ตอนที่ 719 เปิดศาล
เป็นครั้งแรกที่เธอรู้สึกว่าชะตากรรมของคนคนหนึ่งถูกกุมอยู่ในมือของเธอ
“คุณกู้ ไม่ต้องกังวล เชื่อมั่นในความแข็งแกร่งของตัวเอง ผมเชื่อด้วยว่าคุณสามารถลบล้างข้อกล่าวหาของผมได้ในที่สุด หายใจเข้าลึกๆและผ่อนคลายตัวเอง” ถังเทียนจื๋อให้กำลังใจและยิ้มด้วยความไว้วางใจอย่างเต็มที่เพื่อทำให้กู้ฮอนเพิ่มความมั่นใจเป็นสองเท่า
กู้ฮอนพยักหน้า หลังจากหายใจเข้าลึกๆ เธอก็รู้สึกผ่อนคลายขึ้นมาก เธอวางเอกสารที่เตรียมไว้บนโต๊ะ
ขณะนี้ผู้พิพากษาก็เดินออกมา
ขณะที่ศาลกำลังจะประกาศ ผู้หญิงคนหนึ่งรีบผลักเปิดประตูศาลและวิ่งเข้ามา
เพราะเธอกังวลเกินไป ผมของเธอยุ่งเล็กน้อยและเธอก็หอบ
เธอยิ้มอย่างขอโทษให้กับผู้พิพากษา จากนั้นก็มองไปที่เป่หมิงโม่
***
กู้ฮอนมองหน้าอีกฝ่ายและจำได้อย่างรวดเร็วว่าผู้หญิงคนนั้นคือเฟยเอ๋อ!
เฟยเอ๋อยังเห็นกู้ฮอนนั่งข้างถังเทียนจื๋อ
สายตาของหญิงสาวทั้งสองสบตากันไม่กี่วินาที
เฟยเอ๋อรู้สึกแปลกใจเล็กน้อย
โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเธอเห็นคำว่าทนายจำเลยเขียนไว้บนป้ายด้านหน้ากู้ฮอน
ไม่ได้คาดหวังว่าเธอจะปรากฏตัวในฐานะทนายความในวันนี้และเธอจะยังคงเป็นทนายความของถังเทียนจื๋ออีกด้วย
ทั้งสองคนที่อยู่ฝั่งตรงข้ามนั้นไม่เต็มใจที่จะเห็นเฟยเอ๋อปรากฏตัวเลยแม้แต่น้อย
ในขณะนี้กู้ฮอนก็ประหลาดใจมากเช่นกัน
หรือว่าเฟยเอ๋อเป็นหนึ่งในสามคนที่เป่หมิงโม่กล่าวถึง เรื่องโรงแรมแมนดารินมีส่วนเกี่ยวข้องกับเธอหรือไม่?
ดูเหมือนว่าคดีนี้จะไม่ใช่สิ่งที่เธอคิดไว้ เป่หมิงโม่ไม่เคยปัญหาอย่างไม่มีเหตุผล ที่เขาจงใจหาความผิดของ Noton เขาทำสิ่งนี้หลังจากพยายามอย่างหนัก
กู้ฮอนเฝ้าดูเฟยเอ๋อนั่งบนแท่นพยาน
เธอยังคงมั่นใจ แต่ตอนนี้เธอรู้สึกได้ถึงเสียงกลองดังในใจของเธอ
หรือว่ามีปมอีกหลายอย่างที่เธอยังหาไม่พบ? ทั้งหมดเป็นเพราะความไม่มีประสบการณ์และความเข้าใจไม่เพียงพอเกี่ยวกับคดีตอนนี้เธอทำได้เพียงปล่อยให้ชะตากรรมของเธอดำเนินไป แม้ว่าเธอจะแพ้คดี แต่เธอก็ต้องลดโทษของ Noton ให้น้อยที่สุด
นี่ไม่ใช่เพราะอะไร แต่เพราะเธอเชื่อว่าเขาไม่ทำแบบนั้นแน่ๆ
แม้ว่าตอนนี้จะมีความสับสนในใจ แต่เธอก็ยังคงรักษาความสงบ
เธอเดินไปหา Noton ที่นั่งอยู่ข้างๆ แล้วพูดกับเขาอย่างเบาๆว่า “ฉันขอโทษ Noton ตระกูลเป่หมิงดูเหมือนเตรียมพร้อมมาอย่างดีแต่ข้อมูลที่ฉันมีอยู่ที่นี่น้อยเกินไปจริงๆ คุณอาจต้องเตรียมตัวแพ้คดี แต่คุณมั่นใจได้ว่าถึงอย่างนั้นฉันจะพยายามลดโทษให้คุณมากที่สุด ฉันเชื่อว่าคุณไม่ได้ทำและเราสามารถอุทธรณ์ต่อไปได้ในเวลานั้น”
ถังเทียนจื๋อมองไปที่ที่นั่งข้างๆเขา แม้ว่าเธอจะดูหงุดหงิดขึ้นเล็กน้อย แต่ก็ยังเต็มไปด้วยความจริงใจ
เขายังคงแสดงท่าทีเฉยเมย “อย่าสงสัยในความสามารถของคุณ มันอาจจะไม่ร้ายแรงอย่างที่คุณคิด อย่าลืมยิ้มอยู่ตลอดเวลา”
กู้ฮอนชื่นชม Noton จริงๆ เขาสามารถเห็นได้ว่าสถานการณ์ไม่เอื้ออำนวยสำหรับเขา แต่เขาก็ยังคงอยู่ในอารมณ์ที่จะทำให้ตัวเองมีความสุข
อย่าทำให้เขาผิดหวังไม่ว่าผลของคดีจะเป็นอย่างไร ตราบใดที่คุณพยายามเต็มที่
ขณะนี้ผู้พิพากษาเคาะตะลุมพุกและประกาศเปิดศาล
โอวหยางหวาทนายความที่เป็นตัวแทนของโจทก์ฝั่งเป่หมิงโม่พูดก่อน
เขาลุกขึ้นจากที่นั่งก่อนพยักหน้าให้กับผู้พิพากษาจากนั้นกล่าวว่า “ฯพณฯ ในนามของตัวแทนผู้ได้รับมอบจากคุณเป่หมิงโม่ ผมได้ยื่นคำร้องต่อนาย Noton ฟ้องร้องว่าเขาอยู่ ในโรงแรม โรงแรมแมนดาริน ณ วันที่ X เดือนX ปี XX เกิดอุบัติเหตุที่จงใจทำให้พ่อของเขานายเป่หมิงเจิ้งเทียนและพนักงานโรงแรมอีก 2 คนเสียชีวิต ขอแสดงความเสียใจอย่างสุดซึ้งต่อทั้งสามคนที่เสียชีวิต”
โอวหยางหวาพูดถึงตรงนี้ เขา เป่หมิงโม่และฉิงฮัวลุกยืนขึ้นและทั้งสามคนก็ก้มหน้าเงียบๆเป็นเวลาหนึ่งนาที
หลังจากนั้นทนายความโอวหยางหวาส่งสัญญาณให้เป่หมิงโม่และฉิงฮัวนั่งลงทันที
ผู้พิพากษาได้ดูไฟล์และกล่าวว่า “ฉันเคยได้ยินเกี่ยวกับอุบัติเหตุที่โรงแรม โรงแรมแมนดารินมาก่อนบ้าง ฉันรู้ว่าตำรวจในที่เกิดเหตุได้ตรวจสอบเหตุการณ์แล้วและคิดว่ามันเป็นอุบัติเหตุ แล้วทำไมโจทก์ถึงยังฟ้องร้องเช่นนี้ คุณได้ยื่นฟ้องในเรื่องนี้และกล่าวหาว่าจำเลยจงใจดำเนินการหรือไม่”
ทนาย โอวหยางหวา กล่าวว่า “เรียนผู้พิพากษา เหตุผลนั้นง่ายมาก จริงๆเพื่อนายท่านเป่หมิงนั้นเชื่อมั่นในโรงแรมของเขา ”
***
ทนาย โอวหยางหวากล่าวต่อไปว่า “อาจกล่าวได้ว่า โรงแรมแมนดารินถูกสร้างขึ้นภายใต้คำแนะนำและการดูแลของคุณเป่หมิงเอง ความรู้ของเขาเกี่ยวกับโรงแรมนี้สูงกว่าพนักงานซ่อมบำรุงทั้งหมดที่ทำงานที่นี่ ดังนั้นหลังจากที่ตำรวจปิดคดี เขาก็เริ่มสอบสวนเรื่องนี้เอง ผลก็คือความพยายามหมดทำให้ในที่สุดเขาก็พบเบาะแสบางอย่าง ตอนนี้ขออนุญาตเรียกพยานคนแรก”
เสียงดังขึ้นและประตูห้องพิจารณาคดีก็เปิดออก คนงานซ่อมบำรุงที่รับผิดชอบดูแลโรงแรม โรงแรมแมนดารินก็ถูกนำตัวขึ้นมา
สาเหตุที่เป่หมิงโม่และคนอื่นๆ ไม่ส่งคนมาปกป้องคนงานซ่อมบำรุงคนนี้ เพราะเขาเป็นแค่คนงานธรรมดา ไม่ว่าเขาจะมีส่วนเกี่ยวข้องหรือไม่ก็ตาม เขาก็ไม่มีผลกระทบต่อคดีทั้งหมด
หลังจากที่คนงานซ่อมบำรุงถูกนำตัวไปศาล ทนาย โอวหยางหวาก็เริ่มถามเขา “ขอถามหน่อยครับ คุณทำงานอะไรที่โรงแรม โรงแรมแมนดาริน”
ตอนที่ไปศาลเป็นครั้งแรก พนักงานซ่อมบำรุงยังรู้สึกประหม่าเล็กน้อย เขาพูดตะกุกตะกักว่า “ฉัน ฉันมีหน้าที่ดูแลลิฟต์ของโรงแรม”
ทนาย โอวหยางหวาพยักหน้า “ครั้งสุดท้ายที่คุณดูแลลิฟต์คือเมื่อไหร่?”
“ใช่ มันไม่กี่วันก่อนเกิดอุบัติเหตุลิฟต์”
“สถานการณ์เป็นอย่างไรช่วยอธิบายสั้นๆได้ไหม?” ทนาย โอวหยางหวาเคลื่อนไหวเพื่อไม่ให้เขาประหม่า
“เป็นเพราะเซ็นเซอร์พื้นลิฟต์ล้มเหลว หลังจากได้รับการแจ้งเตือน ฉันจึงดำเนินการตรวจสอบลิฟต์ที่ล้มเหลวทันที”
“แล้วเกิดอะไรขึ้นระหว่างการบำรุงรักษาของคุณ”
กู้ฮอนฟังคำถามและคำตอบระหว่างทนายความและพนักงานซ่อมบำรุง ซึ่งคำถามเหล่านี้เป็นคำถามที่ไม่มีความเกี่ยวข้องเลย
เธอยกมือขึ้นเพื่อส่งสัญญาณให้ผู้พิพากษาให้เธอสาบานในศาล
ผู้พิพากษาพยักหน้า
กู้ฮอนยืนขึ้นและพูดกับทนาย โอวหยางหวา “ทนายความของอีกฝ่ายตรงไปที่เรื่องนี้เลยได้ไหม กรุณาอย่าถามคำถามที่ไม่เกี่ยวข้อง”
ทนาย โอวหยางหวายิ้มเล็กน้อยให้กับกู้ฮอน “โปรดใจเย็น ต่อไปนี้เป็นประเด็นสำคัญประการหนึ่งของคดีนี้”
พูดอย่างนี้เขาจึงขอให้เจ้าหน้าที่ซ่อมบำรุงตอบคำถามต่อไป
เจ้าหน้าที่ซ่อมบำรุงกล่าวว่า “ฉันพบว่าฉันไม่มีอุปกรณ์เสริมเซ็นเซอร์พื้นในระหว่างการตรวจสอบ ดังนั้นฉันจึงโทรไปที่สำนักงานใหญ่และขอให้พวกเขาส่งอุปกรณ์เสริมให้”
ทนาย โอวหยางหวาพยักหน้าให้เขา “ดูสิว่าวันนี้มีคนที่ส่งอะไหล่อยู่ในนี้รึเปล่า”
เจ้าหน้าที่ซ่อมบำรุงมองไปรอบๆห้องพิจารณาคดีทั้งหมดจากนั้นก็หยุดสายตาที่แท่นพยาน
“คนนั้นคือคนที่เอาอะไหล่มาส่ง” ขณะที่เขาพูดเขาก็ชี้ไปในทิศทางของหวางซื่อ
ทนาย โอวหยางหวายิ้มเล็กน้อย: “โอเค ได้โปรดลงไปพักผ่อน”
จากนั้นเขาก็พูดกับผู้พิพากษา “ศาลที่เคารพ โปรดให้ผมเรียกพยานคนที่สอง”
ผู้พิพากษาพยักหน้าเห็นด้วย
จากนั้น หวางซื่อก็เดินไปที่ห้องพิจารณาคดี เขาก็ดูกังวลมาก ไม่เพียงแต่ถูมือของเขา แต่ยังมองไปที่เป่หมิงโม่เป็นครั้งคราว
ทนาย โอวหยางหวายังคงถามต่อไป: “ตอนคุณไปส่งอะไหล่ที่โรงแรมแมนดารินมีอะไรเกิดขึ้นรึเปล่า?”
หวางซื่อเล่าว่า “ก่อนหน้านี้ฉันได้รับเงินจากคนคนหนึ่งที่ขอให้ฉันส่งอุปกรณ์บางอย่างไปที่โรงแรม สองสามวันหลังจากที่ฉันส่งมอบมันแล้ว บุคคลนั้นก็โทรหาฉันและขอให้ฉันนำอะไหล่มาด้วย และแลกเปลี่ยนอะไหล่ให้กับเพื่อนร่วมงานของฉัน”
คำสารภาพของ หวางซื่อทำให้กู้ฮอนประหลาดใจ โดยไม่คาดคิดเหตุการณ์ลิฟต์ที่โรงแรมโรงแรมแมนดารินไม่ใช่อุบัติเหตุง่ายๆ แต่เป็นเพราะใครบางคนจงใจทำ
ทนาย โอวหยางหวาพยักหน้าอย่างพอใจแล้วเหลือบมองไปที่กู้ฮอน “ทนายความของอีกฝ่ายมีอะไรจะถามพยานหรือไม่?”
สิ่งเดียวที่กู้ฮอนมีอยู่ในมือของเธอคือการตรวจสอบการเข้าออกโรงแรมของ Noton เธอรู้สึกไม่ค่อยดีนักสำหรับการเปลี่ยนแปลงอย่างกะทันหันต่อหน้าเธอ
***
ในขณะนี้ประตูศาลเปิดออก หยินปู้ฝันก็รีบเข้ามาจากข้างนอก
วันนี้เป็นคดีแรกของกู้ฮอน เขาจะไม่เข้าร่วมได้อย่างไร?
แม้ว่านี่จะเป็นการพิจารณาคดีแบบปิดในฐานะผู้รับผิดชอบของสำนักงานกฎหมายหยินซือ แต่เขาก็ยังสามารถเข้ามาได้อย่างเป็นธรรมชาติ
เมื่อเขาเข้ามา โชคดีที่หวางซื่อกำลังเล่าคดี เมื่อกู้ฮอนพูดไม่ออกตอนที่ทนายความของอีกฝ่ายถาม เขาก็เดินไปที่กู้ฮอนแล้วนั่งลงจากนั้นก็ยื่นโน้ตเล็กๆให้เธอใต้โต๊ะ
กู้ฮอนอยู่ในอาการวิตกกังวล เมื่อเธอเห็นหยินปู้ฝันมาเธอก็ประหลาดใจและดีใจ
“ศาลที่เคารพ เรามีข้อมูลใหม่ที่นี่ จำเป็นต้องหารือเกี่ยวกับเรื่องนี้” หยินปู้ฝันยกมือขึ้นเพื่อระบุ
ผู้พิพากษาพยักหน้า “แน่นอน งั้นพักเป็นเวลาห้านาที”
เป่หมิงโม่ซึ่งนั่งอยู่บนม้านั่งของโจทก์ เห็นว่ากู้ฮอนพูดไม่ออกเมื่อทนาย โอวหยางหวาถาม เขาก็อดไม่ได้ที่จะแอบปาดเหงื่อแทนเธอ
แม้ว่าพวกเขาจะอยู่คนละฝั่งกัน ในขณะนี้เขาก็ยังไม่ต้องการให้กู้ฮอนยอมรับความพ่ายแพ้เช่นนี้
อย่างไรก็ตามตอนนี้เธอเป็นแค่ทนายความสาวที่มีประสบการณ์ จะสู้ทนายความอย่างทนาย โอวหยางหวาได้ยังไง
แต่เมื่อเขาเห็นหยินปู้ฝันปรากฏตัวในเวลานี้ เขารู้สึกโล่งใจสำหรับกู้ฮอนและเกิดความหึงหวงขึ้นเล็กน้อย
กลับเข้ามาในห้องนั่งเล่น กู้ฮอนปล่อยลมหายใจยาว ๆ
“ปู้ฝันคุณมาที่นี่ได้ไง แล้วนี่คุณให้อะไรกับฉัน”
หยินปู้ฝันยิ้มเล็กน้อย “วันนี้เป็นคดีแรกที่คุณรับช่วง ทำไมผมถึงเข้าร่วมไม่ได้ ส่วนมันคืออะไรคุณจะเข้าใจเมื่อคุณเปิดมัน”
กู้ฮอนเปิดบันทึกและสแกนเนื้อหาอย่างรวดเร็ว จากนั้นก็จดบันทึกและถามหยินปู้ฝัน “คุณเอาของพวกนี้มาจากไหน?”
หยินปู้ฝันยิ้มเล็กน้อย “อันที่จริงตอนที่คุณติดตามคดีเดี่ยวนี้ ผมก็แอบติดตามอย่างลับๆในเวลาเดียวกัน แต่จุดเริ่มต้นของเราแตกต่างกันเล็กน้อย”
ต้องบอกว่าเขาหยิบข้อมูลบางอย่างจากกระเป๋าเอกสารของเขาและส่งให้กู้ฮอน
จากนั้นเขาก็มองลงไปที่นาฬิกาของเขา “ใกล้จะหมดเวลาแล้ว เตรียมตัวขึ้นศาลจำไว้ว่าคุณเป็นเพียงคนใหม่ การเผชิญหน้ากับคู่ต่อสู้ที่อาวุโสแม้ว่าคุณจะแพ้ก็เป็นเรื่องที่สมเหตุสมผล คุณควรผ่อนคลายจิตใจและใช้ความฉลาดและพรสวรรค์ของคุณฟ้องคดีนี้ให้เสร็จ”
กู้ฮอนพยักหน้าอย่างแรงราวกับว่าได้รับความมั่นใจกลับคืนมา แล้วเดินออกจากห้องรับรอง.
หยินปู้ฝันเฝ้าดูเธอออกไปจากนั้นก็มองไปที่ถังเทียนจื๋ออย่างขอโทษ แต่ถังเทียนจื๋อกลับไม่ไยดี: “คุณ Noton ผมหวังว่าคุณจะไม่รังเกียจสิ่งที่ผมพูดกับเธอ ผมเพิ่งเห็นว่าเธอสูญเสียจิตวิญญาณการต่อสู้ของเธอ เลยจำเป็นต้องพูด”
