ตอนที่ 709 เหตุผลที่ถูกก็ไม่ใช่ผิดก็ไม่เชิง 1
ถังเทียนจื๋อพยักหน้า “ได้สิ คุณเป็นเจ้าของที่นี่ อย่างนั้นก็ให้คุณทำหน้าที่เจ้าของบ้านเสียหน่อยก็แล้วกัน” เขาพูดแล้วก็เดินตามหลังกู้ฮอนออกไปจากสำนักงานทนายความ
ถังเทียนจื๋อและกู้ฮอนก็กลายเป็นหนึ่งในทัศนียภาพนั้นไปเมื่อเดินอยู่ท่ามกลางผู้คนที่พลุกพล่าน และการจราจรอันคับคั่ง
มือทั้งสองข้างของกู้ฮอนซุกอยู่ในกระเป๋าเสื้อ ใบหน้ากลับรู้สึกร้อนๆเล็กน้อย เธอไม่คุ้นเคยกับความรู้สึกที่ถูกผู้คนจับจ้องแบบนี้ โดยเฉพาะมีคนหันหน้ากลับมามองเธอไม่ขาดสาย
เธอเงยหน้ามองไปยังถังเทียนจื๋อที่เดินเล่นอยู่ข้างกายเธออย่างระมัดระวัง เขาดูสบายๆอย่างเห็นได้ชัด ราวกับว่าสายตาผู้คนบนถนนที่มองมาไม่เกี่ยวข้องอะไรกับเขาอย่างไรอย่างนั้น
พวกเขาเดินอยู่บนถนน ล้วนพร้อมใจกันไม่เอ่ยอะไรแม้แต่ประโยคเดียว สุดท้ายก็เป็นกู้ฮอนที่เปิดปากพูดก่อน “ด้านหน้ามีร้านกาแฟที่ไม่เลวอยู่ร้านหนึ่ง พวกเราไปนั่งที่นั่นสักหน่อยเถอะ”
ถังเทียนจื๋อพยักหน้า ยิ้มบางๆให้เธอ
*
กู้ฮอนและถังเทียนจื๋อทั้งสองคน หยุดอยู่ที่หน้าประตูร้านกาแฟชื่อ ‘หลันซาน’ ร้านหนึ่งที่อยู่ไม่ไกลจากสำนักงานกฎหมายหยินซือมากนัก
ที่นี่ก็คือสถานที่ที่เงียบสงบแห่งหนึ่งในเมืองที่คึกคักจอแจ หยินปู้ฝันและเพื่อนร่วมงานล้วนมาที่นี่นอกเหนือจากเวลาทำงาน
หรือไม่ก็เพื่อผ่อนคลายจิตใจ หรือไม่ก็คิดเรื่องที่เกี่ยวกับงานในสภาพแวดล้อมที่เงียบสงบแห่งนี้ ล้วนได้ไอเดียใหม่ๆมากมาย
กู้ฮอนผลักประตูบานใหญ่ที่ดูแปลกตาและเรียบง่ายอย่างเห็นได้ชัด เสียงกังวานใสของกระดิ่งก็ดังขึ้นข้างหูในทันที
พวกเขาเดินเข้ามา ชั่วขณะที่ประตูปิดลงนั้น สามารถมองเห็นความครึกครื้นของถนนในเมืองทางด้านนอกผ่านบานกระจกเท่านั้น แต่นอกจากเสียงเพลงที่เปิดคลอในร้านกาแฟแล้วก็ไม่มีเสียงอื่นๆที่ไม่เข้าพวกกับที่นี่อีก
กู้ฮอนและถังเทียนจื๋อเดินไปนั่งบริเวณที่กั้นเป็นสัดส่วนเล็ก
“ในเมืองแห่งนี้ จะหาสถานที่ที่สามารถตัดขาดจากโลกภายนอกแบบนี้นั้นยากจริงๆ” ถังเทียนจื๋อมองสภาพแวดล้อมรอบด้าน พลางพยักหน้าเอ่ยปากชมไม่หยุด
***
กู้ฮอนก็พยักหน้าเช่นกัน “สถานที่แห่งนี้ไม่เลวเลยจริงๆ มาเถอะ พวกเราควรจะพูดคุยเรื่องคดีความกันได้แล้วใช่ไหมคะ”
ในเวลานี้เองที่บริกรเดินเข้ามา มองไปที่กู้ฮอน พยักหน้าให้เล็กน้อย นับว่าเธอเป็นแขกประจำของที่นี่
“คุณกู้ วันนี้คุณเตรียมตัวจะดื่มอะไรครับ”
“ฉันเอาคาปูชิโนแก้วหนึ่งค่ะ” จากนั้นก็หันไปมองถังเทียนจื๋อ “คุณจะดื่มอะไรคะ”
ถังเทียนจื๋อคิดอยู่ชั่วครู่ จากนั้นก็เอ่ยกับบริกรว่า “ผมเอากาแฟแมนเฮลิ่งแก้วหนึ่งก็พอแล้ว”
บริกรพยักหน้า “ได้ครับ ทั้งสองท่านรอสักครู่ ผมจะไปจัดเตรียมให้พวกคุณเดี๋ยวนี้”
ถังเทียนจื๋อเห็นบริกรเดินไปแล้ว เขาก็เบนสายตากลับมามองที่กู้ฮอน “ไม่รู้จริงๆว่าการที่ผมเลือกจะอยู่ที่เมืองนี้ต่อเป็นเรื่องโชคดีหรือว่าโชคร้ายกันแน่ คุณดูสิ เกิดเรื่องแบบนี้ซ้ำแล้วซ้ำเล่าสองครั้งแล้ว ครั้งแรกเดิมอยากจะมาทำกิจกรรมตั้งแคมป์บนภูเขาสำหรับพ่อแม่ลูกแต่ฝนตกหนักจนเสียเรื่องจบไม่สวยไปแล้ว ตอนนี้ก็มีปัญหาเกี่ยวกับอุบัติเหตุที่ไม่คาดฝันที่เกิดขึ้นกับลิฟต์โดยสารที่โรงแรมอีก”
เอ่ยถึงตรงนี้ บริกรก็นำกาแฟเข้ามาเสิร์ฟ “ทั้งสองท่านเชิญทานกันตามสบายครับ” จากนั้นก็หมุนตัวจากไป
กู้ฮอนยกแก้วขึ้นมาดื่มไปคำหนึ่ง ชั่วขณะนั้นก็รู้สึกสบายขึ้นมาไม่น้อย
“คุณไปทำอะไรที่โรงแรมแมนดารินในตอนนั้นคะ”
ถังเทียนจื๋อหยิบช้อนคนกาแฟเบาๆ “ที่จริงแล้วที่ผมไปที่โรงแรมในคราวนั้นก็เพื่อปรึกษาหารือเกี่ยวกับการตั้งแคมป์บนภูเขากับคุณครูใหญ่”
กู้ฮอนที่ได้ฟังก็ไม่เข้าใจอยู่บ้าง “กิจกรรมพ่อแม่ลูกในครั้งนั้นกับช่วงเวลาที่เกิดคดีนี้ไม่ใกล้กันเลยนะคะ”
ถังเทียนจื๋อพยักหน้า “แท้จริงแล้วกิจกรรมพ่อแม่ลูกในครั้งนี้ได้ถูกเลื่อนการจัดออกไปก่อน สาเหตุเป็นเพราะอุบัติเหตุที่โรงแรมแมนดารินในครั้งนี้ ทำให้คุณครูใหญ่รู้สึกถึงปัญหาความปลอดภัยของกิจกรรมนี้ขึ้นมากะทันหัน รอจนพวกเราไปศึกษาพื้นที่จริงสักหลายครั้งแล้วถึงจะตัดสินใจเป็นครั้งสุดท้ายว่าจะจัดงาน”
กู้ฮอนพยักหน้า “ที่แท้เรื่องราวก็เป็นเช่นนี้นี่เอง ถ้าอย่างนั้นคุณตกเป็นผู้ต้องสงสัยได้อย่างไรกันคะ”
ถังเทียนจื๋อยักไหล่อย่างจนปัญญา “จุดนี้ผมจะไปรู้ได้อย่างไรกัน บางทีเป่หมิงโม่อาจจะมีอคติกับผมก็ได้ คุณไม่รู้สึกหรือว่านับตั้งแต่เขาพบกับผมในครั้งนั้นก็ดูเหมือนว่าจะเป็นแบบนี้มาโดยตลอด”
ประโยคนี้เตือนสติกู้ฮอนขึ้นมา เธอพิจารณาอย่างละเอียดรอบคอบแล้วก็เป็นเช่นนี้จริงๆ ในวันกิจกรรมพ่อแม่ลูก เขายังต้องการให้ตัวเองอยู่ข้างจาก Noton หน่อย
เป่หมิงโม่ ไอ้หมอนี่ช่างไม่น่าเชื่อถือเกินไปแล้ว อยากจะให้ตัวเองอยู่ห่างจาก Noton ก็ไม่ถึงกับต้องไปฟ้องร้องเขาต่อศาล ทั้งอาจจะเพิ่มข้อกล่าวหาอาชญากรรมที่กระทบต่อความมั่นคงและปลอดภัยในที่สาธารณะให้กับเขาอีก
“Noton คุณวางใจเถอะ คดีนี้ฉันจะตรวจสอบให้ดี”
ถังเทียนจื๋อยิ้มบางๆ “ถ้าอย่างนั้นผมก็ต้องพึ่งคุณทั้งหมดแล้ว”
กู้ฮอนและถังเทียนจื๋อพูดคุยกันอีกครู่หนึ่ง ดื่มกาแฟในแก้วหมดแล้ว ทั้งคู่ก็เดินออกมาจากร้านกาแฟ
“Noton ฉันยังต้องกลับไปจัดการภารกิจเล็กน้อยที่สำนักงาน คุณจะขึ้นไปนั่งอีกสักหน่อยไหมคะ” กู้ฮอนมองถังเทียนจื๋อ
ถังเทียนจื๋อยิ้มแล้วส่ายหน้า “ผมไม่กล้าจะขึ้นไปอีกแล้ว ไม่อย่างนั้นทำไม่ดีจะถูกเพื่อนร่วมงานสาวๆของคุณกินเอาได้ ฮ่าๆ”
*
กู้ฮอนกลับมาที่สามารถมองเห็นความครึกครื้นของถนนเพียงคนเดียว ตอนที่เธอปรากฏตัวในพื้นที่ทำงานคนเดียวนั้น ก็ทำให้เหล่าสาวๆที่เป็นเพื่อนร่วมงานผิดหวังกันยกใหญ่
เธอเคาะประตูห้องทำงานของหยินปู้ฝัน เดินเข้าไปเล่าสถานการณ์ที่เธอได้เข้าใจมาจากถังเทียนจื๋อให้เขาฟังรอบหนึ่ง
หยินปู้ฝันก็รู้สึกว่าการที่เป่หมิงโม่ฟ้องร้องถังเทียนจื๋อนั้นดูเหมือนว่าจะฝืนมากเกินไปแล้ว
แต่ว่านี่ก็เป็นคดีที่รับมาแล้ว อย่างนั้นก็ต้องตั้งใจตรวจสอบให้ดี
