ตอนที่ 714 อย่าเรียกฉันว่า ‘คุณผู้หญิง’
หลังจากนั้นไม่นานกู้ฮอนก็ยืดตัวขึ้นและยื่นรูปถ่ายในกล่องดีบุกให้กับลู่ลู่อย่างระมัดระวัง “แม่ ตอนนั้นเพื่อนแสนดีของแม่คือสองคนหรือเปล่า”
ลู่ลู่รับถ่ายภาพและมองไปที่มัน
“แม่ อย่าฉีกมัน” กู้ฮอนเห็นว่าแม่ของเธอกำลังถือรูปถ่ายและกำลังจะฉีกมันเธอจึงรีบเอื้อมมือไปห้ามมัน
“อย่าห้ามแม่ แม่ไม่อยากเห็นเธอ!” อารมณ์ของลู่ลู่เริ่มปั่นป่วนอีกครั้งในขณะนี้ มือของเธอไม่ได้ปล่อยรูปถ่าย กู้ฮอนมือเธอแน่นและรู้สึกได้ถึงแรงของเธอ
“แม่ หลายปีผ่านไปและฉันกลับมาแล้ว ทำไมคุณปล่อยมันไปไม่ได้” กู้ฮอนอยากรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นระหว่างพวกเขาที่ทำให้แม่แบกหวีหรูเจี๋ยไว้และโยนตัวเองทิ้งอย่างโหดร้าย
หลังจากได้ยินคำพูดของลูกสาว ลู่ลู่ก็หยุดเถียงกับเธอ ในตอนนี้เธอถอนหายใจแล้วยิ้มอย่างขมขื่น “ลูกพูดถูก หลายปีผ่านไป…”
ขณะที่เธอพูดดวงตาของเธอสบเข้ากับร่างของหวีหรูเจี๋ยในภาพถ่ายและเธอก็พึมพำ “ถ้าฉันปล่อยมันไปไม่ได้แล้วไงล่ะ ในเมื่อคุณไม่อยู่ที่นี่อีกต่อไปแล้ว คนคนนี้ตายไปแล้วเหมือนตะเกียง…”
แน่นอนว่ากู้ฮอนรู้ว่าแม่ของเธอพูดถึงใคร แต่เธอก็ยังแสร้งทำเป็นไม่รู้มองไปที่ลู่ลู่อย่างสงสัย “แม่กำลังพูดถึงใครคะ”
ลู่ลู่ชี้ไปที่หวีหรูเจี๋ยด้วยนิ้วของเธอ “แน่นอนว่าเธอ เธอเป็นคนที่ทอดทิ้งลูกในตอนนั้น เธอที่เป็นพี่สาวที่ดีที่สุดสำหรับแม่ด้วย”
“แม่ ในเมื่อเป็นพี่สาวที่ดี เธอจะทำอย่างนั้นได้อย่างไร”
ลู่ลู่ส่ายหัวช้าๆ “อันที่จริงแม่ไม่รู้ว่าทำไม แต่ถึงแม่อยากจะถามเธอ ก็เป็นไปไม่ได้ เธอตายไปแล้ว”
“ตายเหรอ มันเกิดขึ้นเมื่อไหร่” กู้ฮอนมองไปที่ลู่ลู่ด้วยความสงสัย ดูเหมือนว่าแม่ของเธอยังไม่รู้ว่าหวีหรูเจี๋ยยังมีชีวิตอยู่และเธออาศัยอยู่ในประเทศอื่นกับโม้จิ่งเฉิง
ลู่ลู่ส่ายหัว “จริงๆแล้วแม่ก็ฟังสิ่งที่คนอื่นพูดกัน อันที่จริงเธอก็เป็นคนขยันเหมือนกัน แม่คิดว่าการรู้จักเป่หมิงเจิ้งเทียนจะมีชีวิตที่ไร้กังวล แต่ไม่เคยคิดเลยว่ามองโลกในแง่ดีนั้น การแต่งงานที่ดีผ่านไปสักสองสามปีก็กลายเป็นหลุมฝังศพที่ทำลายตัวเอง”
“แล้วคนนี้เป็นใคร” กู้ฮอนชี้ไปที่เจียงฮุ่ยซินในรูปถ่ายอีกครั้ง
เมื่อลู่ลู่เห็นเธอ เธอก็ไม่รู้สึกตื่นเต้นเหมือนตอนที่เธอเห็นหวีหรูเจี๋ยและท่าทีของเธอก็สงบลง “เธอก็เป็นเพื่อนของแม่อีกคนเช่นกัน แต่หลังจากที่หรูเจี๋ยเสียชีวิตโดยไม่คาดคิด ก็ไม่มีข่าวของเธอเลย อันที่จริงแม่ก็ยังอยากเจอเธอ”
กู้ฮอนต้องการบอกแม่ของเธอว่าเจียงฮุ่ยซินที่อยากเจอนั้นอยู่ในเมืองนี้และเธอแต่งงานกับครอบครัวเป่หมิง ตอนนี้เธอเป็นภรรยาที่เคารพนับถือของตระกูลเป่หมิง
แต่จะบอกเรื่องนี้กับแม่อย่างไร? แม่ของเธอจะมีปฏิกิริยาอย่างไรหลังจากได้ยินเรื่องนี้ อีกอย่างเจียงฮุ่ยซินจะบอกแม่ของเธอเกี่ยวกับเรื่องตัวเองและเป่หมิงโม่มั้ย…
***
กู้ฮอนกำลังคิดถึงเรื่องนี้ตลอดทางตั้งแต่โรงพยาบาลจนถึงบ้านหยินปู้ฝัน
บางทีตัวเองควรคิดวิธีที่จะบอกแม่ของฉันเรื่องลูกก่อนและแน่นอนว่าอย่าให้เธอรู้ว่าเด็กคนนั้นคือเธอและเป่หมิงโม่
ตอนที่เธอรู้สึกหนักใจมากเกี่ยวกับวิธีจัดการกับเรื่องนี้ โทรศัพท์มือถือของเธอก็ดังขึ้น เธอมองลงไปที่หน้าจอ เป็นฉิงฮัวที่โทรมา
ไม่จำเป็นต้องบอก น่าจะเป็นเรื่องที่ขอให้ลั่วเฉียวย้ายเข้ามา แต่ช่วงสองสามวันมานี้เธอไม่ได้มีความพยายามใดๆ แต่เธอก็รู้สึกอายที่ปล่อยให้เขารอข่าวคราวอย่างไม่รู้จบ
เธอเปิดชุดหูฟังบลูทูธในรถ “ฮัลโหล ฉิงฮัวมีธุระอะไรหรือเปล่า”
“คุณผู้หญิง ผมมีเรื่องอยากคุยกับคุณ ไม่ทราบว่าพอจะว่างมั้ย”
พอจะฟังออกว่าน้ำเสียงของฉิงฮัวมีความลำบากใจและความลังเล
“อืม คุณบอกสถานที่มา ฉันจะไป” กู้ฮอนเช็คเวลาในรถ กลับไปช้าหน่อยคงไม่เป็นไรหรอก
*
ครึ่งชั่วโมงต่อมากู้ฮอนขับรถไปยังสถานที่ที่ฉิงฮัวกำหนดไว้นี่คือบาร์กาแฟ แต่ไม่เหมือนกับที่ “ร้านกาแฟหลันซาน” ที่เธอไปบ่อยๆ คือมันขาดความเงียบสงบ
ฉิงฮัวรออยู่ที่นี่ เขาเห็นกู้ฮอนเข้ามาและโบกมือให้เขา “คุณผู้หญิง ผมอยู่ที่นี่”
แม้ว่าเสียงของเขาจะไม่ดังมาก แต่ก็ดังพอสำหรับบาร์กาแฟที่ค่อนข้างเงียบเมื่อเทียบกับถนนด้านนอก
แม้ว่าคนที่นี่จะไม่ได้อัดแน่น แต่ก็มีคนมากกว่าหนึ่งโหล
พวกเขาทั้งหมดจ้องมองฉิงฮัวและมองไปที่กู้ฮอนที่ประตู
80% ที่วลี “นางสาว” มีความคลุมเครือในหมู่ผู้คนที่นั่งอยู่ที่นี่
แน่นอนว่ากู้ฮอนเข้าใจ ใบหน้าที่สวยงามของเธอปรากฏรอยแดงระเรื่อ
เธอลดศีรษะลงเล็กน้อย พยายามหลีกเลี่ยงสายตาขี้เล่น
เธอเร่งฝีเท้าและเดินไปยังตำแหน่งที่ฉิงฮัวนั่งอยู่แล้วนั่งลงเผชิญหน้ากับเขา
“ฉิงฮัว ฉันบอกคุณแล้วว่าในอนาคตคุณไม่ควรเรียกฉันว่า ‘คุณผู้หญิง’ ต่อหน้าคนอื่นให้ได้ยิน ไม่งั้นฉันจะไม่สนใจคุณเรื่องเฉียวเฉียวอีก!”
ฉิงฮัวดูสายตากู้ฮอนที่จ้องมองเขา สายตานั้นเหมือนจะกินเขาเข้าไปทั้งตัว
เขาเหมือนเด็กที่ถูกผู้ใหญ่ตำหนิ เขาพยักหน้าอย่างระมัดระวังจากนั้นมองไปรอบๆแล้วมองไปข้างหน้าและกระซิบกับกู้ฮอน เหมือนสายลับ “คุณผู้หญิง แล้วผมควรจะเรียกคุณว่าอะไร?”
กู้ฮอนมองเขาอย่างโกรธและตลก “แค่เรียกชื่อฉันก็พอ”
ฉิงฮัวขมวดคิ้ว เขารู้สึกว่านี่มันผิดไปหน่อย
เขามองไปที่กู้ฮอนและส่ายหัวเบาๆ “คุณผู้หญิง ถ้าคุณเรียกชื่อของคุณโดยตรง ดูเหมือนว่าเราจะสนิทกันเกินไปไหม”
กู้ฮอนมองไปที่ฉิงฮัว “เราคุ้นเคยกันไม่ใช่เหรอ”
“ นี่ … ” เขาตะลึงกับประโยคนั้น
อันที่จริงถ้าไม่ใช่ความสัมพันธ์ของนายท่าน เขาแทบจะไม่ได้ติดต่อกับกู้ฮอนเลย
แม้ว่าจะมี มันก็แค่ทำธุระเป็นหลัก ส่งของกลับไปกลับมาหรือส่งข้อความหรืออะไรสักอย่าง
แต่เขาก็ยังยืนยันว่าไม่สามารถเรียกชื่อเธอได้โดยตรง
ด้วยวิธีนี้เขาอดกลั้นไว้สามถึงห้านาทีและในที่สุดใบหน้าของเขาก็แทบจะแดงก่อนที่เขาจะนึกถึงชื่อ
เขายังคงกระซิบกับกู้ฮอน “คุณผู้หญิง งั้นผมจะเรียกคุณว่าคุณกู้นับจากนี้ไป”
กู้ฮอนได้ยิน มีเส้นสีดำ2-3เส้นปรากฏขึ้นบนหน้าผากของเธอ เธอคิดว่าผู้ชายคนนี้กำลังทำอะไรอยู่ ที่แท้กำลังคิดถึงเรื่องนี้ เธอพูดอย่างไม่อดทนว่า “ได้ๆๆ ขอแค่คุณไม่เรียกฉันว่าคุณผู้หญิง อะไรก็ได้ทั้งนั้น วันนี้มาหาฉันมีเรื่องอะไร”
***
“อะแฮ่ม…”
ในเวลานี้เองที่โต๊ะข้างๆมีคนกระแอมขึ้นมา
กู้ฮอนและฉิงฮัวเพิ่งจะสังเกตว่าตอนนี้บริกรคนหนึ่งยืนอยู่ที่โต๊ะของพวกเขาแล้ว
กู้ฮอนอยากแทรกแผ่นดินหนี
หลังจากที่เธอตั้งสติได้แล้ว เธอก็ค่อยๆนั่งตัวตรงและดูพนักงานเสิร์ฟยิ้มเล็กน้อย
ฉิงฮัวกลับสู่สภาวะปกติอย่างรวดเร็วและเห็นได้ชัดว่าเขารู้สึกเสียใจเล็กน้อยกับสิ่งที่ทำไปตอนนี้
“ไม่ทราบว่าคุณผู้ชายและคุณผู้หญิงจะดื่มอะไรดีครับ”
“บลูเมาน์เทนแก้วนึง”
“ฉันเอาเนสท์เล่แก้วนึง” ฉิงฮัวโพล่งออกมา
ทันใดนั้นเส้นสีดำหลายเส้นปรากฏขึ้นบนหน้าผากของกู้ฮอนและพนักงานเสิร์ฟ
“อืม … ขอโทษครับท่าน ที่นี่ไม่ได้ขายกาแฟสำเร็จรูป”
ฉิงฮัวไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับเขา เขาครุ่นคิดอยู่พักหนึ่งและพูดว่า “ถ้าอย่างนั้นก็เอาเมนูที่ดีที่สุดของที่นี่”
“โอเคครับ กรุณารอสักครู่”
กู้ฮอนพูดกับฉิงฮัว “คุณถามอยากถามฉันเรื่องเฉียวเฉียวใช่มั้ย?”
ฉิงฮัวพยักหน้าโดยไม่หลีกเลี่ยง “คุณผู้หญิงคราวที่แล้วโทรหาคุณและขอให้คุณช่วยผมเกลี้ยกล่อมเธอ วันนี้ผมมาที่นี่เพื่อให้สิ่งนี้กับคุณ”
ว่าแล้ว เขาก็หยิบกุญแจออกจากกระเป๋าและวางมันไว้บนโต๊ะ จากนั้นก็หยิบการ์ดเปล่าออกมาและเขียนที่อยู่ของบ้าน
“คุณผู้หญิง ช่วยรับของพวกนี้ไว้ก่อน สำหรับค่าครองชีพของเธอ…” จากนั้นเขาก็หยิบบัตรธนาคารจากกระเป๋าเสื้อแจ็คเก็ตของเขาและวางลงบนโต๊ะ “นี่คือบัตรเงินเดือนของผม ช่วยฝากไปให้เธอแทนผมหน่อย”
ในเวลานี้บริกรถือถาดและวางกาแฟลงบนโต๊ะ “นี่คือกาแฟที่ท่านทั้งสองสั่งไป เชิญครับ” หลังจากพูดแล้วเขาก็หันหลังและจากไป
กู้ฮอนมองไปที่กุญแจและบัตรธนาคารบนโต๊ะแล้วยิ้มให้ฉิงฮัว ดูเหมือนว่าฉิงฮัวมักจะเป็นเงียบ แต่เขาก็คิดอย่างรอบคอบเมื่อถึงเวลาสำคัญ มันคือบ้านและเงิน
“คุณคงไม่เอาทรัพย์สินทั้งหมดของคุณยกให้หรอกนะ” กู้ฮอนแกล้งเขาอย่างจงใจ
ฉิงฮัวยื่นมือออกมาและเกาหลังศีรษะของเขาและยิ้มเล็กน้อยอย่างเขินอาย ท่าทางของเขาน่ารักจริงๆ
“ผมอยู่กับเจ้านายทั้งวัน ไม่ได้ใช้เงินไปกับค่าอาหารและที่พัก ในนี้มีเงินอยู่เท่าไหร่ผมก็ไม่แน่ใจ ขอแค่ลั่วเฉียวมีเงินใช้พอก็โอเคแล้ว”
“โอเค ฉันจะส่งต่อความหวังดีของคุณไปให้เธอและฉันจะชักชวนให้เธอย้ายไปที่นั่นโดยเร็วที่สุด ดังนั้นไม่ต้องกังวล”
ฉิงฮัวพยักหน้าจากนั้นกล่าวด้วยความสงสัยบนใบหน้าของเขา “คุณผู้หญิง คุณต้องการนำ Noton ขึ้นศาลจริงๆเหรอ เจ้านายรู้สึกไม่พอใจกับเรื่องนี้มาก”
กู้ฮอนอารมณ์ที่ดีในตอนนี้ เมื่อถูกถามเกี่ยวกับเรื่องนี้ใบหน้าของเธอก็ขรึมลงทันที “ฉันไม่รู้ว่าทำไมนายของคุณถึงมีอคติกับเขามากขนาดนี้ ถ้าคุณเป็นนายของคุณอย่ายุ่งกับฉันจะดีกว่า กลับไปเถอะแล้วบอกเขาด้วยว่าฉันจะดูแลเรื่องนี้เอง”
เมื่อเห็นกู้ฮอนหันหน้าไปฉิงฮัวก็รีบพูด: “คุณผู้หญิง จริงๆมีความขัดแย้งระหว่างเจ้านายกับ Noton เมื่อนานมาแล้ว เขาไม่ต้องการให้คุณเข้าไปยุ่งในเรื่องนี้ แต่เขาต้องการปกป้องคุณ Noton เป็นคนอันตราย”
กู้ฮอนมองไปที่ฉิงฮัว คิ้วของเธอขมวดขึ้นและใบหน้าของเธอเหยียดทันที “ในฐานะทนายความ ฉันไม่สนใจว่าเจ้านายคุณกับเขาจะข้องใจแบบไหน ฉันแค่ดูหลักฐานที่ฉันเห็นตลอด Noton ไม่ได้ทำอะไรเลย หากเจ้านายของคุณกล่าวโทษเขาอย่างไม่เป็นธรรม ฉันมีหน้าที่ต้องช่วยเขา กลับไปบอกเจ้านายของคุณและบอกว่าฉันขอบคุณสำหรับความกรุณาของเขา” เมื่อถึงจุดนี้เธอมองลงไปที่นาฬิกาของตัวเอง “ขอโทษด้วยนะ ดึกแล้ว ฉันขอตัวกลับก่อน”
***
ฉิงฮัวเห็นว่ากู้ฮอนโกรธเขาจึงโบกมือและอธิบายว่า “คุณเข้าใจผิดแล้ว ผมรู้บางอย่างเกี่ยวกับเขา เพราะติดตามเจ้านายมาหลายปีแล้ว ดังนั้นผมจะบอกคุณเรื่องนี้”
แต่ใครจะรู้ว่ากู้ฮอนไม่ได้สนใจข้อนี้ ตอนนี้เธอรู้แล้วว่าเป่หมิงโม่บอกให้เขาพูดอะไร
“ฉิงฮัว คุณไม่ต้องเถียงแทนเจ้านายของคุณอีกต่อไป ฉันได้ตัดสินใจเรื่องนี้แล้ว ไม่มีใครสามารถเปลี่ยนแปลงได้ นอกจากนี้ฉันยังอยากเตือนคุณด้วยว่าคุณยังคำพูดแทนเขาอีก อย่าโทษที่ฉันโมโหไม่เลือกหน้า เรื่องคุณกับเฉียวเฉียวฉันก็จะไม่สนใจอีก!”
