ตอนที่ 626 ผู้ช่วยพิเศษมาแล้ว
ไม่เพียงแค่นั้น ฉิงฮัวก็มีโต๊ะทำงานเป็นของตัวเองแล้ว เพียงแต่โต๊ะทำงานของเขายังคงอยู่ในห้องทำงานของเป่หมิงโม่
“เป็นยังไง ตอนนี้นายไม่ได้เป็นผู้ติดตามของฉันแล้ว แต่เป็นผู้ช่วยพิเศษ แน่นอนว่ามีอำนาจที่มากขึ้น คราวนี้นายก็คู่ควรกับดาราใหญ่ของนายแล้วใช่ไหม” หลังการประชุม เป่หมิงโม่กลับมาถึงห้องทำงาน ชี้ไปที่โต๊ะทำงานใหม่ที่อยู่ข้างๆ
“ขอบคุณเจ้านาย ตำแหน่งผู้ช่วยพิเศษสำหรับผมแล้วถือว่าสูงมากๆ ผมกลัวว่าจะรับไม่ไหว” ฉิงฮัวมองไปที่โต๊ะทำงานที่เป็นของตัวเอง หัวใจเต้นรัว
เป่หมิงโม่เอื้อมมือไปตบไหล่ของเขา “นายอยู่ตำแหน่งนี้ได้อย่างสบายใจ ใช้ความสามารถที่มีของนายให้เต็มที่ ที่จริงตำแหน่งนี้ควรเป็นของนานตั้งนานแล้ว เพียงแต่ไม่มีเวลามาพิจารณาเรื่องของนาย”
พูดจบ เป่หมิงโม่กลับไปนั่งที่ของตัวเอง เงยหน้าขึ้นพูดกับฉิงฮัว “โอเคแล้ว รับตำแหน่งแล้ว ส่วนที่เหลือก็แล้วแต่ความสามารถของนายแล้ว”
ฉิงฮัวพยักหน้า ดูกำหนดการของวันนี้ ก่อนอื่นส่งคนไปเอาภาพการออกแบบที่เป่หมิงโม่ได้เลือกไว้เมื่อวาน ให้คนส่งไปให้ที่บริษัทเจียเม้า
พรุ่งนี้ต้องขึ้นศาลแล้ว ฉิงฮัวคิดอยู่พักหนึงแล้วพูดกับเป่หมิงโม่ว่า “เจ้านาย พรุ่งนี้ต้องขึ้นศาลแล้ว ผมคิดว่าคุณไม่ไปจะดีกว่า ให้ผมไปก็พอแล้ว”
เป่หมิงโม่คิดอยู่สักพัก “ไม่ต้อง ฉันว่าฉันไปดีกว่า”
ฉิงฮัวพยักหน้า จากนั้นก็หยิบมือถือขึ้นมาโทรหาหยินปู้ฝัน “คุณหยิน พรุ่งนี้เจ้านายตัดสินใจว่าจะขึ้นศาลด้วยตัวเอง คุณดูว่ามีอะไรที่ต้องเตรียมตัวไหม?”
ขณะนี้หยินปู้ฝันเพิ่งส่งทนายหวังออกไป เขาได้ยินว่าเป่หมิงโม่จะไปชั้นศาลด้วยตัวเอง ก็รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย
เขาหยิบไมโครโฟนแล้วเหลือบไปมองกู้ฮอนที่อยู่ข้างๆ จากนั้นก็ส่ายหน้า “ไม่มีปัญหา ผมจะเป็นทนายความของคุณเป่หมิงในวันพรุ่งนี้”
***
ฉิงฮัวพยักหน้า “ทนายหยิน เมื่อวานคุณผู้หญิงได้คุยกับเจ้านายแล้ว ไม่มีปัญหา สำหรับการขึ้นศาลในวันพรุ่งนี้ พวกคุณดูว่าควรเตรียมตัวอย่างไร” พูดจบก็วางสาย
“นายช่วยนำพวกนี้ส่งกลับไปทั้งหมด” เป่หมิงโม่พูด พร้อมกับชี้ไปที่ภาพการออกแบบที่ซ้อนกันอยู่ที่มุมโต๊ะ
ฉิงฮัวพยักหน้า “ได้ครับเจ้านาย ผมจะไปส่งเดี๋ยวนี้” พูดแล้ว เขาเก็บของบนโต๊ะทำงานของตัวเองครู่หนึ่ง ลุกขึ้นแล้วนำภาพการออกแบบที่อยู่บนโต๊ะของเป่หมิงโม่วางเข้าไปในกล่อง หันตัวแล้วนำออกไปจากห้องทำงาน
*
แผนกออกแบบเงียบสงบเช่นเคย เมื่อวานนานหวีนำภาพออกแบบของทุกคนในแผนกส่งไปให้เป่หมิงโม่
ตอนนี้ทุกคนในแผนกต่างตกอยู่ในอาการวิตกกังวล โดยคิดว่าจะใช้การออกแบบของตนเองเข้าร่วมการประมูลในนามของบริษัท แต่ในใจไม่มีความแน่นอน
ในนี้ มีเพียงเป่หมิงยี่เฟิงที่ดูผ่อนคลายเป็นธรรมชาติมากที่สุด บนโต๊ะทำงานของเขามีแก้วกาแฟที่ซื้อมาจากสตาร์บัคส์
แม้ว่ากาแฟของที่นั่นจะไม่ถือว่าอยู่ระดับสูงสุด แต่ก็ดีกว่ากาแฟสำเร็จรูปที่เตรียมไว้ในตู้กับข้าว
ในเวลานี้ ประตูที่แผนกออกแบบเปิดออก ฉิงฮัวอุ้มกล่องหนึ่งกล่องแล้วเดินเข้ามา หันตัวแล้วเดินเข้าไปในห้องทำงานของผู้อำนวยการ
ผู้อำนวยการหวี รีบลุกขึ้นยืน ด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้ม “ผู้ช่วยพิเศษฉิงคุณมาแล้ว”
ฉิงฮัวพยักหน้า เดินไปหน้าโต๊ะทำงานแล้ววางกล่องไว้บนโต๊ะทำงาน
“ผู้ช่วยพิเศษฉิง นี่คืออะไร ของหนักขนาดนี้ทำไมถึงให้คุณมาส่งให้ด้วยตัวเอง แต่คุณโทรหา ผมก็จะขึ้นไปรับ” ผู้อำนวยการหวีรีบลุกขึ้น ใบหน้ายิ้มแย้มรับกล่องนั้นมา
แม้ว่าเมื่อก่อน ตอนที่เขาได้เจอกับฉิงฮัว มากสุดก็แค่พยักหน้า แต่วันนี้กลับไม่เหมือนกัน เขาได้กลายเป็นผู้ช่วยพิเศษแล้ว
แม้ว่าตำแหน่งงานจะฟังดูไม่ดีเท่าหัวหน้าแผนก แต่อำนาจที่แท้จริงแลความใกล้ชิดกับประธานมีมากกว่าหัวหน้าแผนก
การทุ่มเทดังกล่าว ฉิงฮัวยังไม่ค่อยชิน “ผู้อำนวยการหวีไม่จำเป็นต้องเกรงใจขนาดนั้น”
แล้วเขาก็ชี้ไปที่กล่อง “แผนกของพวกคุณส่งภาพออกแบบมาให้ เมื่อวานได้ตรวจสอบเรียบร้อยแล้ว ประธานเป่หมิงได้เลือกแล้วหนึ่งชิ้นเช้าวันนี้ผมได้ส่งคนนำไปที่บริษัทเจียเม้าแล้ว เหลือก็อยู่ที่นี่ เดี๋ยวให้เพื่อนร่วมงานทุกคนนำของตัวเองกลับไป”
ผู้อำนวยการหวีพยักหน้า “ผู้ช่วยพิเศษฉิง ขอโทษนะครับผมขอถามหน่อย ประธานเป่หมิงได้เลือกการออกแบบของคุณชายเป่หมิงใช่ไหม?”
ฉิงฮัวเหลือบมองเขา “การออกแบบของคุณชายยี่เฟิงไม่ถูกเลือก แต่เลือกของคุณ”
ประโยคนี้ทำให้ผู้อำนวยหวีประหลาดใจ เป่หมิงยี่เฟิงเป็นหลานชายของประธานเป่หมิง ทำไมถึงไม่เลือกของเขา แม้ว่าเขาจะมีคำถาม แต่สุดท้ายก็ไม่กล้าถามออกไป
ฉิงฮัวดูท่าทางของเขาก็รู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่ เพียงพูดเรียบๆ ว่า “ในรูปแบบการออกแบบเหล่านี้ มีเพียงการออกแบบของคุณที่เห็นได้ชัดเจนว่ามั่นคง
การออกแบบของคุณชายยี่เฟิงแม้ว่าจะไม่เลว แต่ขาดความมั่นคงเล็กน้อย มีความรู้สึกใจร้อนที่มากกว่า” เมื่อพูดถึงตรงนี้ ฉิงฮัวหันหน้าไปทางกระจกหน้าต่างของห้องทำงาน เหลือบมองไปที่โต๊ะทำงานที่อยู่ไม่ไกลของเป่หมิงยี่เฟิง
“เอาล่ะ เรื่องอื่นก็จะไม่พูดมากแล้ว ผมยังมีเรื่องอื่นที่ต้องไปทำ ขอตัวก่อน” ฉิงฮัวพูดจบก็หันตัวเดินออกไปจากห้องทำงาน
เมื่อฉิงฮัวเข้ามาถึงห้องทำงาน เป่หมิงยี่เฟิงที่อยู่โต๊ะทำงานก็เห็นแล้ว มองดูกล่องในมือของเขา เขาก็คาดเดาได้เกือบทั้งหมด
มุมปากของเขาค่อยๆ ยิ้มขึ้น เขายังคงเต็มไปด้วยความมั่นใจในการออกแบบของตัวเอง และเป็นสิ่งที่แน่นอนที่จะนำมาใช้
***
เมื่อส่งผู้ช่วยพิเศษฉิงฮัวแล้ว ผู้อำนวยการหวีมองดูกล่องของภาพการออกแบบที่อยู่บนโต๊ะ โดยเฉพาะภาพออกแบบที่วางอยู่ชั้นบนสุดของเป่หมิงยี่เฟิง อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ
ถ้าหากประธานเป่หมิงใช้ภาพออกแบบของเป่หมิงยี่เฟิง นั่นก็พูดได้ง่าย แต่ตอนนี้ไม่ได้ใช้ เดิมทีความสัมพันธ์ของอาหลานที่ไม่ดีอยู่แล้ว ก็ยิ่งเทน้ำมันลงไปไม่ใช่เหรอ
ผู้อำนวยการหวีผู้ซึ่งคั่นอยู่ตรงกลางระหว่างอาหลาน ทำให้รู้สึกมีความกดดันมาก หากทำไม่ดีก็จะเหมือนครั้งก่อนหน้า ที่เป่หมิงยี่เฟิงมาโวยวายที่ห้องประชุม
“ก๊อกก๊อก…”
ขณะที่ผู้อำนวยการหวีกำลังกังวล ก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้นจากห้องทำงานของเขา
อันที่จริงตอนที่ฉิงฮัวออกไปนั้น ไม่ได้ปิดประตู
ผู้อำนวยการหวีเงยหน้าขึ้นมอง เป่หมิงยี่เฟิงถือแก้วกาแฟยืนอยู่ตรงประตู
คิ้วของเขาขมวดกันเล็กน้อย กลัวอะไรมาอะไรจริงๆ
“ฮ่าๆ คุณชายเป่หมิงมาแล้ว ไม่ทราบว่ามีธุระอะไรเหรอ?” ผู้อำนวยการหวีฝืนฉีกยิ้ม
เป่หมิงยี่เฟิงใช้ช้อนกวนแก้วกาแฟไม่หยุด “ผมเพียงแค่มาถามว่าภาพการออกแบบของเมื่อวานไม่รู้ว่าผู้อำนวยการหวีได้ส่งขึ้นไปรึยัง”
ที่แท้ เขาถามแค่นี้
ผู้อำนวยการหวีพยักหน้าแล้วพูดว่า “คุณชายเป่หมิง เมื่อวานได้ส่งขึ้นไปแล้ว เช้าวันนี้ผู้ช่วยพิเศษฉิงฮัวก็นำภาพออกแบบที่ไม่ถูกเลือกลงมาให้”
“ผู้ช่วยพิเศษฉิง?” เป่หมิงยี่เฟิงรู้สึกประหลาดใจ ฉิงฮัวได้เลื่อนขั้นตั้งแต่เมื่อไหร่
“เอ่อ คือแบบนี้ ประธานเป่หมิงได้ประกาศที่ห้องประชุมในวันนี้” ผู้อำนวยการหวีกล่าวอย่างระมัดระวัง แม้ว่าเป่หมิงยี่เฟิงจะเป็นหนึ่งในผู้ถือหุ้น แต่ไม่ได้แจ้งให้เขาทราบ
เป่หมิงยี่เฟิงพยักหน้า “แบบนี้นี่เอง แล้วภาพการออกแบบของใครที่ได้รับเกียรติถูกประธานเป่หมิงเลือก?”
“คุณชายเป่หมิง ประธานเป่หมิงเลือกภาพออกแบบของผม ได้ส่งไปที่บริษัทเจียเม้าแล้ว” สิ่งที่ผู้อำนวยการหวีพูดนั้นถือว่าเป็นสิ่งที่น่าหวาดกลัว
เมื่อเป่หมิงยี่เฟิงได้ฟังก็เลิกคิ้ว แต่เขาไม่ได้โกรธ “ฮ่าๆ ดูแล้วผู้อำนวยการหวีจะมีฝีมือมากกว่า”
ผู้อำนวยการหวีมองเป่หมิงยี่เฟิงที่มองตัวเองด้วยรอยยิ้มบนใบหน้า แผ่นหลังรู้สึกเย็นวาบขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้ “คุณชายเป่หมิงพูดเกินไป เมื่อวานผมดูการออกแบบของคุณแล้ว ที่จริงผมคิดว่าควรจะเลือกของคุณ”
“ไม่ว่าจะเลือกใคร ยังไงก็ต้องดูความชอบของประธานเป่หมิงอยู่ดี ช่างเถอะ ในเมื่อไม่ได้ถูกเลือก ก็เอาของผมกลับคืนมา” เป่หมิงยี่เฟิงพูด ยังไม่รอให้ผู้อำนวยการหวีได้เห็นด้วย ก็เอื้อมมือตรงไปเปิดกล่อง หยิบภาพออกแบบของตัวเองออกมา หมุนตัวแล้วเดินออกไป
ตอนที่เขาเดินถึงประตู ก็หันกลับมาพูดหนึ่งประโยค “ผมมีธุระต้องออกไป ช่วงเช้าก็ถือว่าลาก็แล้วกัน”
ตราบใดที่สามารถนำเทพบุตรแห่งภัยพิบัตินี้ส่งออกไปได้ ผู้อำนวยการหวีก็เป็นกังวล “ได้ คุณชายเป่หมิงแค่ออกไปก็พอ ไม่ต้องลากับผม”
เป่หมิงยี่เฟิงเบ้ปาก ยิ้มอย่างดูถูก อยู่ที่นี่ใครจะกล้ามาขวางทางเขา
เขานำกระดาษภาพ แล้วขับรถออกไปจากบริษัทเป่หมิงแล้วไปยังบริษัทเจียเม้า
สำหรับวิธีการที่ประธานหวีมีต่อเป่หมิงยี่เฟิง ในใจรู้สึกไม่พอใจมาก เขาไม่เพียงคิดว่าภาพออกแบบของเขาดีมากแค่ไหน และก็เทียบเคียงกับของผู้อำนวยการหวี
ในเมื่อเป่หมิงโม่ปัดเขาลงมา อย่างนั้นเขาก็จะนำภาพออกแบบไปด้วยตัวเอง การทำเช่นนี้ จะทำให้เป่หมิงโม่รู้ว่าอย่ามาดูถูกเขา
เป่หมิงยี่เฟิงเพิ่งออกไป โทรศัพท์บนโต๊ะทำงานของฉิงฮัวก็ดังขึ้น
“ฮัลโหล มีเรื่องอะไร?”
ปลายสายเป็นเสียงของผู้อำนวยการหวี “ผู้ช่วยพิเศษฉิง คุณชายเป่หมิงนำภาพของตัวเองออกไปแล้ว”
“อืม ผมเข้าใจแล้ว” ฉิงฮัวพูดจบก็วางสาย
ฉิงฮัวกำลังมองเป่หมิงโม่ที่กำลังก้มศีรษะตรวจสอบเอกสารแล้วพูดว่า “เจ้านาย เป่หมิงยี่เฟิงนำภาพวาดของตัวเองออกไปแล้ว”
***
เป่หมิงโม่หยุดปากกาในมือของตัวเองลง มุมปากของเขาโค้งงอขึ้นเล็กน้อย “เจ้าเด็กนี่นิสัยยังคงไม่เปลี่ยน ช่างเถอะปล่อยให้เขาไป”
*
เป่หมิงยี่เฟิงขับรถไปตามถนนและตรอกซอย ไม่นานก็จอดลงตรงหน้าบริษัทเจียเม้า
เขารีบเดินเข้าไปในห้องโถงมาถึงหน้าแผนกต้อนรับ “สวัสดีครับ ผมในนามบริษัทเป่หมิง ที่ผมมีภาพออกแบบหนึ่งชิ้น หวังว่าจะสามารถให้ประธานหลัวได้ดู”
ผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าแผนกต้อนรับ ที่กำลังก้มศีรษะเล่นมือถือ
เมื่อได้ยินมีคนพูด เธอทำหน้าตึงแล้วเงยหน้าขึ้นมา มองเห็นตรงหน้ามีผู้ชายค่อนข้างหล่อยืนอยู่ตรงหน้าของเธอ
ตอนแรกรู้สึกหงุดหงิด แต่เมื่อได้เห็นเป่หมิงยี่เฟิงอารมณ์ก็ดีขึ้นไม่น้อย เธอยิ้มเล็กน้อย “คุณผู้ชาย ไม่ทราบว่าคุณมีธุระอะไรเหรอคะ?”
เป่หมิงยี่เฟิงก็ยิ้มให้เธอเล็กน้อย “คุณผู้หญิง ผมในนามบริษัทเป่หมิง ครั้งที่มาจะมาส่งภาพออกแบบให้ประธานหลัวโดยเฉพาะ”
หญิงสาวแผนกต้อนรับขมวดคิ้ว “บริษัทเป่หมิงได้ส่งมาในตอนเช้าตรู่แล้วหนึ่งชิ้น ประธานหลัวได้รับไว้แล้ว ตอนนี้เขาได้นำภาพวาดไปในที่ประชุมแล้ว คาดว่าตอนนี้คงกำลังคุยเรื่องนี้กันอยู่”
“คุณผู้หญิง คุณช่วยรายงานให้เขาทราบหน่อยได้ไหม ภาพออกแบบนี้มันสำคัญมากสำหรับผม”
หญิงสาวแผนกต้อนรับมองดูท่าทางที่เร่งรีบของผู้ชายตรงหน้า แม้ว่าเธออยากจะช่วยเหลือมากๆ แต่เพราะตำแหน่งของตัวเองนั้นไม่สูง ช่วยอะไรไม่ได้เลย “คุณผู้ชาย ต้องขอโทษจริงๆ ฉันไม่สามารถช่วยอะไรคุณได้”
“ขอบคุณครับ” เมื่อเป่หมิงยี่เฟิงได้ฟัง ทันใดนั้นใจก็เย็นลงครึ่งหนึ่ง
เขาหยิบภาพวาดแล้วเดินออกไปจากแผนกต้อนรับ คิดแล้วเดินไปด้วย ขณะที่กำลังจะก้าวออกจากประตูของบริษัทเจียเม้า จู่ๆ เขาก็อยากจะพนันสักครั้ง และมุ่งตรงเข้าไปในห้องประชุม
เมื่อคิดถึงตรงนี้เขาก็หมุนตัวกลับมา หลังจากเงยหน้าขึ้นมองขั้นที่แยกกันเป็นชั้นๆ แล้วเดินไปที่ลิฟต์ แล้วขึ้นลิฟต์ไปห้องประชุมชั้นแปด
เมื่อออกมาจากลิฟต์ เห็นเพียงประตูห้องประชุมที่ปิดสนิท ข้างประตูมีคนยืนอยู่สองคน ยื่นมือมาขวางทางเป่หมิงยี่เฟิงไว้
“คุณผู้ชาย มีการประชุมที่นี่ หากไม่มีธุระอะไร เชิญกลับไปเถอะ”
