ตอนที่ 713 เหตุการณ์ที่ผ่านมา
ในตอนนี้น้ำตาของเธอไม่สามารถควบคุมได้อีกต่อไปแล้วหยดลงบนภาพถ่ายทีละหยด
หยินปู้ฝันเดินไปที่ด้านข้างของกู้ฮอน หยิบทิชชู่ออกมาแล้วยื่นให้เธอ “กู้ฮอน อย่าเศร้าเกินไป ทุกอย่างจบลงแล้ว”
กู้ฮอนกอดกรอบรูปไว้แน่นกับหน้าอกของเธอและพิงศีรษะของเธอกับไหล่ของหยินปู้ฝัน น้ำตาของเธอก็ไหลออกมาอีกครั้ง
หยินปู้ฝันตบไหล่ของเธอเบาๆด้วยมือของเขา หัวใจของเขารู้สึกหลากหลายต่อชะตากรรมของของแม่และลูกสาวที่คล้ายกันมาก ชีวิตขึ้นๆลงๆ
เขาอยากจะให้เธอมีบ้านที่อบอุ่นและมีชีวิตที่มั่นคง แต่เขากลับไร้ความสามารถ
หลังจากนั้นสักพัก หลังร้องไห้กู้ฮอนก็ไม่รู้สึกหนักอึ้งในใจแล้ว
หยินปู้ฝันเช็ดน้ำตาที่เหลืออยู่บนใบหน้าของเธอด้วยทิชชู่
มองเธอยิ้มเล็กน้อย “ตอนนี้คุณรู้สึกดีขึ้นหรือยัง?” เขาเริ่มม้วนแขนเสื้อ “กู้ฮอน เรื่องที่ไม่มีความสุขทั้งหมดจบลงแล้ว คุณและคุณป้าจะอยู่อย่างมีความสุขในอนาคต ผมเห็นว่าเรามีเวลาจำกัด รีบเก็บของกันเถอะ”
กู้ฮอนพยักหน้า รีบไปเก็บของกับหยินปู้ฝัน
จะว่าเก็บกวาด แต่ลู่ลู่ไม่ได้มีอะไรมากมายที่นี่ เครื่องแต่งกายหลายชุดที่ดูล้าสมัย แต่ครั้งหนึ่งเคยเป็นที่นิยมอย่างมาก
เสื้อผ้าง่ายๆสำหรับทั้งสี่ฤดู
ในลิ้นชักเล็กๆในโต๊ะเครื่องแป้งมีสินค้าราคาถูกอยู่สองสามชิ้นและเธอก็ใส่ไว้ในกระเป๋าเดินทางที่เธอนำมาด้วย
“กู้ฮอน คุณคิดว่านี่คืออะไร” หยินปู้ฝันกล่าวและพบกล่องเหล็กโลหะจากตู้อีกด้านหนึ่งของเตียง
กู้ฮอนเข้ามาและเอื้อมมือไปหยิบกล่องที่หยินปู้ฝันมอบให้
นี่คือกล่องดีบุกทรงสี่เหลี่ยมที่ได้รับความนิยมในช่วงทศวรรษที่ 1980 โดยมีลวดลายที่วิจิตรงดงามพิมพ์อยู่
เห็นได้ว่าชัดว่าแม่ของฉันทะนุถนอมกล่องใบนี้มาก หลังจากนั้นหลายปีกล่องเหล็กก็ไม่มีร่องรอยของสนิมและมันก็ยังดูสะอาดเหมือนใหม่
เธอนั่งบนขอบเตียงถือกล่องและเปิดมันอย่างระมัดระวัง
นอกจากตัวอักษรสีเหลืองแล้วยังมีเงินที่กระจัดกระจายอยู่ในสกุลเงินห้าหยวนสิบหยวนแต่ไม่เห็นเงินห้าสิบเหรียญ
ทันใดนั้นหัวใจของกู้ฮอนก็รู้สึกวูบขึ้นมาอีกครั้ง เธอแทบนึกไม่ออกว่าแม่ของเธออาศัยเงินจำนวนนี้เพื่อดำรงชีวิตได้ยังไง หากพวกเขาไม่ได้เป็นแม่ลูกกัน เธอแทบจะนึกไม่ออกว่าจะอยู่ได้นานแค่ไหนกับเงินแค่นี้
ใต้เงินยังมีรูปถ่ายห่อด้วยถุงพลาสติก
กู้ฮอนสงสัยว่าทำไมจึงวางรูปนี้ไว้ที่นี่แทนที่จะวางบนโต๊ะเครื่องแป้ง
แม่ของฉันสามารถเผชิญหน้ากับภาพครอบครัวได้ทุกวัน แต่ดูเหมือนเธอจะไม่อยากเห็นรูปนี้ทุกวัน
***
กู้ฮอนหยิบรูปถ่ายออกมาจากถุงพลาสติก ไฟข้างเตียงมืดเกินไปที่จะมองเห็นได้ชัดเจน
เธอถ่ายภาพและอยู่ภายใต้แสงไฟเพื่อถ่ายอย่างรอบคอบ
นี่คือภาพถ่ายขาวดำพร้อมคำจารึกที่มุมขวาบน: “มิตรภาพคงอยู่ชั่วนิรันดร์”
ด้านในมีผู้หญิงสามคนยืนเคียงข้างกัน พื้นหลังเป็นป้ายที่ดูเหมือนจะประกอบด้วยหลอดไฟที่เรียกว่า “ค่ำคืนในเซี่ยงไฮ้”
กู้ฮอนจำได้อย่างรวดเร็วว่าคนที่ยืนอยู่ตรงกลางคือแม่ของเธอ
เนื่องจากแม่ในรูปถ่ายนี้และเธอในรูปครอบครัวไม่ได้เปลี่ยนแปลงอะไรไปแต่อย่างใด แม้แต่เสื้อผ้าของเธอก็ยังไม่เปลี่ยน
เวลาที่ถ่ายภาพนี้น่าจะเป็นหลังจากถ่ายภาพครอบครัวเสร็จแล้ว
กู้ฮอนยังคงระบุบุคคลที่เหลืออีกสองคนในภาพ ด้านซ้ายของแม่ของเธอมีผู้หญิงที่ศีรษะสูงกว่าเธอเล็กน้อยนั่นคือหวีหรูเจี๋ยแม่ของเป่หมิงโม่
สำหรับผู้หญิงที่อยู่ทางขวามือของแม่ซึ่งสูงพอๆกับเธอ กู้ฮอนอดไม่ได้ที่จะดูดลมหายใจเย็น ๆ
“เป็นเธอได้ยังไง … ” กู้ฮอนอดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้วเล็กน้อย
“กู้ฮอน คุณกำลังพูดถึงอะไร” หยินปู้ฝันวางของที่เขาบรรจุและเดินมาที่ด้านข้างของกู้ฮอน
“เอ๊ะ ท่านนายเป่หมิงรู้จักแม่และป้าของฉันได้ยังไง?” หยินปู้ฝันประหลาดใจ
ไม่ได้คาดคิดว่าทั้งสามคนจะรู้จักกันและยังเป็นเพื่อนที่ดีต่อกัน
“กู้ฮอนรีบมาเก็บข้าวของกันเถอะ ถ้าคุณมีข้อสงสัยใดๆให้ถามคุณป้าหลังจากที่เรากลับไปดีกว่านะ” หยินปู้ฝันกล่าวพร้อมกับหันไปรอบๆและเก็บข้าวของต่อไป
ในไม่ช้ากู้ฮอนและหยินปู้ฝันก็เก็บข้าวของของลู่ลู่ทั้งหมด
หลังจากผ่านไปหลายปีสิ่งต่างๆของลู่ลู่มีน้อยมากและน่าสงสาร ยกเว้นสิ่งของจำเป็นและเสื้อผ้าในชีวิตประจำวันโดยพื้นฐานแล้ว ไม่มีสิ่งของฟุ่มเฟือยอื่นๆเลย
สิ่งของเหล่านี้แค่กระเป๋าเดินทางสี่ใบก็เต็มแล้ว
กู้ฮอนเห็นว่าไม่มีอะไรแล้ว เฟอร์นิเจอร์ที่เหลือก็ไม่ต้องการ ดังนั้นจึงย้ายไปแค่นี้ก็พอ
หลังจากทำทุกอย่างเร็วกว่าที่พวกเขาคาดไว้ กู้ฮอนและหยินปู้ฝันก็เก็บของทุกอย่างในรถ เธอมองลงไปที่นาฬิกาของเธอ ยังไม่ถึงหกโมงเย็นด้วยซ้ำ
“กู้ฮอน กลับกันเถอะ ไม่จำเป็นต้องอยู่ที่นี่แล้ว” หยินปู้ฝันแนะนำ
กู้ฮอนก็คิดแบบเดียวกัน แม้ว่านี่จะเป็นสถานที่ที่แม่ของเธออาศัยอยู่และเป็นที่ที่เธอเกิด แต่เธอก็ไม่มีความทรงจำหรือความคิดถึงมันเลย
หลังจากบอกลาชายชราแล้วพวกเขาก็ขับรถกลับไปที่เมือง A
เมื่อมาถึงบ้านของหยินปู้ฝัน ท้องฟ้าก็มืดสนิท
“กู้ฮอน เดิมทีเราคิดว่าคุณจะอยู่ที่นั่นในคืนนี้ แต่เราไม่คิดว่าคุณจะกลับมาเร็วขนาดนี้” ลั่วเฉียวมองไปที่กู้ฮอนที่ถือกล่องและเดินเข้ามาจากข้างนอกด้วยความพยายามอย่างมาก
จากนั้นเขาก็พูดกับหยินปู้ฝันที่กำลังติดตามเธอ “รุ่นพี่คะ ทำไมโอกาสแค่นี้ก็ไม่คิดคว้าไว้เล่า ต่อให้ทำธุระเสร็จแล้วก็ใช้เวลาสองคนอยู่ด้วยกันสิ”
กู้ฮอนมองลั่วเฉียวแวบหนึ่ง “เฉียวเฉียวคุณกำลังพูดถึงอะไรอยู่ อย่าลืมว่ามีเด็กอยู่ที่นี่และคุณไม่ควรปลูกฝังความคิดที่ไม่ดีต่อเหล่านี้ให้กับลูกๆของคุณตั้งแต่เล็กนะ เมื่อเขาโตขึ้นถ้าอะไรอะไรไม่เข้าท่าขึ้นมาเดี๋ยวคุณก็โกรธแย่”
“คุณน่ะพูดน้อยหน่อย เราจะไม่ว่าคุณเป็นใบ้หรอกนะ ถ้าคุณเบื่อจริงๆก็รีบเตรียมของให้ผมและกู้ฮอนกินได้แล้ว เดี๋ยวเราจะไปเก็บของกัน จะได้รีบกลับบ้าน ระหว่างทางไม่มีอะไรให้กินเลยและตอนนี้ท้องของผมก็ประท้วงแล้ว” หยินปู้ฝันยังบ่นจากด้านข้าง
***
คืนนี้ผ่านไปอย่างมีความสุขด้วยการทะเลาะกันระหว่างหยินปู้ฝันและลั่วเฉียว
เช้าวันรุ่งขึ้นกู้ฮอนขับรถไปโรงพยาบาล สิ่งที่เธอนำมาให้แม่ในวันนี้คือโจ๊กลูกเดือยและอาหารจานเล็กๆที่เธอทอด
“กู้ฮอนทำไมลูกกลับเร็วจัง” ลู่ลู่กำลังจะรบกวนพยาบาลให้ซื้ออาหารให้เธอเมื่อเธอเห็นกู้ฮอนเดินเข้ามาจากข้างนอกและถือกล่องอาหาร
กู้ฮอนวางกล่องอาหารไว้บนโต๊ะข้างเตียงแล้วช่วยแม่ของเธอลุกขึ้นนั่งและพูดว่า “ฉันไปที่บ้านของแม่กับหยินปู้ฝันเมื่อวานนี้ ดังนั้นก็เลยเร็วกว่าที่คิดไว้”
ลู่ลู่พยักหน้าแล้วบ่น “ดูลูกสิ รบกวนคุณหยินอีกแล้ว เขายุ่งเรื่องเราสองแม่ลูกไม่ใช่ครั้งหรือสองครั้งแล้ว ถ้าแม่อาการดีขึ้นแล้วจะไปขอบคุณเขานะ”
“ได้ค่ะ เอาล่ะ ถึงตอนนั้นแม่จะขอบคุณเขายังไงฉันก็จะไม่ห้าม รีบทานข้าวเถอะค่ะ”
หลังจากที่กู้ฮอนรอแม่ของเธอทานอาหารเย็นเสร็จ เธอและพยาบาลก็ช่วยแม่ของเธอขึ้นรถเข็น
เธอเข็นแม่ของเธอไปเดินเล่นที่สวนชั้นล่าง
ขณะเดินเล่น กู้ฮอนเคยอยากถามเกี่ยวกับรูปถ่าย แต่เธอก็ยังไม่ยอมเปิดปาก
ลู่ลู่นั่งบนรถเข็นและเงยหน้าขึ้นมองลูกสาวของเธออย่างงุนงง “กู้ฮอน ลูกกำลังคิดอะไรอยู่?”
กู้ฮอนถูกแม่ของเธอถามและไม่รู้ว่าจะตอบอย่างไร แต่ในที่สุดเธอก็เข็นไปข้างๆม้านั่งหิน “แม่ ฉันบังเอิญเห็นสิ่งนี้โดยบังเอิญตอนที่ฉันช่วยเก็บข้าวของเมื่อวานนี้”
ขณะที่เธอพูด เธอส่งภาพครอบครัวและรูปถ่ายในกล่องเหล็กไปให้ลู่ลู่
ลู่ลู่ดูรูปถ่ายแล้วมือที่ถือรูปนั้นก็สั่นเล็กน้อย เธอถอนหายใจ “กู้ฮอน ถ้าลูกมีอะไรอยากถามก็ถามได้เลย”
ในความเป็นจริงเมื่อวานนี้เธอขอให้กู้ฮอนช่วยทำความสะอาดบ้าน หลังจากที่ลูกสาวของเธอจากไป เธอก็คิดว่าเรื่องราวของเธออาจถูกเปิดเผยในลักษณะนี้
วันนี้ลูกสาวเอารูปสองรูปนี้มาด้วย
เธอเตรียมพร้อมสำหรับทุกอย่างเมื่อวานนี้แล้ว
กู้ฮอนมองไปที่แม่ของเธอที่น้ำเสียงสงบนิ่ง เธอจึงชี้ไปที่ภาพครอบครัวอย่างระมัดระวังและถามว่า “แม่ รูปนี้เป็นรูปครอบครัวของครอบครัวเราหรือเปล่า”
ดวงตาของลู่ลู่ชื้นเล็กน้อย เธอพยักหน้าอย่างเงียบๆแล้วลูบเด็กในภาพเบาๆด้วยมือเหี่ยวย่น “กู้ฮอน ลูกรู้อะไรไหมนี่เป็นภาพแรกและภาพสุดท้ายของครอบครัวเรา แผ่นเดียว”
“แผ่นสุดท้าย?” แม้ว่ากู้ฮอนจะรู้สึกงงงวยเล็กน้อย แต่เธอก็หยิบกระดาษเช็ดหน้าออกมาทันทีเพื่อช่วยแม่ของเธอเช็ดน้ำตาที่ไหลลงมา
แม้ว่าลู่ลู่จะเตรียมพร้อมแล้ว แต่อารมณ์ของเธอก็ยังคงแปรปรวนเล็กน้อยหลังจากเห็นภาพ พอเธออารมณ์มั่นคงแล้วจึงเงยหน้าขึ้นมองกู้ฮอน “ภาพนี้ถ่ายหลังจากผ่านไปหนึ่งร้อยวัน”
ต้องบอกว่าเธอชี้นิ้วไปที่ชายหน้าตาหล่อเหลา“ นี่คือพ่อผู้ให้กำเนิดของลูก”
“พ่อ … ” กู้ฮอนพึมพำอย่างเงียบๆ คำนี้แปลกจริงๆสำหรับเธอและดูเหมือนจะเป็นฝันร้ายของเธอ
ครั้งหนึ่งเธอเคยเรียกกู้เซิงเทียนว่าพ่อ และการเรียกนั้นใช้เวลานานกว่า 20 ปี แต่เกิดอะไรขึ้นหลังจากนั้นล่ะ? เธอกลายเป็นเครื่องมือให้เขาหาเงิน
ตอนนี้หลังจากได้ยินคำพูดจากแม่ของเธออีกครั้ง กู้ฮอนไม่รู้ว่ามันเป็นความสุขหรือความกังวลกันแน่
“แม่ ตอนที่ฉันช่วยแม่ทำความสะอาดบ้านเมื่อวานนี้ ฉันได้พบกับเจ้าของบ้าน ฉันคิดว่าเขาน่าจะรู้จักแม่เป็นอย่างดี เขาเล่าเรื่องเกี่ยวกับแม่ให้ฉันฟังด้วย แต่สิ่งที่ฉันยังไม่เข้าใจก็คือเกิดอะไรขึ้นกับแม่และพ่อก่อนเลิกกัน”
กู้ฮอนไม่ได้ซ่อนมันและบอกเล่าสิ่งที่เจ้าของบ้านบอกกับลู่ลู่
ลู่ลู่ฟังด้วยน้ำตาคลอในตอนท้ายเธอก็ค่อยๆพูดว่า “เขาพูดถูกแล้ว ส่วนทำไมแม่กับพ่อของลูกถึงแยกจากกัน จริงๆแล้วมันมีเรื่องเรื่องหนึ่งเกิดขึ้น”
***
กู้ฮอนหยิบทิชชู่ออกจากกระเป๋าและช่วยแม่ของเธอที่ร้องไห้อยู่แล้วซับน้ำตาบนแก้มของเธอให้แห้ง
แม่ลูกเข้าใจกันแล้ว เมื่อเห็นแม่ของเธอเศร้าใจ หัวใจของกู้ฮอนดูเหมือนจะถูกบีบด้วยมืออย่างรุนแรง
เธอปิดปากแน่นน้ำตาไหลพราก
เธอย่อตัวลงและโอบเอวของลู่ลู่ไว้แน่นโดยให้ศีรษะอยู่บนตักแม่ของเธอ
“ถ้าฉันไม่ได้เห็นบ้านของแม่ที่นั่น คงยากที่จะจินตนาการได้ว่าแม่จะต้องทนทุกข์ทรมานมาหลายปีในสถานที่แบบนี้”
ลู่ลู่เช็ดตาของเธอด้วยหลังมือ จากนั้นใช้มือตบหลังลูกสาวเบาๆสีหน้าเศร้าๆค่อยๆหายไป “โชคดีที่ทั้งหมดนี้ไม่ไร้ผล ทำให้แม่ได้พบลูกอีกครั้ง”
หลังจากนั้นทั้งคู่ก็ตกอยู่ในความเงียบ
