ตอนที่ 621 กลอุบายเก่าซ้ำซาก
มีคนสองสามคนถือป้ายขนาดใหญ่ ภาพที่โพสต์บนนั้นเป็นภาพของเป่หมิงต่อสู้กับซานหุ่น
ยังมีคนถือลำโพงตะโกน “เนื่องจากบริษัทเป่หมิงกำลังจะไปขึ้นศาลพร้อมกับโจทก์ เมื่อคืนได้พาคนไปข่มขู่และทำร้ายโจทก์ เราไม่กลัว เราแค่ต้องการให้เป่หมิงโม่ออกมาขอโทษ!”
ยังมีคนถือลำโพงตะโกน “เนื่องจากบริษัทเป่หมิงกำลังจะไปขึ้นศาลพร้อมกับโจทก์ เมื่อคืนได้พาคนไปข่มขู่และทำร้ายโจทก์ เราไม่กลัวเจ้าโลก เราแค่ต้องการให้เป่หมิงโม่ออกมาขอโทษ!”
ตอนนี้เป่หมิงโม่อยู่ในห้องทำงาน เขามองดูกลุ่มคนใต้เท้า พวกเขาเหมือนฝูงแมลงวัน นำเรื่องที่ไม่มีเหตุผลมาพูดให้เหมือนว่าตัวเองเป็นผู้ถูกกระทำ
“เจ้านาย ให้ผมส่งคนไปสั่งสอนพวกเขาไหม?” ฉิงฮัวก็ทนดูต่อไปไม่ไหว พูดในสิ่งที่ไร้เหตุผล แล้วยังแสร้งทำเป็นน่าสงสาร
“ไม่ต้องไปสนใจ ปล่อยให้พวกเขาโวยวายอยู่ด้านล่าง” เป่หมิงโม่พูดพลางหันกลับไปนั่งที่นั่งของตัวเอง
ฉิงฮัวขมวดคิ้วมองเจ้านายด้วยความสับสน
เห็นได้ชัดว่าเป่หมิงโม่นิ่งมาก เขาหยิบมือถือออกมาโทรหาป่ายมู่ซี
***
“เป่หมิงเอ้อ ทำไมถึงโทรมาเช้าขนาดนี้ ต้องการนัดเพื่อส่งเช็กให้ฉันใช่ไหม” ป่ายมู่ซีกำลังเดินออกมาจากบ้าน กำลังจะขับรถไปบาร์
เป่หมิงโม่ขมวดคิ้วเล็กน้อย “ฉันยังไม่คิดจะไปกับนาย”
ป่ายมู่ซีมีความสุข “ดีเป่หมิงโม่ ตอนนี้รู้วิธีหนีหนี้แล้ว นายโทรหาฉันคงไม่ใช่เพราะจะมาพูดเรื่องนี้หรอกนะ”
เป่หมิงโม่ใบหน้าเย็นชา “นายวางใจได้ ในเมื่อฉันพูดว่าจะไปกับนายก็จะต้องไม่ให้ขาดนายไป แต่ตอนนี้ฉันจะให้นายทำอย่างอื่น นำวิดีโอจากกล้องวงจรปิดของเมื่อวานที่ห้องส่วนตัว ส่งมาให้ฉัน”
“ได้ นายรอก่อน ตอนนี้ฉันกำลังจะไปบาร์” หลังจากป่ายมู่ซีพูดจบ ก็เหยียบคันเร่ง ขับไปยังบาร์Zeusของเขา
ในไม่ช้า คอมบนโต๊ะทำงานของเป่หมิงโม่ก็แจ้งเตือนมีข้อความใหม่
เขาเปิดวิดีโอที่ป่ายมู่ซีส่งมาให้ เป็นคลิปวิดีโอที่ซานหุ่นพากู้ฮอนเข้ามาจนกระทั่งเขาพากู้ฮอนออกไป
เป่หมิงโม่ใช้ซอฟต์แวร์วิดีโอเพื่อลบภาพไม่กี่ภาพที่ไม่ได้ใช้ก่อนหน้านี้ออก ส่วนใหญ่จะเป็นซานหุ่นไม่ให้กู้ฮอนไปไหน ท่าทางหยิ่งยโสนั้น และข้างหลังเป็นภาพที่เขาใช้ขวดเหล้าข่มขู่เป่หมิงโม่
จากนั้นยังจงใจเซนเซอร์หน้าของกู้ฮอนไว้
หลังจากจัดการทุกอย่างเรียบร้อย เป่หมิงโม่หันกลับไปมองกลุ่มคนชั้นล่างที่ยิ่งอยู่ยิ่งเยอะ มุมปากแสยะยิ้มอย่างเยือกเย็น
เขารวดหยิบแฟลชไดร์ฟUSBออกมา แล้วใส่รูปภาพที่แก้ไขลงในแฟลชไดร์ฟUSBแล้วส่งให้ฉิงฮัว
“ใช้จอใหญ่ข้างล่างเปิดคลิปนี้”
ฉิงฮัวพยักหน้า หันแล้วเดินออกไปจากห้องทำงานของเป่หมิงโม่
*
ชั้นล่างโวยวายอย่างหนัก เป่หมิงยี่เฟิงที่อยู่แผนกออกแบบจะไม่รู้ได้อย่างไร เขาคิดว่าเป็นเจ้าคนนั้นที่นำปัญหามาให้เป่หมิงโม่
ครั้งนี้เขาไม่อยากยุ่งด้วยแล้ว
ตอนนี้เขากำลังจดจ่ออยู่กับการออกแบบ เขาต้องการใช้ปากกาในมือเพื่อพิสูจน์ความสามารถของตัวเอง เพื่อลบภาพของคุณชายที่ไร้ความสามารถ เพื่อจะชนะใจคนหมู่มาก
*
ตอนที่คนชั้นล่างกำลังโวยวายอย่างดุเดือด ผู้คนเดินผ่านจำนวนมากที่ไม่รู้เหตุการณ์ก็มาเข้าร่วมด้วย บางส่วนมาเพื่อมาดูความสนุก บางส่วนมีความรู้สึกเกลียดชังในใจ ไม่ว่าความจริงเป็นอย่างไร เพียงแค่สำหรับคนรวย พวกเขาก็จะสนับสนุน
ในตอนนี้ จอใหญ่ที่โฆษณาบริษัทเป่หมิง ปรากฏภาพความวุ่นวายภายในบาร์
ผู้ชายหัวโล้นคนหนึ่ง กำลังดึงผู้หญิงที่ถูกเซนเซอร์ใบหน้าไว้ ด้วยใบหน้าที่น่าสมเพช
มันเป็นฉากที่เกิดขึ้นในห้องส่วนตัวของบาร์Zeusเมื่อคืน
ผู้ที่ก่อกวนหยุดส่งเสียงทันที ทุกคนมองไปที่กล้องบนจอขนาดใหญ่อย่างเงียบๆ จนสุดท้ายเป่หมิงโม่ปรากฏตัวขึ้น ผู้ชายหัวโล้นคนนั้นถือขวดเหล้าชี้ไปที่เป่หมิงโม่
ผู้คนที่ไม่รู้ความจริงเริ่มกระซิบกันอย่างเงียบๆ สิ่งที่ปรากฏบนจอภาพดูเหมือนจะแตกต่างจากคนที่ถือลำโพงได้พูดไว้
ถัดไปเป็นภาพที่เป่หมิงโม่ช่วยผู้หญิงคนนั้น จากนั้นเป็นภาพที่ทุบตีคนหัวโล้น ผู้คนต่างปรบมือตะโกนพูดว่าดี
เรื่องราวหมุนไปร้อยแปดสิบองศา ทำให้ผู้นำที่ถือลำโพงไม่ทันได้ปลุกระดม
“ทุกคนอย่าไปเชื่อพวกนี้ เขาได้แก้ไขภาพ ต้องเชื่อในสิ่งที่ฉันพูดเมื่อกี้ถึงจะเป็นเรื่องจริง ไม่ควรปล่อยให้คนพวกนี้ใช้เงินตัวเอง เพื่อสามารถเปลี่ยนดำให้เป็นขาวได้!”
ความจริงทุกคนไม่ใช่คนโง่ คลิปวิดีโอที่กำลังเปิดนอกจากเซนเซอร์ก็ไม่มีการตัดต่อแต่อย่างใด
***
คนที่ถือลำโพงคนนั้น ตะโกนให้คอแหบยังไงก็ไม่มีคนเชื่อแล้ว ไม่เพียงแค่นั้น สองสามคนที่มาด้วยกันกับเขาก็ขาดความมั่นใจ และโยนป้ายทิ้งลงพื้น
ชายที่เป็นผู้นำเห็นว่าสถานการณ์หายไป จึงเตรียมที่จะจากไป
ตอนที่เขากำลังจะหันเดินจากไปนั้น ก็ได้มีเสียงเข้มดังมาจากข้างหลังของเขา “นายจะไปไหน?”
ทันใดนั้นผู้ชายคนนั้นก็ตัวแข็งทื่อทันที เขาหันกลับมาแล้วเห็นผู้ชายที่สูงกว่าเขายืนอยู่ข้างหลัง
เขามองลงมามองตัวเอง บนตัวเผยให้เขารู้สึกหายใจไม่ทั่วท้อง
“นาย นายเป็นใคร?” ชายที่ถือลำโพงถามด้วยความระมัดระวัง
ฉิงฮัวมองแล้วยิ้มอย่างเยือกเย็น เอื้อมมือไปคว้าคอของเขา เสมือนยกลูกไก่หนึ่งตัว “เมื่อกี้นายไม่ได้ดูจอใหญ่เหรอ ตอนนี้ฉันให้นายดูดีๆ อีกครั้ง”
พูดแล้วเขาก็ยกผู้ชายคนนั้นไปที่จอใหญ่ เวลานี้กำลังฉายภาพที่ฉิงฮัวกำลังเตะซานหุ่นให้กระเด็น
ชายที่ถือลำโพงตกใจจนมือคลาย
ลำโพงในมือตกลงพื้น แล้วเตรียมตัวที่จะวิ่งออกไป
ฉิงฮัวไม่ยอมถูกเอาเปรียบ เขายิ้มอย่างเยือกเย็น “บอกฉันมา ใครสั่งให้นายมาก่อกวนที่นี่”
ชายคนนั้นตกใจจนวิญญาณแทบหลุด “คุณ คุณท่าน คนหัวโล้นที่ถูกนายตีจ้างฉันมา ที่จริงฉันไม่รู้จักเขาเลยสักนิด ได้โปรดปล่อยฉันไปเถอะ ฉันเป็นแค่คนหางานทำใต้สะพานลอย”
ฉิงฮัวแค่ได้ฟังก็เข้าใจแล้ว เขาพยักหน้าแล้ววางชายคนนั้นลง
“ขอบคุณคุณท่าน ขอบคุณคุณท่าน” ผู้ชายคนนั้นกลับสุภาพ หลังจากคุกเข่าให้ฉิงฮัวไปสองสามที ก็ลุกขึ้นแล้วหนีไป
“เรื่องคลี่คลายแล้ว?”
ฉิงฮัวเพิ่งกลับมาถึงห้องทำงานของเป่หมิงโม่ เป่หมิงโม่ที่กำลังก้มมองเอกสาร ถามไปหนึ่งประโยค
ฉิงฮัวพยักหน้า “เจ้านาย ผมถามเรื่องชัดเจนแล้ว เป็นชายหัวโล้นเมื่อคืนที่จ้างคนมาก่อกวนที่นี่ จะให้ส่งคนไปทักทายเขาไหม?”
“ไม่ต้องแล้ว ตอนนี้เราไม่มีเวลาไปจัดการแมลงเหล่านี้”
ฉิงฮัวพยักหน้า “เจ้านายพูดถูก”
*
กู้ฮอนที่กำลังอยู่ระหว่างทางกลับบ้าน นานแล้วที่ไม่ได้เดินคนเดียวบนถนน ถูกดึงดูดด้วยกลิ่นหอมลอยออกมาจากร้านตรงหน้าอย่างไม่รู้ตัว กลิ่นนี้ทำให้เธอรู้สึกคุ้นเคยมาก
เธอเดินตามกลิ่นมาจนถึงร้านเล็กๆ แห่งหนึ่ง เป็นร้านที่ไม่ได้มีการตกแต่งใดๆ
เธอเงยหน้าขึ้นมองป้ายที่แขวนไว้บนประตู “โรงน้ำชาชุนหลาย”
เมื่อเห็นป้ายนี้ ทำให้เธอต้องตะลึง นี่เป็นสถานที่เธอเคยบ่อยๆ ตอนสมัยเรียน เพียงแต่หลังจากนั้นไม่รู้ว่าย้ายไปอยู่ที่ไหนแล้ว
ตอนนั้นเธอรู้สึกเสียใจมาก แต่คิดไม่ถึงว่าวันนี้จะได้กลับมาเจออีกครั้ง
ติ่มซำที่นี่ทำได้อร่อยมาก แต่ที่เด็ดที่สุด และที่อร่อยที่สุดคือเปาะเปี๊ยะที่หน้าตาดูธรรมมาก
กู้ฮอนเดินเข้าไปในร้าน ร่างอ้วนวัยกลางคนเดินออกมาจากห้องครัวอย่างกระตือรือร้น ทักทายเธอด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้ม “คุณผู้หญิงเชิญเข้ามานั่งข้างใน”
พูดเสร็จ เขาเห็นว่ากู้ฮอนอยู่ในอาการตะลึง คิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วปรบมือ “เธอคือคุณกู้ใช่ไหม?”
กู้ฮอนยิ้มพยักหน้า “คุณยังจำฉันได้เหรอ?”
ชายร่างอ้วนหัวเราะแล้วพูด “ทำไมจะจำคุณกู้ไม่ได้ล่ะ คุณเป็นลูกค้าประจำของเรา ทำไมวันนี้ยังเหมือนเดิม เปาะเปี๊ยะหนึ่งชุดเต้าหู้หนึ่งถ้วย?”
กู้ฮอนหาที่นั่งแล้วนั่งลง ยิ้มให้เขาแล้วพยักหน้า “คุณความจำดีจริงๆ แต่ครั้งนี้ใส่กล่องให้ฉันห้าชุด”
***
” ฮ่าฮ่า วันนี้คุณเลี้ยงเหรอ?” เจ้าของมองกู้ฮอนแล้วหัวเราะ
กู้ฮอนพยักหน้า “คงงั้น”
“ได้เลย จัดให้” เจ้าของหัวเราะแล้วหันกลับไปที่ห้องครัวเพื่อเตรียมของ
กู้ฮอนนั่งอยู่หน้าโต๊ะหันหลังให้ประตู เธอมองดูสินค้าทุกชิ้นภายในร้าน นอกจากการตกแต่งร้านที่ต่างจากเมื่อก่อนแล้ว การตกแต่งที่เหลือก็ยังคงเหมือนเดิม
มองดูพวกเขา ทำให้เธอรู้สึกอบอุ่นมาก และคิดถึงชีวิตที่ไร้กังวล
“คุณกู้ เปาะเปี๊ยะมาแล้ว คุณทานตอนที่ยังร้อนๆ” เจ้าของหัวเราะแล้วอย่างมีความสุขแล้วเสิร์ฟเปาะเปี๊ยะหนึ่งจานไว้ที่โต๊ะข้างหน้าของเธอ
กู้ฮอนพยักหน้า มองดูเปาะเปี๊ยะที่ถูกทอดจนเป็นสีทองวางอยู่ตรงหน้า อดไม่ได้จึงหยิบตะเกียบแล้วคีบขึ้นมาหนึ่งชิ้น ทานคู่กับซอส
หลังจากเข้าไปในปากแล้วรู้สึกกรอบและหอมมาก รสชาติไม่ต่างจากเมื่อก่อนเลย
ขณะนี้มีเสียงเท้าดังมาจากประตู เจ้าของร้านก็ไปยิ้มต้อนรับลูกค้า “คุณลั่ว คุณมาแล้ว วันนี้ทานอะไรดี”
ได้ยินเพียงผู้ชายข้างหลังพูดว่า “เหมือนเดิม”
“ได้เลย” เจ้าของร้านหันหลังเดินเข้าไปในห้องครัว
กู้ฮอนที่กำลังเพลิดเพลินกับอาหารรสเลิศ ได้ยินเสียงของชายที่อยู่ข้างหลังนั้นคุ้นเคยเป็นอย่างดี อดไม่ได้ที่จะแอบหันไปมอง
เห็นเพียงผู้ชายรูปร่างพอๆ กับฉิงฮัว นั่งอยู่หลังโต๊ะของเธอ
“คุณโล่ คุณก็ทานที่นี่เหรอ” กู้ฮอนอดไม่ได้ที่จะพูดกับผู้ชายคนนั้น
ยังไงก็เป็นโล่ฮาน พี่ชายของลั่วเฉียว
เมื่อโล่ฮานเห็นกู้ฮอนที่นั่งอยู่ตรงหน้า ก็เดินไปทักทายทันที “คุณกู้ ที่แท้คุณก็อยู่ที่นี่ บังเอิญมากจริงๆ ฉันกินเสร็จแล้วก็จะเตรียมพาหยางหยางไปเรียน”
เขาก้มศีรษะมอง มีเปาะเปี๊ยะวางอยู่ตรงหน้ากู้ฮอน “คุณกู้ สั่งเป็นจริงๆ เปาะเปี๊ยะร้านนี้อร่อยมากที่สุด”
กู้ฮอนยิ้มบางๆ “บางทีฉันอาจจะคุ้นเคยร้านนี้ดีกว่าคุณ”
โล่ฮานประหลาดใจอย่างเห็นได้ชัด “เหรอ?”
เวลานี้เจ้าของร้านก็เสิร์ฟเปาะเปี๊ยะออกมา “คุณลั่ว เปาะเปี๊ยะที่คุณสั่งมาแล้ว” พูดแล้วเขาก็เงยศีรษะขึ้นมาดู เห็นเพียงโล่ฮานที่นั่งโต๊ะเดียวกันกับกู้ฮอน
“เจ้าของร้าน ผมรู้จักกับคุณผู้หญิงคนนี้ วางไว้ตรงนี้เถอะ” โล่ฮานพูด
“ฮ่าๆ บังเอิญมากจริงๆ ทั้งสองท่านเป็นลูกค้าเก่าของผมทั้งคู่ คุณกู้เป็นลูกค้าก่อนที่ผมจะย้ายมา คุณโล่เป็นลูกค้าที่ผมย้ายมาที่นี่แล้ว” เจ้าของร้านพูดแล้วก็วางส่วนของโล่ฮานไว้บนโต๊ะ
“ที่แท้คุณกู้เป็นผู้อาวุโส ไม่สุภาพจริงๆ” โล่ฮานยกมือคำนับเธอเกินเหตุ
ไม่นาน ทั้งสองทานขนมเสร็จก็เดินออกมา
โล่ฮานเดินไปที่ตรงหน้ารถมอเตอร์ไซค์BMW K1600GTที่จอดอยู่ข้างทาง
จากนั้นก็เหลือบมองกู้ฮอน “คุณกู้ เชิญขึ้นรถเถอะ”
“นี่เป็นรถของคุณ? ทำไมไม่เคยเห็นคุณขี่?” กู้ฮอนมาถึงข้างรถมอเตอร์ไซค์ รับหมวกกันน็อกมาจากโล่ฮาน
โล่ฮานยิ้มเล็กน้อย “รถคันนี้ถูกเพื่อนผมนำไปซ่อมบำรุง วันนี้ถึงได้คืน คุณกู้เป็นคนแรกที่มันนำพา”
กู้ฮอนสวมหมวกกันน็อกให้เรียบร้อย ยิ้มเล็กน้อย “ออ ฉันรู้สึกเป็นเกียรติมาก”
โล่ฮานก็สวมหมวกกันน็อกเสร็จก็ก้าวขึ้นรถ “คุณกู้นั่งให้ดี”
