ตอนที่ 642 เมฆครึ้มและฝนใกล้จะมา
ใต้การดูแลของเจ้าของร้าน แป๊บหนึ่งก็เอาอาหารห้าอย่างรวมถึง ‘อายุมั่นโชคมั่งมี’ที่เป่หมิงยี่เฟิงสั่งมาเสิร์ฟให้
ผ่านไปไม่ถึงสิบนาที ห้องวีไอพีก็เปิด เหล่าหวีเดินเข้ามา
“หัวหน้าหวี นั่งตามสบาย”เป่หมิงยี่เฟิงชี้ไปยังที่นั่งรอบๆ
หัวหน้าหวีมีใบหน้ายิ้มแย้ม“ขอโทษจริงๆครับที่ให้คุณชายเป่หมิงรอนาน”
เป่หมิงยี่เฟิงโบกมือด้วยรอยยิ้ม“ที่จริงผมก็เพิ่งมาถึงไม่นาน เลิกงานแล้ว พวกเราไม่ต้องแบ่งสูงต่ำอะไรกัน ไม่ต้องเกรงใจ ลองชิมฝีมือที่นี่ดู”
“โอเคโอเค ผมก่อนเอง ผมเอง”เหล่าหวีพยักหน้าหยิบตะเกียบ
*
เวลาไม่นาน อาหารบนโต๊ะก็กินได้พอประมาณ
เป่หมิงยี่เฟิงวางตะเกียบลง มองเหล่าหวี“หัวหน้าหวี รสชาติอาหารที่นี่ไม่เลวเลยเนอะ”
บอกว่ามาทานข้าว แต่เหล่าหวีกินอย่างอกสั่นขวัญแขวน ระหว่างนั้นเขาถามเป่หมิงยี่เฟิงว่ามีเรื่องอะไรอยู่หลายครั้ง แต่เขายิ้มไม่พูด
ตอนนี้ก็กินได้พอประมาณแล้ว เขาวางตะเกียบพูดกับเป่หมิงยี่เฟิง“คุณชายเป่หมิง มีเรื่องอะไร พูดมาเถอะครับ”
ได้ยินเหล่าหวีพูดขนาดนี้ เป่หมิงยี่เฟิงก็ไม่เสแสร้งต่อไป เขายกแก้วตรงหน้า ดื่มน้ำไปจนหมดแก้ว มองเหล่าหวีแล้วพูด“หัวหน้าหวี คุณถือว่าเป็นพนักงานเก่าแก่ของตระกูลเป่หมิงแล้ว ผมมีความเห็นบางอย่างจะคุยกับคุณ”
เป่หมิงยี่เฟิงหยิบตะเกียบขึ้นมาคีบถั่วลิสงเข้าปาก“ผมอยากให้ต่อไปคุณติดตามผม คุณคิดว่าไง”
เหล่าหวีฟังไม่เข้าใจความหมายของเป่หมิงยี่เฟิง เขาพูดยิ้มๆ“คุณชายเป่หมิง ยังไม่ดื่มเหล้าเลยคุณก็เมาแล้วเหรอ ผมไม่ได้ทำงานให้ตระกูลเป่หมิงมาตลอดหรือครับ”
เป่หมิงยี่เฟิงโบกมือ“ตอนนี้ตระกูลเป่หมิงเป็นของอาสองผม ผมต้องการให้คุณติดตามผม เอาฝ่ายออกแบบมาเป็นของผม”
***
เหล่าหวีขมวดคิ้วก้มหน้าลง
เขารู้อยู่แล้วว่าเป่หมิงยี่เฟิงหมายถึงอะไร ไม่ชัดเจนหรือไงว่าต้องการแยกตระกูลเป่หมิงออก ตอนแรกเป่หมิงยี่เฟิงโทรมา ก็รู้ว่าเป็นงานเลี้ยงที่หงเหมิน แต่ว่าคิดไม่ถึงว่าเขาจะมีความคิดแบบนี้ได้
ดูเหมือนว่าครั้งนี้เป่หมิงยี่เฟิงใจกล้าจริงๆ ด้านหนึ่งเป็นเป่หมิงโม่ของตระกูล อีกด้านเป็นคุณชายตระกูลเป่หมิง
ตอนนี้เหล่าหวีแอบลำบากใจ พวกเขาทั้งสองคน ทำไมต้องเอาตัวเองเข้ามาเกี่ยวข้องด้วย ตอนนี้ต้องพูดโดยไม่สามารถเปลี่ยนแปลงอะไรได้แล้ว
เขาเงยหน้าขึ้นอย่างระมัดระวัง สบตากับเป่หมิงยี่เฟิงที่มองตัวเองพอดี เขาตัวสั่นเล็กน้อย ก้มหน้าลงอีกครั้ง
มองออก ถ้าหากตัวเองไม่ตอบตกลงไป ก็ยากที่จะสลัดออก
พอคิดถึงตรงนี้ เขาก็หยิบแก้วของตัวเอง เอาน้ำด้านในดื่มจนหมด
เขาเงยหน้ามองเป่หมิงยี่เฟิง“คุณชายเป่หมิง ผมเป็นแค่พนักงานคนหนึ่ง มีความรู้สึกที่ลึกซึ้งกับตระกูลเป่หมิง หลายปีมานี้ ประธานเป่หมิงดีต่อผมมาก ตอนนี้คุณท่านเป่หมิงเพิ่งจะจากไป ให้ผมตัดสินใจไวขนาดนี้ กลัวว่าตอนนี้ผมยังไม่มีความสามารถพอที่จะทำ”
เป่หมิงยี่เฟิงฟังความหมายของเขาออก นี่คือท่าทีที่ไม่อยากทำงานกับเขา ถึงแม้ในใจจะไม่ดีใจหน่อยๆ แต่ใบหน้ายังคงยิ้มออกไป“เหอะเหอะ หัวหน้าหวี ไม่มีอะไรต้องลำบากใจ ผมก็แค่พูดไปงั้นๆ ตระกูลเป่หมิงมีพนักงานเก่าแก่ที่ซื่อสัตย์แบบคุณนี้ ในฐานะคนของตระกูลเป่หมิงก็ประทับใจมาก มา เรากินต่อกันเถอะ”
เหล่าหวีไม่นั่งต่อไป เขาลุกขึ้น“คุณชายเป่หมิง ขอบคุณการต้อนรับอย่างอบอุ่นของคุณ ขอโทษนะครับผมยังมีเรื่องต้องจัดการ ต้องไปก่อนแล้ว คุณชายเป่หมิงค่อยๆทานนะครับ”พูดจบเขาก็รีบออกไปจากห้องวีไอพีโดยไม่หันมามอง
เป่หมิงยี่เฟิงหันกลับไปมองประตูที่ห้องวีไอพี ตาหรี่ลง จากนั้นก็หันกลับมากินอาหารต่ออย่างช้าๆ
*
หลังจากงานศพคุณท่านเป่หมิง ทุกคนต่างทำการไว้อาลัย ทุกวันเป่หมิงโม่ทำงานเลิกงาน ยุ่งอยู่กับธุรกิจต่างๆ
ถึงแม้บนหนังสือพิมพ์จะโจมตีเขาไม่ดีอยู่บ้าง แต่ก็โดยพื้นฐานแล้วยังเอาข่าวเมื่อก่อนมาเขียนอีก ดังนั้นสำหรับเขาแล้วไม่มีผลกระทบใดๆ
กู้ฮอนอยู่ในสำนักงานกฎหมายของหยินปู้ฝัน ไม่มีทนายหวังที่ไร้หลักการมาขวางลูกตา เธอก็ทำงานได้อย่างสบายใจ แป๊บหนึ่งเธอได้ใบอนุญาตทนายความมา ตอนนี้ถือว่าเธอก็เป็นทนายความที่แท้จริงแล้ว
ทุกวันเฉิงเฉิงกับหยางหยางได้เจอกันแค่ที่โรงเรียน หยางหยางไม่มีอะไรมากไปกว่าบ่นย่าว่าทุกวันเอาแต่ชักสีหน้าใส่เขา และยัยน่าเกลียดนั่น ตอนนี้อยู่กับย่าแล้ว ทำให้เขารู้สึกว่านอกจากจะไม่สบายใจแล้ว ยังรู้สึกปวดหัวอีก
มีแค่ตอนที่ครูโล่ที่สอนเสริมให้เขาเท่านั้น จึงรู้สึกดีขึ้นมาหน่อย
เปรียบกับเฉิงเฉิงแล้วก็ไม่มีอำนาจอะไร จึงได้แต่ปลอบหยางหยางไม่ให้ก่อเรื่อง อย่าสร้างความวุ่นวายให้พ่อมากขึ้น
เพราะว่าวันที่ฝังศพปู่วันนั้น เขามองออกว่าเหมือนเป่หมิงยี่เฟิงกลับเป็นปรปักษ์กับพ่อ
หยางหยางตบหน้าอกตัวเอง ให้เฉิงเฉิงสบายใจ
ตั้งแต่ที่ทานข้าวกับหัวหน้าหวี เหมือนว่าเป่หมิงยี่เฟิงจะเปลี่ยนไปไม่ค่อยเหมือนเดิม ไม่ทำท่าทางโอ้อวดไปทั่วให้คนสนใจอีก
แต่ว่าแบบนี้เขากลับทำให้หัวหน้าหวีรู้สึกตระหนก ส่วนทำไมนั้นเขาก็ไม่แน่ใจ
*
จนกระทั่งวันหนึ่ง ตำรวจที่สวมชุดฟอร์มก็มาปรากฏตรงหน้าประตูฝ่ายออกแบบ
เข้าไปดูก็มีตำรวจที่นำทีมมาอายุประมาณสามสิบพูด“หัวหน้าของพวกคุณที่นี่คือใคร？”
***
เหล่าหวีกำลังอยู่ในโซนทำงาน แบ่งงานรับผิดชอบให้พนักงานคนอื่นๆในแผนก
เขาได้ยินมีคนหาเขา หันไปมองก็เจอคนสวมชุดตำรวจ ก็เดาออกว่าไม่น่าจะใช่เรื่องดี
เขาอดคิดไม่ได้ว่าแปลกๆ แม้แต่เป่หมิงยี่เฟิงก็แปลกใจหน่อยๆ ปกติคนพวกนี้ไม่มีหมายคดีก็จะไม่มา หรือว่ามีคนในแผนกออกแบบก่อเรื่องขึ้น？
เขามองท่าทีที่เหล่าหวีเดินไปทางเจ้าหน้าที่ทางกฎหมายอยู่ตรงหน้าประตูอย่างกังวล ให้พวกเขาเข้ามาในห้องทำงานตัวเอง
คนอื่นๆในห้องทำงานเห็นสถานการณ์ ไม่รู้ว่าเกิดเรื่องอะไร ต่างเริ่มซุบซิบนินทา
*
มาถึงห้องทำงานของตัวเอง เหล่าหวีก็รีบถามด้วยรอยยิ้ม“ผมคือหัวหน้าที่นี่เองครับ นามสกุลหวี ไม่รู้ว่าพวกคุณมาที่นี่ ผมมีอะไรพอจะช่วยพวกคุณได้ไหมครับ？”
ตำรวจที่พูดขึ้นมาก่อนก็คือคนที่นำมา เขามองเหล่าหวีหัวจรดเท้าอยู่คู่หนึ่ง จากนั้นพูด“พวกเราคือทีมสืบสวนทางเศรษฐกิจ คุณรู้จักบริษัทเจียเม้าไหม？”
เหล่าหวีได้ยิน เกี่ยวข้องกับคดีทางเศรษฐกิจ อดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว แต่ก็ยังพยักหน้าให้พวกเขาแล้วพูด“บริษัทเจียเม้ารู้จักสิครับ เขาคือหุ้นส่วนของตระกูลเป่หมิงพวกเรา”
ตำรวจที่นำมาหน้าบึ้งพูดต่อ“พวกเขาฟ้องคุณ บอกว่าคุณงานออกแบบบางอย่างของระหว่างพวกเขาไป แอบเอาไปขายให้บริษัทอื่น ดังนั้นต้องเชิญคุณไปทำการสอบสวนสักครู่”
เหล่าหวีได้ยิน นี่มันช่างไม่ยุติธรรมเสียจริงเขาพูดกับตำรวจที่นำมาอย่างลำบากใจว่า“ทำงานที่นี่มาหลายปีแล้ว จะทำเรื่องแบบนี้ได้ไงครับ ต้องมีคนใส่ร้ายผมแน่”
“มีหรือไม่ ก็ต้องการให้คุณกลับไปสอบสวนก่อนถึงจะรู้ผล ตอนนี้คุณเก็บของ ออกไปกับพวกเราเถอะ”ตำรวจที่นำมาพูดก็ให้เพื่อนร่วมงานข้างๆอีกสองคนทำการคุมตัวเหล่าหวีไป
เหล่าหวีถอนหายใจ อยู่เฉยๆก็มาโชคร้ายจนถอนตัวไม่ขึ้นเสียจริง เขาโบกมือพูด“วางใจเถอะผมไม่วิ่งหนีไปหรอก ตามพวกคุณไปแบบนี้แหละ”
แป๊บหนึ่ง ก็เห็นเหล่าหวีถูกตำรวจสองคนขนาบข้างไว้ ออกมาจากห้องทำงาน “พวกคุณรอก่อน ผมไปนี่ งานที่นี่ยังต้องให้คนมาดูแล เดี๋ยวผมจัดการก่อน”
เหล่าหวีทำให้ตำรวจตกลง มาที่ห้องของเป่หมิงยี่เฟิง เขารู้ว่าไปกับพวกเขาไม่รู้จะกลับมาเมื่อไหร่ อีกอย่างถ้าเขาออกไปโดยไม่มีหัวหน้างานจะต้องช้าแน่ๆ“คุณชายเป่หมิง ผมมีเรื่องบางอย่างต้องไปสอบสวนกับพวกเขา ที่นี่ต้องพึ่งคุณชั่วคราวมาช่วยสักสองสามวันก่อนนะครับ”
เป่หมิงยี่เฟิงพยักหน้า“หัวหน้าหวี วางใจเถอะ ผมอยู่นี่ ไม่ทำอะไรเละแน่”
เหล่าหวีพยักหน้า จากนั้นก็ตามตำรวจสองสามนายออกไปจากแผนออกแบบ
*
เป่หมิงโม่ที่อยู่ด้านบนกำลังทำงาน พอฉิงฮัวรับสายไป สีหน้าก็ดูซีเรียส เขาวางสายแล้วพูด“เจ้านาย เหล่าหวีหัวหน้าฝ่ายออกแบบถูกคนของทีมสืบสวนทางเศรษฐกิจนำตัวไปครับ”
เป่หมิงโม่วางเอกสารในมือลง เงยหน้ามองฉิงฮัว“เดี๋ยวคุณให้คนไปถามว่าเกิดอะไรขึ้น ตอนนี้ฝ่ายออกแบบใครดูแล？”
ฉิงฮัวพยักหน้า“ครับ เดี๋ยวผมจะส่งคนไป ส่วนฝ่ายออกแบบนั้น ……”เขาลังเลเล็กน้อยแล้วพูดต่อ“คุณชายยี่เฟิงดูแลครับ”
“อือ เขาจะดูแลก็ดูแลไป ถึงที่นั่นไม่มีใครดูแล ก็ไม่มีใครดูแลเขาได้”เป่หมิงโม่พูดจบก็ก้มหน้าดูเอกสารต่อ
***
พอถึงตอนบ่าย ฉิงฮัวได้รับข้อความ เหล่าหวีถูกบริษัทเจียเม้ากล่าวหาว่า ขายร่างออกแบบของโครงการความร่วมมือระหว่างบริษัทพวกเขากับตระกูลเป่หมิงให้บริษัทอื่นเป็นการส่วนตัว โดยไม่ได้รับความยินยอมจากพวกเขาก่อน
ไม่เพียงเท่านั้น ยังพบการโอนเงินจำนวนมากในบัญชีของเหล่าหวี และเขาก็ไม่สามารถอธิบายได้ว่าเงินโอนนี้ได้มาจากไหน
ฉิงฮัวเอาเรื่องที่รู้มา รายงานเป่หมิงโม่
เป่หมิงโม่ได้ยิน อดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว เขารู้ว่าเหล่าหวีไม่มีทางทำเรื่องนี้แน่
เหล่าหวีเป็นพนักงานเก่าแก่ของตระกูลเป่หมิง และโครงการปัจจุบันนี้งานออกแบบบางอย่างก็เป็นของเขาด้วย และยังมีบางอย่างที่เขาควบคุมดูแล
ตอนนี้เขาถูกมีคดีติดตัวแบบนี้ โครงการของตระกูลเป่หมิงจะได้รับผลกระทบมากแค่ไหน
หรือว่ามีคนจงใจทำให้ตระกูลเป่หมิงดูแย่？ถ้าหากมี งั้นก็เป็นคนที่ช่วยอยู่ด้านหลังเป่หมิงยี่เฟิง
เป่หมิงยี่เฟิงทำเกินไปแล้วจริงๆ
“คุณไปเรียกเป่หมิงยี่เฟิงมาให้ผม ผมมีเรื่องต้องคุยกับเขา”เป่หมิงโม่คิดถึงตรงนี้ก็พูดกับฉิงฮัว
ฉิงฮัวพยักหน้า
แป๊บหนึ่ง เป่หมิงยี่เฟิงก็เปิดประตูมาที่ห้องทำงานเป่หมิงโม่“ไม่รู้ว่าอาสองทำไมถึงรีบร้อนเรียกผมมา เกิดอะไรขึ้นเหรอครับ？”
เป่หมิงโม่นั่งอยู่หลังโต๊ะทำงานมองเขา พูดอย่างเยือกเย็น“เรื่องที่นายทำเอง ยังต้องให้ฉันพูดอีก？ถ้าอยากเอาคืนฉัน ก็ทำมาตรงๆสิ ต้องไปทำลูกน้องคนอื่นด้วยเหรอ？”
เป่หมิงยี่เฟิงถูกว่าก็สงสัยหน่อยๆ เขาดึงเก้าอี้มานั่งตรงข้ามเป่หมิงโม่“อาสอง อาพูดให้มันชัดเจนหน่อย ใครทำลูกน้องใคร?”
เป่หมิงโม่ทำเสียงในลำคอ“นายเสแสร้งได้เนียนมาก วันนี้เรื่องของหัวหน้าหวีตอนเช้านายจะอธิบายยังไง ไม่ใช่นายทำ งั้นใครทำ？”
เป่หมิงยี่เฟิงถึงนึกขึ้นได้“เรื่องของหัวหน้าหวี ที่จริงผมก็รู้สึกแปลกใจ แต่ว่าอาบอกว่าผมทำ งั้นก็ไม่ยุติธรรมแล้ว ทำไมผมต้องจัดการเขาด้วย？จากความสามารถของผมตอนนี้ เขาไม่ใช่คู่ต่อสู้ของผมสักนิด ถ้าอาเรียกผมมาเพราะเรื่องนี้ งั้นผมก็ตอบกลับไปหมดแล้ว ตอนนี้ฝ่ายออกแบบต้องให้ผมดูแลในทุกเรื่อง ผมไม่มีเวลามาเสียเวลากับอานะ”
