ตอนที่ 612 โชคที่ลอยมา
“คุณหมอ งั้นฉันขอคุยกับแม่ของฉันหน่อยได้ไหม” กู้ฮอนมองไปที่หมออย่างคาดหวัง
“ได้ เพียงแต่อย่านานเกินไป ตอนนี้เธอยังอ่อนแออยู่”
กู้ฮอนรีบกลับไปที่ข้างกายของแม่อย่างรวดเร็ว และจับมือของเธอแน่น
ในเวลานี้ ลู่ลู่ก็ได้ลืมตาขึ้นมา เมื่อเธอเห็นกู้ฮอน ปากก็ขยับ
“แม่ คุณไม่ต้องรีบ ค่อยๆพูด ฉันอยู่ข้างๆคุณตรงนี้”
ร่างกายของลู่ลู่นั้นอ่อนแอมาก เพียงแค่อ้าปากก็พูดอะไรไม่ออกเลยสักคำ เธอขยับนิ้วอย่างยากลำบาก
กู้ฮอนรีบเอามือของเธอวางลงบนใบหน้าของตนเอง “แม่ คุณอยากจะจับใบหน้าของฉันใช่ไหม เราแยกกันอยู่มานานหลายปีแล้ว ฉันและคุณก็เหมือนกัน รอช่วงเวลาแบบนี้มานานมากแล้ว”
พูดถึงตรงนี้ กู้ฮอนก็น้ำตาไหลอีกครั้ง แต่เธอได้รีบเช็ดน้ำตาของเธอออกไปอย่างรวดเร็ว จากนั้นก็เผยให้เห็นถึงรอยยิ้ม “แต่ตอนนี้ดีขึ้นแล้ว แม่คุณได้ฟื้นขึ้นมาแล้ว ฉันเชื่อว่าอีกไม่นานพวกเราจะได้กลับบ้านของเรา และก็จะได้มีความสุขสนุกสนานร่วมกันในครอบครัวกับพวกเด็กๆ”
ลู่ลู่หลั่งน้ำตาอีกครั้ง และมุมปากสั่นเทา เธอไม่เคยไม่ต้องการให้วันนี้มาถึงเร็ว
*
ตอนนี้รถออดี้ A6 สีขาวคันหนึ่ง กำลังขับมาด้วยความเร็วผ่านถนนที่จอแจของเมือง A
คนขับรถเป็นผู้ชายที่ใส่หมวกแก๊ปคนนั้น ตอนนี้เขากำลังขับรถออกไปยังวิลล่าสุดหรูในเมือง A
บริเวณวิลล่านี้เป็นคฤหาสน์จิ่งเซี่ยงหวาที่มีชื่อเสียงที่สุดในย่านนี้
ผู้ที่อาศัยอยู่ที่นี่ล้วนแล้วแต่ร่ำรวยและดูแพง
ตระกูลเป่หมิงจริงๆแล้วก็ได้รับอนุญาตให้อยู่ที่นี่ได้ แต่เป่หมิงเจิ้งเทียนก็ไม่สามารถจะละทิ้งบ้านใหญ่ที่บรรพบุรุษของตัวเองรักษาเอาไว้ได้ ดังนั้นจึงไม่ได้มาอยู่ที่นี่
รถหยุดที่หน้าประตูของบริเวณวิลล่า เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยที่กำลังถือปืนได้เดินมาถึงด้านหน้าของรถ
หน้าต่างรถค่อยๆลดระดับลงอย่างช้าๆ เจ้าหน้าที่นำศีรษะเข้าไปในรถเพื่อตรวจดู จากนั้นจึงพูดกับชายในหมวกแก๊ป “กรุณาแสดงบัตรเข้าออกด้วยครับ”
ชายในหมวกแก๊ปยกมือขึ้นหันที่บังแดดลง หยิบบัตรผ่านทางที่อยู่ข้างในออกมาให้กับเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยและเหลือบมอง
เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยหันกลับมา จากนั้นเดินเข้าไปในป้อมยามและกดสวิตช์
แผงกั้นโลหะที่อยู่ด้านหน้าของรถออดี้ก็ค่อยๆยกขึ้นอย่างช้าๆ
จากนั้นชายในหมวกแก๊ปก็ขับรถเข้าไปในหมูบ้านเขตพื้นที่เล็กๆ
หลังจากเลี้ยวไปสองสามรอบ เขาหยุดตรงด้านหน้าอาคารสี่ชั้นที่มีน้ำพุงอยู่ตรงหน้า
ในเวลานี้ ทันทีที่ประตูใหญ่ของอาคารแบบตะวันตกเปิดออก ชายศีรษะล้านในชุดสูทสีดำคนหนึ่งก็เดินออกมา
หลังจากที่เห็นชายในหมวกแก๊ปออกมาจากในรถ เขาพูดกระซิบประโยคหนึ่ง “คุณท่านกำลังรอคุณอยู่ข้างใน”
ชายในหมวกแก๊ปพยักหน้า จากนั้นจัดเสื้อผ้าและหมวกบนหัวของเขา
***
ชายในหมวกแก๊ปเดินตามผู้ชายที่ศีรษะล้าน เดินผ่านห้องโถงและตามบันไดไม้ที่ตกแต่งอย่างหรูหรา ทั้งสองเดินขึ้นไปถึงชั้นสอง
พวกเขาเดินไปตามทางเดิน และเดินไปยังห้องหนึ่งที่อยู่ห้องในสุดบนชั้นสอง
ชายศีรษะล้านยืนอยู่หน้าประตู จัดเสื้อผ้าของตัวเองนิดหน่อย จากนั้นยกมือขึ้นแล้วเคาะประตูเบาๆ
หลังจากรอครู่หนึ่ง เขาค่อยๆจับเบาๆแล้วเปิดประตู
เขาพูดกับชายในหมวกแก๊ปว่า “คุณท่านอยู่ข้างใน คุณเข้าไปเถอะ”
ชายในหมวกแก๊ปพยักหน้า และก้าวเข้าไปในห้อง
หลังจากที่เขาเข้าไป ประตูห้องก็ถูกชายศีรษะล้านปิดลง
หลังจากที่ชายในหมวกแก๊ปอ้อมผ่านฉากกั้นฮวงจุ้ยที่สร้างขึ้นอย่างสวยงาม ก็พบกับชายสูงอายุคนหนึ่งนั่งอยู่ด้านหลังโต๊ะไม้มะฮอกกานีซึ่งดูยิ่งใหญ่มาก
ตัวกรองบุหรี่แบบไม้ที่ดูมีราคา วางอยู่บนแท่นวางตัวกรองบุหรี่โดยเฉพาะ
“คุณมาแล้วเหรอ นั่งลงสิ” ชายคนนั้นก้นศีรษะลง หยิบปากกาขึ้นมาแล้วอ่านเอกสาร
ชายในหมวกแก๊ปพยักหน้า เอื้อมมือไปดึงเก้าอี้ตัวหนึ่งแล้วนั่งลงตรงหน้าโต๊ะทำงาน
“คุณมาวันนี้ มีเรื่องอะไรเป็นพิเศษเหรอ” ชายคนนั้นพูด และหยิบกาน้ำชาดินเผาบนโต๊ะ และจิบน้ำชาไปหนึ่งจิบ
ชายในหมวกแก๊ปยิ้มเล็กน้อย “อาจารย์ คุณให้ผมไปสืบผู้หญิงที่ชื่อกู้ฮอนนั่น วันนี้มีความคืบหน้าใหม่ และไม่คิดว่าจะได้ข้อมูลมาอีกคนหนึ่ง”
“อีกคนเหรอ”
ชายในหมวกแก๊ปพยักหน้า จากนั้นก็พูดว่า “อาจารย์ คุณยังจำวันที่พวกเราอยู่ที่เมือง S ได้ไหม คุณบอกว่าเจอคนคนหนึ่ง ที่เหมือนกับคนเก่าแก่ที่ไม่ได้เจอกันมานาน”
ชายสูบไปป์พยักหน้า “ใช่ มีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้น แต่แค่หลังจากนั้นก็ไม่ได้เจอเธออีกเลย” พูดถึงตรงนี้ เขาค่อยๆวางกาน้ำชาลง แสดงให้เห็นว่ากำลังมองอย่างครุ่นคิด
ชายในหมวกแก๊ปพูด “ใช่ จริงๆแล้วในวันนั้นพวกเราสามารถที่จะเจอเธอได้ อาจารย์ คุณยังจำได้ไหมว่าตอนนั้นที่พวกเราอยู่ที่ปากทางแห่งหนึ่ง และได้เห็นอุบัติเหตุทางรถยนต์”
ชายสูบไปป์พยักหน้า “ตอนนั้นพวกเรากำลังสนใจอยู่กับการหาคน และอีกอย่างก็ไม่ต้องการที่จะเข้าไปเกี่ยวข้องในปัญหาที่เกิด ดังนั้นพวกเราก็เลยออกไป”
“อาจารย์ วันนี้ตอนที่ผมไปสืบเรื่องกู้ฮอน พบว่าวันนี้เธอไปที่ห้องผู้ป่วย VIP ของโรงพยาบาลกลางเพื่อไปเยี่ยมผู้ป่วยคนหนึ่ง หลังจากนั้นผมได้เห็นรูปถ่ายรูปหนึ่งในประวัติผู้ป่วยในของโรงพยาบาล” ชายในหมวกแก๊ปพูดจบ ก็ได้นำรูปถ่ายออกมาจากกระเป๋าเสื้อแล้ววางไว้บนโต๊ะ
ชายที่สูบไปป์ยื่นมือออกมาหยิบรูปถ่าย และแยกแยะอย่างละเอียดอยู่พักหนึ่ง
ชายในหมวกแก๊ปพูดต่อ “คนในรูปถ่ายชื่อว่าลู่ลู่ เขาเคยเป็นนักร้องยุคเก่าคนหนึ่งในเมือง S อีกทั้งยังเคยโด่งดังอยู่ช่วงหนึ่ง”
เพียงได้เห็นมือของเขาที่กำลังถือรูปถ่ายอยู่เริ่มสั่น เขาแสดงความตื่นเต้นออกมาอย่างชัดเจน “ลู่ลู่…..ลู่ลู่” ชายที่สูบไปป์กล่าวอย่างช้าๆ ชื่อนี้เป็นชื่อที่เขารู้สึกคุ้นเคยและสนิทสนมมาก “ไม่ผิด ไม่ผิด นี่คือเธอ!”
“อาจารย์ จริงๆแล้วเธอก็คือคนที่เกิดอุบัติเหตุทางรถยนต์ในเมือง S วันนั้น เมื่อไม่นานมานี้เพิ่งจะย้ายมายังโรงพยาบาลกลาง”
ชายที่สูบไปป์ยิ้มขมขื่น “ไม่คิดเลย ฉันพยายามอย่างหนักเพื่อตามหาเธอ แต่ตอนนั้นกลับไม่คาดคิด เธอจะอยู่ใกล้กับตัวเอง”
ชายในหมวกแก๊ปพูดออกไปอย่างครุ่นคิด “อาจารย์ ฉันยังได้พบข่าวที่ไม่คาดคิดอีกเรื่องหนึ่ง ผู้หญิงที่ชื่อกู้ฮอนนั้น มีความสัมพันธ์เป็นแม่ลูกกับลู่ลู่”
ชายที่สูบไปป์เงยหน้าขึ้นขมวดคิ้ว และมองไปยังชายในหมวกแก๊ปที่อยู่ตรงหน้า “เป็นแม่ลูกกันเหรอ”
***
ชายในหมวกแก๊ปพยักหน้าประเมิน “ผมพบข้อมูลทั้งหมดนี้จากประวัติผู้ป่วยในของโรงพยาบาล”
ชายสูบไปป์ได้หยิบไปป์อันนั้นขึ้นมา หายใจเข้าลึกๆแล้วพูดว่า “ในเมื่อเป็นอย่างนี้ คุณลองไปเช็คครอบครัวคนที่ชื่อลู่ลู่อีกครั้งว่ายังมีใครอีก ผมอยากรู้ว่าจะเกี่ยวข้องอะไรกับเธอบ้าง”
ชายในหมวกแก๊ปพยักหน้า “อาจารย์ไม่ต้องแล้ว ผมได้เช็คข้อมูลทั้งหมดของเธอแล้ว เธออยู่ตัวคนเดียวมาโดยตลอด ก่อนหน้านี้เคยมีลูกหนึ่งคน แต่ไม่ทราบว่าเพราะอะไรถึงไม่มีแล้ว เธออยู่ที่เมือง S และใช้ชีวิตอยู่กับห้องคาราโอเกะมาตลอด ชีวิตของเธอนั้นในแต่ละวันผ่านไปอย่างยากลำบากมาก”
หลังจากที่ชายสูบไปป์ได้ฟังจากการรายงานของผู้ชายในหมวกแก๊ป มองดูรูปถ่ายในมือและค่อยๆพูดขึ้น “ผมขอโทษคุณจริงๆ ที่ทำให้คุณต้องทนทุกข์ทรมานมาครึ่งชีวิตขนาดนี้”
จากนั้นเขาก็พูดกับชายในหมวกแก๊ปด้วยสีหน้าเคร่งขรึม “เพื่อความปลอดภัย คุณเช็คให้ละเอียดอย่างรอบคอบอีกครั้ง ว่าผู้หญิงที่ชื่อกู้ฮอนคนนั้นเป็นแม่ลูกกับลู่ลู่รึเปล่า”
ชายในหมวกแก๊ปพยักหน้า “อาจารย์ ผมรู้แล้ว”
ชายสูบไปป์ได้โบกมือ “โอเค ถ้าหากไม่มีเรื่องอะไรแล้ว คุณก็กลับไปได้ อย่าลืมเรื่องนี้จะต้องทำอย่างระมัดระวัง นอกจากนี้คอยจับตาดูเป่หมิงโม่ และดูการเคลื่อนไหวล่าสุดของเขา”
ชายในหมวกแก๊ปยิ้มเล็กน้อย “อาจารย์ ผมคาดว่าช่วงสองสามวันนี้เป่หมิงโม่คงจะยุ่งอยู่ ตอนนี้เขาก็โดนคดีอยู่”
“โอ้ พูดว่าไงนะ”
ชายในหมวกแก๊ปพูดต่อว่า “เรื่องวันนั้นตอนที่เป่หมิงเจิ้งเทียนเสียชีวิต เขามีความขัดแย้งกับนักข่าวคนหนึ่ง เขาทำลายอุปกรณ์ของนักข่าวคนนั้น”
“ฮึ ไม่ใช่แค่ทำลายอุปกรณ์เหรอ ทำไมเขาถึงต้องถูกดำเนินคดี” ชายสูบไปป์มองไปที่ลูกศิษย์ของเขา
“อาจารย์ คุณมีสายตาเฉียบแหลมมาก แต่เดิมเรื่องนี้ยังไม่เป็นเรื่อง แต่หลังจากผนวกเป่หมิงยี่เฟิงเข้าไปด้วยก็ไม่เหมือนเดิม ตอนนี้เรื่องนี้ได้ไปถึงชั้นศาลแล้ว และอีกไม่นานก็จะเริ่มพิจารณา”
ชายสูบไปป์พูดอย่างช้าๆ “ไม่ต้องพูดแล้ว นี่เป็นเรื่องที่คุณต้องจัดการ”
“เหอะๆ ผมก็แค่ทำตามในสิ่งที่อาจารย์ให้ทำมาตลอด แต่เมื่อมีปัญหาที่ยุ่งยากเพิ่มขึ้นมาอีกหนึ่ง และมันก็เกี่ยวกับผู้หญิงคนนั้นที่ชื่อกู้ฮอน”
ชายสูบไปป์ขมวดคิ้ว “ทำไมเรื่องนี้ถึงไปเกี่ยวข้องกับเธออีก”
ชายในหมวกแก๊ปส่ายหน้า “มันเป็นแบบนี้ เป่หมิงโม่ได้ปลดทนายความของบริษัทตนเอง แต่ดันไปหาบริษัททนายความเล็กๆบริษัทหนึ่งที่ไม่ได้มีชื่อ และกู้ฮอนก็ทำงานอยู่ในบริษัททนายความแห่งนี้ และแล้วพวกเขาก็ได้บรรลุข้อตกลงร่วมกัน ให้เธอกับทนายความอีกคนหนึ่งรับผิดชอบคดีความของเป่หมิงโม่”
“อืม…….” ชายสูบไปป์คิดอยู่พักหนึ่งแล้วพูดว่า “ไม่ว่าเธอจะยืนอยู่ฝ่ายเป่หมิงโม่หรือไม่ ในคดีนี้ผมต้องการให้เขาแพ้ เข้าใจไหม”
ชายในหมวกแก๊ปพยักหน้า “อาจารย์ คุณวางใจเถอะ ผมได้วิเคราะห์คดีนี้ไว้แล้ว เว้นแต่ว่าพวกเขาจะสามารถพิสูจน์ได้ว่าในหนังสือพิมพ์นั้นมีอะไรผิด ถึงจะสามารถพลิกคดีได้ แต่ผมจะไม่ปล่อยให้พวกเขาหาอะไรก็ตามที่เป็นที่พึ่งได้”
“ดี คุณทำแบบนั้นเถอะ” ชายสูบไปป์พูดจบแล้วดึงเส้นผมจากหัวของเขาส่งให้กับลูกศิษย์
ชายในหมวกแก๊ปแปลกใจมาก “อาจารย์ คุณหมายถึง…..”
ชายสูบไปป์พูด “ถ้าหลังจากคุณยืนยันได้แล้วว่ากู้ฮอนเป็นลูกของลู่ลู่ คุณก็หาวิธียืนยันความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับผมด้วย อย่าลืม เรื่องนี้จะต้องเก็บเป็นความลับ อย่าให้คนอื่นรู้เข้าใจไหม”
***
ชายในหมวกแก๊ปพยักหน้า “อาจารย์ คุณก็วางใจเถอะผมรู้ว่าอะไรควรไม่ควร” พูดจบเขาก็หยิบถุงพลาสติกเล็กๆถุงหนึ่งออกมา แล้วนำเส้นผมใส่เข้าไปห่อเก็บอย่างดีไว้กับตัว
จากนั้นเขาก็รีบขับรถออกจากวิลล่าไปอย่างรวดเร็ว
ชายสูบไปป์หยิบรูปของลู่ลู่ขึ้นมา มองอยู่เป็นเวลานาน นานมาก ดวงตาที่แน่วแน่เปล่งประกายอ่อนๆ
“ลู่ลู่ ผมตามหาคุณมากว่ายี่สิบปีแล้ว ฟ้าไม่ทอดทิ้งคนที่ตั้งใจจริง ในที่สุดก็ทำให้ผมหาคุณจนเจอ”
ชายสูบไปป์ลุกขึ้นยืน หยิบรูปถ่ายและค่อยๆเดินออกไปจากห้องหนังสือของเขา
*
ลู่ลู่ได้มีสติฟื้นกลับมาแล้ว กู้ฮอนดีใจมาก เธออยู่เป็นเพื่อนแม่นานมาก จนกว่าแม่ของเธอจะกลับสนิท เธอถึงกลับบ้าน
ในเวลานี้เด็กๆหลับกันหมดแล้ว เหลือแค่เพียงแอนนิที่ยังคงรอเธออยู
กู้ฮอนไม่สามารถที่จะเก็บความตื่นเต้นของตัวเองเอาไว้ได้ เธอได้บอกเรื่องที่แม่ฟื้นขึ้นมาให้กับแอนนิฟัง
แอนนิก็รู้สึกดีใจแทนเธอมาก
หลังจากวันนั้น กู้ฮอนก็ดูเหมือนจะมีความกระตือรือร้นในการงานมาก
เธอยังได้ซื้อผลไม้และขนมจากบริเวณใกล้ๆ นำไปยังสำนักงานทนายความ “เพื่อนร่วมงานทุกคน วันนี้ฉันมีผลไม้มาฝาก”
หยินปู้ฝันหยิบแก้วกาแฟที่เพิ่งชงเสร็จแก้วหนึ่ง ค่อยๆเดินออกมาจากห้องชงชา
มือหนึ่งของเขาถือจานรอง อีกมือหนึ่งถือช้อนเล็กคนกาแฟอย่างไม่แยแส “เหอๆ ฮอนฮอน วันนี้ไปเจอเรื่องดีอะไรมาก หรือว่ามีความคืบหน้าอะไรเกี่ยวกับคดีรึเปล่า”
