ตอนที่ 729 ปากแข็ง
กู้ฮอนหยิบภาพถ่ายจากในมือของเป่หมิงโม่ และมองดูเด็กน้อยสองคนที่อยู่ในภาพถ่ายอย่างละเอียด โดยเฉพาะเด็กทารกคนนั้นที่ถูกระบุว่าเป็นลูกของตัวเอง
ในความทรงจำของเธอ ตนเองไม่เคยมีรูปถ่ายก่อนอายุเจ็ดขวบ แม้แต่กู้อันขีน้องสาวของเธอนั้น เธอก็มีแต่รูปถ่ายตั้งแต่เกิดจนโต
ในตอนนั้นเธอก็สงสัยเกี่ยวกับเรื่องนี้ แต่หยูฟืนมักจะตอบเธอว่า “คุณคือพี่สาว และสถานการณ์ในบ้านตอนนั้นก็ยังไม่ค่อยจะดีนัก ก็เลยไม่ได้ถ่ายรูปคุณ”
ที่จริง สำหรับชีวิตในแต่ละวันที่ตระกูลกู้ของกู้ฮอนนั้น จริงๆแล้วมันยากมากที่จะบอกว่าดีอย่างไร อย่างน้อยก็แย่กว่าน้องสาวมาก
เมื่อได้เห็นภาพนี้ ในตอนแรกก็ยังจำไม่ได้ เพราะมันเป็นการถ่ายภาพระยะใกล้ของตัวเองในรูปถ่ายครอบครัวครั้งก่อน กับแม่และพ่อ
และใบหน้าเล็กๆของตัวเองนี้ กลับไม่แตกต่างจากขนาดของก้อนอิฐบนกำแพงด้านหลังมากนัก น่าจะถ่ายเพื่อเป็นภาพพาโนราม่า ก็เลยอยู่ห่างจากกล้อง
หลังจากระบุอย่างละเอียดแล้ว พบว่ายังมีคำสองสามคำสะท้อนนูนขึ้นปรากฏอยู่บนภาพถ่าย เธอพลิกไปดูด้านหลัง และมองไปที่คำที่คดเคี้ยว ก็เห็นได้ชัดว่าเป็นเด็กเขียนลงไป
คำเหล่านั้นคือ พี่โม่โม่ น้องฮอนฮอน
เมื่อกู้ฮอนเห็นพลางงอริมฝีปาก แล้วพี่โม่โม่ล่ะ ชื่อนี้ดูแล้วทำไมรู้สึกไม่น่ารักเลยสักนิด
เป่หมิงโม่คิดว่ามันน่าสนใจ เขาค่อยๆลุกขึ้นยืน เหมือนกับจะแสดงความรู้สึกอาวรณ์และพูดกับก็กู้ฮอนว่า “ผมว่าถ้าเรามีลูกสาว จะต้องเหมือนคุณในรูปนี้มากๆ แล้วเฉิงเฉิงและหยางหยางจะไม่เหมือนผมมากเหรอ”
กู้ฮอนเหลือบตามองไปที่เป่หมิงโม่ “คุณยังจะมีลูกสาวอีกเหรอ ฝันไปเถอะ ตอนนี้มีลูกแค่สองคน ก็พอให้คุณได้หัวเราะแล้ว”
แม้ว่าเธอจะพูดแบบนั้น แต่ในใจก็นึกถึงเด็กตัวน้อยขึ้นมาอย่างรวดเร็ว จริงๆแล้วเธอกับตอนที่ตัวเองเด็กๆก็มีความคล้ายคลึงกันมาก
เป่หมิงโม่ยื่นมือออกไปโอบรอบเอวของกู้ฮอน แล้วแนบชิดเข้ามาข้างๆตนเอง
“นี่……” ในที่สุดกู้ฮอนก็ถูกเป่หมิงโม่จับอย่างไม่ทันตั้งตัว
รูปถ่ายในมือของเธอนั้น เธอยังคงจับไว้แน่น
เธอเสียใจมาก ทำไมต้องมาฟุ้งซ่านด้วยภาพนี้ด้วย นี่เป็นสิ่งที่ดี หลังจากคิดดูแล้วก็ยังล้มเหลวเนื่องจากขาดความพยายามครั้งสุดท้าย
“เป่หมิงโม่ คุณปล่อยฉัน คุณบังคับ ฉันแทบหายใจไม่ออกแล้ว” ใบหน้างดงามกู้ฮอนนั้นแดงขึ้น และบีบกำปั้นเล็กๆด้วยมือข้างหนึ่ง และตีไปที่ไหล่ของเป่หมิงโม่
แต่ความแข็งแรงของเธอนั้นน้อยมากจนน่าสงสาร การตีไปที่ร่างของเขานั้นไม่ได้แตกต่างอะไรไปจากการนวดเลย
เป่หมิงโม่มองไปที่ผู้หญิงกำลังดิ้นอยู่ในอ้อมแขนของตนเอง ความซาบซึ้งของเขาก็ปรากฏขึ้น ความเย็นชาในดวงตาของเขาก็ถูกหลอมละลายอีกครั้ง “คุณไม่เห็นหรือไง คุณเป็นผู้หญิงของผมตั้งแต่แรก หลังจากผ่านไปหลายปี ทำไมเราไม่มาถ่ายรูปให้เหมือนในรูปถ่ายแบบนี้อีกครั้ง”
“คุณเพ้อเจ้อเกินไปละ ตอนนั้นฉันยังเด็กมาก ถ้ารู้ว่าวันนี้มันจะเป็นแบบนี้ ตอนนั้นฉันก็คงจะฉี่ใส่คุณแล้ว” กู้ฮอนขมวดคิ้ว ใบหน้างามนั้นเต็มไปด้วยความโกรธ
“ใครบอกว่าตอนนั้นคุณไม่ได้ฉี่ คุณรู้ไหมว่าตอนนั้นทำไมผมถึงแสดงออกแบบนั้น ก็เพราะทำทุกอย่างก็เพื่อคุณ ดังนั้นฟ้าลิขิตให้คุณจะต้องมาชดเชยความสูญเสียของผม” เป่หมิงโม่พูดจบ ยื่นศีรษะออกไปข้างหน้าเพื่อประกบริมฝีปากอันแดงก่ำของกู้ฮอน
“อื้อ……”
มือของกู้ฮอนยังคงตีไหล่ของเขาไม่หยุด หลังจากนั้นก็ค่อยๆหมดเรี่ยวแรงลง
การถูกเป่หมิงโม่จูบนั้น แบบนี้ตัวเองจะต้องยอมในการขัดขืนเหรอไง เธอเริ่มแอบด่าตัวเอง กู้ฮอนนะกู้ฮอน หรือเธอกำลังจะถูกสุนัขตัวนี้รังแก ความฉลาดหลักแหลมหายไปไหนหมด ……
ความฉลาดหลักแหลม…….แฮะแฮะ จะทำให้เจ้าเป่หมิงเอ้อลิ้มรสความสามารถของฉัน……!
***
เมื่อเป่หมิงโม่เตรียมที่จะใช้โอกาสนี้ เพื่อที่จะด่วนทำอะไรโดยไม่ยั้งคิดกับกู้ฮอน
กู้ฮอนก็กลับไม่เกรงใจ กัดปากของเป่หมิงโม่เข้าไป
เธอแค่อยากจะสอนบทเรียนเล็กๆน้อยๆให้กับเขา ให้เมื่อตัวเขาคิดอยากจะแตะต้องในครั้งต่อไปก็สามารถนึกภาพขึ้นมาได้อย่างชัดเจน อย่าด่วนตัดสินใจทำอะไรในสิ่งที่ไม่ควรทำออกมา
“ซี้ด…..”
เป่หมิงโม่อ้าปากค้าง และท่าทีของเขารับรู้ทันที ริมฝีปากของเขาได้ถูกกู้ฮอนกัด เขาได้ลิ้มรสเลือดของตนเองที่มีความเค็ม
เขาขมวดคิ้วเล็กน้อย เขาไม่คิดว่าเด็กผู้หญิงคนนี้จะกล้ามากัดตนเองในตอนนี้
กู้ฮอนไม่คาดคิดว่า เป่หมิงโม่ไม่ได้หยุดเพียงแค่นั้น แม้ว่าเธอจะพยายามอีกครั้งและใช้ความแข็งแรงอันน้อยนิด
คราบเลือดจางๆไหลออกจากมุมปากของเป่หมิงโม่
เขาเหมือนหมาป่าที่หิวโหยตัวหนึ่ง ซึ่งดวงตาเป็นสีแดงเมื่อเห็นเลือด
ทันทีที่หันหลัง ทั้งสองคนก็สูญเสียการทรงตัว ทั้งคู่ได้ล้มลงไปบนโซฟาหนังที่เขาเพิ่งจะนั่งอยู่
ความรู้สึกของการล้มลงทำให้เขาปล่อยปากโดยสัญชาตญาณ ในขณะที่สัมผัสกับโซฟา
เธอแทบจะเป็นลมจากการล้มลง
เป่หมิงเอ้อผู้ชายคนนี้ไม่รู้จริงๆว่าอะไรคือการเรียกว่าการทะนุถนอมอ่อนโยนต่อผู้หญิง ทุกอย่างก็จะต้องรุนแรง
หลังจากที่ทั้งสองล้มลงบนโซฟานุ่มๆ ช่วงเวลาพริบตาเดียวเป่หมิงโม่ก็กลายร่างเป็นมีดที่มีอำนาจทันที กู้ฮอนผู้น่าสงสารก็กลายเป็นเพียงเนื้อปลา
“คุณกล้ามากทุกทีจริงๆ ตอนนี้ไม่พูดคุณก็ไม่ฟังฉัน ช่วยคนที่ชื่อ Notonนั้นสู้กับผม ไม่นึกเลยว่าตอนนี้ยังจะกล้ามากัดผม”
เป่หมิงโม่มองไปยังสาวสวยที่อยู่ล่างเขา แทบจะรอไม่ไหวที่จะกลืนกินเธอลงไปในท้อง
ในตอนนี้กู้ฮอน จะแรงที่ไหนไปพูด ร่างอันหนักร่างหนึ่งที่กดทับเธออยู่จบแทบหอบ
ในขณะที่เธอทำได้เพียงแค่จ้องมองเขา และต่อต้านเขาจะเป็นจะตาย
มุมปากของเป่หมิงโม่งอขึ้นเล็กน้อย ถูกกู้ฮอนกัดจนเป็นแผล เลือดไม่แห้งและมีหยดลงบนแก้มบางๆของเธอ
สีแดงเข้มนั้น เรืองแสงสลัวอยู่ภายใต้แสงไฟราฟ
เป่หมิงโม่โกรธมากเกินไป ในเวลานี้กู้ฮอนก็ได้ทำหน้าที่เป็นที่ระบายอารมณ์ของเขาพอดี
อย่างนั้นก็ไม่สามารถช่วยอะไรเธอได้
“เฮ้ คุณจะทำอะไร แต่นี่มันเป็นชุดผ้าไหมของฉัน…..”
ยังไม่ทันรอกู้ฮอนพูดจบ เสื้อผ้าของเธอก็ได้ถูกเป่หมิงโม่ฉีกขาดออกจากกัน
กระดุมสีขาวกระจัดกระจายอยู่บนโซฟา ตกลงที่พื้น จึงเกิดเสียงดังเล็กน้อย
“คุณไม่อ่อนโยนเลยสักนิด ฉันมีเพียงแค่ชุดนี้ชุดเดียวแล้ว….”
ดูเหมือนว่ากู้ฮอนยิ่งพูดแบบนี้เท่าไหร่ เป่หมิงโม่ก็ยิ่งหยาบคายกับเธอมากขึ้นเท่านั้น
เมื่อเธอนึกขึ้นมาได้กับสิ่งนี้ อีกครึ่งหนึ่งเธอไม่ได้ถูกปิดไว้…….
เป่หมิงโม่ประสบความสำเร็จอีกครั้ง ในห้องโถงที่สว่างไสวในตระกูลเป่หมิง
เสียงครางที่ดังก้องที่นี่ด้วยความรักที่ไร้ขอบเขต….
ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่แล้ว ลมเย็นๆพัดเข้ามาที่แก้มของเธอ ค่อยๆปลุกร่างของเธอที่ดูแหลกสลายอย่างไร้ความปรานี
หลังจากเมื่อเธอฟื้นขึ้นมา ปฏิกิริยาแรกของเธอคือควรจะอยู่ในห้องโถง ถ้าจะต้องถูกคนรับใช้หรือเจียงฮุ่ยซินเห็นเข้า ตนเองก็จะไม่มีหน้าจะที่มาปรากฏตัวอยู่ที่นี่อีก
ทันทีที่เธอลืมตาขึ้น มีแสงจ้าสาดส่องเข้ามา เธอยื่นมือออกไปและกลายเป็นเงาอยู่ตรงหน้าของตนเอง
เมื่อการมองเห็นของเธอกลับคืนมาอย่างชัดขึ้น มองไปรอบๆ เธอจึงได้แอบถอนหายใจยาวๆอย่างโล่งอก นี่ไม่ได้อยู่ที่ตระกูลเป่หมิง แต่อยู่ในห้องนอนของเป่หมิงโม่
ห้องนอนของเป่หมิงโม่!
กู้ฮอนสั่นเทาอีกครั้ง จากนั้นได้ด่าเป่หมิงโม่อยู่ในใจหลายพันครั้ง
“คุณตื่นแล้ว” เสียงก็ดังมาข้างๆหู ทำให้เธอไม่กล้าที่มองไปยังศีรษะที่อยู่ด้านข้าง
***
กู้ฮอนรู้ว่าเป็นเสียงของใคร เธอจึงหันหน้าไปทางอื่น
ความเจ็บปวดของร่างกายทำให้กู้ฮอนแทบไม่สามารถขยับได้ ราวกับว่าเธอกลับมาจากวิ่งไปมายี่สิบห้าเมตรหลายครั้ง
คงจะพูดได้ว่าทุกครั้งที่เธอรู้สึกแบบนี้ ดาบหลายพันเล่มของเจ้าบื้อเป่หมิงไม่รู้จักวิธีที่จะทะนุถนอมอ่อนโยนต่อผู้หญิงเลยเหรอ มันเหมือนอย่างกับการอยู่ในสนามรบเพื่อฆ่าศัตรู
หรือเหมือนกับผีที่หิวโหย เพราะกลัวว่าตนเองมีอะไรกินไม่เพียงพอ
เป่หมิงโม่ยิ้มเล็กน้อย ร่างกายดูเหมือนว่าชาร์จไฟไว้เต็มแล้ว
เขาก็เลิกผ้านวมแล้วเดินลงจากเตียง ใส่เสื้อคลุมอาบน้ำพลางผิวปากและเข้าไปในห้องน้ำอย่างง่ายดาย
ก่อนเข้าห้องน้ำเขาหันหน้าไปมองกู้ฮอน “ผมหวังว่าจะเห็นคุณตื่นขึ้นมาตอนที่ผมอาบน้ำเสร็จ ไม่อย่างนั้นละก็คุณเองคิดถึงผลที่ตามมาละกัน”
จากนั้นเขาก็ยื่นนิ้วออกไปนิ้วหนึ่ง แกว่งมันต่อตาของกู้ฮอนสองครั้ง “อย่าทำให้ผมผิดหวังล่ะ”
เมื่อได้ยินเสียงน้ำไหลในห้องน้ำ กู้ฮอนก็เริ่มครุ่นคิด สิ่งที่เขาพูดว่าอย่าทำให้ผมผิดหวัง มันหมายความว่าอย่ารีบตื่นขึ้นมา หรือว่าอย่าเพิ่งตื่นเร็ว
ไม่ว่าจะเป็นอย่างไร แต่เธอก็รู้ดีว่าผลที่ตามมาจะต้องเหมือนกับเมื่อคืนแน่นอน เธอไม่อยากกลับมาอีกแล้ว
เพื่อพวกเด็กๆแล้วก็ต้องกัดฟันและประคับประคองตัวยืนขึ้น
ชั่วพริบตาเดียว เธอเห็นว่ารูปถ่ายของเธอและเป่หมิงโม่ตอนเด็กยังอยู่ข้างหมอนของตนเอง
สิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อคืนมันเป็นเพราะภาพนี้ เธอแทบจะทนไม่ไหวที่จะบดขยี้มันออกเป็นชิ้นๆ
แต่เธอเปลี่ยนใจ และกลัวว่าเมื่อถึงเวลาผู้ชายคนนี้จะคลุ้มคลั่งขึ้นมา และตนเองก็ไม่สามารถที่จะออกไปมีชีวิตได้
ห้านาทีต่อมา เสียงน้ำในห้องน้ำได้หยุดลง เป่หมิงโม่ก็เดินออกมาจากข้างในอย่างสดชื่น
ผมยังเปียกปอน มีเส้นผมสองสามเส้นกระจายอยู่บนหน้าผาก และยังมีหยดน้ำตลอดเวลา แต่การใช้ประโยชน์จากใบหน้าที่บึ้งตึงของเขา ยังคงมีสไตล์มากกว่า
“โอ้ ไม่เลวหนิ ท่าทียังคงรวดเร็ว ผมคิดว่าถึงเวลาจะอุ้มคุณเข้าไป ช่วยคุณล้างตัวสักหน่อย” เป่หมิงโม่มองดูผ้าปูที่นอนที่ถูกห่ออย่างหนาแน่น ใบหน้าของกู้ฮอนเต็มไปด้วยความโกรธ แอบแฝงความขี้เล่น
เขาชอบช่วงเวลาแบบนี้มาก ปกติแล้วมีเพียงกู้ฮอนที่เท่านั้นที่โกรธเขา ในขณะนี้เธอได้แต่นิ่งเงียบและไร้การต่อต้าน
“คุณฝันไปเถอะ แม้ว่าฉันจะต้องคลานไป ก็ไม่ยอมให้คุณอุ้มฉันไปแน่” กู้ฮอนกลอกตาใส่เขา
เป่หมิงโม่ยืนอยู่ตรงหน้าเธอ “โอเค ผมกลับอยากเห็นว่าคุณจะคลานลงไปยังไง วันนี้พื้นในห้องของผมยังไม่ได้ทำความสะอาดพอดี คุณอาจจะเหนื่อยหน่อย”
“คุณ…..” ร่างกายของกู้ฮอนเริ่มสั่นเทาเล็กน้อย โลกตั้งกว้างใหญ่ ทำไมถึงปล่อยให้ตัวเองมาเจอกับเจ้าบื้อนี่ได้ล่ะ
เป่หมิงโม่มองดูกู้ฮอนอย่างไม่ขยับไปไหนเป็นเวลานาน
“ก๊อกก๊อก…..”
ในเวลานี้ประตูห้องของเขาถูกเคาะเบาๆ ทำให้ร่างของกู้ฮอนสะดุ้งด้วยความตกใจ ไม่ว่าใครจะยืนอยู่ข้างนอก เธอก็ไม่อยากให้คนอื่นเข้ามาเห็นเธอในสภาพแบบนี้
หลังจากได้ยินเสียงของฉิงฮัว “เจ้านาย อาหารเช้าชั้นล่างพร้อมแล้ว ท่านนายเป่หมิงให้คุณกับคุณหนูลงไปรับประทานอาหาร”
“ได้ รู้แล้ว” เป่หมิงโม่ตอบอย่างขอไปที
กู้ฮอนตื่นตระหนก ฉิงฮัวรู้ได้อย่างไรว่าตนเองอยู่ที่นี่
หรือว่ามี ‘เบาะแส’ ของเมื่อคืนก่อนจากในห้องโถง
เมื่อนึกถึงจุดนี้เธอกลัวว่าฉิงฮัวยังไม่ออกไป และกระซิบกับเป่หมิงโม่ว่า “เมื่อคืนคุณมานี่ ยังไม่ได้ทำความสะอาดข้างล่างให้เรียบร้อยเหรอ”
เป่หมิงโม่ยักไหล่อย่างไม่รู้ไม่ชี้ “ผมเป็นเจ้าของที่นี่ มีแต่คนใช้เท่านั้นที่จะมาเก็บกวาดทำความสะอาด”
