ตอนที่ 667 ปิดตาข้างเดียว 1
เป่หมิงโม่พยักหน้า “ป้าซิน เรื่องนี้ผมบอกได้อย่างชัดเจน เอาล่ะ ตอนนี้ก็สายแล้ว พวกคุณกลับห้องไปนอนก่อนเถอะ”
เฟยเอ๋อก็อยู่ข้างๆของเจียงฮุ่ยซิน ได้ยินคำพูดที่เธอพูดทั้งหมด แต่เธอก็มองออกว่าเป่หมิงโม่ดูเหมือนจะยังคงไม่อยากปล่อยกู้ฮอนไป
ในใจรู้สึกเหมือนกับถูกเขาแทงลงไปอย่างรุนแรง อีกทั้งยังเหมือนถูกเขาผลักตัวเองลงก้นเหวที่ไม่มีสุดสิ้นสุด
เธอดึงแขนของเจียงฮุ่ยซินเบาๆ แล้วกระซิบบอกเธอ “ท่านนายเป่หมิง พวกเรากลับไปพักผ่อนก่อนกันเถอะ”
เจียงฮุ่ยซินพยักหน้า หันกลับไปและถูกเฟยเอ๋อประคองขึ้นไปยังชั้นบน
“เฟยเอ๋อ ฉันรู้ว่าความคิดของผู้หญิงคนนั้น ทำให้คุณรู้สึกเจ็บปวดใจ แต่คุณต้องจำไว้ให้ดี ถ้าต้องการให้เรื่องใหญ่สำเร็จตอนนี้ก็ต้องแบกรับความกล้ำกลืนเข้าใจไหม”
เฟยเอ๋อพยักหน้า “ท่านนายเป่หมิง ที่คุณพูดมาฉันเข้าใจทุกอย่าง แต่สถานการณ์ตอนนี้คุณก็เห็นแล้วเช่นกัน สำหรับโม่แล้ว เรื่องสำคัญเรื่องแรกก็คือลูก เรื่องสำคัญเรื่องที่สองก็น่าจะเป็นผู้หญิงคนนั้น ตอนนี้เขาก็แทบจะไม่หันมามองฉันเลย คุณว่าถ้าฉันยังอยู่ที่นี่จะมีความหมายอะไร…..” คำพูดของเธอยิ่งพูดยิ่งเบาลง และเธอก็แทบจะร้องไห้
เจียงฮุ่ยซินตบมือของเธอที่กำลังประคองตัวเองอยู่ “ผู้ชายก็มีบางเวลาที่ดูจะดื้อเหมือนกับเด็ก คุณต้องการให้เขาทำอะไรเขาก็จะทำในสิ่งตรงกันข้ามให้คุณ และในช่วงเวลาแบบนี้ คุณก็ยิ่งต้องแสดงออกถึงการเปิดใจให้มาก ให้เขารู้สึกว่าคุณเป็นผู้หญิงที่มีเหตุผลคนหนึ่งเข้าใจไหม”
เฟยเอ๋อพยักหน้า “ท่านนายเป่หมิง ฉันเข้าใจแล้ว”
เมื่อมาถึงทางขึ้นบันได ท่านนายเป่หมิงให้เธอปล่อยมือที่ประคองตนเองออก “เอาล่ะ คุณก็ไม่ต้องคิดอะไรมากแล้ว ไปพักผ่อนให้สบายเถอะ เรื่องอื่นฉันจะช่วยเธอเอง ไม่ต้องกังวล ไม่ว่าผู้หญิงคนนั้นจะมีความสามารถแค่ไหน ก็ไม่สามารถจะต่อกรกับเราสองคนได้ ที่สุดแล้วโม่ก็ต้องฟังคำพูดของฉัน ”
สำหรับเฟยเอ๋อแล้ว คืนนี้ก็ย่อมเป็นคืนที่นอนไม่หลับอีกคืน
*
หลังจากเป่หมิงโม่ได้ดื่มยา ก็ได้เข้าพักผ่อน ไม่นานร่างกายก็เริ่มฟื้นตัว
เช้าวันรุ่งขึ้น ท้องเพิ่งจะสว่าง
เป่หมิงโม่ได้ตื่นขึ้น ขยับร่างกาย รู้สึกว่าไม่มีความรู้สึกหนักหน่วงเหมือนเมื่อวาน ตอนนี้รู้สึกว่าผ่อนคลายไปไม่น้อย
เขาลุกขึ้นจากโซฟา ลูบหน้าผากตัวเอง
หันศีรษะไปบนโซฟาที่อยู่ด้านข้าง ฉิงฮัวกำลังนั่งหลับอยู่ที่นั่น
บนโต๊ะน้ำชาที่อยู่ตรงหน้าเขา มีผ้าขนหนูที่แห้งแล้วอยู่สองสามผืน นี่คือที่เขาเปลี่ยนให้กับเป่หมิงโม่เมื่อคืนนี้
เป่หมิงโม่หยิบผ้าห่มที่คลุมตัวเขาขึ้นมา ห่มลงบนร่างของฉิงฮัวเบาๆ
เขาเพิ่งจะห่มลงไป ฉิงฮัวก็ตกใจตื่น
เมื่อลืมตาขึ้นมาก็เห็นเป่หมิงโม่ยืนอยู่ตรงหน้าของตัวเอง
“เจ้านาย….” พูดจบ ฉิงฮัวก็ยืดตัวขึ้น เตรียมที่จะลุกขึ้นยืน
เป่หมิงโม่โบกมือ “คุณไม่ได้นอนมาทั้งคืนหนิ คุณกลับห้องไปพักผ่อนเถอะ วันนี้ไม่มีเรื่องอะไรให้คุณต้องทำ ผมจะไปดูกู้ฮอนสักหน่อยว่าเป็นอย่างไรบ้าง”
เป่หมิงโม่หันหลังกลับและเดินขึ้นบันไดไป
*
ผลักประตูห้องนอนของตัวเองออก ก็เห็นกู้ฮอนกำลังนอนหลับอย่างสบาย แสงสีขาวจากนอกหน้าต่างสาดส่องเข้ามาผ่านกระจกหน้าต่าง
เมื่อคืนนี้เธอได้ให้คนเปิดผ้าม่านหน้าต่างที่ปิดอยู่ออก เธอไม่ชอบอยู่ในห้องที่มืดแบบนี้
บางทีมันอาจทำให้เธอนึกถึงเรื่องของคืนนั้นเมื่อสองสามปีก่อน…..
เป่หมิงโม่เดินเข้าไป และหันหลังกลับไปปิดประตูห้องเบาๆ
เดินมายังข้างเตียง เอื้อมมือออกไปเตะหน้าผากของเธอเบาๆ ไข้ที่มีได้ลดลงหมดแล้ว
ในตอนนี้ กู้ฮอนได้ถอนหายใจเบาๆ ใบหน้าของเธอดูสงบนิ่งราวกับเด็กทารก
***
เป่หมิงโม่หยิบเก้าอี้ตัวหนึ่งเข้ามานั่งข้างๆเตียง มองดูกู้ฮอนที่กำลังหลับสนิท และนึกถึงถังเทียนจื๋ออย่างไม่รู้ตัว
ระหว่างกู้ฮอนและถังเทียนจื๋อยิ่งเข้าใกล้กันมากเท่าไหร่ ก็ยิ่งอันตรายมากเท่านั้น
แต่ตอนนี้ เขาไดมีข้อตกลงกับเธอแล้ว หลังจากนี้ชีวิตระหว่างพวกเขาทั้งสองไม่มีความเกี่ยวข้องกันอีก นั่นก็คือพวกเขาจะไม่ยุ่งเกี่ยวกัน
ควรจะเป็นเพราะพวกเด็กๆ และก็เพื่อจะคิดหาวิธีการที่จะทำให้พวกเขาอยู่ห่างจากถังเทียนจื๋อผู้ชายคนนั้น
แม้ว่าตอนนี้โดยผิวเผินจะดูเหมือนเขายังไม่ดำเนินการอะไร แต่เพียงสักวันหนึ่ง เรื่องนี้ก็จะระเบิดออกมาได้ทุกเมื่อ
หมอกในตอนเช้าค่อยไปจางลง แสงแดดสีทองจากภายนอกสาดส่องเข้ามาในห้อง ขยายไปยังใบหน้าของกู้ฮอน
บางครั้งแสงก็จ้าเกินไปหน่อย กู้ฮอนขมวดคิ้ว พลิกตัวและหันหน้าไปยังเป่หมิงโม่
แต่คราวนี้เธอนอนไม่หลับอีกแล้ว และค่อยๆลืมตาขึ้น
“อ่ะ!” เมื่อเธอลืมตาขึ้น ก็ได้เห็นสิ่งมืดๆที่อยู่หน้าตัวเองอย่างไม่ชัดเจน ความคนชัดเล็กน้อยทำให้รู้ว่านั่นคือคนคนหนึ่ง เธอตกใจมากจนกรีดร้องออกมา
ใช้มือทั้งสองข้างดึงผ้านวมไว้แน่น ร่างกายก็ได้ขยับถอยไปข้างหลัง
ต่อจากนั้น เธอก็นึกขึ้นมาได้ว่าตัวเองอยู่ที่ตระกูลเป่หมิง
คนที่สามารถจะอยู่ในห้องนี้ได้ นอกจากเจ้าบ้าคนนั้นแล้วจะมีใครได้อีก
คลายมือที่กำผ้านวมไว้แน่นออก ขยี้ตาตัวเอง มองไปยังเงาของคนนั้นอีกครั้ง ที่แท้เจ้าเป่หมิงอยู่ที่นี่!
“เฮ้! เช้าขนาดนี้ทำไมคุณไม่นอน แต่กลับมาอยู่ในห้องของฉัน จะทำให้ฉันตกใจจนตายหรือคิดจะทำอะไรไม่ดี”
กู้ฮอนพูดจบ ก็ยื่นมือออกมานำผ้าห่มพันรอบตัวไว้แน่น จ้องมองไปยังเป่หมิงโม่ หากคุณต้องการจะเข้ามาฉันจะไม่เกรงกลัวแล้วนะ
เป่หมิงโม่ยิ้มมุมปาก “ดูจากความเร็วในการตอบสนองของคุณ คาดว่าคุณก็คงจะดีขึ้นไม่น้อยแล้ว และจะให้ต้องการอะไรจากคุณอีก…
