ตอนที่ 781 ผู้ช่วยพิเศษ
จากนั้นเขาชี้ไปที่กู้ฮอนที่กำลังจะหันกลับตัวจากไป “คุณห้ามไปนะ”
ในไม่ช้าฉิงฮัวก็เรียกหัวหน้าแผนกต่างๆเข้ามาในห้องประชุมของเป่หมิงโม่
ทุกคนกระซิบกันด้วยความสงสัยว่าจู่ๆไม่รู้ทำไมก็เรียกพวกเขามาที่นี่
ครอบครัวของเป่หมิงเฟยหย่วนนั่งด้วยกัน
“ยี่เฟิง พ่อไม่รู้จริงๆว่าอารองของลูกจะเล่นกลอุบายอะไรอีก แต่ถ้าเขาไปรบกวนพ่อและแม่ของลูก พ่อคิดว่าเราควรออกจากตระกูลเป่หมิงดีกว่า พ่อไม่อยากข้องเกี่ยวด้วยอีกแล้ว” เป่หมิงเฟยหย่วนลดศีรษะลงและพูดอย่างเบาๆกับเป่หมิงยี่เฟิงที่นั่งอยู่ข้างๆเขา
เป่หมิงยี่เฟิงเข้าใจว่าพ่อของเขาหมายถึงอารองที่ขับไล่ครอบครัวของพวกเขาออกจากตระกูลเป่หมิงต่อหน้าคนทั้งตระกูล
เขาแสดงท่าทีสงบมาก “พ่อ พ่อแม่โล่งใจได้นะครับ ตราบใดที่ตระกูลเป่หมิงมีผมอยู่ ไม่มีใครขับไล่เราไปได้”
ทันทีที่เขาพูดจบ เป่หมิงโม่ก็รีบเดินเข้าไปในห้องประชุม
ในตอนนี้ห้องประชุมเงียบลงทันที ทุกคนมองไปที่เป่หมิงโม่
“ที่เรียกทุกคนมาที่นี่เพราะฉันมีเรื่องหนึ่งที่จะประกาศให้คุณทราบ เนื่องจากตระกูลเป่หมิงได้ร่วมมือกับบริษัทGTแผนกวิศวกรรมและแผนกการเงินได้ถูกแบ่งออกเป็นสองส่วน โดยแต่ละส่วนจะจัดการดูแลภายในกันเอง หลังจากดำเนินการมานานกว่าหนึ่งเดือนดูเหมือนว่าแต่ละแผนกจะมีความสามารถพอสมควร โดยเฉพาะกลุ่มตระกูลเป่หมิงทางนี้ซึ่งผู้มาใหม่เกือบทั้งหมดไม่ก่อวุ่นวาย แถมผลงานยังมั่นคงเช่นเดิม”
เป่หมิงโม่พูดต่อไปเป่หมิงยี่เฟิงหันศีรษะและกระซิบกับพ่อของเขา “เป็นไงครับ ตอนนี้ไม่ต้องกังวลแล้วนะครับพ่อ”
***
เป่หมิงโม่หันหน้าไปมองเป่หมิงยี่เฟิง “ผู้อำนวยการเป่หมิง ฉันไม่รู้ว่าคุณมีความคิดอะไรบ้าง ทำไมเราไม่พูดถึงเรื่องนี้กันสักหน่อยล่ะ”
เป่หมิงยี่เฟิงได้รับการขนานนามในที่สาธารณะ ก็อดไม่ได้ที่เขินอายเล็กน้อย ความรู้สึกนี้เหมือนกับตอนที่เขาถูกครูเรียกในระหว่างที่หนีเรียน
เขาฝืนยิ้ม “ท่านประธานเป่หมิง ฉันแค่อยากบอกว่าฉันได้ผลลัพธ์ที่ดีเช่นนี้เพราะการชี้แนะที่ดีของประธานเป่หมิง”
เป็นคำเยินยอที่ช่างเลียแข้งเลียขาจริงๆ เป่หมิงโม่เลิกสนใจเขาด้วยใบหน้าบึ้งตึงและพูดต่อว่า “ตอนนี้ความสนใจของเราอาจกล่าวได้ว่าเอียงไปทางโครงการบริษัทGTเป็นเรื่องที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ที่เราจะประมาทในกิจการอื่นๆของเรา ตอนนี้ฉันได้ทำการตัดสินใจอย่างหนึ่ง คุณฉิงฮัวเป็นผู้ช่วยพิเศษของฉันมาโดยตลอดและเขาจะเป็นผู้จัดการโครงการของบริษัทGTสำหรับผู้ช่วยพิเศษของ ตระกูลเป่หมิง ฉันได้เลือกไว้คนหนึ่งแล้ว”
ขณะที่พูดอย่างนั้น เขาก็กวักมือเรียกไปที่ประตูห้องประชุม
กู้ฮอนซึ่งอยู่นอกห้องประชุมเข้าใจคำพูดของเป่หมิงโม่เมื่อเห็นเขากวักมือเรียกให้เข้าไป คงไม่ใช่ว่าให้เธอเป็นคนที่รับผิดชอบเกี่ยวกับตระกูลเป่หมิงหรอกนะ…
แม้ว่าเธอจะคิดอย่างนั้นในใจ แต่เป่หมิงโม่เรียกตัวเอง เธอจึงเดินเข้าไปในห้องประชุมอย่างประหม่า
“นี่คือผู้ช่วยพิเศษที่ฉันมอบหมายให้ดูแลตระกูลเป่หมิง คุณกู้ฮอน หากใครมีอะไรจะรายงานฉันในอนาคตโปรดรายงานเธอก่อน โดยเฉพาะแผนกออกแบบและแผนกวิศวกรรมของฝั่งเป่หมิง รวมถึงแผนกการเงินด้วย” ในตอนนี้เป่หมิงโม่จงใจที่จะมองไปที่เป่หมิงยี่เฟิง
สำหรับการปรับบุคลากรของเป่หมิงโม่ครั้งนี้ไม่มีใครคัดค้าน
โดยเฉพาะอย่างยิ่งสำหรับกู้ฮอน ผู้ช่วยพิเศษที่ลงมาจากอากาศทำให้ครอบครัวของเป่หมิงเฟยหย่วนประหลาดใจ
เป่หมิงยี่เฟิงมองไปที่กู้ฮอนที่ยืนอยู่ข้างๆเป่หมิงโม่ รู้สึกอึดอัดเล็กน้อยและไม่เข้าใจจุดประสงค์ของการปรับเปลี่ยนครั้งนี้ของเป่หมิงโม่
เป่หมิงโม่เพิกเฉยต่อสายตาแปลกๆของเป่หมิงยี่เฟิงและพูดต่อ “โอเค เรื่องที่ฉันจะประกาศเกี่ยวกับการปรับบุคลากรมีเพียงเท่านี้ หัวหน้าแผนกต่างๆสามารถกลับไปทำงานได้แล้ว”
เมื่อทุกคนในห้องประชุมออกไปกู้ฮอนก็เดินตามเป่หมิงโม่ไปที่ห้องทำงาน
“คุณจัดการเรื่องนี้ได้อย่างไรโดยที่ฉันไม่ยินยอม คุณไม่กลัวว่าฉันจะหนีไปบ้างหรือ”
มุมปากของเป่หมิงโม่โค้งงอเล็กน้อย “อย่าลืมสิ นี่เป็นข้อตกลงระหว่างเรา ในเมื่อฉันปล่อยให้เฉิงกลับบ้าน ก็ต้องยอมรับเงื่อนไขนี้”
กู้ฮอนจ้องมองเขาอย่างดุร้ายและบอกว่าเธอไม่ได้ทำสิ่งนี้เพื่อความปลอดภัยของลูกชายเขาหรอกหรือ
กระนั้นเธอก็ไม่สามารถเปิดเผยเรื่องนี้ต่อสาธารณะได้ เมื่อเธอไม่มีหลักฐานที่แน่ชัด มิฉะนั้นอาจทำให้เกิดปัญหามากขึ้นและส่งผลกระทบต่อเด็กมาก
“โอเค ฉันสัญญากับคุณในเงื่อนไขนี้ แต่ฉันยืนยันคำเดิมว่า ตอนนี้ฉันยังมีหลายอย่างที่ต้องทำและฉันไม่สามารถเข้างานหรือเลิกงานตรงเวลาได้เหมือนฉิงฮัว แล้วอย่าหาว่าฉันขาดงานแล้วมาทำให้ฉันเดือดร้อนล่ะ”
เป่หมิงโม่เห็นกู้ฮอนตกลง เขาก็พยักหน้า “คุณมั่นใจได้ว่าฉันเป็นเจ้านายที่มีเหตุผล ฉันจะไม่ทำให้คุณเดือดร้อน อะไรที่สมเหตุสมผลผมจะไม่หาเรื่องคุณหรอก” ในขณะที่เขาพูด เขาก็โบกมือให้เธอ “คุณผู้ช่วยกู้ จะทำอะไรก็ไปทำเถอะ”
“ท่านประธานเป่หมิง ขอขอบคุณสำหรับความเอื้อเฟื้อของคุณ ฉันจะบอกคุณว่าฉันขอเวลาไปโรงพยาบาลเพื่อดูแลแม่ของฉัน ไม่ต้องกังวลถ้าตระกูลเป่หมิงมีอะไรต้องทำ ฉันจะแจ้งให้คุณทราบโดยเร็วที่สุด”
หลังจากที่กู้ฮอนพูดจบก็ถือกระเป๋าของตัวเองแล้วเธอก็เดินออกจากห้องทำงานของเป่หมิงโม่
***
กู้ฮอนไม่ได้คาดหวังว่าจะส่งลูกชายไปที่บ้านเป่หมิงแล้วได้ความวุ่นวายในการเป็นผู้ช่วยพิเศษคนที่สองของเป่หมิงกลับมาด้วย
ลืมไปเถอะ เพื่อความปลอดภัยของลูกชายตัวเอง ฉันต้องหยุดชั่วคราว
เมื่อเธอมาถึงโรงพยาบาล เธอซื้อดอกไม้ 2 ช่อ ดอกหนึ่งให้แม่ของเธอและอีกช่อหนึ่งให้หวีหรูเจี๋ย
แม้ว่าตอนนี้ความจริงจะยังไม่เปิดเผย แต่สิ่งที่หวีหรูเจี๋ยทำกลับดูเหมือนจะมีสาเหตุ
อาจจะเหมือนกับแม่ของเธอ แม้ว่าเธอจะไม่รู้ความจริงในเรื่องนี้ แต่เธอก็เลือกที่จะแก้แค้นหวีหรูเจี๋ยด้วยวิธีเดียวกัน
กู้ฮอนเคาะประตูหอผู้ป่วยหวีหรูเจี๋ยเบาๆ หมอที่เปิดประตูคือหมอที่ดูแลตลอด 24 ชั่วโมง
“สวัสดีฉันค่ะ มาเยี่ยมคุณหวีหรูเจี๋ย” กู้ฮอนยื่นช่อดอกไม้สองช่อเพื่อแสดงความตั้งใจของเธอ
ในตอนนี้โม้จิ่งเฉิงเดินออกมาจากห้องคนไข้ด้านใน: “กู้ฮอน หนูมาแล้ว”
กู้ฮอนพยักหน้า “พ่อบุญธรรม พ่อก็อยู่ที่นี่เหรอะคะ วันนี้ฉันมาเยี่ยมแม่ ก็เลยแวะมาดูด้วยว่าอาการของป้าหรูเจี๋ยดีขึ้นมั้ย”
โม้จิ่งเฉิงมีความสุขเป็นพิเศษเมื่อเห็นกู้ฮอนมาพร้อมกับรอยยิ้มบนใบหน้า
เขาปล่อยให้กู้ฮอนเข้าไปในห้องและพวกเขาก็เดินเข้าไปข้างในและพูดว่า “ป้าหรูเจี๋ยอาการโอเคดี เธอเพิ่งตื่นและฉันก็คุยกับเธอ”
จากนั้นพวกเขาก็เดินไปที่เตียงของหวีหรูเจี๋ย
กู้ฮอนวางช่อดอกไม้ลงในแจกันบนโต๊ะข้างเตียงของเธอ จากนั้นก็ก้มศีรษะลงและยิ้มให้หวีหรูเจี๋ยเล็กน้อย “ป้าหรูเจี๋ย ฉันมาเยี่ยมค่ะ”
เมื่อหวีหรูเจี๋ยเห็นกู้ฮอนมา เธอรู้สึกอึดอัดเล็กน้อย โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อคิดถึงสิ่งที่ไม่ถูกต้องที่ทำกับแม่และลูกสาวก่อนหน้านี้น้ำตาไหลพรากไปชั่วขณะ
“กู้ฮอน ฉันขอโทษคุณและแม่ของคุณจากก้นบึ้งของหัวใจ”
เมื่อกู้ฮอนได้ยินสิ่งที่เธอพูดน้ำตาของเธอก็เริ่มคลอในดวงตาของเธอ “คุณป้าหรูเจี๋ย ที่จริงคุณไม่ต้องตำหนิตัวเองแบบนี้ คุณก็เป็นเหยื่อในเรื่องนี้เช่นกัน”
ทั้งแม่และฉันยกโทษให้คุณ
โม้จิ่งเฉิงยื่นมือออกมาและวางไว้บนไหล่ของกู้ฮอนอย่างนุ่มนวล รู้สึกไม่สามารถบรรยายได้ในใจของเขา แต่สุดท้ายมันก็ละลายเป็นประโยคง่ายๆ “ขอบคุณ”
กู้ฮอนใช้ทิชชู่ซับที่มุมตาเบาๆ แล้วพูดกับ หวีหรูเจี๋ยและโม้จิ่งเฉิงว่า “ฉันจะไปหาแม่ก่อนนะคะ”
“โอเค คุณรีบไปเถอะ รอให้อาการเธอดีขึ้นแล้วเราจะไปเยี่ยมนะ” โม้จิ่งเฉิงกล่าวขณะที่เขาส่งกู้ฮอนออกจากห้อง
หลังจากออกจากห้อง โม้จิ่งเฉิงพูดกับกู้ฮอนด้วยความสงสัย “กู้ฮอน หนูหมายความว่าอย่างไรที่บอกว่าหรูเจี๋ยก็เป็นเหยื่อด้วย”
กู้ฮอนสงบลงเล็กน้อยแล้วกล่าวว่า “พ่อบุญธรรม ฉันกำลังตรวจสอบเรื่องนี้และฉันมีเบาะแสเพียงเล็กน้อย ฉันต้องการรอจนกว่าฉันจะเข้าใจทุกอย่างก่อนที่จะคุยกับคุณ”
โม้จิ่งเฉิงขมวดคิ้วและพยักหน้า “เอาเถอะ กู้ฮอนรบกวนด้วยจริงๆ พ่อไม่เคยคิดว่าจะมีปัญหาในเรื่องนี้ ตอนหนูสืบเรื่องนี้ หากต้องการความช่วยเหลือก็บอกพ่อได้ พ่อจะพยายามอย่างเต็มที่เพื่อช่วยหนู”
กู้ฮอนพยักหน้า “ได้เลยค่ะพ่อบุญธรรม ถึงเวลาหนูจะมาบอกนะคะ”
หลังจากพูดจบเธอก็หยิบดอกไม้และไปที่ห้องผู้ป่วยของแม่ที่อยู่ข้างๆ เธอเปิดประตูเบาๆ กล่าวสวัสดีคุณหมอที่เข้าเวรแล้วค่อยๆเดินไปที่เตียงของแม่
ขณะนี้แพทย์เพิ่งให้การรักษา เธอยังคงหลับอยู่
กู้ฮอนจัดดอกไม้และค่อยๆดึงเก้าอี้มานั่งบนขอบเตียงของแม่ของเธอ
***
หลังจากเที่ยงวันลู่ลู่ก็ค่อยๆตื่นขึ้นและเธอก็เห็นลูกสาวของเธอที่เฝ้าดูเธออยู่แวบหนึ่ง
“กู้ฮอน มาแล้วเหรอ”
“แม่คะ รู้สึกดีขึ้นหรือยัง” กู้ฮอนจับมือแม่แน่นและเธอรู้สึกว่ามือของแม่ยังเย็นอยู่เล็กน้อย
ลู่ลู่พยักหน้าเบา ๆ
*
กู้ฮอนอยู่กับแม่ของเธอในช่วงบ่าย ส่วนในตอนเย็นกู้ฮอนก็ขับรถไปโรงเรียน เพื่อรับเฉิงเฉิง
ขณะเดียวกันตระกูลเป่หมิงยังส่งรถมารับหยางหยาง
คนขับรถที่มารับหยางหยางทักทายกู้ฮอนตามปกติ
กู้ฮอนพยักหน้าพร้อมกับยิ้มให้เขาแล้วกล่าวว่า “วันนี้ฉันจะไปส่งเด็กทั้งสองกลับบ้านเองค่ะ คุณกลับไปก่อนได้”
คนขับพยักหน้าแล้วขับกลับ
เฉิงเฉิงและหยางหยางนั่งอยู่ในรถของกู้ฮอน แทนที่จะกลับบ้านโดยตรงพวกเขาขับรถออกไปข้างนอก
“แม่ เฉิงเฉิงอยากอยู่กับฉันที่บ้านคุณปู่จริงๆหรือ” หยางหยางรู้สึกไม่เชื่อเท่าไหร่เกี่ยวกับข่าวที่ไม่สามารถดีนี้
เฉิงเฉิงเหลือบมองหยางหยาง “ถ้าเธอมีข้อสงสัยเกี่ยวกับเรื่องนี้ แม่กับฉันจะส่งเธอไปที่บ้านของคุณปู่ทันที แล้วเราจะไปอยู่กับป้าเฉียวเฉียว”
หยางหยางโบกมือครั้งแล้วครั้งเล่า: “ไม่นะ ไม่ เหอะๆ ฉันแค่อยากได้ยินข่าวดีมากกว่านี้ เธอไปอยู่ที่บ้านของคุณปู่ ยังดีที่ยังพอมีคนอื่นบ้าง ตอนนี้ฉันอยู่ที่นั่นยกเว้นคุณย่าที่น่ากลัวคนนั้น ก็มีแค่คนรับใช้ที่เหมือนหุ่นเท่านั้น ครูโล่ขอลาหยุดไปก่อนหน้านี้ ตอนนี้ฉันกลายเป็นคนขี้เหงาไปแล้ว”
“ฉันบอกพ่อของเราแล้วว่าจะให้เฉิงเฉิงอยู่ที่นั่น อย่างไรก็ตามหยางหยางต้องฟังเฉิงเฉิงอย่างเคร่งครัดนะ ไม่เช่นนั้นจะทำให้เกิดความยุ่งเหยิง” กู้ฮอนจ้องหยางหยางขณะขับรถ
“เฮ้อ แม่ไม่ต้องกังวลว่าฉันจะก่อปัญหาอะไรอีก” หยางหยางกล่าวและโบกมือเบา ๆ
“นั่นไม่จำเป็นเหรอ เมื่อแม่กับฉันห่วงเธอตลอดทั้งคืน กลัวว่าเธอจะยั่วคุณย่าเอา” เฉิงเฉิงเสริม เขารู้จักน้องชายคนนี้ดีเกินไป
กู้ฮอนพยักหน้า “ที่รัก พี่น้องกันต้องร่วมใจช่วยเหลือกันใช่ไหม”
*
กู้ฮอนขับรถช้าๆเข้าไปในบ้านใหญ่ของตระกูลเป่หมิง
