ตอนที่ 786 ความหดหู่ในใจ
เป่หมิงยี่เฟิงหันหน้าไปมองกู้ฮอนและยิ้ม “คุณไม่อยากรู้เหรอว่าทำไมผมถึงพาคุณมาที่นี่ อันที่จริงนี่เป็นความปรารถนาที่ผมซ่อนไว้มาหลายปีแล้ว”
“ความต้องการ?” กู้ฮอนรู้สึกไม่ค่อยเชื่อเท่าไหร่
เป่หมิงยี่เฟิงพยักหน้า “ใช่ ผมอยากจะพาคุณไปยังสถานที่แบบนี้ตั้งนานแล้ว เพียงแต่ตอนนั้นผมไม่ได้นับว่าร่ำรวย ในตอนนั้นแม้ว่าผมจะเป็นนายน้อยของตระกูลเป่หมิง แต่นั่นไม่ใช่เงินที่ผมหามาได้ด้วยตัวเอง ผมรู้สึกอับอายเมื่อใช้มัน ดังนั้นต่อมาเราจึงแยกทางกัน”
เมื่อเขาถึงตรงนี้ เขาก็ยิ้มอย่างขมขื่น “ต่อมาผมได้รู้ความจริงเกี่ยวกับการที่คุณจากผมไป จากนั้นผมก็คิดเสมอว่าถ้าผมรู้ตั้งแต่แรกว่าคุณต้องการเงินเพื่อแม่ของคุณ จะไม่มีเรื่องยุ่งยากและปวดหัวสำหรับพวกเราตามมา และบางทีตอนนี้คุณอาจจะเป็นหลานสะใภ้คนโตของตระกูลเป่หมิงก็ได้”
หัวใจของกู้ฮอนสั่นอยู่ตลอดเวลาเช่นกัน ความเศร้าปรากฏในดวงตาของเธอ เธอพยายามกลั้นน้ำตาไม่ให้ไหลริน
“ยี่เฟิง เรื่องมันผ่านมาแล้ว คุณพูดถึงทำไมอีก” กู้ฮอนกัดฟันแน่นหลังจากพูดคำนี้
เป่หมิงเฟยหย่วนและหลันเนี่ยนที่นั่งอยู่ด้านข้างรู้สึกว่าบรรยากาศในตอนนี้หดหู่เกินไป พวกเขารีบเปิดขวดไวน์แดงเทลงในถ้วยสามใบแล้วส่งหนึ่งในนั้นให้กู้ฮอน จากนั้นเขาก็ให้น้ำมะพร้าวกับเป่หมิงยี่เฟิงเพราะเขาไม่สามารถดื่มขณะขับรถได้
“มาเถอะยี่เฟิง ฮอน อย่าพูดเรื่องที่น่าเศร้าสมัยก่อนเลย มันผ่านมาแล้ว ตราบใดที่คุณสองคนเต็มใจเราก็ไม่มีความคิดเห็นใดๆ” เป่หมิงเฟยหย่วนพูดและยกแก้วไวน์ขึ้น “มาชนแก้วกันเถอะ”
หลันเนี่ยนนั่งข้างๆเป่หมิงเฟยหย่วนแตะศอกสามีของเธอแล้วกระซิบ “ดูสิ่งที่คุณกำลังพูดถึงพวกเขาสิ มีเรื่องของพวกเขาพวกเขาต้องเป็นคนพูดสิ กลายเป็นคุณพูดไปได้ยังไง”
แม้ว่าหลันเนี่ยนจะพูดเช่นนั้น แต่เขาก็ยกถ้วยขึ้น “ฉันหวังว่าคุณทั้งสองจะมีอนาคตที่ดี”
เป่หมิงยี่เฟิงยกแก้วขึ้นด้วย
จากนั้นสายตาของทั้งสามคนก็มองไปที่ร่างของกู้ฮอน
ในที่สุดกู้ฮอนก็หยิบแก้วไวน์ขึ้นมา
ได้ยินเสียงแก้วดังกริ๊กอย่างชัดเจน จากนั้นทั้งสี่คนก็ยกมือขึ้นและดื่มไวน์ของพวกเขา
อาหารกลางวันนี้มีรสชาติต่างกันไปสำหรับคนทั้งสี่
หลังจากกินอาหารไม่กี่คำ เป่หมิงยี่เฟิงก็วางตะเกียบลงและทำสมาธิสักพัก จากนั้นก็พูดกับกู้ฮอนอย่างเคร่งขรึม “ฮอน นอกจากมิตรภาพของเราเป็นเวลาหลายปีแล้ว มื้อนี้ยังมีธุระอีกเรื่องอย่างเป็นทางการอีกด้วย”
กู้ฮอนมองไปที่เป่หมิงยี่เฟิงอย่างสงสัยแล้ววางตะเกียบลงบนโต๊ะเบาๆ “ยี่เฟิง มีธุระอะไร คุณหมายถึงบริษัทเป่หมิงงั้นเหรอ?”
เป่หมิงยี่เฟิงมองไปที่กู้ฮอนและพยักหน้าอย่างเคร่งขรึม “ใช่ มันเกี่ยวกับตระกูลเป่หมิง”
“ยี่เฟิง ฉันกลัวว่าฉันจะช่วยคุณเรื่องนี้ไม่ได้ อย่างที่คุณรู้ฉันเป็นแค่ผู้ช่วย ไม่มีอำนาจจริงๆสักหน่อย”
เป่หมิงยี่เฟิงโบกมือ “ฮอน คุณคิดผิดแล้ว คุณเป็นผู้ช่วยและคุณเป็นผู้ช่วยพิเศษ เมื่ออารองแต่งตั้งคุณเป็นที่ชัดเจนว่าคุณเป็นผู้บังคับบัญชาของเราในเป่หมิง”
กู้ฮอนยิ้มอย่างขมขื่น เธอจะพูดได้อย่างไรว่าสาเหตุหลักที่เป่หมิงโม่มอบตำแหน่งนี้ให้เธอคือการสอดส่องเขาต่างหาก
***
เป่หมิงยี่เฟิงกล่าวต่อไปว่า “ฮอน ผมไม่จำเป็นต้องคุณก็รู้ดีอยู่แก่ใจว่าผมกับอารองมีความขัดแย้งกัน ครอบครัวผมและอารองพวกเขามีความไม่ลงรอยสะสมมาตลอดหลายปี แต่ไม่ว่าเราจะเป็นอย่างไร เกิดอะไรขึ้นระหว่างพวกเขา แต่ผม พ่อและแม่ของผมยังคงเป็นสมาชิกของครอบครัวเป่หมิงและก็ยังหวังดีต่อตระกูลเป่หมิง”
“ใช่ๆ ยี่เฟิงพูดถูก เราเป็นครอบครัวเป่หมิง ไม่อยากเห็นอะไรเกิดขึ้นกับตระกูลเป่หมิงหรอก” เป่หมิงเฟยหย่วนพูดเพื่อช่วย
กู้ฮอนฟังพวกเขาราวกับว่ามีบางอย่างอยู่ในคำพูดนั้น เธออดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้วเล็กน้อย “ฉันเข้าใจความรู้สึกของคุณที่มีต่อตระกูลเป่หมิงดี แต่ทำไมดูเหมือนว่าคุณมีความคิดเห็นต่อเป่หมิงโม่?”
เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ท่าทางของเป่หมิงเฟยหย่วนและหลันเนี่ยนก็อดไม่ได้ที่จะกระวนกระวาย
แม้ว่าเป่หมิงยี่เฟิงและกู้ฮอนเคยพบกันและตกหลุมรักกัน แต่พวกเขาก็แยกทางกันมานานเกินไปแล้ว โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเธอให้กำเนิดลูกสองคนกับเป่หมิงโม่ นอกจากนั้นสถานะปัจจุบันของเธอก็ยังคงเป็นผู้ช่วยพิเศษของเขา
การเชื่อมต่อกับความสัมพันธ์มากมายกับเขา เป่หมิงเฟยหย่วนจึงต้องระมัดระวังเธอมากขึ้น
*
หลังจากกู้ฮอนออกจากแผนกออกแบบในตอนเช้า เป่หมิงยี่เฟิงบอกพ่อของเขาว่าเธอต้องการพากู้ฮอนออกไปทานอาหารเย็นเพื่อดึงเธอมาอยู่ข้างๆ
เป่หมิงเฟยหย่วนรู้สึกว่าเรื่องนี้ค่อนข้างเสี่ยงในเวลานั้น หากไม่สำเร็จกู้ฮอนอาจจะบอกเป่หมิงโม่เกี่ยวกับเรื่องนี้
ตอนนี้ความสามารถของพวกเขาไม่เพียงพอที่จะแข่งขันกับเขา แม้ว่าเขาจะไม่สามารถขับไล่เป่หมิงยี่เฟิงออกจากตระกูลเป่หมิงได้ แต่เขาก็ยังหาข้อแก้ตัวบางอย่างเพื่อขับเป่หมิงเฟยหย่วนออกไปได้
ด้วยวิธีนี้ แผนการที่เตรียมมาอย่างยากลำบากของพวกเขาจะหายไป
แต่เป่หมิงยี่เฟิงเต็มไปด้วยความมั่นใจในความคิดของตัวเอง
*
เป่หมิงยี่เฟิงยิ้มเล็กน้อย “ฮอน เราทุกคนเป็นสมาชิกในครอบครัวเป่หมิง ทำไมผมถึงจะมีความเห็นเกี่ยวกับอารองล่ะ เพียงแค่ความคิดของเราแตกต่างจากเขาเล็กน้อยเท่านั้นเอง มันทำให้เกิดภาพลวงตาว่าเราไม่เห็นด้วยกับเขา เขาถึงคิดว่าเราเป็น “ศัตรู” ของเขาไง แม้ว่าคุณจะไม่ได้อาศัยอยู่ในบ้านเป่หมิงของเราในช่วงหลายปีที่ผ่านมา แต่ผมคิดว่าคุณรู้เรื่องทั้งหมดเกี่ยวกับตระกูลเป่หมิง ดีว่าพ่อแม่ของผมถูกไล่ออกจากบ้านใหญ่เป่หมิง และแม้แต่หุ้นของเป่หมิงก็ต้องยังมอบให้กับอารอง โชคดีที่หลังจากทำงานหนักมาหลายปี ในที่สุดผมก็เอาหุ้นบางส่วนกลับมาได้และสามารถกลับเข้าตระกูลได้ ทำให้พ่อแม่สามารถกลับเข้าบริษัทเป่หมิงได้อีกครั้ง ผมคิดว่าวิญญาณของคุณปู่จะรู้สึกดีใจที่ได้เห็นสิ่งเหล่านี้”
เมื่อเป่หมิงยี่เฟิงกล่าวเช่นนี้ ดวงตาของเขาก็มีแดงเล็กน้อย เขาเงยหน้าขึ้นและหันไปจากสายตาของกู้ฮอน
กู้ฮอนเห็นเขายกมือขึ้นอย่างรวดเร็วและเช็ดใบหน้าของเขา
ในความเป็นจริงหลังจากฟังคำพูดของเป่หมิงยี่เฟิงเธอรู้สึกประทับใจมาก
ที่จริงเธอรู้อะไรมากมายเกี่ยวกับตระกูลเป่หมิง โดยเฉพาะเรื่องที่เป่หมิงโม่ขับไล่เป่หมิงเฟยหย่วน
แม้ว่าเธอจะรู้ว่าจุดประสงค์ของเป่หมิงโม่คืออะไรในการทำเช่นนี้ แต่เธอก็ไม่เห็นด้วยกับเขาเพราะเธอรู้สึกว่าพฤติกรรมของเป่หมิงโม่นั้นไร้เยื่อใยเกินไป
เขาไม่ได้สัมผัสกับคุณค่าของความรักในครอบครัว นอกจากเหตุผลทางประวัติศาสตร์หลายประการแล้ว ยังมีอีกปัจจัยหนึ่งที่เขาฝังความรักในครอบครัวไว้ด้วย
กู้ฮอนลดศีรษะลงครุ่นคิดสักครู่แล้วค่อยๆพูดว่า “ในฐานะคนนอก ฉันไม่ต้องการแสดงความคิดเห็นเกี่ยวกับเรื่องระหว่างคุณ”
***
คำพูดของกู้ฮอนทำให้หัวใจของครอบครัวเป่หมิงเฟยหย่วนเย็นลงทันที
ดูเหมือนว่าความคิดในครั้งนี้จะสูญเปล่า
ใบหน้าของพวกเขาแสดงออกถึงความหดหู่โดยไม่รู้ตัว
อย่างไรก็ตามเป่หมิงยี่เฟิงปกปิดมันไว้อย่างดีเขามองไปที่กู้ฮอนอีกครั้ง และมุมปากของเขาโค้งขึ้นเล็กน้อย “ฮอน ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม ผมยังคงขอบคุณสำหรับความกล้าหาญเช่นนี้ มีคำพูดหนึ่งว่า “ชนะเป็นเจ้าแพ้เป็นโจร” ผมรู้สึกมาตลอดว่าประโยคนี้มีปัญหา นับประสาอะไรกับการเชื่อ แต่ตอนนี้ผมยังต้องยอมรับมันแม้ว่าเราจะพยายามพิสูจน์ตัวเอง แต่เราก็ยังไม่สามารถเปลี่ยนวิธีที่คนอื่นคิดเกี่ยวกับเราได้ แต่ผมยังคงมีจิตสำนึกที่ชัดเจนอยู่ในใจ”
คำพูดของเป่หมิงยี่เฟิงทำให้เป่หมิงเฟยหย่วนและหลันเนี่ยนที่นั่งอยู่ข้างๆรู้สึกเศร้าเล็กน้อย ทั้งคู่ก้มหัวลงและแอบเช็ดหัวตา
เป่หมิงยี่เฟิงเอื้อมมือไปหยิบขวดไวน์ตรงหน้าเป่หมิงเฟยหย่วนก่อนจะรินแก้วให้พ่อแม่และกู้ฮอนคนละแก้ว
เขาหยิบแก้วไวน์ขึ้นมาและพูดกับกู้ฮอน “ไม่ว่าฮอนจะพูดอะไร ผมยังคงขอบคุณที่มาทานอาหารมื้อนี้กับพวกเรา ไม่ต้องกังวลเราจะทำอะไรไม่ดีใต้จมูกของคุณ”
ขณะที่เขาพูดเขาเงยหน้าขึ้นและดื่มไวน์จนหมด
หลังจากนั้นเป่หมิงเฟยหย่วนก็ยกแก้วไวน์ขึ้นและพูดว่า “ฮอน ในฐานะเพื่อนร่วมงาน เราจะเชื่อฟังคำชี้แนะของคุณ ในฐานะลูกหลานของตระกูลเป่หมิงและพ่อแม่ของยี่เฟิงเราจะพยายามอย่างเต็มที่เพื่อมีส่วนช่วยให้ตระกูลเป่หมิงเจริญรุ่งเรือง” หลังจากพูดจบนั้นเขากับหลันเนี่ยนก็ดื่มหมดถ้วยด้วยกัน
กู้ฮอนรู้สึกทนไม่ได้เล็กน้อยที่เห็นพวกเขาทำเช่นนี้
เป่หมิงยี่เฟิงพูดถูก พวกเขาทุกคนเป็นสมาชิกของตระกูลเป่หมิงและพวกเขาจะไม่ทำสิ่งที่ไม่ดีต่อตระกูลเป่หมิง
เมื่อคิดเช่นนี้แล้วเธอก็ยกแก้วไวน์ขึ้นด้วย “ยี่เฟิง คุณเป่หมิง คุณนายเป่หมิง พวกคุณสามารถมั่นใจได้ว่าฉันรู้สึกลำบากใจในการทำงานที่แน่วแน่ของคุณ ฉันยังหวังว่าคุณจะให้ความร่วมมืออย่างเต็มที่กับงานของฉัน ขอให้เป่หมิงรุ่งเรืองขึ้นเพื่อดวงวิญญาณของท่านปู่เป่หมิงบนท้องฟ้า” หลังจากพูดแล้วเธอก็เงยหน้าขึ้นและดื่มไวน์ในแก้วของเธอ
คำพูดเหล่านี้ของกู้ฮอนดูเหมือนจะทำให้พวกเขามั่นใจ โดยเฉพาะเป่หมิงยี่เฟิง แม้ว่าเขาจะไม่บรรลุเป้าหมายที่คาดหวังไว้ แต่ก็มีผลเล็กน้อย
*
กู้ฮอนถูกขับรถกลับไปที่บริษัทเป่หมิงโดยเป่หมิงยี่เฟิง แม้ว่าปริมาณไวน์แดงสองแก้วจะไม่มากนัก แต่ก็ยังให้ความรู้สึกอยู่บ้าง
เธอยืนอยู่ที่ประตูห้องทำงานของเป่หมิงโม่และกำลังจะเปิดประตู
จู่ๆเธอก็รู้สึกได้ถึงลมเย็นๆเล็กน้อย จากนั้นก็มีเสียงเบาๆข้างหูของเธอ “ทำไมคุณกลับมาจากเดทเร็วจังเลยล่ะ ผมคิดว่าคุณจะขอลาในบ่ายวันนี้ซะอีก”
กู้ฮอนรู้สึกวิงเวียนเล็กน้อยในตอนแรก แต่หลังจากได้ยินคำพูดของเป่หมิงโม่ก็เริ่มมีสติทันที
เป่หมิงโม่เดินอ้อมเธอไปแล้วเอื้อมมือผลักประตูห้องทำงานแล้วเดินเข้าไป
กู้ฮอนก็เดินเข้ามาพร้อมกับก้มหัวลง
เป่หมิงโม่เดินไปครึ่งทาง ทันใดนั้นก็หันกลับมาและหยุดลง กู้ฮอนที่เพิ่งเดินก้มหน้าลง ไม่ทันตอบสนองและวิ่งเข้าไปในอ้อมแขนของเขาโดยตรง
เป่หมิงโม่โอบแขนเธอไว้และมองลงไปที่ใบหน้าสวยที่แดงเรื่อของเธอ เขาได้กลิ่นไวน์เล็กน้อยในลมหายใจของเธอ
เขาขมวดคิ้วเล็กน้อย: “คุณดื่มมาเหรอเมื่อเที่ยง”
กู้ฮอนพยักหน้าเบาๆ เพราะเธอรู้ว่าเรื่องแบบนี้ไม่สามารถซ่อนจากเขาได้
“คุณดื่มในขณะทำงานได้ไม่ได้ คุณไม่รู้หรือ?” เป่หมิงโม่ยังคงโอบเอวเธอไว้โดยไม่มีเจตนาที่จะปล่อยเธอไป
***
กู้ฮอนถูกฤทธิ์แอลกอฮอล์ในขณะนี้ทำให้ชะงักไปและร่างกายของเธอก็แข็งทื่อ
เธอเงยหน้าขึ้นและเห็นตัวเองในสายตาของเป่หมิงโม่ ไม่ได้เอ่ยอะไร แต่พยักหน้าเบาๆ
รอยหยักที่สง่างามปรากฏขึ้นที่มุมปากของเป่หมิงโม่ “ดูเหมือนว่าคุณตั้งใจจะทำผิดเลยนะ
