ตอนที่ 787 ด้านหน้าซื่อใจคด
ในขณะที่เขาพูด เขาก้มศีรษะลงและจูบริมฝีปากของเธอก่อนที่กู้ฮอนจะมีเวลาไตร่ตรอง
“อุ๊บ…”
กู้ฮอนได้สติขึ้นมาอย่างสมบูรณ์ในเวลานี้ แต่เธอไม่สามารถผละตัวออกจากแขนที่เหมือนหินของเป่หมิงโม่ได้
เธอทำได้เพียงโบกแขนของเธอและเอาชนะมันอย่างไร้จุดหมายบนภูเขาเป่หมิงโม่
แต่ยิ่งเธอเป็นแบบนี้มากเท่าไหร่ เป่หมิงโม่ก็ยิ่งจูบเธอมากขึ้นเท่านั้นจนเธอสูญเสียความเข้มแข็ง
ในเวลานี้เป่หมิงโม่ปล่อยกู้ฮอนอย่างไม่ค่อยเต็มใจนัก “จำไว้ว่าถ้าคุณทำผิดอีกคุณจะถูกลงโทษ”
หลังจากพูดจบ เขาดูพอใจมากและหันกลับไปนั่งหลังโต๊ะทำงาน
กู้ฮอนมองไปที่หลังของเขา เช็ดปากของเธอด้วยมืออย่างแรง จากนั้นหยิบแก้วไปที่ห้องครัว
เธอหยิบน้ำเย็นหนึ่งแก้วดื่มเข้าไป จากนั้นก็อาเจียนออกมาในอ่างอีกครั้ง หลังจากนั้นสองสามครั้งเธอก็เดินออกมา
เป่หมิงโม่มองเธออย่างขี้เล่น “คุณไปบ้วนปากมาเหรอ”
กู้ฮอนกลอกตาใส่เขา ทำผู้ชายคนนี้รู้แล้วก็ยังคงถาม เธอไม่ได้พูดอะไรสักคำและเธอก็ไม่มีอารมณ์ที่จะคุยกับเขา
เธอนั่งยองๆบนโต๊ะทำงานแล้วเปิดคอมพิวเตอร์
ในเวลานี้เธอพบว่ามีแค่เขาสองคนในห้องทำงานของเป่หมิงโม่ ส่วนฉิงฮัวไม่รู้ว่าเขาจะไปไหน
ไม่น่าแปลกใจที่ตาเป่หมิงโม่ไร้ยางอายได้ขนาดนี้ ปรากฏว่าผู้ชายคนนี้วางแผนมานานแล้ว ดูเหมือนว่าเธอจะอยู่ที่นี่ไม่ได้นานนัก ไม่อย่างนั้นผู้ชายคนนี้จะจู่โจมกะทันหันเมื่อไหร่…
ฟ้าดินไม่เต็มใจ ทำอะไรไม่ได้สักอย่างเลยจริงๆ
เมื่อคิดเช่นนี้เธอจึงจัดเรียงข้อมูลที่เก็บรวบรวมจากเป่หมิงยี่เฟิงในตอนเช้าลงในเอกสารอิเล็กทรอนิกส์โดยเร็วที่สุด จากนั้นพิมพ์สำเนาและโยนลงบนโต๊ะของเป่หมิงโม่
“ประธานเป่หมิงฉันจะไปเยี่ยมแม่ของฉันในตอนบ่ายนะคะ ข้อมูลฉันรวบรวมไว้ให้หมดแล้วในนี้” หลังจากที่กู้ฮอนพูดจบ ไม่สนว่าเป่หมิงโม่จะเห็นด้วยกับการลาของเธอหรือไม่ เธอก็หยิบกระเป๋าใบเล็กขึ้นมาแล้วออกจากห้องทำงานของเป่หมิงโม่ทันที
หลังจากที่เธอสตาร์ทรถและออกจากตึกเป่หมิงแล้ว เธอก็ถอนหายใจยาวอย่างโล่งอก
“ไอ้เป่หมิงโม่!” เธอขับรถโดยไม่ลืมที่จะด่าเขา
*
เป่หมิงยี่เฟิงขับรถไปส่งกู้ฮอนกลับไปที่บริษัทเป่หมิงแล้ว เขาและพ่อแม่ของเขากลับไปที่สำนักงาน
หลังจากประตูปิด เป่หมิงเฟยหย่วนแทบรอไม่ไหวที่จะพูดกับลูกชายของเขา “ยี่เฟิง ลูกคิดว่ากู้ฮอนจะอยู่ข้างเราหรือไม่ ไม่งั้นเที่ยงวันนี้คงจะเสียเปล่าแล้วล่ะ”
เป่หมิงยี่เฟิงนั่งที่โต๊ะกาแฟและชงชาให้พ่อแม่ของเขา สีหน้าของเขาสงบมาก “ไม่ต้องห่วง ตามความเข้าใจของผมที่มีต่อเธอเป็นเวลาหลายปี เธอไม่มีทางต่อต้านเราแน่ๆ แต่ในอนาคตเราต้องระมัดระวังมากขึ้นตลอดเวลา”
เขาพูดพลางจิบชาพลางคิดแผนการต่อไป
*
กู้ฮอนขับรถไปโรงพยาบาลและซื้อดอกไม้ให้แม่และ และหวีหรูเจี๋ยตามปกติ
เธอส่งหนึ่งในนั้นไปยังห้องของหวีหรูเจี๋ยก่อน เหตุผลก็คือเธอยังไม่ได้บอกแม่ว่าจริงๆแล้วพวกเขาอยู่ใกล้กันมาก ส่วนจะบอกแม่เมื่อไหร่นั้นขึ้นอยู่กับว่าแม่จะฟื้นตัวได้ดีแค่ไหน
***
ที่บริษัทเป่หมิง เป่หมิงเจิ้งเทียนใช้เวลาชั่วชีวิตและหลังจากประสบกับความทุกข์ทรมานทุกรูปแบบเขาก็ก่อตั้งมันขึ้นมาคนเดียว
ยังคงยืนหยัดอยู่ในยุคแห่งความปั่นป่วนนี้
มันเป็นอาณาจักรธุรกิจที่ดูเหมือนสงบ ภายในนี้มีกองกำลังสองฝ่ายกำลังก่อตัวขึ้นเพื่อต่อต้าน
และกู้ฮอนยืนอยู่ที่จุดตัดของคลื่นใต้น้ำทั้งสองนี้
เธอรู้สึกได้ว่า: เป่หมิงโม่และเป่หมิงยี่เฟิงกำลังแข่งขันกันอย่างลับๆ
ไม่ว่าใครจะสามารถยืนหยัดได้จนถึงที่สุด เธอก็ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องใดๆกับพวกเขา
บทบาทของเธอในที่นี้ไม่มีอะไรมากไปกว่า ‘หัวหน้างาน’ ที่มีชื่อเสียงโด่งดัง
*
“ฮอน กำลังคิดอะไรอยู่”
เสียงเรียกจากแม่ของเธอ กู้ฮอนก็กลับมาสู่ความเป็นจริงจากความคิดที่วุ่นวาย
กู้ฮอนได้สติขึ้นมา “แม่คะ ฉันขอโทษ ฉันกำลังคิดถึงเรื่องบางอย่าง”
ลู่ลู่มองลูกสาวของเธอด้วยความกังวล “ฮอน งานยุ่งเกินไปหรือเปล่า ดูลูกสิ ปกติมาเยี่ยมแม่แค่หลังเลิกงาน แต่ตอนนี้ใช้เวลานานมาทั้งวัน แม้ว่างานที่แม่เคยทำจะไม่ค่อยมั่นคงนัก แต่แม่ก็เข้าใจเช่นกันว่างานของลูกไม่ใช่แบบนั้น พูดว่ารับได้ก็ได้ อยากจะทิ้งก็ทิ้งเลย แม่ไม่อยากให้เพราะแม่ป่วย ทำให้ลูกเป็นภาระ ไม่งั้นแม่คงไม่สบายใจ”
กู้ฮอนลุกขึ้นจากเก้าอี้และมองไปที่แม่ของเธอที่กำลังนอนอยู่บนเตียงของโรงพยาบาล เธอไม่สามารถบอกเรื่องที่จะทำงานให้กับ เป่หมิงโม่ได้
“แม่ ไม่ต้องกังวลเรื่องนั้น ปู้ฝันให้ฉันพักร้อนนาน ตอนนี้แม่อาการเป็นแบบนี้ ในฐานะลูกจะไม่ห่วงได้ยังไง”
ลู่ลู่นอนบนเตียงและมองเธออย่างทุกข์ใจ “ต้องโทษที่แม่ไม่ดี ถ้าไม่ยืนกรานที่จะออกจากโรงพยาบาลทีแรกก็คงไม่เกิดเรื่องขึ้น แม่มันใช้ไม่ได้จริงๆ ไม่สามารถช่วยแบ่งเบาอะไรได้ แถมยังเป็นภาระอีก”
คำพูดของแม่ทำให้กู้ฮอนรู้สึกเศร้า เมื่อเธอฟังเธอส่ายหัวเบาๆ “แม่ ทำไมพูดแบบนี้อีกแล้ว”
ขณะนั้นประตูของห้องของลู่ลู่ก็ถูกเคาะเบาๆ หมอเวรเปิดประตูเข้ามา
“แม่ ให้หนูดูว่าเกิดอะไรขึ้น” กู้ฮอนลุกขึ้นยืนและเดินไปที่ประตูตามที่เขาพูด
ก่อนที่กู้ฮอนจะเดินไปที่ประตู ก็เห็นผู้หญิงที่งดงามเดินเข้ามาจากด้านนอก
เป็นเจียงฮุ่ยซินที่เข้ามาโดยมีคนรับใช้สองคนอยู่ข้างหลังเธอ
หลังจากที่เธอเห็นกู้ฮอน รอยยิ้มตามปกติของเธอก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้า “ฮอน ไม่คิดว่าหนูจะมาที่นี่”
เจียงฮุ่ยซินพาคนรับใช้สองคนไปพบลู่ลู่ ในวันนี้เธอไม่ได้คาดหวังว่ากู้ฮอนจะมาที่นี่ แต่สิ่งนี้ไม่ได้ทำให้เธอรู้สึกแปลกใจเกินไป
เมื่อกู้ฮอนเห็นเจียงฮุ่ยซินก็นึกถึงสิ่งที่เด็กๆพูดกับเธอทันทีและอดไม่ได้ที่จะรู้สึกตึงเครียดเล็กน้อย
เธอไม่รู้ว่าเจียงฮุ่ยซินมาที่นี่เพื่อดูแม่ของเธอหรือเพื่อจุดประสงค์อื่น
อย่างไรก็ตามแม้ว่าจะรู้สึกอึดอัดเล็กน้อย แต่ก็ยังต้องใช้ชีวิตต่อไป
หนึ่งคือเพื่อแม่และอีกอย่างเป็นเพราะเด็กๆยังคงอาศัยอยู่ในบ้านของตระกูลเป่หมิง ถ้าเธอทำให้เธอโกรธเข้า บางทีเธออาจจะพาลโกรธเด็กๆไปด้วย
กู้ฮอนยังยิ้มบนใบหน้าของเธอและพยักหน้าให้เจียงฮุ่ยซิน “ป้าซิน ฉันกำลังพักร้อน ดังนั้นฉันจึงมาที่นี่ทุกวันเพื่ออยู่เป็นเพื่อนแม่ของฉันสักพัก”
“เป็นลูกสาวกตัญญูจริงๆ แม่ของเธอคงมีความสุข ไม่เหมือนกับลูกชายของฉันที่ไม่กลับบ้านทั้งวัน” เจียงฮุ่ยซินพูดพร้อมกับการแสดงสีหน้าอิจฉา แต่การแสดงออกเช่นนี้ในไม่ช้าก็หายไปอย่างไร้ร่องรอย
***
พวกเขาสองคนดูอบอุ่นมากและพูดคุยกันอย่างนุ่มนวลขณะที่พวกเขาเดินไปที่เตียงของลู่ลู่
“หลังจากที่วางของลงแล้วรอฉันที่ประตู” เจียงฮุ่ยซินหันกลับมาและพูดกับคนรับใช้สองคนที่เดินตามมาพร้อมตะกร้าผลไม้
ลู่ลู่มีความสุขมากที่เห็นเจียงฮุ่ยซินมา เธออยากจะพยุงตัวเอง แต่เธอไม่มีแรงมากนัก
กู้ฮอนรีบช่วยแม่ของเธอโดยพับเตียงในโรงพยาบาลและให้เธอนั่งบนเตียงด้านหลัง
“อาหลิง ดูเธอสิ มาเยี่ยมฉันทั้งที่ต้องเอาของมามากมายด้วย เปลืองเปล่าๆ” ลู่ลู่กล่าวทักทายเธอด้วยรอยยิ้ม
เจียงฮุ่ยซินยื่นมือไปจับมือของลู่ลู่ จากนั้นก็นั่งลงข้างเตียง “ลู่ลู่ เราพี่น้องกันทำไมต้องเกรงใจอะไรกันอีก พอรู้ว่าเธอไม่สบายอีกแล้วฉันก็รู้สึกกังวลมาก วัยเรามันก็อายุไม่น้อยแล้วนะ แต่ร่างกายนี้ต้องเอาใจใส่บ้าง ไม่ใช่เพื่อตัวคุณเอง แต่เพื่อลูกๆนะ”
“ใช่ๆ เมื่อกี้ฉันกำลังพูดกับฮอนเลย ลูกต้องใช้วันหยุดยาวเพื่อดูแลฉันเพราะความเจ็บป่วยของฉัน” แม้ลู่ลู่จะดูอ่อนแอในตอนนี้ แต่เธอก็ยังมีพลังงานเพียงพอ
กู้ฮอนยืนอยู่ข้างๆ มองไปที่เจียงฮุ่ยซิน เคยคิดว่าเธอเป็นหญิงชราที่ใจดี แต่ตอนนี้ดูเหมือนความรู้สึกจะแตกต่างออกไป
เป่หมิงเจิ้งเทียนเป็นคนแบบไหน นอกจากหวีหรูเจี๋ยและเจียงฮุ่ยซินแล้ว จะต้องมีผู้หญิงอีกหลายคนที่พยายามอย่างเต็มที่เพื่อให้พวกเขาจับมือพวกเขา
ภายใต้สถานการณ์เช่นนี้ คนที่ประสบความสำเร็จในการเข้าสู่ตระกูลเป่หมิงได้ สันนิษฐานว่าเจียงฮุ่ยซินคงไม่ใช่คนขี้เกียจ
ก่อนหน้านี้ทำไมฉันไร้เดียงสาขนาดนี้ สับสนกับเธอที่แสดงสีหน้าใจดีตลอดเวลา จึงไม่เคยคิดถึงเรื่องนี้เลยสักครั้ง
โชคดีที่ยังไม่สายเกินไปที่จะค้นพบ
“แม่คะ ป้าซิน พวกคุณคุยกันที่นี่ก่อน ฉันจะออกไปข้างนอกนะ” กู้ฮอนไม่อยากเห็นเธออวดดีที่นี่ แถมหมอเวรก็อยู่ ให้เจียงฮุ่ยซินอยู่กับแม่ตามลำพังเธอก็วางใจได้
ลู่ลู่พยักหน้า “โอเค ลูกออกไปพักผ่อนเถอะ”
“ใช่ หนูออกไปเถอะ ไม่ต้องกังวล” เจียงฮุ่ยซินกล่าวอย่างรวดเร็ว เดิมทีเธอมาที่นี่เพื่อพบกับลู่ลู่คนเดียว แต่กู้ฮอนอยู่ก็ไม่สะดวกที่จะพูดเท่าไหร่
กู้ฮอนเดินออกจากห้อง หมุนตัวและปิดประตูอย่างนุ่มนวล
“ฮอน หนูมาหาแม่ของหนูเหรอ” เมื่อกู้ฮอนยืนอยู่ที่ทางเข้าลิฟต์และกำลังจะลง โม้จิ่งเฉิงก็เดินออกจากลิฟต์ที่อยู่ข้างๆ
เขาเห็นกู้ฮอนยืนอยู่ที่นี่และกล่าวทักทายด้วยรอยยิ้ม
กู้ฮอนพยักหน้าด้วยรอยยิ้ม “หนูจะไปเดินเล่นที่ชั้นล่าง พอดีแวะไปดูป้าหรูเจี๋ยแล้ว วันนี้เธออารมณ์ดี”
*
เมื่อเสียงระฆังของโรงเรียนดังขึ้น ห้องเรียนที่เงียบสงัดก็เดือดขึ้นทันที
หยางหยางรู้สึกหดหู่ใจตลอดบ่ายที่เฉิงเฉิงขัดขวางไม่ให้เขาสืบความลับของย่า
แม้ว่าเขาระฆังโรงเรียนดังไปแล้วแต่เขาก็ไม่สนใจที่จะกลับบ้าน
ตอนนี้เฉิงเฉิงย้ายกลับไปที่บ้านเป่หมิง เพื่ออาศัยอยู่ดังนั้นจึงไม่จำเป็นต้องให้กู้ฮอนไปรับเขา
เฉิงเฉิงและหยางหยางอยู่ในอาคารสองหลังตามลำดับโดยมีสนามเด็กเล่นขนาดใหญ่อยู่ระหว่างนั้น
เมื่อเขาผ่านสนามเด็กเล่นเขาก็เห็นร่างเล็กนั่งอยู่ใต้ห่วงบาสเก็ตบอลที่ว่างเปล่าไม่ไกลจากเขา
เขาจำได้ทันทีว่าเป็นหยางหยาง
“มาทำอะไรที่นี่ ทำไมไม่รีบกลับบ้าน” เฉิงเฉิงเดินไปที่ด้านข้างของหยางหยางและสัมผัสเขาเบาๆด้วยกระเป๋านักเรียนของเขา
หยางหยางหันหน้าไปมองเฉิงเฉิง จากนั้นก็ยืนขึ้นและหยิบกระเป๋านักเรียนที่หล่นอยู่ที่พื้นข้างทาง
***
เฉิงเฉิงมองไปที่หยางหยาง วันนี้เขาดูผิดปกติเล็กน้อย ก่อนหน้านี้เขาเป็นคนแรกที่รีบออกจากห้องเรียนหลังเลิกเรียน
แม้แต่ในสนามเด็กเล่น ก็เล่นกับเด็กๆหลายคนที่อายุเท่ากัน
แม้ว่าตอนนี้ขาของเขาจะยังไม่สะอาด แต่เขาจะไม่นั่งอยู่ที่นี่คนเดียวด้วยความงุนงง
“หยางหยาง ฉันคิดว่านายดูอารมณ์เสียมาก เกิดอะไรขึ้น?”
หยางหยางหันหน้าไปมองเฉิงเฉิง เขามองอย่างขมขื่นราวกับว่าเขาได้กินยาขมมา “ไม่ใช่เพราะเหตุการณ์นั้นฉันเหรอ รู้ว่าย่ามีปัญหา ยังฉันจะไม่ให้ฉันเช็คดูอีก ถ้าไม่ใช่ฉันได้ยินมา แล้วพวกเราทุกคนอาจจะยังอยู่ในความมืด”
ขณะที่เขาพูดเขาเดินกะเผลกไปที่ประตูโรงเรียน
