ตอนที่ 782 พบกันในสวนดอกไม้
ทันทีที่รถดับลง เจียงฮุ่ยซินก็ทักทายเธอจากบ้านพร้อมกับคนรับใช้สองคนด้วยรอยยิ้ม
“กู้ฮอน รบกวนแล้วล่ะที่ต้องพาหยางหยางกลับมา”
กู้ฮอนเปิดประตูรถและปล่อยเด็กทั้งสองลง
เจียงฮุ่ยซินเห็นเฉิงเฉิง ความประหลาดใจปรากฏบนใบหน้าของเธอ “เฉิงเฉิง วันนี้หนูมาทานอาหารเย็นกับคุณย่าหรือเปล่า”
เฉิงเฉิงร้องอย่างเชื่อฟัง “คุณย่า” จากนั้นหัวเล็กๆของเขาก็สั่นเล็กน้อย “วันนี้หนูไม่ได้ไปทานอาหารเย็นกับคุณย่า แต่จะไปทานอาหารเย็นกับย่าตั้งแต่นี้เป็นต้นไป”
เจียงฮุ่ยซินงงคำพูดของเฉิงเฉิง ไม่เข้าใจว่าอีกฝ่ายหมายถึงอะไร
กู้ฮอนอธิบายอย่างรวดเร็ว “ป้าซิน เป็นแบบนี้ค่ะ ฉันรู้ว่าเป่หมิงโม่จะไม่กลับมาทั้งวัน ดังนั้นหยางหยางเขาจึงเหงานิดหน่อยแค่อยู่กับคุณป้าตามลำพัง ฉันจึงพาเฉิงเฉิงมาจะได้ให้ทั้งคู่เล่นด้วยกัน ส่วนฉัน ช่วงนี้ต้องดูแลแม่ เธอเพิ่งเข้าโรงพยาบาลอีกครั้ง”
“แม่เข้าโรงพยาบาลอีกแล้วเหรอ อาการตอนนี้เป็นยังไงบ้าง?”
กู้ฮอนมองไปที่สีหน้าวิตกกังวลของเจียงฮุ่ยซิน ในใจมีกลองตีกันสนั่น
คาดไม่ถึงว่าเจียงฮุ่ยซินที่อยู่ตรงหน้าเธอแสดงได้ดีมาก
“ฉันไปเยี่ยมเธอแล้วเมื่อบ่ายวันนี้ ไม่มีอะไรร้ายแรงค่ะ” กู้ฮอนกล่าว
***
เมื่อกู้ฮอนพาเฉิงเฉิงและหยางหยางเข้าไปในบ้านกับเจียงฮุ่ยซิน เป่หมิงโม่ก็ขับรถของเขาจากข้างนอก
“ดีจริงๆ ทุกคนกลับมาแล้ว ฉันจะบอกพ่อครัวที่อยู่ด้านหลังให้เตรียมอาหารเพิ่ม” เจียงฮุ่ยซินมีใบหน้าที่เมตตาในขณะนี้ แต่มีบางอย่างที่ไม่สบายใจในใจของเธอ
ที่ยืนอยู่ตรงหน้าเธอตอนนี้ คนหนึ่งเป็นลูกชายของหวีหรูเจี๋ยและอีกคนเป็นลูกสาวของลู่ลู่ แถมเด็กน้อยทั้งสองยังเป็นลูกชายฝาแฝดของพวกเขา
ตอนนี้เธอและแม่ของพวกเขาขัดแย้งกัน
อาหารค่ำนี้มีความหมายพิเศษไม่มากก็น้อยสำหรับทุกคนที่นั่งที่นั่นและมีรสชาติที่ไม่เหมือนใคร
กระเป๋าของเฉิงเฉิงถูกคนรับใช้เอาเข้าห้องนอนไปแล้ว เฉิงเฉิงและหยางหยางวิ่งขึ้นไปชั้นบนหลังจากรับประทานอาหารเสร็จ
เป่หมิงโม่วางชามและตะเกียบลงแล้วพูดกับกู้ฮอน “หลังจากที่คุณกินเสร็จแล้ว ไปพบผมที่สวนด้านหลัง ผมมีเรื่องจะคุยกับคุณ”
กู้ฮอนถือชามและมองไปที่เป่หมิงโม่อย่างว่างเปล่า เป่หมิงโม่ต้องการทำอะไรอีก?
หลังจากที่เป่หมิงโม่ออกไป เจียงฮุ่ยซินก็ยิ้มเล็กน้อยให้กู้ฮอน “ฮอน หนูและโม่มีความคืบหน้ากันยังไงบ้าง?”
ใบหน้าของกู้ฮอนแดงระเรื่อเล็กน้อยเมื่อถูกถาม จึงรีบอธิบายอย่างรวดเร็ว “ป้าซินระหว่างฉันกับเขามันไม่ใช่อย่างที่ป้าคิดค่ะ”
“ฮ่าๆ อย่าทำเป็นงงเลย โม่ยังมีใจให้หนูอยู่มาก รีบไปสิ อย่าให้เขารอนาน” เจียงฮุ่ยซินพูดด้วยรอยยิ้ม
*
“ดึกขนาดนี้แล้วคุณบอกให้ฉันมาที่นี่ทำอะไร” กู้ฮอนมาที่สวนด้านหลังและเห็นเป่หมิงโม่ยืนอยู่ที่นี่ มองขึ้นไปบนท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยดวงดาว
เป่หมิงโม่หันไปมองกู้ฮอน “ขอบคุณที่ส่งเฉิงเฉิงมา ไม่ว่าจะเพื่อหยางหยางหรือป้าซินก็ตาม”
“คิดไม่ถึงเลยว่าจะได้ขอบคุณจากปากของคุณ ในฐานะแม่ฉันไม่เพียงแต่ห่วงใยเฉิงเฉิงทุกวัน แต่ยังคิดถึงหยางหยางตลอดเวลา ฉันได้ยินเขาบอกว่าคุณไม่ได้กลับมาที่นี่นานแล้ว อย่าพูดถึงการพูดคุยระหว่างคุณกับเขาเลย ฉันพาเฉิงเฉิงมาที่นี่เพียงเพื่อให้พวกเขาไม่สูญเสียความเป็นพี่น้องเมื่อขาดความรักของพ่อและแม่ อย่างไรก็ตามในโลกนี้ไม่มีใครเทียบได้กับพี่น้องความสัมพันธ์ทางสายเลือดที่ใกล้ชิดที่สุด”
เป่หมิงโม่พยักหน้าเห็นด้วย “คุณพูดถูกแม้ว่าผมจะเป็นผู้ชนะในตลาด แต่ผมก็แพ้ในฐานะพ่อคนหนึ่ง”
“อันที่จริงคุณลองวางมือเรื่องต่างๆลงดูสิ แล้วใช้เวลาสักวันหนึ่งกับพวกเขาดู รอบๆตัวคุณมีคนมากมายที่อยู่ภายใต้บังคับบัญชาคุณ ดังนั้นปล่อยให้พวกเขาทำดู เรื่องเงินน่ะฉันคิดว่าคุณมีเพียงพอแล้วนะ สิ่งเดียวที่คุณขาดในตอนนี้คือความรักในครอบครัว คุณสูญเสียอาชีพหรือเงินของคุณหาใหม่ได้ แต่มันยากที่จะได้รับคืนหากคุณสูญเสียความรักในครอบครัวไป เหมือนกับตอนที่คุณท่านเป่หมิงกำลังจะจากไป ฉันมีความสุขมากนะที่ได้เห็นพวกคุณพ่อลูกสามารถหัวเราะร่วมกันได้”
สิ่งที่กู้ฮอนพูดคือความรู้สึกของเธอทั้งหมด
“คุณอ้อมไปอ้อมมาตั้งหลายรอบแล้ว คุณอยากให้ผมไปเยี่ยมเธอใช่ไหม?” เป่หมิงโม่พูดขณะที่ขยับไปหากู้ฮอนทีละก้าว
กู้ฮอนมองเป่หมิงโม่ขยับเข้าหาเธอทีละก้าว การเต้นของหัวใจเธอก็เร็วขึ้นเล็กน้อย
เมื่อแทบไม่มีระยะห่างระหว่างเขาและตัวเอง ฝีเท้าของเขาก็หยุดลง
“ถ้าคุณสัญญากับผมเงื่อนไขนึง บางทีผมอาจจะยอมรับคำแนะนำของคุณ”
“เป่หมิงโม่ นอกจากเรื่องเงื่อนไขการแลกเปลี่ยนแล้วคุณคิดอย่างอื่นบ้างเลยหรือไง?” กู้ฮอนอดชกเขาไม่ได้
แต่เมื่อเธอยกมือขึ้น เป่หมิงโม่ก็จับแขนเธอไว้แน่น
***
“ปล่อยมือของคุณนะ!” กู้ฮอนจ้องไปที่เป่หมิงโม่เหมือนแม่หมาป่าตัวน้อยที่โกรธจัด
เป่หมิงโม่มองเธออย่างติดตลก เขาอยากเห็นจริงๆว่าผู้หญิงตรงหน้าจะยอมให้เขาปล่อยด้วยวิธีแบบไหน
ทั้งสองคนยืนอยู่ในสภาพอึมครึมเช่นนี้สักพัก ในสวนด้านหลังในขณะนี้มีเพียงเสียงหนอนเป็นครั้งคราวเท่านั้นที่สามารถได้ยินอย่างเงียบๆและเสียงหายใจที่โกรธของกู้ฮอน
ในตอนท้ายเมื่อเป่หมิงโม่เย็นชา เธอก็กัดมือที่ของเป่หมิงโม่ที่จับเธอ
ทันใดนั้นความเจ็บปวดก็เกิดขึ้น เขาขมวดคิ้วเล็กน้อยอย่างช่วยไม่ได้
“คุณผู้หญิง คุณเรียนรู้การใช้ปากกัดตั้งแต่เมื่อไหร่” เขาไม่ได้สั่งให้เธอปล่อยและไม่มีความเจ็บปวดในน้ำเสียงของเขา
ในความเป็นจริงกู้ฮอนไม่ได้ใช้กำลังมากนัก ฟันของเธอเป็นเพียงรอยจางๆที่หลังมือของเป่หมิงโม่
เมื่อเห็นว่าเป่หมิงโม่ยังไม่ยอมปล่อยเธอ เธอจึงหันกลับมาและเพิ่มความในการกัดขึ้นไปอีก แต่เมื่อเห็นเขาไม่ขยับเธอก็ยิ่งกัดแรงขึ้น…
จนในที่สุดเธอก็ได้ยินเป่หมิงโม่สูดลมหายใจเย็นๆ และในขณะเดียวกันเธอก็ได้ลิ้มรสเค็มเล็กน้อยในปาก
กู้ฮอนรู้สึกว่าปากของเธอกัดจนชาและจากนั้นเธอก็พ่นลายหายใจระบายความโกรธ
ภายใต้แสงไฟจางๆในสวน เห็นว่าหลังมือของเป่หมิงโม่มีเลือดไหลออกมาตามรอยที่เธอเพิ่งกัดไปและเลือดสีแดงเข้มก็ค่อยๆไหลลงมาที่หลังมือของเธอ
เธอไม่รู้ว่าในขณะนี้มีบางอย่างหลงเหลืออยู่บนริมฝีปากของเธอ
“ทำไมคุณไม่กัดต่อไปอีกล่ะ บางทีถ้าคุณรอสักครู่ ผมอาจจะปล่อยก็ได้” เป่หมิงโม่มีรอยยิ้มเล็กน้อยบนใบหน้าของเขา
แต่ในสายตาของกู้ฮอนนั้น ประกอบกับแสงสลัวแล้ว ชายที่ยืนอยู่ตรงหน้าเธอเขาเหมือนปีศาจเลือดเย็น
ในที่สุดเป่หมิงโม่ก็ปล่อยมือของกู้ฮอน เขาหยิบผ้าเช็ดหน้าออกมาจากกระเป๋ากางเกงและยื่นให้กู้ฮอน
“คุณจะทำอะไร!” กู้ฮอนหันศีรษะไปด้านข้างเล็กน้อยและมองไปที่เขาอย่างระแวดระวัง เตรียมพร้อมที่จะสู้กับเขา
เป่หมิงโม่หยิบผ้าเช็ดหน้าแล้วเช็ดเลือดที่เหลืออยู่ที่มุมปากของกู้ฮอนออกอย่างเบามือ “บางทีในสายตาของคุณตอนนี้ผมคงเหมือนปีศาจ แต่ตอนนี้คุณเหมือนแวมไพร์เลย แต่น่าเสียดายที่คุณเป็นแวมไพร์ที่ไม่เอาไหนเลย ใครเค้ากัดหลังมือกัน มันควรกัดตรงนี้ต่างหาก”
ว่าแล้วเขาก็ยกนิ้วขึ้นและชี้ไปที่คอของเขา
กู้ฮอนก็มีปฏิกิริยาเช่นกัน ที่แท้รสชาติในปากของเธอมาจากเป่หมิงโม่…
“ถุยๆๆ… ”
กู้ฮอนหันหน้าไปมาและอาเจียนออกมาสองสามคำด้วยความรู้สึกขยะแขยง ถึงกระนั้นเธอก็หยิบทิชชู่ออกจากกระเป๋าแล้วถูมุมปากแรงๆ
หากมีน้ำอยู่รอบๆ เธอแทบรอไม่ไหวที่จะบ้วนปากหรือล้างท้องทันที
“ถ้าคุณคิดว่าทุกอย่างต้องทำเพื่อแลกกับเงื่อนไข ฉันก็บอกคุณได้เท่านั้นว่ามีอีกหลายสิ่งในโลกนี้ที่ไม่ต้องการเงื่อนไขใดๆ เหตุผลที่ฉันพูดสิ่งเหล่านี้กับคุณไม่มีอะไรมากไปกว่าเพราะเห็นแก่เด็กทั้งสอง ถ้าไม่มีพวกเขาฉันก็ไม่สนใจยุ่งเรื่องของคุณ นับประสาอะไรกับเปลืองน้ำลายพูดกับคุณ!”
หลังจากที่กู้ฮอนพูดจบก็หมุนตัวจากไป เธอไม่ได้กลับไปที่บ้านใหญ่เพื่อลาเด็กๆ และเธอไม่เต็มใจที่จะอำลาเจียงฮุ่ยซิน
เธอเปิดประตูรถและขับออกไป
ภายใต้แสงไฟสลัว เป่หมิงโม่ยังคงยืนนิ่งโดยที่ยังคงถือผ้าเช็ดหน้าไว้ในมือข้างหนึ่ง
***
เป่หมิงโม่ได้ยินเสียงคำรามของรถที่มาจากสนามหน้าบ้าน จากนั้นก็หายไปอย่างเงียบ ๆ
เขายืนอยู่ที่เดิมและมองขึ้นไปที่โดมสีน้ำเงินเข้มที่ส่องแสงดวงดาวเล็กๆ
“โม่ มือของลูก?” เจียงฮุ่ยซินถามด้วยความกังวลเมื่อเธอเห็นมือของเป่หมิงโม่มีรอยเลือดแห้งกรัง
เป่หมิงโม่ส่ายหัวเบาๆให้เธอ “ป้าซิน ไม่เป็นไรเมื่อกี้ผมไม่ระวัง เผลอไปล้ม”
“โม่ อย่าประเมินบาดแผลที่มือต่ำไปได้ ข้างนอกมีสิ่งที่ไม่สะอาดมากมาย หากเป็นบาดทะยักขึ้นมามันคงแย่มาก มา ป้าจะเอายาไปจัดการให้” เจียงฮุ่ยซินกล่าว จากนั้นฉันก็กำลังจะทักทายกล่องยาของคนรับใช้
“ป้าซิน ไม่ต้องหรอกครับ ผมจะเช็ดเองทีหลัง” เป่หมิงโม่พูดแล้วเดินไปที่ห้องนอนของเขา
ในความเป็นจริงเจียงฮุ่ยซินยังได้ยินเสียงของรถที่ขับออกไป ตอนแรกเธอไม่รู้ว่าเป็นใคร
เพราะเธอไม่ได้มีใจคิดถึงเรื่องเหล่านี้ในอารมณ์ของเธอในตอนนั้น การได้เห็นกู้ฮอนและเป่หมิงโม่ สองคนแม้ว่าดูเผินๆพวกเขายังดูไม่ลองรอยกัน
ทว่าเธอรู้สึกได้ว่าระยะห่างของพวกเขาดูเหมือนจะค่อยๆใกล้ขึ้นเรื่อย ๆ
“โม่ ทำไมไม่เข้ามากับฮอนล่ะ” เจียงฮุ่ยซินถามเขาในที่สุด
“เธอมีธุระต้องกลับไปจัดการครับ” เป่หมิงโม่พูดจบแล้วเดินขึ้นไปชั้นบนช้าๆ
*
เมื่อได้ยินเสียงก้าวหนักๆบนบันได หยางหยางก็ยกนิ้วชี้ไปที่เฉิงเฉิงในห้องนอนของเฉิงเฉิงแล้วทำท่าทางเป็นสัญญาณมือ
จากนั้นเขาก็พาเฉิงเฉิงย่องไปที่ประตูห้องนอนเบาๆโดยที่หูของเขาแนบที่ประตูแล้วกลั้นหายใจฟังการเคลื่อนไหวด้านนอกอย่างระมัดระวัง
เพราะก่อนหน้านั้นหยางหยางและเฉิงเฉิงวางแผนที่จะพูดคุยกันอย่างลับๆในการสืบเรื่องคุณย่า
หยางหยางยืนกรานที่จะเป็นเหมือน 007 โดยไม่รู้ตัวแอบไปที่ประตูห้องนอนของคุณย่าทุกวันเพื่อฟังเธอ
แถมยังแอบเข้าไปในห้องนอนของเธอเพื่อเก็บหลักฐานขณะที่ย่าไม่อยู่
แต่เฉิงเฉิงคัดค้าน
ประการแรกเขาถูกเลี้ยงดูโดยย่าตั้งแต่เขายังเด็ก แม้ว่าเขาจะทิ้งเธอไปอยู่กับแม่ของเขา แต่ความรักที่เขามีต่อย่านั้นค่อนข้างลึกซึ้ง
จากก้นบึ้งของหัวใจก็ไม่อยากยอมรับความจริงที่ว่าคุณย่าเลวมาก
ประการที่สองเขารู้สึกว่าความคิดและการปฏิบัติของหยางหยางนั้นค่อนข้างอันตราย โดยเฉพาะการที่เขาต้องแอบเข้าไปในห้องของคุณย่าเพื่อหาหลักฐาน
ไม่ง่ายที่จะหาหลักฐาน แถมหลักฐานไม่ได้ก็วางอยู่เฉยๆ
จะเกิดอะไรขึ้นถ้าถูกคุณย่าจับได้หรือถ้าถูกจับได้ขึ้นมาจะทำไงดี?
ผลที่ตามมาจะกลายเป็นสิ่งที่ไม่อาจจินตนาการได้
*
เมื่อเสียงฝีเท้าใกล้เข้ามาหัวใจของพวกเขาทั้งสองก็รัวขึ้น
