ตอนที่ 686 ข้อแก้ตัว 2
เฟยเอ๋อเห็นว่าเป่หมิงโม่เชื่อว่าเป็นเรื่องจริง ในใจก็รู้สึกโล่งมาก: “โม่ คุณก็รู้ ว่าฉันอยู่แต่ในบ้านตลอด แม้ว่าจะได้ดูทีวี สามารถคุยเล่นกับคุณนายเป่หมิงได้ แต่ฉันก็อยากออกไปผ่อนคลายจิตใจ ดังนั้นจึงใช้โอกาสนี้ออกไปเดินเล่น”
“พวกคุณไปไหนมาบ้าง?” เป่หมิงโม่รู้ว่าเฟยเอ๋อพูดเป็นความจริง เป็นความจริงที่เธออยู่บ้านใหญ่ตระกูลเป่หมิงนานเกินไป ออกไปก็ถือว่าเป็นการผ่อนคลาย
แต่สิ่งที่ทำให้เขายังสงสัยก็คือ สุดท้ายเธอก็ไม่ได้พูดถึงสิ่งที่เขาต้องการอยากจะรู้ออกมา
เป่หมิงโม่ไม่อยากจะชี้แจงหัวข้อโดยตรง แม้ว่าเขาจะไม่รู้ชัดว่าทำไมเฟยเอ๋อถึงเลี่ยง
เฟยเอ๋อยิ้มจางๆ “ผู้หญิงสองคนจะไปไหนได้ ก็ไปเดินเล่นในห้างไปทั่ว”
ประโยคนี้ของเธอ ลบล้างความคิดของเป่หมิงโม่ที่จะให้โอกาสเธออีกครั้ง
สายตาที่เขามองเฟยเอ๋อดูเย็นชามากกว่าเดิม ทำให้เฟยเอ๋อรู้สึกว่าบรรยากาศที่คลี่คลายลงเมื่อครู่ จะกลับมาตึงเครียดอีกครั้ง
***
เฟยเอ๋อมองขึ้น มองเป่หมิงโม่อย่างประหม่า มองใบหน้าหล่อเย็นชาของเขา
นาทีนี้หัวใจของเธอก็สั่นวูบ รู้สึกเหมือนนักโทษที่รอการทดสอบ
“ผู้หญิงสองคนเดินเล่นเป็นเรื่องปกติ แต่เท่าที่ผมรู้ วันนั้นซูยิ่งหวั่นไม่ได้อยู่กับคุณ” เป่หมิงโม่พูดช้าๆ
เฟยเอ๋อยังอยากต่อสู้เป็นครั้งสุดท้าย: “เธอยิ้มเล็กน้อย: “โม่ ฉันไม่ได้มีซูยิ่งหวั่นเป็นเพื่อนแค่คนเดียว เธออยู่ที่ไหนก็ไม่เกี่ยวกับฉัน”
“เหรอ? ผมกลับสนใจที่อยากจะพบเพื่อนคนนี้ของคุณจริงๆ หายากที่จะเห็นเพื่อนที่สามารถให้ของขวัญหนึ่งกล่องในงานวันแต่ง ใช่แล้วของขวัญพวกนั้นผมยังไม่เคยเห็น คุณลองเอาออกมาให้ผมดูหน่อยสิ ผมจะได้พร้อมกล่าวขอบคุณเธอด้วย” เป่หมิงโม่พูดแล้วก็ลุกขึ้นกำลังจะเดินออกไป
เฟยเอ๋อเห็นว่า เป่หมิงโม่ได้รู้เรื่องของกล่องแล้ว เพื่อป้องกันไม่ให้คำโกหกของตัวเองถูกเปิดเผย เธอเปลี่ยนสีหน้าแล้วมองเป่หมิงโม่: “ฉันไม่ค่อยรู้จักเพื่อนของคุณ แล้วทำไมเพื่อนของฉันคุณถึงต้องเคยเห็น พูดอีก เธอส่งของขวัญให้ฉันไม่ได้ส่งให้คุณ ฉันอยากให้คุณเห็นก็ให้คุณเห็น ไม่อยากให้คุณเห็นก็คือไม่ให้เห็น”
หลังจากที่เธอพูดประโยคนี้เสร็จ ตัวเองก็แอบสูดลมหายใจไปหนึ่งเฮือก เธอได้พูดบางสิ่งกับเป่หมิงโม่แล้ว นี่ก็ยืนอยู่ฝั่งตรงข้ามของเป่หมิงโม่แล้วไม่ใช่เหรอ? หากทำให้เขาเกิดความระคายเคือง ความพยายามที่ตัวเองทำก่อนหน้าก็เปล่าประโยชน์
คิดถึงตรงนี้ เธอก็เปลี่ยนสีหน้าเป็นน่าสงสาร เดินไปข้างๆ ของเป่หมิงโม่แล้วเอื้อมมือไปโอบแขนของเขา: “โม่ ขอโทษที่เมื่อกี้ฉันขึ้นเสียงกับคุณ เพียงเพราะช่วงนี้ฉันเห็นกู้ฮอนมาอาศัยอยู่ที่บ้าน ไม่สบายใจตลอด จึงอารมณ์เสียใส่คุณ คุณให้อภัยฉันได้ไหม?”
เป่หมิงโม่ก้มศีรษะมองท่าทางของเฟยเอ๋อ ยกมืออีกข้างขึ้น ปล่อยมือของเธอออกจากแขนของตัวเอง
“ผมให้โอกาสคุณหลายครั้ง แต่คุณไม่พูดความจริงกับผม คุณจะให้ผมให้โอกาสคุณอย่างไร” พูดแล้ว เขาหยิบรีโมทคอนโทรลออกมาจากโต๊ะ และกดปุ่ม
ม่านสีขาวค่อยๆ ลงมาจากหลังคา คลุมตู้หนังสือไว้ข้างหลัง
จากนั้นไฟในห้องหนังสือก็มืดลง โปรเจคเตอร์ที่แขวนอยู่บนหลังคาฉายภาพบนผ้าสีขาว
ภาพดังกล่าวเป็นวิดีโอจากกล้องวงจรปิดของโรงแรมแมนดาริน
เป่หมิงโม่ใช้เลเซอร์ชี้ไปที่ภาพบนหน้าจอและพูดว่า: “คุณมองดูดีๆ ว่านี่คือใคร”
เฟยเอ๋อมองตาม เห็นเพียงตัวเองลงจากรถแท็กซี่ ทันใดนั้นภาพที่อุ้มกล่องก็ปรากฏขึ้นตรงหน้าตัวเอง
ตามมาด้วย เป็นเธอที่เดินเข้าลิฟต์ไปด้วยความเร่งรีบ และออกจากลิฟต์สุดท้ายก็หายไปจากทางบันไดหนีไฟ
เฟยเอ๋อมองคลิป และเริ่มคิดไปด้วยว่าเป่หมิงโม่มีข้อมูลเกี่ยวกับตัวเองมากแค่ไหน
แต่เธอก็จำขึ้นได้ถึงสิ่งที่ถังเทียนจื๋อเคยพูดไว้ ว่าหลักฐานของคดีนั้นได้จัดการเสร็จเรียบร้อยแล้ว ไม่มีใครสามารถตรวจพบได้อีก
แม้ว่าเธอจะไม่เชื่อถังเทียนจื๋อ แต่เรื่องมาถึงตอนนี้ก็ทำได้แต่เชื่อเขาอีกครั้ง ไม่เช่นนั้นหากตัวเองสารภาพออกมาก่อน ก็จะไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากไม่ทำอะไรเลย
เมื่อคลิปจบลง ไฟในห้องหนังสือกลับมาสว่างอีกครั้ง
นาทีนี้ เสียงที่เยือกเย็นของเป่หมิงโม่และบรรยากาศที่เย็นยะเยือกก็เข้าหาตัวเธออีกครั้ง: “พูดมาเถอะ คุณมาทำอะไรที่นี่ เพื่อนที่ลึกลับของคุณอยู่ที่ไหน อีกอย่างมีภาพที่คุณเดินเข้าไป แต่ทำไมถึงไม่มีภาพที่คุณเดินออกมา? กล่องในมือของคุณคงจะเป็นของขวัญนั่นใช่ไหม อยากบอกผมว่า พวกคุณเพียงแค่เล่นซ่อนแอบในโรงแรมหรอกนะ?”
***
หัวใจของเฟยเอ๋อเต้นรัว แต่ใบหน้ายังคงนิ่ง เธอหมุนตัวไปถามเป่หมิงโม่: “โม่ ที่ฉันมาที่นี่ เพราะฉันต้องการนำของสิ่งนั้นคืนให้เธอ”
“คืนให้เธอ?” เหตุผลนี้ทำให้เป่หมิงโม่แปลกใจ
“โม่ คุณรู้ไหม: เธอส่งคนให้นำกล่องของขวัญนี้มา ไม่เพียงคนใช้ คุณนายเป่หมิงก็เคยเห็น แต่หลังจากที่ฉันเห็นของข้างในแล้ว ฉันก็ตัดสินใจคืนให้เธอ เพราะฉันเห็นข้างในใส่พระทองคำไว้” เฟยเอ๋อทำตัวเหมือนปฏิญาณจริงๆ เธอเห็นแววตาของเป่หมิงโม่เปลี่ยนไป ดูเหมือนว่าเขาจะมีข้อมูลไม่มากนัก
