ตอนที่ 734 เป่หมิงเอ้อจะเดินดูหน่อย
แอนนิเห็นกู้ฮอนกลับมาแล้ว ใจที่หนักอึ้งก็สามารถวางลงได้บ้าง： “กู้ฮอน ตอนนี้เธออยู่ที่นี่เป็นเพื่อนจิ่วจิ่วก่อนนะ ฉันลงไปเตรียมอาหารก่อน”
กู้ฮอนพยักหน้า จากนั้นก็พูดกับแอนนิ： “วันนี้คงต้องลำบากเธอแล้ว นอกจากคุณท่านนายเป่หมิงแล้ว ยังมีเป่หมิงโม่แล้วก็ฉิงฮัวด้วย”
“คุณพ่อก็มาเหรอ?” หยางหยางผิดคาดเล็กน้อย
“นั่นสิ เขามาได้ยังไง? หรือว่าพวกเรามีพิรุธอะไร” แอนนิกระวนกระวาย
เพื่อที่จะปกป้องจิ่วจิ่ว หลังจากที่พวกเธอย้ายมาที่นี่ ก็พาเธอออกไปข้างนอกน้อยมาก ส่วนมากจะอยู่แต่ในบ้าน
ในบ้านนี้ที่เดียวที่จะได้รับอากาศบริสุทธิ์ รับแสงแดดได้ก็มีแต่ห้องใต้หลังคานี่แหละ
“ไม่ได้เป็นแบบที่เธอคิด เดี๋ยวพอพวกเขากลับไปแล้วฉันจะเล่าให้ฟังอย่างละเอียด”
“มะม๊า ด้านล่างคือใครหยอ เมื่อไหร่จิ่วจิ่วจะได้ลงไปเล่นกับพี่เฉิงเฉิงง่า?” จิ่วจิ่วหลบอยู่ด้านบนมานานแล้ว เริ่มจะทนไม่ไหว
กู้ฮอนจะไม่เข้าใจได้ยังไง แต่ว่าตอนนี้ประเด็นคือ จะโผล่หน้าออกไปตอนนี้ได้ยังไง
เธอลูบหัวจิ่วจิ่วอย่างเบามือ： “เด็กน้อย คนข้างล่างหนูจะเจอไม่ได้นะ ไม่งั้นต่อไปหนูคงไม่ได้เจอมะม๊าแล้ว”
จิ่วจิ่วเอียงคอ ทำตาแป๋ว เห็นได้ชัดว่าไม่ค่อยเข้าใจความหมาย： “มะม๊า พวกเขาน่ากลัวกว่าผีในห้องน้ำอีกหยอ?”
กู้ฮอนพยักหน้าแรงๆ ： “เพราะงั้นหนูต้องเป็นเด็กดีรอมะม๊ากับพี่อยู่ตรงนี้นะ เดี๋ยวมะม๊าจะต้องพาหยางหยางลงไปด้วยกัน”
***
จิ่วจิ่วมองผู้เป็นแม่ เมื่อกี้เธออยู่ที่นี่คนเดียวมาสักพักแล้ว
แต่ก่อนมีแต่คนอยู่เล่นเป็นเพื่อนเธอ ถึงแม้จะเป็นตรงนี้ก็ไม่เป็นไร แต่ว่าตอนนี้ต้องอยู่คนเดียว เธอก็ยังอิดออดเล็กน้อย
แต่คนเป็นแม่พูดขนาดนี้แล้ว จิ่วจิ่วก็ทำได้แค่พยักหน้า： “มะม๊าต้องรีบขึ้นมารับหนูน้า”
กู้ฮอนยิ้มให้จิ่วจิ่วแล้วพยักหน้า： “ไม่เป็นไรนะ เดี๋ยวมะม๊าจะพาเหตุผลขึ้นมาอยู่เป็นเพื่อนหนูเองนะลูก”
พูดจบ เธอก็ยื่นมือไปพยุงหยางหยางที่นั่งอยู่บนพื้นขึ้น： “พวกเราลงไปกันเถอะ”
ไม่นานกู้ฮอนกับหยางหยางก็ลงมาถึงชั้นหนึ่ง
“เด็กคนนี้ ขาเจ็บแล้วยังจะวิ่งไปทั่วอีก ทำให้ผู้ใหญ่เป็นห่วงจริงๆ ” กู้ฮอนทำหน้าเอือมระอา
“นั่นคือห้องของลุงหัวฟูต่างหาก” หยางหยางตอบรับคำของคนเป็นแม่
เป่หมิงโม่มองสองแม่ลูก： “อ่อ บ้านดีขนาดนั้นเลยเหรอ? งั้นฉันขอเดินดูหน่อยแล้วกัน”
พูดพลางลุกขึ้นยืน
ฉิงฮัวพูดอย่างเกรงใจ： “เจ้านาย รู้จักล้อเล่นจริงๆ นะเนี่ย บ้านหลังนี้จะเทียบกับบ้านของเจ้านายได้ยังไงล่ะครับ”
ทันใดนั้นกู้ฮอน เฉิงเฉิงและหยางหยางสีหน้าก็เปลี่ยนทันที แม้แต่กู้ฮอนกับหยางหยาง ก็แอบด่าว่าพูดอะไรไม่คิด
แม่ลูกสามคนรู้ว่าเป่หมิงโม่พูดจริงทำจริง พวกเขาต้องคิดหาวิธีขวางเขาไว้ ไม่งั้นเรื่องของจิ่วจิ่วต้องแดงแน่ๆ
เป่หมิงโม่จัดระเบียบเสื้อผ้า แล้วหันไปพูดกับฉิงฮัว： “เธอพาฉันเดินดูรอบๆ หน่อยดีมั้ย? ใช่แล้ว เธอก็เพิ่งมาที่นี่เป็นครั้งแรกสินะ น่าสนใจจริงๆ ”
ขณะนั้น แอนนิก็เดินออกมาห้องอาหาร： “อาหารเที่ยงเตรียมเสร็จแล้ว ทุกคนมากินก่อนเถอะ”
ที่จริงหลังจากที่เจียงฮุ่ยซินมา แอนนิก็รู้ว่าเธอจะกินข้าวที่นี่ จึงเริ่มเตรียมอาหารไว้ ที่นี่มีวัตถุดิบพร้อม แถมเธอก็เตรียมไว้เรียบร้อยแล้ว แค่เอาลงเตาอุ่นๆ ผัดๆ ก็กินได้แล้ว
ถึงแม้จะมีเป่หมิงโม่กับฉิงฮัวมาเพิ่มสองคน ก็ไม่ได้เป็นปัญหา แถมยังเตรียมเสร็จในเวลาไม่นานด้วย
กู้ฮอนแอบถอนหายใจ ยิ้มแล้วพาลูกเดินไปข้างๆ เจียงฮุ่ยซิน： “ป้าซิน พวกเราไปทานข้าวกันก่อนเถอะค่ะ”
ห้องทานอาหารของบ้านฉิงฮัว ก็ไม่ได้เล็กไปกว่าของบ้านเป่หมิงโม่เท่าไหร่ โต๊ะตัวนึงพอนั่งได้แปดคน อาหารวางเรียงเต็มโต๊ะส่งกลิ่นหอมน่าทาน
“อยู่ที่นี่นายเป็นเจ้าบ้าน นายนั่งตรงนี้เถอะ” เป่หมิงโม่ก็ไม่ลืมว่าตัวเองเป็นแขก รีบชี้ให้ฉิงฮัวนั่งลง
ต่อหน้าเขาฉิงฮัวจะกล้านั่งตรงนั้นได้ยังไง เขารีบปัดมือ： “คุณเป็นเจ้านาย คุณควรจะนั่งตรงนี้ถึงจะถูก”
เป่หมิงโม่ขมวดคิ้ว ยื่นมือไปลากให้เขานั่งลงบนเก้าอี้ที่นั่งเจ้าบ้าน： “ฉันบอกให้นายนั่ง นายก็นั่งๆ ไปเถอะ”
“พ่อมานั่งตรงนี้สิฮะ” เฉิงเฉิงพูด แล้วเว้นที่ใกล้ๆ กู้ฮอนไว้
เป่หมิงโม่พยักหน้า จากนั้นก็มองเฉิงเฉิงด้วยสายตาชมเชย เป็นลูกที่รู้ใจพ่อจริงๆ
เจียงฮุ่ยซินนั่งลงตรงข้ามพวกเขา ข้างๆ ก็เป็นแอนนิ ขาหยางหยางยังไม่หายดี จึงเว้นที่ว่างไว้ให้เขาวางขาได้สะดวก
เจียงฮุ่ยซินยิ้มน้อยยิ้มใหญ่： “หลังจากที่คุณท่านเสียไป นานแล้วที่พวกเราไม่ได้มากินข้าวพร้อมหน้าพร้อมตากัน” เธอพูดไปพูดมา น้ำตาก็ไหลออกมาอย่างไร้สาเหตุ เธอรีบยกมือขึ้นมาเช็ดน้ำตา
เป่หมิงโม่กับกู้ฮอนเห็นแบบนี้ ในใจก็รู้สึกไม่ค่อยดี
แม้แต่เป่หมิงโม่ ที่เป็นนายท่านของตระกูลเป่หมิงตอนนี้ เขาก็มีหน้าที่ที่ต้องรับผิดชอบอย่างเช่นวันนี้
กู้ฮอนมองเจียงฮุ่ยซิน แล้วก็แอบถอนหายใจ อายุปูนนี้แล้ว นายท่านเป่หมิงเสียไป ก็มีแค่เป่หมิงโม่ที่อยู่ข้างๆ แต่เขาก็ไม่ค่อยได้ไปอยู่เป็นเพื่อนเธอ เธออยู่อย่างเหงาๆ ตัวคนเดียวที่บ้านใหญ่ของตระกูลเป่หมิง คงทรมานจริงๆ
***
ไม่พูดก็ไม่ได้ว่าฝีมือทำอาหารของแอนนิพัฒนาไปไม่น้อย กลิ่นหอมของอาหารทำให้คนอยากอาหาร
แต่มีแค่กู้ฮอน เฉิงเฉิงและหยางหยางที่กินไม่ค่อยลง
พวกเขาเป็นกังวลว่าจิ่วจิ่วจะทนอยู่ด้านบนได้นานแค่ไหน จะเบื่อมั้ย อาหารที่เอาขึ้นไปจะพอกินมั้ย
“กู้ฮอน เธอกินไม่ลงเหรอ?” เจียงฮุ่ยซินเห็นในชามของกู้ฮอนยังดูสะอาดสะอ้านอยู่
เป่หมิงโม่พูดเสียงเย็นชา： “ทำไม ยังรู้สึกผิดเรื่องเมื่อเช้าอยู่เหรอ? แบบนี้ก็ดี คิดทบทวนให้ดี แบบนี้เป็นผลดีต่อความปลอดภัยของลูกๆ ”
“กินข้าวแล้วยังหุบปากไม่มิดเหรอ?” กู้ฮอนโดนเป่หมิงโม่เอะอะก็บอกให้ทบทวนจนรำคาญแล้ว คนคนนี้จับจุดอ่อนได้ก็ไม่ปล่อยเลย
เป่หมิงโม่เลิกคิ้ว แล้วหันไปหากู้ฮอน แต่ว่าไม่ได้เถียงกลับ
แล้วหันไปคีบน่องไก่ให้เฉิงเฉิงกับหยางหยางคนละชิ้น： “แม่ของลูกทำผิดแล้วสำนึกอยู่ แต่พวกลูกสองคนทำไมไม่กินกันล่ะ”
“……”
เฉิงเฉิงกับหยางหยางเงียบใส่อย่างไม่ได้นัดหมาย
พอกินเสร็จ เจียงฮุ่ยซินก็ชื่นชมฝีมือทำอาหารของแอนนิ：“ ถ้าเธอเปิดร้านอาหารนะ ต้องขายดีแน่นอน”
แอนนิยิ้มอ่อน： “ขอบคุณท่านนายเป่หมิงที่ชอบนะคะ แต่ว่าที่หนูทำก็มีแต่กับข้าวตามบ้านธรรมดาๆ คงสู้ร้านดีๆ ไม่ได้หรอกค่ะ”
เป่หมิงโม่เช็ดปาก แล้วมองไปรอบๆ อีกครั้ง เขาก็ยังไม่ยอมแพ้เรื่องที่จะเดินดูบ้านของฉิงฮัว
ทันใดนั้นกู้ฮอนก็กระวนกระวาย รีบมองไปทางเป่หมิงโม่
เป่หมิงโม่จะมองข้ามกู้ฮอนที่เป็นแบบนี้ไปได้ยังไง อีกอย่างเห็นเธอเป็นแบบนี้ เป่หมิงโม่ยิ่งอยากจะเดินตรวจดูขึ้นไปอีก
สรุปแล้วบ้านหลังนี้ซ่อนความลับอะไรกันไว้แน่ ถึงทำให้กู้ฮอนกระวนกระวายได้ขนาดนี้
“ฉิงฮัว ข้าวก็กินแล้ว ถ้างั้นนายพาฉันไปเดินดูรอบๆ หน่อย ป้าซิน ป้ามาถึงนี่ก็คงยังจะไม่ได้เดินดูรอบๆ สินะ ถ้างั้นพวกเราไปเดินดูด้วยกันมั้ยครับ? ”
เจียงฮุ่ยซินพยักหน้า： “กินเสร็จแล้วเดินๆ หน่อย”
ถ้าหากบอกว่าเป่หมิงโม่อยากเดินดู กู้ฮอนก็จะหาข้ออ้างมาแย้งได้ แต่ถ้าหากเจียงฮุ่ยซินอยากเดินละก็เธอคงหาเหตุผลยากแล้วล่ะ
แถมเธอก็ไม่ใช่เจ้าของบ้าน ฉิงฮัวกับลั่วเฉียวต่างหากที่เป็นเจ้าของบ้าน ตอนนี้ลั่วเฉียวพักผ่อนอยู่ด้านบน ฉิงฮัวก็ไม่กล้าห้ามเจ้านายหรอก
“ฉันขอขึ้นไปเก็บของก่อน ข้างบนรกๆ ” กู้ฮอนเห็นว่าห้ามไม่อยู่ จึงหาข้ออ้างขึ้นไปก่อน แล้วหาที่ลูกไปซ่อนก่อน
เจียงฮุ่ยซินปัดมือ：“กู้ฮอน คนกันเองทั้งนั้นจะกลัวอะไร” เธอพูดพลางคว้ามือกู้ฮอนไว้
จากนั้นก็เรียกเฉิงเฉิง： “มานี่มา ไปกับย่า”
ดูเหมือนว่าเฉิงเฉิงก็ขึ้นไปเตือนก่อนไม่ได้แล้วเหมือนกัน
กู้ฮอนขมวดคิ้ว หรือว่าเรื่องของลูกจะแตกวันนี้เนี่ย
เธอเดินตามทุกคนขึ้นลิฟต์ด้วยความวิตกกังวล
เป่หมิงโม่กดไปที่ชั้นสาม กู้ฮอนก็กระวนกระวาย แล้วพูดอย่างเบาๆ ： “ทำไมไม่ดูจากชั้นสองล่ะ? ”
“ชั้นสองเป็นห้องนอน มีอะไรน่าดูล่ะ”
พูดจบ แม้แต่ข้ออ้างให้พวกเขาเริ่มดูจากชั้นสอง แล้วตัวเองหาโอกาสแอบขึ้นชั้นสามไปซ่อนตัวจิ่วจิ่วก็ไม่มีแล้ว
ลิฟต์ขึ้นมาถึงชั้นสาม ประตูลิฟต์ก็เปิดออก เป่หมิงโม่มองไปที่ภาพข้างหน้า แล้วขมวดคิ้วอย่างไม่รู้ตัว
กู้ฮอนหลับตาปี๋ ไม่กล้ามองภาพที่อยู่ตรงหน้า
“เธอช่วยอธิบายให้สมเหตุสมผลหน่อยได้มั้ย? ” ผู้คนเดินลงจากลิฟต์ เป่หมิงโม่ก็ค่อยๆ พูดขึ้น
***
กู้ฮอนรู้สึกแค่ว่า ฟ้าจะถล่มลงมา
ทันใดนั้นเฉิงเฉิงกับหยางหยางก็ผิดคาด
ชั้นสามถึงแม้จะนับเป็นชั้นนึง แต่ก็มีแค่ห้องใต้หลังคา
บนนี้กว้างมาก ที่ออกแบบมาแบบนี้ เพราะว่าตรงนี้เหมาะแก่การออกกำลังกาย บนหลังคามีหน้าต่างที่เปิดออกได้กว้าง สามารถมองเห็นบรรยากาศข้างนอก พอเปิดหน้าต่างก็จะมีอากาศสดชื่น
ตั้งแต่กู้ฮอนกับลั่วเฉียวย้ายเข้ามาอยู่ ที่นี่ก็เป็นที่ประจำสำหรับพวกเธอ นอกจากเครื่องเล่นและเครื่องออกกำลังกายของเด็กที่ลั่วเฉียวใช้บัตรของฉิงฮัวรูด นอกจากนั้นก็ไม่มีอย่างอื่นแล้ว
พูดอีกอย่างคือ ไม่ต้องพูดถึงเรื่องจะซ่อนคนๆ นึง แม้แต่ลูกแมวลูกหมาก็ยังซ่อนไม่มิด
“เฉิงเฉิง งั้นให้หนูอธิบายดีมั้ย? ” เป่หมิงโม่มองไปที่กู้ฮอนที่ทำหน้าร้อนรน
“พ่อฮะ นี่มันก็แค่ของเล่นกับผ้าปูปิกนิกไม่ใช่เหรอฮะ” เฉิงเฉิงตอบอย่างช้าๆ ?
กู้ฮอนชะงักไป เธอค่อยๆ ลืมตาขึ้น ก็เห็นแค่ห้องโล่งๆ ไม่เห็นเงาของคนตัวเล็ก
ที่กองอยู่ข้างหน้าพวกเขาก็แค่เครื่องออกกำลังกาย แล้วก็ตุ๊กตาที่จิ่วจิ่วเล่นเป็นประจำ ยังมีแยมที่เธอกินเหลือ และจานที่ว่างเปล่า
เป่หมิงโม่ขมวดคิ้ว： “นี่ลูกเป็นคนทำทั้งหมดเลยเหรอ?” ให้ตายยังไงเขาก็ไม่เชื่อ ว่าลูกชายของตนจะเล่นของพวกนี้
“ที่จริงของพวกนี้เป็นของเฉียวเฉียว ปกติแล้วเธอมักจะเอาของพวกนี้ขึ้นมาด้วย ขยับแล้วมักจะหิว เพราะงั้นจะขาดของกินไปไม่ได้” กู้ฮอนรีบอธิบาย
ในห้องของผู้หญิงมีตุ๊กตาประดับ นั่นก็ไม่ใช่เรื่องแปลก
