ตอนที่ 615 คงต้องถูกเปิดเผยแล้ว
“คุณเซาเซารู้จักกับเพื่อนร่วมงานใหม่ของพวกเราคนนี้เหรอ” ซานหุ่นถามพร้อมรอยยิ้ม
ในตอนนี้กู้ฮอนก็นึกได้ว่านี่คือ ซูยิ่งหวั่น ในใจของเธอตอนนี้เหมือนมีกลองตีอยู่ บังเอิญเจอเธอที่นี่ ดูไม่ใช่จะเป็นสัญญาณที่ดี ถ้าหากว่าเธอถูกเปิดเผย อย่างนั้นเรื่องทั้งหมดก็ต้องจบลง ดีไม่ดีจะเป็นการแหวกหญ้าให้งูตื่น
เธอฝืนยิ้มออกมา “ฉันแค่คุ้นเคยกับเจ้าของบาร์แห่งนี้ เพื่อนร่วมงานคนนี้ของพวกคุณก็เป็นเพื่อนเก่าคนหนึ่งของฉัน พวกเราไม่ได้เจอกันมานานมาก”
ซูยิ่งหวั่นมองดูความตื่นตระหนกของกู้ฮอน จากนั้นยิ้มเยาะออกมาจากมุมปาก คิดไม่ถึงจริงๆ ผู้หญิงที่อยู่ข้างกายของเป่หมิงโม่ ตอนนี้จะตกอยู่ในสถานการณ์แบบนี้
เมื่อซานหุ่นได้ยิน สายตาได้เปล่งประกายขึ้น ไม่คิดว่าเธอจะรู้จักกับเซาเซาด้วย ตีเหล็กเมื่อยังร้อนคงเป็นการดีกว่า ได้รวบรวมข่าวสารอยู่ที่นี่ ถือได้ว่าเป็นข่าวพิเศษ
ดังนั้นเขาจึงพูดด้วยความเคารพเป็นอย่างยิ่ง “ในเมื่อเพื่อนเก่าของคุณเซาเซาก็อยู่ที่นี่ หากว่าจะอยู่พบปะและร่วมดื่มพูดคุยกับพวกเราไม่ดีกว่าหรือ”
***
เมื่อกู้ฮอนได้ยิน หัวใจก็หล่นลงไปอยู่ที่ตาตุ่ม แม้ว่าตอนนี้ใบหน้าของเธอจะยิ้ม “คุณเซาเซา ในเมื่อพวกเราไม่ได้เจอกันนาน อย่างนั้นนั่งกันที่นี่สักหน่อยดีกว่า เพื่อนร่วมงานนักข่าวบันเทิงของฉันดูเหมือนจะสนใจคุณ”
เธอรู้จักนิสัยใจคอซูยิ่งหวั่นเป็นอย่างดี ถ้าหากว่าตัวเองเอ่ยปากออกไป เธอย่อมไม่ยินยอมแน่นอน แต่ตราบใดที่เอ่ยปากถึงนักข่าวบันเทิงที่อยู่ที่นี่ เธอก็จะต้องหลีกออกไปอย่างแน่นอน
เป็นไปตามที่คาดการของกู้ฮอน ซูยิ่งหวั่นยิ้มแล้วพูดว่า “ไม่ล่ะ ฉันยังมีบางอย่างที่ต้องทำที่นี่ ไม่รบกวนพวกคุณแล้ว ไว้วันหลังหากมีเวลาค่อยพูดคุยกัน”
ซานหุ่นได้ยินดังนั้นก็รู้สึกผิดหวังเล็กน้อย แต่ก็ยังคงรักษาสีหน้า “คุณเซาเซา ในเมื่อคุณพูดแบบนี้ อย่างนั้นวันหลังพวกเราค่อยคุยกัน”
ซูยิ่งหวั่นยิ้มและพยักหน้าให้ซานหุ่น “ในเมื่อพวกคุณและเพื่อนเก่าของฉันเป็นเพื่อนร่วมงานกัน อย่างนั้นฉันจะเป็นเจ้ามือแทนเจ้าของบาร์”
เธอพูดกับบริกร “คุณไปเอาไวน์ดีๆมาสักสองสามขวดมาให้กับแขกเหล่านี้ แล้วนำเบียร์สองสามลังมาด้วย”
บริกรพยักหน้า ถ้าคุณสุพูดไปแล้ว ไม่ต้องพูดถึงตัวเอง แม้แต่เจ้านายก็ต้องเห็นด้วยอย่างเชื่อฟัง
“อย่างนั้นพวกคุณก็สนุกกันให้เต็มที่ ฉันขอตัวก่อน” ซูยิ่งหวั่นพูดจบและเดินออกจากห้องส่วนตัวพร้อมกับบริกร
หลังจากออกมา อารมณ์ของซูยิ่งหวั่นก็ดีขึ้น เธอกลับไปยังที่นั่งที่ฟลอร์ของตัวเอง หยิบขวดไวน์ขึ้นแล้วเทลงในแก้วของตนเอง จากนั้นดื่มอย่างมีความสุข
“วันนี้ทำไมคุณถึงว่างมาล่ะ” ป่ายมู่ซีเดินเข้าไปหาเธอแล้วนั่งลงบนเก้าอี้บาร์อีกตัวหนึ่งด้านข้างเธอ
ซูยิ่งหวั่นหยิบแก้วไวน์แล้วมองไปยังป่ายมู่ซี “งานแต่งของเป่หมิงโม่ถูกยกเลิกแล้ว ฉันรู้สึกอารมณ์ดีมาก”
ป่ายมู่ซีค่อยๆขมวดคิ้ว เขาหยิบขวดไวน์ที่อยู่ตรงหน้าของซูยิ่งหวั่น และแก้วเปล่าใบหนึ่ง และเทมันให้กับตนเอง
*
ในไม่ช้า บริกรก็นำไวน์ชั้นดีสองสามขวด และเบียร์จำนวนหนึ่งมา
หลังจากดื่มไปไม่กี่แก้ว หลายคนก็ไม่อาจจะทนกับความแรงของไวน์ได้ ต่างก็ทิ้งตัวนอนเอนลงบนโซฟา ตอนนี้มีเพียงซานหุ่นที่ยังรู้สึกตัวดีอยู่
เดิมที่กู้ฮอนก็ไม่สามารถดื่มได้มากนัก ดังนั้นในความเป็นจริงเธอแสร้งทำเป็นดื่มอยู่ตลอดเวลา ใช้จังหวะที่ทุกคนไม่สนใจเทไวน์ออกไป
ซานหุ่นหยิบไอซ์ไวน์มาขวดหนึ่ง สะอึกไวน์ออกมาอย่างอดไม่ไหวและพยักหน้า “นี่เป็นไวน์ที่ดีจริงๆ ไม่น่าล่ะพวกเขาถึงไม่ยอมหยิบออกมา” เขาพูดพลางมองไปยังกู้ฮอน “เสี่ยวฉัน ไม่คิดว่าคุณจะเป็นคนรู้จักกับดาราดังอย่างเซาเซา วันหลังหากมีเรื่องอะไรคุณต้องบอกผมเป็นคนแรกนะ”
แอลกอฮอล์ของเขาร้อนมากจนกู้ฮอนต้องขมวดคิ้ว เธอแอบมองคนอื่นๆล้วนเมาหมดแล้ว เมื่อเห็นว่ามีโอกาสมาถึง จึงทำให้เขาสับสนระหว่างที่กำลังดื่ม
ใช้มือล้วงไปในกระเป๋า กดปุ่มเปิดเครื่องบันทึกเสียงอย่างระมัดระวัง เธอต้องการบันทึกคำพูดของ ซานหุ่น เพื่อใช้เป็นหลักฐานในศาลในอนาคต
เธอยิ้มแล้วหยิบขวดไวน์มาผสมให้กับซานหุ่นแก้วหนึ่ง “ไม่คิดเลยว่าคุณจะดื่มเก่งจริงๆ ฉันสัญญาว่าวันหลังถ้ามีข่าวใหม่ๆอะไรเกี่ยวกับเธอฉันจะบอกคุณ ฉันยังเป็นมือใหม่ที่เพิ่งเข้ามา ดังนั้นคุณจะต้องช่วยฉันนะ”
กู้ฮอนพูดอย่างอ่อนหวาน เพื่อจะทำให้ซานหุ่นเคลิบเคลิ้มได้
เขาพยักหน้าซ้ำๆแล้วพูดว่า “ได้ๆ ผมยอมรับฟังในสิ่งที่คุณพูด ดูไม่ออกเลย เสี่ยวฉันก็เป็นนักดื่ม พวกเราดื่มต่อเถอะ”
ซูยิ่งหวั่นและป่ายมู่ซีที่นั่งอยู่หน้าบาร์ด้านนอกพลางพูดคุยกัน พลางแอบมองพวกของกู้ฮอนอยู่ที่บาร์
***
เมื่อเวลาผ่านไป ผู้คนในบาร์ยิ่งดื่มยิ่งสนุกกันมากขึ้นเรื่อยๆ ในใจของซูยิ่งหวั่นก็มีความสุขมากขึ้นเรื่อยๆ
ความรู้สึกเช่นนี้อดไม่ได้ที่แสดงอยู่บนใบหน้า และเธอกลับไม่รู้ตัวเลย
ป่ายมู่ซีมองดูซูยิ่งหวั่น และถามด้วยความสงสัย “คุณยิ้มอะไรอยู่เหรอ”
ใบหน้าของซูยิ่งหวั่นที่กำลังยิ้มอยู่นั้น หันกลับไปมองป่ายมู่ซี “ฉันยิ้มเหรอ”
ป่ายมู่ซีก็ยิ้มด้วย และชี้ไปที่ใบหน้าของเธอแล้วพูดว่า “หรือคุณไม่ได้ยิ้มเหรอ”
ถึงแม้ว่าซูยิ่งหวั่นจะไม่ได้ดื่มไวน์มากเกินไป แต่ฤทธิ์ของไวน์นั้นค่อนข้างแรง ตอนนี้ใบหน้าของเธอก็เริ่มแดงแล้ว
เธอยื่นมือชี้ไปยังห้องส่วนตัวของกู้ฮอนและพูดว่า “ป่ายมู่ซี มีละครสนุกๆกำลังแสดงอยู่ในนั้น ฉันจะดูตอนท้ายของละครเรื่องนี้ ว่าเธอจะจบมันอย่างไร”
ป่ายมู่ซีขมวดคิ้วเล็กน้อย ซูยิ่งหวั่นใช้ปากชี้ไปว่าจริงๆแล้วเธอคือใคร ใครทำให้เธอมีความสุขได้แบบนี้
เขาตัดสินใจที่จะไปดู เขาพูดกับซูยิ่งหวั่น “คุณรออยู่ที่นี่แป๊บนึง เดี๋ยวผมไปดูหน่อย”
พูดจบเขาก็เดินไปยังประตูห้องส่วนตัวที่กู้ฮอนอยู่
บาร์ของเขาโดยทั่วไปแล้วจะมีช่องกระจกยาวๆอยู่ช่องหนึ่งที่ประตู นี่ก็เพื่อความสะดวกในการบริการ และเพื่อความปลอดภัย
ท้ายที่สุดเขาก็จัดว่าเป็นคนมีหน้าตาในสังคมของเมือง A บาร์ของเขาจึงทำขึ้นมาอย่างเป็นทางการมาก เพื่อไม่ให้พวกแขกทำอะไรก็ตามที่ผิดกฎหมายในห้องส่วนตัว
ป่ายมู่ซีมองผ่านกระจก ก็มองเห็นภายใต้แสงไฟ มีคนหัวล้านคนหนึ่งกำลังถือแก้วไวน์ และยื่นส่งให้ผู้หญิงคนหนึ่ง
และผู้หญิงคนนั้นก็รับแก้วจากมือของคนหัวล้านด้วยรอยยิ้ม
เขามองดูผู้หญิงนั้นอย่างละเอียด และทำให้เขาแทบจะหยุดหายใจ เธอก็คือกู้ฮอน
ป่ายมู่ซีหันหลังกลับ หยิบโทรศัพท์ออกมาโทรหาเป่หมิงโม่
*
ขณะนี้เป่หมิงโม่กำลังรับประทานอาหารเย็นอยู่ในห้องอาหารของบ้านใหญ่ของตระกูลเป่หมิง และมีเฟยเอ๋อกำลังอยู่ร่วมรับประทานอาหารเย็นอยู่ด้วย
โทรศัพท์ของเป่หมิงโม่ดังขึ้น เขาหยิบขึ้นมาดูเห็นว่าเป็นป่ายมู่ซี
น้อยครั้งที่ป่ายมู่ซีจะโทรมาหาเขาในช่วงเวลานี้ ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับเขา
“ฮัลโหล มีอะไรรีบพูดมา ฉันกำลังกินข้าว”
ป่ายมู่ซีพูดด้วยน้ำเสียงจริงจังเล็กน้อย “เป่หมิงเอ้อ คุณยังมีเวลามากินข้าวอีก แม่ของลูกคุณกำลังดื่มอยู่กับแขกที่บาร์ของผม คุณจะไม่มาจัดการสักหน่อยเหรอ”
เป่หมิงโม่ขมวดคิ้วเล็กน้อย “คุณพูดอะไร กู้ฮอนดื่มอยู่กับคนอื่นที่นั่นเหรอ”
เมื่อเฟยเอ๋อได้ยินก็รู้แน่นอนว่ากู้ฮอนคนนั้นคือใคร เธอยกคิ้วขึ้นแอบมองไปยังเป่หมิงโม่
ในใจรู้สึกมีความรู้สึกอยู่ลึกๆ ไม่คิดว่ากู้ฮอนจะมีช่วงเวลาที่ไม่สามารถยับยั้งได้ แบบนี้ก็ดีกับตัวเองที่ทุ่นไปได้หลายเรื่อง โม่ก็คงจะมุ่งความสนใจมาที่ตัวเอง
แต่ความสุขของเธอก็ผ่านไปอย่างรวดเร็ว
เป่หมิงโม่ได้ยินการยืนยันของป่ายมู่ซี เขาก็ลุกขึ้นยืนและพูดกับฉิงฮัวว่า “ไปเถอะ พวกเราออกไปกัน”
เฟยเอ๋อวางตะเกียบลง “โม่ คุณยังไม่กินข้าวเลย แล้วนี่จะไปไหน”
เป่หมิงโม่ไม่ได้ตอบอะไรเธอ พาฉิงฮัวรีบออกไปจากห้องอาหารอย่างร้อนรน
เป่หมิงโม่เข้ามานั่งในรถ ฉิงฮัวสตาร์ทรถ ในไม่ช้าพวกเขาก็ขับรถออกจากบ้านใหญ่ของตระกูลเป่หมิง
ระหว่างทาง ฉิงฮัวได้ถามเป่หมิงโม่ขึ้นมา “เจ้านาย พวกเราจะไปไหน คุณหนูเกิดเรื่องใช่ไหม”
“ไปที่บาร์ Zeus” ส่วนเรื่องอื่นเป่หมิงโม่ไม่ได้พูดอะไรมาก ได้แต่เพียงขมวดคิ้ว
*
กู้ฮอนหยิบแก้วไวน์ขึ้นมา เทไวน์เต็มแก้วให้ตัวเองและ ซานหุ่น จากนั้นก็ขมวดคิ้วและถอนหายใจ
ซานหุ่นมองไปยังกู้ฮอน คนสวยถอนหายใจเป็นสิ่งที่เขาไม่อยากจะเห็นที่สุด “เสี่ยวฉันคุณเป็นอะไร ตอนแรกเห็นยังมีความสุขดีอยู่แล้วถอนหายใจเรื่องอะไรเหรอ”
***
กู้ฮอนแกล้งทำเป็นน่าสงสาร มองไปยังซานหุ่น “ฉันได้ยินมาว่าบริษัทของพวกเราได้มีเรื่องกับคนใหญ่โตคนหนึ่ง ตอนนี้ก็กำลังอยู่ในระหว่างฟ้องร้อง หากบริษัทชนะก็ดีไป แต่จะเป็นไปได้ยังไง คนคนนั้นมีหน้ามีตา แน่นอนว่าในมือมีทนายที่มีชื่อเสียงอยู่มากมาย คุณบอกว่าไม่ง่ายที่ฉันจะหางานทำได้ หากว่าบริษัทแพ้ก็จะต้องจ่ายค่าชดเชยจำนวนมาก ดีไม่ดีอาจจะถึงกับล้มละลาย”
พูดถึงจุดนี้ ดวงตาของเธอก็เริ่มแดง
กู้ฮอนเหมือนกับดอกท้อที่ถูกฝน ดูแล้วซานหุ่นก็รู้สึกเหมือนถูกแมวกำลังข่วนหัวใจ
ในไม่ช้าเขาก็ยิ้มอย่างรู้สึกมีชัย “แฮะๆ เรื่องนี้คุณวางใจเถอะ เป่หมิงโม่เป็นคนใหญ่คนโต ก็ไม่มีประโยชน์อะไร จะทำอะไรก็ทำ และยังมีคนอีกมากมายที่เป็นพยานได้”
กู้ฮอนฟังเหมือนเห็นหนทาง ในขณะที่เหล็กยังร้อนต้องรีบถามต่อ “ฉันได้ยินมาว่าเขาทุบทำลายกล้องวิดีโอของคุณ ข้อมูลในกล้องวิดีโอของคุณสำคัญมาก ใช่ไหม”
แม้ว่าซานหุ่นจะดื่มไปมาก แต่ก็ยังไม่ถึงกับสับสน เขาเข้ามาใกล้กู้ฮอนและพูดด้วยเสียงเบาว่า “พูดก็พูดไปว่ามีข้อมูลสำคัญ นั่นก็แค่หลอกเขา ในกล้องนั่นมันว่างเปล่า”
กู้ฮอนฟังดังนั้นก็เข้าใจได้ทันที เธอเคยเห็นเอกสารมาก่อนหน้านี้ บริษัทบันเทิงใหม่ไม่ได้เป็นที่รู้จักในวงการอุตสาหกรรมนี้ และวันนี้เธอก็ได้เห็นแล้วว่าบริษัทนี้เหมือนกับกองทรายที่ก่อตัวหลวมๆ
ดูเหมือนว่าเรื่องในครั้งนี้ ทั้งหมดถูกทำโดยซานหุ่น ที่คอยกำกับและแสดงด้วยตนเอง ของถูกทำลายไปแล้ว อย่างนั้นที่บอกว่าข้างในที่ตัวเองบอกว่าสำคัญนั้นสำคัญมาก และจะใช้ประโยชน์จากโอกาสนี้ เพียงแต่ต้องชนะคดีนี้เท่านั้น บริษัทของพวกเขาจึงจะสามารถเป็นที่รู้จักได้ และกลายเป็นผู้นำของอุตสาหกรรมนี้
เมื่อได้สิ่งที่ต้องการไว้ในมือแล้ว ตอนนี้ก็ถึงเวลาที่จะคิดว่าจะออกไปยังไง เธอยิ้มให้กับซานหุ่น “ขอโทษด้วย ตอนนี้ค่อนข้างดึกแล้ว ฉันควรจะกลับแล้ว”
พูดจบ เธอก็ลุกขึ้นเตรียมออกไป
“เฮ้ เสี่ยวฉัน คุณคือคนหลักในวันนี้ จะไปได้ยังไง การแสดงมันเพิ่งเริ่มขึ้น” ซานหุ่นพูดจบ ได้ดึงข้อมือของกู้ฮอนไว้
มือของเขาไม่ได้มีกำลังน้อย กู้ฮอนอดไม่ได้ที่จะส่งเสียงร้องออกมา
เธอยังคงรักษารอยยิ้มบนใบหน้า มืออีกข้างก็จับมือของซานหุ่น ใช้แรงเพื่อจะสะบัดมือของตัวเองให้หลุดออกมา “คุณเมาแล้ว คุณดูพวกเขาสิเมากันหมดแล้ว วันนี้พอแค่นี้จะดีกว่า วันหน้า วันหน้าฉันขอเชิญทุกคนมาดื่มกันอีกสักครั้ง”
ในตอนนี้ซานหุ่นลุกขึ้นมาด้วยฤทธิ์ของแอลกอฮอล์ สายตาที่เมามองไปยังกู้ฮอน เธอยิ่งดูยิ่งสวยจริงๆ
“เสี่ยวฉัน คุณรู้ไหม จริงๆแล้วที่คุณมาที่บริษัท ครั้งแรกที่ผมได้เห็นหน้าคุณ ก็ชอบคุณแล้ว เพียงแค่วันนี้คุณสามารถติดตามผมไปอย่างเชื่อฟัง ผมสัญญาว่าจากนี้ไปคุณจะได้สวมใส่แก้มแหวนเงินทอง อยากจะกินอะไรก็ได้กิน”
กู้ฮอนได้ยินดังนั้น ก็รู้สึกไม่ค่อยดี มองรูปลักษณ์อันธพาลของซานหุ่น ดูเหมือนว่าวันนี้คงยากที่จะหลบหนีแล้ว
แม้ว่าจะเป็นพื้นที่ของป่ายมู่ซี แต่ตอนนี้มีเสียงเพลงดังมากอยู่ทั้งด้านในและนอกห้อง แม้ว่าเธอจะตะโกนจากตรงนี้ เกรงว่าคงไม่มีใครข้างนอกได้ยิน
