ตอนที่ 645 เป่หมิงเอ้อก็ต้องจองที่นั่ง
ในโลกของเขา เหมือนว่านอกจากชุดสูทแล้วก็ไม่มีชุดอื่นๆอีก
เป่หมิงโม่ก้มหน้าลงมองนาฬิกา“โอเค ได้เวลาแล้ว เราออกเดินทางกัน
พูดไป เขาก็ยังตบไหล่หยางหยางไปด้วย
***
ตอนฉิงฮัวขับรถ พาพวกเขาไปที่โรงเรียน ในโรงเรียนก็มีคนมาไม่น้อยแล้ว
พอเป่หมิงโม่ลงจากรถ เขาก็กลายเป็นว่าเข้ากับคนในสถานที่นั้นไม่ได้
เห็นแค่คนอื่นๆ สวมชุดกันแบบสบายสุดๆ ชุดกีฬา หมวกกันแดด แว่นกันแดด……
“เจ้านาย ให้ผมพาคุณไปซื้อชุดสักชุดแถวๆนี้ไหมครับ ……”ฉิงฮัวเอากระเป๋าเดินทางของเขาลงมาจากรถ จากนั้นก็พูดกับเป่หมิงโม่อย่างระมัดระวัง
เป่หมิงโม่ส่ายมือ“แบบนี้ดีแล้ว เรื่องของบริษัทต้องฝากนายด้วย โอเคไม่มีอะไรแล้วนายไปได้แล้ว”
ตอนนี้เอง รถบีเอ็มสีแดงคันนึ่งก็ขับเข้ามาในสายตาพวกเขา เป็นกู้ฮอนขับพร้อมกับพาเฉิงเฉิงมา
แป๊บหนึ่ง เธอกับเฉิงเฉิงก็ลากกระเป๋าเดินทางเข้ามา
กู้ฮอนสวมชุดกีฬาสีม่วงทั้งตัว ที่เข้ากับหุ่นเพรียวของเธอ ถึงแม้เธอจะเป็นแม่คนแล้ว แต่ว่ายังคงดูวัยรุ่น
ยืนอยู่กับเฉิงเฉิง คนไม่รู้จักก็จะคิดว่าเป็นพี่สาวกับน้องชาย
เฉิงเฉิงก็เปลี่ยนไปจากที่สวมสูท เป็นใส่ชุดแม่ลูกที่เข้ากับกู้ฮอน
ทั้งสองคนแต่งแบบนี้ ทำให้คิ้วของเป่หมิงโม่ยกขึ้น
“แม่ครับ หยางหยางอยู่นั่น”เฉิงเฉิงแค่มองก็เห็นหยางหยางที่สวมสูทตัวเล็กๆ
กู้ฮอนหันไปมองตามที่เฉิงเฉิงชี้ เห็นแค่หยางหยางด้านข้างที่ยืนอยู่คือเป่หมิงโม่
เธอที่ยิ้มอยู่นั้น ทันใดนั้นหน้าก็นิ่งไป จากนั้นก็พูดเบาๆกับเฉิงเฉิงว่า“ลูกไม่ได้บอกนี่ว่าพ่อลูกจะมา”
เฉิงเฉิงเงยหน้าขึ้น“แม่ครับ ถ้าพ่อมา แม่จะไม่มาเหรอ？แต่ว่าผมอยากมากับแม่มากนี่”
กู้ฮอนรู้ว่าเฉิงเฉิงเป็นคนคิดอย่างรอบคอบ ช่างเถอะในเมื่อมาแล้วก็ไม่สนอะไรแล้ว
เธอพาเฉิงเฉิงเดินไปตรงหน้าเป่หมิงโม่
หยางหยางมองเธอ“แม่ครับ วันนี้แม่สวยมากจริงๆเลย เมื่อกี้ไม่ได้มองชัดเจน ก็คิดว่าเฉิงเฉิงพาพี่สาวคนสวยมาด้วยซะอีก”
กู้ฮอนหน้าแดงเล็กน้อย ตบหัวหยางหยางเบาๆ“เจ้าเด็กน้อย มีลูกแบบหนูที่ล้อเล่นกับแม่ขนาดนี้ด้วยเหรอเนี่ย”
ฉิงฮัวพยักหน้าให้กู้ฮอน“คุณหนู”จากนั้นก็พูดกับเป่หมิงโม่“เจ้านาย ผมกลับก่อนนะครับ ขอให้พวกคุณเล่นกันอย่างมีความสุข”
เล่นกันอย่างมีความสุข ทั้งวันเจอหน้านิ่งแบบเป่หมิงโม่ จะมีความสุขได้ขนาดไหน กู้ฮอนคิดในใจ
แป๊บหนึ่ง เสียงประกาศโรงเรียนก็ดัง“ขอให้ผู้ปกครองทุกท่านมาขึ้นรถบัสที่สนามค่ะ”
เป่หมิงโม่พาหยางหยาง ส่วนกู้ฮอนพาเฉิงเฉิงตามผู้คนไปที่สนาม
ตอนนี้เองผู้อำนวยการโรงเรียนถือธงเล็กๆอย่างร่าเริง เดินผ่านฝูงชนเข้ามาตรงหน้าเป่หมิงโม่
“คุณเป่หมิง คิดไม่ถึงว่าท่านจะมาร่วมกิจกรรมผู้ปกครองครั้งนี้ทั้งที่ยุ่ง ทำให้พวกเราประหลาดใจอย่างคาดไม่ถึงจริงๆเลย รถบัสท่านน่าจะไม่ชิน งั้นตามพวกเราคุณครูนั่งรถเก๋งไปดีไหมครับ”
“ไม่ต้องหรอกครับ ผมนั่งรถบัสกับพวกเขาแหละครับ”เป่หมิงโม่พูดจบ ยื่นมือไปจับหยางหยาง ผ่านผู้คนเข้าไปที่หน้ารถบัส
ผู้อำนวยการโรงเรียนก็ไม่ขัด ยังไงเป่หมิงโม่มาที่นี่ก็ถือว่าไว้หน้าเขามากแล้ว
พอกู้ฮอนกับเฉิงเฉิงขึ้นรถไป รถก็ไม่มีที่นั่งแล้ว
ในตอนนี้ ด้านหลังรถมีมือเล็กๆยื่นมา“แม่ครับ มานั่งตรงนี้”
กู้ฮอนมองไป เป็นหยางหยาง
ตอนนี้สองคนที่อยู่ด้านหน้าพวกเขาก็กำลังหาที่นั่ง เดินไปตามเสียงเข้าไปที่ข้างๆหยางหยางกับเป่หมิงโม่ก็ต้องเบียดไปด้านใน
“ที่นั่งนี้เว้นไว้ให้แม่ผม”หยางหยางขมวดคิ้วมอง
***
คนนั้นที่ยืนอยู่ตรงหน้าหยางหยาง แต่งตัวหรูหรา ด้านหลังเขามีเด็กผู้ชายอายุพอๆกันกับหยางหยางตามมา
หลังจากการแสดงครั้งนั้น เฉิงเฉิงกับหยางหยางก็ถือว่าเป็นคนดังเล็กๆในโรงเรียน ยิ่งไปกว่านั้นพวกเขายังมีพ่อเป็นเป่หมิงโม่
คนอื่นบนรถเห็นคนรวยคนนี้ ก็คิดว่าไม่รู้จักที่สูงถึงไปมีเรื่องกับสองพ่อลูกเป่หมิงโม่ ต้องมาใหม่แน่ๆ
ต่างมองกันอย่างเงียบๆตรงนี้ว่าเป่หมิงโม่จะตอบโต้อย่างไร
คนรวยคนนั้นมองสำรวจหยางหยาง“ต่างบอกกันว่าคนเมืองAค่อนข้างแข็งแรง เด็กแบบคุณมาจองที่นั่งแบบนี้นี่มันสมเหตุสมผลด้วยเหรอ จะบอกไรให้นะ ที่นี่ผมไม่สน ครอบครัวคุณมีเงิน ผมเองก็ไม่ได้จนอะไร จะทำให้รู้ว่าอะไรที่เรียกว่าคนรวย”
พูดไปก็ยื่นมือที่ดำและหยาบๆส่ายไปมาตรงหน้าหยางหยาง“มองเห็นไหม”
หยางหยางขมวดคิ้วมองแหวนทองวงใหญ่หกวงใส่บนมือ
ทำไมเป็นหกนิ้วล่ะ？มองดูดีๆเขามีหกนิ้ว
เด็กหนุ่มด้านหลังชายคนรวยหกนิ้วเห็นหยางหยางไม่พูด ก็คิดว่าตกใจกลัวพ่อตัวเอง
เขาเอามือข้างหนึ่งเท้าเอวอีกข้างหนึ่งชี้ไปที่มือหกนิ้วของคนรวยอย่างเย่อหยิ่ง พูดกับหยางหยาง“มองเห็นไหม แหวนหกอัน เป็น 999หมด รวมกันครึ่งกรัมเชียว“
พูดถึงตรงนี้เขายังมองผู้คนรอบๆอย่างดูถูก”ทุกคนบนรถนี้น่าจะไม่มีใครเจ๋งเท่าพ่อผมแล้ว”
คำนี้พูดออกไป ทุกคนต่างมีการตอบสนองที่รุนแรง
บางทีอยู่ที่อื่น เขาพูดประโยคนี้มาอาจจะไม่มีอะไร รู้สึกเหนือกว่าได้ แต่ว่าที่นี่ต่างกัน สามารถเข้าโรงเรียนแพงๆนี้ได้ ที่บ้านจะไม่รวยได้ไงล่ะ
ในตอนนี้ คนที่ตามหลังกู้ฮอนขึ้นรถมา ไอออกมา เขาหันไปหยิบไมค์ที่หน้ารถ
“เห้อ ผู้ใหญ่คนนี้อะไรกันเนี่ย เด็กน้อยเว้นที่นั่งให้แม่เขาแล้วจะทำไม ที่นี่ไม่ใช่หมู่บ้านพวกคุณนะ แหวนไม่กี่วงนั้นทำให้ใครอึ้งได้เหรอ ผมว่าคุณหาที่นั่งใหม่ไปนั่งก็พอแล้ว ด้านหลังไม่ใช่ว่ายังมีที่นั่งว่างสองสามที่หรือไง”
เรื่องนี้คนด้านหลังกู้ฮอนก็เห็นกันชัดเจน มีเป่หมิงเอ้ออยู่เธอก็ไม่ต้องกังวลจริงๆว่าคนรวยคนนั้นจะทำอะไรหยางหยาง
แต่ว่าเธอก็ยังต้องขอบคุณคนนั้นที่ยืนพูดออกมา
เธอหันไป ทันใดนั้นก็ตกตะลึงและมีความสุข
ก็แค่เห็นผู้ชายคนนั้นที่ยืนขึ้นมีรูปร่างหน้าตาดี
สวมชุดขาวคอตั้ง ที่คอแขวนป้ายห้อย
ถ้าหากพูดว่ายังมีอะไรพิเศษ ก็คงเป็นหัวของเขาที่ถักเปีย ผมสองสามเส้นตกลงที่หน้าผาก
ไม่ใช่คนอื่น คือ Notonที่เคยพาเธอกับหยางหยางออกมาจากป่า
“คุณมาได้ไง？”กู้ฮอนถามด้วยรอยยิ้ม
“เหอะเหอะ คุณกู้คิดไม่ถึงว่าจะเจอผมที่นี่อีกแล้วสินะครับ”พูดไป เขาก็เอาป้ายตรงหน้าอกสั่นตรงหน้าเธอ“ผมคือคนดูแลกิจกรรมครั้งนี้ของพวกคุณเอง”
ที่จริงคนรวยหกนิ้วก็ไม่มีเหตุผลอะไร พาลูกเดินไปด้านหลังด้วยใบหน้าบูดบึ้ง บ่นด้วยความโกรธ“ก็แค่ไก่อ่อน ถึงตอนนั้นค่อยแสดงให้พวกเขาดู！”
ตอนนี้ ประตูรถปิด ขับค่อยๆขับออกไป
เป่หมิงโม่ได้ยินเสียงคุ้นๆ เขาหันไปมองนิดๆ
มองดูแบบนี้ ตาของเขาหรี่ลง
เขาแอบกัดฟันแน่น มือกำขึ้น ส่งเสียง “กึกกึกกึก”ออกมา
***
เป่หมิงโม่อยากจะเข้าไปตีคนนั้นที่หน้าผากแรงๆสักที
เขาอยากทำร้ายNotonไม่ใช่เพราะมองเห็นกู้ฮอนกับเขาสนิทกัน ทำให้เขาหึง
แต่เป็นเพราะNotonคนนี้ ก็คือเงาที่ยืนไม่ไปไหนด้านหลังตัวเอง ถังเทียนจื๋อ！
ไม่ว่าเขาจะใจร้อนแค่ไหน แต่ตอนนี้สติบอกเขาว่าจะทำแบบนั้นไม่ได้
เพราะว่าเขารู้ดีว่าถังเทียนจื๋อคือคนแบบไหน ใจร้อนในสถานที่แบบนี้ มีแต่ทำให้กู้ฮอนกับลูกๆถูกเกี่ยวข้องไปด้วย
หยางหยางหันไปมอง ทันใดนั้นก็ดีใจเรียกเสียงดัง“อาบิวตี้！”จากนั้นก็ยืนขึ้นโบกมือตรงหน้าอย่างดีใจ
เป่หมิงโม่คิดไม่ถึง นอกจากกู้ฮอนจะสนิทกับเขาแล้ว แม้แต่หยางหยางก็สนิทกับเขามาก
มองไปที่เฉิงเฉิงข้างๆเธอ ถึงเขาจะไม่สนิทเหมือนหยางหยาง แต่ว่ามองออกว่าเขาไม่ได้รู้สึกแปลกหน้ากับถังเทียนจื๋อ
สามแม่ลูกนี้รู้จักถังเทียนจื๋อเมื่อไหร่กันนะ นี่มันทำให้เขายากที่จะเข้าใจหน่อยๆ
แต่ว่ามีรายละเอียดอยู่อย่างหนึ่งที่จู่ๆเขาก็คิดขึ้นได้
นั่นก็คือหลังจากที่ฉิงฮัวอยู่ที่บ้านพักตากอากาศแล้วกลับมา เคยบอกเขาว่าหลังจากกู้ฮอนกับหยางหยางหายไป ก็มีคนส่งพวกเขากลับไปที่บ้านพักตากอากาศ
และยังอธิบายหน้าตาของคนนั้น
ตอนแรกเขาไม่ได้เอาเรื่องนี้มาคิด เดิมทีคิดว่าเป็นแค่คนผ่านไปจิตใจดี
ตอนนี้ดูเหมือนจะเป็นถังเทียนจื๋อคนนั้น ดูแบบนี้แล้ว เขากลายเป็นคนสนิทของสามคนแม่ลูกกู้ฮอน
ส่วนจุดประสงค์ของเขานั้น ในใจของเป่หมิงโม่เข้าใจดีมาก
ถังเทียนจื๋อได้ยินเสียงหยางหยาง ก็หันมาโบกมือให้เขา
แน่นอนว่าเขาก็มองเห็นเป่หมิงโม่ จากนั้นก็ยิ้มให้เขาอย่างมีความหมาย
จากนั้นก็หันไปพูดกับกู้ฮอน“คิดไม่ถึงว่าพวกคุณจะมากันหมด ตอนนี้พูดไม่ค่อยสะดวก รอถึงสถานที่ลงจากรถค่อยคุยกันนะครับ”
กู้ฮอนพยักหน้า พาเฉิงเฉิงเดินไปทางหยางหยาง
เฉิงเฉิงนั่งข้างหยางหยาง เว้นที่นั่งข้างๆเป่หมิงโม่ให้แม่
ที่จริงกู้ฮอนไม่อยากนั่งกับเป่หมิงโม่ แต่ว่าตอนนี้รถเหลือแค่ที่เดียว
เธอเลยได้แต่เดินผ่านเป่หมิงโม่ไปนั่งที่นั่งด้านในเขา
ตอนนี้เองประกาศของรถก็ดังขึ้นอีกครั้ง ถังเทียนจื๋อยืนตรงหน้ารถ หยิบไมค์พูดกับทุกคน“สวัสดีตอนเช้าครับทุกท่าน ผมคือคนรับผิดชอบของกิจกรรมครอบครัวพวกคุณครั้งนี้ พวกคุณเรียกผมได้ว่าNoton”
เป่หมิงโม่นึกถึงรอยบาดเจ็บที่ถูกไฟเผาของเฟยเอ๋อ แขนที่หักของหวีหรูเจี๋ยและการตายที่น่าแปลกใจของพ่อ ……
เขาเริ่มแอบคิดว่าโชคดีที่ครั้งนี้ตัวเองมา ไม่อย่างนั้นคงจินตนาการไม่ออกแน่ว่าเจ้านี่จะทำอะไรกับสามแม่ลูกกู้ฮอน
ดูเหมือนว่ากิจกรรมครอบครัวครั้งนี้ คงจะไม่ธรรมดาเหมือนที่จินตนาการไว้
เป่หมิงโม่คิดถึงตรงนี้ ก็แอบเตรียมตัวทุกอย่างดีๆ เพื่อความปลอดภัยของพวกเขาสามคนแม่ จะต้องระวังตัวอย่างดี
ตอนนี้เองถังเทียนจื๋อพูด“ในรถที่นั่งอยู่นี้ ต่างเป็นผู้ปกครองที่ทำอุตสาหกรรมต่างๆ ผมว่าทั้งวันพวกคุณก็น่าจะยุ่งอยู่แต่กับงานและงานเลี้ยงทางสังคม จนละเลยโอกาสที่จะติดต่อกับลูกๆแน่นอน ครั้งนี้พวกเราร่วมมือกับโรงเรียนจัดกิจกรรมครอบครัวนี้ขึ้นมา ก็เพื่อให้โอกาสติดต่อสัมพันธ์ของพวกคุณกับลูกๆ ส่งเสริมความรักระหว่างผู้ใหญ่กับเด็กๆ ดังนั้นกิจกรรมของนี้ของพวกเราจัดสามวันสองคืน หวังว่าทุกคนจะรักษาโอกาสที่ได้มาไม่ง่ายนี้นะครับ”
***
ถังเทียนจื๋อพูดถึงตรงนี้ เขาก็พยักหน้าให้กับคนหนึ่งที่อยู่แถวหน้า
คนนั้นก้มลงหยิบกระเป๋าจากใต้ที่นั่ง จากนั้นลุกขึ้น
