ตอนที่ 601 หยางหยางผู้ฉลาดรอบรู้
หยินปู้ฝันส่ายหัว “ ฮอนฮอน ดูท่าแล้ว หลังจากนี้ยังคงต้องทำการฝึกฝนอย่างเข้มงวดกับเธอ ไม่อย่างนั้นให้เธอไปอยู่บนสังคม คือการไปเหยียบย่ำศักดิ์ศรีทางกฎหมายและความรับผิดชอบต่อลูกค้า … ”
กู้ฮอนฟัง เอาสิ เขาคนนี้เริ่มพูดถึงเหตุผลใหญ่แล้ว
เธอพยักหัวต่อเนื่อง “ ทนายความหยินพูดถูก หม่อมน้อยความสามารถและการเรียนรู้ไม่เพียงพอ หลังจากนี้ในระหว่างการทำงาน ยังต้องการค้นมากประสบการณ์ในวงการนักกฎหมาย มาวิจารณ์และแก้ไขเพิ่มเติม ฉันเป็นเกียรติอย่างมาก ”
เธอพูดแล้วหันร่างเข้าหาหยินปู้ฝัน พนมมือ ไหว้เขาเหมือนกำลังไหว้พระ
หยินปู้ฝันกำลังขับรถ สายตาก็กวาดมองไปที่กู้ฮอน สีหน้าจึงเปลี่ยนทันที “ ฮอนฮอน นี่เธอกำลังทำอะไร จะสาปแช่งให้ฉันขึ้นสวรรค์หรือไง ?”
กู้ฮอนหัวเราะ แล้วนั่งเข้าไปใหม่ “ ฉันกำลังนมัสการพระเจ้าผู้ยิ่งใหญ่ ให้คุณคุ้มครองฉันในโลกของทนายความ ให้ไหลลื่นเป็นสุข ”
หยินปู้ฝันเบะปาก ไม่ต้องมาพูดหวานแถวนี้หรอก แค่หลังจากนี้เธอเลิกหาปัญหา ฉันก็ขอบคุณฟ้าขอบคุณดินแล้ว
***
ตอนพวกเรากลับไปเฉิงเฉิงก็ไม่ได้กลับไป ?
พอพูดถึงเฉิงเฉิง กู้ฮอนก็หยุดคิดขึ้นมาไม่ได้ วันนี้เป็นวันแต่งงานของเป่หมิงโม่พอดี
รอยยิ้มมีความสุขบนใบหน้าเธอก็เริ่มหายไป
หยินปู้ฝันหันหัว เห็นสีหน้าที่เปลี่ยนไปของกู้ฮอน เธอก็ยังคงมีความรู้สึกให้กับเป่หมิงโม่สินะ ไม่อย่างนั้นก็คงไม่เผยสีหน้าผิดหวัง ในตอนที่ได้ยินว่าเขาแต่งงานหรอก
หลังจากในความสงบ กู้ฮอนพูดขึ้นมา “ เป่หมิงโม่แต่งงานกับเฟยเอ๋อ ไม่รู้ว่าถ้าหยางหยางที่มีแม่เลี้ยง จะเหมือนในละครแบบนั้น ที่ต้องกลายเป็นเด็กลำบากไหม ”
“ฮอนฮอน เธอไว้ใจเถอะ แม้เป่หมิงโม่จะไม่ดีกับเธอ แต่กับลูกสองคนก็ต้องดีบ้าง เขา”แกหรอก” แม้หยินปู้ฝันจะมีอคติกับเป่หมิงโม่บ้าง แต่ปัญหานี้ เขาก็เลือกที่จะเชื่อเป่หมิงโม่
*
รถโรลส์รอยซ์คันหนึ่ง จอดอยู่หน้าบ้านของกู้ฮอน
ประตูรถเปิดออก เฉิงเฉิงและหยางหยางกระโดดลงรถ
หลังจากฉิงฮัวลงจากรถ จึงนำกระเป๋าเสื้อผ้าของหยางหยางลงจากรถ เตรียมที่จะพาพวกเขาไปเคาะประตู
เฉิงเฉิงกับหยางหยางสบตากันสักพัก ฉิงฮัวเป็นผู้ดูแลของพ่อ ถ้าเขาเห็นน้องสาวแล้ว ไม่รู้ว่าเขาจะแอบฟ้องคุณพ่อไหม
ว่ากันว่าฝาแฝดใจตรงกัน หยางหยางยื่นมือไปดึงแขนเสื้อของฉิงฮัว
ฉิงฮัวหันหัว “ เป็นอะไรหรือเปล่าคุณชายน้อย ? ”
หยางหยางเงยหัวขึ้นแล้วยิ้มให้ฉิงฮัว “ ลุงหัวฟู ลุงวางกระเป๋าเสื้อผ้าไว้ตรงนี้ แล้วไปเถอะ “
ฉิงฮัวขมวดคิ้ว “ กระเป๋าเสื้อผ้านี้ไม่เบาเลยนะ ฉันส่งพวกเธอไปถึงที่คุณหนูดีกว่า “
หยางหยางยังคงดึงเสื้อเขาไว้อย่างแรงไม่ให้เขาไป “ ลุงหัวฟู ตั้งแต่ตรงนี้ถึงบ้านคุณแม่ก็เหลือไม่กี่ก้าวแล้ว พวกเราไหว อีกอย่างคุณปู่จากไปแล้ว ทางคุณพ่อยังต้องการผู้ช่วย ลุงรีบกลับไปช่วยเขาเถอะ”
ฉิงฮัวคิดไปคิดมา ก็ใช่ “ งั้นก็ได้ ฉันวางกระเป๋าเสื้อผ้าไว้หน้าประตู แล้วจะไป”
เฉิงเฉิงกับหยางหยางพยักหัว
*
รถของหยินปู้ฝันอยู่ไม่ไกลจากบ้านของกู้ฮอนแล้ว เขามองรถข้างหน้าที่ขับออกมาจากซอยตรอกของบ้านกู้ฮอน จากนั้นก็ขับผ่านรถของพวกเขา เขาขมวดคิ้ว “ เขามาทำอะไรที่นี่ ? ”
กู้ฮอนหันหัวมองหยินปู้ฝัน แล้วถาม “ ใคร ?”
“เมื่อกี้ฉันเห็นรถของเป่หมิงโม่ออกมาจากซอยบ้านเธอ หรือจะบอกว่าพิธีแต่งงานของเขาจะเสร็จเร็วแบบนี้? มันไม่ปกติ “
กู้ฮอนฟัง ใจก็กังวลตาม “ คุณว่าพวกเขาจะรู้เรื่องของทารกน้อยแล้วหรือเปล่า ? เมื่อวานตอนที่พวกเขามารับเฉิงเฉิง ฉันก็เห็นว่าเขาเหมือนยังคงมีความสงสัยเล็กน้อยกับแอนนิ”
“ไว้ใจเถอะฮอนฮอน ถ้าเขาเป็นคนพาจิ่วจิ่วไปจริง แอนนิก็จะต้องโทรหาเธอแน่นอน ไม่ต้องคิดมากแล้ว พวกฉันกลับไปดูก็รู้แล้ว” หยินปู้ฝันพูด แล้วเหยียบรถให้เร่งมากขึ้น
เฉิงเฉิงและหยางหยางมองฉิงฮัวที่ขับรถออกไปแล้ว พวกเขาสองคนถึงช่วยกันถือกระเป๋าเสื้อผ้าเข้าไปบ้านของกู้ฮอน
“ปี้นปี้น……” เสียงแตรรถดังขึ้นจากหลังพวกเขา
หูของหยางหยางดีจริงจริง เขาไม่หันหัวแล้วพูดกับเฉิงเฉิง “ รับประกันว่าเป็นพ่อปู้ฝันที่พาแม่กลับมา”
เฉิงเฉิงไม่เชื่อเขา แล้วเบะปากใส่เขา “ พวกเรามาพนันกัน ถ้าเธอพูดผิด หลายวันนี้เธอก็ต้องนอนห้องรับแขก “
“ถ้าพูดถูกหล่ะ ? ” หยางหยางรีบถาม
ลูกตาเฉิงเฉิงหมุนไปหมุนมา “ เธอตัดสินใจเองเถอะ”
หยางหยางคิดแล้วคิด จึงพูด “ ถ้าเราพูดถูก เธอก็ไม่ต้องบอกเรื่องที่เราทุจริตในการจับฉลาก แล้วก็ให้เธอบอกแม่ซื้อไก่ย่างหนึ่งตัวให้เรา ”
***
“หึหึ งั้นเธอหันหัวไปดูสิ “ หยางหยางดูมั่นใจเป็นอย่างมาก
เฉิงเฉิงหันหัวไปดู เป็นรถของหยินปู้ฝันที่กำลังขับมาหาพวกเขาจริงด้วย ในตอนที่เขาหันหัวไปดู ไฟรถยังกะพริบเป็นพิเศษ นับว่าเป็นการทักทายเขา
รถจอดเรียบร้อย หยินปู้ฝันกับกู้ฮอนลงรถ
“หยางหยาง เธอลากกระเป๋าเดินทางจะหนีออกจากบ้านหรอ ใช่ไม่ใช่แม่เลี้ยงพึ่งเข้ามาก็ไม่ดีกับเธอแล้วฉันออกหน้าแทนเธอเอง ” หยินปู้ฝันยื่นแขนแล้วพับแขนเสื้อ ทำท่าทางที่จะเตรียมแก้แค้นให้หยางหยาง
กู้ฮอนยื่นมือไปตีหยินปู้ฝัน “ ยังมาสอนกฎหมายกับฉันตลอดทาง ตัวเองกลับจะเตรียมตัวไปแก้แค้นแล้ว คุณล้อฉันเล่นหรือไง ระวังจะเป็นแบบอย่างไม่ดีให้กับเด็ก ”
เธอรีบเดินไปหน้าหยางหยาง นั่งย่อลงต่อหน้าเขา แล้วถาม “ ลูกรัก เกิดอะไรขึ้นกันแน่ ? “
หยางหยางยิ้มอย่างฝืนใจแล้วพูด “ คุณปู่เสียแล้ว พ่อให้ฉันกลับมาพักที่นี่ไม่กี่วัน “
กู้ฮอนตกใจทันที คุณท่านเป่หมิง เธอเคยเจอ แม้จะเป็นโรคหลอดเลือดสมอง แต่ก็ไม่ถึงแก่ชีวิตนี่
เธอหันหัวมองหยินปู้ฝัน หยินปู้ฝันก็ทำสีหน้าแปลกใจ
“นี่เป็นเรื่องของตอนไหนแล้ว ?” กู้ฮอนถามต่อ
ตอนนี้หยินปู้ฝันเดินมาข้างกู้ฮอน ยื่นมือตบไหล่เธอ “ มีอะไรค่อยไปพูดในบ้าน”
พูดจบ เขาเดินไปข้างหยางหยาง ถือกระเป๋าเสื้อผ้าของเขาขึ้น มา
แอนนิกำลังนั่งเล่นบนเสื่อกับจิ่วจิ่ว
เห็นกู้ฮอนกลับมา ด้านข้างเธอนอกจากเฉิงเฉิง หยางหยางก็กำลังตามหลังเธอ ต่อด้วยหยินปู้ฝันที่กำลังถือกระเป๋าเสื้อผ้า
“ฮอน นี่เธอไปสอบ หรือวิ่งไปทำลายงานแต่งของเป่หมิงโม่กันแน่ ?” แอนนิรีบอุ้มจิ่วจิ่วขึ้น ถอยพื้นที่ให้พวกเขา
จิ่วจิ่วกำลังจะเรียก “ หม่าม้า” แต่พอเธอได้ยิน ‘เป่หมิงโม่’ สีหน้าบนใบหน้าเล็กก็เปลี่ยนไปทันที “ คุณน้าแอนนิ ปีศาจแห่งสุขา …..”
แอนนิรับรู้ได้ว่าเธอพูดไม่ดี รีบปลอบจิ่วจิ่วแล้วพูด “ จิ่วจิ่วไม่กลัวนะ ปีศาจแห่งสุขาไม่ได้มา เธอดูสิพี่เฉิงเฉิงก็กลับมาแล้วไม่ใช่หรอ ”
จิ่วจิ่วมองด้วยตาที่โต มองพี่ชายที่อยู่หลังคุณแม่สองคน จึงดีใจทันที “ หม่าม้าเก่งจริงจริง สามารถช่วยพี่เฉิงเฉิง และพี่หยางหยางออกจากสุขานั้นมา “
“Hi……” หยางหยางยังโบกมือให้น้องสาว
จิ่วจิ่วก็โบกมือตามให้เขา แล้วพูดตาม Hi
หลังจากมื้อเย็น กู้ฮอนอุ้มจิ่วจิ่วแล้วพูดกับเธอ “ ทารกน้อย หม่าม้าจะพูดเรื่องอะไรบางอย่างกับพี่ชาย เธอกับคุณน้าแอนนิไปเล่นที่ห้องอื่นก่อนดีไหม ? ”
จิ่วจิ่วดิ้นไปมา “ ไม่เอา จิ่วจิ่วไม่ได้เจอหม่าม้ามาทั้งวันแล้ว จะเล่นกับหม่าม้า ”
เฉิงเฉิงมองจิ่วจิ่วแล้วพูด “ น้องสาว เชื่อฟังดีดีนะ เดี๋ยวนอกจากแม่แล้ว ฉันกับพี่หยางหยางก็จะไปเล่นเป็นเพื่อนเธอ ดีไหม”
จิ่วจิ่วคิดสักพัก ใบหน้าก็ดีใจขึ้นมาทันที ยื่นมือเล็กออกมาปรบมือ “ ได้สิ ได้สิ ”
แอนนิรับจิ่วจิ่วมาจากบนมือกู้ฮอน “ ไป พวกเราไปเล่นกันในห้องนอน ” พูดจบ พวกเธอเดินเข้าไป แล้วปิดประตูลง
กู้ฮอนก็พึ่งลากลูกชายสองคนออกมาจากห้องอาหาร มาถึงห้องรับแขก นั่งลงบนโซฟา หยินปู้ฝันก็ตามอยู่หลัง
พวกเขานั่งเรียบร้อยแล้ว กู้ฮอนมองเฉิงเฉิงและหยางหยาง “ วันนี้เกิดอะไรขึ้นกันแน่ ? ”
เฉิงเฉิงและหยางหยางต่างสบตากัน จากนั้นก็นำเรื่องที่พวกเขาเห็นทั้งหมดในวันนี้เล่าออกมาหมด
กู้ฮอนคิดไม่ถึงจริงจริง เป่หมิงโม่แต่งงานกลับเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น
***
วันที่สอง เพื่อหลีกเลี่ยงนักข่าวที่เหมือนฝูงแมลงวัน เป่หมิงโม่ได้ออกบ้านแต่เช้า
แต่ถึงแม้จะเป็นเช่นนี้ ในตอนนี้เขาพึ่งเข้ามาในห้องทำงาน หนังสือพิมพ์วางอยู่บนโต๊ะเขาเต็มไปหมด
อุบัติเหตุลิฟต์ของโรงแรมแมนดาริน ขึ้นหน้าหนึ่งของสื่อหลัก
ตามลำดับ 《ประธานบริษัทเป่หมิงแต่งงานกันอย่างลับลับ ลิฟต์ตกลงมาทำให้มีผู้เสียชีวิตสามราย 》
กับ 《งานแต่งงานของประธานเป่หมิงถูกขัดจังหวะ ทำให้อุปกรณ์เสียหายโดยมีเจตนาร้าย ผู้สื่อข่าวที่มีปัญหาเตรียมที่จะฟ้องร้องกับศาล 》
พาดหัวข่าว และมีการแนบวิดีโอส่วนหนึ่งจากการสัมภาษณ์ในเวลานั้น รวมทั้งรูปถ่ายของ เป่หมิงโม่
เป่หมิงโม่หรี่ตาลง จากนั้นก็โยนหนังสือพิมพ์พวกนี้ลงบนพื้น จากนั้นกดกริ่งบนโต๊ะทำงาน
ไม่นาน ประตูห้องทำงานของเขาเปิดออก เลขาของเขาเดินเข้ามา “ ประธานเป่หมิง มีอะไรรับใช้ครับ ? ”
เป่หมิงโม่ชี้ไปที่หนังสือพิมพ์บนพื้น “ ใครเป็นคนให้คุณมาวางพวกนี้ ? ”
สีหน้าเลขาเปลี่ยนไปทันที กลัวอะไรแล้วจะเจอสิ่งนั้นจริงจริง เขาพูดด้วยเสียงสั่น “ คุณชายยี่เฟิงโทรหาฉันตอนเช้า ให้ฉันมาวางไว้ที่นี่ ”
เป่หมิงโม่มองเขาอย่างเย็นชา แล้วพูดออกมา “ คุณไม่มีสมองหรือไง ? เขามีสิทธิอะไรมาสั่งคุณ”
“คุณชายยี่เฟิงเป็นหลานชายของท่าน และเป็นผู้ถือหุ้นใหญ่เป็นอันดับสองของบริษัทเป่หมิง ….” เลขาก้มหัวลงไม่กล้ามองเขา
เป่หมิงโม่ได้ยินแบบนี้ ยิ่งลุกเป็นไฟ “ บริษัทเป่หมิงไม่มีการใช้ความสัมพันธ์ ไม่ว่าสถานะเขาจะเป็นอะไร ตอนนี้เขาก็เป็นแค่พนักงานฝ่ายออกแบบ เข้าใจไหม !”
เลขาพยักหัวอย่างแรง “ ประธานเป่หมิง เรื่องแบบนี้จะไม่เกิดขึ้นอีกแล้ว ”
เป่หมิงโม่หันไป
ฉิงฮัวไม่ได้พูดอะไร แต่แค่ทำท่ามือที่ให้เลขารีบออกไป
เลขาเหมือนได้รับความโชคดี จึงรีบแอบออกจากห้องทำงานของเป่หมิงโม่ทันที
พอออกมา เขาถึงถอนหายใจยาวยาว ยกมือเช็ดเหงื่อบนหน้าผากเล็กน้อย
เขาก็ลำบากใจเหมือนกัน
ตอนเช้า เป่หมิงยี่เฟิงสั่งคนนำหนังสือพิมพ์เล็กน้อยให้กับเลขา ให้เขาวางไว้บนโต๊ะเป่หมิงโม่
เลขามองหัวข่าวของหนังสือพิมพ์พวก นี้ รู้สึกไม่ดีจึงไม่ยอมวางไว้
ใครจะไปรู้ว่าคนคนนั้นเขาจะโทรหาแล้วบอกเป่หมิงยี่เฟิง หลังจากพวกเขาคุยกันไม่กี่คำ คนคนนั้นจึงนำสายให้เลขา
เลขาได้ยินเป่หมิงยี่เฟิงบอกว่า ที่ต้องให้เป่หมิงโม่ดูหนังสือพิมพ์พวกนี้ เพราะต้องการให้เขาเตรียมใจไว้ เรื่องเกิดขึ้นใหญ่มาก ควรจะคิดว่าจะวางแผนยังไง
น้ำเสียงของยี่เฟิงเหมือนมีความเจตนาและเหมือนไม่มีความเจตนา กดดันเขา
เลขาคิดแล้วคิด ตัวเองก็เป็นแค่พนักงานคนหนึ่ง จึงยอมฟังคำสั่งของยี่เฟิง
