ตอนที่ 799 นายกับบ่าว
แอนนิมองกู้ฮอนอย่างซาบซึ้ง แล้วยื่นมือออกไปจับมือเธอ： “ที่จริงแล้วเธอก็ช่วยฉันมาเยอะเหมือนกัน ตอนนี้ฉันยังไม่รู้ว่าจะทำอะไรดี เขาบอกกันว่าเริ่มแรกมันยากหน่อย ตอนนี้ฉันก็เป็นกังวลว่าฉันควรจะทำอะไร”
กู้ฮอนคิดอยู่แป๊บนึงจากนั้นก็พูดขึ้น： “ฉันคิดว่าเธอเปิดร้านอาหารก็ได้นะ อาหารที่เธอทำพวกเราเคยกินกันหมด รสชาตินั้นดีมากๆ ฉันคิดว่าถ้าเธอเปิดร้านอาหารนะ ต้องมีลูกค้ามาไม่ขาดสายเลย”
แอนนิทำสีหน้าเป็นกังวล： “ที่จริงฉันก็เคยคิด แต่ว่าพูดก็ง่ายนะ สถานที่ ห้อง ค่าเช่า รสชาติ สิ่งที่ต้องคิดนั้นมีเยอะมากๆ เลย ไม่ต้องพูดถึงอย่างอื่น แค่พูดถึงห้องนี่ก็เป็นปัญหาที่ใหญ่แล้ว”
“ฉันคิดออกที่ที่เหมาะสมกับเธออยู่ที่นึง ก็คืออาคารสำนักงานใหญ่ของบริษัทGTที่กำลังก่อสร้างอยู่ไงล่ะ ที่ตรงนั้นจะกลายเป็นแลนด์มาร์คแห่งใหม่ของเมือง และส่วนรอบๆ ก็จะพัฒนาย่านธุรกิจให้ใหญ่ขึ้นอีกด้วย เรื่องจำนวนลูกค้าคงไม่เป็นปัญหา” กู้ฮอนคิดถึงที่ตรงนั้นได้ทันที เพราะว่ามันเป็นการออกแบบของเป่หมิงโม่ แถมเธอกับพ่อบุตรธรรมต่างเห็นด้วยกับการออกแบบในครั้งนี้ แถมยังเชื่อว่าหลังจากนี้มันจะพัฒนาขึ้น
แอนนิขมวดคิ้ว： “กู้ฮอน ที่ที่เธอเลือกฉันเชื่อว่ามันต้องดีแน่ๆ แต่เธอก็รู้ดีนี่ว่าตอนนี้ฉัน มีเงินอยู่ในมือไม่เยอะ ที่หรูแบบนั้น ไม่ต้องพูดถึงว่าต้องเช่าสถานที่ให้พอที่จะเปิดร้านอาหาร แค่เช่าไม่กี่ตารางเมตรก็กลัวว่าจะไม่พอเลย”
กู้ฮอนยิ้มแล้วตบไปที่ไหล่ของแอนนิ： “เรื่องนี้เธอวางใจเถอะ ตึกนั้นเป็นของบริษัทพ่อบุญธรรมฉันเอง แถมคนที่รับผิดชอบการก่อสร้างเธอก็คงจะนึกไม่ถึง เขาก็คือฉิงฮัว ฉันสามารถเบิกทางให้เธอให้เธอได้เลือกหน้าร้านมุมดีๆ ก่อนใครเพื่อน อีกอย่างระหว่างพวกเราเหนี่ย ยังต้องคิดเรื่องค่าเช่ากันอีกเหรอ? เป็นไง เป็นทางเลือกที่ดีใช่มั้ยล่ะ”
แอนนิที่ทำหน้าบูดๆ ก็เปลี่ยนเป็นมีประกายในทันใด เธอรู้สึกขอบคุณและกำมือของกู้ฮอนไว้แน่น
***
“นี่ๆๆ …… พวกเธอสองคนมาทำอะไรที่นี่เหนี่ย คนที่ไม่รู้เรื่องคงจะเข้าใจผิดกันแล้ว” เสียงที่คมชัดและไพเราะ ดังขึ้นมาจากที่อยู่ไม่ไกล
ไม่ต้องมอง นั่นคงเป็นลั่วเฉียวแน่ๆ
“เฉียวเฉียว ยัยคนนี้นี่ไม่ยอมนอน ดึกดื่นป่านนี้ออกมาทำอะไร?” กู้ฮอนหันไปจ้องเธอ
เห็นว่าไม่ใช่แค่ลั่วเฉียวที่มา แม้แต่ฉิงฮัวก็ตามเธอมาด้วยเช่นกัน
“กิ๊วๆ ไทเฮาลั่วโชคดีจังเลยนะคะ” แอนนิพูดแซวขึ้นมาอย่างไว
มันก็จริง ฉิงฮัวที่อยู่ข้างกายเธอคอยพยุงเธออย่างระมัดระวัง มันก็เป็นท่าที่ทำให้ลั่วเฉียวดูสูงส่งจริงๆ แหละ
ลั่วเฉียวไม่เกรงใจ มองไปที่สองคนนั้น： “นังบ่าวสองคนนี้บังอาจนัก เห็นฉันแล้วยังไม่รีบลุกขึ้นมาคำนับอีก”
พูดพลาง หันไปมองฉิงฮัวที่อยู่ด้านข้าง： “เจ้า ลากบ่าวสองคนนี้ไปให้รางวัล ‘โบย’ นาง”
สีหน้าของฉิงฮัวเปลี่ยนไปเล็กน้อย สามสาวเล่นกัน ดันลากเขาเข้าไปด้วย
อะไรนะ “เจ้า” งั้นเหรอ นั่นไม่ใช่ขันทีหรอกเหรอ? ตอนนี้เป็นสามีภรรยากันแล้ว แกล้งสามีแบบนี้ มีผลดีอะไรกับเธอเหนี่ย
กู้ฮอนกับแอนนิเห็นที่หน้าที่เปลี่ยนไปของฉิงฮัว ก็กลั้นขำไม่อยู่จึงหัวเราะออกมา： “เฉียวเฉียว เธอไปคว้าสามีของเธอเข้าบ้านมาได้แล้ว ถ้าเขาเป็นขันที แล้วเด็กที่อยู่ในท้องเธอมาจากไหนล่ะ”
ลั่วเฉียวไม่สนใจ เธอยิ้มฮี่ๆ “ทำไมเหรอ ใครบอกว่าไม่มีความสัมพันธ์ฉันชู้สาวระหว่างนายกับขันทีล่ะ ฉือสี่กับหลีเหลียนอิงก็เป็นแบบนั้นไม่ใช่เหรอ”
ฉิงฮัวแอบถอนหายใจ หมดกัน หลังจากนั้นความสัมพันธ์ที่ถูกต้องตามกฎหมายระหว่างสามีภรรยาก็จะกลายเป็นการผิดประเวณีระหว่างนายกับบ่าวแล้วสิ
กู้ฮอนกับแอนนิหัวเราะจนตัวงอ เมื่อกี้ในใจของทั้งสองเต็มไปด้วยความเศร้าโศก ในระยะเวลาสั้นๆ ก็ลืมเรื่องรบกวนใจไปหมดเลย
หลังจากผู้หญิงสามคนหัวเราะคิกคักอยู่พักหนึ่ง ลั่วเฉียวก็พูดขึ้น： “พวกเธอไม่หลับไม่นอน วิ่งลงมาอยู่ข้างล่างทำอะไรกัน? ”
กู้ฮอนกับแอนนิหยุดขำ：” แอนนิกำลังคิดถึงอนาคตของเธอ”
“แอนนิ ทำไมเธอถึงไม่อยากอยู่กับพวกฉันแล้วเหรอ? ” ลั่วเฉียวรู้สึกผิดคาด ถึงแม้เธอจะรู้จักแอนนิช้ากว่า แต่พอรู้จักกันมานาน ก็กลายเป็นพี่น้องที่แสนดีที่คุยกันได้ทุกเรื่อง
แอนนิยิ้มอ่อนๆ ： “ไม่ใช่ไม่อยากอยู่กับพวกเธอ ฉันไม่ควรกินฟรีอยู่ฟรี ฉันอยากจะทำอะไรบ้าง หาเงินนิดหน่อย มาโปะค่าใช้จ่ายในบ้าน พวกเราผู้ใหญ่แถมยังมีเด็กอีกสองคน ทุกวันนี้เงินก็เหมือนน้ำไหล”
ลั่วเฉียวได้ยินก็ปัดมือ： “เห้อ ฉันก็นึกว่าเรื่องใหญ่อะไร แอนนิเธอวางใจอยู่เถอะ เรื่องเงินไม่ต้องกังวล” พูดพลาง ยกมือขึ้นไปตบบ่าฉิงฮัวที่อยู่ด้านข้าง： “มีสามีฉันอยู่ ไม่ให้พวกเธอหิวหรอก ยังมีกู้ฮอนก็มีเงินเดือนของเธอเอาออกมาใช้ได้ แต่นี้ก็พอแล้ว”
แอนนิส่ายหัว： “แบบนั้นไม่ได้ กู้ฮอนรับเงินแล้ว ฉันยังอยู่ที่นี่ไม่ได้ เมื่อกี้กู้ฮอนช่วยฉันคิดไว้แล้ว ให้ฉันเปิดร้านอาหาร”
ลั่วเฉียวเห็นแอนนิแน่วแน่ เธอก็ไม่ได้พูดอะไรต่อแล้ว เธอหันไปพูดกับฉิงฮัว： “ที่รัก ตระกูลเป่หมิงของพวกนายมีที่ดีๆ บ้างมั้ย หาให้แอนนิหน่อย”
ที่จริงฉิงฮัวก็อยากจะช่วยแอนนิ แต่ตัวเขาไม่มีอำนาจนี้ จะตัดสินใจอะไรก็ต้องได้รับการอนุมัติจากเป่หมิงโม่ก่อน
“เฉียวเฉียว เธออย่าไปรบกวนฉิงฮัวเลย เธอคิดว่าเขาเป็นเจ้าของเหรอ ที่จะพูดอะไรก็ได้ เขาก็แค่ทำงานให้เป่หมิงโม่” กู้ฮอนพูด
***
ฉิงฮัวพยักหน้า： “คุณกู้ ถึงแม้ผมจะตัดสินใจไม่ได้ แต่ผมก็สามารถช่วยแอนนิพูดกับเจ้านายให้ ผมคิดว่าไม่ใช่เรื่องใหญ่”
กู้ฮอนปัดมือ： “เรื่องนี้นายไม่ต้องกังวลหรอก เดี๋ยวฉันคุยกับเขาเอง”
“ใช่ๆ ทำไมถึงได้ลืมไพ่ตายใบนี้ไปนะ แค่เธอบอกเขาสักคำ ไม่ต้องกลัวว่าเขาจะไม่ทำ ถ้าหากเขาไม่ฟังจริงๆ งั้นพวกเราก็ ‘ออกคำสั่ง’ รับเฉิงเฉิงกับหยางหยางกลับมา ให้เขาอยู่ที่บ้านตระกูลเป่หมิงคนเดียว เป็นคนแก่ขี้เหงา” ลั่วเฉียวพูดพลางหัวเราะฮ่าๆ จากนั้นก็หันหน้าไปพูดกับฉิงฮัวอีกครั้ง และพูดราวกับข่มขู่： “เรื่องนี้ไม่ใช่แค่กู้ฮอน นายก็ด้วย หลังจากนี้ถ้าหากนายไม่เชื่อฟังละก็ ผลลัพธ์นายก็คิดเอาเองแล้วกัน ฉันจะถีบนายไปอยู่บ้านตระกูลเป่หมิง ให้พวกนายสองคนเป็นคนแก่ขี้เหงา”
ฉิงฮัวไม่อยากให้มันเป็นแบบนั้น เขาพยักหน้ารัวๆ ： “เธอวางใจเถอะ ฉันจะไม่ทิ้งเธอแน่นอน”
ลั่วเฉียวพยักหน้าอย่างพอใจ： “อืม ต้องแบบนี้สิ โอเค ตอนนี้แสดงความดีของนายหน่อย ไปเอาน้ำร้อนมาให้ฉันแก้วนึง”
เห็นเงาร่างสูงของฉิงฮัวเดินออกจากห้องนั่งเล่นไป กู้ฮอนก็ยิ้มให้ลั่วเฉียว： “ฉิงฮัวเขาเป็นคนดี เธอก็อย่าไปแกล้งเขามากล่ะ”
ขณะนั้นแอนนิก็นึกอะไรขึ้นมาได้ แล้วพูดกับกู้ฮอน： “เรื่องของฉันพูดจบแล้ว ยังไม่ได้พูดเรื่องของเธอเลย ดึกๆ ดื่นๆ ไม่ยอมนอนลงมาทำอะไรตรงนี้?”
ลั่วเฉียวตาลุกวาว： “ช่วงนี้พวกฉันเห็นเธอให้เฉิงเฉิงไปอยู่ที่บ้านตระกูลเป่หมิง แถมยังไปเป็นผู้ช่วยของเป่หมิงโม่ นี่เธอเตรียมตัวจะกลับไปคืนดีกับเขาแล้วใช่มั้ยเหนี่ย”
พอได้ยิน หน้าของกู้ฮอนก็เริ่มแดงขึ้นเล็กน้อย แต่ก็เก็บอาการได้ทันที： “เฉียวเฉียว ถ้าเธอพูดมั่วซั่วอีกละก็เดี๋ยวฉันตบปากแตกเลย ในหัวฉันตอนนี้มีเรื่องเยอะมากพอแล้ว ยังจะไปคิดถึงเรื่องนั้นได้ยังไง”
“กู้ฮอน พวกเราเป็นเพื่อนกันมาหลายปีแล้ว คงจะให้เธอเอาแต่คอยแก้ปัญหาให้พวกเราไม่ได้ แถมพวกเราก็ยังช่วยเธอทำอะไรไม่ได้ มันทำให้พวกเรารู้สึกไม่ค่อยดีนะ”
แอนนิพูด ลั่วเฉียวก็อยู่ข้างๆ พยักหน้าเห็นด้วย： “ใช่แล้ว มีเรื่องอะไรก็บอกพวกเรามาเถอะ”
กู้ฮอนมองที่พวกเธอ จากนั้นก็ถอนหายใจ： “วันนี้หลังจากที่ฉันไปเยี่ยมแม่ ฉันก็ได้เจอพ่อของฉัน”
“พ่อของเธอ? นั่นก็น่าจะเป็นเรื่องดีนี่ ทำไมเธอถึงยังทำหน้ามุ่ยอยู่ล่ะ? ไม่น่าล่ะพวกเราเห็นเธออารมณ์ไม่ดีหลังจากกลับมาในวันนี้” มันทำให้พวกเธอรู้สึกแปลกใจ
เรื่องของพ่อของตัวเอง กู้ฮอนไม่เคยพูดให้แอนนิหรือว่าลั่วเฉียวฟังเลย แม้แต่เป่หมิงโม่เธอก็ไม่เคยพูดให้ฟัง
“หลังจากที่ฉันหายตัวไปเขาก็ทิ้งแม่ฉัน จนไม่มีที่ไปตั้งแต่นั้นมา ฉันไม่รู้ว่าที่เขาโผล่มาครั้งนี้เขามีเป้าหมายอะไร พูดตามตรง ฉันก็ไม่อยากจะรู้ เพราะว่าเขาทำร้ายแม่ฉันมากเกินไป” อารมณ์ของกู้ฮอนดิ่งลงมาก
แอนนิและลั่วเฉียวมองเธออย่างเห็นอกเห็นใจ สำหรับพวกเธอสองคนแล้ว ลั่วเฉียวดีสุด ครอบครัวเธอมีทั้งพ่อและแม่และถือได้ว่าเป็นครอบครัวที่กลมเกลียว
ในสายตาของพวกเธอ กู้ฮอนกับแม่เคยใช้ชีวิตยังไงมาพวกเธอนึกภาพไม่ออกเลย
“กู้ฮอน ฉันว่าเธอควรไปถามเขานะ อย่างน้อยก็เคยเป็นครอบครัวเดียวกัน บางทีเขาอาจทิ้งเธอไปเพราะความยากลำบากของตัวเขาเอง” ลั่วเฉียวพูดอย่างเป็นห่วง
***
คำแนะนำที่ลั่วเฉียวพูดกู้ฮอนก็ไม่ใช่ไม่เคยคิด แต่ตัวเธอเองก็ไม่สามารถรับมันได้
“เรื่องนี้ฉันว่าฉันต้องคิดอีกหน่อย แต่ฉันก็กังวลว่าเขาจะไปหาแม่ฉัน อาการป่วยของแม่เพิ่งจะดีขึ้น ถ้าหากเขาดึงดันจะไปหาแม่ละก็ กลัวว่าเธอจะรับเรื่องนี้ไม่ไหว”
ปัญหาที่กองอยู่ตรงหน้าทำเอาทั้งสามปวดหัว ใช่แล้ว โรงพยาบาลเป็นที่สาธารณะ จะกันไม่ให้คนอื่นเข้าไปก็คงจะไม่ได้
“เอางี้มั้ยให้แม่เธอไปอยู่กับเป่หมิงโม่ ท่านนายเป่หมิงรู้จักกับแม่ของเธอไม่ใช่เหรอ? น่าจะไม่มีปัญหานะ” ลั่วเฉียวแสดงความคิดเห็น
พอกู้ฮอนได้ยิน ก็คัดค้านทันที จะให้แม่ไปอยู่กับเจียงฮุ่ยซินได้ยังไง ไม่รู้ว่าตอนนี้เธอวางแผนอะไรกับแม่และป้าหรูเจี๋ย แบบนี้มันก็เหมือนยื่นแกะเข้าปากเสือชัดๆ
ถึงแม้เธอจะคิดแบบนี้ แต่ก็ไม่สามารถพูดออกมาได้ ยังไงฉิงฮัวก็อยู่ที่นี่ เขาก็ยังถือว่าเป็นคนรับใช้ที่ซื่อสัตย์ของเป่หมิงโม่ กับตระกูลเป่หมิงก็เช่นกัน ถ้าหากเขารู้ แล้วไปหลุดปากให้เป่หมิงโม่ฟัง คนอย่างเป่หมิงโม่ก็เลือดร้อน ถ้าหากไปเค้นถามเจียงฮุ่ยซินละก็ ต้องเป็นเรื่องใหญ่แน่ๆ
เธอรีบส่ายหน้า： “วิธีนี้ไม่ดี ฉันไม่อยากรบกวนพวกเขา อีกอย่างฉันกับเป่หมิงโม่ตอนนี้ก็ไม่ได้เป็นอะไรกัน”
กู้ฮอนคัดค้าน ทำเอาทั้งห้องนั่งเล่นเงียบไปอีกครั้ง
ทันใดนั้น ก็มีเสียงเข้มๆ ดังขึ้นมา： “ฉันมีอยู่วิธีนึงไม่รู้ว่าจะใช้ได้มั้ย”
พวกกู้ฮอนหันไปดู เป็นเสียงของฉิงฮัวที่ถือแก้วน้ำร้อนเดินเข้ามา
เขาวางแก้วน้ำลงบนโต๊ะชา จากนั้นก็พูดกับกู้ฮอน： “คุณกู้ เอางี้มั้ยครับ ให้ผมส่งคนไปเฝ้าหน้าห้องผู้ป่วยแม่คุณ นอกจากหมอ คนอื่นก็ไม่สามารถเข้าไปได้?”
