ตอนที่ 784 พบกันในลิฟต์อย่างน่าอึดอัดใจ
ในท้ายที่สุดเขาก็เห็นด้วยกับข้อสรุปของหยางหยาง “นายหมายความว่า พ่อทำให้แม่หงุดหงิดแล้วเขาก็จะปฏิบัติต่อเราเหมือนชดเชยให้แม่?”
หยางหยางเอามือกอดหน้าอกของเขาและพูดอย่างมั่นใจว่า “แน่นอน นายไม่รู้เหรอว่าพ่อสนใจแม่จริงๆ แม้ว่าพวกเขาจะเถียงตลอดเมื่ออยู่ด้วยกัน แต่นายเคยเห็นว่าพ่อตีหรือดุแม่จริงๆมั้ยล่ะ เป็นทริปแคมปิ้งนั่นน่ะดูเหมือนพ่อไม่สนใจแม่เลยเหรอ”
เฉิงเฉิงถอนหายใจ “ใช่ แล้วยังไง เราไม่รู้ว่าแม่รู้สึกอย่างไรกับพ่อ แต่ฉันอยากให้พวกเขาคืนดีกันจริงๆนะ เราจะได้อยู่พร้อมหน้าพร้อมตากัน”
***
วันรุ่งขึ้นกู้ฮอนขับรถไปที่บริษัทเป่หมิงแต่เช้ามาก
หลังจากจอดรถที่ลานจอดรถชั้นใต้ดินแล้วเธอก็เดินไปที่ประตูลิฟต์พร้อมที่จะไปทำงาน
พูดตามตรงกู้ฮอนไม่อยากทำงานที่นี่ โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเป่หมิงโม่ประกาศตำแหน่งงานและขอบเขตความรับผิดชอบในห้องประชุม
เธอบังเอิญเห็นสายตาของเป่หมิงยี่เฟิงที่มองมาทางเธอ ระหว่างที่สบตากันกู้ฮอนเห็นเขาแสดงความประหลาดใจและไม่เชื่อ
อันที่จริงภายใต้สถานการณ์เช่นนี้ พวกเขากลับมาอยู่ในสถานะเช่นนั้นอีกครั้งซึ่งเป็นเรื่องที่น่าอายเล็กน้อย
“ฮอน อรุณสวัสดิ์” เสียงประหลาดและคุ้นเคยดังมาไม่ไกลจากเธอ
กู้ฮอนหันหน้าไปดู เธออดไม่ได้ที่จะประหลาดใจ เวลาไม่อยากเจอใครจริงๆก็จะเจอคนนั้น
เป่หมิงยี่เฟิงเดินมาหาเธอด้วยรอยยิ้มแล้วตามด้วยเป่หมิงเฟยหย่วนและหลันเนี่ยนที่อยู่ข้างหลังเขา
เมื่อเขาเดินตรงหน้า กู้ฮอนยิ้มเล็กน้อยและพยักหน้า “สวัสดีค่ะ”
เธอไม่รู้ว่าจะเรียกครอบครัวสามคนนี้ว่าอะไรและเธอพูดได้แค่คำทักทายธรรมดา ๆ
ประตูลิฟต์เปิดออกและพวกเขาทั้งหมดก็เดินเข้าไป
“ฮอน คุณไปที่ห้องทำงานของอารองใช่มั้ย” เป่หมิงยี่เฟิงพูดและกดชั้นที่เป่หมิงโม่อยู่
จากนั้นเขาก็กดชั้นที่เขาและพ่อแม่ทำงาน
เป่หมิงเฟยหย่วนและหลันเนี่ยนยืนอยู่ด้วยกัน เป่หมิงยี่เฟิงยืนอยู่ที่ประตูและกู้ฮอนซ่อนตัวอยู่ที่มุมเล็กๆด้านในเหมือนระแวดระวัง
ขณะที่ลิฟต์ค่อยๆไต่ขึ้นไปเรื่อยๆ ทุกคนเหมือนรู้จักกันแต่กลับเงียบ
จนกระทั่งลิฟต์ดังขึ้น
เมื่อมองขึ้นไปพวกเขามาถึงชั้นที่เป่หมิงยี่เฟิงและคนอื่นๆทำงานอยู่
กู้ฮอนเฝ้าดูพวกเขาออกไปและเธอก็หายใจเข้ายาวๆเมื่อประตูลิฟต์ปิดลง
*
“ไม่ได้คิดว่าวันนี้คุณจะมาเร็วขนาดนี้” เมื่อกู้ฮอนเดินเข้าไปในห้องทำงานของเป่หมิงโม่ เขาก็เข้าไปข้างในแล้ว
เขายืนอยู่หน้าหน้าต่างฝรั่งเศสโดยหันหลังให้ประตู มือหนึ่งล้วงกระเป๋ากางเกงมือหนึ่งถือถ้วยกาแฟนึ่ง
ฉิงฮัวกำลังจัดเรียงเอกสารบนโต๊ะทำงานของเขา
เมื่อเห็นกู้ฮอนเดินเข้ามา ฉิงฮัวก็หยุดสิ่งที่อยู่ในมือของเขาและพยักหน้าเบาๆให้เธอ “คุณผู้หญิง”
เป่หมิงโม่ไม่ได้หันกลับมา แต่ยังคงชมทิวทัศน์ด้านนอกขณะดื่มกาแฟ
“ที่นั่งของคุณอยู่ฝั่งตรงข้ามกับฉิงฮัว รอคนนำโต๊ะและอุปกรณ์อื่นๆมาให้คุณสักครู่” เป่หมิงโม่พูดพร้อมกับหันหลังกลับไปที่ที่นั่งของเขาและวางแก้วกาแฟลงบนโต๊ะ
กู้ฮอนไม่เกรงใจและนั่งลงบนเก้าอี้หน้าโต๊ะทำงานของเขา
เธอเห็นอย่างชัดเจนว่าที่หลังมือของเป่หมิงโม่สามารถมองเห็น ‘ผลงานชิ้นเอก’ ที่เธอทำไว้เมื่อคืน แต่มันไม่ได้ชัดมากนัก เหลือเพียงร่องรอยเล็กน้อย
เป่หมิงโม่เหลือบมองเธอโดยไม่แสดงสีหน้าแม้แต่น้อย “ตอนนี้ผมจะพูดถึงขอบเขตงานของคุณสักหน่อย คุณเรื่องอื่นๆในตระกูลเป่หมิงคุณไม่ต้องสนใจก็ได้ แต่มีสิ่งเดียวที่คุณต้องทำให้ดีนั่นคือจับตาดูเป่หมิงยี่เฟิง”
ประโยคนี้ทำให้กู้ฮอนประหลาดใจมาก ไม่เพียงแต่เธอรู้สึกเช่นนั้น แต่ฉิงฮัวก็รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย
ในความคิดของเธอ งานของผู้ช่วยพิเศษน่าจะยุ่งกว่าเลขา โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเธอรู้ว่างานของเธอคือการดูแลบริษัทเป่หมิง ไม่นึกว่าจะเป็นแค่ชื่อตำแหน่งปลอมๆ แต่จริงๆแล้วเป็นหัวหน้างาน
***
กู้ฮอนมองไปที่เป่หมิงโม่ซึ่งนั่งอยู่ตรงข้ามแล้วยิ้มที่มุมปากของเธอ “ท่านประธานเป่หมิง ถ้าคุณต้องการหาหัวหน้างาน ทำไมต้องมาหาฉันด้วย”
“เรามีข้อตกลงกันมาก่อนแล้ว สำหรับวิธีที่ผมจะจัดการกับคุณยังไง มันเป็นเรื่องของผม คุณแค่ต้องทำมัน การเป็นหัวหน้างานไม่ง่ายอย่างที่คุณคิด” เป่หมิงโม่พูด ในตอนนี้ประตูห้องทำงานถูกเคาะเบา ๆ
ฉิงฮัวเดินไปเปิดประตู
โต๊ะและเก้าอี้ของกู้ฮอนถูกส่งเข้าไปและวางไว้ตรงข้ามกับโต๊ะฉิงฮัว
“โอเค คุณมีที่นั่งแล้ว คำแนะนำเดียวที่ผมให้คุณคือมองไปที่คนที่อยู่ใต้มือของคุณและอย่าปล่อยให้พวกเขาสร้างปัญหา” สีหน้าของเป่หมิงโม่นั้นจริงจังมากและดูเหมือนจะไม่ได้พูดล้อเธอเล่น
“โอเค ในเมื่อประธานเป่หมิงสั่งเช่นนั้น ฉันก็จะทำ อันที่จริงคุณไม่จำเป็นต้องเตรียมโต๊ะทำงานหรืออะไรให้ฉันที่นี่ ในเมื่อเป็นหัวหน้างานแน่นอนว่าก็ต้องไปจับตาดูลูกน้องสักหน่อย ฉันจะย้ายไปที่ห้องทำงานของเป่หมิงยี่เฟิง” กู้ฮอนพูด เธอยืนขึ้นและหันหลังกลับแล้วเดินออกไป
เมื่อได้ยินคำพูดของกู้ฮอน หนังตาของเป่หมิงโม่ก็กระตุก เขากัดฟันพูดคำสองคำจากปากของเขา “คุณกล้าเหรอ”
ประโยคนี้เต็มไปด้วยคำขู่
คำพูดของกู้ฮอนถือได้ว่าเป็นการล้ำเส้นของเขา
ฉิงฮัวเห็นความโกรธของเป่หมิงโม่จึงรีบช่วยกู้ฮอน “ท่านประธาน อันที่จริงคุณผู้หญิงไม่มีความหมายอื่นใด แต่เธอคิดว่ามันจะสะดวกกว่าที่จะทำงานแบบนั้น”
พูดแล้วเขายังทำท่าทางหากู้ฮอน
กู้ฮอนเคยเห็นเป่หมิงโม่เสียอารมณ์มาไม่น้อย เวลาผู้ชายคนนี้โกรธเขาสามารถทำอะไรก็ได้
เธอโบกมือ “โอเค ไม่เป็นไรฉันจะอยู่ที่นี่แล้วกัน ฉันเป็นผู้ใหญ่แล้ว สายตาออกจะดี”
ด้วยเหตุนี้เธอจึงโยนกระเป๋าใบเล็กของเธอลงบนโต๊ะแล้วนั่งลงในที่นั่งของเธอ
เป่หมิงโม่สงบจิตสงบใจลดความโกรธของเขาลง แล้วนั่งลงบนโต๊ะทำงานของตัวเองเพื่อจัดการกับเอกสารในมือ
ตลอดเช้าห้องงานของเป่หมิงโม่ดูเงียบมาก
โต๊ะของเป่หมิงโม่และฉิงฮัวเต็มไปด้วยเอกสาร เฉพาะบนโต๊ะทำงานของกู้ฮอนเท่านั้นที่ไม่มีอะไรเลย นอกจากคอมพิวเตอร์ที่เพิ่งติดตั้ง
เธอเริ่มคิดถึงงานในสำนักงานกฎหมายเล็กน้อย แม้ว่าเธอจะยุ่งอยู่ที่นั่น แต่เธอก็รู้สึกเต็มไปด้วยพลังมากกว่า
แต่ที่นี่แตกต่างออกไป น่าเบื่อมากจนเธอรู้สึกอยากจะนอน แม้แต่การท่องอินเทอร์เน็ตและต่อสู้กับเจ้าของบ้านก็ยังพบว่ามันน่าเบื่อ
ทันใดนั้นเธอกำลังเปิดกล่องจดหมายที่เธอไม่ได้เข้ามาเป็นเวลานานและพบว่ามีจดหมายหลายร้อยฉบับนอนอยู่เงียบๆภายใน
เธอคลิกและเปิดจดหมายสองสามฉบับแบบสุ่ม เห็นว่าทั้งหมดถูกส่งถึงเธอโดยนักอ่านที่กระตือรือร้นจากหนังสือที่เธอเคยเขียน
มันเต็มไปด้วยคำชมและการแสดงออกถึงความรักที่มีต่อหนังสือเล่มนี้และหวังว่าเธอจะสามารถเผยแพร่หนังสือต่อไปได้
เธอดูอีเมลต่อไป นอกจากนักอ่านที่น่ารักแล้ว สำนักพิมพ์หลายแห่งยังส่งอีเมลถึงเธอเกี่ยวกับต้นฉบับด้วย
เมื่อเห็นเช่นนี้กู้ฮอนก็เกิดความคิดในใจ เนื่องจากการทำงานเป่หมิงโม่นั้นน่าเบื่อมากจึงควรเขียนหนังสืออีกเล่มด้วยตัวเอง
ในแง่หนึ่งเธอสามารถผ่านช่วงเวลาที่น่าเบื่อนี้ไปได้ และในทางกลับกันเธอเองก็สามารถเปิดเผยอาชญากรรมต่างๆของผู้ชายคนนี้ได้ในหนังสือ
ส่วนชื่อหนังสือนี่…
กู้ฮอนยกมือข้างหนึ่งทาบแก้ม ขมวดคิ้วและครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งก็เรียกง่ายๆว่า “ช่วงเวลาแห่งสงครามปัญหาและความกล้าหาญกับพ่อของลูก”
***
ตอนนี้เมื่อคิดชื่อหนังสือได้แล้วอยากก็ทำเลย
ไม่ต้องพูดถึงการเขียนเกี่ยวกับหนังสือเขาภายใต้จมูกของเป่หมิงโม่นั้นค่อนข้างน่าตื่นเต้น
นิ้วเรียวขาวของกู้ฮอนกดแป้นพิมพ์ด้วยเสียงที่คมชัดเป็นจังหวะ
ทำให้สำนักงานที่เงียบสงบเดิมมีชีวิตชีวาขึ้นมาทันที
เป็นเวลาไม่นานนักที่เป่หมิงโม่รู้สึกรำคาญเล็กน้อยที่ได้ยินเสียงจังหวะดังกล่าว
เขามองไปที่กู้ฮอนซึ่งนั่งอยู่ในแนวทแยงมุมตรงข้ามกับเขา เห็นเธอจ้องมองที่หน้าจออย่างตั้งใจโดยใช้มือทั้งสองข้างแตะบนแป้นพิมพ์อย่างรวดเร็ว
เขาคิดว่ากู้ฮอนกำลังสนทนากับชาวเน็ตเพราะไม่มีอะไรทำ
แต่หลังจากนั้นไม่นานเขาก็ไม่เห็นเธอหยุดนิ่ง ชาวเน็ตแบบไหนที่จะทำให้เธอหลงใหลจนมือเธอพิมพ์ไม่หยุด
ต่อให้จะคุยแบบเห็นหน้า ก็มีช่วงให้หยุดพักไว้เสมอ
ในที่สุดเขาก็อดไม่ได้ที่จะอยากรู้อยากเห็น เขาผลักข้อมูลในมือออกไปแล้วลุกขึ้นยืน
กู้ฮอนกำลังจดจ่ออยู่กับการพิมพ์และแน่นอนว่าบางครั้งเธอก็แอบเหลือบไปมองเป่หมิงโม่
เมื่อเธอเห็นเขายืนขึ้น เธอจึงใช้ปุ่มลัดเพื่อบันทึกและปิดเนื้อหาบางส่วนที่เขียนไว้
จากนั้นก็รีบไปที่เว็บไซต์ที่ใช้เป็นหน้าปกล่วงหน้า แสร้งทำเป็นมองไปที่หน้าจอ
เป่หมิงโม่หยิบถ้วยเดินผ่านโต๊ะของเขาและชงกาแฟร้อนหนึ่งถ้วยในห้องชงชาที่อยู่ข้างๆ
จากนั้นเขาก็แสร้งทำเป็นเดินผ่านโต๊ะทำงานของกู้ฮอนราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นและ “ระหว่างทาง” แอบเหลือบมองหน้าจอคอมพิวเตอร์ของเธอ
หลังจากเห็นก็รู้สึกผิดหวังเล็กน้อยเพราะไม่เห็นข้อความใดๆบนหน้าจอ มีเพียงเว็บไซต์หลักในประเทศเท่านั้นที่อยู่บนหน้าจอ
เมื่อเขากลับมานั่งที่โต๊ะ ไม่นานก็ได้ยินเสียงพิมพ์ “ต๊อกแต๊ก” บนแป้นพิมพ์จากกู้ฮอน
เป่หมิงโม่ขมวดคิ้วเล็กน้อยแล้วหันหน้าไปที่กู้ฮอน “คุณไปที่แผนกออกแบบและแผนกวิศวกรรมหน่อย ถามเกี่ยวกับความคืบหน้าในโครงการช่วงนี้”
เขาไม่สามารถทนกับเสียงดังกล่าวได้อีกต่อไป ดังนั้นเขาจึงหาบางอย่างให้เธอทำ
กู้ฮอนบันทึกสิ่งที่เธอเขียนไว้ในดิสก์เครือข่าย จากนั้นปิดหน้าเว็บและหันกลับมาพร้อมกับกระเป๋าของเธอ
เป่หมิงโม่เห็นเธอออกจากประตูห้องทำงานไปแล้ว หลังจากนั้นไม่นานเขาก็เดินไปที่โต๊ะของกู้ฮอนและมองไปที่คอมพิวเตอร์
บนเดสก์ท็อปที่สะอาดมีไอคอนทางลัดเพียงห้าไอคอน เขาใช้เมาส์และคลิกที่พาร์ติชันฮาร์ดดิสก์ทั้งสามใน “My Computer” ยกเว้นดิสก์ระบบเต็มดิสก์อื่นๆว่างเปล่า
แม้แต่ “โฟลเดอร์” ก็ว่างเปล่า
เขาคิดว่าเธอเคยคุยกับชาวเน็ตมาก่อน แต่หลังจากตรวจสอบคอมพิวเตอร์ก็ไม่พบแม้แต่ QQ
หลังจากที่เขาคืนค่าคอมพิวเตอร์ให้กลับสู่สภาพเดิมแล้วเขาก็ค่อยๆกลับไปที่ที่นั่ง
สิ่งนี้ทำให้เป่หมิงโม่สับสนเล็กน้อย
ฉิงฮัวนั่งที่โต๊ะของเขา ดูการกระทำของเจ้านายและรู้สึกตลกเล็กน้อยในใจ
เจ้านายต้องการแอบตรวจสอบความลับของคุณผู้หญิง แต่สุดท้ายเขากลับไม่พบอะไรเลย
*
เมื่อกู้ฮอนออกจากห้องทำงานของเป่หมิงโม่ คิ้วของเธอก็ย่นเล็กน้อย
การไปที่ของเป่หมิงยี่เฟิงทำให้เธอรู้สึกลำบากใจเล็กน้อย แต่เป็นคำสั่งของเป่หมิงโม่ที่ให้เธอต้องทำตามชะตากรรมของเธอ
เมื่อลิฟต์มาถึงกู้ฮอนก็เดินเข้าไป
