ตอนที่ 675 ใจตรงกัน 1
รู้ว่าอีกไม่นานตัวเองจะกลับมาหายดี ลู่ลู่จึงดีใจมาก： “เอาสิ ฉันไม่ได้โดนแดดมานานแล้ว”
กู้ฮอนเอาขนมไปวางไว้ข้างหน้าคุณแม่： “ยังไม่ได้กินข้าวสินะคะ เดี๋ยวหนูจะไปซื้อข้าวจากที่ห้องอาหารของโรงพยาบาล นี่มีขนมอยู่นิดหน่อยกินไปก่อนนะคะ”
พูดจบก็หันหลังเดินออกไปซื้อข้าว
กู้ฮอนออกไปได้ไม่นาน ฉิงฮัวก็พาเป่หมิงโม่มาถึงโรงพยาบาล
วันนี้เขาได้รับโทรศัพท์จากโรงพยาบาล รายงานเรื่องอาการป่วยและการฟื้นฟูร่างกายของลู่ลู่ แถมยังบอกอีกว่าตอนนี้เธอไม่ได้เป็นคนไข้เฝ้าระวังอาการตลอด24ชั่วโมงแล้ว อาการป่วยดีขึ้นแล้ว
พูดถึงตอนสุดท้าย ก็ถามขึ้นอีกประโยค ว่าจะให้ย้ายลู่ลู่จากห้องผู้ป่วยVIPเฝ้าระวัง เข้าห้องพักฟื้นVIPเลยมั้ย
เป่หมิงโม่บอกพวกเขาว่าอย่าเพิ่งทำอะไรทั้งนั้น รอให้เขาไปถึงก่อนค่อยว่ากัน
ขณะที่กำลังเดินทางมาที่โรงพยาบาล เขาก็ซื้อดอกคาร์เนชั่นมาช่อนึง และยังมีขนมอีกเล็กน้อย
ฉิงฮัวเปิดประตูห้องพักผู้ป่วยออกอย่างระมัดระวัง เมื่อหันไปก็เห็นลู่ลู่กำลังหยิบขนมชิ้นนึงขึ้นมาอย่ายากลำบาก แล้วค่อยๆ กินมันอยู่
***
เป่หมิงโม่เดินเข้าไป ผงกหัวให้คุณหมอเป็นการทักทาย จากนั้นก็เดินผ่านห้องเฝ้าระวังเข้าไปในห้องผู้ป่วย
ลู่ลู่ได้ยินเสียงการเคลื่อนไหว ก็คิดว่ากู้ฮอนซื้อข้าวกลับมาเร็วจัง เธอพูดอย่างไม่ได้หันมอง： “กู้ฮอน รีบอะไรปานนั้น แม่ตรงนี้ยังมีของกินอยู่นะ”
เป่หมิงโม่ได้ยิน หรือว่ากู้ฮอนก็มาด้วย? มองไปตรงหัวเตียงเห็นช่อดอกคาร์เนชั่นกับกล่องขนมที่วางอยู่ตรงหน้าลู่ลู่
เธอคงเพิ่งจะมาถึงได้ไม่นาน
เขาพูดขึ้นเสียงเบา： “เอ่ออ…….”
พอลู่ลู่ได้ยินว่ามันไม่ใช่เสียงลูกสาวของตน จึงรีบเงยหน้าขึ้น ก็เห็นเป่หมิงโม่มา “อ่อ ที่แท้ก็เป็นคุณเป่หมิง เมื่อกี้ฉันนึกว่าเป็นกู้ฮอนลูกสาวของฉันน่ะ”
เป่หมิงโม่เปลี่ยนสีหน้าจากที่วันๆทำแต่หน้าเย็นชา แล้วยิ้มให้ลู่ลู่： “ได้ยินว่าคุณน้าอาการดีขึ้นมาก ผมเลยตั้งใจมาเยี่ยมครับ”
พูดพลางกวักมือ ฉิงฮัวเลยยื่นดอกไม้และขนมที่อยู่ในมือให้เป่หมิงโม่
“คุณน้าครับ ผมมาปุ๊บปั๊บ จึงไม่ได้เตรียมตัวมา นี่เป็นน้ำใจเล็กๆ น้อยๆ โปรดรับไว้ด้วยครับ” เป่หมิงโม่พูดพลางเอาช่อดอกคาร์เนชั่นของตนไปวางไว้กับช่อของกู้ฮอน ส่วนขนมก็วางไว้ข้างๆ
“คุณเป่หมิง คุณมาเยี่ยมคนแก่ๆ อย่างฉันได้ ฉันก็รู้สึกเกรงใจแล้ว แถมยังเสียเงินซื้อของมาให้อีก”
“คุณน้านี่ไม่ได้มีอะไรเลยครับ ถึงยังไงคุณน้าก็เป็นผู้ใหญ่ แถมยังเธอยังบอกว่าคุณน้ากับคุณพ่อเลยเป็นเพื่อนกันมา ผมที่เป็นผู้น้อย มารยาทพวกนี้คงจะขาดไปไม่ได้นะครับ”
ฉิงฮัวได้เตรียมเก้าอี้ตัวหนึ่งวางไว้ที่ข้างเตียง
เป่หมิงโม่นั่งลง
“แหมๆ คุณเป่หมิงเกรงใจไปแล้ว ได้ยินว่าอาการป่วยของอีกไม่กี่วันก็จะฟื้นดีขึ้นแล้ว แถมยังยื้อเวลาความสุขของคุณเป่หมิงด้วย รอหลังจากฉันหายดีแล้ว จะพากู้ฮอนไปขอบคุณถึงที่แน่นอน” พูดถึงตรงนี้ ลู่ลู่ก็หุบยิ้ม ใบหน้าก็แสดงถึงความปวดใจ： “ครั้งก่อนงานศพของพ่อคุณฉันไปร่วมงานไม่ได้ จึงส่งกู้ฮอนไปแทน”
เป่หมิงโม่เข้าใจความรู้สึกของลู่ลู่ตอนนี้ จึงพยักหน้า： “คุณน้าเรื่องนี้ไม่ต้องคิดมากหรอกครับ คุณน้าให้เธอไปแทนพวกเราก็ขอบคุณมากๆแล้ว คุณพ่อของผมที่อยู่บนฟ้าท่านคงเข้าใจ”
ขณะที่ลู่ลู่กับเป่หมิงโม่คุยไปคุยมา ประตูห้องก็เปิดออก กู้ฮอนถือข้าวเข้ามา
“แม่ดูนี่สิวันนี้หนูซื้ออะไรมา มีผักมีเนื้อและก็ยังมีน้ำแกง……” เมื่อกู้ฮอนเห็นเป่หมิงโม่กำลังนั่งอยู่ที่ข้างตียงผู้ป่วย ทันใดนั้นเธอก็หยุดพูดไป
สีหน้าของเธอเปลี่ยนไปเล็กน้อย
เป่หมิงเอ้อคนนี้ ลิงส่งนายมาให้แกล้งโยนฉันไปมาเหรอ? เรื่องเมื่อเช้ายังไม่ได้คิดบัญชีกับเขาเลย ตอนนี้ยังถ่อมาที่ห้องผู้ป่วยขวางหูขวางตาเธออีก
เป่หมิงโม่ก็หันไปมองกู้ฮอนเหมือนกัน เขาพยักหน้าให้เธออย่างธรรมชาติ
ลู่ลู่วางขนมลงในกล่อง เป่หมิงโม่ก็ช่วยเธอปิดฝา
“กู้ฮอน คุณเป่หมิงเพิ่งมาถึง ดูสิ ยังมือของติดไม้ติดมือมาเยี่ยมด้วย” ลู่ลู่ยิ้ม แล้วใช้นิ้วชี้ จากนั้นก็แปลกใจเล็กน้อย “ของที่ลูกกับคุณเป่หมิงเอามาเหมือนกันเปี๊ยบเลย ถ้าหากคนไม่รู้ คงนึกว่าพวกเธอสองคนใจตรงกันเลยนะเนี่ย แหมๆ ……”
กู้ฮอนมอง จะไม่ใช่ได้ไง ดอกคาร์เนชั่นเหมือนกันแม้แต่ขนมก็ยังเป็นของร้านด้าวเซียงอีก
ทันใดนั้นเธอก็หน้าแดง： “แม่ พูดอะไรเรื่อยเปื่อย ของเยี่ยมคนป่วยไม่ใช่มีแต่พวกนี้เหรอ บังองบังเอิญอะไรกันเล่า”
เป่หมิงโม่ก็ยิ้ม จากนั้นก็ลุกขึ้นยืน： “คุณน้า อาการของคุณน้าดีขึ้นมากแล้ว ผมก็วางใจ ผมยังมีเรื่องต้องทำ งั้นผมก็ไม่รบกวนพวกคุณแล้ว”
***
พอลู่ลู่เห็นว่าเป่หมิงโม่จะไปแล้ว จึงรีบพูดขึ้น： “ขอโทษจริงๆ นะคุณเป่หมิง รอให้ฉันหายแล้ว ฉันจะชวนคุณมาเป็นแขกที่บ้านแน่นอน ให้ลูกสาวฉันทำกับข้าวรอคุณ”
“คุณน้าเกรงใจกันไปแล้วครับ คุณน้าถึงกับชวนแล้วผมจะไปให้ได้เลยครับ งั้น ผมขอตัวก่อนนะครับ คุณน้าค่อยๆ ทานข้าวเถอะครับ อีกวันสองวันทางโรงพยาบาลอาจจะย้ายห้องพักผู้ป่วยให้ใหม่ แต่ว่าวางใจได้ครับถึงจะเปลี่ยนห้องแต่ก็ยังเป็นห้องดีๆ ครับ” เป่หมิงโม่พูดพลาง มองไปทางกู้ฮอน จากนั้นก็เดินออกไปทางประตู
