ตอนที่ 646 เผชิญหน้า
ถังเทียนจื๋อพูดต่อ“เพื่อที่จะให้พ่อแม่ทุกท่านกับเด็กๆอยู่ร่วมกันทั้งสามวันนี้อย่างทุ่มเทสุดใจและเต็มความสามารถ ทางโรงเรียนทำการตัดสินใจบางอย่าง นั่นก็คือหวังว่าทุกท่านจะเอาโทรศัพท์ใส่ในนี้นะครับ นี่อาจจะต้องใช้วิธีบีบบังคับสักหน่อย เพื่อให้ผู้ปกครองทุกท่านลืมเรื่องงานในมือ ถ้าหากผู้ปกครองท่านไหนไม่เห็นด้วยละก็ พวกเราไม่บังคับครับ เพราะว่าพวกคุณอยากทำงานมากกว่า และไม่อยากที่จะอยู่กับเด็กๆ พอถึงปลายทาง พวกคุณค่อยตามรถกลับมา”
เป่หมิงโม่ฟัง อดไม่ได้ที่จะยิ้มมุมปาก ยิ้มอย่างเยือกเย็น
กู้ฮอนที่นั่งข้างเขา มองบนใส่เขา“นี่มันน่าตลกเหรอ？เขาพูดไม่ผิด แบบคุณเนี่ย เคยไปเล่นกับลูกกี่ครั้งได้ ฉันจะบอกคุณให้นะ ชดเชยลูกๆให้ มีอะไรก็ไม่ต้องทำ”
เธอพูดไม่ผิด ในใจเป่หมิงโม่ก็ยอมรับ เขามองกู้ฮอน“โอเค สองสามวันนี้ผมจะอยู่กับลูกๆ แต่ว่าคุณต้องฟังผม ไม่ได้รับความอนุญาตจากผม อย่าติดต่อกับนายNotonนั่นทั้งนั้น”
กู้ฮอนมองเป่หมิงโม่“ความสัมพันธ์ของฉันกับคุณไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันอีก คุณจะมายุ่งมาฉันคบกับใครไม่ได้ อีกอย่างนะ Notonเขาทำไม หรือว่าคุณหึง？”
เป่หมิงโม่ได้ยิน ก็จ้องกู้ฮอน“ผมไม่จำเป็นต้องหึงใคร คุณแค่ทำตามที่ผมพูดก็พอแล้ว จะไม่มีข้อเสียอะไรกับคุณทั้งนั้น”
“ฉันก็จะบอกคุณให้ชัดเจน ใครดีไม่ดีกับฉันในใจฉันรู้ดี อีกอย่างตอนนี้นอกจากคุณ คนอื่นไม่มีใครไม่ดีกับฉัน”แน่นอนว่ากู้ฮอนรู้ว่าที่จริงเป่หมิงโม่ไม่ได้ประสงค์ร้ายอะไร เขาก็แค่ไม่สนิทกับ Notonเท่านั้น
แต่ว่าเธอก็อึกอักที่เขาคิดเองเออเองแบบนี้ เลยจงใจพูดแบบนั้นไป
ตอนนี้เอง คนที่ถือกล่องมาเดินมาข้างๆเป่หมิงโม่ พยักหน้าให้พวกเขา“คุณผู้ชาย คุณผู้หญิง กรุณาเอาโทรศัพท์ใส่ในกล่อง โอเคไหมครับ？”
เป่หมิงโม่เอาโทรศัพท์ตัวเองทิ้งไปในกล่อง กู้ฮอนก็เอาโทรศัพท์ตัวเองใส่ไปในกล่องเช่นกัน
ตอนนี้ไม่มีโทรศัพท์ ถ้าหากเกิดเรื่องอะไร ก็ต้องพึ่งตัวเอง ถึงแม้เป่หมิงโม่จะทำท่าทางไม่แคร์ แต่ว่าในใจก็เริ่มระวังตัว
แป๊บหนึ่ง โทรศัพท์ของคนในรถก็ใส่ในกล่องหมด แม้แต่คนรวยหกนิ้วนั่นก็เอาของตัวเองใส่ไปด้วยอย่างเชื่อฟัง
รถไวมาก ออกไปจากเขตเมือง ทันใดนั้นวิวรอบๆรถก็มีเยอะมากขึ้น
กู้ฮอนไม่ได้พูดกับเป่หมิงโม่อีก และยังหันหน้ามองวิวนอกรถด้วย
เป่หมิงโม่เอนเก้าอี้หลับตาลง ทำจิตใจให้สงบ
เป่หมิงโม่ดูสงบนิ่ง ถังเทียนจื๋อมองก็ไม่รู้สึกแยแสอะไร เขากลับอยากเห็นว่าเป่หมิงโม่จะนิ่งได้แค่ไหน
เฉิงเฉิงกับหยางหยางนั่งด้านหลังพวกเขา
ตั้งแต่ที่หยางหยางเห็นอาบิวตี้ ก็เริ่มตื่นเต้นอย่างมาก เขาใช้ศอกของเขาแทงไปที่เฉิงเฉิงที่นั่งข้างหน้าต่าง“ครั้งนี้นายลาภปากแล้วจริงๆ อาบิวตี้ทำอาหารอร่อยได้หลายอย่าง ครั้งที่แล้วฉันยังกินไม่พอ ครั้งนี้ฉันจะกินให้พอใจเลย”
เฉิงเฉิงขมวดคิ้วมองหยางหยาง“นายเงียบหน่อยได้ไหม”จากนั้นเขาพูดเบาๆที่ข้างหูหยางหยาง“นายไม่เห็นว่าพ่อมีอะไรผิดปกติเหรอ？”
***
หยางหยางยกไหล่ขึ้น“จะมีอะไรผิดปกติได้ ถึงจะมีก็คงเมื่อครู่ที่เจ้าคนรวยคนนั้นเรียกให้ฉันเอาที่นั่งให้ เขาไม่พูดอะไรสักนิด เหมือนว่าเรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับเขาเลย”
“ใครพูดถึงเรื่องนี้ล่ะ ฉันหมายถึงเห็นบ้างไหมตั้งแต่ที่ Notonปรากฏตัว พ่อก็ดูแปลกไป”เฉิงเฉิงนั่งด้านหลังกู้ฮอน เขาจึงสามารถมองเห็นหน้าพ่อได้
“โง่หรือเปล่า ฉันนั่งด้านหลังเขา จะเห็นได้ไงว่าเขาผิดปกติไหม”หยางหยางมองบนใส่เฉิงเฉิง
ถึงแม้เฉิงเฉิงจะมองพ่อไม่กี่ครั้ง แต่ว่าเขารู้สึกว่าพ่อไม่ค่อยประทับใจ Noton จนถึงขนาดว่าเป็นศัตรู
*
สี่ชั่วโมงถัดมา รถก็จอดที่ที่ว่างของใต้เชิงเขา
“เชิญผู้ปกครองทุกคนลงจากรถครับ เราถึงจุดหมายปลายทางแล้ว”ถังเทียนจื๋อพูดจบ เปิดประตูรถ ลงจากรถคนแรก
คนอื่นบนรถก็เก็บกระเป๋าตัวเองดีแล้วก็ค่อยๆลงจากรถกัน
จนสุดท้าย บนรถก็เหลือแค่เป่หมิงโม่กับกู้ฮอน
“เห้อ คุณจะไปไม่ไปเนี่ย”กู้ฮอนลุกขึ้น
ตอนนี้เองเป่หมิงโม่จึงลืมตา เขาลุกขึ้นแล้วหยิบกระเป๋า
พอพวกเขาลงมา ผู้ปกครองคนอื่นก็พาลูกๆไปยืนจ้างรถกันแล้ว ตอนนี้เที่ยงพอดี พระอาทิตย์เลยส่องมาที่ทุกคนอย่างแสบร้อน
“ขอโทษค่ะ พวกเราสายแล้ว”กู้ฮอนรู้สึกผิดมาก พูดไปก็ไปยืนอยู่ในกลุ่มด้วย
ส่วนเป่หมิงโม่ก็ลากกระเป๋า พาหยางหยางตามไปด้วย
ถังเทียนจื๋อมองเป่หมิงโม่ จากนั้นจึงพูดด้วยใบหน้าบึ้งตึง“ขอให้ผู้ปกครองคิดเพื่อส่วนรวมหน่อย อย่าให้ทุกคนแดดส่องรอคุณคนเดียว ถ้ายังมีอีกครั้ง เด็กไม่ต้องรับการลงโทษ แต่ผู้ปกครองต้องรับการลงโทษ หวังว่าผมจะได้แค่พูด ไม่มีผู้ปกครองคนไหนได้รับการลงโทษนะครับ”
กู้ฮอนมองบนใส่เป่หมิงโม่ที่อยู่ข้างๆ“เพราะคุณทั้งนั้น”
เป่หมิงโม่กลับไม่คิดอย่างนั้น เขาอยู่ด้านหลังสุด แต่ว่าเขาตัวสูง สามารถมองเห็นถังเทียนจื๋อที่ยืนอยู่หน้าสุดได้พอดี
มองท่าทางเขาที่ทำตัวปกติ ในใจของเป่หมิงโม่ก็โมโห ในเมื่อตอนนี้เขาปรากฏตัวแล้ว งั้นเมื่อไหร่จัดการเขาก็ง่ายขึ้นเยอะแล้ว และก็ไม่ต้องรีบร้อนด้วย
ถังเทียนจื๋อยื่นมือชี้ไปที่ภูเขาด้านหน้าทีม“ตรงนั้นคือสถานที่ที่เราต้องไป สองสามวันนี้เราจะใช้ชีวิตที่นั่นครับ ส่วนด้านอาหาร พวกคุณต้องหาเอง ทำเอง พวกเรามีแค่ของใช้ทั่วไปให้ ดังนั้น นอกจากโทรศัพท์ที่ส่งให้บนรถ กระเป๋าก็ต้องทิ้งไว้ที่รถนะครับ”
“ผมมีความเห็น ของเราวางที่รถ ถ้าหายจะทำไง？ผมเอาแต่ของมียี่ห้อมา กลัวว่าพวกคุณจะรับผิดชอบไม่ไหว”
ทุกคนหันไปตามเสียง เป็นคนรวยหกนิ้วบนรถนั่นพอดี
ถังเทียนจื๋อยิ้มเดินไปตรงหน้าเขา“ตรงนี้วางใจได้ครับ ของพวกนี้จะมีคนมาเฝ้าให้”
“เหอะ กลัวว่ามีคนเฝ้าให้แล้วจะหายง่ายน่ะสิ”คนที่ตอบคือเป่หมิงโม่
ถังเทียนจื๋อค่อยๆเดินไปตรงหน้าเป่หมิงโม่ คู่ต่อสู้ทั้งสองที่ไม่เคยเจอกันมาก่อน ในที่สุดก็อยู่ใกล้กันขนาดนี้
เขาจ้องเป่หมิงโม่ลมหายใจในร่างกายแพร่ออกมากับอากาศรอบๆหลอมรวมเป็นเปลวไฟ เขาค่อยๆพูดด้วยใบหน้าไม่พอใจ“ถ้าหากคุณผู้ชายท่านนี้ไม่เชื่อในความปลอดภัยของเรา งั้นก็ขอให้คุณเอากระเป๋าคุณกับโทรศัพท์ไป เราจะส่งคุณกลับไป”
***
ครั้งแรกที่กู้ฮอนเห็น Noton โกรธ รู้สึกไม่ค่อยสบายใจ
เธอเข้าใจอารมณ์ของเป่หมิงโม่ จะรับได้อย่างไรที่ถูกคนพูดแบบนี้ใส่
“Noton ที่จริงเขาไม่ได้หมายความอย่างนั้น พวกเขาออกมานี่กันมีใครบ้างไม่พกของมามากมาย คุณบอกว่าที่นี่อยู่ห่างจากเขตเมืองไกลมาก เจ้าหน้าที่ของพวกคุณก็น้อยขนาดนั้น ถ้าหากเกิดเรื่องขึ้นมา คงไม่ดีแน่”กู้ฮอนรีบพูดไกล่เกลี่ย
เป่หมิงโม่ถูกบรรยากาศของเขาข่ม แต่เขาก็ไม่แสดงความอ่อนแอ แต่ว่าใช้สายตาเหยียดหยามมองถังเทียนจื๋อ“พอผมเห็นคุณ ผมว่าจะออกไปแหละ แต่ว่า ……”พูดถึงตรงนี้ ก็ดึงกู้ฮอนเข้ามา“แต่ว่าเธออยู่นี่ ผมยิ่งไม่สบายใจ ดังนั้นผมอยากจะเห็นว่ากิจกรรมครอบครัวทั้งหมดนี้เนี่ย จะใช้เทคนิคไหนมาเล่นกันแน่”
เขาจับมือกู้ฮอนแน่นๆ ทำให้เธอขมวดคิ้วหน่อยๆ
ถังเทียนจื๋อพยักหน้า“โอเค”จากนั้นเดินไปตรงหน้าทีม“ถ้าหากใครมีคำถาม ก็รีบพูดออกมา ครั้งนี้ผมให้โอกาสพวกคุณครั้งสุดท้าย ถึงค่ายแล้วอยากกลับไปไม่ได้แล้วนะครับ”
คนอื่นๆมองกันไป มองกันมา ไม่พูดอะไร
“โอเค เราไปกันเถอะ”ถังเทียนจื๋อร้องออกมา เดินไปคนแรก
“คุณจับมือฉันเจ็บไปหมด ปล่อย”กู้ฮอนเดินไปพูดไป
ตอนนี้เองเป่หมิงโม่จึงปล่อยมือเธอออก
“ไม่เข้าใจจริงๆว่าคุณกินดินปืนอะไรเข้าไป นิสัย Noton ดีมาก ไม่ใช่คนเลวด้วย ทำไมคุณต้องมีปากเสียงกับเขา”กู้ฮอนพูดไปก็ลูบมือที่ถูกเขาจับไปด้วย
เป่หมิงโม่หน้าบึ้ง“คนดีคนเลวไม่มีใครเขียนไว้บนหน้า อย่าคิดว่าเขาหน้าตาดี ก็เชื่อเขา”
“เหอะ คุณพูดไม่มีเหตุผลสักนิด ไม่งั้นทำไมฉันไปตกอยู่ในมือคุณได้”กู้ฮอนพูดแล้วมองบนใส่เป่หมิงโม่
“……”
ตามหลังพวกเขามาคือเฉิงเฉิงกับหยางหยาง รู้สึกเสียใจหน่อยๆว่าทำไมต้องให้พวกเขามา ทางเดินสั้นๆนี้ พวกเขาต่างใกล้จะเป็นจุดสังเกตอยู่แล้ว
คิดถึงตรงนี้ เด็กทั้งสองก็ถอนหายใจออกมา หยิบหมวกเล็กๆใส่ที่หัวตัวเอง จากนั้นจึงกดปีกหมวกลงให้ต่ำ
*
เข้าไปที่ภูเขา ทันใดนั้นลมเย็นๆก็พัดมา เมื่อครู่ที่อากาศร้อนๆจ่อหัวพวกเขา แป๊บหนึ่งก็ละลายหายไป
นี่คือทางเข้าเขาแค่ทางเดียว ไม่ได้ปูยางมะตอย แค่ใช้หินเล็กๆปูให้เรียบเท่านั้น ทำให้ไม่เดินเท้าคดเคี้ยวไปมา
เส้นทางคดเคี้ยวนั้นทอดยาวเข้าไปในส่วนลึกของภูเขา
“แม่ ที่นี่ เหมือนทางที่เราหลงครั้งที่แล้วมากเลยครับ”ตอนนี้หยางหยางเงยหน้าขึ้น มองไปที่ป่าทึบทั้งสองข้าง ดึงมุมเสื้อของกู้ฮอนไว้
กู้ฮอนหันไปมองหยางหยาง“ที่นี่เหมือนจริงๆ แต่ว่าภูเขาทั้งหมดก็เหมือนกันแหละ”
ทุกคนอยู่ใต้การนำทางของถังเทียนจื๋อ เดินตามทางลูกรังไปครึ่งชั่วโมงกว่าแล้ว ตอนนี้เองมีคนทนไม่ไหวแล้ว“หัวหน้า สรุปว่าไกลแค่ไหนถึงจะถึง？”
ถังเทียนจื๋อไม่หยุดเดิน ได้แค่ยกมือขึ้นชี้ไปตรงหน้า“ไม่ไกลแล้วครับ แค่ได้ยินเสียงแม่น้ำไหล ที่พักเราก็ถึงแล้ว”
ระยะทางผ่านไปอีกสิบกว่านาที ทุกคนได้ยินเสียงน้ำไหลตรงหน้า ทันใดนั้นก็กระชุ่มกระชวย
คนรวยหกนิ้วยกมือขึ้นเช็ดเหงื่อ“แม่เอ้ย นี่มันกิจกรรมครอบครัวอะไรเนี่ย เดินทางไกลมาก”
***
ทุกคนเดินไปแม้จะไม่ยากเย็นอะไร แต่ว่าระยะทางที่ยาวไกลนั้น ในที่สุดก็ถึงค่าย
ที่นั่งตั้งอยู่ที่ว่างโล่งในภูเขาลึก
บนสนามหญ้าสีเขียว มีดอกไม้ป่าเล็กๆที่ไม่รู้ชื่อกระจัดกระจายไปทั่ว
รอบๆพื้นที่โล่งเป็นป่าไม้ที่มองไม่เห็นจุดจบ
เงยหน้ามองบนฟ้า ท้องฟ้าสีฟ้าใส บางทีก็จะมีเมฆค่อยๆลอยเข้ามา และยังมีเสียงนกร้อง
รอบๆที่โล่งนั้น แม่น้ำเล็กๆไหลผ่าน น้ำใส จนสามารถมองเห็นก้อนหินบนน้ำ
ที่นี่คือดินแดนมหัศจรรย์ที่อยู่นอกโลกจริงๆ
กู้ฮอนเงยหน้าขึ้น สูดลมหายใจที่นี่เข้าไปลึกๆ
ความบริสุทธิ์ทำให้ทั้งตัวของเธอสบายมากขึ้น นานแล้วที่ไม่ได้สูดอากาศดีๆแบบนี้
