ตอนที่ 730 ตอนนี้หมดความสนใจ
หน้าผากของกู้ฮอนก็มีรอยย่นในทันที เขาทำให้โกรธจริงๆ ถึงแม้ว่าพวกเขาจะมีลูกสองคนแล้ว แต่มันเป็นการดีกว่าที่จะบอกให้คนนอกรู้เรื่องแบบนี้ ไม่อย่างนั้นจะขายหน้าเอามากจริงๆ
***
“คุณจะทำอะไร…..” กู้ฮอนมองไปที่เป่หมิงโม่อย่างระแวดระวัง ร่างกายของเธอแทบจะแข็งทื่อ
เพียงแค่เห็นเป่หมิงโม่ยื่นมือมา และค่อยๆปลดเชือกชุดคลุมอาบน้ำที่ผูกไว้ที่เอวตนเองออก
กล้ามเนื้อแข็งแรงกำลังปรากฏ
เป่หมิงโม่มองไปที่กู้ฮอน และแน่นอนว่าสิ่งที่เขาทำได้คือการเปลี่ยนเสื้อผ้าและลงไปชั้นล่าง
ถึงคุณจะทำแบบนี้ฉันก็ไม่ได้สนใจอะไร
ฮ่า เจ้าบื้อเป่หมิงผู้ชายคนนี้ยังรังเกียจตัวเองด้วยซ้ำ
หลังจากนั้นเสื้อคลุมอาบน้ำทั้งชุดก็ตกลงลงสู่พื้นอย่างรวดเร็ว
เมื่อมองไปที่ร่างอันสง่างามของเป่หมิงโม่ ดวงตาของกู้ฮอนก็เบิกกว้าง เธอคงจะถูกชายที่อยู่ตรงหน้าทำให้ตกใจ
เป่หมิงโม่มองเธอแบบนั้น และงอมุมปาก “ทำไม ใช้มันก็หลายครั้งแล้ว หรือว่ายังไม่พอเหรอ”
กู้ฮอนรู้สึกอับอายกับคำพูดเหล่านั้น หน้าจึงแดงทันที ความร้อนระอุที่ไม่สามารถควบคุมได้ก็พรั่งพรูออกมาโดยไม่ได้ตั้งใจ
เธอรีบก้มหน้าหลบไปทางอื่น และมีน้ำเสียงกำลังจะตีโพยตีพาย “เป่หมิงโม่ ใครอยากจะมองคุณ รีบใส่เสื้อผ้าแล้วลงไปข้างล่าง อย่าทำฉันอุจาดตา”
เป่หมิงโม่เม้มริมฝีปากด้วยความรังเกียจ ผู้หญิงคนนี้ปากไม่ตรงกับใจ “ช่างเถอะ ยังคงหาใครสักคนที่เห็นค่าผม”
พูดจบเขาก็เดินไปที่ตู้เสื้อผ้าที่อยู่ข้างหน้า เพื่อหยิบเสื้อผ้าแล้วรีบใส่จากนั้นก็เดินออกจากห้องนอน
กู้ฮอนเห็นเขาออกไป ในที่สุดก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก จากนั้นชี้ไปที่ประตูและพูดว่า “คุณชอบไปหาใครๆก็ตาม เมื่อถึงเวลาก็เอาความเดือดร้อนมาทุกที!”
เพิ่งจะพูดถึงแบบนี้ ประตูห้องนอนก็เปิดขึ้นอีกครั้ง และเป่หมิงโม่ถามว่า “ใช่ ผมลืมบอกกับคุณ ว่าตอนนี้น้ำร้อนมีไม่มากแล้ว คุณลองไปจัดการดูนะ”
กู้ฮอนโกรธมากจนก้นไปหยิบรองเท้าแตะข้างหนึ่งที่พื้น แล้วปามันไปที่ประตู
แต่ท่าทีของเธอช้าเกินไป ตอนนี้เป่หมิงโม่ได้ปิดประตูลงไปซะก่อน
จนกระทั่งเมื่อกู้ฮอนอาบน้ำเสร็จอย่างรวดเร็ว ตนเองต้องประหลาดใจเมื่อพบว่าเสื้อผ้าที่เธอเปลี่ยนเมื่อวานถูกซักและวางไว้ข้างเตียงอย่างเรียบร้อย
ส่วนใหญ่เป่หมิงโม่จะให้คนรับใช้นำมาให้
ถือว่าการกระทำแบบนี้ ทุกคนในตระกูลเป่หมิงเดาได้ว่าเมื่อคืนระหว่างพวกเขาคงจะทำอะไรกัน
ช่างเถอะ โดนมาเยอะ จนชินแล้ว พวกเขาอยากจะคิดอย่างไรก็คิดไปเถอะ
*
มีอาหารมากมายอยู่บนโต๊ะ รวมทั้งของว่าง นม แยมและขนมปัง
เป่หมิงโม่ไม่พูดอะไรเลยสักคำ รับประทานอาหารในจานของตัวเองอย่างใจจดใจจ่อ
กู้ฮอนนั่งอยู่ทางขวามือของเป่หมิงโม่ เธอเหมือนเด็กที่ทำอะไรผิดคนหนึ่ง ที่กำลังก้มหน้าก้มตาลงให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ และหยิบขนมปังเข้าปากโดยไม่พูดอะไรสักคำ
เจียงฮุ่ยซินมองพวกเขาสองคน ด้วยใบหน้าที่มีรอยย่นและแฝงไปด้วยรอยยิ้ม เธอเป็นคนที่ผ่านอะไรมาก่อน ทันทีที่มองไปที่ท่าทางเหม่อลอยของทั้งสองคนนั้น ก็เดาออกได้ว่าเกิดอะไรขึ้นเมื่อคืน
หลังจากรับประทานอาหารเช้าเสร็จ กู้ฮอนได้ขอลาหยินปู้ฝันไปพักสองชั่วโมง จากนั้นอยู่เป็นเพื่อนหยางหยางทานอาหารเช้าจนเสร็จ
เธอถึงจะพร้อมขับรถออกไปทำงาน
เมื่อวานเธอได้ส่งข้อความไปหาหยางหยาง บอกว่าตอนเย็นไม่กลับไป พรุ่งนี้ให้เขาเรียกรถไปโรงเรียนด้วยตัวเอง
ทันทีที่เธอออกจากบ้าน เจียงฮุ่ยซินออกไปส่งเธอด้วยรอยยิ้มที่สดใส
“กู้ฮอน ต่อไปมาเยี่ยมบ่อยๆนะ ฉันกับแม่ของเธอนั้นดีมาก เธอถือซะว่าบ้านหลังนี้เป็นบ้านหลังที่สองของเธอ”
ความหมายแฝงก็คือ ได้ถือเธอเป็นลูกสะใภ้ของตระกูลเป่หมิงแล้ว
กู้ฮอนจะไม่ได้ยินได้อย่างไร ใบหน้าของเธอค่อยๆแดง “ป้าซิน ดูแลสุขภาพของคุณด้วย รอแม่ฉันหายดีขึ้นอีกหน่อย จะพาคุณไปเยี่ยมเธอ”
เจียงฮุ่ยซินพยักหน้า “ให้แม่ของเธอรักษาสุขภาพร่างกายให้ดี เป็นเวลาหลายปีแล้ว อยากจะได้ยินเธอร้องเพลงอีกครั้ง”
พูดจบ คนรับใช้คนหนึ่งนำกล่องยาชูกำลังที่เจียงฮุ่ยซินมอบให้กับลู่ลู่เมื่อวาน จากนั้นวางไว้ในรถของกู้ฮอนอย่างระมัดระวัง
***
อาการบาดเจ็บที่ขาของหยางหยางดีขึ้นทุกวัน พูดได้ว่าการเจ็บปวดใดๆที่เกิดจากกระดูกจะไม่หายเลย หากรักษาไม่ถึงร้อยวัน
หยางหยางเคยคร่ำครวญอยู่ทุกวันไม่กินก็นอน นอกจากเล่นสนุกแล้วก็ใช้ชีวิตอย่างมีความสุข
หลังจากกินนอนและเล่นเพียงแค่หนึ่งเดือน ในแต่ละวันเขาก็รู้สึกเหนื่อยเล็กน้อย
ไม่เพียงแค่นั้น แต่ทัศนคติของคุณย่าที่มีต่อตนเองจู่ๆก็ได้เปลี่ยน จึงทำให้หยางหยางรู้สึกปรับตัวไม่ค่อยได้
เมื่อมองไปที่ใบหน้าที่ยิ้มแย้มแจ่มใสของเจียงฮุ่ยซิน เขามักจะรู้สึกว่ามีบางอย่างซ่อนอยู่ในรอยยิ้มของเธอ
นี่อาจจะเป็นเพียงจินตนาการอันไร้เดียงสาของเด็กตัวเล็ก
เขาเป็นผู้ชายตัวเล็กๆที่ไม่สามารถอยู่เฉยๆได้ เมื่อโล่ฮานอยู่ที่นั่นมันเป็นการดี ที่มีคนคอยอยู่เป็นเพื่อนเขาและมีคนดูแลเขา
แต่เมื่อเขาไม่อยู่ หยางหยางกลับไม่ซื่อสัตย์เอาเสียเลย
ขาของเขาไม่เจ็บเท่าตอนแรก ดังนั้นเขาจึงพยายามลองลงไปที่พื้น โดยกระโดดด้วยขาข้างหนึ่งเพื่อเปิดประตูและวิ่งลงไปยังชั้นล่าง
เจียงฮุ่ยซินเห็นว่าอาการบาดเจ็บที่ขาของหยางหยางดีขึ้นแล้ว
เธอรู้แค่ว่าหยางหยางมีอาการงอน ก็กลัวว่าเขาจะวิ่งไปไหน
หากมีอะไรเกิดขึ้นอีกที่อาการไม่หนักก็จะมีรอยขีดข่วนผิวหนังถลอก แต่ถ้าอาการหนักอาจจะอันตรายที่จะทำให้กระดูกแตกได้
โดยเฉพาะอย่างยิ่งถ้าแผลเดิมยังไม่หายดี เพิ่มการบาดเจ็บใหม่เข้าไป มันก็ยากที่จะดีขึ้น และสุดท้ายก็อาจจะทำให้พิการได้
หากเป็นเช่นนั้น เธอจะอธิบายกับเป่หมิงโม่ได้อย่างไร
ดังนั้น เพื่อป้องกันไม่ให้เกิดอันตราย เธอจึงตั้งใจจัดคนรับใช้ไว้นอกห้องของหยางหยาง เพื่อป้องกันไม่ให้เขาแอบวิ่งออกไปไหน
ไม่แค่นั้น เธอกั้นด้านหน้าไว้ แต่ด้านหลังยังใช้ได้อยู่
ทันทีที่หยางหยางออกไป คนรับใช้ที่เฝ้าหน้าประตูก็เพิ่งความระแวดระวัง “คุณชายหยางหยาง คุณจะไปไหน”
เมื่อคืนหยางหยางได้คุยโทรศัพท์กับเฉิงเฉิง และได้ยินว่าพวกเขาใช้ชีวิตอย่างสบายมาก อยู่ในวิลล่าของฉิงฮัว ที่นั่นมีได้กินได้เล่นไม่รู้ว่าจะมีความสุขมากมายขนาดไหน
ในใจของเขารู้สึกอยากรู้อยากเห็นที่จะไปดู
เดิมทีเขาคิดที่จะแอบวิ่งออกไป แต่เพราะถูกคุณย่าพบเข้า อย่างนั้นเขาก็คงจะไม่สามารถออกไปไหนได้แน่นอน
เขาค่อยๆย่องออกจากประตูเบาๆ ก็ได้ยินเสียงมีคนพูดอยู่ด้านหลัง
นี่คงเป็นการก้าวเท้าผิดจริงๆ
เขาล้วงมือเล็กๆไว้ในกระเป๋ากางเกงแสร้งทำไม่รู้ไม่ชี้ “มันน่าเบื่อเกินไปที่จะอยู่ในห้อง ผมอยากจะออกไปเดินเล่น”
เมื่อคนรับใช้ได้ยินก็รู้สึกตกใจกลัว “คุณชายหยางหยาง ท่านนายกำชับว่า ไม่ให้คุณออกไปไหน ขาของคุณยังหายไม่ดี หากเกิดอะไรขึ้น พวกเราก็ไม่สามารถรับผิดชอบได้”
หยางหยางขมวดคิ้ว “ผมแค่จะไปเดินเล่นที่สวนด้านหลังได้ไหม” ดูเหมือนว่าแผนการที่จะแอบหนีออกไปวันนี้ดูจะล่มแล้ว
“นี่……” คนรับใช้รู้สึกลังเลอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นพูดว่า “ก็ได้ เดี๋ยวผมจะไปเดินเล่นเป็นเพื่อนกับคุณ แบบนี้จะได้คอยดูแลความปลอดภัยของคุณด้วย”
พูดจบ เขาได้เดินไปยังด้านข้างของหยางหยาง และยื่นมือไปพยุงแขนของหยางหยาง
หยางหยางปัดมือทิ้ง “ไม่ต้องมาจับผม ผมเดินเองได้” หยางหยางค่อยๆงอขาที่บาดเจ็บเล็กน้อย และโน้มตัวไปข้างหน้าเล็กน้อยที่ขาข้างหนึ่ง
คนรับใช้ตามมาข้างหลังอย่างใกล้ชิด
เมื่อมาถึงเชิงบันได หยางหยางรู้สึกหนักใจเล็กน้อย ก่อนหน้านี้ตอนที่ขาของเขายังยืดหยุ่นได้สามารถจะวิ่งลงบันไดได้ แต่ตอนนี้ยากมากที่จะขยับแม้แต่นิ้วเดียว
ในที่สุดเขาก็ต้องอาศัยแรงของคนรับใช้ และช่วยประคองเขาค่อยๆกระโดดลงมาทีละขั้น
ระยะห่างจากชั้นบนถึงชั้นล่างห่างเพียงไม่กี่สิบเมตร หยางหยางได้กระโดดลงมาจนเม็ดเหงื่อค่อยๆไหลออกมาจากหน้าผากของเขา
ในเวลานี้ เจียงฮุ่ยซินกลับมาจากข้างนอก ในมือของเธอถือตะกร้าที่เต็มไปด้วยผัก
ทันทีที่เข้าประตูมาก็เห็นหยางหยางกำลังกระโดดเพื่อออกไปข้างนอก โดยมีคนรับใช้คนหนึ่งติดตามอยู่ข้างหลังอย่างใกล้ชิด และคนรับใช้ยังคอยบอกให้เขาระมัดระวังอยู่ตลอดทาง
หยางหยางได้ถูกเขาพูด หยุดลงและหันไปมองคนรับใช้คนนั้น “ผมแค่จะไปพักผ่อนที่ด้านหลัง จะต้องทำตัวเหมือนพระถังเลยหรือ”
***
หยางหยางแสดงออกถึงท่าทีของการเป็นคุณชาย ทำไมจะต้องทำตามคำสั่งของคนใช้
“หยางหยาง เธอจะไปไหน” ในตอนนี้ก็ได้ยินเสียงของเจียงฮุ่ยซินที่ดังมาจากประตู
ทันใดนั้นการวางอำนาจเล็กๆนั้นก็ได้หายไป
“คุณย่า ผมแค่อยากจะออกไปเดินเล่น อยู่แต่ในบ้านมันน่าเบื่อจะแย่”
เจียงฮุ่ยซินทำไมจะไม่เข้าใจความคิดของเขา เธอก็ได้พยักหน้าและพูดว่า “อย่างนั้นเธอก็ออกไปเดินเล่นเถอะ แต่จะต้องสัญญากับฉันหนึ่งข้อ”
เดิมทีหยางหยางคิดว่าย่าจะขัดขวางเขา แต่ไม่คาดคิดว่าเธอกลับเห็นด้วย
สิ่งนี้ทำให้เข้ารู้สึกประหลาดใจเป็นอย่างมาก แต่ก็รีบยิ้มกว้างให้กับเจียงฮุ่ยซินทันที “คุณย่า ต้องสัญญาอะไรเหรอ”
เจียงฮุ่ยซินเอาตะกร้าผักที่อยู่ในมือมอบให้กับคนรับใช้คนหนึ่งที่อยู่ด้านข้าง จากนั้นก็เดินไปตรงหน้าของหยางหยาง หยิบผ้าเช็ดหน้าที่ตนเองพกไว้กับตัว เช็ดเหงื่อที่หน้าผากให้กับเขา “ย่าเข้าใจเธอว่าการอยู่ในบ้านนานๆมันน่าเบื่อมาก อันที่จริงฉันเองก็คิดอยู่หลายวันแล้วว่าจะพาเธอออกไปข้างนอก เพียงแต่ฉันเห็นว่าอาการบาดเจ็บของเธอยังไม่หายสนิท ฉันจึงระงับเอาไว้ก่อน ในเมื่อเธอต้องการออกไปข้างนอก อย่างนั้นฉันก็จะพาเธอออกไป”
“หา!” หยางหยางยังคงประหลาดใจเล็กน้อย เขามองไปที่ย่าสักพัก และไม่รู้ควรจะทำอย่างไรดี
เจียงฮุ่ยซินยิ้มเบาๆ “ทำไมไม่อยากออกไปข้างนอกกับย่าเหรอ”
หยางหยางไม่ได้พูดอะไร ได้แต่ส่ายหน้า ถ้าพูดตามจริงแล้วในใจของเขาจริงๆแล้วก็ไม่ได้อยากออกไปกับคุณย่า
เมื่อนึกถึงที่ผ่านมา เธอจะทำอะไรก็ต้องดุตัวเอง ไม่เคยจะแสดงสีหน้าที่ดีให้เขาได้เห็นเลย แม้ว่าหนึ่งเดือนมานี้ เธอจะให้ความเป็นมิตร
“พวกเธอไปเตรียมรถเข็นมาให้หยางหยาง” เจียงฮุ่ยซินไม่ต้องการให้หยางหยางหกล้ม จึงใช้ให้คนรับใช้รับนำรถเข็นมา
หยางหยางมองไปยังรถเข็นที่อยู่ตรงหน้า ปากน้อยๆของเขาก็เริ่มยื่นออกมา “คุณย่า ผมไม่อยากนั่งตรงนี้ ผมกระโดดและเดินไปได้”
“ทำไมถึงไม่อยากนั่งล่ะ มีสิ่งนี้เธอก็สามารถไปที่ไกลๆได้ แล้วก็ยังไม่หกล้มด้วย” เจียงฮุ่ยซินกล่าว
“ผมเคยเห็น ของชิ้นนี้มีแต่คนพิการเท่านั้นที่จะนั่ง ผมเพียงแค่เจ็บขา แล้วก็ดีขึ้นมากแล้วด้วย” หยางหยางพยายามโน้มน้าวเจียงฮุ่ยซินอย่างเต็มที่เพื่อจะไม่ให้เขานั่งบนนั้น
แต่สรุปแล้วเขาก็ไม่สามารถที่จะโน้มน้าวได้ หยางหยางนั่งลงบนรถเข็นอย่างไม่เต็มใจ และมีคนรับใช้คอยเข็นอยู่ข้างหลัง
“ที่สวนหลังบ้านไม่มีอะไรให้ดู พวกเราจะไปไหนกันดี” เจียงฮุ่ยซินพูดกับตัวเอง แต่ก็ดูเหมือนจะพูดคุยกับหยางหยาง
เดิมแล้วหยางหยางต้องการไปเล่นที่วิลล่าของฉิงฮัว แต่เขาจะบอกความคิดนี้กับเจียงฮุ่ยซินได้ อย่างไรล่ะ
ไม่ต้องพูดถึงเรื่องอื่น เรื่องของน้องสาวควรทำอย่างไร หากย่ารู้เรื่องนี้เข้า จะต้องสร้างความเดือดร้อนให้แม่มากอย่างแน่นอน
เมื่อหยางหยางถูกอุ้มขึ้นรถ หลังจากเจียงฮุ่ยซินก็ขึ้นรถไปแล้ว ทันใดนั้นเธอก็หันกลับมาแล้วพูดกับหยางหยางที่นั่งอยู่ด้านหลัง “หรือว่าพวกเราจะไปเยี่ยมเฉิงเฉิงกันไหม ฉันไม่ได้เจอกับหยางหยางมานานแล้ว ไม่รู้ว่าตอนนี้เขาเป็นอย่างไรบ้าง ไม่รู้ว่าจะอ้วนเหมือนกับเธอหรือเปล่า ฮ่าๆ…..”
เมื่อหยางหยางได้ยิน เรื่องอะไรที่ไม่อยากให้เกิด ก็มักจะเกิดขึ้น
“หยางหยาง เธอบอกทางไปบ้านของแม่ให้กับเหล่าจางหน่อย” เจียงฮุ่ยซินกล่าว
