ตอนที่ 808 คุณแม่กลับมาแล้ว
เธอรีบเปิดดูรายชื่อในมือถือ ในที่สุดก็หาเบอร์ของNontonจนเจอ
แม้จะไม่รู้ว่าเขาได้เปลี่ยนเบอร์หรือไม่ แต่เธอก็มีความหวังเพียงเล็กน้อยที่จะโทรไป
หลังจากได้ยินเสียงรอสายไปสักพัก ในที่สุดก็มีเสียงจากปลายสายดังเข้ามา: “สวัสดีคุณกู้”
หลังจากกู้ฮอนยืนยันได้ว่าปลายสายคือNonton ทันใดนั้นอารมณ์ที่ใจร้อนยิ่งบวกเพิ่มมากขึ้น: “Nonton พวกคุณพาแม่ฉันไปที่ไหน ฉันต้องการพูดสายกับแม่ของฉัน”
เธอเดาไว้ไม่มีผิด ถางเทียนจื๋อคอยติดตามอยู่ข้างกายหลี่เชินตลอด ลู่ลู่ที่นั่งอยู่บนรถเข็น โดยมีผ้าห่มคลุมเข่าไว้ ข้างหลังเป็นหลี่เชินที่ใช้สองมือจับรถเข็นทั้งสองข้างไว้อยู่
“คุณกู้ โปรดอย่าร้อนใจไป คุณนายสุขภาพดีขึ้นเยอะ ตอนนี้ผมจะให้เธอพูดสาย” ถางเทียนจื๋อพูดแล้ว ก็เดินไปข้างกายของหลี่เชิน: “อาจารย์ เป็นสายจากคุณกู้ เธอต้องการพูดสายกับคุณนาย”
พูดแล้วเขาก็ยื่นมือถือให้ลู่ลู่
ลู่ลู่รับมือถือมา แล้วพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนมาก: “ฮอน”
หลังจากได้ยินเสียงของคุณแม่อีกครั้ง กู้ฮอนก็โล่งอกทันที เธอรีบถามทันทีว่า: “แม่สบายดีใช่ไหม พวกเขาทำให้คุณลำบากใจไหม? คุณอยู่ที่ไหน ฉันจะไปรับ”
***
ลู่ลู่ได้ยินเสียงของกู้ฮอนที่ดูเคร่งเครียดมาก เธอหันไปมองหลี่เชินที่อยู่ข้างกาย
เห็นเพียงเขาเอื้อมมือมาตบบ่าของเธอเบาๆ จากนั้นก็หมุนตัวเดินไปทางฝูงนกพิราบที่อยู่ไม่ไกล
“แม่ แม่ ทำไมไม่พูด?” เมื่อกู้ฮอนไม่ได้ยินเสียงตอบรับจากคุณแม่ ใจก็รู้สึกเคร่งเครียดขึ้นมาทันที
ลู่ลู่พูดต่อ: “ฮอน แม่ไม่เป็นไร”
“แม่ พวกเขาบังคับให้คุณพูดแบบนี้ใช่ไหม ไม่ต้องกลัวบอกฉันมา” กู้ฮอนในเวลานี้ จะเชื่อแม่ได้อย่างไรกัน เธอไม่รู้สึกประทับใจหลี่เชินพวกเขาเลย
ลู่ลู่ฟังออก ว่าลูกสาวของตัวเองคิดว่าตัวเองถูกลักพาตัวหากตอนนี้ยังไม่กลับไป คาดว่าเธอต้องทำอะไรโง่ๆ ลงไปแน่นอน
“ฮอน อย่าร้อนใจ แม่กำลังจะกลับไป” ลู่ลู่พูดจบก็วางสาย จากนั้นก็ยื่นมันให้ถางเทียนจื๋อที่เพิ่งเดินมา ไม่รอให้ลู่ลู่ได้เอ่ยปาก ถางเทียนจื๋อก็พูดขึ้นมาก่อนว่า: “ผมจะส่งคุณกลับไปตอนนี้”
ลู่ลู่พยักหน้า ขณะเดียวกัน เธอได้เหลือบหันไปมองหลี่เชินที่ล้อมรอบไปด้วยฝูงนกพิราบ สายตาของเธอมีความซับซ้อน
*
หลังจากกู้ฮอนได้ทราบว่าคุณแม่กำลังจะกลับ เธอก็ไม่รออยู่ที่หวีหรูเจี๋ย แต่ได้รีบวิ่งลงไปชั้นล่าง แล้วยืนเฝ้ารอตรงทางเข้าโรงพยาบาล
เธอต้องการเจอคุณแม่ในวินาทีแรก
ห้านาที
สิบนาที
ยี่สิบนาที…
กู้ฮอนรอใกล้จะถึงหนึ่งชั่วโมงเต็มๆ
ในตอนที่เธอกำลังก้มศีรษะมองนาฬิกา ขณะที่รออย่างเป็นกังวล ได้เห็นรถคันสีดำค่อยๆ ขับมาทางตัวเอง
จนกระทั่งเข้ามาใกล้ กู้ฮอนรู้ได้ทันทีว่าเป็นรถคันที่Nontonขับในวันนั้น
ยังไม่รอให้รถจอดสนิท กู้ฮอนก็วิ่งไป
เธอดึงประตูเบาะหลัง เห็นคุณแม่นั่งอยู่ในรถอย่างสงบนิ่ง และในรถนอกจากคุณแม่ ก็ไม่เห็นเงาของหลี่เชิน
“แม่ ไม่เป็นไรใช่ไหม” กู้ฮอนเห็นว่าคุณแม่สบายดี แต่ก็ถามไปด้วยความกังวล ตามมาด้วยเอื้อมมือไปรับคุณแม่ลงจากรถ
ตอนนี้ ถางเทียนจื๋อลงจากรถ เขารีบเดินอ้อมจากรถมาที่ข้างกายกู้ฮอน
เขาต้องการช่วยกู้ฮอน แต่กลับถูกกู้ฮอนผลักออกอย่างแรง: “คุณไม่ต้องมาแสร้งทำดีแถวนี้ บอกคุณให้นะ หากคุณแม่เป็นอะไรไปแม้แต่น้อย ฉันจะไม่ปล่อยคุณไปง่ายๆ อย่างแน่นอน!”
ถางเทียนจื๋อทำได้เพียงเลิกคิ้วอย่างเอือมระอา จากนั้นก็เปิดท้ายรถหยิบรถเข็นที่เป็นอัตโนมัติคันใหม่ออกมา
“นี่เป็นความหวังดีจากอาจารย์ ของผม คุณโปรดรับไว้ด้วย”
เดิมทีกู้ฮอนต้องการปฏิเสธ แต่วินาทีนี้ไม่มีที่ให้คุณแม่นั่ง จึงทำได้เพียงพยุงคุณแม่ให้นั่งขึ้นไป
“คุณกู้ โปรดอย่าโกรธ นี่เป็นเพียงความเข้าใจผิด ผมยอมรับตอนที่ผมขึ้นไปรับตัวคุณลู่ลู่ไม่ได้แจ้งกับคุณก่อน ผมต้องขออภัยจากใจอีกครั้ง ผมคิดว่าคุณมีคำถามมากมาย รอให้คุณลู่ลู่กลับไปแล้วบอกให้คุณได้ไหม ผมต้องขอตัว”
ถางเทียนจื๋อพูดจบ ยิ้มแล้วพยักหน้าให้ลู่ลู่ จากนั้นก็ยิ้มให้กู้ฮอนเล็กน้อยแล้วหมุนตัวเดินเข้าไปในรถ รถคันสีดำเหมือนลมที่แวบเดียวก็หายไป
หลังจากรอให้รถขับไปแล้ว ลู่ลู่ก็มองกู้ฮอนด้วยความรู้สึกผิด: “ฮอน เรื่องของวันนี้ฉันทำให้เธอต้องเป็นห่วง ต้องขอโทษจริงๆ”
“แม่ อย่างอย่างนั้นอย่างนี้เลย เรื่องใหญ่โตแบบนี้ทำไมถึงไม่โทรมาบอกฉันก่อน และยังไม่ได้บอกคุณป้าหรูเจี๋ยและพ่อบุญธรรมเลยสักคำ”
***
กู้ฮอนและคุณแม่กลับมาถึงห้องผู้ป่วย ขณะเดียวกันโม้จิ่งเฉิงก็พยุงหวีหรูเจี๋ยมาด้วย
พวกเขาเห็นว่าไม่มีความผิดปกติไปจากสีหน้าของลู่ลู่ จึงวางใจ
หวีหรูเจี๋ยเดินไปข้างกายของลู่ลู่ และพูดตำหนิเธอเล็กน้อย: “ทำไมเธอออกไปถึงไม่บอกฉันสักคำ เราทุกคนตกอยู่ในความมืด เธอดูสิเด็กคนนี้ตกใจมาก รีบมาที่นี่จากที่โม่ตรงนั้น”
ลู่ลู่หันไปมองลูกสาวของตัวเอง: “ฮอน แม่ทำให้เธอเป็นห่วงแล้ว ขอโทษจริงๆ”
“แม่ ฉันเป็นห่วงหรือไม่นั้นไม่เป็นไร เพียงแค่คุณยังสบายดีก็พอ”
หวีหรูเจี๋ยพูดกับกู้ฮอนว่า: “ฮอนเอ๋ย ในเมื่อแม่ของเธอกลับมาแล้ว งั้นเธอก็รีบกลับไปทำงานได้แล้ว โม่เฝ้าบริษัทที่ใหญ่โตขนาดนี้คนเดียว ยังต้องรอเธอกลับไปช่วยเขานะ”
กู้ฮอนก็เข้าใจ คุณป้าหรูเจี๋ยเพียงแค่ต้องการให้เธอไป บางคำพูดมีเพียงพวกเธอสองพี่น้องถึงจะพูดคุยกันได้ ตัวเองอยู่ที่นี่ประการแรก ก็ช่วยอะไรได้ไม่มาก ประการที่สอง อยู่ที่นี่ทำให้มีผลกระทบได้
“แม่ คุณป้าหรูเจี๋ย ฉันจะกลับแล้ว” พูดแล้วเธอก็หมุนตัวเดินไปทางประตู
ลู่ลู่ยังมิวายพูดกับกู้ฮอนที่หันไปว่า: “ฮอน กลับไปขับรถระวังด้วย อย่าขับเร็ว”
*
ตั้งแต่กู้ฮอนขอลางานกับเขาอย่างเร่งรีบ ในใจของเป่หมิงโม่ก็คอยเป็นห่วงอยู่ตลอด
ในที่สุดเขาก็ได้ยินข่าวคราวจากฉิงฮัวได้บ้าง
หวีหรูเจี๋ยไม่เป็นอะไร แต่ลู่ลู่หายตัวไป
มันทำให้เขาเริ่มเป็นห่วงหลังจากกู้ฮอนรู้เรื่องนี้ ว่าในใจจะยอมรับได้ไหม
นอกจากเป่หมิงโม่แล้ว ฉิงฮัวก็รู้สึกแปลกใจ เนื่องจากเขาเคยรับปากว่าจะส่งคนไปป้องกันความปลอดภัยของลู่ลู่ ในวันนี้เมื่อเห็นว่าเขาเป็นคนทำให้คนหาย จะพูดกับกู้ฮอนอย่างไรดี แล้วจะไปเผชิญหน้ากับลั่วเฉียวได้อย่างไร
แต่ว่า ตอนช่วงบ่าย เขาก็ได้รับสายจากพนักงานที่รับผิดชอบแอบเฝ้าอยู่ที่โรงพยาบาล ว่าลู่ลู่กลับมาอย่างปลอดภัยแล้ว
และเขายังได้ยินอีกข่าวหนึ่งว่า คนเหล่านั้นได้ตรวจสอบกล้องวงจรปิดในโรงพยาบาล พบว่ามีคุณหมอท่านหนึ่งพาลู่ลู่ออกจากห้องผู้ป่วย จากนั้นไม่ได้ยินว่านำตัวลู่ลู่ส่งกลับมา ยิ่งไปกว่านั้นพวกเขาได้ตรวจสอบการบันทึกของคุณหมอที่รับผิดชอบลู่ลู่ วันนี้ไม่มีการตรวจเช็กร่างกายของลู่ลู่
พูดเช่นนี้ คนๆ นี้เหมือนสังเกตได้ว่ามีคนแอบตรวจสอบกล้องวงจร บางทีเขาอาจอ้างตัวเป็นหมอเพื่อพาลู่ลู่ออกไปอย่างไม่มีอุปสรรค
ไม่ว่าอย่างไร เรื่องนี้ได้เกิดขึ้นแล้ว ก็ต้องให้พวกเขาระวังมากยิ่งขึ้น
นอกจากแอบป้องกันตามปกติแล้ว ยังต้องเข้าใจการจัดเตรียมเกี่ยวกับการรักษาของลู่ลู่และหวีหรูเจี๋ย เพื่อไม่ให้ใครสามารถได้มีโอกาสแอบแฝงได้อีก
เมื่อกู้ฮอนกลับถึงห้องทำงานของเป่หมิงโม่ ตลอดทางเธอรู้สึกจิตใจไม่สงบ
โดยเฉพาะที่ตัวเองเคยบอกชัดเจนกับพวกเขาไปแล้วว่าอย่ามาวุ่นวายกับชีวิตของพวกเธอสองแม่ลูกอีก ทำไมถึงต้องมาเจอแม่ของเธออีก
และยังใช้วิธีการลักพาตัว สิ่งที่ทำให้เธองุนงงก็คือ: จากที่เธอคุยสายกับคุณแม่ จนกระทั่งเห็นแม่กลับมาอย่างปลอดภัย
ไม่เห็นความเครียดของเธอเผยออกมาเลยแม้แต่น้อย
เธอเคยจำได้เมื่อก่อนตอนที่แม่อยู่โรงพยาบาล ก็จะรู้สึกกลัว ก็ได้ย้ายออกจากโรงพยาบาลแล้วด้วย และอาการป่วยของเธอนั้นดูเหมือนกำลังหลบซ่อนจากใครบางคน
***
เป่หมิงโม่เหลือบมองกู้ฮอนที่นั่งอยู่ตรงหน้าจอคอม ที่จิตใจยังดูไม่สงบ
“แม่ของคุณไม่เป็นอะไรใช่ไหม?”
“…”
เมื่อเป่หมิงโม่เห็นว่าเธอไม่ตอบสนอง จึงปรับเสียงให้ดังขึ้นเล็กน้อยแล้วถามเธออีกครั้ง
กู้ฮอนถึงจะมีปฏิกิริยาตอบสนองกลับมา เธอหันไปมองเป่หมิงโม่ แล้วพูดเสียงเบาว่า: “ขอบคุณที่ใส่ใจ แม่ของฉันสุขภาพยังดี”
“ผมดูแล้วสภาพของคุณในตอนนี้ไม่ค่อยดีนัก คุณกลับไปพักผ่อนก่อนเถอะ” เป่หมิงโม่มองท่าทางตอนนี้ของกู้ฮอน ใจรู้สึกไม่ค่อยดี
กู้ฮอนมองเขา แล้วฝืนยิ้ม: “ขอบคุณ ยังทำงานได้ คุณวางใจได้ฉันไม่เสียงสนเพราะเรื่องส่วนตัว”
พูดเสร็จ เธอก็ให้กำลังใจตัวเอง แล้วตั้งใจทำงาน เริ่มเปิดกล่องข้อความของตัวเอง แล้วปรับสรุปงานและแผนงานที่เป่หมิงยี่เฟิงส่งมาให้ทุกวัน จากนั้นก็แยกปริ๊นออกมา และจัดเรียงตามเวลา
เธอเริ่มจากด้านหลังมาด้านหน้า ตั้งใจดูของแต่ละวัน
*
กู้ฮอนจากไปแล้ว หวีหรูเจี๋ยเริ่มถามว่าเกิดอะไรขึ้น
เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ ลู่ลู่ก็อดถอนหายใจไม่ได้
ความจริงแล้ว เรื่องที่เกิดขึ้นวันนี้ก็ทำให้เธอรู้สึกแปลกใจ
ตอนเช้าที่เธอพักผ่อนอยู่ในห้องผู้ป่วย ประตูห้องเปิดออกเบาๆ คุณหมอท่านหนึ่งเดินเข้ามา อ้างว่าจะพาเธอไปรักษา
เธอไม่รู้สึกสงสัยใดๆ
แต่สิ่งที่คิดไม่ถึงก็คือ: เธอถูกรับตัวออกมาจากโรงพยาบาล สิ่งที่คิดไม่ถึงอีกก็คือเธอได้เจอกับหลี่เชินที่ไม่ได้เจอกันมาเป็นเวลายี่สิบปีเต็ม!
โชคดีที่เธอปล่อยวางได้บ้างแล้ว ซึ่งได้ตัดสินใจไม่คิดอะไรมากตั้งแต่หวีหรูเจี๋นแล้ว รวมถึงเรื่องที่หลี่เชินทิ้งเธอไปไม่ขอที่จะนึกถึงอีก
หวีหรูเจี๋ยฟังคำบรรยายของลู่ลู่ เธอรู้สึกเสียใจและเศร้าใจ ปีก่อนคนทั้งสองที่เธอสนิทกันมากที่สุด ได้หักหลังเธอไปพร้อมๆ กัน
ถ้าหากเปลี่ยนมาเป็นหวีหรูเจี๋ย เธออาจจะทรุดลงไปนานแล้ว
แต่ลู่ลู่กลับไม่ได้เป็นเช่นนั้น เธอเลือกที่จะมีชีวิตอยู่ต่อไป เพราะในใจของเธอก็ยังมีความหวัง นั่นคือลูกสาวที่เธอทิ้งไป เธอคิดเสมอว่าลูกต้องกลับมาอยู่ข้างกายตัวเองในที่สุด
แน่นอน ในที่สุด ความหวังของเธอก็เป็นจริง ลูกสาวกลับมาอยู่ข้างกายตัวเอง
*
“ลู่ลู่ ตอนที่เราเห็นหลี่เชินวางจดหมายไว้บนเตียงหนึ่งฉบับ ก็รู้สึกเป็นห่วงเธอขึ้นมา โชคดีที่เธอกลับมาอย่างปลอดภัย” หลังจากหวีหรูเจี๋ยได้ฟังคำพูดสั้นๆ ของลู่ลู่จบแล้ว จิตใจก็ยังไม่สงบลง
“หรูเจี๋ย เรากลับไปก่อนเถอะ ให้ลู่ลู่ได้พักผ่อนสักพัก”
โม้จิ่งเฉิงพูดแล้วก็ลุกขึ้นมา ตบบ่าของหวีหรูเจี๋ยเบาๆ
