ตอนที่ 623 ดวงตาหน้าหน้าต่าง
“อันนี้พวกคุณก็ไม่ต้องเตือนผมแล้ว ควรทำยังไงผมคิดเองได้” หยางหยางพูดอย่างมั่นใจ
แอนนิอมยิ้ม “หยางหยางโตแล้ว ไม่ต้องให้ใครมาคอยชี้แนะแล้วใช่ไหม”
หยางหยางหันกลับไปตอบแอนนิ “อยู่แล้ว ผมในตอนนี้ไม่ใช่กู้หยางหยางเหมือนเมื่อก่อนแล้ว”
หลังจากพวกเขาคุยกันสักพัก ก็ได้ยินเสียงรถดังมาจากนอกบ้าน
หลังจากกู้ฮอนรีบเก็บสัมภาระที่เหลือของหยางหยางใส่เข้ากระเป๋าเดินทางแล้วก็พูดว่า “หยางหยาง เราต้องออกไปแล้ว”
หยางหยางพยักหน้า
ตอนที่ฉิงฮัวยังไม่ทันดับเครื่องยนต์ กู้ฮอนก็ยกกระเป๋าเดินทางออกมาแล้ว หยางหยางวิ่งอยู่ตรงหน้าของเธอ
“ไฮ คุณลุงหัวฟู ไม่เจอกันนาน” หยางหยางพูดแล้วโบกมือให้ฉิงฮัว
“คุณชายเล็กหยางหยาง” ฉิงฮัวพูดแล้วก็รีบเปิดประตูลงจากรถ หลังจากนั้นก็พูดกับกู้ฮอนที่ถือกระเป๋าเดินทางอยู่ไม่ไกลว่า “คุณกู้ ให้ผมถือเถอะ”
พูดแล้วไม่กี่ก้าวฉิงฮัวก็อยู่ตรงหน้าของเธอแล้ว
มือใหญ่ยื่นออกไป รับกระเป๋าเดินทางของหยางหยางมา แล้วหันตัวไปท้ายรถ เปิดท้ายรถ แล้วนำกระเป๋าเดินทางวางเข้าไป
กู้ฮอนพาหยางหยางขึ้นรถ
ฉิงฮัวก็ขึ้นรถในเวลาต่อมา
กู้ฮอนพูดกับฉิงฮัวว่า “ตอนนี้เรายังไม่ต้องกลับตระกูลเป่หมิง รถขับไปที่อื่น ฉันมีเรื่องอยากจะคุยกับนาย”
ฉิงฮัวขมวดคิ้ว แต่ก็พยักหน้า
เมื่อเขาขับรถออกจากซอยไปช้าๆ เขาถาม “คุณผู้หญิง เราจะไปไหนครับ?”
“นายขับไปข้างหน้าก่อน ให้ฉันคิดดูว่าไปที่ไหน” กู้ฮอนพูด พร้อมกับหันทองแสงนีออนที่ส่องแสงอยู่นอกหน้าต่าง เธอไม่ค่อยออกไปข้างนอกในเวลากลางคืน ทุกๆ วันจะใช้ชีวิตแค่ทางเดียวสองช่วงเวลา แม้ว่าจะใช้ชีวิตอยู่ในเมืองนี้ แต่ก็ไม่คุ้นเคยกับสถานที่แห่งนี้
ตอนที่กู้ฮอนขมวดคิ้วกำลังครุ่นคิด ทันใดนั้นหยางหยางก็พูดขึ้นมา “แม่ ผมอยากกินไอศกรีม แถวนี้มีร้านไอศกรีม เพื่อนในชั้นห้องของผมส่วนใหญ่ก็ไปกินมาแล้ว บอกว่ารสชาติดีมาก”
ตอนแรกกู้ฮอนอยากปฏิเสธ แต่เมื่อคิดๆ ดูแล้ว เรื่องที่เธอจะพูดกับฉิงฮัวหยางหยางไม่รู้จะดีที่สุด ไม่งั้นเจ้าตัวน้อย อาจนำเรื่องนี้พูดให้ทั่วเมืองรู้
กู้ฮอนพยักหน้า “ได้ ไปที่นั่นก็แล้วกัน”
เมื่อหยางหยางเห็นว่าคุณแม่เห็นด้วยแล้ว ใบหน้าก็เบ่งบานทันที “คุณลุงหัวฟู ผมจะบอกทางให้”
รถขับไปตามที่หยางหยางบอก ในไม่ช้าก็มาถึงร้านไอศกรีมที่ชื่อว่า “ร้านMagic ice”
เมื่อกู้ฮอนลงจากรถก็มองดูที่ตั้งของร้าน ซึ่งอยู่ไม่ไกลจากสำนักงานกฎหมาย ใช้เวลาเดินเพียงสองสามนาทีก็ถึงแล้ว
ไม่แปลกที่วันก่อนทั้งประทัด ทั้งดอกไม้ไฟ ที่แท้เปิดร้านใหม่นี่เอง
มือเล็กของหยางหยางรับเงินที่กู้ฮอนให้เขาแล้วลงจากรถ เดินเข้าไปในร้านอย่างตื่นเต้น
“หยางหยาง วิ่งช้าๆ หนูเข้าร้านไปสั่งก่อน แม่จะคุยกับคุณลุงฉิงฮัวที่นี่ไม่กี่คำ” กู้ฮอนตักเตือนหยางหยาง
“อ้อ พวกคุณต้องรีบหน่อยนะ” หยางหยางหันกลับมาพูด จากนั้นร่างเล็กก็วิ่งเข้าไปในร้าน
เวลานี้ บนรถก็เหลือแค่ฉิงฮัวและกู้ฮอนสองคน
ฉิงฮัวดับเครื่องยนต์ แล้วหันไปพูดกับกู้ฮอน “คุณผู้หญิง มีธุระอะไรคุณพูดมาเถอะ”
กู้ฮอนคิดมาตลอดทาง ว่าเรื่องที่ลั่วเฉียวตั้งครรภ์จะบอกฉิงฮัวอย่างไรดี
เมื่อตอนนี้เขาถามขึ้น วินาทีนั้นกู้ฮอนไม่รู้ว่าจะเอ่ยปากพูดอย่างไรดี
หลากคิดอยู่สักพัก กู้ฮอนก็พูดออกมาตรงๆ “เฉียวเฉียวกลับมาแล้ว หากนายมีความรับผิดชอบที่ดี หากเป็นสุภาพบุรุษ ก็โทรหาเธอ”
ประโยคกะทันหัน ทำให้ฉิงฮัวโกรธขึ้นมาเล็กน้อย เขาแสดงสีหน้าที่หมดหนทางอย่างเห็นได้ชัดแล้วบอกกับกู้ฮอนว่า “คุณกู้ คุณลั่วไม่รับสายผมเลย”
“รับไม่รับสายนั่นเป็นเรื่องของเธอ โทรไม่โทรก็เป็นเรื่องของนาย อีกอย่างสถานการณ์ของเธอในตอนนี้ไม่เหมือนเมื่อก่อน ค่อนข้างพิเศษ จำเป็นต้องมีผู้ชายคอยดูแลเธอ เข้าใจไหม?”
กู้ฮอนพูด ก็หยิบกระดาษโน้ตออกมาจากกระเป๋าของตัวเอง หยิบปากกาเขียนที่อยู่ของลั่วเฉียวลงไป แล้วยื่นให้ฉิงฮัว
ฉิงฮัวหยิบที่อยู่มา ใบหน้าที่เต็มไปด้วยหมอกแล้วมองกู้ฮอน “คุณลั่วเธอเป็นอะไรเหรอ?”
กู้ฮอนมองท่าทางของเขา ทั้งโกรธทั้งตลก “เธอผู้หญิงคนเดียวจะเป็นอะไรได้ นานเป็นคนก่อเรื่องทั้งหมด”
เมื่อฉิงฮัวได้ฟัง ตัวแข็งทื่อทันที สีหน้าเปลี่ยนไป “คุณผู้หญิง ช่วงนี้คุณลั่วคอยหลบหน้าผม ผมจะก่อเรื่องให้เธอได้ยังไง?”
กู้ฮอนกลอกตาบนให้ฉิงฮัว “เป็นเรื่องที่นายก่อไว้เมื่อสามเดือนก่อน นายได้สร้างสิ่งมีชีวิตขึ้นมา!”
สามเดือนก่อน? สร้างสิ่งมีชีวิตขึ้นมา!
คำสำคัญเหล่านี้ ทำให้สีหน้าของฉิงฮัวเปลี่ยนแล้วเปลี่ยนอีก
ฉิงฮัวคิดอย่างละเอียดอีกครั้ง จากนั้นก็พูดด้วยเสียงที่เบาลง “ใช่สองซานหุ่นที่ผมไปตีในวันนั้น มีคนเกิดเรื่องเหรอ ตอนนี้พวกเขามาก่อกวนคุณลั่วเหรอ?”
เมื่อกู้ฮอนได้ฟัง เรื่องอะไรกัน “หลังจากนายได้ค้างคืนกับเฉียวเฉียวแล้ว ก็ได้สร้างสิ่งมีชีวิตขึ้นมา ฉันพูดได้ชัดเจนขนาดนี้ นายยังไม่เข้าใจเหรอ?” ฉิงฮัวยังคงส่ายหน้าด้วยความงงงวย
ในตอนนี้มีเสียงเคาะประตูรถ หยางหยางถือไอศกรีมอยู่ข้างนอก
กู้ฮอนมองดูฉิงฮัว อยากจะเปิดสมองของเขาออกมาดูว่าใส่อะไรไว้ข้างในบ้างจริงๆ ติดตามเป่หมิงโม่มาหลายปี อะไรก็เรียนรู้แล้ว ทำไมถึงไม่เข้าใจเรื่องนี้
“ถึงตอนนั้นนายเอาเรื่องนี้ไปพูดกับเจ้านายของนายก็แล้วกัน ดูว่าเขาจะอธิบายให้นายยังไง” กู้ฮอนพูด แล้วก็โน้มตัวไปเปิดประตูให้หยางหยางเข้ามา
“แม่ ให้คุณกินหนึ่งคำ” หยางหยางพูด แล้วยื่นไอศกรีมให้หยางหยางตรงหน้ากู้ฮอน
“เด็กดีจริงๆ” กู้ฮอนยิ้มพูดแล้วก็กัดไปคำหนึ่ง “อืม อร่อยจริงๆ หนูค่อยๆ กินเลอะเสื้อและบนรถหมดแล้ว”
พูดจบก็ขยิบตาให้ฉิงฮัว
ฉิงฮัวนั่งลงอีกครั้ง สตาร์ทรถแล้วก็ขับไปที่ตระกูลเป่หมิง
*
ตอนที่รถขับเข้าไปที่บ้านใหญ่ของตระกูลเป่หมิง กู้ฮอนก็รู้สึกประหม่าขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้
แทบทุกคนที่นี่ทำให้เธอรู้สึกเครียด โดยเฉพาะคุณนายเป่หมิงและเป่หมิงโม่
หากมีใครสักคนที่สามารถทำให้เธอรู้สึกผ่อนคลายได้ ก็ต้องนับเป่หมิงยันแล้ว
“คุณผู้หญิง เราถึงแล้ว ลงรถเถอะ”
กู้ฮอนหนักหน้า และพาหยางหยางลงจากรถ
ฉิงฮัวสั่งคนรับใช้ที่มาต้อนรับ นำกระเป๋าเดินทางที่อยู่ท้ายรถวางไว้ที่ห้องนอนของหยางหยาง
หลังจากนั้นก็เดินนำหน้าเข้าไปที่ห้องโถง
กู้ฮอนจูงมือเล็กของหยางหยางเดินตามหลัง
ห้องนอนบนชั้นสองที่ไม่ได้เปิดไฟ มีผู้หญิงคนหนึ่งยืนอยู่ตรงหน้าต่างที่หันไปทางประตู
ภายใต้แสงจันทร์เป็นใบหน้าขาวที่มีรอยแผล เห็นได้ชัดว่าดูเยือกเย็นแต่น่ากลัว
เธอก้มศีรษะลง มองดูกู้ฮอนพาหยางหยางเข้ามาตระกูลเป่หมิง มือขาวนั้นกำผ้าม่านที่อยู่ข้างเธอไว้แน่น
วินาทีที่กู้ฮอนและหยางหยางเข้ามาห้องโถง เธอก็หายไปจากตรงหน้าต่าง
***
ภายในห้องโถง เป่หมิงยันกำลังนั่งดูทีวีกับเจียงฮุ่ยซินบนโซฟา ในเมื่อคุณแม่กลับมาแล้ว หลังจากเตรียมรอให้คุณพ่อฝังแล้ว ถึงจะไปทำงาน
ฉิงฮัวเข้ามาพยักหน้าให้เจียงฮุ่ยซินและเป่หมิงยัน “คุณนายเป่หมิง คุณชายสามตระกูลเป่หมิง คุณชายเล็กหยางหยางผมรับกลับมาแล้ว”
หยางหยางก็ตะโกนตาม “คุณย่า ลุงสามผมกลับมาแล้ว”
เป่หมิงยันหันไปก็เห็นกู้ฮอนและหยางหยางสองแม่ลูก จากนั้นก็ยิ้มแล้วทักทาย และอุ้มหยางหยาง “ฮ่าฮ่า สองสามวันมานี้นายใช้ชีวิตได้สบายๆ มาก ทิ้งฉันไว้น่าเบื่อ”
พูดแล้วก็ยิ้มพยักหน้าให้กู้ฮอน
“เจ้าเด็กนี่ อยู่เฝ้าฉันที่โรงพยาบาลน่าเบื่อขนาดนั้นเลยเหรอนอนโรงพยาบาลนานไม่มีลูกกตัญญู ฉันนอนโรงพยาบาลแค่ไม่กี่วันแกก็ไม่อยากอยู่แล้ว หากเป็นแบบนั้น ต่อไปหากฉันป่วยแกก็ไม่ต้องไปเฝ้าแล้ว!” เจียงฮุ่ยซินโกรธจนบ่นลูกชายที่โซฟา
เป่หมิงยันอุ้มหยางหยางแล้วหันตัวมา “แม่ ผมเพียงแค่พูดๆ คุณก็จริงจัง”
เจียงฮุ่ยซินกลอกตาบนให้ลูกชาย “รีบอุ้มหยางหยางมาให้ฉันดู ไปอยู่กับแม่เขาหิวจนผอมลงรึเปล่า”
“แม่ ดูสิว่าใครมา” เป่หมิงยันพูดอย่างไม่จริงจัง
รวดวางหยางหยางลงพื้น “นายกลับไปห้องนอนของตัวเองก่อน เดี๋ยวฉันไปเล่นกับนาย”
หยางหยางพยักหน้า สิ่งที่คุณย่าพูดเมื่อครู่หยางหยางก็ได้ยินแล้ว ดังนั้นเขาก็ไม่ได้อะไรกับคุณย่า วิ่งตรงขึ้นชั้นบน
อย่างไรก็ตามเรื่องนี้ กู้ฮอนก็ได้ยินคำพูดที่เจียงฮุ่ยซินพูดเมื่อครู่ แม้ว่าในใจจะรู้สึกไม่สบายใจ แต่เธอก็อดทนไว้
เจียงฮุ่ยซินหันไปมองกู้ฮอนที่อยู่ข้างหลังของฉิงฮัว แม้ว่าจะหันไปทำเสียงฮึดฮัดเล็กน้อย “ไม่รู้เป็นผู้ติดตามได้ยังไง ให้รับหยางหยางมา ไม่ได้พูดว่าให้รับแม่เขามาด้วย”
เมื่อฉิงฮัวได้ฟัง “คุณนายเป่หมิง เป็นเจ้านายที่เชิญคุณผู้หญิงมา”
เมื่อเจียงฮุ่ยซินได้ยินว่าเป่หมิงโม่เรียกให้เธอมา แม้ว่าจะตำหนิอะไรไม่ได้ แต่ก็พูดไปหนึ่งประโยค “เรียกเธอมาทำไมตอนนี้ เขาไม่รู้หรือไงว่าก่อนที่คุณท่านยังมีชีวิตอยู่เกลียดที่สุดคือผู้หญิงคนนี้ หากวันนี้กระดูกของคุณท่านยังไม่เย็น แล้วเรียกเธอมา มันเหมาะสมไหม?”
“แม่ พูดน้อยลงหน่อยได้ไหม” เป่หมิงยันพูดแล้วพยุงเจียงฮุ่ยซินขึ้นมา “คุณเพิ่งออกจากโรงพยาบาล คุณหมอพูดไว้ว่ายังไง ให้คุณพักผ่อนให้มากๆ แล้วโกรธให้น้อยลง”
เจียงฮุ่ยซินทำเสียงในลำคอ “หึ คุณหมอไม่ให้ฉันโกรธให้น้อยลง ฉันก็ไม่สามารถโกรธงั้นเหรอ? เฮ้อ ตอนนี้แก่แล้ว ตอนนี้ไม่มีใครสนใจคำพูดของคนแก่อย่างเราๆ แล้ว”
พูดแล้วก็สะบัดมือของเป่หมิงยันออก หันตัวเดินไปทางบันได
เมื่อฉิงฮัวเห็นว่าคุณนายเป่หมิงขึ้นไปชั้นบนแล้ว เขาก็พูดกับกู้ฮอนว่า “คุณผู้หญิง โปรดอย่าใส่ใจ คุณท่านเพิ่งจากไปได้ไม่นาน อารมณ์ของคุณนายเป่หมิงยังไม่คงที่ เราไปห้องหนังสือของเจ้านายเถอะ เขารอพวกเราอยู่ตรงนั้น”
กู้ฮอนยิ้มเล็กน้อย “ฉันสามารถเข้าใจท่าทีที่คุณนายเป่หมิงมีต่อฉันและอารมณ์ของเธอ”
พูดแล้ว เขาเดินตามฉิงฮัวมาถึงห้องหนังสือของเป่หมิงโม่
*
หลังจากฉิงฮัวเดินไปแล้ว เป่หมิงโม่เปิดดูหนังสือออกแบบทีละหน้า
สุดท้ายเขาเลือกเพียงสองแบบที่เขาพอใจเท่านั้น ชิ้นแรกเป็นการของนายหวีหัวหน้าแผนกออกแบบ ชิ้นที่สองเป็นของเป่หมิงยี่เฟิง
ในแง่ของรูปแบบการออกแบบ เมื่อพูดตามความเหมาะสมของเป่หมิงยี่เฟิงมีความตึงเครียดมากกว่าของนายหวี อีกอย่างค่อนข้างคล้ายกับสไตล์ตอนแรกๆ ของเป่หมิงโม่
เป่หมิงโม่ค่อนข้างชอบการออกแบบของเป่หมิงยี่เฟิง เพียงแต่เมื่อเขาได้ดูภาพการออกแบบชิ้นนี้แล้ว รู้สึกสับสนเล็กน้อย
ตกลงว่าจะใช้การออกแบบของเขาดีหรือเปล่า ถ้าหากใช้จะทำให้เขารู้สึกอวดเก่งเกินไป แล้วควบคุมได้ยากหรือเปล่า
***
เวลานี้ มีเสียงเคาะประตูห้องหนังสือ
เป่หมิงโม่นำภาพออกแบบวางไว้ด้านข้างโต๊ะ จากนั้นก็พูดออกมาหนึ่งคำ “เข้ามา”
เมื่อสิ้นเสียง ประตูห้องหนังสือเปิดออก
ฉิงฮัวพากู้ฮอนเดินเข้ามา “เจ้านาย คุณผู้หญิงและหยางหยางผมรับกลับมาแล้วครับ”
เป่หมิงโม่พยักหน้า จากนั้นก็ลุกขึ้นมา ไปนั่งลงหน้าโต๊ะน้ำชาที่มีรากไม้โบราณอยู่ข้างโต๊ะทำงาน
แล้วชี้ไปที่ตอไม้ตรงข้าม พูดกับกู้ฮอนว่า “นั่งตามสบาย”
กู้ฮอนพยักหน้าแล้วนั่งลง
ฉิงฮัวเอนตัวไปหยิบกาน้ำชาเพื่อเทน้ำชาให้คนทั้งสอง จากนั้นก็ไปยืนข้างๆ
