ตอนที่ 703 ข้อตกลงแลกเปลี่ยน 1
ฉิงฮัวที่อยู่ด้านข้างถลึงตาใส่เขา พลางตวาดด่า “ผมว่าคุณคิดให้ดีๆฉลาดๆหน่อย แบบนี้จะได้รับความทุกข์ทรมานน้อยๆ พูดมา คุณชื่ออะไร”
คนคนนั้นไม่มีแม้แต่ความรู้สึกหวาดกลัว บนใบหน้ายังเต็มไปด้วยรอยยิ้มตั้งแต่ต้นจนจบ “ผมชื่อหลิ่วเจียง”
“หลิ่วเจียง ระหว่างผมกับคุณไม่น่าจะมีความแค้นอะไรต่อกัน คุณสร้างปัญหาให้กับโรงแรมของผม คิดว่าคงจะมีคนบงการคุณสินะ” เป่หมิงโม่เห็นหลิ่วเจียงพูดจาฉะฉาน เวลาถามเขาก็ไม่จำเป็นต้องพูดจาอ้อมค้อม
หลิ่วเจียงพยักหน้า “ประธานเป่หมิง การคาดเดาของคุณไม่ผิด มีคนบงการให้ผมทำแบบนี้”
ฉิงฮัวได้ยิน ที่แท้ก็เป็นอย่างที่คิดไว้ เขาโค้งตัวลงหิ้วหลิ่วเจียงขึ้นมา “พูด ใครเป็นเจ้านายที่อยู่เบื้องหลังคุณ”
“หึๆ คุณก็เหมือนกับผม เป็นเพียงแค่สุนัขตัวหนึ่งในบ้านของเจ้านายเท่านั้นเอง ผมจำเป็นต้องบอกคุณด้วยหรือ” หลิ่วเจียงมองท่าทางถลึงตามองมาอย่างโกรธเคืองของฉิงฮัว เขายังคงรักษารอยยิ้มเอาไว้
“แกเชื่อหรือไม่ว่าตอนนี้ฉันสามารถซัดแกให้เจ็บปวดเจียนตาย ดูสิว่าแกจะปากแข็งอีกหรือไม่” ฉิงฮัวพูดพลางกำหมัดแน่นจนสามารถได้ยินเสียงดัง ‘กร๊อบ’ ของข้อต่อเขา
เป่หมิงโม่เห็นฉิงฮัวจะลงมือ เขาก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย “ฉิงฮัวหยุดมือ แก้มัดเชือกให้เขาแล้วเอาเก้าอี้มาให้เขาตัวหนึ่ง”
เขามองออกว่า หลิ่วเจียงคนนี้เป็นคนที่ ‘ต่อรองยาก’ ไม่กลัวการลงไม้ลงมือ แต่ต้องพูดจากันดีๆ
ฉิงฮัวที่ได้ยินเจ้านายบอกให้เขาหยุดมือ แม้ว่าในใจเขาจะมีความโกรธอยู่แต่ก็ต้องกดมันลงไป เขาสูดลมหายใจหนักๆไปครั้งหนึ่ง
จากนั้นก็หยิบเก้าอี้ตัวหนึ่งมาวางไว้ด้านหลังของหลิ่วเจียงแล้วใช้มือกดเขานั่งลงบนนั้น
ในไม่ช้าเชือกก็ถูกคลายออก
หลิ่วเจียงเคลื่อนไหวมือไปมา นั่งไขว่ห้างพลางมองไปที่เป่หมิงโม่ “ประธานเป่หมิง คุณมีคำพูดที่อยากพูดกับผมใช่หรือไม่ เพียงแต่ผมคิดว่าคุณอาจจะผิดหวัง ผมน่ะ แม้ว่าจะเป็นสุนัขที่จงรักภักดีตัวหนึ่งสู้พี่ชายท่านนี้ไม่ได้ แต่ผมก็ได้รับผลประโยชน์มาจากคนอื่นจึงต้องพยายามทำให้สำเร็จเท่านั้นเอง”
ฉิงฮัวที่ยืนอยู่ด้านข้าง ฟังคำพูดของหลิ่วเจียงแล้วล้วนรู้สึกไม่รื่นหู แต่เจ้านายสั่งเอาไว้จึงทำได้เพียงแค่ข่มความโกรธของตัวเองลงไป
เป่หมิงโม่มองหลิ่วเจียง จากนั้นก็หยิบบุหรี่สองมวนออกมาจากกล่องใส่บุหรี่ มวนหนึ่งใส่ปากตัวเอง อีกมวนหนึ่งโยนให้หลิ่วเจียง
หลิ่วเจียงสามารถไปกำจัดหวางซื่อด้วยตัวคนเดียวในเวลาดึกดื่นค่ำคืน ชื่อเสียงของเขาก็ไม่ได้มาเสียเปล่า แม้ว่าจะถูกเชือกมัดอยู่ครู่หนึ่งจนข้อมือรู้สึกชาเล็กน้อย แต่ว่าก็ยังคงยกมือข้างหนึ่งรับเอาไว้ได้อย่างแม่นยำ
เขาก็ไม่คิดว่าตัวเองเป็นคนนอก คีบบุหรี่เข้าปาก หันหน้าไปเอ่ยกับฉิงฮัวว่า “คุณจะยืนอึ้งอยู่ข้างๆทำไมกัน ยังไม่จุดบุหรี่ให้ผมอีก”
นัยน์ตาของฉิงฮัวที่มองหลิ่วเจียงหรี่ลงเล็กน้อย ฟันของเขาขบกันแน่น กล้ามเนื้อบนใบหน้ากระตุกเบาๆ ในใจก็เอ่ยว่าถ้าไม่ใช่เจ้านายมีเรื่องสอบถามไอ้หมอนี่ล่ะก็ ตัวเองแทบจะทนไม่ไหวซัดเขาให้เลือดกลบปากในตอนนี้
***
เป่หมิงโม่ส่งสายตาให้กับฉิงฮัวในตอนที่จุดบุหรี่ให้กับเขา ให้เขาเห็นแก่ส่วนรวม อดทนและอย่าหุนหันพลันแล่น
ฉิงฮัวเข้าใจความหมายของเจ้านาย เขาจึงทำได้เพียงแค่ข่มความโกรธของตัวเองเอาไว้ หมุนตัวกลับไปจุดบุหรี่ให้กับหลิ่วเจียง
เป่หมิงโม่สูบบุหรี่เฮือกหนึ่งแล้วก็เอ่ยกับหลิ่วเจียงว่า “ผมรู้ว่าอาชีพงานของพวกคุณ ออกมาก็เพื่อเงินทองไม่ใช่แสวงหาโชค ถ้าหากว่าสามารถบอกว่าเจ้านายที่อยู่เบื้องหลังคุณเป็นใครได้แล้วล่ะก็ ผมสามารถเพิ่มจำนวนตัวเลขให้คุณได้”
เขาเอ่ยแล้วก็ยื่นนิ้วชี้ออกมานิ้วหนึ่ง
หลิ่วเจียงหัวเราะ พ่นควันบุหรี่สีขาวออกมาจากทางจมูกเบาๆ “ประธานเป่หมิง พวกเราออกมาทำงานใช้ชีวิตพวกนี้นั้นสำคัญที่สุดก็คือคำว่า ‘คุณธรรม’ ไม่ใช่ว่าใช้เงินเพียงแค่นิดหน่อยก็สามารถซื้อตัวได้”
เห็นท่าทางมีคุณธรรมยิ่งใหญ่ที่หลิ่วเจียงแสดงออกมาแล้วก็ดูเหมือนว่าจะเป็นคนประเภทที่ใช้เงินซื้อได้ยากจริงๆ
“เหอะๆ คุณหลิ่วอาจจะเข้าใจผิดไป ผมก็เพียงแค่ทำความรู้จักเป็นเพื่อนกับคุณเท่านั้นเอง ถ้าหากว่าคุณร่วมมือกับพวกเรา ตัวเลขที่ผมให้ก็คือหนึ่งล้าน ที่จริงแล้วข้อตกลงแลกเปลี่ยนระหว่างพวกเราในครั้งนี้ สำหรับคุณน่าจะพูดได้ว่าได้มาอย่างสบายๆเลยด้วยซ้ำ เพียงแค่ขยับปากเล็กน้อย เงินนี้ก็เป็นของคุณแล้ว”
หลิ่วเจียงที่ฟังคำพูดของเป่หมิงก็ดูเหมือนว่าใจเขาจะเอนเอียงแล้ว
ตอนนี้เองที่เป่หมิงโม่หยิบสมุดเช็คและปากกาด้ามหนึ่งออกมาเขียนจำนวนตัวเลขติดๆกันต่อหน้าหลิ่วเจียง
จากนั้นก็หยิบเช็คที่เขียนจำนวนเงินไว้เรียบร้อยแล้วมาโบกไปมาอยู่หน้าเขา “คุณหลิ่ว เพียงแค่คุณพยักหน้า เช็คจำนวนหนึ่งล้านใบนี้ก็จะเป็นของคุณ”
หลิ่วเจียงมองเช็คที่อยู่ในมือเป่หมิงโม่ใบนั้น มุมปากเขากระตุกครั้งสองครั้ง พร้อมๆกับคิ้วที่กระตุกตาม
หลังจากเขาก้มหน้าเงียบอยู่ชั่วครู่หนึ่ง เมื่อเงยหน้าขึ้นมามุมปากเขาก็ยกเล็กน้อย “ประธานเป่หมิง คุณพูดไม่ผิดเลย ไม่ว่าใครก็ไม่อาจมองข้ามเงินไปได้ อีกอย่าง จำนวนเงินที่คุณเสนอให้ผมก็มีแรงจูงใจเป็นอย่างมาก สำหรับผมแล้ว ก็ไม่มีเหตุผลที่จะสามารถปฏิเสธได้ ว่ามาเถอะ พวกคุณต้องการรู้อะไรกันแน่”
เป่หมิงโม่พยักหน้า “ที่จริงแล้วผมอยากรู้ว่าใครเป็นผู้บงการให้คุณทำแบบนี้”
หลิ่วเจียงสูบบุหรี่คำหนึ่ง เหมือนกับว่ากำลังต่อสู้กับจิตใจตัวเองอยู่
