ตอนที่ 828 ให้พวกคุณอยู่กันสองต่อสอง
ยิ่งไปกว่านั้นตอนส่งเด็กๆออกเดินทาง เป่หมิงโม่ไปส่งที่สนามบินแตกต่างจากปกติมาก
*
อยู่สนามบิน
ผู้ชายที่หล่อเหลาสูงใหญ่การแต่ตัวแตกต่างกันโดยสิ้นเชิง
คนนึงสวมใส่งานที่ปราณีต และชุดสูทที่มีเนื้อผ้าอย่างดี
อีกคนใส่ชุดลำลองสีสันที่ทันสมัย
อยู่ห่างจากพวกเขา มีคนที่รูปร่างสวยสง่างามยืนถึงแม้ไม่ได้หรูหรา แต่ว่าผู้หญิงยังคงเผยความสวยและความน่ารักออกมา
หนุ่มหล่อผู้น่ารักและเฉลียวฉลาดแต่งตัวอย่างทันสมัยยื่นมือ คนนึงจูงมือข้างนึงของผู้หญิงไว้
พวกเขาอยู่ที่ห้องล๊อบบี้ในสนามบินเป็นวิวที่สวยที่สุดถึงแม้จะเร่งรีบขึ้นเครื่องแค่ไหน ก็ไม่ลืมใช้สายตาที่ชื่นชมมองมาทางพวกเขา
โดยเฉพาะเป่หมิงยัน เป็นถึงดาราดังในขณะนี้ เขาไม่เหมือนกับดาราคนอื่นๆ ข้างในสามชั้นข้างนอกสามชั้นห่อตัวเองเหมือนกับคนซาอุดีอาระเบีย
ใช้คำพูดเขามาอธิบาย ก็คือ:” คนพวกนั้นแกล้งทำเป็นเก๊ก ปกๆปิดๆความจริงก็คือต้องการเรียกร้องความสนใจจากคนรอบข้าง สร้างภาพอันจอมปลอมให้กับตัวเองว่าถ่อมตน ความเป็นจริง พวกเธอไม่ได้แต่งหน้า ก็จะไม่ใส่อะไรเลย คนอื่นๆก็จะมองพวกเธอเป็นแค่คนธรรมดาเช่นคนกขค
เป่หมิงยันมองคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าตั้งแต่หัวจรดเท้าอยู่ตั้งนาน เป่หมิงโม่ที่ทำหน้าทำตาเหมือนไม่ใส่ใจอะไรทั้งนั้น
เป่หมิงสาม นายมองอะไร ถึงแม้ฉันจะหล่อกว่านายนิดหน่อย แต่ก็ไม่จำเป็นต้องทำแบบนี้”เป่หมิงโม่ทำตาให้กับเป่หมิงยัน จากนั้นเงยหน้าขึ้นมาดูหน้าจอใหญ่ที่แสดงเวลาไฟล์ทบิน
” เคอเคอ…….. ” เป่หมิงยันเห็นสีหน้าบึ้งๆของเขาจึงไอขึ้นมาสองครั้งอย่างไม่รู้ตัว:” เป่หมิงเอ้อ ผมไม่เคยเห็นใครหลงตัวเองเหมือนคุณเช่นนี้มาก่อนเลย”
เป่หมิงโม่ยักคิ้ว:” ครั้งนี้ถือว่านายได้เห็นแล้วสินะ”
กู้ฮอนยืนอยู่ข้างๆพวกเขา เฉิงเฉิงและหยางหยางเฝ้าอยู่ข้างๆเธอ
ลุงสาม ลุงอย่าแกล้งอีกเลย ความจริงลุงลืมตัวยิ่งกว่าพ่อผมอีก ดูการแต่งตัวของลุงในวันนี้สิครับ เหมือนกลัวคนอื่นไม่รู้ว่าลุงเป็นนดาราดัง”หยางหยางพูดอยู่ ยื่นมือชี้ไปที่เสื้อข้างหลังของเป่หมิงยันซึ่งมีตัวหนังสือใหญ่ๆเขียนไว้ว่า” ผมคือดาราดัง”
เป่หมิงยันยื่นมือไปเกาผมของหยางหยางแบบมั่วๆ:” เฮ้ย ไอ้เด็กคนนี้ เข้าข้างคนนอกตั้งแต่เมื่อไหร่ ปกตินายนินทาพ่อนายอยู่บ่อยๆไม่ใช่หรือ? ”
ใบหน้าเป่หมิงโม่เย็นเฉียบขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว กล้ามเนื้อก็กระตุกเล็กน้อย
แม้แต่หน้าผากกู้ฮอนและเฉิงเฉิงก็มีเส้นสีดำหลายเส้นผุดออกมา:”ไอ้เป่หมิงยันคนนี้หาเรื่องให้กับหยางหยางซะแล้ว ถ้าจะล้อเล่นก็อย่าล้อเล่นแบบนี้สิ ถ้าหาก เป่หมิงโม่เอาจริงขึ้นมา คาดว่าการเดินทางของหยางหยางครั้งนี้คงจบกันพอดี
ตอนนี้ต้องดูความสามารถที่มีไหวพริบของหยางหยางซะแล้ว
หยางหยางทำสีหน้าท่าทางที่ไม่มีความตื่นตระหนก:”ลุงสามครับ ผมกับลุงสามเป็นพวกเดียวกันตั้งแต่เมื่อไหร่ครับ ที่สำคัญถ้าผมช่วยลุงสามผมถึงจะถือว่าเข้าข้างคนผิดข้าง อีกอย่าง ปกติผมไม่ได้นินทาอะไรพ่ออยู่แล้ว เรื่องนี้เฉิงเฉิงเป็นพยานได้นะ นายว่าใช่ไหม เฉิงเฉิง”
หยางหยางหันหน้าไปมองเฉิงเฉิงอีกครั้ง
คราวนี้ หยางหยางได้โยนคำถามนี้ให้กับเฉิงเฉิงไปแล้ว
ขณะนี้ เฉิงเฉิงรู้สึกว่าควรยุติเรื่องราวจะดีกว่า:” ลุงสามครับ ลุงเข้าใจหยางหยางผิดไปแล้วครับ เขาไม่ได้นินทาคุณพ่อจริงๆนะครับ”
***
“เฉิงเฉิงไม่กลัวผิดใจกับเป่หมิงยัน อย่างมากก็แค่ไม่ไปกับเขาครั้งนี้”
ที่สำคัญเขาเข้าใจนิสัยของลุงสามดี คำพูดที่ลุงพูดออกมาไม่มีเจตนาร้าย เพียงแค่สร้างบรรยากาศให้สนุกสนานแค่นั้นเอง
เป็นจริงซะด้วย เป่หมิงยันพูดอย่างหัวเราะ:”เฮอ ไม่น่านายสองคนเป็นพี่น้องกัน พูดจาขึ้นมาปกป้องกันดีนัก ดูไม่ออก ครอบครัวพวกนายดูขึ้นไปช่างสมบูรณ์แบบและมีความสุขจริงๆ”
คำพูดเป่หมิงยันคำนี้ หลังกู้ฮอนฟังแล้ว แก้มแดงขึ้นมาเล็กน้อย
ขณะนี้ เครื่องกระจายเสียงในสนามบินดังขึ้นแล้ว
หลังเป่หมิงยันได้ยินการกระจายเสียง กวักมือให้กับหยางหยางและเฉิงเฉิง:” ไปเถอะ เราเตรียมตัวขึ้นเครื่องกันเถอะ”
กู้ฮอนก้มหน้ามองลูกทั้งสองคน:”พวกนายสองคนอยู่กับลุงสามข้างนอก ต้องเชื่อฟังรู้ไหม ตอนลุงสามอยู่พวกนายฟังลุงสาม ตอนที่ลุงไม่อยู่ หยางหยางนายต้องฟังเฉิงเฉิงรู้ไหม โดยเฉพาะหยางหยาง อย่าก่อเรื่องไปทั่ว อย่าเห็นอะไรแปลกๆก็วิ่งเข้าไปรู้รึเปล่า”
หยางหยางขมวดคิ้วและทำปากจู๋:” แม่ครับ ผมชอบก่อเรื่องขนาดนี้เชียวหรอครับ? ”
“หรือว่าเรื่องที่นายเคยก่อเมื่อก่อนยังน้อยไป”
” ครูโล่เคยพูด เมื่อก่อนไม่ได้หมายความว่าตอนนี้ ต่อให้เป็นนักโทษก็ยังมีโอกาสกลับตัวกลับใจ”หยางหยางพูดอย่างไม่พอใจ
“งั้นก็ได้ ถือว่านายไม่ทำผิดอีก แต่ว่านายยังมีคดีเก่าติดตัวอยู่ นี่เป็นความจริงที่ไม่อาจปฏิเสธ สรุป นายต้องทำตัวดีๆ ไม่อย่างนั้น ถ้าแม่ได้ยินลุงสามและเฉิงเฉิงมาฟ้องแม่ ถ้าอย่างนั้นแม่จะให้พวกเขาส่งนายกลับมาทางไปรษณีย์” กู้ฮอนตั้งใจทำหน้าบึ้งๆ
เธอรู้ดี ถ้าพูดกับหยางหยางด้วยน้ำเสียงที่อ่อนไพเราะปกติเขาจะทำเป็นลมผ่านหู
ทำกับเขาก็ต้องตบหัวก่อน แล้วค่อยมาลูบหลังทีหลัง
” เอาหล่ะเอาหล่ะ ใกล้ขึ้นเครื่องแล้ว พวกคุณสองแม่ลูกทำไมยังเถียงกันไม่จบไม่สิ้น หยางหยางรีบตามมา” เป่หมิงยันพาเฉิงเฉิงเดินไปสักระยะทางแล้ว
“แม่ครับ แม่สบายใจได้เลยครับ ผมอยู่ข้างนอกไม่ก่อเรื่องแน่นอนครับ” หยางหยางพูดจบ ผายมือให้กับกู้ฮอน จากนั้นหันหลังวิ่งไปหาเป่หมิงยันพวกเขา
หลังเป่หมิงยันและเด็กๆทั้งสองคนผ่านการตรวจอย่างราบรื่น เป่หมิงยันอยู่หน้าประตูตรวจสัมภาระตะโกนให้กับพวกเขาอย่างเสียงดังว่า:” เป่หมิงเอ้อ ฮอน เด็กๆผมพาไปแล้ว พวกคุณมีความสุขกันสองต่อสองนะ”
คำคำนี้ ถึงแม้ไม่ค่อยดังเท่าไหร่ แต่ว่าคนรอบๆต่างได้ยินกันอย่างชัดเจน
คนมากมายมองไปทางกู้ฮอนและเป่หมิงโม่ แต่ว่าพอคนพวกนี้ได้เห็นกู้ฮอนและเป่หมิงโม่อย่างชัดเจน พยักหน้าโดยไม่รู้ตัว ผู้ชายหล่อผู้หญิงสวยสมกับเป็นคู่สร้างคู่สม
สีหน้าเป่หมิงโม่ไม่ต้องพูดถึงว่าหน้าบึ้งแค่ไหน กล้ามเนื้อบนใบหน้ากระตุกโดยไม่รู้ตัว
เขาค่อยๆหรี่ตามอง มองไปทางเป่หมิงยัน อยากเข้าไปกระชากเขาออกมาจากประตูตรวจสัมภาระและชกต่อยให้เจ็บตัวสักหน่อย
แต่ทำไงได้เขาเป็นถึงประธานบริษัทเป่หมิง ฐานะและตำแหน่งทำให้เขาไม่สามารถทำแบบนี้ ไม่อย่างนั้นเขาจะกลายเป็นจุดสนใจของนักข่าวอีกครั้ง
เขาหันหน้าไปมองกู้ฮอน วินาทีนี้เธอก้มหน้าลงต่ำๆ ถ้าสนามบินมีรูแล้วละก็ เธอต้องหมุดเข้ามาโดยไม่สนใจอะไรทั้งนั้น
เรื่องแปลกๆของบ้านเป่หมิงไม่น้อยเลยจริงๆ ตัวเอง เจอกับเป่หมิงโม่ยังพอว่า ยังมีเป่หมิงยันอีกคนที่ใจร้อนอยากลองดี
เป่หมิงยันตะโกนไปเรียบร้อยแล้ว มองดูสีหน้าทั้งสองคนซึ่งอยู่ห่างไม่ไกลอย่างมีความสุข
“ลุงสามสุดยอดจริงๆเลยครับ แต่ว่าลุงต้องระมัดระวังน่ะครับ พ่ออาจจะวิ่งเข้ามาชกต่อยลุงได้น่ะครับ” หยางหยางพูดอย่างตื่นเต้น
***
เป่หมิงยันมองหน้าเป่หมิงโม่ จากนั้นจูงมือหยางหยางและเฉิงเฉิงไปทางห้องรอขึ้นเครื่อง:” เฮเฮ ลุงไม่กลัวเขาหรอก จากประสบการณ์ของลุงที่ต่อสู้กับเขาทางด้านสติปัญญาและด้านการสู้รบ เรื่องที่ขายขี้หน้าเช่นนี้เขาไม่ทำหรอก”
พูดจบเขามองหน้าหยางหยางอีกครั้ง:”หยางหยาง เมื่อสักครู่นายไม่ไว้หน้าลุงไม่กลัวลุงไม่พานายไปหรือ?”
หยางหยางเลียนแบบท่าทางที่มั่นใจของเป่หมิงยันพูดว่า:”จากประสบการณ์ของผมมาหลายปีนี้ที่ต่อสู้กับลุงทางด้านสติปัญญาและด้านการสู้รบ เรื่องที่ว่าเป็นผู้หลักผู้ใหญ่ยังไม่เคารพตัวเองเลยเช่นนี้ ลุงไม่ทำหรอกครับ”
” คำพูดนี้ฟังขึ้นไปเหมือนเคารพลุง แต่ว่าฟังๆไปทำไมเหมือนกำลังทำลายลุงเลยอ่ะ นายได้ยินไหมเมื่อสักครู่ แม่นายพูดแล้ว ตลอดทางนายต้องฟังลุง มิเช่นนั้น…… เฮเฮ”เป่หมิงยันยิ้มแย้มอย่างเจ้าเล่ห์
ร่างกายหยางหยางกระตุก:” ลุงคงไม่ส่งผมกลับมาทางไปรษณีย์หรอกนะครับ? ”
” มันก็ไม่แน่นะ ต้องดูที่ความประพฤติของนาย ทำผิดนิดๆก็เครื่องบิน ทำผิดมากๆก็รถไฟ ถ้าทำผิดมากขึ้นก็ไปรษณีย์”ขณะนี้เฉิงเฉิงพูดเสริมขึ้นมาอีกนึงคำ
หยางหยางทำหน้าเศร้า:”ถ้าหากผมทำความผิดที่ใหญ่หลวง ถ้าอย่างนั้นผมคงต้องเดินกลับมาสินะ……. ”
” ถ้านายทำความผิดที่ใหญ่หลวง งั้นก็กลับมาไม่ได้แล้ว
*
เป่หมิงโม่กับกู้ฮอนส่งเป่หมิงยันและลูกๆของพวกเขาสองคนด้วยสายตา
จนกว่ามองไม่เห็นพวกเขาแล้ว
“เรากลับกันเถอะ พวกเขาจะขึ้นเครื่องและบินเร็วๆนี้แล้ว” เป่หมิงโม่หันหน้าไปพูดกับกู้ฮอนที่ยังคงมองไปทิศทางทางของลูกๆ
ถึงแม้ช่วงนี้เฉิงเฉิงและหยางหยางไม่ได้อยู่ข้างกายเธอแต่ว่าอย่างน้อยก็ไม่เคยห่างจากเธอไกลขนาดนี้
ต่อให้เป็นเมื่อก่อน คนนึงอยู่บ้านเป่หมิง คนนึงอยู่ข้างๆตัวเอง
ลูกเดินทางไกลแม่เป็นกังวล ตอนนี้เธอได้รู้ความหมายที่แท้จริงของคำคำนี้แล้ว
เธอเริ่มเป็นห่วงแล้ว หลังลูกสองคนไปที่โน่น สามารถคุ้นเคยกับสิ่งแวดล้อมและอากาศที่นั่นรึเปล่า เมืองถ่ายหนังคนตั้งมากมาย มีทั้งคนดีและคนไม่ดีปะปนกัน ถ้าหากเป่หมิงยันดูแลไม่ทั่วถึงแล้วละก็ จะทำให้ลูกหาย………..
เป่หมิงโม่มองจากสายตาที่ใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว ก็รู้แล้วว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่
ทำให้เธอคิดถึงหวีหรูเจี๋ยโดยไม่รู้ตัว
ระหว่างหวีหรูเจี๋ยอยู่ที่โรงพยาบาล ถึงแม้เธอไม่ได้ไปเยี่ยมเธอจริงๆจังๆ แต่ว่าเป็นถึงคนติดต่อระหว่างพวกเขาสองคนแม่ลูก——โม้จิ่งเฉิง ก็จะบอกอาการของแม่ ให้กับเขาอยู่ตลอดเวลา
แน่นอนสำหรับเรื่องราวในอดีต โม้จิ่งเฉิงบอกกับเขาอีกว่า โดยเฉพาะเรื่องที่เธอแทงเป่หมิงโม่ด้วนตัวเองเรื่องนี้
เป่หมิงโม่รู้สึกว่าที่แม่เขาทำกับตัวเองในตอนนั้น อยู่ใต้การไร้สติของเธอทั้งหมดก็เป็นได้ หรือว่าตอนที่เธอไม่สามารถควบคุมตัวเอง
ที่เขาต้องคิดเช่นนี้ ยังมีอีกนึงเหตุผลก็คือ:”เขามองจากด้านข้างนอก หวีหรูเจี๋ยทำกับคนรอบข้างทุกคนอย่างใจดีและกันเองมากๆ
สิ่งเหล่านี้มันเป็นนิสัยแท้จริงที่แสดงออกมา แกล้งยังไงก็ไม่เหมือน
เขาเริ่มคิดทบทวนสิ่งที่ตัวเองทำกับแม่ในอดีตแล้ว
อาจจะ หลังจากตัวเองจากเธอไปเธอเองก็ เหมือนกู้ฮอนในตอนนี้ นัยน์ตาเต็มไปด้วยความกังวลและความคาดหวัง
นี่อาจจะเป็นหลังได้เป็นพ่อแม่คนแล้ว ถึงจะเข้าใจอย่างจริงๆจังๆ
เป่หมิงโม่ตบไหล่กู้ฮอนเบาๆ:”ที่นี่มองไม่เห็นอะไรหรอก เราออกไป มองดูลูกๆบินไปอย่างปลอดภัย”
***
เป่หมิงโม่พูดอยู่จับมือกู้ฮอนขึ้นมาเบาๆ เดินไปที่ตึกอาคารผู้โดยสารข้างนอกแบบก้าวใหญ่ๆ
พวกเขายืนอยู่ที่นอกกำแพงสีขาว
ถึงแม้พวกเขาไม่รู้ว่าลูกๆขึ้นไปที่เครื่องบินไหนกันแน่ แต่ว่ายังคงยิ้มแย้มและส่งด้วยสายตาให้กับเครื่องบินแต่ละลำที่บินไปบนท้องฟ้า
“ลูกๆน่าจะอยู่บนเครื่องบินเห็นเราส่งพวกเขาที่นี่แล้ว” กู้ฮอนพูดอย่างยิ้มแย้ม
เป่หมิงโม่พยักหน้า:”เอาหล่ะเราควรกลับบ้านได้แล้ว”
หลังกู้ฮอนได้ยินอึ้งทันที คิดถึงคำพูดก่อนไปของ เป่หมิงยันที่พูดคำล้อเล่นเกี่ยวกับเซ็กซ์——อยู่กันสองต่อสอง
แก้มแดงขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว
