ตอนที่ 793 การล้างแค้นของลูกผู้ชาย
“ทำไมตอนนี้พวกเราไม่ไปเล่นรถบั๊มกันล่ะ” จ้าวจิ้งอี๋พูดจบและชี้ไปยังสนามที่อยู่ไม่ไกล ซึ่งมีรถบั๊มชนกันอยู่หลายคันอย่างรุนแรง ประกายไฟยังคงกระจายขึ้นมาจากสายไฟที่ตั้งตรงอยู่เหนือรถ
“ดูไม่ออกเลยว่า เธอเป็นหญิงแกร่งจริงๆ” หยางหยางพูดจบ และยกนิ้วโป้งให้กับจ้าวจิ้งอี๋
แล้วพูดกับเฉิงเฉิง “ไม่มีปัญหา อย่าปล่อยให้ผู้หญิงมาดูถูกนายนะ”
เฉิงเฉิงไม่พอใจ หยางหยางหาโอกาสนี้เพื่อที่จะเอาชนะตนเอง
เขาได้แต่พยักหน้า “งั้นพวกเราไปเล่นกันเถอะ”
ทั้งสามคนหันหลังเดินไปยังสนามรถบั๊ม
“ว้าว! หยางหยาง คิดไม่ถึงว่านายมาที่นี่ด้วย” เสียงของเด็กผู้หญิงคนหนึ่งดังขึ้น และยังมีภาษาจีนที่ไม่ค่อยดี
หยางหยางค่อยๆเลิกคิ้วเบาๆเหมือนเป่หมิงโม่ แต่เขาสามารถได้ฟังออกว่าเป็นเสียงของใคร
จะมีใครอีกที่พูดภาษาจีนไม่ได้เรื่องแบบนี้ได้ แน่นอนว่าเป็นRebecca
เขาแสยะปากยิ้มและหันไปมองRebeccaที่เดินมาจากทางๆอื่น
***
ซึ่งแตกต่างจากจ้าวจิ้งอี๋ เธอสวมเสื้อแจ็คเก็ตสีขาวตัวเล็กที่ส่วนบนของร่าง พร้อมกับกางเกงสแล็คสีฟ้าอ่อน ผมสีทองพาดบ่าอย่างไม่เป็นทางการ มีดวงตาสีฟ้าสดใสคู่หนึ่ง
“สวัสดี~ ไม่คิดเลยว่าพวกเราจะได้มาเจอกันที่นี่” ไม่ทันให้เธอได้พูด หยางหยางก็ทักทายเธอแล้ว
บนใบหน้าของRebeccaเต็มไปด้วยรอยยิ้ม และอดไม่ได้ที่จะพูดกับหยางหยางตรงหน้า จึงอ้าแขนของเธอกอดรับหยางหยางครู่หนึ่ง
จากนั้นเธอก็พยักหน้าให้เฉิงเฉิงที่อยู่ข้างๆ เธอรู้ว่านี่คือพี่ชายฝาแฝดของหยางหยาง
“ไม่ทราบว่าคนนี้ คือแฟนของพี่ชายของคุณใช่ไหม” Rebeccaโพล่งถามออกไป
สิ่งนี้ทำให้ใบหน้าของจ้าวจิ้งอี๋แดงขึ้น และแม้แต่ใบหน้าของเฉิงเฉิงก็เริ่มดูไม่เป็นธรรมชาติ
หยางหยางเหลือบไปมองพวกเขาทั้งสองคนด้วยรอยยิ้ม จากนั้นก็พูดกับRebecca “ตอนนี้เธอยังไม่ใช่แฟนของเฉิงเฉิง แต่ต่อไปก็ยากที่จะพูดแล้ว”
“โอ้! อย่างนี้นี่เอง แต่พวกเขาก็ดูเหมาะสมกันมาก” Rebeccaคิดได้ทันที
หยางหยางเกาหัวตัวเอง “ผมว่าช่างมันเถอะ แล้วทำไมคุณถึงจำได้ว่าเป็นผม”
พูดจบ เขาชี้ไปยังRebeccaที่อยู่ข้างๆเฉิงเฉิงอีกครั้ง ความหมายคือแยกได้อย่างไร
เมื่อเทียบกับสาเหตุว่าทำไมเธอถึงมาปรากฏตัวอยู่ที่นี่ ในเวลานี้เขาก็ยิ่งสนใจที่ต้องการอยากจะทราบคำตอบ
“มันง่ายมาก เพราะตอนที่คุณกำลังเดินอยู่มันไม่เหมือนกับคนอื่นๆ”
ประโยคนี้ของRebeccaทำให้เฉิงเฉิงและจ้าวจิ้งอี๋รู้สึกขบขันขึ้นมาทันที
จู่ๆรอยย่นหลายเส้นก็ปรากฏขึ้นบนหน้าผากของหยางหยาง อ๋อที่แท้ก็เป็นแบบนี้นี่เอง……
“ทำไม ฉันพูดอะไรผิดเหรอ” เมื่อRebeccaเห็นพวกเขายิ้มแบบนี้ ก็รู้สึกสับสนเล็กน้อย
“ไม่มีอะไร คุณไม่ได้พูดอะไรผิด จริงๆแล้วหยางหยางก็ไม่เหมือนกับคนปกติ” ในเวลานี้ที่เฉิงเฉิงมีความสุขก็ไม่ลืมที่จะเหน็บแนมหยางหยางอีกครั้ง สิ่งนี้เรียกว่า ‘ลูกผู้ชายสิบปีล้างแค้นก็ยังไม่สาย’
ในตอนนี้ มีมือใหญ่มือหนึ่งอยู่บนไหล่ของRebecca “Rebecca พวกเขาก็เป็นเพื่อนของคุณสินะ”
เฉิงเฉิง หยางหยางและจ้าวจิ้งอี๋เงยหน้าขึ้นและมองไปข้างเธอ เห็นเพียงชายต่างชาติคนหนึ่งที่มีรูปร่างคล้ายกับเป่หมิงโม่
เช่นเดียวกับRebecca พวกเขาล้วนแล้วแต่มีผมสีบลอนด์ตาสีฟ้า อีกทั้งยังพูดภาษาจีนได้ไม่ดี
Rebeccaชี้ไปที่หยางหยางและพูดว่า “แด๊ดดี๊ เขาเป็นคนช่วยไปเอาว่าวของฉันมา”
“โอ้! เธอก็คือ คุณหยางใช่ไหม ขอบคุณคุณมากที่ช่วยเหลือลูกสาวของฉัน คุณเป็นชายหนุ่มที่เก่งมาก” พ่อของRebeccaพูดจบ พร้อมตบไหล่ของหยางหยางสองครั้งด้วยมือใหญ่
หยางหยางผู้ซึ่งได้รับคำชมเชยว่าเป็นฮีโร่ และมีความอวดเก่งเป็นทุนเดิมอยู่พอดี เขาเงยหน้าขึ้นและพูดด้วยรอยยิ้ม “นี่มันเป็นเรื่องเล็กน้อยไม่ต้องพูดถึงหรอก ผมดีใจที่ได้พบคุณ”
ในตอนนี้Rebeccaก็จับมือของพ่อและพูดว่า “แด๊ดดี๊ ฉันอยากจะเล่นกับพวกเขาคนเดียวได้ไหม”
“ได้แน่นอน ทำไมจะไม่ได้ล่ะ ฉันจะไปอยู่เป็นเพื่อนแม่ของเธอน่ะ ดูเหมือนเธอเริ่มจะเหนื่อยแล้ว พวกเธอเล่นให้สนุกนะ” หลังจากพ่อของRebeccaพูดสั้นๆกับเธอ จากนั้นโบกมือให้หยางหยาง “คุณหยาง หวังว่าต่อไปจะได้พบคุณบ่อยๆ และก็หวังว่าคุณจะได้มาเป็นแขกที่บ้านของผม”
หยางหยางก็กลับเป็นกันเอง “แน่นอนแน่นอน”
เด็กทั้งสี่คนเฝ้าดูพ่อของRebeccaออกไป
“หยางหยาง พวกคุณจะไปเล่นกันที่ไหนเหรอ” Rebeccaรุกเข้าไปจับมือของหยางหยาง
หยางหยางกลับดูเป็นธรรมชาติ “พวกเราจะไปเล่นรถบั๊ม สนใจจะไปเล่นด้วยกันกับพวกเราไหม”
ใบหน้าของRebeccaเต็มไปด้วยความตื่นเต้น “โอ้ เจ๋งจริงๆเลย พวกเราไปกันเถอะ”
***
ในสนามรถบั๊ม รถสี่คันกำลังเคลื่อนไหวไปมาอย่างรวดเร็ว ดูสลับไปมายุ่งเหยิง
ในขณะเดียวกันก็มีเสียงหัวเราะสนุกสนานของเด็กๆ
ในไม่ช้า สนามแข่งขันที่แข่งประชิดกันสี่คัน ก็เปลี่ยนมาเป็นการแข่งขันที่แบ่งออกเป็นสองฝ่าย
เฉิงเฉิงและจ้าวจิ้งอี๋ร่วมมือกันต้านแรงกระแทกของหยางหยางและRebeccaครั้งแล้วครั้งเล่า
ในเวลาต่อมา เฉิงเฉิงและพวกของเขาเริ่มจะต้านไม่ไหว จึงถอยห่างออกไป
หยางหยางจะยอมแพ้ที่ไหน เขาส่งสัญญาณให้กับRebeccaเพื่อจะโจมตีเฉิงเฉิงจากทั้งสองด้าน
เมื่อเฉิงเฉิงเผชิญหน้าจากทั้งสองด้าน จ้าวจิ้งอี๋จึงต้องออกตัวไปข้างหน้า ขับไล่อย่างเข้มงวดเพื่อให้เฉิงเฉิงได้ขัดขวางการจู่โจมของหยางหยางอยู่เป็นช่วงๆ
เสียงระฆังดังขึ้น รถก็ค่อยๆหยุดลง
“ว้าว โคตรตื่นเต้นเลยจริงๆ พวกเรามาเล่นกันอีกนะ” หยางหยางติดการเล่นไปแล้ว โดยเฉพาะเมื่อเห็นเฉิงเฉิงและจ้าวจิ้งอี๋ถูกตัวเองชนโดยไม่ได้ปัดป้อง ในใจรู้สึกมีความสุขมาก
เฉิงเฉิงโบกมือ “อย่าเล่นเกมนี้ซ้ำเลย ไปลองเล่นอย่างอื่นกันเถอะ”
“อื้ม ฉันก็คิดอยากจะเล่นเกมอื่นๆอีกนะ” จ้าวจิ้งอี๋ก็ช่วยพูดอีกแรง
“โอเค พวกเธอนำไปก่อน” หยางหยางกลับไม่ได้ยืนกรานในความคิดของตัวเอง นี่เป็นช่วงเวลาที่เขาจะเพิ่มเติมตัวเอง
ขณะที่พวกเขาเดินไปตามทาง พลางสังเกตรอบๆว่ามีอะไรที่น่าเล่นอีก
ในเวลานี้ มีเสียงกรีดร้องดังมาจากไกลๆดึงดูดความสนใจของพวกเขา
“พวกเราไปดูกันเถอะ” หยางหยางหันหน้าไปและพูดกับRebeccaที่อยู่ด้านข้างตนเอง
Rebeccaพยักหน้า
“นายอย่าลืมสัญญานะ” ตอนนี้เฉิงเฉิงเตือนสติหยางหยางไปหนึ่งประโยค
“ฉันรู้แล้วหน่า พวกเราไปดูกันเถอะ” หยางหยางเริ่มพูดอย่างอดไม่ได้
“สัญญางั้นเหรอ เหอะๆ หยางหยางมีอะไรอยู่ในมือของนายรึเปล่า” จ้าวจิ้งอี๋มองดูปฏิกิริยาของยางหยางอย่างอยากรู้อยากเห็น จากนั้นก็มองไปที่เฉิงเฉิงอีกครั้ง
เธอรู้สึกเหมือนว่านี่เป็นเงื่อนไขพิเศษที่ใช้กับหยางหยาง
หยางหยางมองไปยังเฉิงเฉิงด้วยใบหน้าที่ขมขื่น แล้วพูดว่า “ฉันจะไปมีอะไรในมือเขา มันเป็นเพียงแค่คำสัญญา”
“สัญญาเหรอ มันน่าสนใจจริงๆเลย เฉิงเฉิงนายเล่าให้ฟังหน่อยสิ” จ้าวจิ้งอี๋จับมือของเฉิงเฉิงเขย่าโดยไม่รู้ตัว และเริ่มคะยั้นคะยอให้เขาพูดความจริงออกมา
เฉิงเฉิงโดนทำอย่างนั้นก็เริ่มหน้าแดง เขาค่อยๆแกะมือของจ้าวจิ้งอี๋ออกอย่างระมัดระวัง “ไม่มีอะไรจริงๆ ก็แค่เขากับพ่อได้ตกลงกันไว้ ถ้าเขาสอบได้สามอันดับแรกของทุกชั้นปี เมื่อถึงเวลาพ่อก็จะยินยอมให้เขาเล่นรถแข่งแบบออฟโรด”
“โอ้~รถแข่งแบบออฟโรด โคตรเจ๋งอะ” Rebeccaอุทานและมองไปยังหยางหยาง แววตาของเธอเต็มไปด้วยความชื่นชม
หยางหยางรู้สึกดีใจเล็กน้อย แต่เขาไม่เคยได้สัมผัสกับการที่มีคนชมแบบนี้มาก่อน
“สามอันดับในทุกชั้นปี……ฮ่าๆ เขาทำได้เหรอ ดูเหมือนว่าตอนนี้เขายังทำไม่ถึงสิบอันดับแรกเลยนะ เฉิงเฉิง นายล้อเล่นใช่ไหมเนี่ย” จ้าวจิ้งอี๋คิดว่าเฉิงเฉิงตั้งใจล้อเล่นกับตนเอง เธอฉีกยิ้มกว้าง
หยางหยางย่นหน้าผากอีกครั้ง เขาเหล่ตามองไปที่จ้าวจิ้งอี๋ “มีอะไรน่าขำเหรอ พวกเธออย่ามาดูถูกฉัน ภาคการศึกษานี้ฉันจะทำให้เห็นให้ได้สามอันดับแรกของระดับชั้นพวกเธอคอยดู!”
“เอาล่ะ งั้นพวกเรามาเดิมพันกันเถอะ ถ้านายไม่ติดสามอันดับแรกล่ะ” จ้าวจิ้วอี๋ยิ้ม และมองไปที่
หยางหยาง
หยางหยางขมวดคิ้ว และตอนนี้จู่ๆเขาก็นิ่งลง อันที่จริงการจะได้สามอันดับแรกตลอดทุกชั้นปีก็ไม่ได้ง่ายเลยที่จะทำได้ แต่ตอนนี้เรื่องก็เป็นแบบนี้แล้ว ตัวเองจะทำอย่างไรดีล่ะ
***
หยางหยางถูกเบรกด้วยคำพูดของจ้าวจิ้งอี๋ก็ไม่รู้ว่าจะพูดอย่างไรต่อไป
เขาขมวดคิ้ว และกลอกตาไปมา สุดท้ายเขาพูดว่า “ถ้าฉันไม่ติดสามอันดับแรกของทุกชั้นปี เธอให้ทำอะไรฉันก็จะทำ เธอว่าอย่างไง”
เมื่อเฉิงเฉิงได้ยินดังนั้น ก็ค่อยๆขมวดคิ้ว เขาก็เห็นด้วยกับหยางหยาง ผู้ชายคนนี้จะพูดให้ดูฉลาดกว่านี้หน่อยได้ไหม
“ได้ ตกลงตามนั้น จริงๆแล้วคำขอของฉันก็ไม่ได้มากมายอะไร ได้ยินมาว่านายยังจะรับน้องชาย ดูเหมือนว่าเป็นลูกพี่แล้วจะสุขสบาย งั้นเอาแบบนี้ รอให้นายแพ้ ก็ต้องมาเป็นคนคอยรับใช้ฉันกับเฉิงเฉิง” จ้าวจิ้งอี๋ยิ้ม ราวกับถือไพ่ที่ชนะไว้ในมือ
เฉิงเฉิงเหลือบมองหยางหยาง ก็เห็นว่าเขาไม่ได้ส่งเสียงอะไร แต่เปลือกตาของเธอก็กระตุกอย่างควบคุมเอาไว้ไม่ได้
คงจะอยากถูกหยางหยางจริงๆ แต่เขาเป็นพี่ชาย ก็ยังต้องพูดแทนหยางหยาง
เธอดึงตัวจ้าวจิ้งอี๋ออกไปข้างๆ และกระซิบ “ทุกคนเป็นเพื่อนที่ดีต่อกัน นี่เป็นเพียงเรื่องตลกอย่าไปจริงจังเลย”
จ้าวจิ้งอี๋มองไปยังเฉิงเฉิง ดวงตาเปล่งประกายถึงความผิดหวัง “เฮ้ ฉันรู้ว่าพวกนายเป็นพี่น้องกัน แต่ก็ไม่ต้องเข้าข้างเขาขนาดนี้ก็ได้ หากว่าเขาแพ้ นายก็อย่าบอกว่าอย่างจริงจัง หากว่าเขาชนะ แล้วยังจะมาพูดกับเขาว่าอย่าจริงจังรึเปล่า”
เฉิงเฉิงเห็นจ้าวจิ้งอี๋ขมวดคิ้วให้เขา ก็เม้มปากเล็กน้อย ดูท่าทางจะโกรธมาก
คำพูดของพวกเขา ในความเป็นจริงหยางหยางซึ่งยืนอยู่ไม่ไกลก็ได้ยินทั้งหมดแล้ว “เฉิงเฉิง เรื่องนี้นายไม่ได้ต้องมายุ่ง พ่อบอกแล้วว่าต้องทำให้ได้”
พูดจบ เขาก็หันไปมองจ้าวจิ้งอี๋อีกครั้ง “ข้อต่อรองของฉันได้เพิ่มเข้าไปแล้ว แล้วเธอล่ะ หากว่าฉันชนะจะทำอย่างไร”
จ้าวจิ้งอี๋เท้าสะเอว “เรื่องนี้ง่ายมาก ฉันก็เหมือนกับนาย หากนายชนะ นายจะให้ทำอะไรฉันก็จะทำ”
“จริงเหรอ” ดวงตาของหยางหยางเริ่มฉายแววเจ้าเล่ห์ และยิ้มมุมปาก
เมื่อเฉิงเฉิงเห็น เด็กคนนี้กำลังเก็บซ่อนความคิดที่ไม่ดีเอาไว้ เขาจึงดึงหยางหยางออกมาอีกครั้ง และกระซิบกับเขาเบาๆ “หยางหยาง นายพอได้แล้ว เธอเป็นแค่เด็กผู้หญิง นายอย่าไปคิดอะไรไม่ดีเลย”
หยางหยางตบไหล่ของเขา “โอเค ไม่ต้องมาเตือนฉัน” พูดจบ เขาก็เดินไปตรงหน้าจ้าวจิ้งอี๋
ในความเป็นจริงจ้าวจิ้งอี๋มองออกว่าหยางหยางไม่ใช่คนจิตใจดี ในใจของเธอเริ่มรู้สึกไม่ดีกับการตัดสินใจ แล้วตัวเองจะทำอย่างไร ไปเดิมพันกับเขาไว้แล้ว หากตัวเองแพ้ล่ะจะเกิดอะไรขึ้น
หยางหยางอยู่ที่โรงเรียน แม้ว่าจะไม่ใช่เด็กเกเรอย่างนั้น แต่ก็ยังมีความสนใจเล็กน้อย และยังมีความคิดแปลกๆอยู่ไม่น้อย
ได้ยินมาว่าเขาเอาแมลงใส่ในกล่องดินสองของผู้หญิงตัวเล็กๆ และใส่เกลือลงในแก้วน้ำของคนอื่น ยังเทกาวอเนกประสงค์ลงบนอุจจาระ…..เรื่องแบบนี้เขาก็ยังทำไว้อีกเยอะ
