ตอนที่ 737 มีคนชอบมีคนเป็นห่วง
แม้ว่าจิ่วจิ่วอายุยังน้อย แต่เธอมีความกล้า แต่เมื่อถูกขังไว้ในตู้เสื้อผ้ามืดๆ อะไรก็ทำไม่ได้ เป็นเรื่องที่น่าเบื่อจริงๆ
การพูดคุยระหว่างฉิงฮัวและลั่วเฉียว เธออยู่ที่นี่ได้ยินชัดเจน
ตอนนี้เธอยังเด็กมาก การพูดคุยของผู้ใหญ่มีหลายคำพูดที่ทำให้ไม่ค่อยเข้าใจ แต่ความหมายโดยรวมเธอก็เข้าใจอยู่บ้าง
ตอนที่ตู้ถูกเปิดออกนั้น จิ่วจิ่วถึงจะรู้สึกตื่นเต้นขึ้นมาบ้าง จากนั้นก็งุนงง และพูดออกมาโดยไม่คิด: “คุณป้าเฉียวเฉียว คุณลุงคนนั้นคือใครเหรอ? เหมือนว่าเขาจะชอบคุณมาก”
ทำให้ลั่วเฉียวหน้าแดงมาก เอื้อมมือไปลูบจมูกของเธอ: “เอลฟ์ตัวน้อย หนูได้ยินอะไรบ้าง?”
จิ่วจิ่วกัดนิ้ว เอียงศีรษะกลอกตาบนแล้วพูดว่า: “น่าจะตั้งแต่ ‘ปวดท้อง? คุณอดทนไว้’ เริ่ม”
หน้าผากของลั่วเฉียวมีเส้นดำๆ ปรากฏออกมา
ได้ เจ้าตัวน้อยคำพูดไม่ตกหล่นสักคำ ได้ยินหมดแล้ว
คำพูดนี้ไม่ควรให้จิ่วจิ่วแพร่ออกไป ความคิดแรกของลั่วเฉียวก็คือสิ่งนี้
“คุณน้าเฉียวเฉียวตอนนี้หนูออกไปได้หรือยัง?” จิ่วจิ่วถาม
ลั่วเฉียวพูดกระซิบกับจิ่วจิ่ว: “ตอนนี้ยังไม่ได้ หนูรอที่นี่นานหน่อย เดี๋ยวฉันมารับหนูโอเคไหม? และ สิ่งที่หนูได้ยินเมื่อกี้อย่าไปบอกใคร เด็กที่ชอบนินทา ไม่มีใครชอบ”
จิ่วจิ่วพยักหน้าอย่างหนัก: “คุณน้าเฉียวเฉียวคุณวางใจเถอะ จิ่วจิ่วจะไม่นินทา”
ลั่วเฉียวพยักหน้าอย่างพอใจ จากนั้นก็เริ่มเปลี่ยนเสื้อผ้า
เวลานี้จิ่วจิ่วก็พูดตามมาด้วย: “คุณป้าเฉียวเฉียว นินทาแปลว่าอะไร?”
เมื่อลั่วเฉียวได้ยินก็แทบจะล้มลงกองกับพื้น แล้วอดทนอธิบายให้จิ่วจิ่ว: “นินทาก็คือการพูดเรื่องของคนอื่น ก็เหมือนเมื่อกี้ที่ฉันกำลังพูดคุยกับคุณลุงคนนั้น แม้ว่าหนูจะได้ยิน ก็เหมือนกับการไม่ไปบอกให้คนอื่น”
จิ่วจิ่วพยักหน้า ทำมือโอเคเลียนแบบหยางหยางให้ลั่วเฉียว: “คุณป้าเฉียวเฉียวหนูเข้าใจแล้ว หนูจะไม่บอกให้คนอื่น”
“อือ แบบนี้ถึงจะเป็นเด็กดี” ลั่วเฉียวพยักหน้าอย่างพอใจ
หลังจากลั่วเฉียวเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จ หลังจากวางจิ่วจิ่วไว้อย่างดีแล้ว แล้วเปิดประตูออกไป
เห็นเพียงฉิงฮัวที่เหมือนทหาร ที่ยืนตรงไม่ไกลจากประตู
เมื่อลั่วเฉียวเห็นเขาก็เม้มปากอยากจะยิ้มออกมา ทั้งๆ ที่ติดตามเจ้านายเป่หมิงโม่มานาน คำพูดการกระทำแม้แต่ความคิดก็ล้าสมัย
แต่แบบนี้ก็ดี ไม่ได้เลียนแบบสิ่งไม่ดีกับเจ้านาย ถือเป็นผู้ชายที่สามารถทำให้วางใจได้
***
ลั่วเฉียวอมยิ้ม ขยับเข้าไปใกล้ฉิงฮัวช้าๆ หลังจากนั้นก็ตบไหล่ของเขาไปหนึ่งครั้ง แล้วก็รีบหลบไปอีกด้าน
แต่สิ่งที่ทำให้เธอคิดไม่ถึงก็คือ ฉิงฮัวกลับรีบหมุนตัวไปทางด้านที่เธอหลบ ถูกเขาจับได้
“เอ๋? คุณรู้ได้ยังไงว่าฉันจะหลบอยู่อีกด้าน?” ลั่วเฉียวรู้สึกแปลกเล็กน้อย ฉิงฮัวเกาหัวอย่างลำบากใจ นี่เป็นครั้งแรกที่เขาถูกผู้หญิงถามและมองด้วยสายตาแบบนี้
ทันใดนั้นหน้าของเขาก็แดงขึ้นมา เขาพูดด้วยเสียงติดขัด: “นี่เป็นการป้องกันตัวของผม ไม่ใช่เรื่องใหญ่”
ลั่วเฉียวพยักหน้า ภาพแรกของเธอ ฉิงฮัวเป็นเพียงผู้ติดตามของเป่หมิงโม่ ต่อมาได้ยินกู้ฮอนบอกว่าได้เลื่อนขั้นเป็นผู้ช่วยพิเศษ
แต่ในความคิดของเธอ ผู้ช่วยพิเศษก็ยังคงเป็นบทบาทของผู้ติดตาม ก็เหมือนในหนัง แค่คนช่วยทำธุระและรายงาน
“คุณรู้ศิลปะการต่อสู้?”
ฉิงฮัวพยักหน้า: “เป็นนิดเดียว เป็นนิดเดียว”
“ดูเหมือนว่าผู้ช่วยพิเศษนั้นพิเศษจริงๆ” ลั่วเฉียวพูด เธอจำได้ลางๆ ว่าเวลาที่เธอดื่มมากเกินไป ดูเหมือนว่าเขาจะยื่นมือมา
ทั้งสองคนมาถึงหน้าลิฟต์ ลั่วเฉียวหยุดฝีเท้าแล้วพูดกับฉิงฮัว: “ฉันคิดว่าตอนนี้เราก็ยังต้องรักษาระยะห่างเหมือนเดิม แบบนี้อาจจะดีกว่า”
ทันใดนั้นฉิงฮัวก็อึ้ง ก้มศีรษะแล้วพูดกับเธอ: “เพราะอะไร?”
“อืม…ข้อแรก มันกะทันหันเกินไปฉันเกรงว่าฮอนจะไม่ชิน ข้อสอง ฉันยังไม่ได้เตรียมรับมือ คุณเข้าใจนะ?” ลั่วเฉียวพยายามพูดอย่างมีชั้นเชิง
ความจริงเริ่มจากการเกลียดเขา หลีกเลี่ยงที่จนตอนนี้ยอมรับเขา ความคืบหน้าเร็วไปหน่อย
ต้องใช้เวลาพอสมควรในการปรับตัว
ฉิงฮัวพยักหน้า เขาสามารถเข้าใจคำพูดของลั่วเฉียวได้อย่างตามที่: “ไม่เป็นไร ผมจะให้เวลาคุณได้คิดอย่างชัดเจน แต่ไม่ว่าคุณจะตัดสินใจหรือมีความคิดอย่างไรก็บอกผมด้วย? คุณวางใจได้ ผมสามารถเข้าใจได้”
ลั่วเฉียวพยักหน้า เงยหน้าขึ้นมาสัมผัสและพูดกับฉิงฮัวว่า: “คุณดีจัง”
ฉิงฮัวหน้าแดงอีกครั้ง
*
ลั่วเฉียวเพียงบอกกับพวกกู้ฮอนว่าเธอกับฉิงฮัวอยู่กันสองต่อสองที่ชั้นบนในช่วงครึ่งแรก
สุดท้ายก็ถูกหยิกออก
กู้ฮอนดึงมือของลั่วเฉียว ยิ้มเบาๆ : “เป็นอย่างไร ฉันเคยบอกแล้วว่าคนแบบฉิงฮัวไม่เลวเพียงแต่เธอเอาแต่ใส่แว่นมองเขาตลอด ฉันเชื่อว่าเธออยู่กับเขาในอนาคต เธอจะมีความสุขมาก แบบนี้อีกไม่นานก็จะมีลูก ครอบครัว”
“เฉียวเฉียว ฉันมีความสุขแทนเธอ เธอต้องมีความสุขนะ” แอนนิอวยพรให้เธอ
ในเวลานี้เธออดไม่ได้ที่จะนึกถึงวันที่วันที่ทนไม่ได้ในเมืองซาบาห์
ดูแล้วผู้หญิงคนเดียวในชีวิตนี้ หากเจอคนที่ใช่ ก็เหมือนกับลั่วเฉียวและฉิงฮัวแบบนั้น สามารถแน่วแน่ และใช้ชีวิตในอนาคตอย่างสันติ
หากไม่เจอคนที่เหมาะสม ก็จะเหมือนตัวเอง ตั้งแต่แรกบ้านก็ไม่มีแล้ว ลูกก็ไม่มีแล้ว มือเปล่า
วิญญาณของเธอดูเงียบเหงาเล็กน้อย และก็ลุกขึ้นมา: “ฮอน เฉียวเฉียวพวกคุณพูดคุยกันต่อเถอะ ฉันเหนื่อยแล้ว จะขึ้นไปพักผ่อน”
กู้ฮอนพยักหน้า: “อาหารเที่ยงวันนี้ทำให้คุณลำบากใจแล้ว ตอนเที่ยงคุณไปพักผ่อนให้ดีเถอะ ตอนบ่ายฉันขอลา อาหารเย็นฉันเตรียมให้เรียบร้อยแล้ว”
“ฉันมาช่วยเหลือ” ลั่วเฉียวมีความสุขมากในการประชุมครั้งนี้
“คุณ พักผ่อนที่นี่ให้ดี ดูแลลูกในท้องของตัวเองให้ดีก็พอ ชีวิตที่เหลือเพียงพอสำหรับคุณ ยังไม่รีบมีความสุขกับช่วงเวลาพักผ่อนครั้งสุดท้าย”
คำพูดของกู้ฮอนเป็นประสบการณ์ส่วนตัว
***
ลั่วเฉียวหัวเราะซุกซนเหมือนเด็ก แล้วเอามือข้างหนึ่งเท้าใส่เอว: “รู้แล้ว รู้แล้ว ตอนนี้ฉันเป็นเจ้านาย พวกเธอล้วนเป็นคนใช้ของฉัน มีอะไรก็ไปทำไป”
*
“เจ้านาย ผมกลับมาแล้ว” ฉิงฮัวพูดแล้วก็หมุนตัวปิดประตูห้องทำงานของเป่หมิงโม่
เป่หมิงโม่เงยหน้าขึ้นมองใบหน้าที่ไร้อารมณ์ของฉิงฮัว: “เป็นยังไงบ้าง ให้พื้นที่ส่วนตัวกับนายกับลั่วเฉียว ผลเป็นยังไงบ้าง อย่าต้องให้ฉันผิดหวังนะ”
ตั้งแต่เป่หมิงโม่หลับมาจากปิ่นฮอนเป่หยวนอารมณ์ดีขึ้นบ้าง
“เรื่องของเธอกับเธอ…น่าจะถือว่ามีผลลัพธ์ เธอยอมรับผมมาระดับนึงแล้ว” ฉิงฮัวพูดถึงตรงนี้ เหมือนผู้หญิงในชนบทตอนที่กำลังจะไปนัดดูตัวกัน รู้สึกอายเล็กน้อย
เป่หมิงโม่มองผู้ช่วยพิเศษของเขา รู้สึกยิ่งอยู่ยิ่งน่าสนใจ เว้นก็แต่ มุมปากของเขาค่อยๆ ยกขึ้นเล็กน้อย: “ทำคนอื่นท้องโต นายยังมีอะไรที่ต้องรู้สึกอาย”
เขาพูดคุยกับฉิงฮัวโดยไม่ต้องคิดอะไรมาก เป็นกันเองมาก
“เหอะ ทำไมนายจะทำให้เป็นเรื่องใหญ่เหรอ?” เป่หมิงโม่ยิ้มเล็กน้อย เขาพูดจนทำให้ฉิงฮัวอายจนหน้าแดงจนถึงคอ
“เอาล่ะ ต่อไปเรื่องของนายฉันก็ไม่มีอะไรต้องช่วยแล้ว ต่อไปก็ต้องดูนายแล้ว แต่ขอเตือนนายอย่างหนึ่ง รีบแต่งงาน นายไม่ควรทำให้คนอื่นต้องท้องก่อนแต่งหรอกนะ แม้เรื่องจะเกิดขึ้นแล้ว แต่ก็ควรจะแก้ไขก่อนที่จะกำเนิดเด็กออกมา”
ฉิงฮัวพยักหน้า: “เรื่องนี้ผมเข้าใจ ก็อยากจะรีบไปดูแลเธอ แต่ตอนนี้เธอรู้สึกว่ายังไม่ค่อยชินเท่าไหร่ ต้องการเวลา”
“อืม ในเมื่อเป็นเช่นนี้ นายก็ต้องไปเยี่ยมเธอไปดูแลเธอบ่อยๆ ทำให้เธอเคยชินกับนายแล้วข้างหลังก็จะง่ายเอง ฉันว่าต่อไปนายไม่ต้องคอยมารับส่งฉันแล้ว” เป่หมิงโม่พูด พลางหมุนปากกาในมือเล่น
“เจ้านาย ผมจะไม่ทำให้เรื่องส่วนตัวต้องส่งผลกระทบต่องาน ผมว่าคอยรับส่งคุณทำงานเหมือนเดิมเถอะ” ฉิงฮัวรีบพูดอย่างกระตือรือร้น
“นี่เป็นคำสั่งของฉัน ฉันไม่ต้องการให้ครอบครัวที่ไม่สมบูรณ์แบบของฉัน แล้วยังให้ลูกน้องของฉันไม่มีบ้านตามไปด้วยเข้าใจไหม ต่อไปเราเดินทางใครทางมัน นายแค่เข้างานออกงานตามเวลาก็พอ หากไม่มีธุระสำคัญ เวลานอกฉันจะไม่รบกวนนายแล้ว” ตอนนี้เป่หมิงโม่เอาความสง่าผ่าเผยของความเป็นประธานออกมา แล้วสั่งกับเขา
ในเมื่อเจ้านายพูดเช่นนี้ เขาก็ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากเชื่อฟัง
*
ตอนเย็นกู้ฮอนโทรหาหยินปู้ฝัน ลางานเสร็จ
เธอถึงจะมาเลี้ยงเฉิงเฉิงและจิ่วจิ่วได้อย่างสบายใจ
“ลูกรัก วันนี้เบื่อมากเลยใช่ไหม?” จิ่วจิ่วกอดกู้ฮอนไว้ในอ้อมกอด เหตุไม่คาดฝันในวันนี้ ถือเป็นความทุกข์ทรมานของจิ่วจิ่ว
ถูกปล่อยให้อยู่ชั้นสามคนเดียวเป็นเวลานาน แล้วถูกลั่วเฉียวขังไว้ในตู้เสื้อผ้าไว้สักพัก
จิ่วจิ่วส่ายหน้า: “ก็โอเค ก็โอเค แค่คราวนี้ไม่ได้เล่นกับพี่หยางหยาง”
เฉิงเฉิงเดินไปตรงหน้าของจิ่วจิ่ว เอื้อมมือไปดึงมือของเธอมา: “หยางหยางไม่ได้เล่นกับเธอ ฉันเล่นกับเธอดีไหม?”
จิ่วจิ่วส่ายหน้า: “หนูเล่นกับตุ๊กตาบนชั้นสามมาสักพักแล้ว ตอนนี้หนูแค่อยากอยู่กับแม่”
กู้ฮอนก้มหัวจูบหน้าผากของจิ่วจิ่วสักพัก: “โอเค แม่จะอยู่ตรงนี้เป็นเพื่อนหนูดูการ์ตูนโอเคไหม?”
จิ่วจิ่วพยักหน้า จากนั้นใบหน้าเล็กก็ปรากฏความสงสัย: “แม่ การทำแท้งหมายถึงอะไรเหรอ?”
“ฟู่…” เมื่อเธอพูดออกมา ลั่วเฉียวที่กำลังนั่งอยู่บนโซฟา ที่กำลังดื่มน้ำอยู่ ต้องพ่นออกมาทันที
กู้ฮอนขมวดคิ้วเล็กน้อย แล้วมองจิ่วจิ่ว: “ลูกรัก หนูไปฟังมาจากไหนเหรอ?” จิ่วจิ่วหันไปมองลั่วเฉียว
การกระทำเช่นนี้ กู้ฮอนก็เข้าใจแล้ว เธอขมวดคิ้วเล็กน้อย: “เฉียวเฉียว เธอมีอะไรจะอธิบายไหม?”
***
ลั่วเฉียวไม่ได้ตอบทันที แต่หันไปมองจิ่วจิ่ว เธอหรี่สายตาเล็กน้อย: “เจ้าคนทรยศ ฉันเคยบอกให้เธอว่าอย่าไปบอกใครไม่ใช่เหรอ”
ดวงตาโตใสแจ๋วของจิ่วจิ่วกะพริบตามองลั่วเฉียว เธอพูดอย่างไร้เดียงสา: “คุณป้าเฉียวเฉียว หนูเคยพูดว่าจะบอกคนอื่น แต่แม่ไม่ใช่คนอื่น”
ทำให้เธอพ่ายแพ้จริงๆ แล้วหันไปยิ้มให้กู้ฮอนและพูดว่า: “ฮอน ความจริงเรื่องเป็นแบบนี้ จิ่วจิ่วหลบอยู่ในตู้เสื้อผ้า ฉันพูดคุยกับคุณลุงหัวฟูอยู่ข้างนอก สรุปเธอได้ยินหมดเลย”
ที่จริงกู้ฮอนก็เข้าใจ สถานการณ์ในตอนนั้นไม่เอื้ออำนวยให้ลั่วเฉียวคิดเรื่องอื่น
