ตอนที่ 712 ห้องเก่า
“กู้ฮอน แม่ไม่ได้กลับไปที่นั่นนานแล้ว บ้านหลังนี้แม่เช่ามา แต่ค้างค่าเช่ามาหลายเดือนแล้ว ดังนั้นช่วยไปจ่ายค่าเช่าแทนแม่หน่อย ฝากขอโทษเจ้าของบ้านแทนแม่ด้วย”
“แม่ ฉันคิดว่าฉันจะไปช่วงนี้ หลังจากจ่ายค่าเช่าแล้ว ฉันว่าอย่าอยู่ที่นั่นอีกเลย ย้ายไปอยู่ที่บ้านของหนูก็ได้” แน่นอนกู้ฮอนรู้ดีว่าตอนนี้บ้านของเธอค่อนข้างเล็ก ไม่ต้องพูดถึงตอนแม่ย้ายเข้ามา
แต่สิ่งที่เธอคิดก็คืออาการของแม่ เธอต้องการเวลาในการรักษาและพักฟื้น ตอนนี้ฉิงฮัวบอกว่าเขาต้องการให้ลั่วเฉียวย้ายไปคลอดที่นั่น จากนั้นแอนนิก็จะตามไปด้วย ทีนี้ก็จะมีห้องว่าง แม่พักที่นั่นก็ดี
ลู่ลู่มองไปที่กู้ฮอนอย่างโล่งใจ “กู้ฮอน ลำบากลูกจริงๆ ต้องทำงานแล้วต้องดูแลแม่อีก อันที่จริงแม่ว่าคุณหยินดูสนใจลูกอยู่นะ ถ้าลูกกับเขาคบกันอยู่ ก็แต่งกับเขาไปเลย ลูกเป็นผู้หญิงถ้าไม่มีผู้ชายคนดูแลมันจะไม่ดี”
เมื่อกู้ฮอนได้ยินใบหน้าของเธอก็แดงขึ้น “แม่เราคิดจะแต่งงานกันจริงๆ แต่มีปัญหามากมายระหว่างเรา ดังนั้นเราจึงแยกทางกันในที่สุด”
“ปัญหาระหว่างพวกลูกคือเป่หมิงโม่หรือเปล่า” แม้ว่าลู่ลู่จะป่วย แต่เธอก็ยังคิดได้อย่างรวดเร็ว
“ที่จริงมันไม่ใช่เพราะเรื่องของเป่หมิงโม่ทั้งหมดหรอกค่ะ มีปัญหาอื่นๆอีกมากมาย แม่ไม่ต้องกังวล เรื่องนี้จบแล้ว ฉันคิดว่ามันเป็นเรื่องดีที่ฉันจะเป็นเพื่อนกับเขาในตอนนี้”
กู้ฮอนไม่ต้องการพูดถึงช่วงเวลานั้นของหยินปู้ฝัน อดีตก็คืออดีตไม่มียารักษาอาการเสียใจ ในโลกเพียงแค่คิดล่วงหน้าและมองไปข้างหน้าจะพบเส้นทางใหม่
วันรุ่งขึ้นเป็นวันพักผ่อน กู้ฮอนพาเฉิงเฉิงและจิ่วจิ่วไปให้แอนนิและลั่วเฉียวในตอนเช้า
“กู้ฮอน ไม่ต้องกังวลที่จะไปที่นั่น คุณสามารถฝากลูกทั้งสองไว้กับเราได้ ไม่ต้องกังวล” ลั่วเฉียวยิ้มและพูดขณะที่ลูบท้องของเธอ มองไม่เห็นความระมัดระวังเช่นเดียวกับหญิงตั้งครรภ์คนอื่นๆบนใบหน้าของเธอ .
“เฮ้ เอาเท้าของคุณออกไป! ระวังหน่อย ถ้าคุณตบหลานชายของฉันจนโง่จะทำยังไง?” หยินปู้ฝันขมวดคิ้วและมองไปที่ลั่วเฉียว
แอนนิพูดกับคนข้างๆว่า “คุณคิดจะตบท้องก็ตบไม่ได้ มันไม่ดีสำหรับเด็ก”
“ใช่ คุณกำลังจะเป็นแม่ ทำไมไม่ระวังอะไรเลย” กู้ฮอนยังสมทบกับลั่วเฉียว
***
“กู้ฮอน ผมเห็นว่าคุณไปคนเดียว ทำอะไรไม่ค่อยสะดวก ผมว่าผมควรไปกับคุณจะดีกว่า อีกอย่างคุณจะได้จัดการอะไรๆได้เร็วขึ้น เรามีเวลาจำกัดรีบไปจะได้รีบกลับ” หยินปู้ฝันไม่ต้องการปล่อยให้เธอไปคนเดียว ยังไงเธอก็เป็นผู้หญิง บางอย่างก็ทำไม่ได้และเพื่อความปลอดภัยของเธอด้วย
“สุภาษิตบอกไว้ว่าชายหญิงทำงานร่วมกันย่อมไม่เหนื่อย รุ่นพี่ ไม่ต้องรอให้กู้ฮอนตกลงหรอก” ลั่วเฉียวที่ถูกพวกเขาโจมตีเมื่อครู่จนพูดอะไรไม่ออก ตอนนี้กลับเอาคืนได้แล้ว
กู้ฮอนหน้าแดงแล้วถลึงตามองลั่วเฉียวดุดัน จากนั้นมองไปที่หยินปู้ฝันอีกครั้ง “ขอบคุณค่ะ งั้นเราไปกันเถอะ”
*
กู้ฮอนและหยินปู้ฝันขับรถไปยังเมือง S
การช่วยแม่ย้ายบ้านไม่ใช่เรื่องง่าย การขับรถสองคันก็เพื่อให้สิ่งของสำคัญบางอย่างใส่รถของตัวเองได้ สิ่งของขนาดใหญ่อื่นๆ ก็ให้ บริษัทขนย้ายมาขนย้ายแบบนี้ถึงจะวางใจ
พวกเขาสองคนมาถึงเมือง S อย่างรวดเร็ว กู้ฮอนทำตามบันทึกที่แม่ให้มาโดย ใช้ระบบนำทางในรถยนต์เพื่อค้นหาที่อยู่เดิมของแม่
หลังจากลงจากรถ กู้ฮอนก็มองขึ้นไปและเห็นว่านี่คืออาคารท่อแบบเก่าที่สร้างขึ้นในช่วงปลายทศวรรษที่ 1980 ซึ่งไม่ได้ถูกรื้อถอนไปตามกาลเวลา
สิ่งที่เรียกว่าอาคารหลอดหมายความว่าแต่ละชั้นเชื่อมต่อกันด้วยทางเดินยาวที่มีห้องเดี่ยวหลายห้อง
พวกเขามาถึงชั้นสาม เมื่อพวกเขาหันไปทางขวาก็คือห้องที่แม่ของพวกเขาอาศัยอยู่
กู้ฮอนยืนมองโดยรอบ
เหนือทางเดินทั่วไปราวตากผ้าจำนวนมากถูกดึงขึ้นและลงเหมือนใยแมงมุม
หันกลับไปดูบ้านที่แม่ของฉันอาศัยอยู่
ประตูไม้ที่ดูซอมซ่อเล็กน้อยถูกแขวนด้วยตัวล็อกสนิมขนาดใหญ่
ถัดจากประตูเป็นหน้าต่างไม้ที่มีสีหลุดออกมาและค่อนข้างผุพัง
ชิ้นส่วนของแก้วที่ฝังอยู่บนกรอบได้เปลี่ยนเป็นสีดำเล็กน้อยรอบๆ
กู้ฮอนยกเท้าขึ้นและแตะกุญแจจากชายคาของกรอบประตู
นี่คือสิ่งที่ลู่ลู่วางไว้ที่นี่ บางทีเธออาจคิดว่ามันปลอดภัยพอที่จะใส่กุญแจไว้ที่นี่ แต่แน่นอนว่าเธอมั่นใจมากกว่าว่าที่บ้านไม่มีอะไรมีค่า
มือของกู้ฮอนที่ถือกุญแจนั้นสั่นเล็กน้อยและค่อยๆเปิดล็อคขนาดใหญ่ที่แขวนอยู่
“แอ๊ด…”
ประตูถูกผลักเปิดออกทำให้เกิดเสียงทุ้มๆที่ได้ยินในหนังเก่าๆเท่านั้น
ในขณะเดียวกันฝุ่นที่สะสมอยู่บนกรอบประตูก็ถูกเขย่าลง
ห้องนั้นมีกลิ่นที่ซับซ้อนซึ่งดูเหมือนจะขึ้นราและผสมกับการสลายตัวบางอย่าง
กู้ฮอนและหยินปู้ฝันยืนอยู่ข้างนอกขมวดคิ้วเล็กน้อย พวกเขาไม่เคยคิดมาก่อนว่าลู่ลู่ที่เคยมีชื่อเสียงอยู่ในสภาพแวดล้อมเช่นนี้มาหลายปีแล้ว
สิ่งนี้ทำให้กู้ฮอนรู้สึกแสบอกและดวงตาของเธอเป็นสีแดงเล็กน้อย
ในเวลานี้มีเสียงฝีเท้าหนักๆดังขึ้นมาจากชั้นล่าง
หลังจากนั้นไม่นานเมื่อเสียงฝีเท้าดังเข้ามาใกล้พวกเขามากขึ้น ชายชราที่ดูเหมือนจะอายุ 60 หรือ 70 ปีก็ปรากฏตัวต่อหน้าพวกเขา
“สวัสดี ฉันเป็นเจ้าของบ้านที่นี่ ทำไมคุณถึงมีกุญแจของลู่ลู่ล่ะ”
กู้ฮอนและหยินปู้ฝันพยักหน้าให้กับบุคคลนั้นอย่างเป็นมิตร กู้ฮอนยิ้มและพูดว่า: “สวัสดีค่ะ ฉันเป็นลูกสาวของเธอ ตอนนี้แม่ของฉันอยู่ที่โรงพยาบาล เธอขอให้ฉันมาช่วยเธอในบางเรื่อง นั่นก็คือจ่ายค่าเช่าที่ค้างชำระ”
ชายชรามองขึ้นและลงชายหนุ่มสองคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าเขาขมวดคิ้วเล็กน้อย ใบหน้าที่ขรึมและเหี่ยวย่นเล็กน้อยของเขาเผยให้เห็นร่องรอยของความสงสัย “คุณเป็นลูกสาวของลู่ลู่เหรอ แต่ลูกสาวของเธอไม่ได้หายสาบสูญไปนานแล้วเหรอ…”
***
แววตาประหลาดใจปรากฏขึ้นในดวงตาของกู้ฮอน ชายชราที่ยืนอยู่ตรงหน้า เขาจะรู้ว่าแม่ของเขาเสียลูกไปได้อย่างไร ดูเหมือนว่าคนนี้กับแม่น่าจะคุ้นเคยกันดีทีเดียว
เธอยังคงยิ้ม “คุณตา เรื่องเป็นแบบนี้ค่ะ ฉันเป็นลูกสาวของลู่ลู่จริงๆ แม่กับฉันเพิ่งจะได้พบกันไม่นานนี้เอง”
เธอพูดขณะชี้นิ้วไปที่หยินปู้ฝันซึ่งยืนอยู่ข้างๆ ทนายหยินบังเอิญเจอแม่ของเธอ และบอกให้เรารู้จักกัน
หยินปู้ฝันพยักหน้าด้วยรอยยิ้ม
ชายชราพยักหน้า “โอ้… หลังจากทำงานหนักมาหลายปีในที่สุดลู่ลู่ก็ลืมตาอ้าปากได้สักทีนะ เป็นที่น่าเสียดายที่เธอต้องเข้ารับการรักษาในโรงพยาบาลอีกครั้ง เธอป่วยหนักได้อย่างไร?”
“ตอนนี้แม่ของฉันกำลังอยู่ในระหว่างการฟื้นตัว ฉันคิดว่าคุณและแม่ของฉันคุ้นเคยกันดี” กู้ฮอนหวังว่าจะได้เรียนรู้เกี่ยวกับเหตุการณ์ในอดีตของแม่ของเธอจากคนรู้จัก
ชายชราพยักหน้า “ฉันพบลู่ลู่เมื่อนานมาแล้ว เธออาศัยอยู่ที่นี่มาตลอด เธอร้องเพลงได้ดีมาก ในตอนนั้นเธอเป็นดาวเด่นของที่นี่แต่ต่อมาเธอได้พบกับชายคนหนึ่งและพวกเขาก็สนิทกันมาก ฉันได้ยินมาว่า ภูมิหลังครอบครัวของชายคนนั้นดีมากและคาดว่าเธอจะสามารถติดตามชายคนนั้นและดังขึ้นได้ในไม่ช้า แต่โลกนี้ไม่สามารถคาดเดาได้ ลู่ลู่พบว่าเธอท้องและให้กำเนิดคุณ แต่ไม่นานคุณก็หายตัวไปและจากนั้นชายคนนั้นทิ้งแม่ของคุณด้วยเหตุผลบางอย่าง ครอบครัวเดิมที่ดีก็หายไปในพริบตา”
เมื่อเขาพูดเช่นนี้เขาชี้นิ้วไปที่บ้าน “เธอให้กำเนิดคุณที่นี่ แต่ต่อมาไม่รู้ยังไง ฉันได้ยินมาว่าคุณหลงทาง จากนั้นลู่ลู่ก็ดูเหมือนจะเปลี่ยนไป การร้องเพลงของเธอไม่ดีเหมือนเดิม เธอหายไป มีช่วงหนึ่งที่ผู้ชายหลายคนสนใจเธอ แต่พวกเขาทั้งหมดถูกเธอปฏิเสธด้วยการอาศัยอยู่ในบ้านหลังนี้ตลอดเวลา นานกว่า 20 ปีแล้ว”
เมื่อชายชราพูดเช่นนี้เขาก็อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจอีกครั้งและส่ายหัวอีกครั้ง
กู้ฮอนไม่คาดคิดว่าเรื่องราวของแม่ของเธอจะเป็นเช่นนี้ เธอหันหลังเดินเข้าไปในห้องและมองไปที่เครื่องเรือนสีด่างในห้องที่มีแสงลอดผ่านหน้าต่างเท่านั้น
หยินปู้ฝันและชายชราก็เดินตามไป ชายชราก็หันกลับมาและดึงเชือกที่ห้อยลงมาจากผนัง
“ก๊องแก๊ง”
ตรงกลางหลังคามีหลอดไฟเพียงสิบห้าวัตต์ห้อยลงมาและส่องแสงสลัว ๆ
“ของตกแต่งที่นี่ไม่ได้เปลี่ยนไปเลยเหมือนเมื่อ 20 กว่าปีก่อนเลยนะ เฮ้อ…”
สีหน้าของชายชราดูเสียใจเล็กน้อยและหลังจากส่ายหัวเบาๆเขาก็พูดต่อ “คุณช่วยเธอทำความสะอาดที่นี่ได้นะ ฉันจะไปชั้นล่าง”
“คุณตาคะ เดี๋ยวก่อนค่ะ” กู้ฮอนกล่าวพร้อมกับหันหลังเดินไปหาผู้สูงอายุพร้อมกับหยิบเงินออกมาจากกระเป๋า “ฉันจะจ่ายค่าเช่าที่แม่ของฉันให้คุณในช่วงไม่กี่เดือนที่ผ่านมา”
แต่ที่น่าแปลกใจคือชายชราโบกมือให้เขาครั้งแล้วครั้งเล่า “ลืมซะ ลืมซะ เธออาศัยอยู่ที่นี่มาหลายปีแล้ว ดังนั้นเราทุกคนก็เป็นเพื่อนเก่ากันอยู่ดี บ้านหลังนี้กำลังจะถูกรื้อถอน ฉันเคยกังวลว่าสถานที่แห่งนี้จะพังยับเยินและเธอก็หมดหนทางในที่ที่เธออยากอยู่ ตอนนี้คุณกลับมาพบแล้ว”
ในขณะที่พูดชายชราก็หันขวับออกไปจากห้อง
กู้ฮอนเฝ้าดูอาการง่อนแง่นของชายชราหายไปต่อหน้าต่อตา
“กู้ฮอน ผมไม่ได้คิดมาก่อนว่าชีวิตแม่ของคุณจะต้องลำบากขนาดนี้ ผมคิดว่าผู้ชายที่ทิ้งแม่ของคุณไปน่าจะเป็นพ่อของคุณ เกิดอะไรขึ้นระหว่างพวกเขาที่นำไปสู่การเลิกราครั้งสุดท้าย? การหายตัวไปโดยไม่ได้ตั้งใจของคุณในตอนนั้นมันเป็นเรื่องที่ไม่คาดคิดเลยทีเดียว”
***
กู้ฮอนไม่ได้พูดอะไร เพียงแค่หันกลับมาและมองไปที่เฟอร์นิเจอร์ในห้องใต้แสงสลัว
ในบ้านกว่า 20 ตารางเมตร จริงๆแล้วเฟอร์นิเจอร์เรียบง่ายมาก ที่ผนังด้านในสุดที่หันหน้าไปทางประตูมีเตียงลวดเหล็กที่มีท่อผุ
บนผ้าปูที่นอนสีซีดผ้านวมสีน้ำเงินถูกพับอย่างเรียบร้อยและวางไว้ด้านบน
ด้านหนึ่งของเตียงเป็นโต๊ะเครื่องแป้งไม้ มีเครื่องสำอางติดอยู่เล็กน้อย แต่ดูเหมือนว่าจะไม่ได้สัมผัสมานานแล้ว
บนโต๊ะใต้กระจกรูปไข่มีกรอบรูปปูด้วยขี้เถ้า
กู้ฮอนเดินไปหยิบกรอบรูปแล้วปัดฝุ่นเบาๆด้วยมือของเธอ
เป็นภาพถ่ายขาวดำของคู่หนุ่มสาวกอดเด็กอ้วน
มีรอยยิ้มหวานที่มุมริมฝีปาก ทั้งคู่ดูมีความสุขมาก
นอกจากนี้ยังมีคำจารึกที่มุมขวาบนของภาพถ่าย: ที่ระลึกร้อยวันของกู้ฮอน
กู้ฮอนค่อยๆลูบภาพนั้น ทั้งสามคนในภาพนี่เป็นภาพครอบครัวเดียวของพวกเขา
