ตอนที่ 788 ความคิดที่ติดอยู่
เฉิงเฉิงเข้าใจความรู้สึกของหยางหยางในตอนนี้ เขาจึงตามไป “ฉันไม่ได้จะห้ามนาย แต่ท่าทางนายตอนนี้เสี่ยงจะถูกจับได้น่ะสิ”
หยางหยางหยุดและหันกลับมามองเฉิงเฉิง “นายมันคนขี้ขลาด หรือเพราะคุณย่าเลี้ยงดูมาตั้งแต่เด็กๆ นายเลยเข้าข้างย่ามากกว่าแม่ เหมือนฉันที่ถูกเลี้ยงดูโดยแม่ตั้งแต่ฉันยังเด็ก ฉันเลยเข้าข้างแม่ ใครที่ทำไม่ดีกับแม่ฉันจะจัดการให้หมด”
เฉิงเฉิงมองหยางหยางด้วยความประหลาดใจเล็กน้อย ไม่คาดคิดว่าเขาจะมองตัวเองเช่นนี้
เมื่อเห็นความขุ่นเคืองบนใบหน้าของเขา เฉิงเฉิงก็อยากเลิกสนใจและปล่อยให้เขาทำทุกอย่างที่ต้องการ
แต่เขาทำอย่างนั้นไม่ได้ ในฐานะพี่ชายเขามีภาระหน้าที่ที่จะต้องปกป้องน้องชาย แม่และยายของเขา
ตอนนี้ย่าคือศัตรูที่ยืนอยู่ตรงหน้าพวกเขา
ต้องเผชิญกับปัญหานี้ เฉิงเฉิงขมวดคิ้วและครุ่นคิดสักพักแล้วพูดกับหยางหยาง “ในเมื่อนายต้องการทำในสิ่งที่นายต้องการ ฉันก็จะเห็นด้วย”
เมื่อหยางหยางได้ยินว่าเฉิงเฉิงเลิกดื้อรั้นในที่สุด อารมณ์ของเขาก็ดีขึ้นมากทันที
“อืม เมื่อนายเห็นด้วยกับความคิดของฉัน งั้นก็กลับไปทำเลยนะ!”
หยางหยางกล่าวและปรับสีหน้าที่เศร้าหมองบนใบหน้าของเขาทันที เฉิงเฉิงก็ประหลาดใจกับพลังที่เต็มเปี่ยม
เฉิงเฉิงเดินตามหยางหยางไปที่ประตูโรงเรียน ไปที่รถที่รับเขาหลังเลิกเรียน
*
เฉิงเฉิงและหยางหยางถูกพาตัวกลับบ้าน พวกเขาเดินผ่านห้องโถงเมื่อลงจากรถและเดินตรงขึ้นไปชั้นบน
หยางหยางไม่ได้กลับไปที่ห้องนอนของตัวเอง แต่ตามเฉิงเฉิงเข้าไปในห้องนอนของเขา
“เฉิงเฉิง ฉันคิดว่าฉันควรทำตามวิธีการของฉันเพื่อแอบสอดส่องการเคลื่อนไหวของคุณย่า ฉันจะแอบฟังว่าเธอกำลังทำอะไรเมื่อเธออยู่คนเดียวในห้องนอน”
หยางหยางนั่งบนเก้าอี้ข้างๆโต๊ะทำงานและพูดความคิดของตัวเองออกมา
หลังจากได้ยินสิ่งนี้ เฉิงเฉิงก็ขมวดคิ้วและส่ายหัว “แผนนายจะไม่สำเร็จเลย แถมทำแบบนี้เป็นเวลานานก็เป็นไปได้มากที่ย่าจะจับได้”
“ทำไมถึงไม่ได้ผล สองครั้งที่ผ่านมาไม่ใช่เพราะฉันทำแบบนี้ถึงสืบมาได้เหรอ” หยางหยางบึ้งตึงดูไม่โอเคเท่าไหร่
“หยางหยาง วิธีการก่อนหน้านี้คือแมวตาบอดจับหนูที่ตายแล้ว ลองคิดดูสิว่านายจะมีโอกาสเจอได้กี่ครั้ง เรามักจะไปโรงเรียนในเวลานี้ ย่าทำหรือพูดอะไรไปบ้าง เราไม่มีทางรู้เลยนะ เอาแต่พึ่งสิบชั่วโมงที่เราเลิกเรียนแล้วอย่างเดียวไม่ได้ผลหรอก”
หลังจากฟังการวิเคราะห์ของเฉิงเฉิง หยางหยางรู้สึกว่าสิ่งที่เขาพูดนั้นสมเหตุสมผลมาก
“สิ่งที่นายพูดก็จริงอยู่ แต่เราจะแก้ปัญหานี้อย่างไร”
***
หลังจากคิดสักพัก เฉิงเฉิงก็คิดหาวิธีได้
สายตาของเขาลุกขึ้นทันที “ฉันคิดว่ามีทางที่เป็นไปได้”
เฉิงเฉิงกวักมือเรียกหยางหยางเพื่อให้เขาเข้ามาใกล้ จากนั้นปากของเขาก็กดเข้ากับหูของหยางหยางแล้วก็บอกแผนการทั้งหมดด้วยเสียงที่มีเพียงสองคนเท่านั้นที่ได้ยิน
หลังจากที่หยางหยางฟังคิ้วของเขาก็ขมวดอีกครั้ง “วิธีการของนายดี แต่เราจะเตรียมสิ่งเหล่านี้อย่างไร” ในขณะที่เขาพูดเขาล้วงมือเข้าไปในกระเป๋ากางเกงของเขา จากนั้นก็เปิดกระเป๋าออกเพื่อแสดงให้เฉิงเฉิงดู “นายเห็นไหมว่าฉันไม่มีอะไรเลย” เขาเม้มริมฝีปากเมื่อพูดจบ
อย่างไรก็ตามเขาคิดหาวิธีได้อย่างรวดเร็ว “เราไปหาแม่กันเถอะ ฉันคิดว่าแม่น่าจะ…”
ก่อนที่หยางหยางจะพูดจบ เฉิงเฉิงโบกมือและขัดจังหวะเขา “หยางหยาง อย่าคิดเลย แม่จะไม่มีวันปล่อยให้เราทำอย่างนั้น”
“แล้วฉันจะทำอย่างไรดี อุตส่าห์คิดวิธีที่ดี ตอนนี้ดูเหมือนว่าติดอยู่แค่นิดเดียวเท่านั้น” เขายืนขึ้นเหยียดแขนและยืดเอ: “มาใช้แผนเดิมของฉันกันเถอะ แม้ว่าจะไม่มีประสิทธิภาพ แต่ก็ยังดีกว่าไม่มีอะไรเลย”
หลังจากพูดจบเขาก็หันกลับมาถือกระเป๋านักเรียนแล้วเดินออกไปที่ประตู
“หยางหยาง นายกำลังทำอะไรอยู่” เฉิงเฉิงกลัวจริงๆว่าหยางหยางจะทำอะไรโง่ๆในช่วงนี้ก่อนที่เขาจะคิดวิธีแก้ปัญหา
“จะกลับไปทำการบ้านก่อนแล้วค่อยคิดดูว่าจะมีทางอื่นที่ดีหรือไม่” หลังจากที่หยางหยางพูดจบเขาก็เปิดประตูและเดินออกไป
*
กู้ฮอนกำลังเดินอยู่บนสนามหญ้าชั้นล่างในโรงพยาบาลโดยคิดเรื่องต่างๆ
ชั่วขณะหนึ่งก็คิดถึงการต่อสู้ระหว่างเป่หมิงโม่และเป่หมิงยี่เฟิง อีกสักพักก็เป็นเรื่องเจียงฮุ่ยซินว่าจะดำเนินการอย่างไรต่อไป และในที่สุดเธอก็เริ่มกังวลเกี่ยวกับเด็กทั้งสองในบ้านหลังนั้นอีกครั้ง
มีเฉิงเฉิงอยู่ข้างๆหยางหยาง แน่นอนว่าเธอจะรู้สึกวางใจเกี่ยวกับหยางหยางมากขึ้น แต่ยังไงหยางหยางก็ได้รับการเลี้ยงดูจากเธอและนิสัยของเขาเธอรู้ดีที่สุด
เกรงว่าเฉิงเฉิงจะไม่สามารถควบคุมหยางหยางได้ จากนั้นจะมีบางอย่างผิดปกติที่ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงได้
มีเรื่องให้กังวลใจไม่หยุดจริงๆ…
เธอยังคงขมวดคิ้วและเดินไปมาจนเวลาก็ผ่านไปโดยไม่รู้ตัว
ทันใดนั้นเธอก็รู้ว่าควรกลับไปหาแม่ เธอยกมือขึ้นดูนาฬิกา พบว่าเธอก็ออกมาสองชั่วโมงโดยไม่รู้ตัว
กู้ฮอนรีบหันกลับและเดินเข้าไปในโรงพยาบาล เมื่อเธอผ่านประตูเข้าไปเธอก็เห็นเจียงฮุ่ยซินเดินออกมาจากด้านในพร้อมกับคนรับใช้สองคน
“ฮอน แม่พักผ่อนแล้ว วันนี้ป้าไม่รบกวนละนะ” เจียงฮุ่ยซินพูดพร้อมกับรอยยิ้มบนใบหน้าของเธอ
กู้ฮอนไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากยิ้ม “ป้าซิน น่าอายจริงๆที่ปล่อยให้ป้าอยู่กับแม่นานขนาดนี้”
“ไม่เป็นไร ไม่เป็นไร เราคุยกันประสาคนแก่ว่าวันเวลาผ่านไปเร็วมาก ขึ้นไปกับแม่เถอะ ป้าจะกลับละ เฉิงเฉิงและหยางหยางน่าจะเลิกเรียนแล้ว” เจียงฮุ่ยซินกล่าว หลังจากนั้นก็โบกมือให้กู้ฮอน
กู้ฮอนกลับไปที่ห้องของลู่ลู่ ในเวลานี้เธอหลับอยู่ใต้ผ้าห่ม
“หมอคะ ฉันกำลังจะกลับแล้ว” หลังจากยืนอยู่ในห้องสังเกตการณ์สักพัก กู้ฮอนก็กระซิบบอกหมอก่อนจะหันหลังกลับและออกจากห้องไป
ในเวลาเดียวกันประตูของห้องผู้ป่วยของหวีหรูเจี๋ยที่อยู่ถัดไปก็เปิดออก โม้จิ่งเฉิงเดินออกมาจากข้างใน
***
“พ่อบุญธรรม” กู้ฮอนตะโกนและเดินไปที่ด้านข้างของเขา
“โอ้ ฮอนฮอนนี่ หนูจะไปหาแม่หรือกลับบ้าน” โม้จิ่งเฉิงเห็นได้ชัดว่าไม่เห็นกู้ฮอนอยู่ข้างๆตอนที่เขาออกไป
“ฉันจะกลับบ้านแล้ว แล้วพ่อบุญธรรมจะไปไหน อยากให้ฉันไปส่งมั้ยคะ” กู้ฮอนกล่าว
โม้จิ่งเฉิงยิ้มเล็กน้อย “ไม่ต้องหรอก ฉันแค่ลงไปหาอาหารให้คุณป้าหรูเจี๋ยน่ะ เจียงฮุ่ยซินเพิ่งมาหาหรูเจี๋ย”
กู้ฮอนตกใจเมื่อได้ยิน
โดยไม่คาดคิดเจียงฮุ่ยซินไปพบป้าหรูเจี๋ยหลังจากพบแม่ของเธอ
แต่เมื่อเธอเจอกับเธอกันที่ทางเข้าโรงพยาบาลกลับไม่ได้พูดถึงเรื่องนี้กับเลย ดูเหมือนว่าเธอจงใจปกปิดมัน
เธอกำลังซ่อนอะไรอยู่นะ ไม่อยากปล่อยให้เธอและแม่โกรธเมื่อรู้หรือ หรือเธอมีแผนอื่นอีก
เธออยากจะกลับไปถามแม่ว่าเจียงฮุ่ยซินพูดอะไรกับเธอบ้าง แต่หลังจากไตร่ตรองอย่างรอบคอบแล้วก็ช่างมันเถอะ
นี่จะทำให้แม่รู้สึกราวกับว่าเธอกำลังตั้งแง่กับเจียงฮุ่ยซิน
หรือลองถามพ่อบุญธรรมดูดีว่าเจียงฮุ่ยซินพูดอะไรกับป้าหรูเจี๋ยบ้าง
“พ่อบุญธรรม พวกเขาคุยอะไรกันตอนที่เจียงฮุ่ยซินไปหาป้าหรูเจี๋ยเมื่อกี้นี้”
โม้จิ่งเฉิงขมวดคิ้วเล็กน้อย “พวกเขาเพิ่งพูดถึงเรื่องในอดีต นอกจากนี้ป้าหรูเจี๋ยยังขอบคุณเจียงฮุ่ยซินที่ทำภาระหน้าที่ของแม่ที่มีต่อโม่เป็นเวลาหลายปี”
“พ่อบุญธรรม พวกเขาไม่ได้พูดถึงเรื่องที่ต้องทำฉันหายไปในตอนนั้นหรือ” กู้ฮอนต้องการทราบทัศนคติของเจียงฮุ่ยซินว่าเป็นอย่างไรในเรื่องนี้
โม้จิ่งเฉิงครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งจากนั้นก็ส่ายหัวและพูดว่า “พวกเขาไม่ได้พูดถึงหัวข้อนี้ ลองคิดดูตอนนี้เขาเพิ่งพบกัน มีเรื่องมากมาย คงไม่อยากเอาเรื่องไม่สบายใจมาพูดหรอก”
กู้ฮอนดูผิดหวังเล็กน้อย ดูเหมือนว่าเจียงฮุ่ยซินไม่มีแผนสำหรับขั้นตอนต่อไป
“พ่อบุญธรรมคะ ฉันมีบางอย่างจะถามคุณ” หลังจากคิดถึงเรื่องนี้กู้ฮอนก็ตัดสินใจที่จะเสี่ยง
โม้จิ่งเฉิงมองไปที่ท่าทางของกู้ฮอนที่ดูจริงจังเล็กน้อย “ฮอน หนูบอกพ่อได้ว่ามีอะไร ตราบเท่าที่มันอยู่ในความสามารถของพ่อ พ่อจะช่วยแน่นอน”
กู้ฮอนลังเลอยู่พักหนึ่งและตัดสินใจพูดว่า “ฉันคิดว่าจะยังไปเยี่ยมป้าหรูเจี๋ยอีกในอนาคต พ่อบุญธรรมช่วยสังเกตได้ไหมถ้าพวกเขาพูดถึงการทำเด็กหายหรือเรื่องเกี่ยวกับแม่ของฉัน ว่าพวกเขาพูดว่าอย่างไรบ้าง สิ่งเหล่านี้สำคัญสำหรับฉันและแม่ ฉันหวังว่าพ่อจะไม่บอกป้าหรูเจี๋ยนะคะ”
โม้จิ่งเฉิงรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อยกับคำขอของกู้ฮอนแต่เขาพยักหน้าอย่างเคร่งขรึม “ฮอน ไม่ต้องกังวล ปล่อยเรื่องนี้ให้พ่อจัดการ”
เมื่อเห็นว่าโม้จิ่งเฉิงตกลงรับหน้าที่แล้ว หัวใจที่ตึงเครียดของเธอก็ผ่อนคลายลงในที่สุด “พ่อบุญธรรม งั้นฉันจะกลับบ้านก่อนนะคะ”
“อืม เดินทางดีๆนะ ฮอน” โม้จิ่งเฉิงเตือนกู้ฮอน
กู้ฮอนหันกลับมาและโบกมือให้โม้จิ่งเฉิงด้วยรอยยิ้ม
แม้ว่าโม้จิ่งเฉิงจะเป็นแค่พ่อทูนหัวของเธอ แต่เธอก็รู้สึกว่าเขาเหมือนพ่อของเธอมากขึ้น
เขาดูแลตัวเองเท่าเทียมกับลูกสาว
กู้ฮอนขับรถช้าๆออกจากโรงพยาบาล
เกี่ยวกับการปรากฏตัวอย่างกะทันหันของเจียงฮุ่ยซินในวันนี้ กู้ฮอนทำได้เพียงแค่เก็บมันไว้ก่อน ส่วนจุดประสงค์ที่ของเธอมันสามารถสรุปหลังจากที่พ่อทูนหัวของเธอให้คำตอบที่ชัดเจนแก่เธอ
ในเวลาเดียวกันกู้ฮอนยังคงภาวนาในใจว่าชีวิตเด็กทั้งสองที่บ้านของเป่หมิงจะดำเนินไปด้วยดี
***
สองสามวันที่ผ่านมาสงบสุขพอสมควร
ในบริษัทเป่หมิงการต่อสู้ระหว่างเป่หมิงโม่และเป่หมิงยี่เฟิงเป็นไปอย่างลับๆ อาจเป็นเพราะคำพูดที่กู้ฮอนพูดกับเป่หมิงยี่เฟิงไม่ได้ทำให้เธอหรือเขาเดือดร้อนแต่อย่างใด
ส่วนแม่และป้าหรูเจี๋ย หลังจากพักฟื้นและรักษาตัวได้ระยะหนึ่งร่างกายก็ดีขึ้นมาก ตอนนี้สามารถออกจากหออภิบาลผู้ป่วยหนักที่อยู่ภายใต้การดูแลของแพทย์ตลอด 24 ชั่วโมงแล้ว
เมื่อแม่ของเธอย้ายห้อง กู้ฮอนก็ขอลาครึ่งวันกับเป่หมิงโม่เพื่อไปช่วยแม่ย้ายห้อง
หวีหรูเจี๋ยถูกย้ายไปที่วอร์ดเร็วกว่าพวกเขาสองวัน เนื่องจากช่วงนี้ค่อนข้างยุ่งเธอจึงไม่มีเวลาติดต่อโม้จิ่งเฉิงและเธอไม่รู้ว่าเธอถูกย้ายไปที่วอร์ดไหน
ห้องใหม่ของลู่ลู่ยังคงเป็นวอร์ดที่เธอเคยอาศัยอยู่แล้วรีบออกไป
หลังจากที่กู้ฮอนส่งแม่ของเธอและจัดการทุกอย่างเรียบร้อยแล้วเธอก็เตรียมตัวกลับ
