เดิมพันรักยัยตัวแสบ – เดิมพันรักยัยตัวแสบ – ตอนที่ 823 ต้องถูกลงโทษ​ซะแล้ว

ตอนที่ 823 ต้องถูกลงโทษ​ซะแล้ว

ตอนนี้เธอต้องนิ่งไว้​ จะได้ไม่เกิดเรื่อง​ จะทำให้แผนการและแผนกของตัวเองพังยับเยิน​ไม่ได้

เป่หมิงยันเหมือน​ไม่ได้ยินคำสั่งสอนของแม่​ นั่งจมอยู่กับ​ความเสียใจในตอนนั้น:”ความจริง​ลุงได้เตรียม​ของ​ทั้งหมดเอาไว้​เรียบร้อย​แล้ว​ เตรียมตัว​ออกไปเร่ร่อน​ข้างนอกแต่ว่าตอนที่ลุงลากกระเป๋า​เดินทางออกมาที่ห้องล๊อบบี้………..”

สายตาของเขามองดูรอบๆหนึ่ง​รอบ จากนั้นใช้นิ้วมือชี้ไปที่ที่ตัวเองกำลังยืนอยู่​:”ถูกต้อง​ ที่นี่เลย​ ลุงลากกระเป๋า​เดินมาถึงตรงนี้แหละ​ ถูกพ่อและแม่พาคนรับใช้​หลายคนมาขวางทาง​ไว้​ พวกเขาแย่งกระเป๋า​ของลุงไป​ และยกลุงไปที่ห้องนอนของลุง​ ยิ่งไปกว่านั้น​ล๊อคประตู​ของลุงอีกด้วย​ ไม่ให้ลุงออกไป”

“อ๋อ​ ที่แท้ทำไม่สำเร็จ” หยางหยางมองหน้าเป่หมิงยันด้วยสายตาที่ดูถูกดูแคลน​ เหมือนกำลังพูด​ว่า:” ดูสิ ลุงยังสู้ผมไม่ได้​เลย ยังไง​ซะผมยังได้ออกไปจากประตู​บ้านหลังนี้”

เป่หมิงยันเป็นคนเอาหน้า:” อะไรนะทำไม่สำเร็จ​ นี่เค้าเรียกว่าพยายาม​ออกจากบ้านยังไม่ถึงเป้าหมาย​ต่างหาก​ เข้าใจมั้ย”

หยางหยางพยักหน้า​เหมือนเข้าใจและเหมือนไม่เข้าใจ:” ความพยายาม​ยังไม่ถึงเป้าหมาย​? คำคำนี้คุ้นเคย​มาก​ เหมือนเคยได้ยินในทีวีหรือที่ไหนมาก่อน​ พยายาม​ฆ่าคนโดยไม่ถึงเป้าหมาย​ พยายาม​ปล้นทรัพย์​โดยไม่ถึงเป้าหมาย​ และยังมี​พยายาม​ข่มขืน…….. ”

เป่หมิงยันยื่นมือไปปิดปากหยางหยาง:”ไม่เข้าใจความ​หมายก็อย่าพูดเหลวไหล​ได้มั้ย​ ก็แค่เรื่องเล็ก​น้อย​ ถูกนายพูดซะจนไม่ได้ฆ่าคนหรือเผาไฟซะหน่อย ลุงชั่วขนาดนี้เลยรึ​ ยังไง​ลุงก็เป็น​ถึงดารา​ในดวงใจ​บวกกับดาราที่มีความสามารถ​”

***

หลังกู้ฮอนปลอบใจ​จิ่วจิ่วเรียบร้อย​ รีบถือกระเป๋า​เดินไปทางหน้าประตู​

เวลานี้​เธอเพิ่งนึกขึ้น​ได้​ รถยนต์​ตัวเองยังจอดอยู่ที่บ้านเป่หมิง

ที่นี่​เป็นที่พักชุมชน​ระดับสูง​ สามารถ​พักอยู่ที่นี่ทุกบ้านต่างมีรถยนต์​กันทั้งนั้น ที่สำคัญรถยนต์​ที่​เข้าๆออกๆดูแล​อย่างเข้มงวด​

เพราะฉะนั้น​พวกรถยนต์​โดยสาร​พวกนี้ส่วนมากจะไม่ปรากฏ​อยู่​ที่​นี่

“ฮอน คุณ​รอก่อน” แอนนิถือข้าวกล่องวิ่งออกมา​ เธอเอาอาหารเช้าที่เตรียม​เอาไว้​ส่งออกมา

“ถึงแม้​จะเป็นเวลาเที่ยงแล้ว​ก็ตาม แต่ว่าไม่ทานอะไรเลย​ไม่ได้”

กู้ฮอน​มองหน้าแอนนิและยิ้มแย้ม​:”รู้แล้วป้าแอน พูดอยู่​ยื่นมือไปรับข้าวกล่องมา​ คุณกลับไปเถอะ”

พื้นที่ของชุมชน​นี้ถือว่าไม่เล็ก​ ความจริงถ้าขับรถสามารถ​ไปถึงที่​หน้าประตู​เร็ว​มาก​ แต่ตอนนี้เดินด้วยเท้าเปล่า​ก็ต้องใช้เวลานานมากขึ้น​

ยังดีนะ​ ปกติ​กู้ฮอนเป็นคนรักสุขภาพ​ ในเวลาทำงานไม่ค่อยนั่งลิฟต์​เท่าไหร่​ ใช้ขาทั้งคู่​วิ่งขึ้นวิ่งลง

ถึงหน้าประตู​ชุมชน​ เรียกรถโดยสาร​ได้อย่างราบรื่น​

อยู่​บนรถเธอทานข้าว​แบบง่ายๆ

ตอนที่ไปถึงตึกบริษัท​เป่หมิง ก้มหน้าดูนาฬิกา​ใกล้ถึงเวลาพักเที่ยง​แล้ว

เดิมทีคิดว่าเลยเวลาพักเที่ยง​แล้วค่อยไป​ แต่คิดไปคิดมา​ไปรายงานตัวที่ข้างบนก่อนดีกว่า

ไอ้เป่หมิงโม่คนนี้ไม่รู้​เรื่องที่เกิดขึ้น​เมื่อวานนี้​ ถ้าหากไปตอนเย็น​ จะไม่ถูกเขาต่อว่าจนเสียๆหายๆเหรอ

เพราะฉะนั้น​ เธอถือข้าวกล่องเดินเข้าไปที่ตึกบริษัท​เป่หมิง

*

เป่หมิงโม่ทำงานของตัวเองเรียบร้อย​ นั่งตัวตรงและหลับตาไว้หมุนคอตัวเองเบาๆ

ก้มหน้าก้มตา​ทำงานเป็นเวลายาวนาน​ ทำให้เขามีโรคอาชีพ​เล็กน้อย​ คงท่านั่งท่าเดียว​ที่ต้นคอเป็นระยะ​เวลานาน​ จึง​รู้สึก​เจ็บปวด​เล็กน้อย

ฉิงฮัวเห็นเขากำลังนวดต้นคอ​ หยิบยาหม่อง​ออกมาจากลิ้นชัก​ตัวเอง​ จากนั้นส่งไปที่โต๊ะของเขา

สิ่งนี้เป็นสิ่งที่เป่หมิงโม่ใช้บ่อยๆ

“ก๊อก​ก๊อก​ก๊อก………”

ประตู​ห้องทำงานถูกเคาะเบาๆจนดังขึ้น​มา​

ฉิงฮัวรีบหันหลังไปเปิดประตู​ นี่ก็ใกล้​พักเที่ยง​แล้ว​ ยังมีใครมาที่นี่อีกหล่ะ

ขณะที่​เขาเปิดประตู​ เห็นว่ากู้ฮอนได้ยืน​อยู่​ที่หน้าประตูเรียบร้อย​แล้ว

“คุณ​หนู”

กู้ฮอนยิ้มแย้ม​ให้กับเขา​ พยักหน้า​ จากนั้นเดินเข้าไป

เธอก้มหน้า​เอาไว้​ ไม่กล้าไปมองสายตาของเป่หมิงโม่​ซึ่งกำลังจ้องมองตัวเองอยู่​ ขณะที่​เธอนั่งลงไปที่ที่นั่งตัวเอง​ เปิดคอมพิวเตอร์​ออกมา​ ยังคงรู้สึก​ได้ว่าเป่หมิงโม่กำลังมองตัวเองอยู่​

ทันทีนั้นรู้สึก​ว่า​แก้มมันร้อนๆ​ ทำไงดี ความเงียบงันข​องเป่หมิงเอ้อไม่ใช่ลางดีนะเนี่ย​

หรือว่าเขากำลังรวบรวม​คำพูด​ที่​แหลมคมมาต่อว่าตัวเองให้เสียๆหายๆ?

ช่างเถอะ​ เป็นความผิดตัวเองแท้ๆ​ กัดฟันยอมรับ​โดยดีเถอะ​

เธอเงยหน้าขึ้น​มา​นิดๆ​ แอบมองหน้าเป่หมิงโม่​ เห็นว่าเขาได้ลุกขึ้น​มา​จากที่นั่งเรียบร้อย​แล้ว

จากนั้นเดินเข้ามาหาตัวเองทางนี้

มาแล้ว​ มาแล้ว​ ในที่สุดเขาก็ได้เริ่มทำให้ตัวเองลำบากใจแล้ว

เป่หมิงโม่ยืน​อยู่​ตรงหน้า​โต๊ะ​ทำงานของกู้ฮอน ก้มหน้า​มองกู้ฮอน​ เขาสามารถ​มองเห็นร่างกาย​เธอสั่นกระตุกเล็กน้อย

“ไปทานข้าวกับผม”

“！” กู้ฮอนยังไม่ได้สติ​กลับมา​ นี่เขาจะทำอะไร? หรือต้องการ​จะสั่งสอนตัวเองที่โต๊ะ​ทานข้าวใช่มั้ย?

“ถึงเวลานั้น​เขานั่งอยู่​ ตัวเองยืน​อยู่​:” เขาทานอยู่​ ตัวเองมองอยู่

ข้าวกล่องที่ แอนนิเตรียม​ให้กับตัวเองไม่เยอะ​ เป็นปริมาณ​สำหรับอาหารเช้า​เท่านั้น​ ที่สำคัญตอนนั่งอยู่ในรถ​ เพื่อทำตัวเป็นผู้ดีหน่อย​ ไม่กล้ากินแบบมูมมาม​ที่เบาะหลัง​

ตอนนี้ท้องของได้เธอหิวตั้งนานแล้ว

***

กู้ฮอนไม่ได้เงยหน้าขึ้นมามองเป่หมิงโม่​ เพียงแค่​ส่ายหน้า​เบาๆ:”ฉันทานเรียบร้อย​แล้ว​ ตอนเช้ามาสาย ฉันอยากใช้เวลาเที่ยง​วันเรียง​งานของฉันสักหน่อย​

เป่หมิงโม่ยื่นมือเข้ามาเอาข้าวกล่องของเธอขึ้น​มา​ เปิดออกมาดู​ ข้างในมีไข่ไก่​และขนมปังหนึ่งแผ่น

” นี่เป็นอาหารเช้าที่คุณทานหรือ? แค่นี้สามารถ​ทนได้​หนึ่งวันงั้นหรือ? ผมไม่อยากให้คุณ​หิวจนเป็นลมอยู่ที่นี่​ทำงานล่าช้า” เป่หมิงโม่พูดจบ​ เอาข้าวกล่องให้กับฉิงฮัว

จากนั้นเดินอ้อมจากโต๊ะ​มาถึงข้างกายกู้ฮอน​ ยื่นมือไปจับแขนของเธอ​ ลากตัวเธอขึ้นมาแบบเบาสบาย

กู้ฮอนผอมบาง​อยู่​แล้ว​ เป่หมิงโม่ไม่ได้เสียแรงอะไรมาก

” คุณ​ คุณ​จะทำอะไร? “กู้ฮอนไม่มีแรงต่อต้านเลยสักนิด

“ไปทานข้าวกับผม” เป่หมิงโม่พูดอยู่​ ยังคงไม่ปล่อยมือ​ พาเธอไปถึงหน้าประตู​

สำหรับกู้ฮอน​ ถ้าจะบอกว่า’พา’​บอกว่า’กระชาก’​เลยดีกว่า​ เธอไม่ฟังอะไรทั้งนั้น

ฉิงฮัวตามหลังพวกเขา​อยู่​ เหตุการณ์​แบบนี้เขาเห็นจนชินแล้ว

เชิงเทียนโลหะเงินวางไว้ตรงกลาง​ที่โต๊ะยาวๆ

เป่หมิงโม่และกู้ฮอนนั่งตรงกันข้ามของขอบโต๊ะ

ฉิงฮัวยืน​อยู่​ข้างหลังของเป่หมิงโม่ด้วยความเคารพ​

แสงไฟสีเหลือง​อ่อนทำให้ห้องอบอุ่น​อย่างมาก​ สีแดงอมม่วงและลายลูกไม้​ของพรมเสริมให้บรรยากาศ​ดูเด่นและหรูหรา​มากขึ้น​

เร็วมาก​ พนักงาน​ได้นำอาหารเที่ยง​ของทั้งสองคนมาเสิร์ฟ​

เป่หมิงโม่หันหลังไปมองฉิงฮัวที่อยู่​ข้างหลัง:”นายอย่ายืน​อยู่​ที่นี่เลย​ ทานกับเราเถอะ”

พูดจบเขาดีดนิ้วอย่างเสียงดังหนึ่งครั้ง​ให้กับพนักงานที่อยู่​ที่นี่

พนักงานพยักหน้า​ จากนั้นหันหลังเดินออกไป

อาหารเที่ยง​ของฉิงฮัวส่งมาถึงเร็วมาก​ วางไว้ข้างเชิงเทียน

ความจริงฉิงฮัวอยากปฏิเสธ​ แต่​ว่าถูกเป่หมิงโม่ใช้คำสั่งด้วยการผิวปากสั่งให้นั่งอยู่ที่นี่

กู้ฮอนถือซ้อมเล็กๆเอาไว้​ คนเส้นสปาเกตตี้​ในถ้วยตัวเอง​ ไม่มีความอยากอาหารเลย​แม้แต่​นิดเดียว​

นั่นเป็นเพราะว่าเธอไม่รู้​ว่าเป่หมิงโม่เป็นอะไร​ พาเธอมาทานอาหารเที่ยงที่สถาน​ที่แบบนี้​ ไม่รู้​จริงๆว่าเขาคิดยังไง​

เป่หมิงโม่ไม่ออกเสียง​ ยิ่งไปกว่านั้น​ไม่เงยหน้าขึ้น​มา​ มองกู้ฮอนด้วยซ้ำ​ กู้​ฮอนเอาแต่ก้มหน้าและทานอาหาร​ของตัวเอง

ขณะที่​เธอทานจนเกือบอิ่ม​ วางมีดและซ้อม​เอาไว้ข้างๆเบาๆ

หลังใช้กระดาษ​เช็ดปากเรียบร้อย​ ยกไวน์​แดงข้างซ้ายมือขึ้นมาดื่ม​ ดื่มไปคำเล็กๆนึงคำ

“เมื่อคืนคุณ​กลับไปดึกมากเลยใช่มั้ย?”

หลังกู้ฮอนได้ยินคำนี้​ ท่าทางของมือที่ถือซ้อมได้หยุดชะงัก​อย่างกะทันหัน​

ดูท่าฉิงฮัวได้บอกเรื่องเมื่อคืนให้กับเขาฟังเรียบร้อย​แล้ว

ความจริงไม่อยากนำเรื่องที่เจอเฟยเอ๋อและถังเทียนจื๋อบอกให้เขาฟัง

เหตุผล​ง่ายนิดเดียว​ เป่หมิงโม่ไม่เห็นด้วยที่ตัวเองไปสัมผัส​กับถังเทียนจื๋อ

ระหว่าง​พวกเขามีความแค้นต่อกันอีก​ด้วย เป่หมิงโม่จะบังคับ​ตัวเองไปหาถังเทียนจื๋อรึเปล่า​ ที่สำคัญถึงแม้​เมื่อคืนตัวเองออกมาจากที่พักของเขาแล้วก็ตาม​ แต่ว่าความทรงจํา​ตัวเองกลับจำอะไรไม่ค่อยได้

ยิ่งไปกว่านั้น​สำหรับเธอ​แล้ว​ ระหว่าง​ความแค้นของเขาสองคน​ ตัวเองไม่อยากเข้าไปยุ่ง​ และไม่อยากเห็นระหว่าง​พวกเขาคนใดคนนึงเกิดเรื่อง​ขึ้น​มา​

“ฉัน​ เมื่อวานตอนที่ฉันออกไปได้เจอกับเพื่อนสมัยเรียน​ฉันกับพวกเธอนั่งอยู่ข้างนอกสักพัก​ ที่ที่เราไปห่างจากบริษัท​ไม่ไกลพอดี​ ที่สำคัญรถของฉันยังอยู่ที่บ้าน​ เป่หมิงอีกด้วย​ เพราะฉะนั้น​ฉันจึงโทรศัพท์​หาฉิงฮัวให้มารับฉันหน่อย”

“ขณะที่​กู้ฮอนพูด​ แกล้งทำเป็นน้ำเสียงที่นิ่งเฉย​มากๆ​ เธอไม่อยากให้เป่หมิงโม่จับพิรุธ​ตัวเองได้

***

เป่หมิงโม่พยักหน้า​ เหมือนยอมรับคำอธิบาย​ของเธอ:”รีบทานเถอะ​ เย็น​แล้วเดี๋ยว​จะ​ไม่​อร่อย”

กู้ฮอนโล่งใจขึ้นมาอย่างกะทันหัน​

ทานอาหารเที่ยง​เรียบร้อย​ หยางหยางนั่งอยู่หน้าโต๊ะอาหารและเรอออกมา

เนื่องจาก​ว่าอาหารเช้าและอาหารเที่ยงของเขามันห่างกันไม่นาน​ ที่สำคัญเป่หมิงยันกลับมาทำให้เขามีความอยากอาหารมากขึ้น​

เป่หมิงยันใช้กระดาษ​เช็ดปากตัวเองเบาๆ​ มองหน้าหยางหยางและยิ้มแย้ม​พูดว่า:”ไม่เจอกันตั้งนาน​ ท่าทางการทานข้าว​ของนายยังไม่แก้อีกเหรอ​ พ่อนายทนดูไหวเหรอ”

หยางหยางยักไหล่:”พ่อผมออกไปแต่เช้าและกลับมาดึกดื่น​ทุกวัน​ อย่าว่าแต่ข้าวเที่ยงเลย​ แม้แต่​ข้าวเย็น​ก็น้อยมากที่อยู่​ทานข้าวในบ้าน

ตั้งแต่ลูกชายกลับมา​ ความจริงเจียงฮุ่ยซินยังไม่ได้พูดคุย​กับเขาสักคำเลย​

“หลานรัก​ หลานไปเล่นก่อนนะ​ คุณ​ย่าอยากพูดคุยกับลุงสามของหลาน​หน่อย​ เดี๋ยว​ค่อยให้เขาเล่นกับหลานดีมั้ย?”

หยางหยางพยักหน้า​ วิ่งขึ้นไปบนตึกอย่างเร็ว​ เขารู้ดี​ต่อให้ตัวเองไม่ยอม​ มันก็เปล่าประโยชน์​

เขาคิดถึง​กล้องวงจรปิด​ที่​เฉิงเฉิงได้ติดตั้ง​ไว้​ ช่วงนี้เขากับเฉิงเฉิงไม่ได้รับผลประโยชน์​ใดๆทั้งสิ้น

ความเคลื่อนไหว​ของเจียงฮุ่ยซินในทุกๆวันทำให้พวกเขาเหาง่วง​เหลือเกิน​

ในเมื่อหาเบาะแส​อะไรใหม่​ๆไม่ได้​ งั้นก็แอบฟังการสนทนา​ของลุงสามกับคุณ​ย่าสักหน่อย​ น่าจะมีอะไรสนุกๆ

หลังจากหยางหยางเข้าไปที่ห้องเฉิงเฉิงปิดประตู​เบาๆและล๊อก​ให้เรียบร้อย​ เพื่อป้องกันคนอื่นๆผลักประตู​เข้ามาจากข้างนอกอย่างกะทันหัน​

หลังเฝ้ามอง​เรื่องของคุณย่าเป็นความลับมาโดยตลอด​แม้แต่​คุณ​แม่ก็ไม่รู้​เรื่อง​

เขานั่งที่โต๊ะ​หนังสือเฉิงเฉิง

วันนี้เฉิงเฉิงสอบ​ สมุดบันทึก​วางไว้บนโต๊ะ

เขาเปิดหน้าจอคอมพิวเตอร์​ออกมา​ หน้าจอที่เป็นระเบียบ​แสดงออกมาตรงหน้าหยางหยางทันที

ผ่าน​การควบคุม​ของหลายวันมานี้​ หยางหยางสามารถ​เปิดใช้กล้องวงจรปิด​อย่างแคล่องมือแล้ว

หลังจากหหยางหยางขึ้นไปบนตึกเรียบร้อย​ เจียงฮุ่ยซินเรียกเป่หมิงยันไปที่ห้องล๊อบบี้

ที่นี่เป็นที่ที่กล้องวงจรปิด​สามารถ​จับเฝ้ามองได้พอดี

เจียงฮุ่ยซินสั่งคนรับใช้อย่าเพิ่งมาที่ห้องล๊อบบี้ชั่วคราว​คนรับใช้ก็ต่างเข้าใจว่าพวกเธอสองคนแม่ลูกมีเรื่องต้องการ​ปรึกษาหารือ​กัน​

“ยันยัน​ นายกลับมาครั้งนี้เพื่อมาเยี่ยม​ยายแก่คนนี้ หรือว่าเป็นเหมือนเมื่อก่อนทำธุระ​นิดหน่อย​จากนั้นก็จากไปเลย?”

เป่หมิงยันมองหน้าคุณ​แม่และยิ้มแย้ม​:”ผมตั้งใจมาเยี่ยมเยียน​คุณ​แม่ครับ​ เพียงแต่​ว่าจัดการธุระ​ด้วย”