หมิงโม่

ฉิงฮัวขมวดคิ้ว เขารู้อย่างชัดเจนว่าเป่หมิงยี่เฟิงต้องการแสดงความอัปยศของเจ้านายต่อสาธารณชน

เขามองเจ้านายด้วยความกังวลใจ เห็นเป่หมิงโม่กำหมัด กำแล้วกำอีก

ฉิงฮัวแอบบ่นด่าเป่หมิงยี่เฟิง กังวลใจว่าเจ้านายจะควบคุมตัวเองไม่อยู่ จะไปต่อชกต่อยเป่หมิงยี่เฟิงต่อหน้าผู้คน

แต่ยังดี เรื่องที่เขากังวลใจไม่ได้เกิดขึ้น

หลังจากที่เป่หมิงโม่มองเป่หมิงยี่เฟิง หันไปพูดกับฉิงฮัว : “พวกเราไปกันเถอะ”

พูดจบ เขาพาฉิงฮัวออกจากห้องประชุมไป

เป่หมิงยี่เฟิงเห็นเป่หมิงโม่จากไปอย่างโกรธแค้น เขาหรี่ตาเล็กๆ มุมปากแสดงรอยยิ้มอย่างดูถูกเหยียดหยาม

*

เป่หมิงยี่เฟิงกลับมาถึงที่พักของตัวเอง เขาระงับความดีใจที่วันนี้เขาตอบโต้เป่หมิงโม่ได้สำเร็จไว้ไม่อยู่ หยิบไวน์แดงหนึ่งขวดพร้อมแก้วเปล่าหนึ่งใบ วางไว้บนโต๊ะ

จากนั้นนั่งบนโซฟา นอนเหยียดกายยืดเส้นยืดสายของตัวเอง

ถูกเป่หมิงโม่กดดันมานาน ในที่สุดก็มีโอกาสพลิกกลับมาได้

ตอนนี้ โทรศัพท์ของเขาดังขึ้น

เป่หมิงยี่เฟิงไม่ต้องดูก็รู้ว่าใครโทรศัพท์มาหาเขา อันที่จริงเขาเกลียดคนคนนี้ที่วันๆ เหมือนเงาผีที่คอยจ้องมองตัวเขา

ทำให้เขารู้สึกว่าตัวเองเหมือนหุ่นกระบอกที่ถูกคนอื่นควบคุม

แต่วันนี้เขาอารมณ์ดีเป็นพิเศษ จึงหยิบโทรศัพท์ : “มีเรื่องอะไร รีบพูดมา”

“ฮาฮา วันนี้คุณประสบความสำเร็จทำให้เป่หมิงโม่โกรธได้ แล้วไม่คุ้มค่ากับการฉลองเหรอ?” ชายสวมหมวกเบสบอลนั่งพูดอยู่บนโซฟา

เป่หมิงยี่เฟิงหยิบแก้วไวน์ขึ้นมา เคาะเบาๆ ที่ขวดไวน์

เสียงกระจกกระทบกัน

จากนั้นพูดว่า : “คุณได้ยินไหม ตอนนี้ฉันกำลังฉลองด้วยไวน์แดง อยากมาร่วมดื่มกับฉันสักแก้วสองแก้วไหม?”

ถึงแม้ว่าเป่หมิงยี่เฟิงมักจะติดต่อกับชายสวมหมวกเบสบอล แต่เขาไม่เคยเจอหน้าคนนี้ว่าเป็นรูปร่างหน้าเป็นอย่างไร

และรู้ว่าคนลึกลับคนนี้ เฝ้ามองดูตัวเองตลอดเวลา

เขาเองก็อยากหาคนนี้ให้พบ แต่ในที่สุดก็ล้มเหลว เพราะคนคนนี้อยู่ไม่เป็นที่เป็นทาง ตอนแรกนึกว่าอยู่ต่อหน้า เขากลับใช้โทรศัพท์ที่อยู่ด้านนอกห่างเป็นพันเมตรเพื่อตัดขาดร่องรอยของเขา

จริงใจ ใครก็ได้ ขอเพียงช่วยให้ตัวเขาแย่งบริษัทเป่หมิงกลับมาได้อีกครั้ง ก็สามารถเป็นหุ้นส่วนได้

อีกอย่าง ยังมีเรื่องสำคัญที่สุดก็คือ : ยังต้องจับมือกับครอบครัว จึงต้องร่วมมือกับเขา….

***

ได้รับคำเชื้อเชิญจากเป่หมิงยี่เฟิง ชายสวมหมวกเบสบอลทำเสียงหัวเราะแห้งในหูฟังโทรศัพท์ : “คุณชายเป่หมิง คุณฉลองให้กับตัวเองเถอะ ถ้าฉันไปคาดว่าจะไปทำลายอารมณ์สุนทรีย์ของคุณ โอเค ฉันไม่พูดมากแล้ว บัญชีพวกนั้นพวกเราพิจารณาแล้วจะให้ดอกเบี้ยน้อยหน่อย”

ในตอนท้ายของการสนทนา ชายสวมหมวกเบสบอลดูเหมือนจะกล่าวเตือนและยั่วยุ : “ขอเพียงพวกคุณพ่อลูกเชื่อฟังพวกเรา พวกเราก็จะชนะไปด้วยกัน ไม่อย่างนั้น….” เขาพูดลากยาว จากนั้นพูดว่า : “สุดท้ายความเสียเปรียบจะตกอยู่กับพวกคุณ” คำพูดมาถึงตรง ก็ได้ยินเสียงโทรศัพท์สายไม่ว่าง

เป่หมิงยี่เฟิงวางโทรศัพท์ลงข้างตัว จากนั้นเทไวน์เต็มแก้ว ดื่มจนหมดแก้ว จนแก้วสะอาด

จากนั้นก็ออกจากที่พักของตัวเอง ขับรถไปยังคฤหาสน์ที่อยู่ในเมือง A

ที่นี่คือที่พักสุดท้ายในเมือง A ของเป่หมิงเฟยหย่วน เขาอาศัยอยู่กับหลันเนี่ยนที่นี่

เป่หมิงยี่เฟิงเข้าไปข้างใน หลันเนี่ยนรีบออกมาต้อนรับ เห็นอารมณ์ของลูกชาย ยังมีกลิ่นเหล้าออกมาจากตัวเล็กน้อย อดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้วเล็กน้อย

มีแม่คนไหนที่ไม่รักลูกชาย เธอพูดอย่างไม่พอใจนิดหน่อย : “ยี่เฟิง เพราะเรื่องของพ่อคุณทำให้คุณต้องลำบาก”

เป่หมิงยี่เฟิงมองหน้าแม่ ความโหดเหี้ยมในดวงตาหายไปในทันที : “แม่ อย่าพูดอย่างนี้ หนี้พ่อลูกต้องชดใช้เป็นหลักการที่ถูกต้องแล้ว อีกอย่างมันไม่ใช่แค่นี้เท่านั้น ยังมีเรื่องบุญคุณความแค้น”

พูดถึงตรงนี้ เป่หมิงยี่เฟิงมองไปรอบๆ : “แม่ พ่อล่ะ?”

หลันเนี่ยนถอนหายใจ : “เขาบอกว่าอารมณ์ไม่ค่อยดี ขับรถไปสูดอากาศ ไปได้สักพักแล้ว”

เป่หมิงยี่เฟิงพยักหน้า พยุงไหล่ของหลันเนี่ยนไปนั่งที่โซฟา ถามอย่างห่วงใย : “พวกคนนั้นไม่ได้มาก่อกวนคุณและพ่อใช่ไหม?”

หลันเนี่ยนส่ายหัว

*

เป่หมิงโม่พาฉิงฮัวไปที่บริษัทตระกูลเป่หมิง พอขึ้นรถก็กำชับกับฉิงฮัว ให้คนไปเปลี่ยนสถานที่จัดงานแต่งงาน จากโรงแรมแมนดารินเปลี่ยนเป็นสวนส่วนตัวที่อยู่ห่างจากโรงแรมตรงข้าม จัดงานบนสนามหญ้าที่มีน้ำล้อมรอบ

ฉิงฮัวรีบดำเนินการจัดระบบคน หลังจากที่ทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว เขาอดถามเป่หมิงโม่ไม่ได้ : “เจ้านาย ทำไมถึงไปจัดงานที่นั่น จัดงานที่โรงแรมไม่ดีหรือ?”

เป่หมิงส่ายหัวอย่างเบาๆ : “ฉันแค่อยากจัดงานแต่งงานอย่างเรียบง่ายที่นี่ ไม่อยากให้คนนอกทุกคนมาร่วมงานแต่งงาน”