ตอนที่ 821 เตือนด้วยความหวังดี
ถังเทียนจื๋อมองหน้ากู้ฮอนและส่ายหน้า:”แล้วผมจะแก้ตัวยังไง? ถึงเวลานั้น ตระกูลเป่หมิงถือว่ามีชื่อเสียงที่โด่งดังมากแล้ว เป่หมิงโม่เป็นคุณชายตระกูลเป่หมิง ใครเล่าจะไม่อยากประจบสอพลอเขา เพราะฉะนั้นคำพูดที่เขาพูดออกมา ก็เหมือนกับราชโองการของฮ่องเต้ บวกกับ ใครก็ไม่เชื่อว่าผู้หญิงคนนึงจะจงใจเผาไฟสุดท้ายทำให้ตัวเองถูกเผาจนได้รับบาดเจ็บ คำอธิบายที่เหลวไหลเช่นนี้ ไม่ว่าจะยังไงซะ ตั้งแต่เรื่องนั้นได้เกิดขึ้นมาระหว่างผมกับเป่หมิงโม่และเฟยเอ๋อก็เหมือนเป็นศัตรูกันไปแล้ว”
” ถ้าอย่างนั้นในเมื่อคุณเกลียดเฟยเอ๋อถึงขนาดนั้น แล้วทำไมยังปล่อยเธอไปอีกหล่ะ? “กู้ฮอนรู้สึกว่าไม่ว่าจะมองในมุมมองไหนก็ตาม เฟยเอ๋อเป็นคนที่เริ่มต้นความแค้นทั้งหมดนี้ ตามหลักเหตุผลไม่ว่ายังไงถังเทียนจื๋อก็ไม่ปล่อยเธอแน่
” เหตุผลที่ผมปล่อยเธอไปง่ายนิดเดียว นั่นก็คือเธอไม่มีผลประโยชน์แล้ว แต่ว่าเธอกลับมีประโยชน์ต่อคนคนนึงมาก”
” คุณหมายถึงเป่หมิงโม่ใช่ไหม?” “
“ถูกต้อง ตอนนี้เขาน่าจะต้องการตัวเธอมากกว่าผม แต่ว่าเขาสามารถหาเธอเจอหรือจับเธอได้หรือไม่ งั้นก็ต้องดูโชคของเขาแล้ว” หลังถังเทียนจื๋อพูดจบ เดินไปตรงหน้ากู้ฮอน:” ตอนนี้คุณยังมีคำถามอีกหนึ่งคำถาม ผมเสนอคุณคิดดูดีๆแล้วค่อยมาถาม อย่าสิ้นเปลืองโอกาสครั้งนี้”
กู้ฮอนดื่มกาแฟจนหมดแก้ว เวลานานขนาดนี้เธอไม่ได้ดื่มน้ำแม้แต่หยดเดียว บวกกับก่อนหน้านี้ดื่มไวน์แดงไปตั้งสองแก้ว คอยิ่งแห้งไปใหญ่เลยรู้สึกคอแห้ง
เธอยื่นแก้วให้กับถังเทียนจื๋อ:” ก่อนฉันถามคำถามสุดท้าย รบกวนคุณเทน้ำให้ฉันหนึ่งแก้วได้ไหม”
ถังเทียนจื๋อยิ้มแย้ม รับแก้วน้ำมาเทน้ำอุ่นให้กับกู้ฮอนหนึ่งแก้ว:”ผมทดลองความอุ่นของน้ำเรียบร้อยแล้วน้ำอุ่นๆกำลังเหมาะ ดูท่าคุณกระหายน้ำมาก”
กู้ฮอนรับแก้วน้ำมาและเงยหน้าขึ้นมา ดื่มน้ำจนหมด
” ขอบคุณน้ำของคุณ ตอนนี้ฉันขอถามคุณคำถามสุดท้าย เวลานี้ฉันอยู่ในกำมือคุณแล้ว คุณกะจะทำยังไง? ทำเหมือนที่เฟยเอ๋อพูดเมื่อสักครู่อย่างนั้นหรือ ใช้ฉันไปบีบบังคับเป่หมิงโม่ใช่ไหม? ”
คำถามนี้สำหรับเธอเป็นเรื่องที่สำคัญมาก มันเกี่ยวข้องถึงตัวเองว่าจะเดินออกไปจากห้องนี้ได้รึเปล่า เกี่ยวข้องถึงเป่หมิงโม่จะยอมโดยดี………
ถังเทียนจื๋อฟังคำถามสุดท้ายของเธอ ก้มหน้าคิดๆดู จากนั้นพูดกับกู้ฮอนว่า:” ความจริงตอนนี้ผมสับสนมากว่าจะทำยังไงกับคุณ คุณมีผลที่จะทำให้บีบบังคับเป่หมิงโม่ได้ก็จริง แต่ว่าผมกลับทำแบบนี้ไม่ได้ ความจริงเหตุผลง่ายมาก คุณเป็นลูกสาวแท้ๆของอาจารย์ผม พ่อของคุณมีบุญคุณกับผม ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ผมตัดสินใจปล่อยคุณกลับไปดีกว่า”
***
กู้ฮอนมองหน้าถังเทียนจื๋ออย่างตกใจ:” ความหมายของคุณคือตอนนี้ฉันกลับบ้านได้แล้ว? ”
ถังเทียนจื๋อมองหน้าเธอและพยักหน้า:” ผ่านการสัมผัสกับเธอมาในหลายวันนี้ พบว่าคุณคือผู้หญิงที่ดีมากคนนึงจิตใจดีงามไม่แก่งแย่งชิงดีกับใคร แต่ว่าโชคชะตาของคุณกลับไม่ค่อยดีนัก เจอคนอย่างเป่หมิงโม่ ที่สำคัญยังคลอดลูกชายให้กับเขาตั้งสองคน ผมรู้ว่านี่ไม่ใช่ความผิดคุณ คุณอาจมีความจำเป็นของคุณถึงได้เป็นแบบนี้ มองจากมุมมองนี้ คุณกับผมต่างเป็นผู้ถูกกระทำเช่นกัน ระหว่างเราสองคนไม่มีความจำเป็นที่ต้องทำร้ายกันอีกต่อไปแล้ว เพราะฉะนั้น ตอนนี้คุณไปได้แล้ว อีกอย่างถ้าไม่ให้คุณกลับไป เฉิงเฉิงและหยางหยางต้องเป็นห่วงแน่ๆ พวกเขาสองคนเป็นเด็กดี เป็นความโชคดีได้สืบทอดจิตใจที่มีความเมตตาของคุณมา ผมก็ไม่อยากเห็นสีหน้าท่าทางที่เสียใจของพวกเขา”
กู้ฮอนค่อยๆลุกขึ้นมา เดินไปตรงหน้าถังเทียนจื๋อ:”Norton อ้อไม่ ควรเรียกชื่อเดิมของคุณว่า‘ถังเทียนจื๋อ’ถึงจะถูก ขอบคุณที่คุณเห็นดีเห็นงามในตัวฉันและลูกๆ สำหรับเรื่องแย่ๆที่คุณพบเจอฉันก็เห็นใจคุณมาก แต่ว่าฉันกลับมีความคิดเห็นกับการแก้แค้นของคุณแบบนี้ ฉันเชื่อว่าคุณต้องเคยได้ยินแน่ๆว่า’แก้แค้นกันไปมาเมื่อไหร่จะจบจะสิ้น’ ฉันไม่ได้จะเกี้ยวกล่อมคุณให้ล้มเลิก แต่ต้องการให้คุณคิดดูดีๆว่ายังมีวิธีอะไรที่จะแก้ไขระหว่างความแค้นของคุณกับเป่หมิงโม่ ฉันก็จะบอกกับเป่หมิงโม่ด้วย ฉันหวังว่าคุณสองคนจะมีวิธีที่ยุติธรรมมาแก้ไข เอาหล่ะ ฉันพูดแค่นี้แหละ สุดท้ายก็ต้องขอบคุณคุณอย่างยิ่งที่ปล่อยฉัน”
กู้ฮอนพูดจบหันหลังเดินไปที่หน้าประตู
” ปั้ง”ประตูปิดเรียบร้อย
ถังเทียนจื๋อยกมือขึ้นมานวดระหว่างคิ้วตัวเอง จากนั้นจุดไฟบุหรี่ สูดอย่างแรงๆหนึ่งครั้ง
เขาปิดไฟทั้งหมดในห้องนอน ให้ตัวเองจมอยู่กับความมืด
มีเพียงแสงที่ผ่านมาจากทางหน้าต่าง
เขาเดินไป ม้วนหน้าต่างขึ้นไป ทันทีนั้นห้องนอนถูกแสงของพระจันทร์ส่องแสงจนสว่างไสว
ตึกใหญ่ตรงข้ามของเขาที่อยู่ห่างไม่ไกลได้ประกายแสงอย่างคึกคัก บนยอดตึกแสงไฟระยิบระยับมีตัวหนังสือสี่ตัวใหญ่ๆว่า”บริษัทเป่หมิง”
*
กู้ฮอนออกมาจากถังเทียนจื๋อ เดินออกมาจากทางเดินบันได เดินไปตามซอยเล็กๆในที่สุดก็ได้มาถึงถนนใหญ่ที่คึกคักเรียบร้อยเเล้ว
เวลานี้เธอถึงได้พบเห็นอย่างไม่ได้ตั้งใจ สำหรับเธอที่นี่คุ้นเคยเป็นพิเศษ
ตึกที่อยู่ห่างจากที่นี่ไม่ไกลก็คือตึกตระกูลเป่หมิงนั่นเอง คิดไม่ถึงถังเทียนจื๋อจะเอาตัวเองมาจมปักหลักอยู่กับที่นี่
เขาต้องการดูตึกนี้อยู่ทุกวินาที ต้องการที่จะไม่ลืมประสบการณ์ที่เขาได้ติดคุกแบบถูกใส่ร้ายอยู่ทุกวินาที
ตอนนี้เธอไม่มีเวลาคิดมากแล้ว เธอเปิดกระเป๋าเล็กๆตัวเองออกมาแล้วหยิบมือถือขึ้นมาดู ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่มือถือได้ปิดเครื่องโดยอัตโนมัติไปเรียบร้อยแล้ว
หลังเธอเปิดเครื่องอีกครั้ง เห็นหน้าจอมีสายเด้งขึ้นมายี่สิบสามสิบสาย ยังมีข้อความจำนวนตัวเลขที่เท่ากันอีกด้วย
เธอเปิดข้อความล่าสุดออกมาข้อความนึง: ฮอน คุณไปไหนกันแน่? ผมโทรไปหาลูกๆ พวกเขาบอกว่าคุณออกไปแล้ว ผมกับเฉียวเฉียวเป็นห่วงความปลอดภัยของคุณมาก ฉิงฮัวพาคนไปตามหาคุณแล้วถ้าคุณเห็นข้อความนี้ติดต่อผม หรือฉิงฮัวทันที เพื่อให้เราสบายใจ
ผู้ส่งคือ:แอนนิ
กู้ฮอนรีบกดไปที่รายชื่อโทรศัพท์ จากนั้นโทรไปหาฉิงฮัว
วินาทีนี้ ฉิงฮัวนำพาลูกน้องตัวเองตั้งหลายคน แยกย้ายไปหลายทาง ขับรถทำการค้นหาสถานที่ที่กู้ฮอนได้ปรากฏตัวเข้าออกอยู่บ่อยๆ
ขณะที่เตรียมตัวจะรายงานกับเจ้านายว่าไม่ได้รับข่าวสารใดๆ ทันทีนั้นก็ได้รับสายจากกู้ฮอน
***
ฉิงฮัวได้รับสายจากกู้ฮอน นี่เป็นข่าวดีข่าวที่สองซึ่งเขาได้รับในช่วงนี้ ทันทีนั้นรู้สึกดีใจอย่างยิ่ง
คุณหนู ผมเป็นฉิงฮัว ไม่ทราบว่าคุณหนูอยู่ไหนครับ ผมไปรับคุณหนู แอนนิและเฉียวเฉียวพวกเธอเป็นห่วงคุณหนูมาก”
กู้ฮอนได้ยินเสียงของเพื่อนอีกครั้ง ทันทีนั้นรู้สึกตื่นเต้นไม่น้อย ใบหน้าเธอเผยรอยยิ้มออกมา:” ฉิงฮัวฉันเอง ตอนนี้ฉันอยู่ที่ตึกตระกูลเป่หมิง นายมารับฉันได้ไหม? ”
ฉิงฮัวพยักหน้า:” คุณหนู ผมไปรับคุณหนูเดี๋ยวนี้ครับ”พูดจบเขากลับรถทันที ขับไปที่ตึกตระกูล เป่หมิงอย่างรวดเร็ว
ระหว่างทางเขาแจ้งคนอื่นๆที่ร่วมตามหา เสร็จภารกิจแล้วถอยทัพได้เลย
*
อากาศตอนกลางคืนเย็นเล็กน้อย กู้ฮอนยืนอยู่หน้าประตูตึกใหญ่ มองดูรอบๆ
เรื่องที่เกิดขึ้นในวันนี้ สำหรับเธอแล้วสามารถเปรียบเทียบได้ว่าเปลี่ยนแปลงไปมาก สำหรับถังเทียนจื๋อคนนี้ เธอทำให้คนเข้าใจยากจริงๆ
เรื่องร้ายๆตั้งแต่ในอดีตที่เขาพบเจอ จนถึงวันนี้ช่วยตัวเองหาหยางหยางจนพบเจอ
จากที่วางแผนการอย่างจงใจเพื่อให้ได้เข้ามาใกล้ชิดกับตัวเองจนถึงความแค้นระหว่างเป่หมิงโม่……..
ถังเทียนจื๋อภักดีหรือเป็นหักเหลี่ยมโหด ดีหรือชั่ว? หรือเขาอาจจะเป็นคนนกสองหัว แยกแยะไม่ออกเลยจริงๆ
*
ที่ไกลๆ เสียงเตร่รถยนต์ดังขึ้นมาอย่างต่อเนื่อง ถัดมารถยนต์BMW SUVได้จอดอยู่ตรงหน้ากู้ฮอน
นี่เป็นรถฉิงฮัว กู้ฮอนเคยเห็นหลายครั้งแล้วที่หน้าประตูบ้านเดี่ยวของเขา
ประตูรถเปิดออกมา ฉิงฮัวออกมาจากรถ
“คุณหนู ต้องขอโทษด้วย ผมมาสายแล้ว ตอนนี้อากาศเย็น รีบเข้าไปในรถเถอะครับ”ฉิงฮัวเห็นกู้ฮอนปกติทุกอย่าง สบายใจขึ้นมาอย่างกะทันหัน
เขาเปิดประตูรถข้างหลังออกมา จากนั้นตัวเองก็อ้อมมาทางฝั่งคนขับข้างหน้า
“คุณหนูครับ คำคำนี้ถึงแม้ผมไม่ควรถาม แต่ว่าผมก็ยังอยากรู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ ทำไมถึงติดต่อคุณหนูไม่ได้เลยครับ”
ฉิงฮัวขับรถนิ่งมาก ยิ่งไปกว่านั้นเปิดแอร์อุ่นๆ แน่ใจว่ากู้ฮอนนั่งอยู่ข้างหลังจะไม่หนาวเย็น
กู้ฮอนรู้สึกว่ายังไม่ใช่เวลาที่จะเล่าเรื่องพวกนี้ให้กับเขาฟัง จึงพูดเหตุผลมั่วๆออกมา:” วันนี้เป็นวันสอบเทอมสุดท้ายของเฉิงเฉิงและหยางหยาง ผลการสอบของหยางหยางไม่เลว เพราะฉะนั้นฉันจึงพาพวกเขาออกไปเล่น หลังส่งพวกเขาไปที่บ้านเป่หมิง ก็ถูกเป่หมิงโม่ห้ามไว้เพื่อพูดคุยกัน เราดื่มเหล้ากันนิดหน่อย คนขับรถบ้านเป่หมิงไม่อยู่ เพราะฉะนั้นตอนฉันออกมาจึงนั่งรถมาที่นี่ ตอนที่ฉันเตรียมตัวดูมือถือถึงได้พบว่ามือถือแบตหมดแล้ว ขอโทษจริงๆ ที่ทำให้พวกนายต้องเป็นห่วงฉัน”
” คุณหนู ขอแค่คุณหนูปลอดภัย เราก็สบายใจแล้ว”
ในรถได้เงียบสงบอย่างกะทันหัน กู้ฮอนรู้สึกเหนื่อยๆ หลับตาลงและพิงพักผ่อนอยู่ที่เบาะที่นั่ง
ฉิงฮัวขับรถนิ่งมาก เปิดแอร์อุ่นๆให้แรงขึ้นอีกนิด เวลาคนหลับร่างกายได้รับความหนาวเย็นง่ายที่สุด
ขณะที่ฉิงฮัวขับรถมาถึงที่หน้าประตูบ้านเดี่ยว นาฬิกาในรถเป็นเวลาตีหนึ่งครึ่งแล้ว
จอดรถไว้ในโรงจอดรถ ประตูค่อยๆปิด ข้างนอกเงียบสงบอย่างกะทันหัน
“คุณหนู เราถึงบ้านแล้ว” ฉิงฮัวพูดเสียงเบาๆหนึ่งคำ
กู้ฮอนลืมตา ถอนหายใจยาวๆ
เวลานี้ ประตูที่ทะลุกับโรงจอดรถเปิดเอาไว้ แอนนิและลั่วเฉียวเดินออกมาจากห้องนอนเดินเข้ามา
“ฮอน คืนนี้คุณหายไปไหนมา แม้แต่โทรศัพท์ก็ไม่รับสาย เราเป็นห่วงแย่เลย” แอนนิมองหน้ากู้ฮอนและตกใจ ลั่วเฉียวที่ยืนอยู่ข้างหลังก็เป็นห่วงมากๆ
***
กู้ฮอนมองหน้าเพื่อนรักตัวเองทั้งสองคน ใบหน้าเผยรอยยิ้มที่เกรงใจออกมา:”ฉันทำให้พวกคุณต้องเป็นห่วงฉัน ต้องขอโทษจริงๆ”
แอนนิจับมือกู้ฮอน:” ตอนนี้ดึกแล้ว อย่าพูดอะไรอีกเลยคุณอาบน้ำแล้วพักผ่อนดีๆเถอะ ฉันคิดว่าคืนนี้คุณเหนื่อยมากพอแล้ว”
ในเพื่อนสนิททั้งสามคน แอนนิถือว่าละเอียดอ่อนที่สุดตอนนี้กู้ฮอนเหนื่อยมากจริงๆ
นี่มันไม่ใช่แบบร่างกายเหน็ดเหนื่อยแบบนั้น แต่จิตใจมันเหนื่อยต่างหาก และเหนื่อยทั้งกายทั้งใจ
เรื่องของถังเทียนจื๋อเฟยเอ๋อและเป่หมิงโม่ทั้งสามคนทำไมถึงมาพัวพันกับตัวเอง
*
กู้ฮอนผลักประตูห้องตัวเองเบาๆ เธอไม่ได้เปิดไฟ นั่นเป็นเพราะว่ากลัวทำให้ลูกสุดที่รักที่กำลังนอนหลับสนิทตกใจตื่น
แต่ว่าเธอยังคงได้ยินเสียงหายใจของเธอที่เบาๆและสม่ำเสมอได้อย่างชัดเจน
เธออาบน้ำในห้องน้ำอย่างรวดเร็ว จากนั้นเดินออกมาจากข้างในมาที่ข้างนอก
ขณะที่เธอเพิ่งนอนลงไปบนเตียง จิ่วจิ่วหันหลับปุ๊บ แขนนุ่มๆก็วางไว้ที่ร่างกายของกู้ฮอน
“แม่คะ แม่คะ………”
เธอเหมือนพูดละเมอ แล้วก็เหมือนทักทายกับเธอจริงๆ
กู้ฮอนหันหน้าไปมองจิ่วจิ่ว ยิ้มแย้มที่มุมปากอย่างอบอุ่น
เธอยื่นมือไปลูบหน้าผากของจิ่วจิ่วเบาๆ:”ลูกสุดที่รัก แม่อยู่นี่จ้า หนูนอนหลับดีๆนะคะ”
หลังผ่านไปตั้งนาน กู้ฮอนก็ค่อยๆหลับตาลง
การหลับครั้งนี้หลับไม่สนิทใจ เดี๋ยวก็ฝันเห็นถังเทียนจื๋อ อีกเดี๋ยวก็ฝันเห็นเฟยเอ๋อ อีกสักครู่ก็ฝันเห็นเป่หมิงโม่…….
