ตอนที่ 652 อคติต่อเป่หมิงเอ้อ 2
ในส่วนของผลการเรียนรู้ เบื้องต้นก็มองผลออกแล้ว ความสามารถในการอ่านหนังสือของเขาก็พัฒนาขึ้นไม่น้อย แม้ความสามารถในการอ่านของเขามีไม่มากเท่าระดับของเฉิงเฉิง แต่เขาก็ยังสูงกว่าเด็กทั่วไปมาก
หยางหยางพูดแล้วชี้ไปที่กองเห็ดหลากสี “ พวกนี้เป็นเห็ดที่มียาพิษ ทานแล้วตายได้”
จากนั้นเขาเก็บกิ่งไม้เล็กจากบนพื้น แล้วชี้ไปที่เห็ดบางชิ้น อ่านชื่อของพวกมันออกมา แล้วอธิบายโดยประมาณให้รู้ว่าพิษมีผลยังไง
หลังจากอธิบายสักพัก คนที่อยู่ในเหตุการณ์ก็ต่างมองหยางหยางเปลี่ยนไปอีกแบบ และกู้ฮอนกับเป่หมิงโม่เองก็คิดไม่ถึงเหมือนกัน
เด็กที่ซุกซนในสายตาพวกเขา แสดงตัวตนที่แท้จริงออกแล้ว กู้ฮอนก็ต้องดีใจอยู่แล้ว รู้สึกว่าหยางหยางไปตระกูลเป่หมิงเป็นสิ่งที่ถูกต้องแล้ว
เป่หมิงโม่ก็พยักหน้าอย่างพอใจ ครั้งนี้ไอ่ตัวน้อยนี้ก็ไม่ได้ทำให้เขาเสียหน้าสักที
พ่อลูกคนรวยหกนิ้วก็โดนเขาพูดจนนิ่งไปหมด จากนั้นใช้สายตาที่สงสัยมองถังเทียนจื๋อ “ ไอเด็กนี้พูดถูกหรอ ?”แม้ว่าเขาจะเป็นทรราชในท้องถิ่น แต่เขาก็ค่อนข้างคลุมเครือเกี่ยวกับสิ่งสำคัญในชีวิต
ถังเทียนจื๋อพยักหัว：“. สิ่งที่หยางหยางพูดไม่ได้ผิดแม้แต่น้อย เห็ดที่มีหลากหลายสีพวกนี้ มีพิษทั้งนั้น ถ้าทานเข้าไปจะมีอันตรายต่อชีวิต” จากนั้นเขาหันหัวไปมองไปที่พ่อลูกคนรวยหกนิ้ว “ ฉันได้ให้หนังสืออัลบั้มเกี่ยวกับการเก็บวัตถุดิบในกล่องเครื่องมือแล้ว ทำไมไม่สังเกตหน่อย ”
คนรวยหกนิ้วรู้ตัวว่าตัวเองเกือบจะทำอะไรผิดแล้ว ตอนนี้เขาก็ไม่เย่อหยิ่งแล้วยอมพยักหัวขอโทษ
ลูกชายของเขารู้ว่าตัวเองจะแพ้แล้ว แต่ในใจก็ยังรู้สึกไม่พอใจเล็กน้อย จึงชี้ไปที่ถุงของหยางหยาง “ ฉันจะลองดูว่าเขาเก็บอะไรมาได้บ้าง ”
ที่จริงหยางหยางก็อยากได้ยินคำนี้อยู่แล้ว เขานำถุงมาแล้วเทออก เริ่มแรกก็เป็นพวกเห็ดขาว พอมาหลังก็มีไก่ป่าหนึ่งตัว
“เหอเหอ เป็นยังไง ที่ฉันมีทั้งเนื้อสัตว์และผัก ทั้งไก่ป่าหรือเห็ด ฉันได้ยินชื่อเมนูหนึ่งมาคือไก่เล็กตุ๋นเห็ด ตอนนี้ไม่มีไก่ตัวเล็ก แต่ไก่ป่าเนี่ยมี”
ถังเทียนจื๋อสำรวจสักพัก เห็ดก็จะเป็นจำพวกที่เจอบนตลาดทั่วไป ส่วนไก่นี้ ……
เขาหันหลังถามหยางหยาง “ พวกเธอยิงมันได้ยังไง ในป่านี้ ไอ่ตัวนี้ไม่ได้จับง่ายๆเลยนะ ”
หยางหยางยกเสื้อผ้าของเขาขึ้น เผยให้เห็นหนังสติ๊กยิงที่ทำโดยเป่หมิงโม่ เขามัดตรึงไว้ที่เอวของเขา แล้วชี้และพูดว่า “แน่นอนฉันพึ่งมัน”
***
หยางหยางหยิบหนังสติ๊กยิงขึ้นมา พูดอย่างได้ใจเล็กน้อย “ พ่อฉันเป็นคนทำเลย มันสามารถใช้ยิงก้อนหิน มันดีกว่าปืนเลยแหละ พ่อฉันใช้มันในการยิงไก่ให้ตายเอง ”
กู้ฮอนมองท่าทีหยางหยาง เด็กคนนี้เปลี่ยนทัศนคติของเขาที่มีต่อเป่หมิงเอ้อจากที่เขาชอบเรียกฉายาว่าไอ้พ่อนก เมื่อไหร่ ?
หรือเหตุผลจะเป็นแค่หนังสติ๊กที่ยิงได้นี้ ?
ไม่แปลกที่เล่ากันว่าพ่อกับลูกไม่มีการเกลียดชังชั่วข้ามคืน นี่ยังไม่ข้ามคืน แต่แค่ออกไปด้วยกันเพียงหนึ่งชั่วโมง ก็สนิทจนจะใส่กางเกงตัวเดียวกันแล้ว
“เป็นยังไง เธอยอมแพ้เถอะ คราวหลังเธอก็เป็นลูกน้องฉันแล้ว ฉันพูดอะไรเธอก็ต้องฟังนะ ”หยางหยางพูดแล้วเอามือเท้าเอว
“……”
เด็กคนนั้นยอมแพ้อย่างไม่พอใจเล็กน้อย แต่ความจริงก็คือความจริง
เวลานี้คนรวยหกนิ้วยื่นมือที่สวมแหวนทั้งหกนิ้วออกมา ตบไหล่ลูกชายเบาเบา จากนั้นเขาก็พูดบางอย่างที่กล้าหาญและเป็นลูกผู้ชายอย่างมาก: ” ลูกชายสุภาพบุรุษ ในเมื่อลูกได้เดิมพันกับคนอื่น ลูกต้องยอมรับความพ่ายแพ้ พ่อจะเป็นพยานให้”
เด็กชายฟังแล้ว มองบนเล็กน้อย คิดในใจว่ายังมีพ่อที่ยังมีความสุขขณะที่เห็นลูกตัวเองยอมเป็นลูกน้องคนอื่นด้วยหรอ ?
แต่เรื่องก็มาถึงขั้นนี้แล้ว อีกอย่างคนรอบข้างก็เยอะ อยากจะกลับคำพูดก็ไม่ทันแล้ว
จึงได้แค่พูดกับหยางหยางอย่างฝืนใจ “ คราวหลังเธอก็เป็นหัวหน้าฉันแล้ว มีเรื่องอะไรก็ให้ฉันไปทำได้เลย ”
กู้ฮอนเองก็มองความไม่ยินยอมของเด็กออก จึงยืนออกมาพูด “ ช่างเถอะ ช่างเถอะ อะไรหัวหน้าลูกน้อง พวกเธออายุยังน้อย ห้ามไปเลียนแบบพวกแก๊งมืดพวกนั้น คราวหลังพวกเธอสองคนเป็นเพื่อนกันก็ได้แล้ว คอยดูแลช่วยเหลือกันที่โรงเรียนจะดีกว่า ”
“พี่สาว ก่อนหน้านี้ที่มีปัญหากับพวกคุณบนรถ แต่พวกคุณก็ยังไม่เอาเรื่อง ฉันหวูเหล่าเอ๋อก็นับถือคุณจริงๆ ฉันมีเหมืองถ่านหินอยู่สองสามแห่งในชานซี ฉันไม่สามารถช่วยอะไรได้ แต่ฉันยังมีเงินอยู่ ฉันจะให้เงินตราบเท่าที่คุณขอ ”
กู้ฮอนขมวดคิ้ว ยังเรียกตัวเองว่าพี่สาวอีก เขาดูแล้วอายุราวประมาณสี่สิบแล้ว
ที่แท้เขาชื่อหวูเหล่าเอ๋องั้นหรอ พอคิดถึงจุดนี้แล้ว เธอมองเขาอย่างดีอีกรอบ ทำไมไม่เห็นจะเหมือนที่จ้าวเปิ่นซานในละครตลกสั้นของจีนพูดแบบนั้น
พอคิดได้นานสักพักแล้ว ก็รู้สึกได้ว่าตัวเองเสียมารยาทแล้ว จากนั้นเธอก็รีบส่ายมือ:“ เกรงใจแล้ว เกรงใจแล้ว ฉันเห็นพวกคุณยังไม่ได้ทานอะไรตอนเย็น หรือไม่ก็ทานกับพวกเราเถอะ มีไก่มีเห็ด “ เธอพูดแล้วชี้ไปที่ถังน้ำข้างเฉิงเฉิง “ตรงนี้ยังมีปลาไม่กี่ตัว Noton คุณก็ทานที่นี่เถอะ ”
หวูเหล่าเอ๋อฟังแล้ว ก็ดีใจขึ้นมาทันที “ ดี หวูเหล่าเอ๋อรีบขอบคุณทุกคนสิ”
“ของคุณคุณน้า ขอบคุณหัวหน้า ”
หยางหยางมีเพื่อนแล้ว ก็ทำตัวเป็นใหญ่ขึ้นมา แล้วส่ายมือ “ ไม่ต้องเกรงใจแล้ว คราวหลังตามฉัน รับรองว่ามีเนื้อกินแน่ “
จากนั้นชี้ไปที่เฉิงเฉิง “ นี่เป็นพี่ชายฉัน เธอเรียกเขาว่าพี่ใหญ่ก็ได้ ”
