ตอนที่ 665 แสดงท่าทางให้เธอดู 1
แต่ว่า เขาคิดพิจารณานิดหนึ่ง แล้วรู้สึกว่าเรื่องนี้ไม่ควรพูดจะดีกว่า ตามอารมณ์ของคุณผู้หญิงแล้วนั้น เธอต้องจากไปที่นี่ทั้งที่ยังมีไข้อยู่แน่ๆ
“ผมให้คนรับใช้เตรียมอาหารเย็นไว้ให้แล้ว จะลงไปกิน หรือว่าจะให้ผมสั่งให้พวกเขาเอาขึ้นมาให้? ”
เป่หมิงโม่มองหน้ากู้ฮอนไปแป๊บหนึ่ง แล้วก็พูดกับฉิงฮัวว่า “คุณลงไปเตรียมก่อนเถอะ เดี๋ยวอีกแป๊บหนึ่งพวกเราจะลงไป ใช่แล้วไปเรียกเฉิงกับหยางกินข้าวด้วย ”
กู้ฮอนได้ยินว่าเป่หมิงโม่จะพาเธอลงไปกินข้าว ก็คิดนึกตอนไปส่งศพท่านปู่เป่หมิงกลับมาที่บ้านตระกูลเป่หมิง และสีหน้าของท่านนายเป่หมิง เธอก็ขมวดคิ้วขึ้นมา
กู้ฮอนพูดออกมาอย่างลังเล “ช่างเถอะ คุณพาลูกๆลงไปกินด้านล่างเถอะ ให้ฉิงฮัวเอาข้าวขึ้นมาส่งชุดหนึ่งก็ได้แล้ว ”
เป่หมิงโม่มองหน้ากู้ฮอน เขารู้ว่าเธอเป็นกังวลอะไร
แน่นอน เรื่องที่เกิดขึ้นวันนั้น มันร้ายแรงเกินไปสำหรับกู้ฮอน ในเมื่อเธอไม่อยากลงไปเจอสถานการณ์ที่อึดอัดอย่างนั้น และอีกอย่างก็คงทำให้ทุกคนกินข้าวไม่สบายใจอีกด้วย
“โอเค งั้นตามใจคุณ ” แล้วก็พูดกับฉิงฮัวว่า “ผมจะลงไปเดี๋ยวนี้ คุณเตรียมอาหารชุดหนึ่งส่งขึ้นมา ”
ฉิงฮัวพยักหน้า แล้วหมุนตัวกลับ
เป่หมิงโม่ป้อนยาที่เหลือนิดหนึ่งให้กู้ฮอนจนหมด แล้วก็เอาผ้าห่มห่มเธอเสร็จแล้ว ก็เดินออกจากห้องนอนไป
ตอนที่เป่หมิงโม่มาถึงห้องอาหาร เฉิงเฉิงกับหยางหยางนั่งอยู่ที่โต๊ะอาหารเรียบร้อยแล้ว
เป่หมิงยันรีบไปทำงานแล้ว ที่นั่งที่ว่างข้างๆเจียงฮุ่ยซินมีเฟยเอ๋อนั่งอยู่
เฉิงเฉิงและหยางหยางนั่งอยู่ตรงข้ามพวกเธอ
เห็นเป่หมิงโม่เดินลงมา เฉิงเฉิงก็หันไปถาม “พ่อ แม่ไม่ลงมาเหรอ? ”
เป่หมิงโม่นั่งลงที่นั่งของเขา “แม่เพิ่งตื่นขึ้นมา พ่อเอายาให้แม่กินแล้ว แม่ไม่มากินที่นี่ พ่อให้ฉิงฮัวเอาขึ้นไปให้แล้วชุดหนึ่ง ”
พูดเสร็จ เขาก็ยกถ้วยที่อยู่ตรงหน้าขึ้น แล้วหยิบตะเกียบพูดว่า “กินข้าว ”
ตั้งแต่เมื่อคืนวานนี้จนถึงเย็นวันนี้ ยุ่งวุ่นวายกังวลทั้งวัน ตอนเช้ามีแค่ดื่มนมไปนิดหน่อย
ตอนนี้ท้องของพวกเขาทั้งสามคนก็หิวกันพอสมควรแล้ว
เฉิงเฉิงกับหยางหยางก็เหมือนกับหมาป่าน้อยที่หิวจนตาแดง รีบใช้ตะเกียบคีบกับข้าวใส่เข้าไปในปากอย่างรวดเร็ว
เป่หมิงโม่เหมือนปกติ ไม่ช้าและก็ไม่เร็ว
เจียงฮุ่ยซินและเฟยเอ๋อเป็นเพราะบนบ้านมีกู้ฮอน เลยทำให้กับข้าวมื้อนี้กินไม่อร่อย
เป่หมิงโม่เห็นการกินของลูกชายทั้งสองคนแล้ว ก็อดไม่ได้ที่จะใช้ตะเกียบเคาะไปที่ข้างถ้วยเบาๆ “พวกคุณทั้งสองคนกินช้าๆหน่อย ถ้ากับข้าวไม่พอก็ให้พวกเขาทำเพิ่มได้ ”
ฉิงฮัวเดินถือถาดอาหารออกมาจากห้องครัว
“เจ้านาย ผมเตรียมซุปไก่ทรัฟเฟิลและผัดผักรสอ่อนๆให้คุณผู้หญิงแล้ว คุณดูหน่อยว่าแบบนี้ได้ไหม? ”
เป่หมิงโม่พยักหน้า “เอาแบบนี้แล้วกัน ”
เห็นฉิงฮัวถือถาดอาหารเดินขึ้นไปบนบ้าน ตอนนี้เจียงฮุ่ยซินก็กินไม่ลงแล้วจริงๆ เอาถ้วยและตะเกียบวางลงบนโต๊ะ แล้วลุกขึ้นยืน “ฉันกินเสร็จแล้ว พวกคุณกินกันต่อเถอะ ”
เห็นเจียงฮุ่ยซินวางถ้วยและตะเกียบลง เฟยเอ๋อก็นั่งไม่อยู่กับที่แล้ว “พวกคุณกินเถอะ ฉันก็กินเสร็จแล้ว ”
แล้วก็เดินตามหลังเจียงฮุ่ยซินไป
เป่หมิงโม่รู้ว่าที่พวกเธอทำแบบนี้ ก็เพื่อที่จะให้เขาเห็น
แล้วแต่ พวกเธออยากจะทำอะไรก็ทำเถอะ
*
หลังจากกินอาหารเย็นเสร็จ เฉิงเฉิงกับหยางหยางเจ้าหนุ่มน้อยสองคนนี้เหมือนกับพายุ กินอาหารที่อยู่บนโต๊ะจนหมดเกลี้ยง
แล้วก็เรอออกมา
เจียงฮุ่ยซินกับเฟยเอ๋อนั่งดูทีวีอยู่ที่ห้องรับแขก หยางหยางก็จงใจเดินหมุนอ้อมไปอ้อมมาต่อหน้าพวกเธอ แล้วก็เดินขึ้นไปบนบ้านกับเฉิงเฉิง
ถึงชั้นสอง เฉิงเฉิงพูดกับหยางหยางเสียงเบาว่า “คุณทำแบบนี้ไม่ใช้ทำให้คุณย่าโมโหเหรอ ”
หยางหยางพยักหน้า “ใช้ ฉันก็จะทำให้เธอโมโห คุณไม่เห็นตอนที่เธอเห็นแม่ ท่าทางแบบนั้นยากที่จะดูมากเลยนะ อีกอย่างตอนกินข้าวเธอกับคนที่หน้าตาน่าเกลียดนั้น คุณปู่ตายแล้วพวกเธอก็ไม่แสดงอาการอะไรออกมาเลย ตอนนี้เป็นแบบนี้ก็เพราะ ยังมีแม่อยู่ ”
เฉิงเฉิงคิด ที่หยางหยางพูดก็ไม่ใช่ว่าไม่มีเหตุผล ถึงแม้คุณย่าจะไม่ชอบแม่ แต่ก็ไม่ควรแสดงท่าทางที่เกินไปแบบนี้ออกมานะ
หยางหยางยื่นมือไปจับมือของเฉิงเฉิง “พวกเราไปหาแม่กัน ”
กู้ฮอนนั่งอยู่บนเตียง โต๊ะข้างๆมีถาดอาหารที่ฉิงฮัวเอาขึ้นมาเสิร์ฟวางไว้อยู่
ตอนนี้เธอจับตะเกียบและส้อมก็ยังไม่ค่อยมีแรง
เธอคิดว่าก็รอให้ร่างกายกลับมาเป็นปกติแล้วค่อยกินไปเลยก็แล้วกัน
ในตอนนั้น ประตูห้องก็ถูกเปิดออก เฉิงเฉิงและหยางหยางวิ่งเข้ามา
“แม่……แม่……”
เจ้าหนุ่มน้อยสองคนวิ่งมาที่เตียงอย่างมีชีวิตชีวา พวกเขาถอดรองเท้าไว้ที่พื้น แล้วปีนร่างเล็กๆขึ้นมาบนเตียง
กู้ฮอนเห็นลูกๆทั้งสองคนมีชีวิตชีวา ก็ดีใจไม่น้อย “ลูกๆกินกันเสร็จหมดแล้วเหรอ? ”
หยางหยางดึงเสื้อเล็กๆขึ้นมา มือน้อยๆก็ตบไปที่ท้องน้อยกลมๆเบาๆ “แม่ดูนี้ซิ ”
“โอเคโอเค กินแล้วก็กินแล้ว รีบดึงเสื้อลงมาให้เรียบร้อย เดี๋ยวเป็นไข้นะ ถ้าท้องเสียขึ้นมา คุณก็เสียของพวกนี้แล้วนะ ” กู้ฮอนถูกเขาแกล้งจนปิดปากไม่ได้
เฉิงเฉิงมองไปทางโต๊ะ “แม่ ทำไมแม่ยังไม่กินข้าวอา? ”
“ออ ตอนนี้แม่ยังรู้สึกไม่ค่อยสบายอยู่ อีกแป๊บหนึ่งแม่ค่อยกิน ” กู้ฮอนพูด
“จะเป็นแบบนี้ได้ยังไงล่ะ มา ผมกับหยางหยางป้อนกับข้าวให้แม่ดีไหม ” พูดเสร็จเขาก็ลงเตียงไป เดินไปถึงด้านหน้าถาดอาหาร ก็หยิบถ้วยเปล่าและตะเกียบ คีบอาหารมาวางไว้ในถ้วย แล้วยื่นให้หยางหยาง “คุณป้อนแม่กิน อย่าทำหกเลอะเทอะล่ะ ”
