ตอนที่ 74 สังหาร!
แต่แล้วจู่ๆ คุกน้ำแข็งที่บีบรัดเข้าใส่ร่างของหลงเฉินนั้น ก็ค่อยๆบีบรัดช้าลงมากขึ้นเรื่อยๆ แต่ความจริงแล้วดูเหมือนว่า กำแพงทั้งสี่ด้านจะมิสามารถเคลื่อนเข้าหากันได้อีกแม้แต่น้อย ไม่ว่าองค์ราชินีเมี่ยจักพยายามมากเท่าใดก็ตาม
รอยยิ้มบนใบหน้าขององค์ราชินีเหือดหายไปในทันทีเมื่อเหตุการณ์เปลี่ยนไปเช่นนี้ นางเริ่มสัมผัสได้ถึงลางร้ายบางอย่าง และดูเหมือนลางร้ายนั้นกำลังจะปรากฏเป็นจริงขึ้นในเร็วๆนี้
สิ้นเสียงดังปังสนั่นหวั่นไหว.. ฝาด้านบนของโลงศพเหมันต์ก็ได้แตกสลาย และร่างของหลงเฉินก็ทะยานขึ้นสู่ท้องนภา ในมือของเขาถือดาบสีทองที่เปล่งประกายสุกสว่าง และรัศมีแห่งอันตรายอันยิ่งยวดก็ได้แผ่ซ่านครอบคลุมไปทั่วทั้งบริเวณ หลงเฉินหยิบใช้ดาบราชันย์ และดูเหมือนเขาพร้อมที่จะเข้าสู่การต่อสู้อย่างจริงจังแล้ว
ทันทีที่หลงเฉินทำลายโลงศพเหมันต์ได้แล้ว ราชินีเมี่ยก็ถึงกับกระอักเลือดออกมา ใบหน้าของนางซีดลงอย่างเห็นได้ชัด
“ข้าให้โอกาสเจ้าหลายครั้งหลายคราเพราะมิต้องการที่จะประมือกับผู้ใด แต่เจ้ากลับมิใส่ใจคำเตือนของข้า และยังคงจู่โจมเข้าใส่ข้า เท่านั้นยังมิพอ.. เจ้ายังคิดที่จะสังหารข้าให้ตายเสียด้วย! ข้าต้องขอยินดีกับเจ้าด้วย เวลานี้เจ้ากำลังจักได้รับในสิ่งที่เฝ้าเรียกร้อง เตรียมตัวตายได้แล้ว!!”
หลงเฉินที่พุ่งทะยานออกมาจากโลงเหมันต์ร้องตะโกนบอกด้วยน้ำเสียงดุดัน และสำหรับราชินีเมี่ยแล้ว ทุกคำที่เปล่งออกจากปากของหลงเฉิน เสมือนการประกาศความตายของตนเอง..
“เพลงดาบยอดเซียนเจ็ดกระบวน วิถีที่สอง – คลื่นสังหาร!“
หลงเฉินพึมพำขณะที่ส่งคลื่นยักษ์จากดาบเข้าสังหารราชินีเมี่ยทันที นางยกทวนน้ำแข็งในมือขึ้นและพยายามสะกัดกั้นไว้ แต่เห็นได้ชัดว่าหลังจากที่หลงเฉินทำลายโลงศพเหมันต์แล้ว ความแข็งแกร่งของราชินีเมี่ยจึงได้ลดลงไปด้วย
“ข้ามิยอมให้เจ้าทำลายท่านน้าของข้าได้แน่ นางคือคนในครอบครัวเพียงคนเดียวของข้าที่หลงเหลืออยู่!!”
กำแพงน้ำแข็งสูงสิบเมตรปรากฏขึ้นขวางกั้นระหว่างร่างของหลงเฉินกับราชินีเมี่ยไว้ ในขณะที่ร่างขององค์ชายอัลตันก็พุ่งไปขวางกั้นระหว่างคนทั้งสองไว้เช่นกัน องค์ชายอัลตันพยายามที่จะปกป้องราชินีเมี่ย รวมทั้งทหารองค์รักษ์ต่างก็วิ่งเข้ามารายล้อมไว้ด้วยเช่นกัน แม้ว่าทั้งหมดจักรวมตัวกันเช่นนั้น ความแข็งแกร่งของพวกเขาก็มิอาจหยุดยั้งการจู่โจมของหลงเฉินได้ ซึ่งเป็นการหลอมรวมระหว่างพลังของดาบราชันย์และความแข็งแกร่งของตัวเขาเอง
กำแพงน้ำแข็งแตกละเอียดมิอาจต้านทานพลังจู่โจมของหลงเฉินได้เลยแม้แต่น้อย ร่างขององค์ชายอัลตันที่ยังคงยืนตระหง่านปกป้ององค์ราชินีเมี่ยอยู่ด้านหน้า ถูกพลังดาบของหลงเฉินกระแทกใส่ร่างจนกระเด็นลอยละลิ่วออกไป บาดแผลขนาดใหญ่บนหน้าอกปรากฏให้เห็นเด่นชัด และมิรู้ว่าเป็นหรือตายในเวลานี้
หลงเฉินยืนจ้องมององค์ชายอัลตันที่มีโลหิตไหลอาบออกมาไม่หยุด..
“เจ้างั่งเอ๊ย!!” หลงเฉินพึมพำกับตนเองด้วยสีหน้าเคร่งเครียด
ร่างของหลงเฉินที่เพิ่งสัมผัสผืนดิน ก้าวเดินไปยังร่างขององค์ราชินีที่ดวงเนตรทั้งสองยังคงเปียกชื้นไปด้วยน้ำตา ขณะที่สายตายังคงจับจ้องอยู่ที่ร่างแน่นิ่งไม่ไหวติงขององค์ชายอัลตัน
ทหารองค์รักษ์ที่ยืนอยู่ใกล้ๆกับองค์ราชินี ถึงกับผงะถอยหลังไปหนึ่งก้าวเมื่อเห็นหลงเฉินกำลังเดินตรงเข้ามา แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังมิยอมหนีหายไป
“ได้เวลาที่พวกเราจักต้องแสดงความภักดี และปกป้ององค์ราชินีแห่งจักรวรรดิแบนชีแล้ว!”
ทหารองค์รักษ์นายหนึ่งคำรามก้องออกมา ในขณะที่ร่างของเขาก็พุ่งทะยานตรงเข้าใส่ร่างของหลงเฉินพร้อมดาบในมือของตน หลังจากที่ทหารคนหนึ่งพุ่งออกไปเช่นนั้น ทหารคนอื่นๆจึงได้พุ่งตามออกไปจู่โจมใส่หลงเฉินด้วยอาวุธในมือของตนเช่นกัน
แม้เหล่าทหารองค์รักษ์ทั้งหลายจักพยายามอย่างเต็มที่แล้ว แต่ก่อนที่พวกเขาจะได้เข้าใกล้หลงเฉิน ร่างของหลงเฉินก็ได้หายจากจุดเดิมไปปรากฏอีกทีทางขวามือด้านหลังของพวกเขาแทน
“ข้าชื่นชมในความกล้าหาญและความจงรักภักดีของพวกเจ้าที่มีต่อจักรวรรดิของตนยิ่งนัก แต่น่าเสียดายที่จักรวรรดิซึ่งพวกเจ้าเลือกที่จะปกป้องนั้น กลับอยู่คนละฝ่ายกับข้า ข้าจักให้โอกาสพวกเจ้าเลือกอีกครั้ง.. จักยอมวางอาวุธลง หรือจักยอมตาย!”
ทหารส่วนใหญ่เลือกที่จะหนีไป เหลือเพียงผู้เดียวเท่านั้นที่ยังคงยืนตระหง่านอยู่ เขาตัดสินใจจู่โจมเข้าใส่ร่างของหลงเฉินซึ่งอยู่ด้านหลังด้วยดาบในมือ แสงสว่างของดาบปรากฏขึ้นวูบหนึ่ง แล้วศรีษะของทหารผู้นั้นก็ร่วงหล่นลงกับพื้นทันที ทุกอย่างเกิดขึ้นอย่างรวดเร็วภายในชั่วพริบตาเดียวเท่านั้น
ภาวะแห่งความเงียบสงัดปรากฏขึ้นในชั่วเวลาเพียงสั้นๆอีกครั้ง ทุกสายตาที่จับจ้องอยู่นั้นล้วนบ่งบอกว่ามิอยากเชื่อในสิ่งที่เพิ่งเกิดขึ้น..
“เจ้าตัดสินใจผิด!”
เสียงประกาศก้องดังเข้าสู่รูหูของทุกคนในที่นั้น ทำให้พวกเขาถึงกับขนหัวลุก ร่างของทหารองค์รักษ์ร่วงลงไปกองกับพื้น และโลหิตก็ไหลเจิ่งนองไปทั่ว หลงเฉินยังคงก้าวเดินเข้าไปหาองค์ราชินีที่กำลังจ้องมองเขาด้วยสีหน้าสะพรึงกลัว ในขณะที่น้ำตายังคงไหลเป็นสายออกจากดวงตาทั้งสองข้าง
“ดะ.. ได้โปรดยกโทษให้ข้าด้วย!! ข้าตัดสินใจไปด้วยความโง่เขลา ท่านนำลูกแก้วนั้นไปได้! ขะ.. ข้าหมายความว่าท่านมิได้ขโมยสิ่งใดไป ทุกอย่างล้วนเป็นความเข้าใจผิด ข้าเผลอนำลูกแก้วไปไว้ที่ใดสักแห่ง แต่กลับตำหนิท่านปรมาจารย์! ข้าน้อยหวังว่าท่านจักให้อภัยในความโง่เขลาของข้าน้อยด้วย..”
องค์ราชินีเมี่ยระล่ำระลักอ้อนวอนร้องขอให้หลงเฉินไว้ชีวิตตนเองด้วยน้ำตานองหน้า..
“ข้าย้ำกับเจ้าแล้วว่าข้าเพียงแค่ต้องการไปจากที่นี่ และมิได้ต้องการทำร้ายผู้ใด แต่เจ้ากลับขัดขวางข้า อีกทั้งยังจู่โจมใส่ข้าก่อน! นี่มิเท่ากับว่าความเป็นศัตรูของเราทั้งสองได้เด่นชัดขึ้นแล้วรึ? ข้าผ่านเหตุการณ์เช่นนี้มานับครั้งไม่ถ้วน และทุกคราที่ข้าเมตตาผู้ใด ข้ามักจะได้รับการลอบกัดเป็นสิ่งตอบแทน! และตัวอย่างสุดท้ายก็นอนสิ้นใจอยู่ตรงนั้น”
หลงเฉินเอ่ยตอบ พร้อมกับยกมือขึ้นชี้ไปยังร่างไร้ศรีษะของทหารองค์รักษ์ที่คิดจะทำร้ายเขา..
“ความจริงข้าต้องการที่จะกำจัดเจ้าทิ้งไปซะ! แต่เห็นแก่องค์ชายอัลตอนที่ยอมสละชีวิตเพื่อเจ้า ฉะนั้นครั้งนี้ข้าจักยอมไว้ชีวิตที่อ่อนแอของเจ้า”
หลงเฉินเอ่ยต่อด้วยสีหน้าครุ่นคิด ในขณะเดียวกันสายตาของเขาก็จับจ้องอยู่ที่ร่างขององค์ชายอัลตัน
“แต่เจ้าเองก็เพิ่งจะลงโทษสาวใช้อย่างไร้เหตุผล ฉะนั้น เจ้าเองก็สมควรต้องถูกลงโทษเช่นกัน เพื่อจักได้เป็นเครื่องเตือนใจของเจ้าว่ามิควรทำเช่นนั้นอีก!” หลงเฉินกล่าวต่อด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่น
จากนั้นร่างของหลงเฉินก็เดินตรงขึ้นไปด้านหน้า เวลานี้มือข้างหนึ่งของเขาถือดาบราชันย์ ส่วนอีกข้างถือทวนน้ำแข็งขององค์ราชินีไว้ในมือ ทุกคนในที่นั้นต่างพากันจ้องมองด้วยสีหน้าหวาดผวา ราวกับว่ากำลังจ้องมองปีศาจร้าย
เสียงกรีดร้องโหยหวนด้วยความเจ็บปวดขององค์ราชินีดังขึ้น ในขณะที่หลงเฉินเดินหันกลับไป เวลานี้มือทั้งสองข้างของนางวางกองอยู่บนพื้นข้างกาย หลงเฉินตัดสินใจตัดมือของนางทั้งสองข้างทิ้งเป็นการลงโทษ
หลงเฉินมิได้แยแสกับเสียงกรีดร้องโหยหวนนั่นเลยแม้แต่น้อย เขาเดินตรงเข้าไปที่ร่างขององค์ชายอัลตัน หลังจากที่ตรวจดูจึงมั่นใจว่าองค์ชายอัลตันได้เสียชีวิตแล้ว
“ในเผ่านี้.. เจ้าเป็นเพียงผู้เดียวที่ให้ความช่วยเหลือข้า แม้เจ้าได้จากไปแล้ว แต่ข้าก็ยังต้องการที่จะกล่าวคำว่า ‘ขอบคุณ’ กับเจ้าอยู่ดี! อภัยที่เจ้าต้องตายเพราะข้า แม้ว่าข้าจักมิได้ตั้งใจให้เป็นเช่นนั้นก็ตามที ข้าได้ทำความปรารถนาสุดท้ายของเจ้าให้เป็นจริงแล้ว ข้าจักปล่อยให้น้าของเจ้าได้มีชีวิตอยู่ต่อตามที่เจ้าต้องการ ส่วนเจ้า.. สหายน้อย ขอให้เจ้าจงหลับอย่างสงบและไปสู่สุขติด้วยเถิด!” หลงเฉินพึมพำกับร่างไร้วิญญาณขององค์ชายอัลตันด้วยหัวใจที่หนักอึ้ง
หลงเฉินลุกขึ้นยืน ก่อนจะเดินหันหลังจากไปโดยมิเหลียวกลับมามองอีก เขาเดินตรงไปยังกำแพงใสที่ปกคลุมทั่วทั้งอยู่..
