ตอนที่ 805 ติดตั้งกล้อง
กู้ฮอนยิ้มเล็กน้อย: “ร่างกายของเธอกำลังอยู่ในช่วงฟื้นตัว แม่ของฉันฝากให้ฉันมาขอบคุณคุณสำหรับของบำรุงที่คุณมอบให้เธอโดยเฉพาะ
เจียงฮุ่ยซินส่ายหน้าเบาๆ สิ่งเหล่านี้ไม่ถือว่ามากเกินไป ใครใช้ให้เราเป็นพี่น้องที่รักกันมากล่ะ
เจียงฮุ่ยซินและกู้ฮอนกำลังพูดคุยกันอย่างสุภาพ เป่หมิงโม่ที่นั่งอยู่หัวมุมโต๊ะนั่งกินข้าวไม่พูดอะไรสักคำ
จนเขาทานเสร็จ เขาถึงจะถามออกมาหนึ่งประโยคว่า: “แม่ของคุณชอบไม้เท่านั้นไหม?”
กู้ฮอนพยักหน้า: “คุณแม่ฝากฉันมาขอบคุณคุณ”
*
เวลาสามทุ่ม ในที่สุดกู้ฮอนก็ขับรถมาถึงบ้านของลั่วเฉียว
ตอนที่กู้ฮอนส่งจิ่วจิ่วมารีบมาก จนแอนนี่และลั่วเฉียวยังไม่ทันจะได้ถามสถานการณ์ของวันนี้ว่าเป็นอย่างไร
แต่พวกเธอก็สามารถดูออก สถานการณ์ของวันนี้ยังถือว่าดี
จนกู้ฮอนกลับมาอีกครั้ง พวกเธอถามแค่สถานการณ์คร่าวๆ
*
ในที่สุดตอนนี้นอกจากตระกูลเป่หมิงที่ไม่รู้การมีตัวตนของจิ่วจิ่ว คนอื่นๆ ล้วนรู้กันหมดแล้ว
กู้ฮอนมักพาจิ่วจิ่วไปเยี่ยมคุณแม่และพูดคุยกับคึณแม่และคุณป้าหรูเจี๋ย
สำหรับเจียงฮุ่ยซิน เธอใช้โอกาสตอนที่เฉิงเฉิงและหยางหยางไปโรงเรียน ได้นำติ่มซำที่ตัวเองได้เตรียมไว้มาที่โรงพยาบาลด้วย
เมื่อไปถึง เธอพบว่าความสัมพันธ์ของลู่ลู่และหวีหรูเจี๋ยดีขึ้นเรื่อยๆ เธอที่เคยพยายามจะยั่วยุเหมือนว่าจะพังทลายลง
สิ่งที่ทำให้เธอไม่คาดคิดก็คือ เป่หมิงโม่ได้จัดทำมือเทียมให้หวีหรูเจี๋ย
เมื่อมองความคืบหน้าในตอนนี้ อาจเป็นไปได้ที่สักวันสองแม่ลูกจะกลับมาดีกันในที่สุด
แม่ของเป่หมิงเฟยหย่วนเสียไปแล้ว หวีหรูเจี๋ยเป็นภรรยาคนที่สองของเป่หมิงเจิ่งเทียน และตัวเองเป็นเพียงภรรยาคนที่สาม
ตอนนี้เป่หมิงโม่มีอำนาจของบริษัทเป่หมิงอยู่ในมือ หากวันหนึ่งเขาได้พาหวีหรูเจี๋ยกลับมาที่บ้านเก่าตระกูลเป่หมิง เช่นนี้ตัวเองก็จะถูกลดสถานะลง
แม้ว่าเป่หมิงโม่จะค่อนข้างดีกับเป่หมิงยัน แต่อย่างไรเขาก็เคยขับไล่ครอบครัวของเป่หมิงเฟยหย่วนออกจากบ้าน ก็ยากที่จะรับประกันได้ว่าเป่หมิงโม่จะไม่ขับไล่เป่หมิงยันและตัวเองออกจากตระกูลเป่หมิง
เธอรู้สึกว่าตัวเองจะต้องระมัดระวังตัวให้มาก ควรใช้ลงมือทำอะไรบางอย่างแล้ว
ส่วนจะลงมืออย่างไรนั้น เธอต้องใช้ความคิดอย่างรอบคอบ
*
ท่าทางที่เป็นมิตรของเจียงฮุ่ยซินตามปกตินั้น ไม่ได้ทำให้เฉิงเฉิงและหยางหยางคิดอะไรต่อเธอ
ในความเป็นจริง มีเพียงพวกเขาสองคนที่จะระวังตัวต่อเธอ หลังจากเฉิงเฉิงหาข้อมูลในคอมพิวเตอร์อยู่นาน ในที่สุดก็พบวิธีตรวจสอบเธอแล้ว
***
เฉิงเฉิงและหยางหยางกลับมาหลังจากเลิกเรียน พบว่าภายในบ้านนอกจากคนใช้แล้วก็ไม่มีใคร
พวกเขาได้ยินจากปากคนใช้คนหนึ่งว่าคุณย่าไปโรงพยาบาล ก็ได้รู้ว่าเธอไปเยี่ยมคุณย่าและคุณยาย
เมื่อกลับมาถึงห้องนอนของเฉิงเฉิง หยางหยางวางกระเป๋าไว้บนโต๊ะ เตรียมทำการบ้าน
แต่กลับถูกเฉิงเฉิงมาขวางไว้: “นายอย่าเพิ่งรีบทำการบ้าน นายจำได้ไหมภารกิจที่เราต้องทำที่นี่ได้ไหม?”
“ภารกิจ? อ้อใช่ เราอยู่ที่นี่เพื่อที่จะหาวิธีตรวจสอบคุณย่า จากนั้นก็รายงานให้คุณแม่ทราบ” ทันใดนั้นหยางหยางก็พูดด้วยความกระตือรือร้น
แต่ไม่ทันไรก็กลายเป็นลูกบอลที่ไม่ได้เติมลม: “เรายังคิดไม่ออกว่าจะใช้วิธีไหนไม่ใช่เหรอ หรือตอนนี้นายมีทางออกที่ดีแล้ว?”
เฉิงเฉิงพยักหน้า เขาเปิดสมุดของตัวเองออกมา จากนั้นก็หยิบของที่คล้ายกล้องวงจรปิดขนาดเล็กออกมาจากกระเป๋า
“นายมาดูนี่” พูดแล้ว เขาควบคุมคอมพิวเตอร์อยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นก็เปิดวิดีโอ
หยางหยางเข้าไปใกล้หน้าจอ ในนั้นเห็นเพียงห้องของเฉิงเฉิง
“ตอนนี้ฉันจะเอากล้องวงจรลงไป นายดูว่ายังสามารถถ่ายได้ไหม” พูดจบ เฉิงเฉิงหยิบกล้องวงจรออกไปจากห้อง
หยางหยางนั่งอยู่ตรงหน้าจอ ข้างในจอเห็นเป็นภาพของห้องโถงชั้นล่าง
หลังจากเฉิงเฉิงนำกล้องเดินวนอยู่รอบหนึ่งแล้วก็กลับมายังห้องนอนของตัวเอง
“เป็นยังไง ภาพชัดไหม?”
หยางหยางยกมือขึ้นทำโอเค: “ของชิ้นนี้ดี เพียงแต่น้อยเกินไป ยิ่งไปกว่านั้นเหมือนว่าเมื่อกี้ฉันจะไม่ได้ยินเสียงดังออกมาจากข้างใน หากเป็นแบบนี้ แม้ว่าเราจะเห็นคุณย่า แต่ก็ไม่รู้ว่าท่านกำลังพูดอะไรอยู่”
เฉิงเฉิงวางกล้องวงจรไว้บนโต๊ะ จากนั้นก็หยิบออกมาจากกระเป๋าอีกสองสามอัน: “ฉันซื้อไว้หลายอัน สามารถตั้งกล้องไว้สถานที่ที่คุณย่าไปประจำ สามารถได้ยินเสียงลอดออกมาได้ เพียงแต่ตอนนี้ฉันยังไม่ได้ทดลองให้นาย สิ่งที่เราต้องทำในตอนนี้ก็คือตั้งกล้องไว้ที่ห้องนอนของคุณย่าและห้องโถง เราแยกย้ายกันไป ฉันไปตั้งที่ห้องโถง นายไปที่ห้องนอนของคุณย่า”
เฉิงเฉิงพูดจบ สองพี่น้องก็แยกย้ายกันไป
หยางหยางถือกล้องไว้สี่อัน มาที่หน้าห้องนอนของเจียงฮุ่ยซินอย่างเงียบๆ บิดลูกบิดประตูอย่างเบามือ และพบว่าประตูไม่ได้ล็อก เขาจึงรีบเข้าไปข้างใน
หลังจากเข้ามาในห้องนอนแล้ว หยางหยางมองซ้ายที มองขวาที เป็นครั้งแรกที่เขาได้เข้ามาในห้องนี้
ตกลงจะตั้งกล้องไว้ที่ไหนดี หยางหยางขมวดคิ้ว
เขานึกถึงสิ่งที่เฉิงเฉิงได้พูดกับตัวเองไว้ว่า: “ต้องเป็นความลับ และมุมต้องเป๊ะ มิฉะนั้นจะทำโดยสูญเปล่า
หยางหยางเริ่มสังเกตทั่วห้อง
มันเป็นห้องชุด
ด้านนอกจะเป็นห้องรับแขกขนาดเล็ก หน้าประตูเป็นโต๊ะน้ำชา ด้านหลังของโต๊ะน้ำชามีโซฟาวางเรียงกันอยู่ ด้านหลังของโซฟาและโต๊ะน้ำชามีทีวีแขวนไว้
การตกแต่งภายในดูเรียบง่าย: มีหนึ่งเตียงนอนข้างหัวเตียงมีโต๊ะวางของ ข้างระเบียงมีโต๊ะเครื่องแป้งตั้งอยู่ ตู้เสื้อผ้าตั้งอยู่ด้านข้างตรงกำแพงอีกฝั่งของเตียงใหญ่…
ดูเหมือนว่าคงต้องตั้งกล้องไว้ในห้องสองอัน นอกห้องสองอันถึงจะดีที่สุด
เฉิงเฉิงก็ถือกล้องไว้สี่อัน ใช้โอกาสตอนที่คนใช้ไม่อยู่ รีบเลือกตำแหน่งไว้หลายจุดอย่างรวดเร็ว และยังต้องเป็นตำแหน่งที่คนทำความสะอาดเข้าถึงไม่ได้
***
ขณะที่หลังจากเฉิงเฉิงได้หาตำแหน่งตั้งกล้องไว้เรียบร้อยแล้วนั้น ก็ได้ยินเสียงดังเข้ามาจากข้างนอก เมื่อก้าวไปดูก็เห็นเจียงฮุ่ยซินเดินเข้ามาจากข้างนอกพร้อมกับคนใช้
เฉิงเฉิงไม่รู้ว่าหยางหยางติดตั้งกล้องเสร็จหรือยัง
ตอนแรกที่เขาให้หยางหยางไปตั้งกล้องที่ห้องนอนของเจียงฮุ่ยซินก็เพราะกังวลว่าหยางหยางจะหาตำแหน่งติดตั้งกล้องได้ไม่ดี ยิ่งไปกว่านั้นยังอาจถูกคนใช้จับได้
เนื่องจากตัวเองเติบโตที่บ้านเก่าตระกูลเป่หมิง คุ้นชินกับสถานที่แห่งนี้เป็นอย่างดี ซึ่งง่ายที่จะลงมือ
เมื่อเห็นว่าเจียงฮุ่ยซินกลับมา เฉิงเฉิงก็แสดงท่าทีเป็นเด็กดีทักทายออกไปว่า: “คุณย่า
เดิมทีเจียงฮุ่ยซินหลังจากกลับมาจากโรงพยาบาล ก็รู้สึกใจไม่ดี แต่เมื่อเห็นเฉิงเฉิงก็ต้องเผยใบหน้าที่ยิ้มแย้มออกมา: “เด็กดี เรียนเหนื่อยแล้วจึงลงมาหาอะไรกินใช่ไหม?”
พอดีกับที่เฉิงเฉิงยังไม่รู้จะอ้างเหตุผลอะไร เมื่อได้ยินเจียงฮุ่ยซินพูดแบบนี้ออกมา จึงรีบพยักหน้า: “เที่ยงวันนี้ที่โรงเรียนหยางหยางไม่ค่อยได้กินอะไร ตอนนี้เขาหิว ผมจะไปหาอะไรให้เขากิน”
“หนูหาไปก่อนนะ ย่ารู้สึกเหนื่อยนิดหน่อย ฉันจะขึ้นไปพักผ่อนสักพัก” เจียงฮุ่ยซินพูดจบก็เดินขึ้นไปชั้นบนพร้อมกับคนใช้
เฉิงเฉิงไม่รู้ว่าหยางหยางได้ออกมาจากในห้องของคุณย่าแล้วหรือยัง เขากังวลว่าหากคุณย่าจับได้ ก็ไม่สำเร็จแล้ว
เมื่อเขานึกถึงตรงนี้ จึงรีบวิ่งไปสองก้าว มือเล็กคว้าแขนของเขียงฮุ่ยซินไว้: “คุณย่า ผมส่งคุณขึ้นไปข้างบน”
“ฮ่าๆ เฉิงเฉิงเป็นเด็กดีที่รู้เรื่องจริงๆ”
เพื่อที่เฉิงเฉิงจะรายงานให้หยางหยางรู้ตัว เขาจึงประคองคุณย่าอย่างระมัดระวัง พร้อมกับพูดเสียงให้ดังขึ้นเล็กน้อย: “คุณย่า วันนี้ไปเยี่ยมคุณยาย อาการของท่านดีขึ้นบ้างหรือยัง?”
“คุณย่า วันนี้ที่โรงเรียนของเรามีเหตุการณ์เกิดขึ้นที่น่าสนใจมาก ผมจะเล่าให้ฟัง…”
เขาพูดไปด้วย พรางกระทบเท้าบันไดให้เสียงดังพอ
ขณะนี้ หยางหยางที่กำลังยุ่งกับการติดตั้งกล้องในห้องของคุณย่า ก็แอบได้ยินเสียงของเฉิงเฉิงพร้อมกับเสียงเท้ากระทบพื้นดังมา
เขาตั้งใจฟัง ตอนนี้แย่แล้ว คุณย่ากลับมาแล้ว และยังฟังดูเหมือนใกล้จะถึงชั้นสองแล้ว
ตอนนี้ตัวเองหนีไปไหนไม่ได้แล้วด้วย ควรทำอย่างไรดี
หยางหยางรู้สึกประหม่ามาก สายตามองไปทั่วห้องอย่างรวดเร็ว เพื่อดูว่ามีที่ไหนสามารถซ่อนตัวเองไว้ได้บ้าง
เจียงฮุ่ยซินไม่ได้พบความผิดปกติของเฉิงเฉิง คิดเพียงแค่ว่าเฉิงเฉิงดีใจที่ตัวเองกลับมาก็เท่านั้น
ไม่นานย่าหลานทั้งสองมาถึงบนทางเดินของชั้นสอง เจียงฮุ่ยซินหยุดฝีเท้าแล้วพูดกับเฉิงเฉิงว่า: “หลานเด็กดี หนูกลับไปทำการบ้านเถอะ ข้างๆ ก็เป็นห้องนอนของฉันแล้ว”
เฉิงเฉิงก็ยังรู้สึกไม่วางใจ เขาเงยหน้าขึ้นพูดกับเจียงฮุ่ยซินว่า: “คุณย่า ผมส่งคุณเข้าไปดีไหม ช่วงนี้ยุ่งแต่การบ้านของตัวเอง และสอนพิเศษให้หยางหยาง ไม่มีเวลาพูดคุยกับคุณเลย”
เจียงฮุ่ยซินพยักหน้าด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม: “เฉิงเฉิงโตขึ้นแล้ว ยิ่งอยู่ยิ่งรู้เรื่อง ก็ได้ หนูเข้ามากับย่า เราว่าพูดคุยกัน แต่ใช้เวลาได้ไม่นานนะ”
เฉิงเฉิงรีบแย่งไปจับลูกบิดประตูไว้ แล้วบิดประตูเปิดออกเบาๆ
เขาเดินเข้าไปคนแรก เขาพูด: “คุณย่า ช้าๆ นะครับ” พรางรีบมองเข้าไปในห้องอย่างรวดเร็ว
ภายในห้องนอนของคุณย่าไม่มีคนแล้ว เขาถอนหายใจเบาๆ ดูเหมือนว่าหยางหยางจะทำภารกิจเสร็จออกไปจากห้องแล้ว
ตามมาด้วย เขาพูดคุยกับคุณย่าอยู่สักพักก็กลับไปห้องนอนของตัวเอง
***
เพียงแต่เมื่อเฉิงเฉิงกลับไปถึงห้องนอนของตัวเอง กำลังจะถอนหายใจยาวๆ เขารีบหยุดชะงักทันที
เพราะเขาเห็นว่าไม่มีใครอยู่ในห้องของตัวเอง กระเป๋าของหยางหยางยังทิ้งอยู่บนโต๊ะของตัวเอง
เจ้านี่ยังทำไม่เสร็จก็ถูกขังไว้ในห้องของคุณย่าแล้ว
เมื่อเขาพูดถึงตรงนี้ก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย ปกติเจ้านี่ทำอะไรไหวพริบดี เมื่อถึงเวลาคับขันทำไมถึงได้เป็นแบบนี้
ตอนนี้ คุณย่าอยู่ภายในห้อง และยังไม่รู้ว่าเขาเจอหยางหยางรึยัง
ตอนที่เขาเป็นห่วงแทนหยางหยางอยู่นั้น ก็รีบนึกขึ้นได้ถึงเรื่องกล้องขึ้นมา
ติดตั้งสิ่่งนี้ก็เพื่อที่จะใช้มันไม่ใช่เหรอ ตอนนี้จะได้ใช้มันแล้ว
จึงรีบเปิดคอมทันที เปิดโปรแกรมที่ได้ตั้งไว้ล่วงหน้า
ไม่นาน กล้องทั้งแปดอันก็ถูกส่งมายังคอมพิวเตอร์ กล้องหนึ่งตัวกับสี่เหลี่ยมเล็กๆ เปิดออกเรียงกันเป็นแถว
เฉิงเฉิงหาเป้าหมายอย่างละเอียด แถวบนจะเป็นกล้องที่เขาติดตั้งไว้ที่ห้องโถง ข้างด้านล่างเป็นกล้องที่หยางหยางติดตั้งไว้ในห้องนอนของคุณย่า มีเพียงกล้องสองตัวที่เปิดออกซึ่งเป็นนอกห้องนอนของคุณย่า ตอนนี้คุณย่ากำลังจัดเตรียมของของตัวเอง
