ตอนที่ 715 ลูกชายกับลูกสาว
นี่เป็นเหมือนมนต์สะกดบนหัวฉิงฮัว เขาหยุดพูดทันทีและนั่งลงอย่างจริงใจเหมือนนักเรียนเพิ่งเข้าโรงเรียน
กู้ฮอนดื่มกาแฟของเธอเอง จากนั้นจึงหยิบกุญแจและบัตรธนาคารที่เธอนำมาให้ลั่วเฉียวใส่ไว้ในกระเป๋า
“ดูเหมือนว่าไม่มีอะไรจะพูดอีกแล้ว ฉันหวังว่าจะดีกว่าที่จะไม่พบกันจนกว่าเรื่องนี้จะจบลง โดยเฉพาะเจ้านายของคุณโปรดกลับไปบอกเขาด้วย”
หลังจากที่กู้ฮอนพูดจบก็เดินจากไป
ฉิงฮัวต้องเฝ้าดูเธอจากไปด้วยสายตาที่ร้อนรน เขาเสียใจเล็กน้อยและไม่ควรทำให้กู้ฮอนโกรธในเวลานี้
เมื่อนึกถึงเรื่องนี้เขาก็เอื้อมมือไปหยิบกาแฟและดื่มมันในอึกเดียว!
ฉิงฮัวกัดฟัน ดวงตาของเขากลมและกล้ามเนื้อบนใบหน้าของเขาสั่นเล็กน้อย
ทันใดนั้นก็รู้สึกถึงความขมขื่นและเขาแทบอดไม่ได้ที่จะคายมันออกมา โชคดีที่เขาเป็นคนที่แข็งแกร่งจึงกลืนกาแฟลงคอทันที
*
กลับมาที่บ้านของหยินปู้ฝัน ทันทีที่เข้าไปในประตูก็ได้ยินเสียงคนในบ้านตะโกนเป็นเวลานาน “ป้าเฉียวเฉียว ขออาหารคืนมาให้หนู อาหารที่หม่าม้าซื้อให้…”
หลังจากนั้นก็เห็นลั่วเฉียวออกมาจากห้องครัวพร้อมกับพุทราเชื่อมเคลือบน้ำตาลในปากของเธอ ใบหน้าเต็มไปด้วยความสุขราวสุนัขจิ้งจอกในการ์ตูนเมื่อขาไก่ได้
เบื้องหลังเธอคือร่างเล็กๆของจิ่วจิ่วที่มุ่ยปาก ขมวดคิ้วเงยหน้าขึ้นมองลั่วเฉียว
ในตอนนี้เสียงของเฉิงเฉิงก็ดังออกมาจากร้านอาหารอีกครั้ง “จิ่วจิ่ว พี่ให้กินเอาไหม”
จิ่วจิ่วหยุดและหันไปรอบๆ เอานิ้วก้อยเข้าปากโน้มตัวไปข้างในแล้วชำเลืองมองเข้าไปข้างในแล้วพูดอย่างมีความสุขว่า “ฉันไม่ต้องการ จิ่วจิ่วมีองุ่นอยู่บนขนมหวาน ฉันอยากกินองุ่น ไม่เอาส้มของพี่”
หลังจากพูดแล้วเขาก็หันกลับมาอีกครั้งและไล่ล่าลั่วเฉียวด้วยก้าวเล็กๆ
ลั่วเฉียวมองย้อนกลับไปเป็นครั้งคราวและเขย่าพุทราเชื่อมเคลือบน้ำตาลในมือ “จิ่วจิ่วดูแล้ว งั้นน้าเฉียวเฉียวกำลังจะกินละน้า ~”
จิ่วจิ่วเห็นว่าพุทราเชื่อมเคลือบน้ำตาลของเธอกำลังจะถูกกิน ทันใดนั้นน้ำตาก็เริ่มไหล
“ลั่วเฉียว คุณนี่เชื่อถือไม่ได้เลย ตอนนี้กี่โมงแล้วยังเล่นกับจิ่วจิ่วอยู่อีก ถ้าคุณล้มขึ้นมาเรื่องใหญ่เชียวนะ ยังไม่รีบเอาพุทราเชื่อมเคลือบน้ำตาลให้จิ่วจิ่วอีก”
การดุด่าของหยินปู้ฝันยังคงใช้ได้ผล ลั่วเฉียวก็หยุดเหมือนเด็กที่ถูกดุ
หยินปู้ฝันเดินไปหยิบพุทราเชื่อมเคลือบน้ำตาลในมือของลั่วเฉียว ก้มลงและส่งให้จิ่วจิ่วที่ “เด็กน้อย พ่อปู้ฝันคืนพุทราเชื่อมเคลือบน้ำตาลให้นะครับ”
เขาพูดกับจิ่วจิ่วแล้วหยินปู้ฝันก็คืนพุทราเชื่อมเคลือบน้ำตาลให้
“จิ่วจิ่ว รีบกินองุ่นเร็วเข้า ไม่งั้นฉันจะกินละนะ” ลั่วเฉียวไม่อยากเห็นของที่ตัวเองอยากกินถูกคนอื่นโดยเฉพาะหยินปู้ฝันกินต่อหน้า
***
“อะแฮ่ม…”
เธอกระแอมสองสามครั้งให้ความวุ่นวายเบื้องหน้า
เมื่อลั่วเฉียวเห็นว่ากู้ฮอนกลับมาแล้ว เธอก็เดินไปหลบหลังจิ่วจิ่วเหมือนหนูพบกับแมว
จิ่วจิ่วก็หยุดเอาขนมหวานกลับมาและวิ่งไปที่กู้ฮอน “หม่าม้า ให้กินค่ะ”
“เฮ้ๆ คุณไม่ได้กินมันหรอกใช่มั้ย… ” ลั่วเฉียวทำหน้าไปที่หยินปู้ฝัน
หยินปู้ฝันไม่รู้จะทำยังไงกับรุ่นน้องคนนี้ดี เธอเหมือนเด็กไม่โตเลย
กู้ฮอนกอดจิ่วจิ่วแล้วจูบแก้มของเธอ “หนูกินเถอะลูก หม่าม่าไม่กินค่ะ”
จากนั้นเฉิงเฉิงก็เดินออกจากร้านพร้อมกับขนมหวานเขายื่นพุทราเชื่อมน้ำตาลให้ลั่วเฉียว “ป้าเฉียวเฉียว กินอันนี้สิ สาวเปรี้ยว อันนี้จะทำให้ป้าคลอดน้องออกมาได้แน่นอน”
ลั่วเฉียวคุกเข่าลงและมองเฉิงเฉิงด้วยความประหลาดใจ “เฉิงเฉิง หนูไปเรียนเรื่องนี้มาจากไหน?”
“แน่นอนว่าอ่านหนังสือและท่องอินเทอร์เน็ต ผมเจอว่าหาข้อมูลมากมายที่ป้าจะใช้ได้ เดี๋ยวจะปริ้นท์ออกมาให้นะฮะ”
หยินปู้ฝันเดินมาลูบหัวเล็กๆของเฉิงเฉิงเบาๆ “เฉียวเฉียวดูเฉิงเฉิงสิ นอกจากไปโรงเรียนแล้วก็ยังเป็นห่วงเรื่องของคุณด้วย”
เฉิงเฉิงโบกมือ “พ่อปู้ฝัน เพราะช่วงนี้เนื้อหาไม่ยากฮะ ผมเรียนจบเร็ว เรื่องของป้าเฉียวเฉียวเป็นสิ่งที่ผมหาในเวลาว่าง ดังนั้นก็แค่ใช้เวลาว่างฮะ”
ลั่วเฉียวได้ยิน “ฮ่า ปรากฏว่าไม่ได้ตั้งใจหาให้ป้าโดยเฉพาะนี่ ตอนแรกกะว่าจะขอบคุณสักหน่อย พอฟังแล้วไม่ขอบคุณดีกว่า”
กู้ฮอนกอดจิ่วจิ่ว “เหอะๆ เฉียวเฉียวทำไมคุณเหมือนเด็กไม่รู้จักโตเลยนะ ฉันมีอะไรจะบอกคุณ”
ขณะที่เธอพูดเธอก้มตัวลงและวางจิ่วจิ่วลงบนพื้น “หนูไปเล่นกับพี่ก่อนนะคะ หม่าม้าอยากคุยกับป้าเฉียวเฉียว”
*
กู้ฮอนจูงมือลั่วเฉียวเข้าไปในห้องนอนของเธอตามด้วยหยินปู้ฝัน
ลั่วเฉียวหันหน้าไปมองแวบหนึ่ง “นี่มันเป็นเรื่องระหว่างสาวๆ คุณเป็นผู้ชายจะเข้ามาฟังทำไมกัน”
หยินปู้ฝันยิ้มเล็กน้อย: “ผมเป็นรุ่นพี่ของคุณ คุณไม่เคยได้ยินคำว่า ‘รุ่นพี่เป็นเหมือนพ่อ’ เหรอ นอกจากนี้อาจารย์ยังบอกอีกว่าเมื่อเขาไม่อยู่ ผมก็คือผู้ปกครองของคุณ”
“เรื่องนี้ก็เกี่ยวข้องกับเขาเช่นกัน เมื่อเขาโยนตัวเองเข้ามาด้วยก็ให้เขานั่งฟังด้วยละกัน” กู้ฮอนพูดกับหยินปู้ฝันอีกครั้ง “ปู้ฝัน คุณปิดประตูหน่อย”
“กู้ฮอน เรื่องอะไรกันแน่ ทำไมเกี่ยวกับรุ่นพี่ล่ะ”
กู้ฮอนมองไปที่ลั่วเฉียวและพูดว่า “วันนี้ฉันออกมาจากโรงพยาบาล ฉิงฮัวเรียกฉันไปพบ”
เมื่อลั่วเฉียวได้ยินชื่อของฉิงฮัว เธอก็รู้สึกได้ทันทีว่าเรื่องนี้ไม่ดีแน่ “เขาไปหาเธอทำไม ฉันพูดชัดเจนตั้งแต่ทีแรกแล้ว เขาก็ไปตามทางของเขา ส่วนฉันก็ใช้ชีวิตของตัวเอง”
“เฉียวเฉียวฟังกู้ฮอนพูดให้จบก่อน อีกอย่าง ฉิงฮัวไม่ได้ทำให้เธอขุ่นเคืองอะไร เรื่องนี้คุณไม่ได้ด้วยตัวเอง” หยินปู้ฝันช่วย
กู้ฮอนบอกลั่วเฉียวเกี่ยวกับการสนทนาระหว่างเธอกับฉิงฮัวในช่วงบ่าย
จากนั้นวางกุญแจของวิลล่าและบัตรธนาคารใบหนาจากกระเป๋าของเธอต่อหน้าเธอ “ลองดูละกันว่าจะเอายังไงกับเรื่องนี้”
“เฮ้ เดี๋ยวก่อน คุณหมายถึงฉิงฮัวต้องการให้เฉียวเฉียวย้ายมาไปเหรอ” หยินปู้ฝันพูดแทรก
กู้ฮอนพยักหน้า “ไม่ใช่แค่เธอ แม้แต่ฉันและเด็กๆก็ด้วย เพราะเฉียวเฉียวยังต้องการคนดูแลเธอ”
“ผมไม่เห็นด้วยกับเรื่องนี้ก่อน” หยินปู้ฝันชี้แจงทัศนคติของเขาก่อน ในความเป็นจริงเขาก็เห็นแก่ตัวเล็กน้อย แม้ว่าเขาและกู้ฮอนจะเป็นไปไม่ได้ แต่เขาก็ยังชอบเธอ
เมื่อเห็นเด็กกำพร้าและหญิงหม้ายอาศัยอยู่ด้วยกัน คิดที่จะให้พวกเขาย้ายไปอยู่บ้านตัวเองเพื่อที่เธอจะได้ดูแลพวกเขา แต่ไม่ใช่เหตุผลที่เหมาะสม
ตอนนี้มีฉิงฮัวออกมาอีกครึ่งหนึ่ง
***
ลั่วเฉียวหันหน้าไปมองหยินปู้ฝันราวกับเด็กโมโห เหยียดแขนออกและดึงกู้ฮอนไปด้านข้าง
“รุ่นพี่ มันไม่มีประโยชน์ที่คุณจะคัดค้าน ฉันตัดสินใจที่จะย้ายไปที่นั่น ไม่เพียงแต่ฉัน กู้ฮอน แอนนิและเด็กๆด้วย อยากให้ฉันไปแต่ขอให้กู้ฮอนอยู่ต่อ ฉันไม่ยอมหรอกนะ”
ขณะที่กล่าวว่าก็หยิบกุญแจและบัตรธนาคารไว้ในมือ ไม่มีเหตุผลที่จะไม่ยอมรับ
หยินปู้ฝันมองลั่วเฉียวทำนิสัยเหมือนจิ่วจิ่ว
เขาจะไม่ยอมรับด้วยตัวเองหรอก “เฉียวเฉียว คุณจะพาพวกเขาไปกับคุณจริงๆ ผมก็ไม่ขัดข้องหรอก แต่คุณเคยคิดบ้างไหมว่าจิ่วจิ่วล่ะ แล้วที่นั่นเป็นบ้านของฉิงฮัว ถ้าตอนนั้นจิ่วจิ่วถูกเขาพบเห็น แล้วบอกเจ้านายเขาล่ะ ตอนนั้นหยางหยางเป็นคดีของเป่หมิงโม่ ก็เอาทุกอย่างไปจากกู้ฮอน คุณคงไม่อยากให้เขาใช้วิธีเดียวกันแล้วพรากจิ่วจิ่วไปหรอกนะ”
“นี่…” ลั่วเฉียวพูดไม่ออกและเธอมองไปที่กู้ฮอนอย่างเสียใจ: “กู้ฮอน ฉันขอโทษ ฉันไม่ได้คิดถึงเรื่องนี้ ไม่อย่างนั้นฉันจะไม่ไปอยู่กับเขา” ว่าแล้วก็ทิ้งทุกอย่างในมือ
กู้ฮอนมีความกังวลอยู่บ้าง แต่เธอก็ยังไม่สามารถทำให้ลั่วเฉียวและฉิงฮัวเสียสละเพื่อตัวเองได้
“เฉียวเฉียว อย่า” เธอพูดพลางเอื้อมมือไปจับมือของลั่วเฉียว “คุณควรอยู่ที่นั่น สภาพแวดล้อมที่นั่นดีกว่าในเมืองมาก ตอนนี้เมืองมีหมอกควันมาก ต่อให้ไม่ใช่ทำเพื่อตัวเองแต่ก็ต้องคิดเพื่อลูกด้วย อีกอย่างฉิงฮัวพูดกับฉันว่าเขารู้ว่าคุณไม่อยากเจอเขา เขาจะไม่ไปที่นั่น ฉันคิดว่ามันโอเคถ้าเราทุกคนใช้ชีวิตแบบนี้”
“อืม ผู้ชายคนนั้นยังฉลาดอยู่ เขารู้ว่าฉันอยากเห็นอะไรและฉันไม่อยากเห็นอะไร ตอนนี้ถึงจุดนี้แล้ว เราจะเดินหน้าต่อไป” ลั่วเฉียวกล่าวแล้วหมุนตัวเดินออกไป
หลังจากออกจากห้องนอน เสียงของเธอก็ดังขึ้น “แอนนิ เฉิงเฉิง จิ่วจิ่วย้ายไปอยู่คฤหาสน์กันเถอะ…”
“ป้าเฉียวเฉียว ไม่ใช่เพราะทะเลาะกับพ่อปู้ฝันเลยจะหนีไปใช่มั้ย”
นี่เป็นปฏิกิริยาแรกของเฉิงเฉิง
จิ่วจิ่วกลับแตกต่างกัน ทันใดนั้นเธอก็พูดว่า “ป้าเฉียวเฉียว ป้าไม่อยากเจอพ่อทูนหัวหนูเหรอ พ่อปู้ฝันเป็นพ่อบุญธรรม ทำไมไม่มีบ้านให้จิ่วจิ่วล่ะ?”
อีกากลุ่มหนึ่งบินอยู่เหนือทั้งครอบครัว …
กู้ฮอนเดินไปตรงหน้าจิ่วจิ่ว นั่งยองๆ มองไปที่ใบหน้าเล็กๆของเธอแล้วยื่นมือออกไปลูบหัวเล็กๆของเธอเบาๆ “เด็กน้อย หนูไปเรียนรู้เรื่องนี้มาจากไหน”
“อือ… ” เธอกัดนิ้วก้อยและขมวดคิ้วเป็นเวลานานเธอคิดอยู่พักหนึ่ง “หนูเห็นมันในทีวี”
ปัจจุบันรายการทีวียังคงเป็นรายการทีวี หลายรายการมีไว้สำหรับเช็คเรทติ้ง นับวันก็ยิ่งแย่ลง ผู้ใหญ่แค่ดูแล้วยิ้มแล้วก็จากไป แต่บางทีเด็กๆก็จำได้โดยไม่ได้ตั้งใจ
“ที่รัก ตอนนี้ลูกยังเด็กมากและยังมีอีกหลายอย่างที่ไม่เข้าใจ ในอนาคตเวลาดูทีวีจะอนุญาตให้ดูแค่การ์ตูนเท่านั้นนะ จะดูรายการอื่นๆไม่ได้”
จิ่วจิ่วพยักหน้าแรงๆ “จิ่วจิ่วเป็นเด็กดีของหม่าม่า หม่าม้าบอกจิ่วจิ่วให้ทำอะไร จิ่วจิ่วก็จะทำ ไม่ทำให้หม่าม้าโกรธ”
“อือ นี่แหละเด็กดี มาให้หม่าม้าจูบ อืม ~~~~”
*
ลั่วเฉียวยังมีความเด็ดเดี่ยวและหุนหันแม้ว่าเธอจะท้องอยู่
นอกจากนี้แอนนิและกู้ฮอนต่างก็ช่วยเธอ ในไม่ช้ากล่องไม่กี่กล่องก็ถูกแยกออก
หยินปู้ฝันไม่สามารถรั้งไว้ได้อีกต่อไป “คุณสุภาพสตรีทั้งหลาย นั่งรถผมให้ผมไปส่งพวกคุณเป็นครั้งสุดท้ายนะครับ”
***
จากนั้นไม่นานรถทั้งสองคันก็ขับมาถึง “ปิ่นฮอนเป่หยวน” ที่อยู่เชิงเขา
